Categoriearchief: Sophie

Woelige weken

Ruim drie weken geleden werd mijn lief flink ziek, achteraf bleek bij ziekenhuisopname twee weken geleden dat hij een dubbele longontsteking had, plus hersenoedeem tgv bestralingsschade. Hij knapte gelukkig goed op met de juiste medicatie, en mocht dinsdag naar huis. Zelf zat ik gelijkertijd ook met een long-, keel-, oor en kaakholte ontsteking en knapte met een kuurtje tijdens zijn ziekenhuisopname langzaam op, maar de oververmoeidheid slaap je niet zomaar in twee weken weg. Gelukkig zorgde Ellie voor de catering, wat een heerlijke maaltijden bracht ze ons (Evelien en mij), zodat we ons daar geen zorgen over hoefden te maken. Manlief trof het heel slecht met het ziekenhuiseten en kreeg van ons af en toe een portie.

Tijdens zo’n bezoek op de 13e kreeg ik van mijn oudste broer een telefoontje dat onze moeder die ochtend was overleden. Ik condoleerde hem en bedankte hem dat hij me op de hoogte had gebracht. Ik weet pas sinds kort dat dit strafbaar is, de naaste van de overledene niet op tijd inlichten.
Dankzij de live stream link en info heb ik vanmiddag de uitvaart bekeken als afsluiting.

Zondag was een gekke Vaderdag, manlief lag nog in het ziekenhuis, maar hij was wel gelukkig overgeplaatst naar onze woonplaats, op een steenworp van onze wijk. We gingen om de beurt even op bezoek met presentjes en aan het eind van de middag kreeg hij een puntje taart. Ik had slagroomtaart gebakken, simpel aan de buitenkant, maar zo heerlijk

Jon zorgde voor zijn eigen snack, en wilde niet delen.
EC211824-46F9-49AB-BDAF-3E1FA8D40AF5
We vierden zondag ook Suzanne’s verjaardag, ze kreeg alles wat op haar lijstje stond en nog iets meer, altijd leuk. Kleine Sophie vermaakte zich prima met mijn oude poppenhuis, door mijn vader gemaakt. Ze begint heerlijk te brabbelen, maar o wat een verdriet als iemand “nee” zegt tegen haar toen ze een dobbelsteen die Suzanne kreeg pakte en in haar mondje wilde stoppen. Groot verdriet met dikke tranen, het is zo oneerlijk allemaal. Gelukkig was het leed snel vergeten en speelde ze weer vrolijk verder.

Het kroost zorgde voor het eten terwijl ik achterover kon leunen, Sophietje lag toen net boven te slapen, ze had gesmikkeld van een Shepards pie. Wij aten hamburgers met een lekkere salade

De volgende dag was de rust wedergekeerd en lag Fay verdekt opgesteld te slapen

Door de vele regenbuien is het lekker groen buiten, hier een stukje bij het terras met alle roze tinten

de roos

en de magnoliabloem

kunnen die nattigheid niet zo waarderen maar doen hun best. Dit is de tweede magnolia grandiflora bloem, en de boom zit vol met meer knoppen. Ik zal blij zijn als het wat droger en warmer word komende week, maar zit niet op 28°C te wachten, samen met de hoge luchtvochtigheid kan je mij dan opvegen.

Over rozen gesproken, ik heb weer wat geborduurd de laatste tijd, het is de journal van Marion’s world waar ik toch weer een paar weken op achterliep. Zo ver was ik de laatste keer toen ik blogde

Er kwamen rozenblaadjes en rozen bij

En nog meer blaadjes en bloemetjes, allemaal gedaan met dmc garen.

De vergeet-mij-nietjes vind ik wel zo schattig, hier nog een paar

En zo ziet het er nu uit. De afmeting van de stof in een A4tje.

Morgen ga ik verder, dan komen er margrieten bij, en gipskruid langs de bovenkant van garen, kraaltjes en lint.

