Donderdag haalde ik bij het magazijn van Ikea een grote doos op, twee jonge mannen in een geparkeerde auto schuin achter mij keken toe hoe ik met een onhandig grote doos op een karretje naar de auto liep, ik opende de achterklep en hoopte dat de doos er vlot in zou gaan zonder door mijn rug te gaan; een blik op de auto met jongens werpend zag ik dat ze wel keken maar niet van plan waren te helpen, zwakke ruggen zeker. Hoefde ook niet.
Ik kantelde de zware doos een beetje zodat hij met de rand op de kofferbak leunde, en snel zonder dat het karretje wegreed tilde ik de andere kant van de doos op en schoof hem zonder moeite zo de auto in. Jee, dat had ik niet gedacht en helemaal happy bracht ik met een grijns onder mijn mondkapje het karretje terug.
En thuis ging het net zo makkelijk, de doos liet ik op het hondje zakken en reed het zo naar binnen, Jon was er als de kippen bij, een verse doos is net als een verse quilt: onweerstaanbaar.

En niet één maar twee dozen, namelijk de bak en het deksel, mochten even in de kamer staan terwijl ik de stoel monteerde. Purrrfect

Even kijken of je er lekker in kan stoeien, het gaat er heftig aan toe maar dit is dus gewoon spelen

En na afloop even kijken of de stoel goed zit, goedgekeurd door Jon, en DH was ook happy.

Donderdagmiddag ging ik verder met doorquilten

Jon hield het luchtverkeer in de gaten, de eksters waren flink van hun neus aan het maken, wat een herrie

De bloemen waren een klus om te quilten, en ik kreeg spanningsproblemen, het onderdraad kwam te ver omhoog, en dit kreeg ik niet opgelost door de bovenspanning losser te zetten. Het was ook niet logisch om dit te doen terwijl het de hele tijd goed was gegaan. Het probleem zat in het spoelhuis, als ik aan het spoeldraadje trok voelde ik geen enkele weerstand, er zat een dotje stof achter het spanningsplaatje. Ik zag het zitten toen ik in het spoelhuisje keek, het piepte een stukje uit het gaatje, helaas nam ik deze foto nadat ik het stofpropje had verwijderd

Door met een dunne speld of naald voorzichtig achter het spanningsplaatje te steken maakte ik ruimte achter het spanningsplaatje

kwam het propje los en was het probleem opgelost

En zo kon ik weer verder gaan

De veren waren wel een dingetje om gek van te worden, blij dat het klaar was, ook Jon moest er ook van bijkomen

Misschien zet ik nog een lichte streep op de snavel om het wat meer glans te geven.

Op naar de volgende blok, het aapje, hier heb ik de grote bladeren links al gedaan

Toen een van de kranen in de badkamer in juli opeens weer flink had gelekt en alle loodgietersbedrijven op vakantie waren en alleen voor spoedgevallen een gaatje in de agenda’s maakten, besloot ik dat onze kraan geen spoedje was, daar de andere kraan ernaast niet lekte, en de lekkende kraan ook niet lekte als de hendel naar links draaiend dicht bleef. Voor de zekerheid zette ik bakken in het kastje om evt. lekkage op te vangen.

Na de vakantieperiode duurde het nog even tot er een monteur kon komen kijken, het was al September, en toen bleek het metalen binnenwerk van de 26 jaar oude grote kraan kapot te zijn. Vervangen door eentje van de bouwmarkt raadde hij af daar hier de binnenwerken allemaal van kunststof zijn en na een paar jaar al gaan mankeren. Er kooppraatje of niet, doe ons dan maar kranen van degelijk materiaal als ze ook weer 25 jaar meegaan. Hij ging ze gelijk bestellen, een maandje later kregen we een belletje dat het nog wel even zou duren eer het binnen was, het zou november worden. Klopt, het werd ook november, en ook december, maar geen kranen in beeld. En opeens kregen we 20 januari een telefoontje, of ze de volgende ochtend de kranen konden installeren. Joh, dat is schrikken. Toen we gistermorgen terug waren van de bestraling maakte ik de wastafel leeg, veegde de haren van de vloer (manlief is in de rui) en haalde de deurtjes van het wastafelmeubel af. Badkamerraam op een flinke kier open en luxaflex omhoog, laat de loodgieter maar komen.

