Vanmorgen was ik bij de psycholoog, dit was de tweede sessie en ik voel me in goede handen bij haar, en wat komt er een hoop op je af aan informatie; waarom dingen gaan zoals ze gaan, en hoe de geest zich kan afschermen van pijnlijke zaken, als primaire en secundaire slachtoffer zijnde.
Mede door de emoties en het ontbreken van een fotografisch geheugen ben ik er veel van vergeten, maar het gevoel wat ik kreeg van het naar haar luisteren, haar feedback krijgen op dat moment, daar gaat het om. Geruststelling, bemoediging, en weten dat ik(wij) het juiste hebben gedaan; vergelding was jaren geleden de primaire gedachte maar niet dé manier en gelukkig hebben we die stap ook niet genomen.
Wat ik heel verhelderend vond was te horen waarom mensen van wie ik het niet had verwacht op een kwetsende manier reageerden: ik vertegenwoordig de waarheid.
Ik vraag me af hoeveel zwarte schapen van de families om deze reden zijn verstoten, het probleem ligt niet aan het vermeende zwarte schaap maar aan de rest van de familie die de waarheid (over het echte zwarte schaap) vooral binnenshuis willen houden.
Opdracht van de psycholoog: start vandaag met schrijven, koop een schriftje of boekje, schrijf je doelen, je wensen, je dagelijkse gedachtenkronkels op, knip plaatjes uit die je aanspreken en waar je blij van wordt en plak ze er in, maak een witboek. Schrijven omdat dit dieper in het brein doorwerkt dan typen op een iPad oid, en ik kan dan het boekje ook mee naar therapie nemen om aantekeningen te maken.
Het gebouw uitlopend stak ik de weg over en liep gelijk binnen bij de boekhandel, maar zag daar zoveel blanco boekjes dat ik last krijgend van keuzestress zonder boekje naar buiten ging, ik had thuis vast nog wel een schriftje liggen. (klopt)
Na de lunch keek ik of ze met een witboek ook een journal mee bedoelt (ik had het haar moeten vragen maar zoiets komt pas op weg naar huis in me op). Mmm, ik ben er nog niet helemaal uit, misschien kan ik het Joke in een e-mail nog vragen.
In mijn zoektocht op internet kwam ik een filmpje met uitleg door deze dame tegen, zo positief.
Mooi plaatje, punkertje Sherlock en Fay gezellig samen slapen op het kasteel
Wat eerder liepen er twee grote katers door de tuin, Sherlock heeft hier eentje in het snotje maar maakt geen aanstalten om het weg te willen jagen.
Sinds gisteren is de kerstboom verdwenen en hebben we weer zicht op de klok én het kattenkasteel, zo leuk om de katten weer te zien liggen; terwijl ik dit schrijf zit Sherlock Fay te wassen, zo lief.
De boom was een stuk lichter toen ik hem naar buiten sleepte, zo uitgedroogd, maar hij hield zijn naalden nog stevig vast
Een half uur later zag hij er zo uit, het was dat het begon te regenen, anders waren de takken gelijk door de hakselaar gegaan.
Morgen misschien?
Was ik naar het quiltweekend gegaan, dan was ik gestart met het babyquiltje voor de baby van Maikel, een neef van mijn mans kant, eind oktober is Domenique uitgerekend. Het was even paniek (nou, paniek, paniek, eerder een lichte irritatie dat ik me niet kon herinneren waar ik het had opgeborgen) toen ik het zakje met de dubbel gesneden vierkantjes van de vorige babyquilt nergens kon vinden, dus kwamen alle bakken met prentjes stof op tafel, “dan maar gewoon weer overal een vierkantje afsnijden”, mompelde ik met frisse moed, en in de laatste bak die ik pakte zat het bewuste zakje.
Enkele prentjes maakte ik tot grotere vierkantjes door er randen rond te zetten
En naaide ik willekeurig de blokjes tot paren, licht tegen donker,
En strijken, en door ze niet gelijk na het strijken elders te leggen maar te laten liggen en eerst goed te laten afkoelen, blijven de plat gestreken naden mooi plat, vandaar dat ik ze dakpansgewijs op elkaar leg tijdens het strijken; zo passen er lekker veel op het strijkplankje.
De bovendraad had ik op een spoeltje gewonden nadat die om de haverklap in de knoop draaide en brak, ik denk dat ik beter een dun netje om de klos had moeten doen zodat de draad niet vanzelf los zakte als ik gas los liet en hierdoor ruimte kreeg om te gaan draaien en lussen. De klos was gemaakt om van boven af te lopen en niet vanaf de zijkant, dus daar lag het niet aan. (Het was een grote klos met lekker dun 80W garen die in een mok had gezet omdat ik mijn kloshouder nergens kon vinden). Dus op het spoeltje gedraaid, maar het garen draaide te snel van het spoeltje af en wikkelde zich onder het spoeltje vast als ik het gas los liet en weer gas gaf. Grrr
Het kleine viltje remde het spoeltje niet genoeg af, gelukkig is dit makkelijk op te lossen door het spoeltje op een groter viltje te plaatsen zodat het niet als een malle doordraaide als je opeens gas los liet. Wel moest ik het op een groter vlak zetten, dus gebruikte ik de kleine garenklos stopper, of hoe die dingen ook mogen heten
Samen met Jon keek ik of de lay-out een beetje prettig was voor het oog, Jon meende een stofje te herkennen uit de Tea Party quilt. Heel goed Jon.
Daarna kon ik de rijen kettingnaaien,
Het spoeltje bleek leeg nadat ik deze foto had gemaakt, ik stopte er snel een andere in. Jazeker, mijn Bernina spoeltjes worden ook geaccepteerd door deze Pfaff, bij de vorige babyquilt ontdekte ik dat ik een halve quilt had genaaid met het verkeerde spoeltje, en de naaimachine deed het er gewoon goed op. Win win!
Snel verder met naaien, nu dus wel met aanwezige onderdraad, en in no time had ik gisteravond alle banen aan elkaar
Hier ga ik vandaag mee verder, het moet heel gek lopen als deze quilt vanavond niet gesandwicht is, Puk is er al klaar voor
Tussendoor heb ik uiteraard wel iets anders gedaan, een mens moet toch eten en drinken, druiven uit eigen tuin
naar de wc (van de bekkenfysiotherapeute moet ik -en iedereen- minstens 7 keer per dag plassen on de blaas gezond te houden), en zulks. Geen foto van de wc.
