Categoriearchief: Mijmeringen

Verwerking

Vorige week, de dag voor de geboortedag van mijn lief, mocht ik op mijn kleindochtertje Sophie passen bij hun thuis en terwijl Sophietje sliep kon ik wat doen in de tuin. De schilder had gezegd dat “die grote struik” voor het zijraam in de weg stond en gesnoeid moest worden, en Tim zei dat hij wel een kettingzaag zou lenen om dit varkentje te wassen.😱 Ik kreeg al visioenen van bloed aan de muur en stelde voor dit wel te komen doen met mijn takkenschaar. Het betrof deze liguster, hoe moeilijk kon het zijn? Voor de zekerheid nam ik een zaag mee.

Het groene zit zoals bij alle struiken alleen aan de buitenkant, ik wilde het eerst halveren zodat er genoeg ruimte was bij het raam om te werken, maar met zoveel kaals in het midden besloot ik hard te zijn en het rigoureus aan te pakken. Gelukkig had ik de zaag maar voor een paar dikke takken nodig, de rest kon met de grote takkenschaar, en met een dik uur werken was de struik klein en het snoeisel opgeruimd. Deze foto kreeg ik later van Tim, want dat was ik vergeten.
9147061b-53b6-4653-a5f3-eb3e4c55248c
Twee opties: de struik gaat nu dood door stress of de struik gaat als een malle uitlopen en laat zich nu makkelijk in een gewenst formaat snoeien. De tijd zal het leren. Ik meen al nieuwe groei te zien, een week na de snoei, zal het zo snel gaan?
Sophietje sliep ruim twee uur en speelde daarna vrolijk met haar bal, met haar helm op uiteraard, haar favoriete hoofddeksel die ze met tegenzin af had moeten doen voor het slapen gaan moest gelijk na het opstaan weer op 🤣 ik moest gelijk aan Bert Visscher denken met zijn uitleg over bloemschikken. Als de link niet werkt type Bert Visscher Bloemschikken maar in bij YouTube, dan krijg je gelijk een hit.

Ik had ook in de achtertuin wat gewerkt, de bestrating een beetje schoon gemaakt, gewied en wat plantjes geplant, en met de nog aanwezige zakken compost dekte ik na het bewateren de grond af om het er nog mooier uit te laten zien.

Ik had ook de quilt aan Sophie gegeven die ik voor haar had gemaakt, en ook hier heb ik geen foto meer van gemaakt, tjongejongejonge want 🙄 deze quilt bedoel ik:

wel heb ik een foto gemaakt van een stukje van de achterkant na het wassen (gewone 30°C bontewas programma met colorcatcher), zo blij om te zien dat de tekst -met textielstift geschreven- niet was vervaagd.

Jaren geleden, maart 2021 om precies te zijn, begon ik met restverwerking van scraps in de hoop iets moois te maken en gelijkertijd de berg met restjes te doen krimpen, dat het me niet lukte blijkt wel uit het feit dat ik na dit blogje er verder niet meer over ben begonnen. Ze waren ~~foeilelijk~~ chaotisch en zo dacht een kat er duidelijk ook over toen ik ze netjes naast elkaar op de grond had neergelegd
799D44DD-BF0A-4F44-B540-22277D287008
De scrappy blokken verdwenen in een tas met meerdere zakken met restjes stof, en kwamen zondag weer tevoorschijn toen ik wachtend op inspiratie de stroken en stukjes stof aan het sorteren was, uiteraard met hulp van Jon

Om te voorkomen dat ze van tafel zouden glijden ging hij er bovenop liggen, lekker handig

En toen ik de volgende zak leeg kiepte vielen hier dus de scrappy blokken uit, ze werden ontdaan van de buitenste randen en tegen de designwall aangeplakt, want ik had een idee. Ik had op internet een foto gezien van een quilt die ik ook eens had gemaakt maar nu in het midden van de zwarte en witte sashings had ze aan elkaar genaaide scraps gestopt, eureka, ik wist gelijk wat ik de volgende dag kon doen met mijn chaotische blokken. Helaas heb ik geen naam van wie de foto had geplaatst en uiteraard kon ik het niet meer terug vinden.