Even later kwamen ze met z’n tweeën aan, de jongste was duidelijk een schoolverlater in opleiding, hij mocht gelijk de hoofdkraan dichtdraaien, zette de keukenkraan open en verdween weer naar boven. Zonder maskers op, ik had er wel eentje op. Een paar keer fungeerde ik als portier als er iets uit het busje gehaald moest worden, deur open laten staan was no go vanwege de kleintjes, en dat legde ik ook uit. Oké, geen probleem. Ze waren niet bepaald spraakzaam en opeens hoorde ik ze de trap aflopen, de jongste draaide de keukenkraan dicht en de hoofdkraan weer open terwijl de andere man (nog geen 30 gok ik) de koffer in het busje zette en terugkwam met een formulier. Of ik er even een krabbeltje onder wilde zetten.

Huh? Hij had dus niet gekeken of na het openen van de hoofdkraan de kranen boven naar behoren functioneerden, en vroeg ook niet aan mij of ik wilde kijken of het naar wens was, en dan zou ik dus ongezien een krabbeltje zetten? Ik dacht het niet. “Even kijken of er boven geen waterballet ontstaat als ik de kranen open zet hoor,” zei ik.
Ze hadden de kastdeurtjes er weer ingezet, maar toen ik er eentje opendeed hield ik het deurtje los in mijn hand, gewoon zo uit de schanier getrokken, niet goed vast geklikt dus. Toen ik de kranen open zette kwam na gesputter het water gelukkig gewoon uit de gebruikelijke openingen en bleef het in het kastje droog. Weer naar beneden waar de loodgieter stond te wachten, hij trok zijn wenkbrauwen op en wierp mij een met zijn ogen rollende “ja duh” blik toe toen ik opgewekt zei dat ze het doen en nu wel wilde tekenen. Bizar toch? Zou dit komen van de afstandelijkheid die gecreëerd wordt door de COVID maatregelen, waardoor ze het goede voorbeeld van de oude garde loodgieters niet meer zien, of is het al eerder misgegaan met socialisering bij deze man? Of hij had gewoon zijn dag niet, ook een optie, maar daar moet je als monteur maar boven staan vind ik.

Het was gisteravond weer genieten in de badkamer, vraag me niet waarom ik er maar een op de foto heb gezet

Over socialisatie gesproken, de kleintjes beginnen zich met de dag steeds meer te ontspannen in onze nabijheid, kijk eens hoe Fay erbij ligt terwijl ik de vaatwasser leeg.

Jon keek met tranen in zijn ogen toe hoe ik twee van de drie grote dozen in kleinere stukken sneed, deze zal ik maandag naar de vuilstort brengen, lekker weer ruimte maken. De andere doos waar de stoel in zat mag tot dan in de kamer 

Ik ga weer wat quilten,  kijken hoe ver ik met het aapje kom. Het volgende deel van de BOM is alweer gelanceerd, twee smalle horizontale banen met folkloristische Mexicaanse tekeningen van vogels. 

Fay heeft al een tijdje geleden het kleine balletje van fleece ontdekt, en sinds een paar dagen gaat ze ook in de woonkamer als wij er zitten helemaal los

En het ziet er zo schattig uit als ze het balletje oppakt in haar bekje en er een stukje mee gaat lopen. Dat doen ze ook met muisjes als ze er eentje hebben gevangen, ze spelen er een tijdje mee en als het muisje ergens zit waar het zich mogelijk kan verstoppen, pakken ze het op en zetten het ergens neer waar ze weer verder kunnen spelen. Gelukkig hebben ze hier binnen alleen maar balletjes die als muisjes fungeren.

Even later komt Jon binnen, hij lag op de naaikamer te slapen en wacht geduldig tot de voedselvoorziening in actie komt, want hij heeft wel trek. 

Sherlock komt ook de kamer inlopen, ziet het blauwe stress balletje en gaat los,

hier is hij rustig, maar eerder schoot hij als een malle door de kamer, ik kreeg dit niet op film. Jon zit met een “Don’t mind me” houding tegen de lp’s aangeleund..