En ook toch nog even buiten aan de slag om de oprit onkruidvrij-ish maken, en al heel veel blad van de bomen verderop in de straat opvegen. Onze oprit is een verzamelbak voor al het blad uit de straat, door de wind zo bepaald. Het was een heerlijke zonnige dag gisteren dus was het wel lekker om even buiten te zijn.
Puk geniet zichtbaar van de rust
Even later hoort hij Jon miepen en hebben ze overleg door het raam,
Jon er in en Puk er uit, hij liep gelijk naar het vogelbadje om er uit te drinken
Een tijdje geleden kwam hij drijfnat binnen, alleen zijn kopje en rug was droog, het vogelbadje stond half omgekiept leeg op de verhoging, ik denk dus dat hij hier in was gesprongen en zich rot geschrokken er weer uit was gesprongen.
Wat dat is over de bekkenfysiotherapeute hoor ik je denken? Nou, best wel een gek verhaal om zo over te bloggen, maar het is een veelvoorkomende kwaal bij dames en ik schuw geen gekke verhalen.
Ik had soms op het einde van de dag pijn in de onderbuik en verloor soms een paar druppels urine als ik voorover bukte of kracht moest zetten, heel vervelend. En toen ik ergens in juni na de fitness oefening ‘leg press’ opeens het gevoel had dat ik een tampon voelde zitten -wat heel stug is aangezien ik al 15 jaar niet meer menstrueer- schrok ik me rot.
Ik vreesde een verzakking en zat de volgende dag al bij de huisarts, in gedachte lag ik al onder het mes. Gelukkig bleek ik slechts last te hebben van slappe bekkenbodemspieren, constateerde ze na een kort onderzoek, en gaf een verwijskaart voor de bekkenfysiotherapeute. Hier is een lange wachttijd voor en twee en een halve week geleden (op de geboortedag van Sophie) had ik de intake gesprek en moest ik een drink/plas lijst over 24 uur bijhouden, wat gaat er in en wanneer gaat het er weer uit. Een week later was de volgende afspraak en kreeg ik gelijk op mijn ballen.
Vier keer plassen op 24 uur is echt veel te weinig, de blaas raakt te vol en komt dan onder teveel druk te staan, en kan later problemen geven dat hij zich niet meer goed kan ledigen. Plus zo’n volle blaas gaat doorzakken en op andere organen drukken
Verdorie, en ik maar denken dat het knap was dat ik zolang mijn plas kon ophouden, en dat dit een teken was dat ik juist een sterke blaas had. Ze lachte en zei dat dit vroeger inderdaad zo werd gebracht. Helaas leren kinderen (of ouders) nergens de juiste manier van op de wc zitten, rechtop met iets holle rug en de voeten goed plat met de benen in 45° hoek, zodat de beenspieren ook goed ontspannen zijn. Op dit plaatje zie je hoe de leidingen boven de uitgangen “hangen” en waarom de holle rug het beste is, bovenste tekening is de foute houding. Blauw is de blaas, rood de baarmoeder en dat zwart gearceerde rechts van de baarmoeder is de endeldarm en het rectum. Groen is de binnenste bekkenbodemspier.
Ook belangrijk is dat je de tijd neemt met plassen, zodat je ook goed uit plast. En na het plassen even het bekken een paar keer kantelen, zodat nog aanwezige urine ook nog naar het laagst gelegen deel (de uitgang) stroomt en uitgeplast kan worden. Ontspannen rechtop zitten is een must, en niet met je ellebogen op je knieën of achterover leunend omdat je nog half slaapt. Niet met je hakken van de grond op je tenen steunen, want dan span je je beenspieren aan. En al helemaal niet lekker persen om zo snel mogelijk klaar te zijn. Begrepen? Ja juf.
Serieus, je krijgt opeens zoveel informatie over iets zo basic, dat je denkt: “waarom is mij dat nooit eerder ter öre gekomen?” Nee, ook niet tijdens mijn opleidingen in de verpleging, bv bij de lessen van interne geneeskunde of urologie. Heel bizar. En blijkbaar word je dit ook niet verteld op het consultatiebureau of schoolarts of waar dan ook. We moeten het hebben van mond op mond reclame, en als de eerste “verteller” alleen vertelt dat je van voor naar achteren moet afvegen als je klaar bent, en dat een “sterke blaas” -dus lang kunnen ophouden- goed is, nou, dan ben je dus klaar hè.
Vorige week leerde ik de eerste oefening van buitenste bekkenbodemspier sluiten en dan binnenste bekkenbodemspier tot halverwege optrekken, in het begin vergt dit opperste concentratie en lukte me dit alleen liggend. Het is net zoiets als dat iemand zegt dat je je oren moet optrekken. Hoe dan?! Visualiseren, daar gaat het allemaal om. Er bestaan ook apparaatjes om dit meetbaar te maken zodat je ziet dat je goed bezig bent, maar de fysiotherapeute vond dit niet nodig, misschien als het me na zoveel keren nog niet lukte, misschien dan. Maar gelukkig lukt het me zonder hulpmiddelen.
Na een paar dagen kon ik het ook zittend, en eergisteren zelfs staand in de rij bij de kassa, alleen moest ik me zo concentreren dat ik niet in de gaten had dat ik aan de beurt was. Ik zal het dus zeker niet tijdens het autorijden doen. En deze week kreeg ik er een oefening bij, het optrekken in drie etappes doen en dan loslaten. Fuck me sideways, dat is echt een hersenkraker, maar het lukt me, en ik voel me als een kind dat oefent voor de strik diploma 😅
Leer- en nieuwsgierig als ik ben als het gaat om medische zaken, las ik op medische websites (van ziekenhuizen en zulks) dat ook obstipatie klachten al dan niet in combinatie met een prolapse tijdens de stoelgang kan komen van bekken bodem problemen, vaak door trauma (zware bevalling of ander soort geweld op of rond de bekkenbodem).
Bizar hè, dat wanneer je met obstipatie klachten naar de huisarts gaat, je voedingsadvies krijgt, een drankje of pilletje, maar geen rectaal onderzoek. Vinger in het rectum, even persen, en dan is het al te voelen. Nou zat ik járen geleden hier niet echt op te wachten en was blij met het drankje, maar toch, misschien was toen al de bekkenbodemfysio ingeschakeld en kon ik nu fijn de zware leg press oefeningen doen op de fitness.
