Lieve beestjes

3 reacties

Zondagavond moesten de vesten uit de kast komen, hoe anders is het de laatste twee dagen met opeens tropische temperaturen; Jon lag als zijnde schootverwarming bij mij, Sherlock lag links van mij op de poef, en Fay kwam aangetrippeld, sprong op de poef, keek toen van de een naar de ander, en besloot toen tot onze verbazing lekker op Jon’s achterlijf te gaan liggen. Zie me hier eens vertederd kijken, agossie .

a5357916-04b2-40cd-956b-e60079290794

En wat ons nog meer verbaasde was dat Jon dit allemaal gewoon liet gebeuren, hij rook even aan haar achterhoofd maar deed niks, en zo lagen ze een hele tijd, we durfden ons geen van beide te bewegen om dit gelukzalig tafereel niet te verstoren

8f6709fa-7251-4c51-9fb6-63b662ccb753
Maandag naaide ik de zeepaardjes (blok 1 van Sue Spargo’s Trade Winds quilt) vast met een hele dunne garen van Wonderfill bij gebrek aan een bijpassende gele zeepaardjeskleur, en hetzelfde kleurtje gebruikte ik ook voor de oranje bal waar later zoveel overheen wordt geborduurd dat ik zelfs met zwart had kunnen werken als ik dat had gewild. Maar dat wilde ik niet. Ze zaten vast gestreken met MystiFuse, maar doordat de stof in mijn handen bewoog lieten ze aan de randen hier en daar los, dus heb ik toch met speldjes gewerkt om ze niet te verliezen. Misschien had ik ze heter moeten vaststrijken, wie weet.

Ik wilde het lot niet tarten dus toen deze ene vast zat stopte ik om een paar uur later de andere twee vast te zetten, en ging de tuin in, kijken hoe de plantjes het deden. Oeh de framboosjes beginnen te rijpen, ze zijn zo lekker, een handvol verdween in mijn mond.

Ik rook aan de roos en inhaleerde bijna dit kevertje, wat een leukerd. Het is een -hou je vast- Trichius gallicus gallicus, ja een dubbele achternaam, voor zijn vrienden is het de penseelkever. Veel voorkomend, maar hij is me nooit eerder opgevallen.

Ik heb een nieuwe app op mijn mobieltje geïnstalleerd “Obsidentify” omdat mijn oude app de plank steeds vaker missloeg bij planten herkennen. Voordeel van de nieuwe app is dat het ook dieren herkent. Je kunt de app gebruiken om dieren of wilde planten te identificeren, en als je de foto van wilde dieren of wilde planten (als in niet huisdieren of huis- en tuinplanten) dan opslaat, wordt hij verzameld in de grootste natuurdatabank Waarnemingen.nl In de app klik hier kan je ook meedoen met challenges, je kan dan op zoek gaan naar en melding maken van bepaalde bijen, of veensoorten.

Toen ik eind van de middag om mijn pols weer rust te geven de tuin in liep, zag ik de trellis naast de garage liggen, hier wilde ik nog wat mee doen maar wat. Ik kreeg een idee, ging aan de slag met boormachine om de trellisdelen te verstevigen en haaks op elkaar vast te zetten, met twee latjes met in verstek gezaagde uiteinden om de boel nog steviger te maken, en een uur later was de druif weer gestut. Niet dat hij neigde naar omvallen, in tegendeel, hij stond al enkele dagen fier rechtop met enkel de takken wat bewegend in de wind.

Ik keek heel tevreden op het resultaat, en dankzij de brace viel het met mijn pols ook reuze mee.

Het was half acht toen ik aan mijn eten (opwarmen) begon, en ik zat echt nét toen Sherlock met een enorme volle bek de kamer inliep, op mijn bevel: “Naar buiten!” liet hij zijn prooi binnen los en liep zelf snel naar buiten, een beduusd om zich heen kijkend duivenjong op de vloer achterlatend.
Ik pakte het kleintje op, het zat al goed in de veren, misschien net uitgevlogen, maar het had wat bloed aan de uiteinden van beide vleugels, aaah zielig. Het beestje mocht van geluk spreken dat Sherlock hem had gevangen, zonder tandjes.
Ik liep met het beestje de garage in en zette het in een reserve kattenkooi waar ik ook egeltjes in vervoer, zette hem op de grond in de hal met de deuren dicht, en ging na het grondig wassen van mijn handen eerst verder met eten voordat het koud zou worden. Sherlock kwam naar binnen, zag me eten en keek me heel indringend aan, zijn blik ging een paar keer van mijn bord naar mijn mond: “Zit jij nou mijn vogel te eten?”. Ik liet hem even op gepaste afstand aan mijn eten ruiken, “blerk, groenten in een wrap, niks voor mij” en hij slofte weer naar buiten.

Toen ik klaar was liep ik nog even rond in de buurt om te kijken of ik ergens een nest zag, of een roepende duif waarop het jonkie zou reageren, maar niets van dat al, dus bracht ik het beestje naar de vogelopvang in Zundert, een klein half uurtje rijden van ons huis af. Op hun website stond dat als de vogel door een kat was verwond het vanwege infectiegevaar onderzocht moest worden, de vogel, niet de kat. Nou, dan doen we dan maar. Manlief zou me voor gek verklaard hebben.

Daar zit-ie dan, heel rustig in het verwarmde hokje, afmeting van een pomelo maar met het gewicht van een pingpongbal.

Buiten de vogelkist stond een pompje met een desinfectiemiddel voor de handen, met vogelgriep kan je niet voorzichtig genoeg zijn. Ik moest informatie achterlaten in het deurtje van het duivenjong, ben benieuwd of ik nog wat zal horen. Het was een mooie autorit via binnendoorweggetjes, muziekje aan en genieten maar! Dat het nog licht was toen ik naar huis reed scheelde wel, anders zou ik het op onbekende wegen wel spannender hebben gevonden.