Puk wilt ook met Sherlock spelen, en na een poging om op hem klimmen wordt hij net zo snel met een ippon uitgeschakeld

Mijn lief zit na vandaag op 1/3 van de bestralingen, de chemokuur van afgelopen woe-do-vrijdag maakt dat hij nog steeds het gevoel heeft dat hij een marathon heeft gelopen, nu is het wel fijn dat de dagen omvliegen. Jon hield gistermiddag zijn plekje met alle liefde warm toen DH een veer van zijn lippen blazend even boven aan het werk ging. 

De waterdichte moltons heb ik gisteren over de kussens getrokken en over de armleuningen, en -even afklopppen- ik heb sinds de meubels er uit gingen geen plasje meer ontdekt. Zal het dus toch stress zijn geweest door de geur van een zieke man en chemo?

Morgen kan ik de nieuwe Strandmon stoel ophalen bij Ikea, ik had vandaag ook naar de winkel kunnen gaan om hem daar gelijk na betalen te halen, maar ik vind dit veiliger, minder contacten in een misschien drukke winkel vol met Joost mag weten hoeveel besmette mensen.

De poes van Frida Kahlo heeft groene ogen gekregen, ongeveer net als die van Jon, ze zijn nog niet klaar hoor, er komt nog een weerkaatsend licht streepje in.

Ik ben gestart met doorquilten van een hoekblok 

ik weet al zeker dat ik ze niet alledrie klaar krijg voor vrijdag als er weer een nieuw blok gelanceerd wordt, maar dat is geen ramp, het komt wel af.
Kijk eens hoe leuk het hangertje en de blauwe kralen glinsteren, de Lumière Sparkle komt tot leven na persen

Zo staan Fay en Puk op hun gemak toe te kijken als ik aan het aanrecht sta om op te ruimen, aan hun toegeknepen oogjes zie je dat ze geen stress hebben

De spreuk “vertrouwen komt te voet en gaat te paard” was een paar dagen geleden hier van toepassing, toen Puk voor de nacht mee de garage inliep, om totaal in paniek tussen mijn voeten weer de hal in te schieten toen hij merkte dat ik ook de garage inliep. In blinde paniek krasten zijn pootjes een tijdje tevergeefs over het zeil in de bijkeuken, tot hij uiteindelijk de hal inschoot, en door deze herrie schoten Sherlock en Fay ook paniekerig naar de hal. Toen ik Sherlock even later rustig had gekregen en hem de garage in kreeg, schoot Jon de garage uit, het leek wel een John Lansink slapstick.

Uiteindelijk zaten de oudjes rustig in de garage, en de kleintjes kwamen een half uur later de keuken in om te eten. De garage inlopen samen met de oudjes, dat doet Puk nu niet meer, hij staat wel tussen de bedelende hongerlappen rond mijn benen als ik het lekkers in hun bakjes schep, maar schiet zodra de stoet voor mij uitloopt richting de garage gelijk de trap op, terwijl Fay het wel weer aandurft. We zijn dus weer even terug bij af. Ondertussen snoept hij alweer zonder naar me te blazen van de liquid sticks, wel vanaf halverwege te trap, en loopt hij ook weer door de keuken en kamer als we er zijn, het begin is er weer.
Eind van de morgen werd DH wakker en bewoog zijn voet (hij draagt uit zijn verzameling Happy Socks vandaag de spiegeleisokken), en daar wilde Fay wel mee spelen.

Lang leve de dikke quilt,

Puk ging na een aarzelende start ook los op een bewegende hand bij zijn bovenbeen, en ai, bovenop het klok-en-hamer spel van mijn toch al zo getergde lief.
Het is ze vergeven, ze zijn ook zo schattig

Ik ga nog wat quilten, fijne dag.

Sherlock en Fay samen op de toren druk bezig met de vogeltelling, dit is voor het eerst dat ik dit zie, zo leuk

Klokslag 13.00 uur droegen twee mannen een grote doos de kamer in,

zelden zie je ze zo groot en Jon kon ook niet wachten tot hij leeg was om te kijken of hij er in paste

Oh ideaal, hij kreeg er spontaan kriebels van aan zijn kontje, even wassen.