Zelf (zonder fysio begeleiding om het te leren) bekkenbodemspieroefeningen doen kan natuurlijk, maar je hebt de kans dat je teveel, te lang en te hard aanspant en daarna niet genoeg ontspant, zodat je het omgekeerde effect krijgt. Als je bij de huisarts zegt dat je last hebt van urineverlies, dan krijg je de bekkenfysio vergoed, bij wie je ook zit en hoe mager je verzekeringspakket ook is.
Nou ja, als je tot hier heb gelezen verdien je een duim hoor 👍 en dan heb ik nog een filmpje voor je. Puk die Fay bespringt, het arme ding
Vrijdag (2/9) was de uitvaart van broer van DH, René
manlief was gevraagd om te helpen met het sluiten van de kist, een uur voor de uitvaart, en reed daarna met zijn broer naar het crematorium waar de uitvaart was, terwijl ik Evelien van de trein oppikte. Het was stress in mijn hoofd, ik maakte me zorgen over mijn ventje die deze dag minstens vier uur op de been zou zijn en hier zeker een terugslag van ging krijgen. In de ontvangstruimte stond hij bij de familie, ik gaf hem een eiwitrijk energiedrankje en een flesje water om wat bij te tanken, het was er druk en ik had een deja vu gevoel; een jaar geleden stonden we hier voor de uitvaart van DH’s zus, dat krijg je als er zo’n groot leeftijdsverschil zit tussen de oudste en de twee jongste (DH is de een na jongste van de acht).
Suzanne was er ook al met haar vriend, maar Tim kon er niet bij zijn, met zijn meisie weer in het ziekenhuis was het niet verstandig om een uur rijden van haar weg te zijn.
Het was een mooie dienst, we kwamen door de toespraken van oud collega’s en vrienden meer te weten over René, ontroerend en lief. Na afloop kregen we in de koffieruimte drinken en eten aan een tafeltje, en toen gingen we naar huis waar mijn lief het moment dat zijn hoofd het kussen raakte in slaap viel.
We brachten Evelien naar het station nadat we in de stad hadden gegeten, gelukkig smaakte het eten goed bij mijn lief ondanks zijn vermoeidheid, het begint heel langzaam te verbeteren, ook al kan het nog geen stoefen lijden.
Zoals verwacht had hij het hele weekend nodig om bij te komen, en maandagmiddag gingen we eerst naar het huis van zoon en bijna-schoondochter alwaar ik de stofzuiger door het huis gooide, met twee langharige katten is dit geen overbodige luxe, terwijl manlief in de tuin zat. De tuinman was net bij hun langgewenst en had alle bomen (lei plantagen en catalpa’s) gesnoeid en de tuin al winterklaar gemaakt, de achterbuuf zal vast heel blij zijn dat haar straatje schoon zal blijven deze herfst, ze had het mij gevraagd toen ik er twee weken eerder de kiwi stond te snoeien, denkend dat ik de tuinman was. 😬
Rond vijf uur kwamen we aan in het ziekenhuis, de entree heeft een mooie tegelvloer en ik moest gelijk aan Sommeke (Yvonne vH) denken, gek op hexagonnen. Pfff wat mis ik ze, hoe vaak ik niet denk: “even aan Yvonne laten zien (zoals die tegelvloer)”, of “wat zou Yvonne hiervan vinden”. 😢
De lief van onze zoon was de week tevoren dus opgenomen met de vermelding dat ze minstens een week in het ziekenhuis moest blijven vanwege zwangerschapsvergiftiging, gisteren hoorden ze dat ze tot na de bevalling in het ziekenhuis moet blijven, spannend hoor, nog eventjes geduld en dan zien we de kleine kruimel ☺️
Ze zag er stralend uit, ontspannen en goedlachs. Tim kan tegen betaling lekker mee eten, kan op haar kamer slapen en gaat na het douchen en ontbijt weer naar huis (of de zaak) om te werken. Gelukkig is zijn baas heel coulant, uiteraard wetend wat er gaande is. We gingen weg toen het avondeten gebracht werd.
We wilden op weg naar huis bij een van der Valk restaurant eten, maar helaas kon je daar vanwege personeelsgebrek alleen maar na reservering terecht, hoorden we toen we binnen waren, dat viel wel tegen, hier hadden we niet op gerekend. Dus werd het na een ritje door stortregens een lekker ordinair frietje van MacD met kroket en kipnuggets aan onze gezellig ronde keukentafel. Gelukkig hadden we de dag er voor GVA op en stond dit ook voor de dinsdag op het menu. GVA =groenten, vlees en aardappels, en met vlees moet je denken aan kleine porties, dit is zo sinds manlief ziek werd.
En terwijl ik dit type (heb dit blogje gisteravond geschreven en klaargezet voor vandaag) is het aan het bliksemen, onweren en regenen dat het een lieve lust is. Maandagavond was er acht mm gevallen in een paar uur tijd, dat zal nu vast niet anders zijn, hoop ik.
Gisteren was ik weer bij bijna-schoondochter en zoon, ze gingen tegen de middag even naar het ziekenhuis voor controle en ze moest helaas weer blijven, deze keer voor toch wel een week. Zo zonde voor hun dat de zwangerschap niet vlekkeloos verloopt, maar wel fijn dat er goed voor haar en de baby in de buik wordt gezorgd, ik heb zo met ze te doen. Ik deed mijn ding in huis en tuin, heerlijk snoeien en bestrating onkruidvrij maken, en was voor het avondeten weer thuis, lekker pizza eten en genieten van een rustige avond en een retestrak gesnoeide haag, ze waren om 8 uur al begonnen en twee uur later alweer klaar. Ik wil ook zo’n lange heggenschaar👌
Terug in de tijd, vorige week donderdag.
Vroeg uit bed zie ik deze keer Fay op de bureaustoel liggen, Puk is vast nog boven, en ze kijkt vol verwachting uit naar de aaitjes, wat is ze toch lief.
Na een paar aaitjes en lieve woordjes kwam Puk aanlopen, zag dat zijn zusje op zijn plek lag en sprong zo naast haar op de stoel, bedelend om ook geaaid te worden.
Zo lief, na dit filmpje legde ik mijn mobieltje opzij om met twee handen twee poezen te aaien, dat spreekt voor zich.
Heel langzaam pikte Puk zijn plekje weer in
Ze lag er net zo lekker
Maar ja, wat doe je er aan?
