Dinsdag zaten we na de lunch in de keuken kranten te lezen, ik had rond 9 uur de katten naar buiten gelaten maar vanwege het slechte weer had ik de schuifpui dicht gedaan, ze kloppen wel aan als ze er in willen. Jon was al twee uur binnen, maar Sherlock niet, en ik vroeg me hardop af waar hij bleef. Amper de woorden uitgesproken hoorde ik hem bij het keukenraam aankloppen, en ik liet hem er snel in. Puitnat en wat hinkend met zijn achterpootje gelijk de hal inlopend maakte ik me pas echt zorgen, normaal gaat hij gelijk eten bij binnenkomst. Ik tilde hem op voor nader inspectie, maar hij miauwde wat verwensingen binnensmonds naar me, wurmde zich los en liep naar boven.

In de gauwigheid had ik serieuze krabwonden gezien op meerdere plaatsen op zijn kopje en schouders, en een wondje op de flank bij zijn achterpoot, maar geen gutsende wonden, en ook de stand van zijn pootje leek normaal. Het had geen zin om achter hem aan te gaan om hem te pakken, hij is een meester in zich te verstoppen en het zou hem alleen maar angstig maken.

Een paar uur later liep hij opgedroogd de woonkamer in, hij trok nog steeds met zijn achterpootje, maar kwam wel even bij me zitten, aaitjes vond hij niet fijn. Flink gehavend op zijn kopje, zijn rechteroor was al zo gerafeld, rond zijn linkeroor zaten niet meer bloedende krassen, en eentje in zijn oor, maar daar liet hij geen nadere inspectie toe.

Ik voelde over zijn hele lijfje krabwondjes, maar kreeg er slechts eentje op de foto.

Hij had moeite om van mijn schoot te springen en verderop op de poef te klauteren, ik tilde hem erop, haalde uit de kast een pijnstiller voor katten, en gaf het hem via een spuitje in zijn bekje. Uiteraard bleef hij de rest van de dag binnen, Jon liet hem met rust nadat hij hem helemaal had besnuffeld, zich misschien afvragend waarom Sherlock hem nu niet besprong.
De volgende ochtend liepen ze zij aan zij de garage uit, recht op hun verse voerbakjes af, Sherlocks gang liet geen mankepootje meer zien, hoewel dat niets zegt bij katten. Op onderstaande foto is goed te zien dat Sherlock (de kleinste van de twee)  is aangekomen (niet zoveel als lijkt, hij zit hier iets meer met zijn achterpootjes onder zijn lijfje) en Jon is afgevallen. De rechtse foto doet me denken aan Forrest Gump, als hij naast zijn zoontje op de grond gaat zitten om samen tv te kijken.

Hij stak zijn kopje naar buiten toen ik de schuifpui opende voor de hoogheden, maar durfde niet naar buiten te gaan. Jon wel, en hij keek halverwege het pad vragend om waar zijn schaduw bleef. Dan maar alleen de kikkertelling doen

Pas halverwege de middag ging Sherlock een paar keer even naar buiten voor een sanitaire stop en wat drinken uit de vijver, en vandaag net zo. Hij is flink geschrokken, dat staat als een paal boven water, arme boef. De wondjes zien er rustig uit, en toen ik de bewegelijkheid van zijn achterpootje controleerde liet hij het toe en gaf hij geen krimp. Misschien even verstuikt tijdens de ontsnapping.
Moe en zin in de lekkere midnightsnack stonden ze woensdagavond ongeduldig te wachten tot ik in de gaten had hoe laat het was

En toen ik niet gelijk opsprong drong Sherlock aan om in actie te komen

Nog een paar dagen en dan zijn alle peren op, wat er op de grond ligt is beurs, half aangevreten of rottend, een enkele gave gaat mee naar binnen, aan de boom hangen nog maar een handjevol

De stekjes op en naast de vensterbank zijn uitgegroeid tot mooie planten, altijd leuk

Het uitzicht in de keuken gistermorgen, een graafmachine was druk bezig in het plantsoen achter onze heg

Uiteraard ben ik gaan kijken wat er gaande was en waarom ze het met hun bladblazer en schoffel niet aankonden. De paar struiken die er stonden waren eruit en nu was de graafmachine de grond aan het gelijkmaken. Twee opzichters wisten me te vertellen dat hier over een maand een veldesdoornblokhaag geplant zou worden, die dan eenmaal aangeslagen op heuphoogte gehouden zou worden. Dat betekent als ik me niet vergis dus geen bloemen aan deze inheemse esdoorns.

