Jarig

7 reacties

Vandaag is Evelien 34 jaar geworden, we vieren het zaterdag met ons allen, maar vandaag mocht er toch niet ongemerkt aan voorbij gegaan worden. En dit typend bedenk ik dat ik helemaal vergeten ben om haar cadeau te geven 🫣 het moet niet gekker worden. Ik heb het nu snel op tafel gezet zodat ik het zometeen als ze beneden komt het niet weer vergeet.
Sophie had haar in een videoboodschap “lang zal ze leven” toegezongen voordat ze vanmorgen naar de opvang ging, eerst heel verlegen, maar bij de laatste “hieperdepiep hoera” kwam ze goed los, ze gooide haar armpjes met kracht heel hoog in de lucht, en riep het uit, te schattig gewoon 🥰

Evelien had gisteren een kleine brownietaart gekocht bij appie, en we namen toen we thuis kwamen van het bezoek aan een nieuwe wolwinkel een puntje bij de koffie. Zalig en zoet, 1/8 puntje was dan ook meer dan genoeg, zo vlak voor de lunch.

En dan over de wolwinkel, deze zit in Bergen op Zoom, het heet Bolletjes en is gelegen in een allerleukst steegje (Engelsestraat 4) naast een plantenwinkel

Binnen lopend heb je rechts een tafel waaraan mensen zaten die ik niet op de foto wilde zetten, hier komen vooral op zaterdagmiddag mensen gezellig breien
Dit zie je voorbij de tafel lopend rechts, allemaal aaibare wolletjes 👌

Links van de toonbank

De strengen die je ziet hangen zijn gemaakt van gerecycled materiaal, dus van katoenen kleding, jeans en zulks, ze voelden lekker aan. En in de roze kast liggen de katoentjes voor het haken/breien van oa amigurumi. Rechts in de hoek buiten beeld kon je nog borduurgarens scoren.

Evelien slaagde met een paar bolletjes katoen om een wasbeertje te haken. Klik hier om in de Etsy shop hiervan te komen.

460af7e4-b688-46e1-a3ed-cfb9c75c9df1

En dit is mijn buit

Mooie kleuren hè. Voor een kip.

Ik zag vanmorgen een nieuwsitem over een emotional support chicken, en ik was gelijk verkocht. Kijk/lees maar https://www.skeinsisters.com.au/blog/our-blog/make-your-own-emotional-support-chicken/:
De video was gemaakt in de winkel van the Knitting Tree in Los Angeles, wat een gezellige boel 😊
Zo zien de kippen in hun winkel er uit, zo groot als een echte kip en knuffelbaar,

Ik wachtte even met het kopen van het patroon op Ravelry ,(er is een haakpatroon en een breipatroon) in de hoop dat het ook in het wolwinkeltje als pakket te koop was, maar de vriendelijke eigenaresse had het niet, ze had er zelfs nooit van gehoord, dus heb ik haar even op weg geholpen met de informatie, ongevraagd zoals ik altijd doe 🙄 en zei dat ik mijn kip zal showen als hij klaar is. Ben benieuwd wanneer dit zal zijn, want ik ben goed in beginnen maar minder goed in het afmaken. Sophie’s vestje is op de mouwtjes na klaar, een half jaar geleden begonnen zoiets? Ach ja. Gelukkig past wat ik al af heb haar nog goed, dus ben ik vorige week dapper aan de mouwtjes begonnen, allebei op een pen gezet zodat ze even groot worden 😅
Het kippenpatroon is afgedrukt, nu nog beginnen. Ik meende nog een bonte verloopwolletje te hebben, maar dit was te dun én al in gebruik.

Snel de wirwar ontward, ik zal dit projectje buiten bereik van nieuwsgierige katten opbergen.

Voor tussendoor handwerkje heb ik mijn hexagon bloemen weer opgepakt en heb gistermorgen alweer een paar gele hartjes gemaakt in de wachtkamer van de tandarts, van deze kleur geel kan ik mooi een snavel van maken voor mijn kip 🐓

maar eerst wilde ik vanmiddag nog een stukje quilten, elke dag een uurtje max want ik heb weer last van mijn li pols (die ik tien jaar geleden had gebroken). Met het klaarzetten van de machine en opwinden van spoeltjes kwam Jon er zondag al gezellig bijliggen

En hij liep diep beledigd de naaikamer uit toen ik hem een andere quilt aanbood om op te gaan liggen, zodat ik aan de slag kon gaan.