Nog voor het ontbijt liepen we allemaal de tuin in, lekker de frisse ochtendlucht opsnuiven, ik kijken hoe de planten erbij staan en water geven, en de katten ruiken wie er zoal in de tuin is geweest. Puk stond opeens in de bladkorf te graven, pas toen hij er uit liep zag ik hoe hij er in was gekomen. Ik heb bij deze bladkorf aan de onderkant een paar grotere gaten geknipt in het gaas, zodat egels er in en er uit konden lopen, en Puk past er dus ook door.
Dit was de dag dat ik om 13.00 uur weer een afspraak had bij de garage, deze keer zouden ze echt de airco repareren, een klus van zeker vier uur, en ik kwam voorbereid
De uren vlogen voorbij, muziek van Nightwish op de oren, en rechts in de showroom zag ik een bekende auto in het zilver, ik had een rode 1600 GT junior versie, en ik meen dat het de 2000 versie was in de showroom.
Slechts een paar kleurrijke figuren in de zaak, het was echt bloedje heet buiten (34°C) en iedereen die binnen stapte genoot van de koelte, om vervolgens of naar de balie te lopen, of door de showroom auto’s kijken.
Net als het zwijgzaam echtpaar van in de dertig, bruin gebakken, zij rinkelend van de tacky juwelen aan armen, nek en oren, met gebleekte haren opgekamd tot een woeste vogelnest bovenop haar hoofd vastgestoken welke bij elke beweging heen en weer wiegde.
Ze had goudkleurige sandalen met hoge hakjes aan waarbij de hielkloven wel erg opvielen (haar pedicure was vast met vakantie) toen ze langs mijn tafeltje liepen, stevige benen onder een te strak kort zwart rokje, ik zag dat ze ook een veel te kleine onderbroek aan had, damn, too much information. Ze had wel een leuk wit kanten spaghetti bandjes hemdje aan in haar maat, niks op aan te merken.
Haar man droeg van die zwart-witte Adidas badslippers aan zijn wit besokte voeten, slobberige shorts en een zwart T-shirt aan met een joekel van een draak er op gemaakt met kleurige schitterende pailletten. Ze liepen gelijk door naar de auto’s verderop, en kwamen een half uur later fronsend kijkend weer terug om het pand te verlaten. Wie weet hoeveel showrooms ze al hadden bekeken deze dag.
Een sportief uitziend echtpaar van half de veertig kwam binnen, zij met een vlot jeansrokje en een roze bloesje aan met de voorkant in de rok gestopt en de achterkant er over hangend, hij met knielange niet te strakke shorts en een fleurig gebloemde korte mouwen overhemd aan, beiden met matching wandelschoenen, net terug van vakantie misschien, want de bagage rek moest van de auto gehaald worden door de monteur. Ze liepen via de balie door naar een tafeltje naast me, tapten water, “nee niet uit de kraan, die is niet koud genoeg”, zei de vrouw tegen de man die het glas al onder de kraan wilde houden. Ze dronken elk welgeteld drie glazen achter mekaar op, zo, die hadden dorst. En geen teken van brain freeze van zoveel ijskoud water.
De man zei dat hij even naar de werkplaats ging om mee te kijken, maar werd bij de balie tegen gehouden, aan de deur van de werkplaats kreeg hij van de monteur te horen dat het een half uurtje werk zou zijn, en hij keerde een beetje beteuterd kijkend terug naar zijn vrouw. Even later begon hij te bellen, zo te horen had hij zijn zoon wakker gemaakt, en nee, hij had nog niet gedaan wat ze hem hadden gevraagd. Toen de man hem vroeg om even langs de apotheek te gaan om medicijnen op te halen die klaar lagen, was hij het er niet mee eens. Ik verstond niet wat hij zei, maar de vrouw zei grinnikend tegen haar man: ”zeg maar dat hij best wel drie dingen kan doen op een middag”, en deze boodschap werd te zien aan het geamuseerde gezicht van de man niet met veel enthousiasme ontvangen. Met een “je zorgt maar dat het je wel lukt” hing de vader op, hoofd schuddend naar zijn vrouw die Wordfeud speelde op haar telefoon. Ze waren binnen het uur weer vertrokken, en vanaf dat moment zag ik alleen maar mensen aan de balie die hun auto kwamen ophalen.
Toen onze auto klaar was, had ik al een stapel gele hartjes gehaakt, en deze bloemen afgekregen, beetje suf dat ik op de hoekjes maar 1 losse had gehaakt ipv twee, de hoekjes waren niet zo duidelijk hoekig als bij de vorige, maar eenmaal tussen de anderen vastgezet zal het vast niet meer opvallen, even overwoog ik later om deze randen uit te halen, maar heb het toch maar niet gedaan, over gehaald door de dames van de bee, maar dit is voor een volgend blogje.
Na het avondeten hoorde ik een vreselijk klagelijk geluid bij de schuifpui, en een vreemde kat stak plots zijn kopje naar binnen. WTF? Ik stapte naar buiten, het beestje liep niet weg, liet zich heel kort op zijn kopje aanhalen om gelijk achteruit stappend lelijk te blazen naar me, om gelijk weer klagelijk miauwend naar me toe te lopen. Dat geluid leek wel van de kat van de buren, maar ik had hem nooit gezien, als hij zijn keel opentrok zat hij altijd aan de andere kant van de schutting in hun tuin.
Hij leek verwaarloosd, zat onder de klitten, en leek uitgehongerd, ook al hoeft dat laatste niets te zeggen; als ik onze weldoorvoede Jon hoor bedelen om eten lijkt het alsof hij in tijden niks heeft gegeten.
Om er een goede foto van te kunnen maken gaf ik hem wat brokjes waar hij zich gelijk op stortte, grommend toen ik te dicht bij kwam.
De andere katten kenden hem blijkbaar, want ze lieten hem rustig eten. Sherlock wilde ook een vorkje meeprikken, maar droop af toen er naar hem gesnauwd werd.
Toen hij het eten op had leek het alsof hij mij een kopje wilde geven, maar toen ik hem vervolgens wilde aaien werd ik weer terug gefloten geblazen. Met de foto op mijn telefoon belde ik aan bij de buren, die blijkbaar niet thuis waren. Dan maar naar de overbuurman die mij eens vertelde dat hij de kat vaak voor de deur van onze buren had zien staan, klagend miauwend om binnen gelaten te worden. Hij bevestigde dat dit de kat van de buren was, en dat de buren twee dagen eerder op vakantie waren gegaan. Ze hadden oppas geregeld voor de katten die op deze ene na nooit buiten kwamen, en de buitenkat was een vrij aggressive kat zei hij, ook voor de baasjes. Hij had de buren al gebeld maar ze zeiden dat het beestje niks tekort kwam. Jemig.