Jon was nog binnen toen ik de deur uit ging en glipte snel naar naar buiten toen ik weer thuis kwam, en twee tellen later zag ik dit: Jon en Sherlock wilden er in. En kijk eens naar al die knuffeltjes op de grond, bij de keukendeur lag er nog eentje; dit doet Jon dus als hij me kwijt is, dan pakt hij een knuffeltje op en brengt deze zwaar miauwend naar een andere plek (waar hij me wilt zien denk ik), als een soort offer of zo?

Af en toe zit Fay voor het keukenraam dat nooit open gaat, tenzij het is om een irritante vlieg naar buiten te jagen, dan ga ik op mijn tenen staan op het open te doen en heb ik een opscheplepel nodig om achter de klink te haken om zo het raam weer dicht te krijgen. Voor lange mensen zal het vast geen probleem zijn, maar goed, daarom gaat dit raam en het raam ernaast niet vaak open.

Zoveel tekst over een keukenraam terwijl het over mij hoort te gaan 🙄

Je hebt gelijk Fay. Je zat daar heel ontspannen mooi te wezen.

‘s Morgens vroeg fiets ik sinds een paar dagen naar een ander deel van de stad om katten van vakantie vierende familieleden eten te geven, het is nog geen kwartiertje fietsen hoor, en ik ben steeds voor de warmte te erg wordt weer thuis. Onderwijl kom ik mooie dingen tegen, zoals dit wildebloemenperkje bij de apotheek

Waar de bijen en andere vliegende insekten zich tegoed doen aan de korenbloemen, klaprozen, margrieten en wat al niet meer (te lui om op te zoeken)

Maar ook minder mooie dingen, zoals een berg afval bij een fitnesshonk in een mooie park. Stelletje onverlaten hadden na hun workout blijkbaar genoeg energie om een doos te openen, een dozijn ijsjes uit te delen en van papiertjes te ontdoen, maar te weinig energie of een gebrek aan hersencellen om hun afval in de vuilnisbak te doen die nog geen tien meter van het honk staat.

Ik stond daar stil om Pokestops te draaien en Pokemon te vangen, en had gezien hoe voorbijgangers lopend of op de fiets met afkeuring naar de rotzooi hadden gekeken, maar niemand die er wat aan wilde doen. Ik kon dit niet zo achterlaten, dus haalde ik uit mijn fietstas twee plastic zakjes, eentje voor de afval en eentje om als handschoen te dienen, zette mijn fiets tegen het honk aan en begon te rapen.

Het lag niet alleen aan de kant van het fietspad maar ook er achter 😒 Wikkelpapier van de ijsjes inclusief het doosje waar ze in hadden gezeten, heel veel snoeppapiertjes van minimarsjes en zo, de trekclips met die ringen van drankblikjes, heel veel lolliestokjes en chipszakken. Het was een karweitje van amper 5 minuten, en het voelde goed toen ik weer op de fiets stapte; niet afkeurend eraan voorbij lopen maar in actie komen. 🦸‍♀️

Ik zal zo nieuwe zakjes in mijn fietstas stoppen, plus een paar handschoenen. In de garage heb ik zo’n “opraapstok” om spullen uit de container te kunnen pakken die er per ongeluk in zijn beland (meestal een stuk plastic bij het groenafval) maar die wil ik voor thuis houden. Oh wacht, op de werkkamer van manlief staat er nog eentje die hij gebruikte als er iets op de grond onder zijn bureau was gevallen. Kijk, komt het toch weer van pas.

Ik sluit af met mijn laatste vordering van de zeepaardjes, ik ben vanmorgen nog even naar mijn dealer gegaan omdat ik een paar kleurtjes Perle garen niet had, mijn voorraad is vooral fel en bont (zie oa rechts in de bak) en ik moest zacht en subtiel hebben (links) voor rondjes (trellis stitch) die over de hele quilt geborduurd worden. En dat gele tweede van links gaat op de zeepaardjes komen, mooi handwerkje voor vanavond. ☺️

De subtiele lichtgroene gemêleerde Wonderfil Perle cotton die ik zocht zat al in de bestelling, hopelijk is het er volgende week vrijdag als ik weer naar de bee ga. Ik heb er nu al zin in, net als volgende week een middag op Sophie passen 🥰

Over zeepaardjes en meer

7 reacties

De serie Dept.Q. hebben Evelien en ik met veel plezier bekeken, jammer dat het klaar is, ik hoop dat er een volgend seizoen komt, iets om naar uit te kijken volgend jaar. We keken er ‘s morgens naar, beter voor de nachtrust 🙄 en ik had dit ook met de nieuwste afleveringen van Silent Witness moeten doen, want man o man wat een onrust in mijn slaap. Het zijn steeds twee afleveringen achter elkaar, dus was het laat toen ik met alles vers in het geheugen naar bed ging en dus slecht sliep. Nu kijk ik gewoon ‘s morgens eentje en ‘s middags eentje. En tussendoor even de tuin in.
Ik wilde de schommelbank in zijn geheel ontmantelen, aangezien de horizontale houtdelen en de onderkant van de poten deels rot waren, maar de blauwe regen krijgt zijn steun van de linker staander, dus die is blijven staan. Het bankje ook, want daar liggen de katten graag op.

Daarna heb ik rechts van de schommelbank die niet meer schommelt wat onkruid getrokken, de kruipende lonicera (dat groene links, rechts en achter het boompje) iets gesnoeid, en toen het boompje gecheckt op tekenen van leven. Helaas.

Met de handzaag heb ik de takken verwijderd, en toen de eerste druppels vielen heb ik snel opgeruimd, de rest komt de volgende keer. Ik zal later de stam afzagen tot een halve meter boven de grond denk ik, dan wordt dit een mooi plaats om een pot op vast te zetten.