En drie dagen verder -ik heb net weer een half uurtje eraan gewerkt- is hij bijna klaar, ik moet enkel nog het rechter hoekdeel doen, maar stopte omdat ik mijn hoofd er niet goed bij kon houden. Morgen weer een dag.

Nog wel onregelmatig wat verdeling betreft, maar dat deert toch niet.

De stofjes zijn zo schattig en de kleuren rondom maken het een fleurige frisse quilt, en de achterkant is lekker bont zodat het niet opvalt als er een vlek op komt als er mee gesleept gaat worden.

Een beginnetje maken

5 reacties

Een paar weken geleden had ik al enige zakjes zaad in bakjes en potjes gestrooid, cosmea, sla, Suzanne met de mooie ogen, zonnebloemen, tomaatjes en wilde bloemen. Het werd tijd om de jonkies in kweekpotjes naar buiten te doen,

En omdat ik ze niet allemaal in de bak op poten kon zetten maakte ik van bakstenen een geïmproviseerde buitenbak, een cold frame.

Op de bodem heb ik een piepschuimplaat gelegd, zodat de eventuele nachtvorst de wortels niet kunnen bevriezen.

Overdag gaat het “dak” er af als het te warm is, of als er regen is voorspeld zoals vannacht. Bij het tuincentrum heb ik nog een paar hele jonge venkelplantjes gekocht, net als een paar Nepata six Hill giants, kattenkruid die hoog en bossig is.

Nadat ik onkruid en vooral veel gras uit dit deel van de tuin had getrokken, plantte ik gelijk twee nepata’s en een roze mini budleija op de lege plekken, en ze kregen nog een flinke plens water. Over een maand zal ik nog een foto maken van dit deel, en dan aanwijzen wat waar staat.

Een week of twee geleden (gok ik, mijn besef van tijd is pleite) was ik de gieter aan het vullen met water uit de regenton, toen ik vlakbij geknor hoorde. Ik dacht eerst dat het Sherlock was, maar die lag binnen op de toren, dus luisterde ik tot ik het geluid weer hoorde, en wat bleek? Er zit een egel in het egelhuis (links van de regenton) die ik na jarenlange leegstand voor de winter weer eens goed schoon had gemaakt, het zat vol grote spinnen en spinrag, en toen voor het eerst eens gevuld met stro. Ik tilde heel voorzichtig het dak op, maar zag niks anders dan een hoge berg stro, dus liet ik het dak weer heel voorzichtig zakken.

En toen ik een paar dagen geleden vlak voor ik naar bed wilde gaan en Jon nog buiten was de schuifpui opende en Jon zachtjes riep, zag ik over de tegels een kleine donkere schaduw heel snel naar me toe rennen. Ik schrok me wild, en snel deed ik de schuifpui dicht tot een kier en zag een egeltje voor de opening staan. Agossie. Ik strooide wat kattenvoer naast hem, en Jon kwam gelijk aanrennen. Gelukkig rende Jon door naar binnen en kon ik na het geven van zijn midnight snack de tent afsluiten en het bed induiken. Gisteravond zag ik meerdere egels bij de schuifpui scharrelen, ze konden bij het eten en door de hele tuin staan schalen met vers water. Ze komen niks te kort.

Stoepje en oprit ontdoen van alle bruin geworden bloesem van de Japanse kers was een uurtje werk gisteren vlak voor de lunch

Een langsfietsende buurtgenote (ongeveer even oud als mij denk ik) draaide om toen ze me hoorde vegen en stapte vlak naast me van de fiets af om een praatje te maken. Gelijk met haar eerste zin “Ik wilde niet voorbij fietsen zonder te vragen hoe het nu met je gaat, want wat zal het zwaar zijn zo zonder je man.” schoot ik vol Ze was heel lief en begripvol, ze had dit rouwproces van dichtbij meegemaakt. Na een tijdje ging ze weer verder, en toen ik klaar was maakte ik nog enkele foto’s.
De azalea bloeit

En mijn oog spotte kleine blauwe bloempjes die ik niet kon plaatsen, is dit ster hyacint?