O zo lief

Het was zalig weer op Moederdag, Jon lag buiten handbereik in de tuin half onder de heg met zijn ogen op ons gericht

Nadat hij doorkreeg dat dat kleine mensje niet van zijn quilt af zou gaan,

Sophie speelde de hele middag zo zoet met de autootjes, pop en Duplo ☺️

Ik werd verwend met bloemen in hanging baskets

De volgende dag kreeg de Suzanne met de mooie oogjes plant een veel grotere pot met bladcompost onderin en er bovenop, en een paar dagen later klom ze al in de magnolia

We hielden het gelukkig droog, zodat we heerlijk buiten konden eten terwijl Sophietje lekker sliep.

Het was een dag met een goud randje, dag lieverds, tot over twee weken

Niks vergeten? Toch wel, maar de muisjes zullen het haarelastiekje wel uit de pootjes van de katten houden.

Tuinwerk

Alweer twee weken geleden dat ik voor het laatst heb geblogd, jeetje waar gaat het heen met de wereld zoals wij die kennen. 🫤 Ondertussen is mijn lief 65 jaar geworden, wat een mijlpaal, dat heeft hij hem toch mooi geflikt ondanks alles 🥳 We vierden het thuis met ons gezin, (een groot feest was gewoon te vermoeiend) en hadden een koud en warm buffet laten bezorgen, en ik had schuimgebak gemaakt, met partjes mandarijntjes uit blik door de slagroom geklopt, heel eenvoudig maar ozo lekker.

Manlief wilde eigenlijk slagroomtaart hebben, maar wilde niet dat ik het ging bakken, want mijn wenkbrauwen waren al teveel versleten. Ik had er dus eentje besteld bij een bakker die ons was aanbevolen, en nam toen gelijk twee slagroomgebakjes mee ter viering der voorpret. Halverwege het eten keken we mekaar aan, poeh dat viel tegen, twee lagen flauwe taartbodem met enkel slagroom er tussen en erop ook alleen maar slagroom met een mandarijnpartje. Zo kaal en saai en de slagroom smaakte ook al meh. Dus ik terug naar de bakker, of de taart die ik had besteld hetzelfde was als de gebakjes die ik die morgen had gekocht. Ja dus, precies hetzelfde, en nee, niets anders dan taartbodem en slagroom. Nou, dan mocht de bestelling geschrapt worden, want we vonden het niet echt feestelijk smaken. Daar kon de verkoopster zich wel in vinden, zei ze tot mijn verbazing.

Sophietje heeft de Duplo ontdekt, vooral alles uit de bak halen en er weer instoppen vond ze leuk. Het is toch zo’n heerlijk kindje 😍

De volgende dag hadden we echt nodig om bij te komen, Jon zag tot zijn ontzetting dat Sherlock naast hem was komen liggen, maar was te moe om er wat aan te doen, Sherlock kon zijn geluk niet op en kroop steeds dichter tegen Jon aan.

En Sherlock wist daarna Jon steeds vaker te vinden als slaapbuddy, niet elke keer liet Jon het toe, maar als het wel mocht, dan keken ze allebei toch wel heel tevreden, ook al was het wel erg krap op de toren.

Kijk nou toch

De vogeltjes kregen ander voer met meer insecten er in, Fay had er ook wel oren naar maar het lukte haar niet om in het vogelvoerhuisje te komen, gelukkig.

Dan maar de vijver inspecteren, wat ritselt daar tussen het blad? Sherlock likt er al zijn lippen bij af.

Ze konden het niet ontdekken

Een maand of zo geleden kon ik de Brunnera (Kaukasische vergeet-me-niet) niet meer vinden, maar hij staat er toch nog, en zelfs in bloei, helemaal happy.