Het grasveld ziet er niet uit, het moet nodig weer gemaaid worden en de graskanten geknipt.

Vrijdag eind van de middag moest ik even snel de klimop snoeien nu het even droog was, want ik kon amper meer op het pad tussen de klimop en beukenhaag lopen zonder nat te worden, het eerste deel had ik een paar dagen eerder met de gewone heggenschaar gedaan, maar daar was mijn li pols niet blij mee, dus had ik deze keer met een oude brace van jaren geleden aan mijn li hand de elektrische heggenschaar gepakt en was een kwartier later klaar met snoeien. 😅 en nog ruim een kwartier later met opruimen. Ik wilde de bladblazer gebruiken voor het laatste blad bijeen te blazen, maar ik kreeg het kreng (benzinemotor) niet gestart, terwijl bijna schoonzoon deze net had schoongemaakt en bijgevuld en het wel als een zonnetje werkend had gekregen. Misschien dat ik de motor had verzopen? Het begon tijdens het opvegen steeds harder te regenen, dus snel naar binnen.

Een paar dagen eerder had ik de druif gesnoeid, ik heb een stam laten staan en wilde deze in zijn geheel omzagen nadat ik al het stuttend houtwerk rondom had weggehaald,

tot ik zag dat hij zonder steun ook rechtop bleef staan. Kan best, zolang ik de uitlopers maar regelmatig blijf inkorten.

De druif groeide tot eind augustus vorig jaar tegen een pergola, die helaas bij een flinke storm omwaaide 😢 de staanders bleken onderaan verrot te zijn, net als vele liggers.

De plantenperken beginnen goed dicht te groeien, gelukkig zijn er wel fijne plekjes over om te liggen, Fay was hier vorig jaar ook vaak te vinden

De Japanse wijnbes, amper twintig cm hoog twee maanden geleden is lekker aan het groeien

én bloeien.

Dat wordt smullen ☺️ Net als van de venkel over een tijdje

‘s Avonds is het altijd weer afwachten of ik Fay binnen krijg, gelukkig is het op die ene keer toen ze ziek was nog steeds gelukt. Sherlock en Jon mogen tot een uur of half negen nog wel naar buiten, maar Fay dus niet, en dan is ze maar al te blij als haar maatje weer binnen is en ergens gaat liggen, vaak komt hij naast me op de poef liggen en Fay gaat dan gewoon half op en half tegen hem aan liggen, eerst wassen en dan slapen. Zo lief.

Jullie zien dat boek van Trade Winds al liggen op de foto hierboven, ik ben er aan begonnen. Niet geheel volgens het boek wat betreft materialen, want hallo wat is wolvilt duur, vooral als je alles in één keer moet aanschaffen 😱 op de ondergrond van wolvilt komen ook kleinere applicaties van katoen, die heb ik genoeg, maar niks van wolvilt.

Dus besloot ik het met gewone vilt te doen, de dunnere knutselvilt, tenminste, dat is het plan wat ik met het eerste blok ga uitproberen. Ik heb meer dan dertig jaar geleden wandpanelen voor op de babykamer gemaakt met vilt aan de voorkant en katoen op de achterkant, met allemaal dieren. Werkelijk geen idee wat hiermee is gebeurd, maar het eindresultaat was mooi, dus waarom niet nu ook weer doen? Misschien gaat het niet omdat er veel op geborduurd gaat worden, maar dat zie ik wel bij het eerste blok en schakel in dat geval over op gewone katoenen stof.
Ik mocht uit de voorraad van Ellie lapjes halen, zo lief 🥹

En ik wilde uit mijn eigen voorraad op zoek gaan naar vijf blauw tinten, maar de moed zakte me in de schoenen bij de eerste kast opendoen, en besloot mezelf te trakteren op verse lapjes, en reed vrijdagmiddag door de stortregen naar mijn dealer, Quiltshop Leur.

De witte lap is een hele dunne versteviging dat gebruikt wordt onder stitcheries, maar ik ga het gebruiken onder sommige lichte vilten lapjes om te voorkomen dat de ondergrond doorschijnt.
De Misty Fuse (in het pakje) is een geweldig product, het is een hele dunne spinnenweb achtige vlies, open van structuur, en je strijkt het in vorm geknipt op de achterkant van een applicatie, maar je moet wel een siliconen vel tussen de strijkbout en het vlies leggen. Je kan het uiteraard ook achter een heel lapje stof strijken en dan hierna de applicatie uit knippen. Op het pakje staat dat het slechts tijdelijk hecht, dus je moet de applicatie wel vastnaaien.

Wie weet hoe je de naaldjes uit het o-zo kekke kokertje krijgt zonder het kokertje kapot te maken? Ik heb geprobeerd met draaien en trekken, maar ben hiermee gestopt toen ik iets hoorde kraken, oei.

Eergisteren begon ik met de blauwe stofjes te snijden, en daarna uit mijn scraps geschikte lapjes te zoeken voor de katoenen applicaties, een cirkel geknipt uit hittebestendige paternoplaat, de twee lapjes met kleine steekjes vastgenaaid, en zo gaat het worden.

En lekker met de hand appliqueren maar. Nou ja, lekker, de hoeken van de rugvinnen van de zeepaardjes zijn wel een crime, zo klein. Vroeger draaide ik mijn hand hier niet voor om, maar sinds ik mijn li arm heb overbelast protesteert mijn pols, verdorie. Oke, niet meer zeuren.

we komen er wel. De zeepaardjes en bal (deel van een anemoon denk ik) zitten er op gestreken, deze zal ik nog vastnaaien, en dan kan het borduren gaan beginnen. Leuk leuk, ik heb er nou al zin in.