Vanmorgen zette ik het vaste -niet eenjarig- vergeet-mij-nietje op de foto, de bladeren zijn zo mooi, en dan die kleine bloempjes met zacht roze hartjes

En de Deutzia (bruidsbloem) staat ook te pronken

Goed, en toen wilde ik de quilt voor Sophie gesandwicht hebben, de tussenvulling was gisteren zo gevonden, maar de achterkant was een ander verhaal. Te saai, te bont, te licht, te donker, te truttig, te ouwelijk, te klein, ik wilde het liefst de deur dicht trekken en naar beneden gaan, tot mijn oog viel op een restant van een achterkant die ik bijna twee decennia geleden voor een quilt voor een nichtje had gebruikt. Allemaal batik stukken (halve FQ’s of F8’s) aan elkaar genaaid. De lap was langer en smaller dan wat ik nodig had, dus sneed ik hem op de juiste lengte en het afgesneden stuk kon ik halveren en zo tegen de smalle kant naaien.
Beneden op tafel heb ik de drie lagen met veiligheidsspelden gesandwicht, met de linialen erbij om te zorgen dat de boel wel recht en haaks was.

En de achterkant die ik wel wat beter had kunnen persen

Ik wilde vanmiddag al een begin met het doorquilten maken, en overwoog even om de machine beneden op tafel te zetten omdat mijn naaitafel een puinzooi is,

maar besloot toch mijn tegenzin opzij te zetten en de naaitafel op te ruimen. Ik weet wel waarom ik liever beneden wil werken. Als ik boven zit mis ik mijn lief, want als ik zat te naaien of quilten, dan was hij altijd aan het werk op zijn werkkamer, typend achter zijn computer of pratend aan de telefoon. En jaren geleden als hij een kopje koffie ging halen nam hij er ook altijd eentje voor mij mee, vaak met iets lekkers. En als ik beneden zit heb ik dat minder, omdat manlief overdag altijd boven zat te werken.

Ik zette na een uur melige radio dj’s te hebben aangehoord de cd van Black eyed peas op, deze had ik al heel lang niet meer gehoord en deed me denken aan de tijd toen geluk nog heel gewoon was, en weer een uur later was ik klaar. Ik had zelfs mijn computerbureautje opgeruimd en afgestoft. Op het ladenkastje rechts van de bureaustoel ligt een al geknipte zomerjurk, vorig najaar geknipt. Wie weet komt het dit voorjaar nog af 😊

Morgen deze tijd hoop ik de eerste steken te hebben gequilt, ik zal eerst wat oefenen op een oefenquiltje om er weer in te komen.

Smullen en zwemmen

2 reacties

Binnenkort zal ik weer eens een langevingertaart (Irish coffee taart) maken, met Irish coffee en advocaat, dit is een beproefd recept van zeker al twintig jaar. Het recept hieronder heb ik vijftien jaar geleden opgeschreven en wel heel apart beschreven. Toen ik het later maakte dopte in de lange vingers gewoon in de vloeistof, terwijl ik ze in dit recept ermee besprenkelde. Maar het is een overheerlijk recept, dus gewoon weer eens maken

Irish Coffee taart
1) 3 pakken lange vingers
2) 2 theelepels oploskoffie
3) 10 eetlepels advocaat
4) halve liter slagroom
5) 4 eetlepels Irish Coffee concentraat
6) 2 zakjes vanille suiker
7) 2 eetlepels suiker
8) 4 eetlepels water
9) chocoladevlokken
A) meng 2, 5,en 8 bijeen
b) de helft van 1 over de bodem verspreiden (springvorm 26 cm doorsnee) helft van A over B besprenkelen
C) 4, 6 en 7 stijfkloppen
D) 3 door C mengen
B en D herhalen
Chocoladevlokken er over heen strooien4 uur laten opstijven.Tip: maak extra en gebruik ipv springbodem de plastik bakjes van de lange vinger verpakkingen om de taart te maken. Vries nu de bakjes in. Wil je taart bij de koffie, haal een bakje met taart half uur voor serveren uit de diepvries, snijd deze in bevroren toestand aan, snijd hierbij de verpakking mee! Taartstukken eruit halen en op schoteltjes doen, verpakking aflikken en weggooien