Ik had een Jelly roll van zwarte Kona cotton, en een meter witte Kona cotton, dus sneed ik eerst 2,5” brede stroken van de witte stof en daarna sneed ik de stroken in stukken van 6,5” en 10,5”. En van een bonte blok sneed ik een vierkant stuk van 6,5”

Jon wilde me gelijk helpen.

En Sherlock uiteraard ook, maar niet eerder dan dat ik uitgebreid kopjes van hem had gekregen in ruil voor aaitjes.

Al snel waren de eerste twee blokken een feit, helemaal happy, ingekaderde chaos.

Even korte uitleg voor wie dit allemaal niets zegt:
Dit hieronder noem ik een blok, een middenstuk van de aan elkaar genaaide restjes quiltstof, met vier stroken stof rondom vastgenaaid.

En zo zag het er even later uit, de verticale zwarte en witte stroken die tussen en naast de blokken zitten liggen nog los, deze naai ik op het laatst pas vast als ik alles per rij van links naar rechts ga vastnaaien

Uiteindelijk gaan het verticale rijen worden van om en om zwart en wit

En omdat de blokken die ik toentertijd had gemaakt groter dan 6,5” zijn naai ik aan de afgesneden stukken weer andere restjes stof

Om dit vervolgens weer tot een vierkant van 6,5” te snijden, en ook hierna blijf ik weer met restjes afgesneden stof zitten.

Hier komen weer witte of zwarte stroken rondom tegen aan.

Ik ben er nog wel een tijdje zoet mee en nee, geen idee hoe groot het uiteindelijk gaat worden, misschien maak ik hier wel een tafelkleed of loper van. Twee zwarte banen met een witte baan in het midden, ongeveer 60 cm breed bij iets van twee meter lang en that’s it! Oh dat is dan wel een beetje lullige breedte voor een tafelloper, te breed bedoel ik, of kan dat wel?

Ik luisterde eergisteren in de auto op weg naar de fitness naar NPO1 waar een man iemand interviewde, waarbij hij vooral zichzelf graag hoorde praten en de gast niet liet uitpraten, en zelf ook veel afgekapte zinnen maakte in zijn onverzadigbare drang tot luchtverplaatsing. “Maak toch eens je zin af!”, mopperde ik hardop, en moest toen lachen en huilen tegelijkertijd, want dat zei Perry altijd, en dit was een van zijn grootste ergernissen bij interviews. Afgekapte zinnen maken en niet goed luisteren naar de gast

Het rouwen begint heftiger te worden. Mijn zorgen over de toekomst -hoe moet ik het doen zonder mijn ventje- waren de laatste paar weken erger aan het worden; piekeren en nergens meer zin in hebben. En veel huilen.
Dit is blijkbaar heel normaal, het hoort bij het rouwproces, het komt bij mij bovenop een burn-out waarvoor ik in behandeling was maar abrupt stopte toen ik mijn lief de week voor zijn overlijden niet meer alleen (met de vaste oppas van de mantelzorg) wilde laten. Ik moeten therapeut nog steeds bellen om weer een afspraak te maken, maar ik vergeet dit steeds, zoals zoveel dingen, en ja, ook dit is normaal.
Net als overvallen worden door mentale vermoeidheid puur en alleen door een paar uur bij iemand op bezoek te zijn of mensen een paar uur over de vloer te hebben, ik heb dan moeite om mijn hoofd erbij te houden tijdens een gesprek, zo erg. Ik ben echt gesloopt als ik weer alleen ben, het gepiep en gesuis in mijn oren is dan ook veel erger dan normaal. Het heeft tijd nodig en ik moet vooral niet te streng zijn voor mezelf, aldus Evelien.