Vrijdag was trouwens een beetje een kutdag wat betreft emoties. Het begon wel goed toen ik ‘s morgens bij het stadskantoor een nieuwe id pas ging aanvragen, ik was op tijd, de baliemedewerker was vriendelijk en alles ging vlot. Tot ze vroeg of er “weduwe van” op mijn pas moest staan of niet. Huh? Het was mij nooit opgevallen dat er “echtgenote van” op stond op de achterkant: e/v Jacobs. De vraag overviel mij zo dat ik eerst niets kon zeggen, mijn keel dik van opkomende tranen, en na een paar keer slikken zei ik “doe maar”, en heb met de tranen over mijn wangen biggelend afgerekend, een afspraak gemaakt voor het ophalen van de pas, en ben snel naar buiten gelopen. De baliemedewerker wist niet wat ze moest zeggen dus zei ze niks.

En ‘s middags sprak een vrouw in een winkel me aan die vroeg “Hoe gaat het nou met jouw man?”. Ze had me even tevoren heel vriendelijk begroet, zei dat ze mijn blog “trouw leest”, om daarna wel flink door de mand te vallen met haar vraag. Potverdorie.
Ik hield me sterk, het was alsof mijn emoties los kwamen van mijn geest, en antwoordde rustig dat mijn man vier maanden geleden was overleden. Ze schrok en condoleerde me. Ze was wel vriendelijk hoor, maar het kwam zo hard aan, dat ik later bij Monique bij haar vraag “Gaat het een beetje?” op haar schouder heb staan uithuilen. Die maakt ook veel mee, alle verhalen -leuk of niet leuk- aanhoren. Bakkie troost, glas water, even fijn praten om daarna lapjes, naaldjes en vlies te scoren, en weer naar huis, alwaar ik nog wat in de tuin werkte (klimop snoeien) om mijn zinnen te verzetten.

Gisteren kon ik Sophietje weer knuffelen, wat een heerlijke kletsmajoor, ik mocht haar voor het middagdutje uit het boekje van Sam en Julia voorlezen en in bed stoppen, ze is zo lief. En deze foto stuurde Tim vanmorgen, naar Bob de Bouwer kijken moet natuurlijk wel met gereedschapsriem aan. Heerlijk toch?
71e94b2f-b7ef-4934-af73-c9cf793eedbb

De 30e alweer

5 reacties

Vandaag is het vier maanden geleden dat mijn lief zijn laatste adem uitblies, hier een foto uit de oude doos, bezig met zijn postzegel hobby. Zijn bureau lag bezaaid met heel veel losgeweekte afgestempelde en “postfrisse”postzegels om te sorteren, en hij liet graag de mooiste zien als je zijn kamer binnenstapte, zoals hij -denk ik- hier ook deed toen Tim kwam kijken. De deur moest altijd heel zachtjes open en dicht gedaan worden om te voorkomen dat een zuchtje wind de geordende postzegels door de war blies.

Tim was de 24e jarig, zijn eerste verjaardag zonder zijn vader 😢 we sloegen ons er dapper doorheen en het werd een gezellige middag. Evelien was die ochtend met Suzanne naar een plantenbeurs in Houten gegaan en ze reden van daaruit rechtstreeks naar Tim en Yvonne, en ik reed mee met de lief van Suzanne, zodat ik met Evelien terug kon meerijden.

Sophie werd wakker toen we net aan de koffie met taart zaten, en snel werd de taart naar binnen gewerkt zodat handen en schoot beschikbaar waren. Even knuffelen en dan weer verder spelen, ze wilde haar helm op want ze wilde motorrijden, ze had van haar opa vorig jaar een eigen motor gekregen met een koplamp waar blauw licht uit kwam. En elke keer als ze haar rondje door de kamer had gedaan en naar ons toe reed, zei ze: “mooi licht hè?”. De helm heeft ze eigenlijk alleen nodig voor als ze mee gaat op de fiets, maar ze vindt het gewoon geweldig om deze ook thuis op te hebben. Yvonne vertelde dat toen ze eerder die week even vanuit de keuken zag dat Sophie op de bank was gaan staan en er toen af was gevallen, met haar hoofd tegen de salontafel aan. Gelukkig had ze toen ook haar helm op, een geluk bij een ongeluk, en ze mankeerde dus niks, ze was alleen flink geschrokken.

Voor de zondag stond er met grote letters RUST op de kalender geschreven, en we waren er ook echt aan toe. Beetje indutten tijdens het kijken naar een tuinprogramma en genieten van de rust

Dinsdagmiddag ging ik weer naar de fitness, ik stopte voortijdig vanwege de pijn in mijn li hand en zat er qua prikkels aan mijn hoofd ook doorheen. Zo balen. Lang leve de tuin- en klusprogramma’s op YouTube. Die avond kwam Sherlock drijfnat van de regen binnen en kroop op de poef naast me, en Fay sprong erbij om hem af te drogen, zo lief

Vanmorgen keek ik met Evelien naar twee afleveringen van Dept.Q op Netflix, een intrigerende politieserie, een aanrader en ik vind het heel leuk om hier samen naar te kijken.
Kwart voor twaalf zat ik bij de psycholoog, vertellen wat ik voel en hoe ik ermee omga, en met wie ik kan delen en dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik lieve mensen als een vangnet in mijn leven heb. En ze gaf advies over mindfulness oefeningen doen, ze had het over een programma van een website waarvan ik de naam weer ben vergeten.
En ik mocht best trots zijn op mezelf dat ik dingen onderneem zei ze, zoals de palen van de omgewaaide pergola doorzagen zodat ze in mijn auto pasten, en naar de vuilstort gaan met een wagen vol gesorteerde afval uit de tuin en garage, en dat ik eind vorige week een klusjesman had ingehuurd om woensdag de poort te fixen, en dat ik ook van plan was om naar de bee te gaan deze middag.
Mijn tas stond al klaar, en toen ik deze foto maakte viel de tekst op de tas me opeens op;“Geniet ervan schatje”, zei Perry altijd als ik de deur uitging naar een bee of een raid. Toen ik de tekst opeens zag staan moest ik huilen, en heb een tijdje Eveliens oor water gegeven met haar armen om me heen; een knuffel en een schouder om op uit te huilen als pleister voor het immens verdriet.