Maandag moest ik met Jon naar de dierenarts, hier loopt hij nietsvermoedend met me mee nadat ik de container aan de straat had gezet

De blauwe druifjes en anemonen komen op tussen het Euonymus heggetje, en de roze blaadjes van de nu uitgebloeide Japanse kers maken het plaatje af

Jon was zich tijdens het afbouwen van de prednison weer verder kaal aan het likken en krabben, en aangezien het nu niet van de vlooien allergie meer kon zijn na het ontvlooien dacht ik dat het nu een reactie op de vlooiendruppeltjes was.

Femke hielp ons deze keer, Stijn was met vakantie, en ze had eigenlijk al aan het verhaal wat Stijn over het overlijden van mijn lief had genoteerd in Jon’s dossier al genoeg info, dit was van pure stress, niet alleen het missen van zijn baasje maar ook het voelen van mijn verdriet. “Dieren kunnen heel gevoelig zijn.” Ze adviseerde de stekker van Feliway die dezelfde geur afgeeft als een moederpoes om de jonkies op hun gemak te stellen. Voor de mens doet het niks, helaas, zei ze toen ze zag dat ik volschoot, en ze vertelde over het jarenlange rouwproces van haar moeder na het overlijden van haar vader. “Het is zwemmen of verzuipen, had ze gezegd.”, en ze wenste me heel veel sterkte met het zwemmen.

Gelukkig had ik nog een verpakking en stekker van Feliway, en ook een ruimtespray die ik boven de slaappplaatsen van Jon verstuifte, en nu al na drie dagen zie ik verbetering; er liggen geen plukken haar op de grond en hij is veel rustiger.

Ik heb ter afleiding en gewoon omdat het moet weer in de tuin gewerkt, de graskanten zijn aangepakt,

Geen elektrisch gereedschap

Met Fay als toezichthouder, afgeleid door het geluid van een vogeltje even buiten functie terwijl ik verder ga met het kanten knippen en onkruid van tussen de stenen trekken

En omdat ik toch lekker bezig was maakte ik het achterste terras helemaal schoon; dat ziet er al zo mooi uit na het invegen van het zand

De magnolia op de laatste beentjes van de bloei, ik had het gras net gemaaid/gestofzuigd, een paar vlagen wind en hoppa, niks meer van het strakke gras/mos veld meer te zien. Dus ook niet dat de graskanten hier nog niet zijn gedaan, dat is een klusje voor de volgende keer. Nadat ik heb geverticuteerd , nog zo’n klus om zweet van in je bilnaad te krijgen.

Het Kaukasische vergeet-me-nietje komt heel mooi op, deze foto was van vrijdag en ik zag daarnet al bloemstengels opkomen.

En op een week tijd is de Viburnum van dit

Naar dit gegaan

En de geur is bedwelmend, zo lekker! Ruik maar

Was het maar zo’n feest hè.

Het muisje van CrabappleHill (website is blijkbaar al uit de lucht) is klaar en geperst

De quilt die er naast hangt hoop ik binnenkort door te quilten, ik begin af en toe iets van quiltkriebels te voelen, maar de puinzooi op mijn naaitafel is een enorme drempel (of excuus) waardoor ik moed voor moet happen om dit eerst te tackelen eer ik aan het quilten kan beginnen.

Het witte stofje van het muisje heb ik dus geverfd met Inktense, net als de tekening. En alles geborduurd met #8 Perle cotton “Eleganza” van Wonderfil. Nee, ik heb nog steeds geen idee wat ik er nu verder mee ga doen 🙄

Ik heb nog wat te vertellen over het bezoek van een klein schatje, en ook nog meer over de tuin.