En hier rechts van het pad komt de gele toorts op een wel heel onhandige plaats op, uitgraven heeft geen zin vanwege de lange penwortel, dus mag hij blijven staan

Na het onkruid verwijderen en de graskanten bijknippen zag het er al veel beter uit, ook omdat ik het over het pad hangend blad van de gele toorts had afgeknipt

Op naar het achterste terras, het was de moeite waard met het onkruid tussen de bestrating.

Maar ook tijd nemen om wat te rusten, Jon kwam er gezellig bijliggen

Links naast het terras staan verschillende soorten munt in de bakken, en oregano in een pot maar ook groeiend tussen de tegels bij het potkacheltje, welke niet meer als kacheltje maar als slaapplekje voor de katten dient.

In dit hoekje komen de wilde bloemen op die ik bij een bestelling cadeau had gekregen, enkele plantjes hebben als slakkenvoer gediend, met kale stompjes van steeltjes als getuigen van hun vraatzuchtige gang door de tuin. Wat verder op liggen restjes slakkenhuis, een lijster sloeg eerder een slak met veel geweld kapot tegen het pad.
En je ziet waar ik was gebleven met stoepje schoonmaken.

En al die tijd dat ik foto’s maak wordt ik vanaf de hoogte in de gaten gehouden

Fay is klaar met haar siësta en komt poolshoogte nemen, waar is iedereen?

Jon heeft Fay gelijk in het snotje en wilt haar laten schrikken

Via de linker boom naar beneden springen lukt niet ziet hij gelijk, want de vuurdoornstek in pot die ik tijdens de werkzaamheden naast het huis had verplaatst staat in de weg.

Pas als ik deze opzij heb geschoven durft hij het aan. Sherlock die net zijn buikje vol heeft gegeten in de keuken en niets vermoedend naar buiten loopt schrikt van Jon die zomaar uit de lucht komt vallen, maar herpakt zich net zo snel.

Goed volk

Donderdagmorgen zeven uur zaten we er al klaar voor, de timmermannen konden er elk moment aankomen om de achterpui te vervangen. De katten waren al een tijdje buiten en Sherlock was net weer aan het eten toen er aangebeld werd, en hij stoof naar boven om zich pas halverwege de middag weer beneden te wagen. Fay dook rond acht uur via het keukenraam naar binnen toen de mannen bij het terras bezig waren, en met een dikke staart rende ook zij naar boven. Ik deed de tussendeuren dicht zodat ze niet naar buiten konden rennen, over Jon hoefde ik me geen zorgen te maken; hij begroette de timmermannen en keek even rond wat ze bij zich hadden, en toen er niks van eten te halen bleek, kwam hij bij mij in de keuken zitten de rest van de dag. Ik hield me tussen de catering werkzaamheden door bezig met het doorrijgen van het haakwerk.

We boften maar met het mooie weer, 18°C zou het worden, en vrijwel onbewolkt, zet de deur maar open. Oh wacht, dat kan niet meer

De pui lag er tegen tien uur al uit

Ze lagen voor op schema omdat het zonnescherm kon blijven zitten, met een beetje schuin insteken konden ze de kap ontwijken en bleef alles heel, en halverwege de middag waren de glaszetters er ook met een klein uurtje werk klaar mee

Ik moest de komende dagen van de ramen afblijven zodat de kitrand kon uitharden. “Nou niet gaan poetsen hè mevrouwtje”, zei de tegen zijn pensioen aanzittende weldoorvoede glaszetter, spelend met zijn leven door mij mevrouwtje te noemen. Ik knikte alleen maar, ik was gaar van zo vroeg op zijn en wilde alleen maar met de stofzuiger aan de slag om de kleine glassplintertjes bij de schuifpui weg te halen zodat de katten weer veilig in en uit konden lopen. Wat waren ze opgelucht dat de rust was wedergekeerd, alleen vonden ze de schuifpui doodeng. Het maakte een ander geluid, en de zwarte kunststof dorpel vonden ze verdacht. De eerste keren sprongen ze er haastig overheen alsof er een groot monster lag.