En zojuist, terwijl Jon op schoot kroop toen ik met dit blogje bezig was, en opeens er af sprong en bij de schuifpui ging blazen,
zag ik het kopje van de buurkat weer naar binnen steken. Jon vindt het oké dat hij buiten te eten krijgt, maar het vooral niet moet wagen om ook maar een poot over de drempel zetten, er zijn grenzen.
Wat een klitten in zijn vacht, en even meende ik door de ingedeukte vacht aan de zijkant van zijn buik een wond te zien, maar voor zover ik kon zien toen hij zat te eten was het loos alarm, zijn vacht zit wel vol klitten, takjes en blaadjes. Ik probeerde er een takje af te plukken, maar een diep keelgeluid welke niet zou misstaan in een zombie film waarschuwde me dat als mijn vingers mij lief waren, ik mijn hand maar beter snel kon terug trekken. En toen at hij weer rustig door tot het bakje leeg was. Jon zag het gelaten aan en ging bij de vijver zitten, Fay en Puk keken van een afstandje toe in de hoop dat hij iets voor hun zou overlaten. Fat chance.
Lastig is dat, vachtverzorging bij een niet handtamme langharige kat, ga er maar aan staan.
Er is afgelopen week weer het nodige gebeurd, laat ik met het mooiste nieuws beginnen. Vrijdagmiddag kregen we de uitslag van de controle ct-scan die woensdag van mijn lief was gemaakt, alles was goed; we kregen kippenvel en schoten vol, de spanning van afgelopen weken die zich had opgebouwd viel als een last van onze schouders af. Terwijl de longarts nog in gesprek was met manlief stuurde ik de kinderen een appje met het heugelijke nieuws, want ook zij zaten in spanning.
De kleine tumor die drie maanden geleden behandeld was, was in kleine stukjes uiteen gespat en we moesten er vanuit gaan dat dit allemaal dood weefsel was dat de komende maanden/jaren door het lichaam zal worden opgeruimd. De volgende controle is weer over drie maanden, en dan zitten we in de periode dat het een jaar geleden was ontdekt. We vierden het met een lekker hapje in de cafetaria van het ziekenhuis
en aan het eind van de dag gingen we voor het eerst sinds Mei in de stad wat eten op het terras, het was de avond er voor flink afgekoeld, weg was de verstikkende hitte met slechte luchtkwaliteit, en nu was het zonnig met een frisse wind. Heel goed uit te houden met een jasje aan.
We zaten met een dubbel gevoel op het terras, want de ochtend tevoren, donderdag, had de politie de deur open moeten breken bij de 9 jaar oudere broer van manlief, al 7 jaar weduwnaar. De werkster kreeg met aanbellen geen gehoor, waarschuwde toen de dochter en zoon, ze kregen de deur niet open omdat de sleutel aan de binnenkant nog in het slot zat, en zagen toen door de brievenbusklep kijkend hem in de gang liggen. Hij had een beroerte gehad en ws de hele nacht daar al gelegen, vreselijk. Hij werd naar het ziekenhuis in Bergen op Zoom gebracht, op een helder moment wist hij de neuroloog kenbaar te maken dat hij er klaar mee was, zijn lichaam was op na al vele jaren met een strippenkaart bij diverse specialisten waaronder oncologen te hebben gelopen. Hij leefde voor zijn kleinkinderen, was van plan elke behandeling aan te pakken, en wilde zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen, maar helaas was zijn lichaam nu echt op, de beroerte was de genadeklap.
Dit is de laatste foto die ik van mijn zwager heb, genomen op de uitvaart van hun zus op 24 juni 2021. Later zagen we hem nog een paar keer, maar je neemt niet elke keer foto’s hè.
Vrijdagmiddag gingen we samen langs om afscheid te nemen, uitgerekend nu waren ze aan de toegangswegen bezig richting het ziekenhuis, wat een chaotische situatie, en ‘s avonds reed ik met mijn andere zwager naar het ziekenhuis; hij wilde nog langsgaan, en ik vind dat je zoiets niet in je eentje moet doen, en al helemaal niet met die wegomleggingen.
Bekaf vielen we rond middernacht in slaap, om nog geen drie uur later ruw wakker gemaakt te worden door een groep aangeschoten jongens die het wel grappig vonden om met veel geweld een reclamebord met paal en al uit de rotonde te trappen. Politie verwittigd en toen maar weer proberen te slapen, wat bij mij niet meer zo goed lukte. Uiteraard waren de zatlappen gevlogen toen de politie langsreed, een bewoner uit de buurt (hopelijk een vader van een van hen) had ze toegesproken en toen waren ze rustig afgedropen, het bord stond de volgende morgen weer op zijn plek. De glasscherven van bierflessen op de stoep en straat heb ik opgeruimd, iemand moet het doen voordat er banden lek gereden worden.
Gistermiddag kregen we het bericht dat DH zijn broer was ingeslapen, een heel dubbel gevoel gaf dat. Verdriet bij DH, maar ook opluchting dat hij niet meer moet afzien.
Mijn hoofd zit vol blogjes, als ik even ademruimte heb komen ze er aan, een voor een, te beginnen bij afgelopen maandag
En dan opeens was het gisteren de uitvaartdienst van Sommeke, het zonnetje scheen en het verkeer zat ook mee, ik reed een uur te vroeg de parkeerplaats op, liever een uur te vroeg dan een minuut te laat. Ik had haakwerk mee om de tijd door te komen, maar ging eerst even kijken waar ik zometeen moest wezen, want het zou niet de eerste keer zijn dat ik ergens ruim op tijd ben maar dan me moet haasten omdat ik de verkeerde kant op loop, of de verkeerde ingang neem, of achter een groep aan loop denkend dat zij ook naar hetzelfde evenement gaan, om er na een minuut of tien achter te komen dat dit gewoon een groepje vriendinnen is die een dagje gaat winkelen.