Ik probeer echt om elke dag iets leuks of nuttigs te doen, of in ieder geval iets te doen waar ik met een goed gevoel op terug kijk, zoals aan een mooi boek beginnen “Een schitterend gebrek” van Arthur Japin, waarbij ik echt heel blij ontdekte dat ik zowaar een paar hoofdstukken kon lezen zonder steeds terug te moeten bladeren omdat ik merkte dat ik had gelezen zonder op te nemen wat ik las. Dat is als naar het journaal kijken op tv met het geluid uit.

Oh en ik heb nog iets gedaan wat ik al een tijdje had willen doen en nu niet lachen: mijn sokken-/ondergoedla uitmesten. Ik kreeg de la al maanden met moeite dicht, geval van niets weggooien als het versletene wordt vervangen door nieuwe items. De katten vonden het reuze interessant en Jon had dibs op de la.

Ik kon een volle tas met versleten spul weggooien en schrok van de hoeveelheid sokken 😱 Ik heb met mezelf afgesproken dat niet lekker zittende sokken -vooral die enkelsokjes- niet meer in de wasmand gaan maar gelijk de prullenbak in verdwijnen na het dragen.

De volgende keer als ik iets nuttigs wil doen waarbij de uitkomst aangenaam is, ga ik de plank boven deze la aanpakken, ik zou niet weten wat hier allemaal ligt. En als ik dan nog zin heb doe ik de plank daarboven ook gelijk. Huppetee weg ermee! Deze kast is veilig, hierin liggen alleen mijn spullen en beddengoed, de kast van manlief blijft voorlopig onaangeroerd.

Verjaardag zonder de jarige

7 reacties

Vandaag zou mijn lief 66 jaar oud worden, het voelt heel raar aan, het is niet meer zijn verjaardag maar z’n geboortedag. En morgen is het zijn sterfdag, nog maar 3 maanden geleden toen hij zijn laatste adem uitblies.
Normaal zou er op de 29e schuimgebak bij de koffie zijn, en felicitaties en cadeautjes, en Blanc Manger met slagroom als toetje voor de komende drie dagen😊 maar nu moeten we het doen met mooie herinneringen.
Mijn schoonzus stuurde me vanmorgen deze foto die ik niet kende, gemaakt op een familiedag, met zijn broer Cor naast hem. Perry had niet zoveel op met verkleedpartijen, ook niet als het maar heel even voor de foto was, maar hier lijkt hij het toch wel naar zijn zin te hebben 🥰 Heel fijn om een nieuwe foto van hem te zien, dan leeft hij toch nog voort in een andere dimensie.
9662495e-ebbd-49be-b801-53f9c23832ee

Druk daarboven

Gisteren las ik dat een lieve trouwe bloglezer van mij is overleden. Bep van Nieuwkoop Ik ga ze missen, ze zat de laatste maanden in de lappenmand maar had begin februari nog alle hoop dat het goed zou komen, zo schreef ze me na het overlijden van mijn lief. Bep belde me af en toe via messenger met beeld, en dan liet ze me zien waar ze mee bezig was; het waren lekker chaotische beelden waarbij ik met haar zwiepende en draaiende bewegingen zowel de vloer als het plafond te zien kreeg en soms minutenlang alleen een pluk haar en haar oor te zien kreeg tijdens het praten, en ze had zo’n heerlijke lach. Maar door de laatste loer die moeder natuur haar had gedraaid kon ze toen ze me schreef niet meer praten en was het stil, zo vreselijk, en nu is het helemaal stil voor de familie.
De dag voor haar overlijden kreeg ik nog een berichtje van haar zoon, dat het einde naderde, en dezelfde dag hoorde ik van het overlijden van een deelnemer van onze fitness groepje.
Bep was van bouwjaar 1931, ze heeft een mooie leeftijd bereikt, maar toch. Och ik ga ze missen, dag Bep

Bep genoot van de poezen verhalen en van alles wat er zich in ons leventje afspeelde, dus ga ik dit blogje niet gelijk eindigen maar klets gewoon verder.