Op de beschrijving van Ikea stond dat dit een klusje was voor twee man, maar dit kan je best alleen (mijn DH sliep, de chemo kwam hard binnen dit weekend), en mocht ik toch hulp nodig hebben, kon ik het aan de buren vragen, maar Jon bood aan om mee te helpen. Op het plaatje zag je een vrouw achter de bank staan terwijl de man de moeren aandraaide, maar omdat Jon niet zo handig is met gereedschap, nam hij achter de bank plaats.

Het zat snel in elkaar, maar toen ik de bank op zijn poten moest zetten was Jon hem gesmeerd. Ik schoof twee dikke zitkussens onder de bank zodat ik hem in mijn eentje op zijn poten kon kantelen zonder deze af te breken, het ging verrassend makkelijk. Ik trok waterdichte moltons over de kussens

en maakte toen de doos met de hoes open, om te ontdekken dat het niet één grote hoes maar allemaal losse kussen hoesjes betrof.

Zwaar balend de moltons weer er afgehaald en de kussens in de hoezen geschoven
De bank ziet er studentikoos uit, niet helemaal wat ik had gehoopt qua stevigheid van de zitkussens, maar mijn lief vindt hem wel goed zitten en liggen, en dat is het belangrijkste

Ik haalde de joekel van een Weaver Fever quilt (240x 265 cm) uit de kast om er overheen te gooien, tijdens een workshop van Fee Bricknell gestart (ergens in 2005 denk ik) en in de herfst van 2006 afgekregen. Op de Pfaff naaimachine doorgequilt in diagonale lijnen, wat een flinke klus was. Kijk, dat staat al beter, uurtje na uitpakken al klaar.

Tevreden koffie drinken en dan zie ik Jon los gaan

Sherlock en de kleintjes hadden zich al sinds begin van de middag niet laten zien, de deurbel en de vreemde mannenstemmen hadden hun angst aangejaagd, Sherlock was de eerste die beneden kwam, en heel omzichtig de doos bekeek. Tot hij Jon in de doos zag zitten, vanaf toen was hij verkocht

In en uit de doos springen zonder de rand aan te raken

Ik zette de ene doos naast de boekenkast, en de andere doos scheurde ik in kleinere stukken, dit gaat weer een ritje vuilstort worden. Ik gooide zondagmorgen een pingpongballetje in de doos, en ging in de keuken mijn ontbijt maken, en hoorde even later een enorme herrie uit de kamer komen. Sherlock ging los op het balletje, hij stuiterde van kant naar kant. Jon kwam ook af op de herrie

Puk en Fay heb ik niet kunnen betrappen op spelen in de doos, het is ook wel een hele grote doos voor zulke kleine katjes, misschien dat ik nog een gat maak in de zijkant, maar deze doos zal niet lang in de kamer blijven denk ik.
Zondagmiddag maakte ik de Frida Kahlo tekening af op de ogen na.

Natmaken

Lief snoetje

En eenmaal droog vind ik hem een beetje te licht, ik zal er vandaag nog eens naar kijken

Zo fluweel zwart als ze in het echt zijn krijg ik toch niet voor elkaar

Fay vindt Sherlock het mooist,

Ah ik smelt

Okay, laat ik weer eerst beginnen met de huishoudelijke mededeling over het verdwijnen van de e-mail notificaties, hier is even niks aan te doen, en ik heb geen puf om me er in te verdiepen. Er zijn handige apps die je op je mobieltje, tablet of computer kan installeren, je voegt de homepage van de blog die je wilt volgen toe, en  als je dan elke dag of zo de app opent zie je de nieuwste berichten van jouw favoriete blogjes. Ikzelf gebruik al jaren tot grote tevredenheid Feedly, https://feedly.com/apps.html

Het verwijderen van Jetpack had ook tot gevolg dat de Google vertaalwidget weg was. Ik heb vanmorgen een andere gevonden en geïnstalleerd, en jongens dat is een fijne. Ik heb de instelling zo gezet dat mijn blog automatisch in de taal van de gebruiker te zien is. Natuurlijk alleen als de lezer de instellingen op zijn apparaat in zijn eigen taal heeft ingesteld. De vertaling is soms lachwekkend vanwege de kromme zinsopbouw, maar men snapt wel waar het om gaat.

Jemig, waarom heb ik zoveel woorden nodig om iets te vertellen? Ik plemp maar gewoon een foto neer, het vertaalsymbooltje met pijltjes om een andere taal te kiezen staat bovenaan in beeld.juist ja, zelfs bij het tonen van een foto kan ik het niet nalaten er iets bij te vertellen.