Voor het eerst naar de bee in Etten-Leur, het enige waar ik tegenop zag waren de prikkels waar ik dan zo moe van word dat ik me nergens meer op kan focussen, maar dat viel mee en ik trok zelf ook aan de handrem door even de winkelruimte in te lopen, rust aan mijn hoofd.
72314d59-5f59-4a79-95a7-82dab162dfa4
Ik haakte bij drie bloemen de witte buitenste randen

En trakteerde mezelf op het boek Trade Winds van Sue Spargo

Zo mooi 😍 op de ondergrond van blauwe lapjes na is het allemaal handwerk.

Evelien heeft vandaag een late dienst, dus besloot ik voor mezelf asperges klaar te maken, met een zelfgemaakte Hollandaisesaus volgens dit recept de volgende keer zal ik iets minder azijn toevoegen, maar verder was het heerlijk 🤤 Mijn lief zou er zeker ook van hebben gesmuld, het was een van zijn favoriete gerechten.

Wel wat anders dan de pizza van gisteravond, lekker ouderwets bij de tv gegeten, kijkend naar de eerste aflevering van dept.Q.
3866529A-D06F-4C72-8BFD-53ABC100FE83
Met Fay gaat het weer goed, ik was eind vorige week nog “even” met haar terug gegaan naar de dierenarts omdat ik vond dat ze weer achteruit ging, maar Stijn kon niets afwijkende vinden en met nog een shotje medicatie tegen de misselijkheid zijn we weer naar huis gegaan. Ze knapte hier enorm van op, at als een bouwvakker en was zondag niet meer binnen te houden. Gelukkig loopt ze vrolijk in en uit met Sherlock, en ook zonder haar maatje komt ze binnen, en ze zoekt me ook op voor aaitjes. Jon probeert me hier te hypnotiseren, geef ons eten!

Fay is alleen wat angstig als ze voor de nacht de garage in moet, ze loopt dan niet meer vrolijk mee met Sherlock maar blijft hangen in de keuken. Nou ja, er zijn ergere dingen. Dus vannacht is Jon de garage ingegaan en zaten Fay en Sherlock in de woonkamer. Sherlock en Jon samen geeft teveel stress voor Jon, want Sherlock kan heel fanatiek worden als ze stoeien, en dan vliegen de plukken haren in het rond. Beetje zielig hè.

Tijd vliegt

8 reacties

Qua tijdsbesef zit mijn hoofd in een niemandsland, ik had geen idee dat het al twee weken geleden was sinds mijn laatste blogje, poeh, er is veel te vertellen. Nou ja, veel, wel als je het allemaal in een blogje zet, niet als je het verspreid over twee weken.
Het naaien aan de quiltblokken kwam door omstandigheden waarover ik later vertel tot een stilstand, tot hier ben ik gekomen

en bij de naaimachine liggen nog iets van zes blokken waar aan twee zijden witte of zwarte randen genaaid moeten worden, Sherlock ligt er al klaar voor, hij vindt het geweldig om als assistent functioneren, vooral dingetjes op de grond duwen die lekker verder kunnen rollen is zijn ding.
Met Moederdag werd ik verwend

en ik kreeg ook nog cadeautjes 😊 zoals deze kamerlinde in mooie pot

En kleine plantjes in grappige potjes

Hanging baskets met vrolijke bloeiers, bij gebrek aan zonnige hangpunten heb ik de haken eraf gehaald en de potten op standaards tussen de vaste planten gezet

En ook nog dit betonnen poezenbeeldje

Ze waren allemaal weer voor het avondeten naar huis, misschien klinkt dit niet zo gezellig, maar ik ben na een paar uur bezoek helemaal op, en dit maakt me wel verdrietig maar het is even niet anders en het zal allemaal wel beter gaan. Ik moet vooral naar mijn lijf luisteren.

Het viel ons op dat Fay sinds vorige week woensdag (de 14e) niet naar binnen kwam als Sherlock om het uur zijn “staan de etensbakje nog in de keuken en zit er wat in” check deed, normaal huppelde ze naast hem mee naar binnen en een paar minuten later weer naar buiten. En ze leek ook minder energiek te zijn, geen gemekker naar vogeltjes, alleen maar buiten onder de heg of op of onder het bankje liggen. Ze kwam die nacht ook niet naar binnen en toen ze de volgende dag nergens te bekennen was gingen Evelien en ik haar zoeken langs de beek waar ze vaak liep met Sherlock. Maar helaas, geen Fay te zien. Pas later in de middag zag Evelien haar opeens en kon ze haar pakken, ze stribbelde niet tegen, ze was flink vermagerd en haalde haar neusje op voor het eten. Jon en Sherlock negeerde haar, wat ik wel zielig vond voor Fay. Wat een zorgen weer.
Jon in zijn favoriete meditatie houding.