Sherlock is niet blij met mij, hij kan namelijk niet meer plat op zijn buikje liggend bij de kattenbrokjes komen

Die zijn ook alleen maar voor de egeltjes, sprak ik hem streng toe, maar daar heeft hij geen verhaal aan, als hij eten ruikt of ziet is het zijn eten.
Ik heb de ingang kleiner gemaakt met een baksteen, en de baksteen op de bak is om te voorkomen dat Sherlock de bak optilt of wegschuift.

en door het bakje met brokjes links tegen de wand van de plastic bak achter de baksteen te plaatsen kan Sherlock er niet bij.

De egeltjes zijn alweer een week of twee actief, zag ik aan de verse poepjes op de tegels bij de bak, ze krijgen dus vanaf nu weer eten van me om bij te komen van hun winterslaap.

De zonnebloem is aan de beurt, en weer borduur ik met de Perle garen, maar ik denk niet dat ik dit voor het volgende project weer op deze manier ga gebruiken. Niet voor de gewone stiksteekjes in ieder geval. De draad is te dik en ligt er te veel bovenop, of de stof is te dun, zo kan je het ook zeggen; voor dit katoentje zou dmc garen een betere keus zijn. Maar voor de bullionsteek of andere siersteken die mogen opvallen is het wel heel geschikt. Ook als je met wolvilt werkt en deze wilt versieren met steeltjes en knoopjes, volgens mij wordt het hiervoor het meest gebruikt.

Fay kwam even binnen om zich te laten bewonderen, ze had een luxueus stofbad genomen,

Kijk, hier zit het ook

Even kijken of ik er wel goed opsta

Als ik vlak voor het avondeten de hal inloop zie ik Fay zitten, ze loert naar haar evenbeeld -maar met meer zwart in haar vachtje- en houden het zo een tijdje vol.

Dus als de overbuuf van de schoonheidssalon (niet waar de kat onder de witte auto zit) me weer uitfoetert dat onze kat in haar tuin poept, dan kan ik haar de foto van hierboven laten zien, en misschien ook deze, want dit is haar wc, driftig gravend voor de juiste diepte om in te poepen, om vervolgens weer driftig grond verplaatsen om het te bedekken.

Jon moest gistermiddag naar de dokter, hij likt zich weer kaal bij zijn achterpoten, hij begint weer op een geschoren poedel te lijken, en zijn prednison tabletjes zijn ook alweer bijna op. Het was een emotionele rit, omdat ik gelijk na vertrek een telefoontje kreeg (via de speakers van de auto, dus ik hoef geen telefoon aan te raken) van een oude filatelie vriend van manlief.
Ik had hem eerder die dag gemaild om te vertellen over het overlijden, zijn e-mail adres kon ik vorige maand niet vinden, na een laatste poging deze morgen bleek het onder een bedrijfsnaam schuil te gaan. Die goede man was er ondersteboven van en haalde mooie herinneringen op. Zo had Perry jaren geleden van vakantiefoto’s van ons gezin in Italië postzegels laten drukken, en deze filatelie vriend had hier ook een paar van gekocht. Manlief vroeg én kreeg tot zijn stomme verbazing €60,- voor een velletje, en verkocht er zo ook een paar aan wildvreemde filatelisten over de hele wereld, en dit geld stortte hij op de rekening van de kinderen. Dat wist de meneer aan de telefoon me nog te vertellen, ze hadden hier zo’n plezier aan gehad.

Het gesprek was klaar net toen ik bij de dierenkliniek aankwam, en ik moest mezelf even vermannen, neus snuiten, tranen wegvegen en mezelf toespreken. “Kom op, even sterk zijn, je kan het wel.”, maar toen ik bij binnenkomst de assistente zag (een oud collega van Suzanne) kwamen de waterlanders weer. Ze stond ook met natte ogen, condoleerde me en bood me iets te drinken aan.
En ook Stijn schrok toen hij hoorde van mijn lief, (hij wist begin vorig jaar al dat hij kanker had), toen ik zei dat ik dacht dat Jon vanwege de stress zich meer likte, en helemaal nu zijn baasje was overleden. Toen hij me condoleerde met het verlies en vroeg “hoe gaat het nu” en ik over Jon begon, zei hij, “nee nee, ik bedoel hoe gaat het met ú.” Nou en toen schoot ik weer helemaal vol, zoveel compassie werd me teveel.