Wij hebben een Canadese esdoorn als boom staan en als die in het voorjaar bloeit trekt het veel bijen en hommels aan. Beetje een gemiste kans dat de groenvoorziening niet aan bloemetjes en besjes denkt bij nieuwe aanplant, maar goed, ik kan me vergissen, misschien laten ze de veldesdoorn wel tot bloei komen.

Vandaag ga ik verder met zilver poetsen, ik kreeg woensdag na 15 lepels kramp in mijn handen, het was mooi geweest voor de dag, maar de rest moet dus nog. Dit is voor het eerst en dat is te zien aan ons verzilverd bestek, gekocht toen we gingen trouwen, dat is dus 31 jaar geleden 😱 Had ik dit stil moeten houden uit schaamte, of is dit normaal?

En daarna (of eerst) quilten ; vannacht heeft Helen Godden een filmpje geplaatst in de Frida Kahlo groep over hoe het door te quilten, en misschien is er later nog tijd om tv te kijken samen met Jon, wie zal het zeggen. Een fijne dag

Dit filmpje zag ik bij Willeke en wil het jullie niet onthouden, te leuk.

Dit is het proeflapje met de Canan‘dAche neocolor 2 krijtjes eenmaal droog. Ik had groffe zoutkorrels over het natte deel gestrooid, dit geeft het effect van de lichtere vlekjes. Op het groen, geel en roze deel is er niet veel van te zien, misschien was de stof te droog.

Wat me wel opviel was dat het lastig was om fijne delen met de krijtjes te kleuren, en Marloes wist me te vertellen dat er in de krijtjes minder pigmenten zitten dan in de Inktense potloden, dus heb ik besloten vooral met Inktense te werken, want Frida Kahlo gebruikte ook pittige kleuren, en dan kan ik de krijtjes gebruiken op grotere vlakken waar het wat zachter moet zijn.

Sherlock geniet van het ochtendzonnetje, ik heb twee voetenbankjes tegen elkaar aangeschoven met een quilt er op om zo een fijn slaapplekje voor Jon te maken die er ook gelijk gebruik van maakte, maar toen hij even naar boven ging, pikte Sherlock zijn plekje in. Lekker voorverwarmd, hij strekte zich uit en legde met een genotzalige kreun zijn kopje neer.

In de voortuin staat dit inmiddels één meter hoge struikje in vuur en vlam, het is de Euonymus planipes oftewel de Kardinaalsmuts, hij kan tot 4 meter hoog en lekker breed worden.

en de kleine besjes zijn ook prachtig rood

Het was een mooie dag, de bestelde pitjeskatoen kwam vlak na de middag binnen, en een snelle waterdruppeltest bevestigde wat de verkoper gisteren over de telefoon vertelde, maar ik wilde het toch even zelf ook testen. 

Daarna ging ik op de fiets even naar de fietsenmaker want de koplamp deed het niet nadat ik het kapje er vanaf had gestoten in de fietsenstalling, het lampje was verdwenen en er ontbrak een beugeltje, dus dat werd een hele nieuwe koplamp aanschaffen. Nee ik kon er niet op wachten, ze hadden het heel erg druk, maar als ik mijn fiets achterliet dan was hij morgenmiddag klaar. Of ik een leenfiets wilde, vroeg de jongeman achter de kassa nadat hij mijn gegevens had ingevoerd. Nee, ik hoefde geen leenfiets, “ik loop wel naar huis, ‘t is maar 2,5 km.”. Ik had eerder al eens een leenfiets gebruikt, zwaar trappen, zachte banden en te kleine frame, ik had hier geen zin in. Uurtje later was ik thuis, het had sneller gekund als ik geen Pokemon had gespeeld.

We aten een heerlijke paprikasoep Ik gebruikte een klein potje witte bonen in tomatensaus , vergat de achterham en prei, maar had nog wel bieslook en maakte van gehakt gekruid met Za’atar soepballetjes.  Smullen!
Jon en Sherlock lagen de hele tijd achter mijn voeten in de keuken in de hoop dat er wat lekkers naar beneden zou vallen, Jon gaf mijn benen regelmatig kopjes alsof dat zou helpen, en ik had bijna zijn nageltjes afgesneden toen hij ze opeens over de rand van het aanrecht en snijplank sloeg. Jongen toch, kijk uit.

Ik liet hem ruiken aan een stukje knoflook en hij ging een illusie armer maar hoopvol dat het toch goed ging komen als hij maar lief bleef kijken weer naast me zitten. Ze huppelden vrolijk achter me aan toen ik de tuin in liep om bieslook te knippen,  en volgden me niet naar binnen, beweging rond de vijver was veel spannender en misschien was dat wel eetbaar.