De volgende dag (vrijdag) had Evelien een late dienst en ik zou na mijn fysio afspraak alleen met Fay naar de dierenarts gaan. De fysiotherapeute was gespecialiseerd in hand problematiek, ik had veel pijn in mijn linker pols en dacht dat dit gerelateerd was aan de oude botbreuk van 2014 in combinatie met te lang achter elkaar breien en haken. Het is idd tgv overbelasting, de pees die bovenop mijn arm naar de elleboog loopt is ontstoken. Ze zei dat door mentale overbelasting het lichaam het niet meer zelf kon detecteren/oplossen. Ze helpt vaak mee in de oefengroep en ze kende manlief en dus ook het hele verhaal. Nou ja, haar empathie maakte weer dat ik een halve doos tissues opmaakte, en ze adviseerde me om vandaag nog een afspraak te maken bij de psycholoog (ik schoof dit al weken voor me uit). Tijdens de massage voelde ik het ook steken in mijn elleboog, oh joy. Er ging zwarte sporttape op en ik kreeg oefeningen mee voor thuis.

Bij thuiskomst vroeg ik via de website van mijn huisartspraktijk een afspraak aan met de psycholoog, ik verwachte pas na het weekend een reactie. Toen met Fay naar de dierenarts, ze liet zich vrij makkelijk in de kooi stoppen, maar eenmaal er uit bij de dierenarts ging het mis toen de dierenarts extra assistentie erbij haalde (ze had al een stagiere bij zich) plus een tuigje en een zwart kapje om de ogen af te dekken. Fay zag dit op zich af komen, ogen als vuur en oortjes plat vloog ze recht op mij af (ik stond bij de deur), en om haar van me af te houden had ik haar reflexmatig bij haar voorpootjes gegrepen.

Gillende assistente “loslaten, loslaten!” gaf extra spanning in de tent, en toen ik Fay losliet zag ik dat mijn beide handen hevig bloeden door de afzet van haar achterpoten, nagels als stiletto’s. Ik wist het protocol nog van de vorige keer, goed afspoelen onder de kraan, terwijl Fay door de kleine behandelkamer schoot als een bal in een flipperkast, zo zielig. Met gazen op mijn handen ging ik even in de wachtkamer zitten om bij te komen, nee ik wilde niks drinken, nee, ik wilde niemand bellen voor hulp, ook geen taxi, ik wilde even rust terwijl ze Fay weer in de kooi probeerde te krijgen, arm beestje. De dierenarts kwam naar me toe, ze zouden Fay even onder sedatie brengen om bloed af te nemen, en dan kon ik ze weer mee naar huis nemen.

Ik zei dat ik eerst naar de huisarts wilde gaan, want de snee tussen pink en ringvinger aan mijn rechterhand moest gehecht worden, en op mijn verzoek kreeg ik er een drukverband op zodat ik zelf kon rijden, Fay kon ik later ophalen. Een klein kwartier later zat ik bij de huisarts, tetanus shot was niet nodig want die had ik vorig jaar al gekregen, wel een hechting, getapet en met drukverband ingepakt, en een antibiotica kuur, het recept stuurde ze gelijk door naar mijn apotheek, zei de assistente. Mijn linkerhand had gelukkig alleen een schoonmaakbeurtje nodig

En natuurlijk zaten de tranen hoog, bij het “nog gecondoleerd met uw man” gingen de sluizen weer open met grote snikken die vanuit mijn tenen leken te komen, schuddende schouders en al. “Laat het er maar allemaal uit komen hoor,” liet ik me geen twee keer zeggen. Toen ik gekalmeerd was en zei dat ik een paar uur eerder al een aanvraag had gedaan voor de psycholoog ging de assistente er gelijk werk van maken om voor zo snel mogelijk een afspraak te boeken, want de psycholoog was nog aanwezig. Ze had mijn aanvraag al gelezen en had nog plek voor dinsdagochtend.

Hierna reed ik door naar de apotheek waar ze het recept nog niet hadden ontvangen, ze keek of het elders was afgeleverd, niet dus, en toen ze na tien minuten naar de huisarts belde bleek het antwoordapparaat er al op te staan, vijf minuten voor sluiting van de praktijk. De apothekersassistent was laaiend, dit was nl niet de eerste keer dat er al wat mis was gegaan met recepten, en ze belde de apotheker zelf of ze het zo mee mocht geven, want “mevrouw weet welke medicijn, de dosering, en voor hoe lang, en te zien aan het bewijs klopte het verhaal.” Ze mocht het meegeven, gelukkig.

Ik haalde daarna Fay op; haar bloeduitslagen waren bekend, er was niks afwijkend te zien, nierfunctie was ook prima, ze wisten het ook niet. Ze hadden haar een shot pijnstiller met ontstekingsremmer gegeven (want ze had wel wat koorts) en dit mocht ik nog een paar dagen geven via een pipetje in bekje of voer. En terwijl zij slaapdronken door de kamer liep zat ik bij te komen met een bakje koffie en at als troost een diepvriesmaaltijd van Sophie op, zalige macaroni met kaas. Ik was keikapot.

En daar zat ik dan, met een graat magere bange poes die niet wilde eten, ook niet van de zachte brokjes in bouillon van -toemaar- Sheba. Ze wist een dag later weer te ontsnappen via het keukenraam 😱, maar ook deze keer kreeg Evelien haar te pakken. “Wat bleef je nou?”, lijkt Sherlock haar te vragen

En zo langzaamaan begint Fay beter te eten, elke paar uur geef ik haar wat, en ze komt weer tot rust.

Gistermiddag begin ze opeens te braken, een flinke hoop eten kwam er uit, nog een klein restje vocht volgde en toen kroop ze weer onder de bank. Op de bijsluiter van haar pijnstilling zag ik da dit een bijwerking is, dus heeft ze het vandaag niet meer gekregen en heeft ze ook niet meer gespuugd.gelukkig maar, ik moest met haar terug komen als het slecht bleef gaan en had ook al op mijn verzoek een kalmeringsmiddel voor haar meegekregen om het zo stress vrij te houden. Maar zo te zien gaat het de goede kant op, ze komt zelfs weer gezellig op schoot liggen,
41903675-8086-4504-b708-52ce3a6f9296
wel op het kussentje want anders gaat mijn broek er aan. Had ik al vermeld dat ze hele scherpe nageltjes heeft?😉
Samen naar het nieuws kijken, ik kreeg kippenvel toen ik het hoorde van die twee kinderen die door hun vader samen met hem de dood in zijn gejaagd. Ik kijk zo min mogelijk meer naar het nieuws, ik kan heel slecht tegen alle ellende die gaande is in de wereld.