Terwijl ik mijn tranen opdweilde en mijn neus snoot haalde Stijn Jon uit zijn kooi: “Kom maar jongen, laat me je eens bekijken.”, en pakte de vlooienkam, en zei na een paar keer over zijn (Jon’s) rug te hebben gekamd: “voilà daar is de dader van het kaallikken, een vlo, ziet u,” en triomfantelijk hield hij het plukje haren met een kleine levende vlo vlak bij mijn gezicht. En blij kijkend drukte hij de vlo dood tussen zijn nagels, zijn conclusie was dat Jon last heeft van een vlooienallergie, en na het behandelen met een pipetje zou het na een week of twee al merkbaar beter gaan met onze Jon, en de prednison zou dan ook afgebouwd kunnen worden tot nul, vermoede hij. Jon tikte 7,5 kilo aan op de weegschaal, maar voor zijn bouw en formaat was hij echt niet te zwaar verzekerde de dierenarts me. Hij kreeg dus een hogere dosis dan wat Sherlock en Fay moesten krijgen, en ook het wormenkuurtje moesten ze alledrie krijgen. En over drie maanden moest het allebei herhaalt worden, een rib uit mijn lijf, maar als je dieren hebt moet je er goed voor zorgen.

Jon heeft de hele terugweg niks gezegd tegen me, en bij thuiskomst wist hij niet hoe snel hij naar buiten moest, de frisse lucht in, weg van die vieze lucht van die druppels. Sherlock liet zich nog wel strikken en liep met een natte achterhoofd gelijk de keuken in, in de hoop op wat lekkers, maar toen ik wat voer in het bakje wilde doen rende hij weg. Fay deed een paar stappen naar binnen, rook het vieze luchtje bij Sherlock en liep gelijk weer naar buiten met Sherlock achter haar aan. Gelukkig zijn ze vandaag weer minder wantrouwend, en ik denk dat Evelien vanmiddag het pipetje bij Fay gaat leegdrukken, dit ging de vorige keer ook zonder problemen toen ze het deed.

Als je geen blogje van mij willen missen dan kan je je opgeven als abonnee en dan krijg je bericht via je e-mail als er een nieuw blogje is geplaatst. En vind je het niks dan kan je je zo weer uitschrijven. Het kost je geen cent, en ik vind het wel leuk om meer abonnees te krijgen, dus waarom niet doen? Zoek even aan de rechter zijkant naar dit formulier, of op je mobieltje lezend helemaal onderaan het bericht.

Zonnig

Vandaag is het een maand geleden dat de uitvaart was van manlief, en gisteren een maand geleden dat ik hem voor het laatst zag 😭, en zo maak ik een tijdlijn, diepe zucht.

Gisteren had ik via Teams app een afspraak met het notariskantoor om een volmacht van acte van levering te ondertekenen om vervolgens mijn id met mij in beeld te houden zodat ze een screenshot konden maken. Dit alles voor de officiële ondertekening en sleuteloverdracht van het huis van mijn ouders volgende week. Ik had de notarisklerk laten weten niet aanwezig te kunnen zijn bij de overdracht, en dat ik dit via volmacht wilde doen. Dat kon, maar dan moest ik bij een notariskantoor in de buurt mij id en handtekening op papier laten verifiëren. Wat een gedoe, de moed zakte me in de schoenen.

Ik legde uit waarom ik het niet trok om aanwezig te zijn en vroeg of er een andere manier was, en toen stelde ze (mij ook nog condolerend) voor om het via Teams vergadering af te handelen. Hier heb ik nooit eerder zelf mee gewerkt, wel samen met manlief op zijn iPad tijdens de Corona periode, maar ik zou er wel uitkomen. Nadat ik het op mijn iPad en telefoon had geïnstalleerd bekeek ik uitleg op YouTube en probeerde het uit, appeltje-eitje. En zo zat ik donderdagochtend ruim op tijd klaar en ingelogd met de acte voor me. Gelukkig had ik deze de avond tevoren al gelezen, want het kwam weer hard binnen om zwart op wit de volgende woorden te zien: “thans ongehuwd en geen geregistreerd partnerschap voerende, weduwe van”

Ik had de foto van mijn ventje in de fotolijst achter me gestoken, zodat hij over mijn schouder mee kon kijken.