De minicontainer werd op mijn verzoek de volgende dag weer opgehaald, gelukkig hadden andere mensen er niks in gegooid, zoals jaren geleden bij de bouw van ons huis er opeens een complete keukenblok in lag. Ik gooide er nog een uit elkaar gehaald half doorgerotte tuinbank in en hele dikke takken van de bolacacia’s die door de gemene doorns niet geschikt zijn om te verhakselen en als mulch te gebruiken.

Vrijdagmiddag kwam Sophietje langs met haar ouders, zo gezellig 😍 We hadden ze een maand niet gezien vanwege een hardnekkige buikvirus (noro), eerst was Sophie er goed ziek van, en daarna kregen Tim en Yvonne het, en ook op het dagverblijf bleken de kleintjes het te hebben doorgegeven aan hun ouders. Er was nu gelukkig niks meer van te merken, ze was haar schattige lieve zelf, lekker kletsen en toen ze wat moe werd zat ze te spelen in de box. Het ritsje en drukknoopje op het jasje van Ernie werden getest.

Ze at aan tafel haar bordje helemaal leeg (spinazie, aardappelpuree en gepocheerde zalm) terwijl wij een voor haar te zoute Griekse schotel hadden. Een Danoontje toe en toen naar bed, en zonder een kik te hebben gegeven sliep ze tot ze mee naar huis moest, ideaal 👌
De volgende ochtend vond ik dit flamingo knuffeltje naast mijn stoel, bij navraag bleek het niet van Sophie te zijn, dus verdenken we Jon dat hij deze buiten heeft gevonden en zoals hij vaker doet met een van zijn knuffeltjes deze voor mij in de kamer heeft neergelegd.

Ik heb het voor de zekerheid ook in de wijkapp gevraagd of iemand een knuffeltje mist, maar tot nu toe is er geen reactie gekomen.

Spelen met lapjes

Het was vorige week nog een hele klus om het blokkenspel voor Sophie tussen alle bedrijven door af te krijgen, als ik even opsta om Sherlock en Fay binnen te laten, blijft Jon de wacht houden bij de blokjes

Na een snelle hap gaat het duo gelijk op de toren liggen en kan ik nog een steekje zetten

Ter afwisseling snijd en naai ik deel twee van de mystery van Quiltville, dit zijn eenvoudige blokjes

En naaide ik wat meer lapjes vast aan het blokkenspel

We waren de volgende dag een hele middag zoet met de derde kuur van manlief, DH sliep en ik haakte

en bij vertrek op de afdeling kreeg hij een gelukspoppetje voor in de kerstboom, en zagen we het ziekenhuis uitlopend een dubbele regenboog. Het begon net te regenen toen ik de panorama foto maakte en lette niet goed op, dus van de dubbele regenboog is links en rechts slechts een stukje te zien.

De volgende ochtend haalde ik een kerstboom bij de boerderij vlakbij, ik zag hem al staat toen ik op het erf reed en samen met een hulp laadde de boer hem in de auto. Met behulp van een hondje reed ik hem de woonkamer in, en hoppa, daar staat hij dan, zo mooi vol, symmetrisch en recht. Piek er in en niks meer aan doen, heerlijk prikkelarm zolang je er niet aankomt.

Ik had de bakken met kerstspullen al naar beneden gebracht, Jon zorgde dat de kerstballen geen kant op konden, stel je voor dat ze er uit springen.