Wil je niks missen, abonneer je dan op mijn blog, het kost je niets en je krijgt automatisch een melding in je e-mail box als er een nieuw blogje is geplaatst. En geen spam, dat beloof ik. Zoek op mijn blog rechts of helemaal onderaan het blogje en reacties (afhankelijk van je browser of apparaat waarop je leest) naar onderstaande afbeelding. Dus niet op dit plaatje klikken.

Familiedag, tuin en zulks

9 reacties

“tuin en zulks” staat onderaan, voor wie “familiedag” wilt skippen 😉

Gistermiddag was het de jaarlijkse familiedag in het eetcafé de Raatskelder, een gezellig samenzijn voor jong en oud onder het genot van een hapje en een drankje, georganiseerd door Cor, de broer van mijn lief, die zich hier net als voorgaande jaren enorm op had verheugd vanaf het moment dat de datum was geprikt. Helaas mocht het niet zo zijn.
Omdat Sophie echt in de peuterpubertijd zit en Tim en Yvonne het gezellig wilden houden voor iedereen, had Yvonne Sophie gisteren mee naar Helmond genomen, naar de kermis met opa en oma.

Ik zag er wel tegenop om te gaan, want Perry had hier bij moeten zijn, maar met mijn kinderen in de buurt moest ik het toch wel aankunnen. En voor de broers en hun wederhelften van mijn lief was het ook de eerste keer zonder hem, voor hun zou het ook niet makkelijk zijn. Voor niemand niet.

Tim en Evelien gingen bij een statafel praten met leeftijdsgenoten, en ik liep een paar tafeltjes langs om een praatje te maken, ik was echt niet van plan om gebruik te maken van de zakdoekjes die ik mee had genomen voor het geval dat. Uh, binnen vijf minuten stond ik dus al te deppen, wat had ik dan gedacht? Ik zocht een plekje met een stoel ipv kruk en schoof aan bij Cor, schoonzus en aanverwanten, kopje thee, borrelhapje erbij, en even alles over me heen komen.

Het was zwaar, tuurlijk gingen de gesprekken niet allemaal over het gemis en het verdriet, maar het zat er wel, onder mijn huid, in mijn hoofd, in mijn hart. De familieleden waren allemaal heel lief, ze snapten wat ik nu doormaakte, en probeerden me ook na een tijdje praten mee te nemen in hun wereld van werk, vakanties en de leuke verhalen over de kinderen en kleinkinderen werden van beelden voorzien door de foto’s van de telefoons. Ik deed hard mijn best om ook hiervan te genieten, het zijn ook allemaal lieve kleinkindjes, en afleiding zou me goed doen, dus liet ik ook foto’s zien van ons schatje, maar ik hoorde op het laatst alleen maar stemmen door elkaar en om me heen, de muziek leek steeds harder te gaan, en ik begon het benauwd te krijgen.

Ik ging even naar Suzanne, ze was als een van de laatste binnengekomen vanwege haar werk, en na een paar minuten nam ze me mee naar achteren, even naar buiten voor de rust en frisse lucht. Bij de achterdeur is een lange overdekte lichte ruimte, een oud steegje dat bij de parkeerplaats uitkomt, met langs de muur bankjes voor de rokers, en we gingen daar als enige aanwezigen zitten; even rust aan de oren, mijn hart luchten, goed uithuilen want ik mis mijn ventje toch zo, en in de frisse lucht bijkomen, tot ik weer kon doorademen. Ferry kwam ons waarschuwen dat het eten werd geserveerd, en we gingen weer naar binnen. Bij zo’n zwaar gemoed dacht ik dat ik geen hap door mijn keel zou krijgen, en het verraste me dat het eten zich goed liet smaken, de saté was dan ook wel heel erg sappig.

We gingen gelijk na het eten naar huis, want we zaten er flink doorheen, emotioneel gedraind. De eerste keer zonder hun vader 😢 en voor het eerst iedereen weer zien na de uitvaart hadden zij aan medeleven en luisterende oren ook geen gebrek gehad. Het was pittig, maar ook wel fijn omdat ze het allemaal snapten, vertelde Evelien vanmorgen.