Jon kwam er gezellig bijliggen als moreel support,

maar om te voorkomen dat hij op het papier zou gaan liggen terwijl ik moest tekenen, heb ik hem toch maar even buiten gezet. Diep beledigd bleef hij voor de deur zitten tot hij na afloop weer naar binnen mocht. Het hele gebeuren was binnen een paar minuten gedaan, en nadat ik een pdf van het ondertekend document had gemaakt en naar de notaris had gemaild, was het echt klaar; een pak van mijn hart dat ik het droog had gehouden en achter de rug is, lekker hoor.

Het ding is dat als ik een e-mail met als afzender een notaris zie, ik paniek voel opkomen, net als andere mensen dit misschien hebben bij blauwe enveloppen of spinnen. Dit begon in juni toen na het overlijden van mijn moeder een notarieel kantoor me opjoeg met dwingende e-mails, vlak nadat manlief meer dood dan levend was opgenomen in het ziekenhuis en ik ondanks een burn-out geen rust kon nemen. Toen de zakenwaarnemer van manlief mijn zo zag en hoorde tijdens een bezoek heeft hij dit geregel op zich genomen, nam de stukken door en mailde me met “alles klopt hoor”, zodat ik alleen maar hoefde te tekenen. Dus ja, ik ben heel blij dat ik hier nu binnenkort een streep onder kan zetten.

Gistermiddag ben ik in de tuin aan het werk gegaan, Jon had me eerder al op de chaos gewezen

Ik heb heel veel vinca minor (maagdenpalm) verwijderd, klimop dat via vogelpoep hier was opgekomen eruit getrokken, een bos guldenroede die in het gras groeide verwijderd (de hoge pluimen zie je voor het voerhuisje) en de korenbloemen die tegen de grasrand aan groeiden en in de weg lagen als er gemaaid moest worden heb ik een stukje dieper in de border geplant. Hier zie je Sherlock zitten, hij hoort wat bij de achterburen.

De bonte Euonymus heb ik uit de weigelia gehaald (zie rode pijl) hij groeide er als flinke struik doorheen en verstikte de weigelia die in het voorjaar mooie rode bloemen heeft. Zo was het.

Op de foto hieronder zie je de bevrijde Weigelia. De wintergroene Magnolia is ook flink gesnoeid, een aftakking boog te ver naar links over de vijver, dus die werd ingekort voordat het bij een storm zou afbreken, en takken die te ver uitstaken naar achteren en naar rechts heb ik ingekort. Hij loopt wel weer uit vlak bij de snoeivlakken, en anders jammer dan.

De katten kwamen regelmatig kijken wat ik daar uitspookte en roken tevreden aan het losse grond langs het grasveld, purrrfect om in te gaan graven. Ik zal hier binnenkort gras inzaaien, er is niet veel meer over van een rechte graskant. Wel zal ik het moeten afdekken met kippengaas om te voorkomen dat het omgespit wordt, oooh dat gaan de katten niet leuk vinden.

Restte mij nog het opruimen van de magnolia takken, mooi is het roestbruine van de onderkant van de bladeren.

In een enkele tak zat een zaaddoos, hier en daar zag ik een glanzend rood zaadje zitten,

en opeens kroop er een klein albino spinnetje uit. Ik heb hem terug in de boom gezet.