Een hoogbejaarde man zittend op een op een muurtje aan de zijkant van het gebouw wachtend op zijn taxi weet me te vertellen dat de hoofdingang de enige ingang is. Duidelijker kan het dus niet, ik bedank hem en loop weer terug naar waar ik denk bijna zeker weet waar ik de auto heb gezet, maar langs de hoofdingang lopend zie ik twee bekende gezichten zitten op een ander muurtje. Ingrid en Laura, ze waren ook ruim op tijd van huis vertrokken, want je weet maar nooit wat je onderweg te wachten staat. Na een tijdje kletsen komen Margeeth en haar man er ook bij staan, wat later Marie-Thérèse. Het is warm in het zonnetje, bijna tegen het middaguur aan kan het ook niet anders, en ik ga samen met anderen tegen het gebouw aan in de schaduw staan. Opeens zie en spreek je mensen die je minstens twee jaar of langer niet heb gezien, we delen herinneringen van zeker twintig jaar, en Yvonne was onze gemene deler. De familie van Yvonne arriveert, één blik van haar dochter als ze mij herkent en aanspreekt, en ik schiet vol, gelukkig vroegen anderen haar aandacht en kon ik me herpakken.
De uitvaart was mooi, slideshows tonen haar leven als kind, jonge vrouw, verloofde, echtgenote, moeder, quiltster en oma onder begeleiding van Dire Straits muziek tussen de toespraken door. Ontroerend, lief en dapper, het viel niet mee maar ze voelden zich vast gesteund door de bijna volle zaal met familie, vrienden en vriendinnen.
En toen kwam de afscheidsbrief die Yvonne had geschreven voor haar familie en vrienden, mooi voorgelezen door Els; hier werd menig traantje bij weggepinkt, en dankbaar gebruik makend van het daarop volgende Dire Straits nummer om de neuzen te snuiten. Deze brief is nu ook te lezen op de Facebookpagina van Yvonne, Sidonie vH
De familie nam als eerste afscheid en verliet de aula, en daarna liep de zaal langzaam leeg. Ik liep als laatste achter Anne en Marie-Thérèse, zodat ik ongestoord nog een paar foto’s kon maken voor de thuisblijvers.
Na de dienst werden we uitgenodigd om achter de wagen met urn mee te lopen naar de uitstrooiweide achter het crematorium,
en na het voorlezen van een mooi gedicht:
Je kan wenen omdat Yvonne er niet meer is
Of je kan glimlachen dat zij geleefd heeft
Je kan je ogen sluiten en hopen dat zij zou terug komen
Of je kan je ogen openen en dromen van wat zij heeft nagelaten
Je hart kan leeg zijn omdat je haar niet kan zien
Of vol van liefde zijn met al de mooie momenten die je met haar gedeeld hebt
Je kan je rug toekeren en gisteren leven
Of je kan gelukkig zijn voor morgen omdat er een gisteren was
Je kan je enkel herinneren dat zij is heengegaan
Of je kan de goede herinnering koesteren en ze laten verder leven in elk een van jullie
strooide de medewerker het as van Yvonne uit; dit uitstrooien gaat beheerster dan het woord doet vermoeden, de bus met as wordt vlak boven de grond gehouden en in de greep knijpend komt het as er vanonder uit, de bus wordt heen en weer bewegend over een oppervlakte van ongeveer 50x 50 cm geleegd. Het bloemstuk dat eerder bij de urn stond werd vervolgens op de as van Yvonne gelegd.
Hierna mochten de genodigden met de familie mee naar binnen voor de koffietafel, een goed verzorgde lunch buffet met koffie of thee, en wederom bijpraten en herinneringen van Yvonne ophalen. We gaan ze zo missen, maar ze leeft voort in ons hart en in de verhalen.
Yvonne, die nu weer bij haar Bob is, zie ze genieten.
Vanmiddag is mijn lieve vriendin Yvonne (Sommeke) zachtjes ingeslapen, omringt door haar dierbaren, haar lichaam was na 67 jaar op, gesloopt door COPD, maar haar geest bleef scherp en vol humor.
Het is niet te bevatten dat ik nooit meer berichtjes van haar zal krijgen, nooit meer haar stem zal horen, nooit meer gezellig bijkletsen onder het genot van een lunch.
Ik ken Yvonne vanaf het begin van internet, we zaten samen bij de Yahoo groep QuiltNed, en in 2006 beheerden we samen de Yahoo groep QuiltKletsers. (in het begin nog met de hulp van Dorry en Inge D’h), en zagen mekaar toen enkel op quilttentoonstellingen en twee jaarlijkse quiltweekenden in België en Nederland.
Hier in 2004
Allemaal mooie herinneringen, de koningin van de hexagonnekes, ze heeft veel quilters hiermee besmet
En legde het geduldig keer op keer uit
in 2011 liet ze het begin van haar “my Sommeke” quilt zien
Lekker buiten patchen in Westouter, en dat in oktober
Hier zijn we een paar jaar later
Heel vaak had ze op het eind van een weekend amper haar werkje in handen gehad, te druk met kletsen en kijken bij anderen, en heel laat naar bed gaan (beter gezegd heel vroeg), ze kwam namelijk niet om te slapen, dat deed ze thuis wel weer.
tijdens de show&tell
2018
Ze heeft nu eindelijk rust, maar wat gaan we haar missen.
Op de rouwkaart staat de link om online te condoleren: www.ginkgho.be/pd
Vanmorgen moest ik even naar het andere eind van de stad om printpapier te halen bij Office Centre/ Staples, om daar te ontdekken dat het bedrijf wegens faillissement gesloten is. Vorige week was ik er nog om post af te leveren en had er niks gemerkt, ook al is het er altijd heel erg rustig in de winkel zelf. Wat een drama voor alle medewerkers, vreselijk, einde tijdperk.
Ik besloot op de terugweg even bij het station langs te gaan om pokemon in de gyms te zetten, en parkeerde op de Kiss and ride parkeerplaats, waar ook de taxi’s staan. Er was net een trein aangekomen en mensen liepen naar de bussen en enkelen naar de Kiss and ride vakken waar ze opgewacht werden door vrienden of familie.
Ik stapte uit en liep een stukje richting de bussen om met de Pokemon app binnen bereik van de achterste gym te komen, een bejaarde dame met rolkoffer liep van de taxiplaats af, keek bij de bushaltes rond en vroeg aan mij of ik ook op een taxi stond te wachten. Ik wees ze de standplaats van de taxi’s aan, en ze zei dat er niemand in de taxi’s zaten. “Misschien even er langslopen, zodat ze u zien zoeken?”, opperde ik, en ze liep er naar toe. Ik draaide een paar stops, ving een paar Pokemon, en liep terug naar mijn auto.