Afgelopen dagen had ik de deuren naar de bijkeuken en garage open gezet zodat de kleintjes daar op hun gemak konden kijken. Elke avond zagen ze Jon en Sherlock met trillende staartjes vanwege de anticipatie op wat lekkers voor me uit de garage inlopen, en het was wachten op het moment dat de nieuwsgierigheid het zou winnen van de angst. En gisteravond vlak voor sluitingstijd bedtijd was het zover, zowel Puk als Fay liepen met de oudjes mee toen ik de twee schaaltjes van het aanrecht pakte. Toen ik dit zag gebeuren nam ik als een volleerde serveerster de andere twee schaaltjes ook in mijn handen zonder brokjes te verliezen, en liep rustig achter het kwartet aan. Even een paniekmomentje bij Puk toen ik de schaaltjes in de garage neerzette, en Jon maakte rechtsomkeer bij het zien van deze drukte.
Terwijl het trio zat te smikkelen liep ik de garage uit, de deur rustig achter me dicht trekkend, en ging op zoek naar Jon, die in de woonkamer steun zocht bij DH. Ik gaf hem een lekkernijtje en kon hem toen oppakken en in de garage -waar de rust was wedergekeerd- zetten.

Ik droomde dat de kleintjes dood waren gebeten door Jon, en liep met een beetje lood in mijn sokken de garage in. Jon en Sherlock glipten zoals altijd gelijk er uit, en Puk en Fay? Kijk maar

Oooh wat leuk, Fay ligt waar Jon altijd lag tot Sherlock dit plekje inpikte. Op de reserve koelkast is nog een slaapplek, en er schuin achter in het hoekje onder de centrale stofzuiger unit ook, en halverwege de garage zijn nog twee slaapplekjes.

Ik ging even stil aan de kant staan om de kleintjes de kans te geven om rustig de garage uit te lopen, en dat lukte aardig. De oudjes wilden eerst even een frisse neus halen, ik liet ze via het keukenraam naar buiten. Een paar minuten later wilden ze tot grote vreugde van de kleintjes weer naar binnen en even later zaten ze naast elkaar te eten in de keuken en liepen na afloop als best buddies alle vier door de woonkamer. Beetje stoeien, tikkertje spelen, vogeltjes tellen, een paar hapjes nemen van het citroengras, en daarna chillen op tafel en op de speelmat.

Manlief heeft vanmorgen weer een bestraling en chemo gehad, eind van de middag nog een bestraling en dan even een weekendje niks. Het is meegevallen, na thuiskomst en lunch is hij lekker in bed gekropen om de vermoeidheid een beetje weg te slapen. Ik had er best wel bij kunnen kruipen, dagen als deze breken me een beetje op, maar als ik een middagdutje doe slaap in vannacht weer slecht in.

Dus heb ik alweer wat geverfd, vanavond komt de vaas klaar. De lange bladeren zijn van de sanseveria’s, en er zijn zoveel verschillende soorten dat ze er altijd wel op eentje lijken.

Niet helemaal tevreden over de  blauwe en zwarte blokjes, ze worden een lange streep van hetzelfde, maar ik kan later altijd nog met witte Lumiere verf over de blauwe blokjes heen gaan, met Sparkles uiteraard. Ik hoorde bewonderende woorden over mijn zin om aan deze blokken te werken; ik heb vaak meer zin om te zappen of op mijn iPad spelletjes te doen, maar ik weet dat ik daar weinig energie uit haal. De eerste paar minuten van het kleuren/verven zit ik er nog niet met mijn hoofd bij, maar dan komt de lol en ga ik zo op in het werkje dat ik amper meer kan stoppen.

Ik ga zo de garage een beetje opruimen, de losse spullen opbergen, en nog een paar slaapplekjes maken die wat hoger liggen, misschien eentje onder de werkbank. Als ze maar niet te dicht bij de kattenbakken zijn, die staan bij de klep van de garage. Ik was trouwens heel blij dat de kleintjes de bakken in de garage ook gebruiken, en niet op het hoogpolig tapijt iets doen.

En net als ik dit blogje wil afsluiten komt Sherlock er gezellig bijliggen, hij wilt even heel goed geaaid worden en zucht van genot.