Die zelfde middag had ik een afspraak bij de dermatoloog, ze ging een rode schilferige plek op mijn arm behandelen met stikstof. Eerst kwam een assistent mijn handen bekijken -ze zijn op twee plekjes na helemaal genezen-, en toen liep ze de behandelkamer uit en kwam de dermatoloog naar binnen. Ze pakte een metalen slagroomspuit en terwijl ze uitlegde dat het zometeen wel koud zou aanvoelen hield ze de tuit dicht op het plekje en hoorde ik het al sissen, en ja, eerst voelde het koud maar een tel later begon het al flink te branden. 😣 Ik moest er later maar vaseline op smeren, en dat was het.
Ze liep weer terug haar kantoortje in en trok de deur dicht. Ik trok mijn jas aan, draaide de deur naar de gang van slot en liep de gang door, het ziekenhuis uit, en lekker op de fiets weer naar huis. Ik bedacht me toen pas dat ik vast op de assistente had moeten wachten om een pleister op het wit uitgeslagen bevroren plekje te laten plakken. Tja, dat kon thuis ook nog. Hier is bij thuiskomst de blaar die er op kwam nog klein, een paar uur later was het maatje duimnagel, en het was een snerpende pijn als er iets tegenaan kwam. De blaar brak een dag later door het stoten open en plakte ik er een brandpleister op, vaseline leek me op dit moment niet geschikt vanwege de lekkende en pijnlijke wond . De pleister helpt goed.

Verder werken aan het blokkenspel zorgde voor de nodige afleiding, hier een filmpje toen ik bijna klaar was

Vrijdag kwamen Tim en Yvonne Sophietje brengen, ze mocht een nachtje blijven slapen, wat een feest. Gelukkig sliep ze de hele nacht door, Evelien stopte haar nichtje in bad en samen zaten we aan het ontbijt, zelf haar stukjes brood met pindakaas met een vorkje opprikken, zo lief. In de woonkamer zag ze Sherlock en zat hard te kraaien, kirren en brabbelen tegen het arme beestje die niet wist hoe snel hij uit de buurt van dat kleine mensje moest komen

Ze schoof op haar bibs naar de andere kant van de boom en toen Sherlock zag dat ze aanstalten nam om ook onder de boom te komen, liep hij snel weer de andere kant op

Na het middagdutje en fruithapje ging ze in de box, en maar kwebbelen tegen de pop die ze liet dansen

Later die middag kwam Yvonne en Tim weer langs, ze kreeg haar Sinterklaascadeautjes van ons; een schattige zacht elfjes pop van Evelien en het blokkenspel van ons. Ze probeerde eerst de blokjes los te trekken wat haar gelukkig niet lukte, en zat even later ermee te spelen “zoals het hoort”

We aten flamkuchen met asperges en nog eentje met Italiaanse groenten en hadden als desert een zalige trifle, gemaakt door Ellie, die het tegen de middag had gebracht samen met Marjan, en zo konden ze eindelijk Sophietje bewonderen. De trifle was heerlijk 🤤 😘

Het was heel stil toen ons prinsesje en haar ouders ‘s avonds weer naar huis waren, Jon en Fay zaten er helemaal doorheen, en Sherlock durfde pas naar binnen te komen toen hij zijn kopje naar binnen stekend geen vreemde stemmen hoorde.

Ik moet vanmorgen in mijn slaap mijn wekker hebben uitgedrukt, want ik werd pas om negen uur wakker. Ooooh 🫢 Gelukkig voor de katten was Evelien al eerder op en had ze naar buiten gelaten en de vaatwasser leeggeruimd, hier was ik gisteravond niet meer aan toe gekomen.

De COVID vaccinatie die we vanmiddag kregen leverde me een stijve en pijnlijke bovenarm op, hopelijk blijft het hierbij, zodat ik komende dagen deel drie van de mystery van Quiltville afkrijg, vanmiddag sneed ik al veel onderdelen en helaas allemaal iets te groot, dit merkte ik na het maken van het eerste blokje. Het blokje op de foto is na het bijsnijden en klopt helemaal qua maat 😅

In de beschrijving staan de maten voor de traditionele manier van snijden en naaien, en daarna de maten voor het snijden met speciale rulers. En die laatste maten had ik moeten aanhouden. Volgende keer goed lezen en na het snijden van het eerste blokje even naaien om te zien of de afmetingen kloppen.

En volgens mij hebben we komende week een rustig weekje, misschien woensdagmiddag naar de bee 🤞