De oude dame stond er nog steeds, beetje hulpeloos om zich heen te kijken, en toen deponeerde ik mijn tas van de passagiersstoel naar de achterbank, reed langs de taxi’s en opende het raam, “Waar moet u naar toe? Ik wil u wel een lift geven.” Ze keek blij verrast op, “meent u dat nou, dat kan ik toch niet van u vragen?”, zei ze, en noemde de straat waar ze moest zijn. “Het is voor mij maar een kleine moeite mevrouw, stap maar in.” Ze tilde probleemloos haar koffer op de achterbank en stapte in, een diepe zucht van opluchting dat ze zat en blij dat ze niet verder moest wachten en zo weer thuis zou zijn. Nee, ik snapte het ook niet van die taxi chauffeurs dat ze niet te zien waren, wat een lamstralen.
Ik wilde de navigatie aanzetten, want ik wist zo een twee drie niet hoe ik er moest komen vanaf het station, ik heb het oriëntatievermogen van een demente postduif, maar bedacht me toen dat zij het vast wel zou weten. En ja hoor, ze wist ook dat er vanwege wegwerkzaamheden deels omgereden moest worden, en zo loosde ze me naar haar huis, een kleine bungalow aan het eind van een lange straat waar ze tot voor kort met haar man woonde, tot hij onlangs was komen te overlijden, hij had erg afgezien. Ze was op haar 88e voor het eerst sinds zijn dood vier dagen van huis weg geweest naar haar dochter in Sittard, en voor het eerst alleen met de trein; haar kleinzoon had haar van het station opgehaald, sprak ze liefdevol. En dat nu een wildvreemde mevrouw haar een lift naar huis gaf, dat vond ze wel heel bijzonder. Ze zou bij thuiskomst gelijk haar dochter bellen, want nu had ze wel wat te vertellen, zei ze lachend; vijf minuten later zette ik haar voor de deur af. Ze vroeg of ze me met een bloemetje kon bedanken, maar ik zei dat het niet nodig was, dat het graag gedaan was, en ik wenste ze sterkte en toch ook nog een fijne dag.
Net thuis gekomen en op weg naar de keuken lopend zag ik een grote dure auto over de parkeervakken voor ons huis langzaam rijden en vlak voor de deur tot stilstand komen, ons pad bijna geheel blokkerend. Altijd hetzelfde gedoe, verdorie, waarom denken die kakkers niet na met hun ingebouwde voorrangsauto’s. Deze auto staat vaak voor ons pad, of deels voor de oprit, een briefje een tijd geleden achter de ruitenwisser gedaan bleek een nutteloze actie. Ik liep naar buiten, een dame van middelbare leeftijd stapte uit, geheel sjiek de friemel alsof ze naar een feestje moest, en ik vroeg vriendelijk (want je vangt meer vliegen met stroop) of ze haar auto een stukje vooruit wilde zette, omdat ze ons pad blokkeerde. “Oh ik dacht dat dit allemaal parkeervakken waren”, piepte ze en liep naar de achterkant van haar auto om de lijnen van het vak te bekijken. Ze had ons pad naar de deur helemaal niet gezien, sorry, ze ging hem gelijk verzetten, en stapte weer in om haar auto een paar meter te verzetten, en liep daarna naar de schoonheidssalon. Jee, dit had ik niet zien aankomen, meestal lopen de klanten van de salon mijn vraag negerend gelijk door, roepend dat ze zo weer weg zijn. Valt dus niet tegen, gevalletje “wie goed doet goed ontmoet”?
Tijdens het zoeken naar plaats in de diepvries voor de carrotcake ontdekte ik vele waterijsjes die ver over de datum waren, in de gootsteen ontdooit en de stokjes schoongemaakt hebbende liggen ze nu op de tuintafel te drogen, want het is toch zonde om ze weg te gooien? Ik zag ergens dat men er meubeltjes van maakte voor een poppenhuis, en anders kan ik ze gebruiken als naambordje voor stekjes; weggooien kan altijd nog.
En nu lekker stofjes uitzoeken voor een babyquiltje, dat we nu weten dat het voor een meisje is maakt voor het quiltje niet zoveel uit; ik wist al dat ze een quiltje willen hebben waar veel op te zien was, en lekker bont was geen bezwaar, maar ik wilde eerst het haakwerk afhebben, anders had ik teveel ballen in de lucht. Het gaat alleen wel een dingetje worden met er over zwijgen tijdens het bloggen, ik kan er niks van laten zien toch, anders is het geen verrassing meer. Maar misschien wel af en toe een sneaky preview.
Net als wat Yvonne als reactie zette onder mijn vorige blogje dacht ik vanmorgen, “ik had het afscheid beter niet voor het slapen gaan moeten bekijken.”, ik viel pas onder de morgen in slaap, en van uitslapen was geen sprake, want mijn lief moest om negen uur in het ziekenhuis zijn voor bloedprikken en aansluitend een CT scan.
Morgen weer vroeg op voor de uitslag bij de longarts en horen we het vervolg traject. Spannend is zachtjes uitgedrukt, dit draagt ook niet bij aan een goede nachtrust. Gelukkig breekt nu net het zonnetje door na een deprimerend grijs begin van de dag, en ik spreek mezelf streng toe: kop op, schouders eronder zetten, ga wat doen, van piekeren is nog nooit iemand beter geworden.
Over schouders gesproken, Puk is groter dan Sherlock zag ik toen ze gisteren tegen elkaar aangeplakt de keuken uitliepen, nadat Puk samen met hem had gegeten. Nou ja, op het laatst pas samen eten, want voordat ik begon te filmen deed Sherlock niet anders dan een vrij voerbakje bereiken om te eten. Nog voordat hij goed en wel een hap door zijn keel had gekregen duwde Puk hem liefdevol opzij om uit hetzelfde bakje te kunnen eten. Ik zit al te denken of een lange trog beter zou werken, net als bij de varkens. Het is wel goed voor de lijn van Sherlock, die een buikje heeft gekregen.
Afgelopen dagen was ik in de tuin aan het werk, de voegen van het terras begonnen weer vol onkruid te staan, hier goed te zien toen ik een paar dagen eerder de pruimenbloesem fotografeerde
Een paar uur later had ik al eer van mijn werk 👌 Ik begin altijd met enkel de voegenkrabber en de rode bak. Na een kwartiertje loop ik het schuurtje in om de veger te halen, een half uur later bedenk ik me dat de graskantensteker ook wel handig is, dan kan ik ook dat even mooi strak maken. Om weer wat later de straat bezem uit het schuurtje te halen, want dat veegt wel makkelijker grote stukken schoon. Kortom, ik loop wat af tussen het uitkrabben door, en heb mijn handen vol als ik klaar ben en alles weer opruim.