Na een onrustige nacht was ik al heel vroeg wakker en had hierdoor niet door dat de nacht een uurtje korter had geduurd, mijn wekker ging en ik stapte zonder nog een keertje omdraaien er gelijk uit.
Ik ga zo graskantjes knippen, het is wel fris maar droog, maar het zal me goed doen om met de wind om mijn oren mijn hoofd leeg te maken. Het is vandaag twee maanden geleden dat mijn lief overleed. 😭

Hieronder het blogje wat ik gistermiddag had willen plaatsen, maar het was er niet van gekomen.

Vorige week zaterdag zaten we thuis weer als gezin bijeen, ik had tevoren nog snel de pampasgras gesnoeid voordat de wind alle pluimen door de wijk zouden blazen

Het was genieten van de warme knuffels al dan niet met snottebellen vergezeld. Toen ze een bordspel gingen spelen waarvoor ik bedankte want teveel prikkels en “ik let wel op Sophietje”, besloot Sophie bij haar papa op schoot te zitten om mee te spelen, en ik ging even de tuin in. Sherlock en Fay lagen op een beschut plekje van de zon te genieten

Een paar minuten later kwam Yvonne met Sophie naar buiten, of ik het goed vond dat ze buiten ging spelen en ik op haar wilde letten. Ja natuurlijk vond ik dat goed, en ze stapte over het gras achter me aan, tot ze een voetbal zag, een hele oude die ik vanonder de heg had gevist toen we hier weer terug kwamen wonen. De bal was smoezelig en verbleekt, de glans was er al jaren geleden afgegaan, maar toen het kleine kindervoetje hem wegtrapte bleek er nog leven in te zitten

en ik weet niet wie het meeste genoot, de bal, het kleine meisje of de drie katten die hun ogen niet meer van de bal haalden. En ja, ik genoot ook volop. Na snel een jas aan te hebben getrokken ging ze weer voetballen.

De bal kreeg de hele tuin te zien, over het gras, het terras en de paadjes tot aan de poort en weer terug naar het gras. Af en toe droeg ze de bal tot ze een mooie plek had gevonden om hem weer weg te schoppen,

Sherlock ging al voor het doel liggen 😸

En tussendoor aan de bloemen ruiken op verzoek van oma 😁

Het was genieten voor iedereen, en na het eten (nasi van de maaltijd pakket van AH👌) ging iedereen weer voldaan naar huis. Yvonne stuurde ons het geluidsfragmentje waarin we het hoge stemmetje van Sophie hoorde, ze zong “we zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal” toen ze bijna thuis waren. En na vier keer dit te hebben gezongen, kwam het “kontje kaal!” er achteraan, gelijk gevolgd door een “ooooh dat mag niet opa oma, dat mag niet!” Blijkbaar had haar opa dit zo gezongen en had oma toen gezegd: “Ooh dat mag je niet zeggen opa”. 😂😂

Hier onze viervoeters de volgende ochtend aan het ontbijt

De magnolia staat vol in bloei, zo mooi, vind ook Fay.

En ook de Japanse kers is een blikvanger

Van welke kant van de wijk je naar ons huis rijdt, ze vallen op, het zijn blikvangers. Ja, jammer dat het maar van korte duur is dat ze in bloei staan, maar dat maakt het toch nog specialer?

Donderdag en vrijdag was ik ‘s middags bij Ellie, thee drinken met wat lekkers, praten en luisteren; ik moest het huis uit omdat ik tegen de zaterdag opzag, en omdat ik niet hele dagen in de tuin kan werken was ik welkom bij Ellie. Met schootverwarming

Ik dacht dat ik klaar was met mijn stitchery na het opvullen van de zonnebloem, maar ik heb nog een rood-blauw kevertje te doen

Het is een schatje.

Tuin en zulks

5 reacties

Met het frisse doch zonnige weer heb ik woensdag weer een beetje buiten in de tuin gewerkt, heel veel opruimen en een Japanse wijnbes in een grote pot geplant, zodat ik hem tegen een warme muur kon zetten. Er moet nog een trellis oid achter komen, de takken kunnen tot 2 meter hoog worden en zullen vastgezet moeten worden. Heel even overwoog ik om gewoon wat stenen uit de grond te wippen, gat te graven, op te vullen met goede grond en daar de wijnbes in te zetten, maar ik vond het toch teveel werk en zonde van de bestrating. De wijnbes lijkt een beetje op een kleine framboos, maar zijn veel zoeter en ook wat plakkerig; ze zijn letterlijk om je vingers erbij af te likken. Nooit eerder van deze vrucht gehoord? Lees op de website van Diana meer hierover.