Wat dat papier is links onder? De nieuwe stitch along van Crabapple Hill, het start op 1 januari en je kan nu al alles hier gratis downloaden. Wil je liever niet op de link klikken, type dan Crabapple Hill studio in de zoekmachine, en ga op de site naar Other stuff en dan naar Downloadables.Vanaf 1 februari kan je weer dagelijkse uitleg vinden op haar Facebookpagina. Ik heb die van vorig jaar nog niet af, ben blijven hangen in het laatste middenblok dat volgens mij alleen maar tekst was. Boring. Zal er toch maar even naar kijken, misschien dat het bij kijken blijft, misschien ook niet.

Sherlock kan haast niet wachten, zoveel vogelhuisjes, dan moeten er dan ook vogeltjes te zien zijn

Eerst lekker ontbijten, Puk is zo blij dat hij helemaal tegen zijn buurman aanleunt, het liefst at hij uit hetzelfde bakje als Sherlock.

Jon komt erbij en Puk slaat zijn staart over Jon heen, Sherlock hoort Fay en loopt de kamer in (verschil tussen Jon en Sherlock kan je ook goed zien aan hun staarten, die van Sherlock is veel dunner)

En hier zijn ze allevier, Sherlock wilt naar buiten via het keukenraam, Fay heeft al gegeten en speelt liever met verdwaalde brokjes die onder de deur door rollen.

Dit is nu meer regel dan uitzondering ‘s morgens, Puk en Fay lekker in de kamer, soms ook al apenkooien waar ik bij zit. En meestal gaat Sherlock er bij liggen, omdat het moment dat hij gaat staan of lopen de kleintjes tegen hem aangeplakt meelopen. Hij weet zich geen raad, en Jon grinnikt: “dan weet je ook hoe ik me voel als jij het bij mij doet.” En als de kleintjes het bij Jon doen, dan houdt hij het een paar tellen vol voordat hij een zachte brom van afkeuring laat horen.

Hier ligt Fay op de uitkijktoren

Genieten van de laatste zonnestralen, een uur later was het donker en nat

En besloot ik nog wat te verven, de blaadjes van deze Frida Kahlo blok maakte ik eerst lichtgroen,

om er later toen het droog was met donkerder groen overheen te gaan


In de bloemen kleurde ik de stof wit, het is subtiel maar maakt wel veel verschil vind ik, als het dezelfde kleur bleef als de ondergeondstofstof zou het net lijken of er gaten in de bloemen zouden zitten.

En zo ziet het eruit nadat ik er zwarte lijntjes rond het getekend en niet te vergeten het witte vlekje in het oog.

Klaar om te sandwichen en quilten, maar het volgende deel was ook al uitgekomen, Helen gooit de zweep er over, wat een tempo. Jon was er als de kippen bij om me te helpen

En toen het etenstijd was en de lap over het quiltrek hing, was hij het er niet mee eens, ze is zo mooi en nu zo onbereikbaar. Op het rek springen heeft hij wel eens gedaan, maar de laatste keer kiepte het rek over de stoel waar Sherlock en Fay op dat moment speelden, en de consternatie van hun schrik samen met die van hem was een afschuwelijke ervaring. Eens maar nooit weer. Ik hoorde het gebeuren en zag drie katten uit de bocht schietend de hal in rennen met dikke staarten, gelukkig was er niks beschadigd, op de ego van Jon na.

Met natafelen samen de kranten lezen, zo gezellig en zo “alsof er niks aan de hand is” gevoel, voor even. Ik heb mijn lief z’n haren gemillimeterd nadat hij hele plukken tussen zijn vingers had, dat was toch wel even een confronterend moment weer, je weet dat het gaat gebeuren, dat de haarwortels ook dood gemaakt worden, maar toch. Hij voelt het in zijn hele lijf dat de chemo veel aanvalt, geïrriteerde slijmvliezen, en daardoor ook een gevoelige keel. Met dit gure weer blijft mijn lief binnen, en ik ga alleen de deur uit tegen sluitingstijd.