De oregano planten die in de voegen op de grens van de grote tegels en de kleine straatstenen groeien mogen blijven staan, deze bloeien over een tijdje zo mooi en trekken heel veel bijen aan. Het paadje langs het huis links van het terras maakte ik ook gelijk schoon. De hogedrukreiniger zal ik een deze dagen ter handen moeten nemen om de tegels schoon te maken, even wachten op wat vochtiger weer.
De Magnolia verliest nu ook in hoog tempo zijn wasachtige bloemen,
zo jammer dat ze het niet nog een paar weken volhouden. Fay heeft vanaf haar plekje uitzicht op de tuin en mekkerde eind van de ochtend naar elk vallend bloemblaadje, ze had het er druk mee en slaapt nu, haar stembanden hebben rust nodig. Ik had er een filmpje van kunnen maken, maar dan had het gesnurk van mijn lief die een dutje deed op de bank haar gemekker overstemd.
De Japanse kers in de voortuin stond afgelopen twee weken wederom als een grote roze wolk te pronken, gonzend van de bijen
Zo mooi vol in de avondzon
Met aan de uiteinden van de over het pad hangende kale takken toefjes roze, ik kan hier zo van genieten als ik er onderdoor loop
Dankzij de warme haast windstille dagen ging het snel, het in bloei komen, maar ook de ontluiken van de blaadjes met het uitvallen van de bloesem tot gevolg , de straat zag even heel mooi roze, het stak mooi af tegen het frisgroene van de Euonymus
En de lieve anemoontjes doen hun best kleur voort te zetten op de begane grond nu het bloesem van de Japanse Kers aldaar bruin begint te worden.
Ons bloembollen veldje onder de Japanse kers is ook ontploft, blauwe druifjes en anemoontjes voeren de boventoon, met hier en daar een scillia. En hoe bizar, plots heeft de Euonymus links een lange tak geproduceerd. Deze plantjes zijn stekjes die ik een paar jaar geleden heb gemaakt, ze beginnen nu eindelijk een beetje body te krijgen op een paar plantjes na rechts van die lange uitloper; vorig jaar stonden deze in de verdrukking, bedolven onder de woekerende sedum. Gelukkig laat dit zich makkelijk verwijderen en krijgen de Euonymus plantjes weer voeding en vocht.
Het wachten is op hele harde wind om de boel weer schoon te blazen; een voorbijganger prees de mooie bloemen, maar kon het niet nalaten te vermelden hoe jammer zij het vond van de rotzooi die de uitgevallen bloemen maakten. “De hele straat ligt er vol mee”, mompelde ze, toen ze doorliep, ze was vast de gezelligste thuis.
Oh en kijk eens waar plots een bloemknop in zit, de Medinilla heeft het duidelijk naar zijn zin. Deze plant kocht ik in november vorig jaar, het had toen drie dikke bloemen, de laatste viel met behulp van Jon een week of twee geleden op de grond, dus we hebben er lang plezier van gehad.
Puk en Fay worden steeds vrijer in huis als we in de kamer rondlopen, als ik voor portier speel voor de senioren, moet ik ze al goed in de gaten houden. Fay staat gewoon bij mijn voeten in afwachting op wie er binnen gaat komen, en Puk staat vaak net achter me naar de opening te loeren.
Fay springt op schoot als ik ze roep, en ook als ze er gewoon zin in heeft, of mijn schoot leeg is of niet
spinnen, kopjes geven en liefdes beetjes geven in mijn handen en arm, waarbij ze dan ook kort bijtend haar kopje heen en weer schudt. Het doet geen zeer, ze bijt niet door, ze is gewoon heel blij met mij. Ook bij DH durft ze nu op zijn schoot te staan en zich even te aaien, maar vindt het wel spannend en is ook snel weer weg zonder te gaan zitten dit komt nog wel.
Puk liet zich vanmorgen heel even naast zijn neusje kriebelen nadat hij aan mijn vingertopjes had geroken, Sherlock kwam er ook bij staan, denkend dat er iets van eten viel te halen, en toen kon ik zowaar een aai over Puk zijn kopje en schouders geven, terwijl hij zijn aandacht op Sherlock had gevestigd. En hij durft steeds vaker op de poef tussen ons in te zitten
Ik hoor gekwetter op de bijna lege vogelvoederplank en zie een roodborstje met bekje vol eten een jonkie voeren, oooh wat lief ziet dat er uit. De moeder vliegt af en aan vanuit de boeren jasmijn die er achter staat en waarschijnlijk vol lekkere insecten zit; het kleintje hupt en vliegt nu achter de moeder aan en ik ben blij dat onze katten binnen zijn. Rond het bijenhotel zoemde het gisteren ook van bijen die in en uit de neststokjes kropen, kom maar op met de lente, we hebben er zin in.
De geur van Viburnum, hyacinten en vers gemaaid gras vult de lucht als ik door de tuin loop, ik snuif de geuren op en zou ze zo graag willen opslaan om er later weer van te kunnen genieten als alles is uitgebloeid. “Geniet nooit met mate”, schiet door mijn hoofd als ik in de tuin werk.
“Geniet nooit met mate” was het levensmotto van Willeke de la Chambre, 16 febr in het ziekenhuis opgenomen met COVID, en enkele weken later, op 19 maart overleden.
Ik heb Willeke nooit ontmoet, ik kende ze alleen van haar dagelijkse blogjes met prachtige foto’s en e-mailcontact, een hartelijke lieve vrouw met veel humor. Ze las op haar beurt ook al mijn blogjes en leefde mee met het wel en wee van oa de katten 🐈⬛
Ik mis ze, de verhalen over haar kleinkinderen, quilts en uitstapjes, en met altijd foto’s van wat lekkers bij de koffie of zalig uitziende gerechten, ze genoot nooit met mate.
Met kerstmis stuurde ze ons deze mooie kaart, een foto van haarzelf met haar man, gelukkig de wereld inkijkend, samen oud worden. Het mocht niet zo zijn.
Via de code op de rouwkaart Mensenlinq Is de live-stream te bekijken op de website van het uitvaartcentrum Sneek, voor wie dit heeft gemist. De stream begint op 13 minuten, voor het geval je denkt dat het niet klopt.