Ik denk niet -ik weet het haast zeker- dat er dit jaar vruchtjes aan komen, hij bloeit nl op eenjarig hout (van vorig jaar) en dat takje is amper 15 cm hoog. Geduld hebben dus.

Om meer hoge campanula’s te hebben om weg te geven spitte ik een kluit jonkies uit die in het gras opkwamen. De moederplant staat wel netjes in de border bij de schutting.

Het was een klus om het gras van tussen de jonge plantjes te trekken zonder de campanula wortels te beschadigen, ik eindigde met een tray vol zaailingen die even mogen bijkomen een aansterken voordat ze een locatie elders krijgen. Zo kan ik ook in de gaten houden of er nog gras tussen zit.

Ook heb ik een paar sedums uitgegraven, gedeeld en een stuk weer terug in de volle grond gezet en de rest in potten, waarvan enkele bij Suzanne in de tuin staan.

Een tip van Monty van Gardener’s World was om ze in potten te laten groeien en als je een lege plek in de border heb kan je daar een pot zetten voor instante vulling. Sherlock heeft een andere suggestie wat te doen met de lege plekken

De struikkamperfoelie bloeit nog steeds en gonst van de insekten, vooral hommels en bijen zijn er gek op, en de zoete geur is zalig 👌

Na de bloei kan hij gesnoeid worden mocht je hem te breed of hoog vinden, en dan kan je proberen om deze takjes te laten wortelen.

De magnolia staat in bloei, de knoppen gingen een dag na het maken van deze foto al een voor een open

Net als de Japanse kers in de voortuin

En wat te denken van deze anemoontjes, so cute 🥰

Ze komen in dit deel van de grijze split overal op tot waar je de geraniums ziet staan

Dat ze het zo goed doen is kwestie van in dit deel niets anders doen dan onkruid trekken. Het “gras” wat je nu ziet is het loof van bloembollen die over een paar weken gaan bloeien.

Een heerlijke zoete geur vlak bij de voordeur komt van deze skimmia

En nog meer bloempjes aan struiken

En zie ik daar de pampasgras die ik nog moet snoeien? Ojee. Ik heb wel al de budleija struiken gesnoeid op eentje na, ik ga de takken later door de hakselaar halen om te dienen als mulch.

Snel mijn handen wassen en lekker borduren, ik ben nu met bruin gemêleerd Perle garen begonnen, bijna klaar op tientallen Franse knoopjes en een paar kruissteekjes na.

Het mysterie van wie de gever was van dit boekje is opgelost,

Truus, de moeder van Yvonne had een exemplaar voor zichzelf gekocht en dacht dat het mij ook zou helpen. Zo lief 🥹 Verwarring alom toen ik in Google opzocht hoe ik de moeder van mijn schoondochter moest benoemen anders dan bij haar voornaam. Huh, schoonmoeder? Nee joh, dat vind ik raar klinken.

Ik zal blij zijn als alles geregeld is van wat er bij komt kijken na het overlijden van mijn lief, ik zou nog teruggebeld worden over de partnerpensioen, gelukkig kan ik wel buiten werken in afwachting hierop. De rekening van Dela kan ik nergens meer vinden, maar ik zal hier ongetwijfeld wel een betalingsherinnering van krijgen, maar ik ben iemand van rekeningen gewoon gelijk betalen, dan ben je er maar vanaf. En dan moet ik nog de bank op de hoogte brengen, maar op hun website krijg je -voor mijn gevoel- zoveel vragen en opdrachten dat ik gelijk op slot val, een paniekaanval voel opkomen, en dan niks meer doe. Ik moet niet vergeten dat ik tot vlak voor manlief overleed bij de psycholoog kwam vanwege een burn-out, ik moet niet te streng zijn voor mezelf.