Een paar dagen geleden wilde ik in de supermarkt versgeperste sinaasappelsap kopen, een klant was bezig en haar fles druppelde langzaam vol. Ik wees haar op de lege korf boven het apparaat, dat het misschien sneller zou gaan als ze er sinaasappels in zou laten stoppen, maar ze zei dat het zo wel ging. Enfin, een paar minuten later bleek haar fles inderdaad volgedruppeld te zijn, en ik besloot om bij niet zien van in het wild rondlopend winkelpersoneel de korf zelf maar te vullen alvorens aan de tap te gaan.

Met de fles onder de kraan zette ik deze open, en toen zag ik dat hij ook nu alleen maar druppelde, de langwerpige metalen opvangzeef boven de tap bleek vol met vruchtvlees te zitten. Ah vandaar.
Een jonge vakkenvuller liep net langs, ik wees hem op het probleem, hij bleef glazig naar het apparaat kijken, en ik vroeg of hij de zeef leeg kon maken. Na eerst te hebben gekliederd met papiertjes van de papierrol, tilde hij de opvangzeef uit het apparaat, keek om zich heen, duidelijk nadenkend wat hij nu moest doen, en toen liep hij met de druipende opvangzeef voor zich uit houdend door de winkel het magazijn in. Een vrouw reed met haar winkelkarretje dwars door de spoor van sinaasappelsap heen en toen ze er ook nog instapte, moest ik grinniken. Wat een feest zal dat zijn als ze moeten schoonmaken.

De vakkenvuller kwam terug met de opvangschaal, hij had het prut eraf gekregen, maar niet schoon of droog gemaakt. Hij wilde het terug in het apparaat zetten, maar ik wees hem op de zeef die de trechter afdekte vlak boven de afvoer richting het tapkraantje, dat zat ook helemaal vol met vruchtvlees. “Dat moet ook weg, anders komt er nog steeds niks uit het kraantje”, zei ik, en de jongen van amper 17 zag er zo hulpeloos onhandig uit dat ik er medelijden mee kreeg.

Opeens zette hij de opvangzeef gewoon op de grond, en begon met papieren doekjes het prut eruit te vissen, allemaal heel lastig om er goed bij te kunnen, maar het lukte zowaar. De papieren doekjes gooide hij naast zich neer en hij pakte de opvangzeef van de grond, een grote natte vlek achterlatend, en wilde deze doodleuk weer in de machine leggen.

“Hoho, die zeef heeft op de grond gelegen, die kan je toch niet zomaar terugzetten?”, zei ik, waarop hij zei” Ik zou niet weten waarom niet”. Oh boy. “Omdat zometeen sinaasappelsap door die zeef de viezigheid van de vloer meeneemt in mijn fles, dat is toch niet hygiënisch? Wie weet wat er onder de schoenen heeft gezeten van mensen die hier hebben gelopen”, zei ik er nog ter verduidelijking bij.
Weer een zucht van zijn kant, hij begon er duidelijk moedeloos van te worden.

“Misschien kan je de opvangzeef even goed afwassen, dat moet toch kunnen.”, sprak ik hem bemoedigend/bemoederend toe, “ik wacht wel”.
Ja, daar was hij ook bang voor, en toen liep hij met de opvangzeef naar de bakkerij van de winkel, de andere kant van het magazijn op, en ik zag hem daar aan de wasbak met borstel en water aan de slag gaan. Een minuutje later kwam hij terug met een schone en droge opvangzeef, zette deze snel terug in de machine. Ik bedankte hem vriendelijk en begon gelijk te tappen, hij mopperde “Er is altijd wel wat mis met dit klote apparaat”, en liep snel weg. Arm jong, maar wel een ervaring rijker.

Fay durft steeds dichter bij ons (vooral bij Dh) te komen zitten als we tv kijken

maar owee als een hand dichterbij komt. De vorige keer schoot ze gelijk van de stoel af, maar nu ging ze even rechtop zitten en toen er verder niks gebeurde ging ze weer liggen. Babystapjes.
Net als Puk, gisteren durfde hij zowaar uit de liquid stick te likken toen hij op de trap zat en ik op ooghoogte eronder stond en de stick aanreikte. Zo lief. En ik had wat van dat spul op mijn vingers zitten en dat likte hij ook af. Fay kwam er ook bijzitten en zo werd het heel gezellig.
Grappig, die streepjes op haar achterhoofd, links rood en rechts zwart.