Fay is helemaal blij als Jon en Sherlock er ‘s avonds bij komen liggen. Haar oogjes zien alleen wat rood, hè verdorie.

En van de fysio mocht ik proberen rustig te gaan haken, dus doe ik dat dan ook maar, met de nadruk op rustig, want ook al is het goed voor de geest, overdrijven is niet de bedoeling.

Drie op een dag gedaan, en dinsdagmiddag thee gedronken bij Ellie en een wit hexagonrandje rond een bloemetje gehaakt (geen foto van gemaakt).

En vanavond kwam Suzanne bij ons eten (om de week op donderdag vanwege werk van haar lief), ik had eerst scampi’s in de wok gebakken en daarna in een schaaltje gedaan, toen de rode boemboe van huismerk AH in dezelfde wok kort gebakken, kopje water erbij om het aanbaksel van de scampi’s en de bijna aangebrande boemboe van de bodem van de wok los te maken, Japanse wokgroenten kort meegebakken, pakje kokosmelk erdoor en iets vijf minuten met deksel er op laten pruttelen, dikke udon noedels er door en na een paar minuten de gamba’s erbij gemikt, goed doorgeroerd en smullen maar. Het was zo waanzinnig lekker, niet normaal meer, zeker voor herhaling vatbaar.

De week wordt dus met een goed gevoel afgerond; én ik heb een paar dingen kunnen afvinken van mijn to-do lijstje, waaronder de verzekeringen van het huis aanpassen en op mijn naam laten zetten. Naar de kapper geweest, pasfoto’s laten maken (zonder bril) en een afspraak gemaakt voor de aanvraag van een nieuwe ID, het lijken kleine dingen maar voor mij waren het hoge bergen.

Verwerking

6 reacties

Vorige week, de dag voor de geboortedag van mijn lief, mocht ik op mijn kleindochtertje Sophie passen bij hun thuis en terwijl Sophietje sliep kon ik wat doen in de tuin. De schilder had gezegd dat “die grote struik” voor het zijraam in de weg stond en gesnoeid moest worden, en Tim zei dat hij wel een kettingzaag zou lenen om dit varkentje te wassen.😱 Ik kreeg al visioenen van bloed aan de muur en stelde voor dit wel te komen doen met mijn takkenschaar. Het betrof deze liguster, hoe moeilijk kon het zijn? Voor de zekerheid nam ik een zaag mee.

Het groene zit zoals bij alle struiken alleen aan de buitenkant, ik wilde het eerst halveren zodat er genoeg ruimte was bij het raam om te werken, maar met zoveel kaals in het midden besloot ik hard te zijn en het rigoureus aan te pakken. Gelukkig had ik de zaag maar voor een paar dikke takken nodig, de rest kon met de grote takkenschaar, en met een dik uur werken was de struik klein en het snoeisel opgeruimd. Deze foto kreeg ik later van Tim, want dat was ik vergeten.
9147061b-53b6-4653-a5f3-eb3e4c55248c
Twee opties: de struik gaat nu dood door stress of de struik gaat als een malle uitlopen en laat zich nu makkelijk in een gewenst formaat snoeien. De tijd zal het leren. Ik meen al nieuwe groei te zien, een week na de snoei, zal het zo snel gaan?
Sophietje sliep ruim twee uur en speelde daarna vrolijk met haar bal, met haar helm op uiteraard, haar favoriete hoofddeksel die ze met tegenzin af had moeten doen voor het slapen gaan moest gelijk na het opstaan weer op 🤣 ik moest gelijk aan Bert Visscher denken met zijn uitleg over bloemschikken. Als de link niet werkt type Bert Visscher Bloemschikken maar in bij YouTube, dan krijg je gelijk een hit.

Ik had ook in de achtertuin wat gewerkt, de bestrating een beetje schoon gemaakt, gewied en wat plantjes geplant, en met de nog aanwezige zakken compost dekte ik na het bewateren de grond af om het er nog mooier uit te laten zien.

Ik had ook de quilt aan Sophie gegeven die ik voor haar had gemaakt, en ook hier heb ik geen foto meer van gemaakt, tjongejongejonge want 🙄 deze quilt bedoel ik:

wel heb ik een foto gemaakt van een stukje van de achterkant na het wassen (gewone 30°C bontewas programma met colorcatcher), zo blij om te zien dat de tekst -met textielstift geschreven- niet was vervaagd.

Jaren geleden, maart 2021 om precies te zijn, begon ik met restverwerking van scraps in de hoop iets moois te maken en gelijkertijd de berg met restjes te doen krimpen, dat het me niet lukte blijkt wel uit het feit dat ik na dit blogje er verder niet meer over ben begonnen. Ze waren ~~foeilelijk~~ chaotisch en zo dacht een kat er duidelijk ook over toen ik ze netjes naast elkaar op de grond had neergelegd
799D44DD-BF0A-4F44-B540-22277D287008
De scrappy blokken verdwenen in een tas met meerdere zakken met restjes stof, en kwamen zondag weer tevoorschijn toen ik wachtend op inspiratie de stroken en stukjes stof aan het sorteren was, uiteraard met hulp van Jon

Om te voorkomen dat ze van tafel zouden glijden ging hij er bovenop liggen, lekker handig

En toen ik de volgende zak leeg kiepte vielen hier dus de scrappy blokken uit, ze werden ontdaan van de buitenste randen en tegen de designwall aangeplakt, want ik had een idee. Ik had op internet een foto gezien van een quilt die ik ook eens had gemaakt maar nu in het midden van de zwarte en witte sashings had ze aan elkaar genaaide scraps gestopt, eureka, ik wist gelijk wat ik de volgende dag kon doen met mijn chaotische blokken. Helaas heb ik geen naam van wie de foto had geplaatst en uiteraard kon ik het niet meer terug vinden.

