Naast alle lieve kaartjes die ik van jullie heb ontvangen -waarvoor dank-, kwam er afgelopen week een anoniem cadeautje binnen, geen idee wie de lieve gever is, maar ik wil je graag bedanken. Het is een klein boekje qua afmeting, maar groots qua inhoud.
Het is geschreven door een klinisch psycholoog, “doctor in de geneeskunde en dé autoriteit in België en Nederland als het om verdriet, verlies en de laatste levensfase gaat”. Het is voor een verdrietig onderwerp behapbaar geschreven, geen taaie kost maar herkenbaar, korte hoofdstukken.
Op de achterkant van de kaft staat: Het boek is een gids die lezers op hun eigen tijd en in hun eigen tempo de weg wijst naar herstel.
Ik heb een paar hoofdstukken gelezen, het is een aanrader, dus dank je wel 😊
Begin vorige week was ik weer naar fitness gegaan, het was heftig, maar niet vanwege de oefeningen. Bij binnenkomst hoorden we dat een meneer van de groep die een week eerder op de ICU was opgenomen en een paar dagen later plots was overleden. Dit kwam heel hard aan, niet alleen omdat het een hele aardige en sociale man was, maar ook omdat hij en manlief altijd hele gesprekken hadden voor, tijdens en na het sporten, ze konden het goed vinden met elkaar. De fysiotherapeute besloot voor het einde van de les samen even wat te drinken en na te praten in de koffiekamer; we zaten er allemaal verdrietig te wezen.
De uitvaart was vrijdag en een paar dames van de groep gingen er naar toe, maar ik kon het niet aan om te gaan; dezelfde locatie, hetzelfde tijdstip, ook op een vrijdag, en slechts 5 weken nadat wij daar afscheid hadden genomen van mijn lief hadden genomen.
Afgelopen woensdag en donderdag heb ik een paar uur in de tuin van Suzanne en Ferry gewerkt; onkruidvrij maken van hun terras, en de vaste planten gesnoeid, waarvan er eentje afgelopen jaar tussen de tegels heen door een tuinstoel groeide; ik zette de houtzaag die ik in hun garage vond in de Budleija en bevrijde de stoel.
En zo kan hij weer mooi groeien en bloeien. Het groen tegen de muur zijn varens, mooi laten staan.
Na 2,5 uur werken (vooraf gegaan aan regen en hagel die ochtend) was de binnenplaats weer netjes (de bestrating staat op de nominatie om vervangen te worden, dus heb ik hier geen tijd ingestopt) en eenmaal thuis geluncht en opgewarmd ben ik gaan borduren, opeens had ik er weer zin in.
De volgende dag kwam ik terug met zakken tuingrond om de border op te hogen; de schutting was vorig jaar vervangen en tijdens dit niets ontziend werk waren flinke kuilen ontstaan en ook veel planten hadden het niet overleefd of waren helemaal tegen de opstaande rand geduwd/getrapt..
Stekjes van Sedum herbstfreude, daglelies, hoge campenula’s en verbena’s) uit onze tuin heb ik geplant om de lege plekken weer wat opvullen, en Suzanne zal vast weer bloemenzaad gaan strooien net als twee jaar geleden.
In de voortuin stond een pampasgras die was komen aanwaaien en precies op de hoek van de oprit/stoep was uitgegroeid tot een hinderlijke wijde sta-in-de weg. Met de schep rondom doorgestoken was hij er snel uitgewipt, gelukkig was het geen oude plant. Hij paste eenmaal gekortwiekt en goed van grond ontdaan precies in de kliko, en toen ik mijn spullen opruimde kwam de vuilniswagen en leegde de kliko, wat een timing.
Ik werkte nog een uurtje door in de voortuin en ging toen naar huis, het was behoorlijk koud en er hing regen in de lucht. Ik pakte mijn borduurwerkje aan het eind van de middag erbij, het muisje kwam af. Wat een scheetje hè met die roze teentjes
En ik maakte een begin aan het blad
Vrijdagmiddag ging ik naar een schoolvriend van manlief en zijn vrouw, ze wonen een uurtje rijden bij ons vandaan, het voelde zo eenzaam zo zonder mijn lief bij hun aankomend, ook al waren de omhelzingen heel warm en hartelijk. Toen ik de kamer instapte en zijn foto zag staan op het kastje bij andere foto’s hield ik het niet droog, maar hij keek me lachend aan, “ik ben er wel bij”.
Aan het eind van de middag reed ik door naar het huis van Tim en Yvonne alwaar dezelfde foto in een lijstje in de open kast stond, ook hier was hij er gewoon bij. Samen met Yvonne pikte ik Sophie op van de opvang (de kleine Puk heeft Yvonne gehaakt voor de opvang)
en het gekwebbel van Sophietje stopte pas toen ze na het eten en spelen -oma moest ook meehelpen met de treintjes spelen- in bed in slaap viel, wat een heerlijk kind 🥰
Zaterdag was ik helemaal op van de emoties en de autoritten, te moe om thuis in de tuin te gaan werken wat ik eerst wel van plan was. In plaats daarvan nestelde ik me in de luie stoel, dronk vele mokken thee, borduurde ik verder aan het muisje en keek naar een serie op tv
Volgende week zal hij vast wel af zijn.