Dinsdagmiddag ben ik naar fitness gegaan, het kleine kwartiertje fietsen met het mooie weer was echt heel fijn, een bries door mijn haren en de zon op mijn hoofd. De vaste fysiotherapeute was er niet, ze was ziek thuis, net als enkele andere vaste deelnemers. Ik werd warm onthaald, en kreeg knuffels en lieve woorden van troost toen het me teveel werd toen ik mijn kaart uit de kaartenbak haalde en die van mijn lief er achter zag zitten. Och jongen toch, je had hier ook gewoon bij moeten zijn, het is zo oneerlijk.
En toch ben ik dapper verder gegaan, ben op bijna alle toestellen geweest; ik moest van de fysiotherapeut alles op een lager niveau doen om blessures te voorkomen, en ik merkte op de evenwichtsbal dat het met mijn balans echt heel slecht gesteld was. Heel normaal, zo werd me verteld en dit zou wel weer bijtrekken. Voordat ik weg ging liet ik mijn telefoonnummer achter, ze zouden me toevoegen bij hun whattsapp groep; ze dronken regelmatig samen koffie in de “kantine” van de fitness Fytaal voor het sporten. Terug naar huis fietsend voelde ik me zo goed, opgelucht dat ik deze horde had genomen.

Oh ja, dinsdag rond het middaguur werd de loopband bezorgd die Evelien had gekocht, de twee bezorgers waren snel weg toen ze het gevaarte in de hal hadden gezet. Trede voor trede trok ik en duwde Evelien de 50 kg zware en lompe doos omhoog, eigenlijk wilde ze hem op de tweede verdieping hebben, maar nadat we met de tong op onze schoenen en met zere handen de eerste verdieping hadden bereikt, hoefde hij niet verder omhoog besloot ze. We gingen naar beneden om bij te komen, dat waren tien hele intensieve minuten en gelukkig voelden we niks aan onze rug, 👍💪🏼 goed vanuit de benen gewerkt. Evelien pakte alles uit en reed de loopband de kamer in tussen mijn naaikamer en manlief werkkamer; deze kamer was de voorraadkamer van ons beide.

Dus ja, voordat ik naar fitness ging had ik er al een flinke cardio workout op zitten.
Gisteravond maakte ik een begin aan het muisje, leuk leuk

Vandaag dus de mijlpaal van 1 maand na de crematie van manlief, en om even afleiding te vinden ben ik – je raadt het al- in de tuin aan het werk gegaan. Daar waar de voormalige minigroententuin sinds een paar jaar als kattenbak dient tiert het onkruid welig, zie hier vanaf de kamer bekeken

Het stuk gras voor de bak waar ik afgelopen jaar maaisel en snoeiwerk deponeerde was bedekt met onkruid. Hieronder bleek een dikke laag prachtige compost te zitten wat ik op de kattenbak gooide. Ik had mijn wekker op een half uur gezet, maar na een half uur wilde ik het afmaken (bijna klaar) en zette de wekker op tien minuten, en daarna nog een keer op repeat en toen was ik klaar. Helemaal happy! Twee takken van de magnolia voorlopig hier in de grond gezet in de hoop dat ze wortel schieten, hopend dat de katten ze niet omver trekken tijdens het graafwerk.

De plukken gras voor de kattenbak zijn daar getransplanteerd, hier lag de grote hoop compost. Ik denk dat ik ook hier weer gras ga inzaaien.

Het valt niet mee

Alweer maart. Vier weken geleden dat mijn lief, mijn maatje overleed, en hij krijgt nog bijna dagelijks een knuffeltje van Jon.

De eerste weken werd ik bijna dagelijks bezig gehouden door dingen die geregeld moesten worden, ik kreeg brieven en mails ter opdracht of herinnering, en voelde ik paniek opkomen, en schoot ik vol als de wetenschap dat ik alles zonder mijn lief moest doen weer tot me doordrong. Begin vorige week moesten de laatste puntjes op de i gezet worden, paniek, verdriet, onmacht, hoe dan? Gelukkig kreeg ik advies en geruststelling van de vriend/zakenwaarnemer van manlief, en sinds een paar dagen is het gevoel van paniek aan het zakken.

En doordat dit nu minder plek inneemt in mijn hoofd, komt het verdriet over het nooit meer kunnen horen, zien en voelen van mijn lief opeens heel hard binnen. 😭 Wat ben ik blij dat ik niet alleen woon in dit grote huis, en “welterusten mam” hoor, als ik naar bed ga en hoor dat Evelien -die op de bovenste verdieping woont- nog niet in bed ligt en ik haar welterusten wens.