Ik had een Jelly roll van zwarte Kona cotton, en een meter witte Kona cotton, dus sneed ik eerst 2,5” brede stroken van de witte stof en daarna sneed ik de stroken in stukken van 6,5” en 10,5”. En van een bonte blok sneed ik een vierkant stuk van 6,5”

Jon wilde me gelijk helpen.

En Sherlock uiteraard ook, maar niet eerder dan dat ik uitgebreid kopjes van hem had gekregen in ruil voor aaitjes.

Al snel waren de eerste twee blokken een feit, helemaal happy, ingekaderde chaos.

Even korte uitleg voor wie dit allemaal niets zegt:
Dit hieronder noem ik een blok, een middenstuk van de aan elkaar genaaide restjes quiltstof, met vier stroken stof rondom vastgenaaid.

En zo zag het er even later uit, de verticale zwarte en witte stroken die tussen en naast de blokken zitten liggen nog los, deze naai ik op het laatst pas vast als ik alles per rij van links naar rechts ga vastnaaien

Uiteindelijk gaan het verticale rijen worden van om en om zwart en wit

En omdat de blokken die ik toentertijd had gemaakt groter dan 6,5” zijn naai ik aan de afgesneden stukken weer andere restjes stof

Om dit vervolgens weer tot een vierkant van 6,5” te snijden, en ook hierna blijf ik weer met restjes afgesneden stof zitten.

Hier komen weer witte of zwarte stroken rondom tegen aan.

Ik ben er nog wel een tijdje zoet mee en nee, geen idee hoe groot het uiteindelijk gaat worden, misschien maak ik hier wel een tafelkleed of loper van. Twee zwarte banen met een witte baan in het midden, ongeveer 60 cm breed bij iets van twee meter lang en that’s it! Oh dat is dan wel een beetje lullige breedte voor een tafelloper, te breed bedoel ik, of kan dat wel?

Ik luisterde eergisteren in de auto op weg naar de fitness naar NPO1 waar een man iemand interviewde, waarbij hij vooral zichzelf graag hoorde praten en de gast niet liet uitpraten, en zelf ook veel afgekapte zinnen maakte in zijn onverzadigbare drang tot luchtverplaatsing. “Maak toch eens je zin af!”, mopperde ik hardop, en moest toen lachen en huilen tegelijkertijd, want dat zei Perry altijd, en dit was een van zijn grootste ergernissen bij interviews. Afgekapte zinnen maken en niet goed luisteren naar de gast

Het rouwen begint heftiger te worden. Mijn zorgen over de toekomst -hoe moet ik het doen zonder mijn ventje- waren de laatste paar weken erger aan het worden; piekeren en nergens meer zin in hebben. En veel huilen.
Dit is blijkbaar heel normaal, het hoort bij het rouwproces, het komt bij mij bovenop een burn-out waarvoor ik in behandeling was maar abrupt stopte toen ik mijn lief de week voor zijn overlijden niet meer alleen (met de vaste oppas van de mantelzorg) wilde laten. Ik moeten therapeut nog steeds bellen om weer een afspraak te maken, maar ik vergeet dit steeds, zoals zoveel dingen, en ja, ook dit is normaal.
Net als overvallen worden door mentale vermoeidheid puur en alleen door een paar uur bij iemand op bezoek te zijn of mensen een paar uur over de vloer te hebben, ik heb dan moeite om mijn hoofd erbij te houden tijdens een gesprek, zo erg. Ik ben echt gesloopt als ik weer alleen ben, het gepiep en gesuis in mijn oren is dan ook veel erger dan normaal. Het heeft tijd nodig en ik moet vooral niet te streng zijn voor mezelf, aldus Evelien.

Ik probeer echt om elke dag iets leuks of nuttigs te doen, of in ieder geval iets te doen waar ik met een goed gevoel op terug kijk, zoals aan een mooi boek beginnen “Een schitterend gebrek” van Arthur Japin, waarbij ik echt heel blij ontdekte dat ik zowaar een paar hoofdstukken kon lezen zonder steeds terug te moeten bladeren omdat ik merkte dat ik had gelezen zonder op te nemen wat ik las. Dat is als naar het journaal kijken op tv met het geluid uit.

Oh en ik heb nog iets gedaan wat ik al een tijdje had willen doen en nu niet lachen: mijn sokken-/ondergoedla uitmesten. Ik kreeg de la al maanden met moeite dicht, geval van niets weggooien als het versletene wordt vervangen door nieuwe items. De katten vonden het reuze interessant en Jon had dibs op de la.

Ik kon een volle tas met versleten spul weggooien en schrok van de hoeveelheid sokken 😱 Ik heb met mezelf afgesproken dat niet lekker zittende sokken -vooral die enkelsokjes- niet meer in de wasmand gaan maar gelijk de prullenbak in verdwijnen na het dragen.

De volgende keer als ik iets nuttigs wil doen waarbij de uitkomst aangenaam is, ga ik de plank boven deze la aanpakken, ik zou niet weten wat hier allemaal ligt. En als ik dan nog zin heb doe ik de plank daarboven ook gelijk. Huppetee weg ermee! Deze kast is veilig, hierin liggen alleen mijn spullen en beddengoed, de kast van manlief blijft voorlopig onaangeroerd.