Soms probeer ik het verdriet even weg te stoppen door druk bezig te zijn met bakken, zoals weer een zalige kerstcake

Of deze gemberkoekjes (het Bonck koekje) gedeeld door Cees en Stella

Te lekker

En van de bijna 20 kilo die ik afgelopen twee jaar was afgevallen door alle stress zijn er al bijna drie weer terug. Veel bakken -en zelf de grootste afnemer zijn- is niet de manier om met mijn verdriet om te gaan.
Ik probeer elke dag te lopen, en ik ga deze week weer beginnen bij de fysio waar mijn lief en ik tot zeven maanden geleden elke week trainden om fit te blijven/worden. De fysiotherapeute belde me vorige week; hoe het met mij ging, dat de mensen van de groep al een paar keer naar me hadden gevraagd, en of het me al zou lukken om binnenkort weer te beginnen, want dit zou goed zijn voor me. Het zal niet makkelijk zijn, zei ze, de eerste keer zonder mijn lief komen, maar ze zouden er allemaal zijn om me te steunen. 😭 Heel lief.

Toen ik twee weken geleden hier op de website van Crabapple Hill studio keek om de februari stitcheries te downloaden zodat ik elke dag een inch borduurtje kon maken als zetje in de rug, zag ik tot mijn schrik dat Meg Hawkey er binnenkort mee ging stoppen en dat ze ipv elke dag een inch borduurtje nu twee patroontjes op haar website had gezet om gratis te kunnen downloaden. Ik downloade ze met tranen in mijn ogen, hè verdorie, zo jammer, ze maakt zulke mooie stitchery patronen. En toen ik las dat ze haar andere patronen met grote korting verkocht, heb ik hier gelijk een paar van gekocht.
Zaterdag besloot ik om voor nu alleen het muisje op de schommel te doen, want het hele patroon was me te overweldigend qua formaat. Ik had maanden geleden bij de kringloopwinkel een deels geborduurd tafellaken gekocht; er zaten een paar bruine vlekken in die er niet uit gingen na het wassen. Ik had nog een deel van het borduurwerk uitgehaald om een groot genoeg stuk eruit te kunnen halen voor het hele patroon én voor het deel met het muisje op de schommel.

Met de dunste Pigma micron pen trok ik de tekening over op stof
997B00D8-3348-497D-9233-61DC2AE50D9B
En kleurde het in met Derwent Inktense potloden, en omdat het een gewassen katoenen stof betrof waar een druppel water niet afrolt maar gelijk intrekt, heb ik een (met 50-50% water verdunde) #100 colorless extender textielverf van Jacquard gebruikt om de kleurstoffen voorzichtig nat te maken, zodat het niet in de stof buiten de lijntjes zou trekken.

Het ging lekker

Hier zie je de rest van het tafellaken liggen met de kruissteekjes

Na het drogen vond ik het wit wel erg saai

En besloot ik er een aquarel achtergrond op te kleuren. Ik maakte alles rond de tekening nat, en de zwaar verdunde kleurstoffen druppelde ik met een kwast op de natte stof, wel oppassend dat ik een paar cm van de tekening afbleef. De kleuren zouden toch wel die kant op trekken, maar heel vaag, zo hoopte ik, ik deed maar een dotje, en had helemaal geen plan welke kleur waar moest komen. Nadat een nachtje drogen heb ik het voor de zekerheid eerst nog gefixeerd met de hete bout, en toen met spoelen wat van de stijfheid van de Jacquard textielverf extender uit de stof gekregen. Weer strijken, en nu klaar om geborduurd te worden. Rechtsonder is de kleur in het echt iets groener dan op de foto

Ik hoop morgen in de stemming te zijn om de borduurgarens uit te zoeken waarmee ik de donkere tekenlijntjes bedek. Het zal vast leuk zijn, alleen voel ik de enthousiasme die ik normaal zou hebben op dit punt nog niet.