Na een onrustige nacht van kletterende regen en rukwindjes waren de katten blij dat ze naar buiten kijkend zagen dat het droog en zelfs zonnig was, en ze schoten alle vier gelijk naar buiten, nog zonder te hebben ontbeten. Een dik uur later waren ze allemaal weer binnen komen druppelen, Sherlock druppelde letterlijk, en ging zich op tafel wassen. Hij had vast door het hoge gras bij de beek gelopen
Puk en Fay wisten niet wat ze er mee aan moesten, Sherlock zat anders nooit op tafel
Ik ging naar boven, de top van de babyquilt afmaken, en toen hij klaar was besloot ik er toch nog een rij aan te zetten, zodat hij wat breder werd.
Ojee, koekiemonster zonder hoofd, nou ja zeg.
Even tijd voor de lunch en na afloop een kopje koffie drinken terwijl ik Wordfeud speelde, de katten kwamen weer binnen, Puk en Sherlock stoeiden wat
Jon wilde weer naar buiten en keek rond om te zien of iemand zo goed wilde zijn de deur open te maken voor hem,
Ik vond een mooie paarse achterkantstof en nog een mooi stuk tussenvulling precies groot genoeg (ideaal als je op de vulling die je over hebt een briefje met de afmeting speldt, scheelt tijd)
Jon keurde de top goed, het zat en lag nu al lekker, niks meer aan doen
Op de ouderwetse manier gesandwicht: achterkant op de vloer vastgeplakt, vulling en top er glad opgelegd, en met veiligheidsspeldjes vast gezet. Vanaf nu verboden terrein voor de katten voor het geval ze aan de vulling gaan trekken of tussen de lagen willen graven.
En hier zit hij dan, de schootvullende kat, Jon lijkt klein op deze foto. De quilt op schoot is echt nodig, zijn nagels gaan dwars door mijn kleren heen als hij mijn schoot opklopt om het lekker fluffie te maken
Vandaag ga ik de babyquilt doorquilten en er een bies voor maken, geen idee welke kleur ik ga gebruiken, en ik ben ook benieuwd hoe ver ik kom met het afbiezen. Zijn jullie ook zo benieuwd?
Was ik naar het quiltweekend gegaan, dan was ik gestart met het babyquiltje voor de baby van Maikel, een neef van mijn mans kant, eind oktober is Domenique uitgerekend. Het was even paniek (nou, paniek, paniek, eerder een lichte irritatie dat ik me niet kon herinneren waar ik het had opgeborgen) toen ik het zakje met de dubbel gesneden vierkantjes van de vorige babyquilt nergens kon vinden, dus kwamen alle bakken met prentjes stof op tafel, “dan maar gewoon weer overal een vierkantje afsnijden”, mompelde ik met frisse moed, en in de laatste bak die ik pakte zat het bewuste zakje.
Enkele prentjes maakte ik tot grotere vierkantjes door er randen rond te zetten
En naaide ik willekeurig de blokjes tot paren, licht tegen donker,
En strijken, en door ze niet gelijk na het strijken elders te leggen maar te laten liggen en eerst goed te laten afkoelen, blijven de plat gestreken naden mooi plat, vandaar dat ik ze dakpansgewijs op elkaar leg tijdens het strijken; zo passen er lekker veel op het strijkplankje.
De bovendraad had ik op een spoeltje gewonden nadat die om de haverklap in de knoop draaide en brak, ik denk dat ik beter een dun netje om de klos had moeten doen zodat de draad niet vanzelf los zakte als ik gas los liet en hierdoor ruimte kreeg om te gaan draaien en lussen. De klos was gemaakt om van boven af te lopen en niet vanaf de zijkant, dus daar lag het niet aan. (Het was een grote klos met lekker dun 80W garen die in een mok had gezet omdat ik mijn kloshouder nergens kon vinden). Dus op het spoeltje gedraaid, maar het garen draaide te snel van het spoeltje af en wikkelde zich onder het spoeltje vast als ik het gas los liet en weer gas gaf. Grrr
Het kleine viltje remde het spoeltje niet genoeg af, gelukkig is dit makkelijk op te lossen door het spoeltje op een groter viltje te plaatsen zodat het niet als een malle doordraaide als je opeens gas los liet. Wel moest ik het op een groter vlak zetten, dus gebruikte ik de kleine garenklos stopper, of hoe die dingen ook mogen heten
Samen met Jon keek ik of de lay-out een beetje prettig was voor het oog, Jon meende een stofje te herkennen uit de Tea Party quilt. Heel goed Jon.
Daarna kon ik de rijen kettingnaaien,
Het spoeltje bleek leeg nadat ik deze foto had gemaakt, ik stopte er snel een andere in. Jazeker, mijn Bernina spoeltjes worden ook geaccepteerd door deze Pfaff, bij de vorige babyquilt ontdekte ik dat ik een halve quilt had genaaid met het verkeerde spoeltje, en de naaimachine deed het er gewoon goed op. Win win!
Snel verder met naaien, nu dus wel met aanwezige onderdraad, en in no time had ik gisteravond alle banen aan elkaar
Hier ga ik vandaag mee verder, het moet heel gek lopen als deze quilt vanavond niet gesandwicht is, Puk is er al klaar voor
Tussendoor heb ik uiteraard wel iets anders gedaan, een mens moet toch eten en drinken, druiven uit eigen tuin
naar de wc (van de bekkenfysiotherapeute moet ik -en iedereen- minstens 7 keer per dag plassen on de blaas gezond te houden), en zulks. Geen foto van de wc.
En ook toch nog even buiten aan de slag om de oprit onkruidvrij-ish maken, en al heel veel blad van de bomen verderop in de straat opvegen. Onze oprit is een verzamelbak voor al het blad uit de straat, door de wind zo bepaald. Het was een heerlijke zonnige dag gisteren dus was het wel lekker om even buiten te zijn.
Puk geniet zichtbaar van de rust
Even later hoort hij Jon miepen en hebben ze overleg door het raam,
Jon er in en Puk er uit, hij liep gelijk naar het vogelbadje om er uit te drinken
Een tijdje geleden kwam hij drijfnat binnen, alleen zijn kopje en rug was droog, het vogelbadje stond half omgekiept leeg op de verhoging, ik denk dus dat hij hier in was gesprongen en zich rot geschrokken er weer uit was gesprongen.
Wat dat is over de bekkenfysiotherapeute hoor ik je denken? Nou, best wel een gek verhaal om zo over te bloggen, maar het is een veelvoorkomende kwaal bij dames en ik schuw geen gekke verhalen.
Ik had soms op het einde van de dag pijn in de onderbuik en verloor soms een paar druppels urine als ik voorover bukte of kracht moest zetten, heel vervelend. En toen ik ergens in juni na de fitness oefening ‘leg press’ opeens het gevoel had dat ik een tampon voelde zitten -wat heel stug is aangezien ik al 15 jaar niet meer menstrueer- schrok ik me rot.
Ik vreesde een verzakking en zat de volgende dag al bij de huisarts, in gedachte lag ik al onder het mes. Gelukkig bleek ik slechts last te hebben van slappe bekkenbodemspieren, constateerde ze na een kort onderzoek, en gaf een verwijskaart voor de bekkenfysiotherapeute. Hier is een lange wachttijd voor en twee en een halve week geleden (op de geboortedag van Sophie) had ik de intake gesprek en moest ik een drink/plas lijst over 24 uur bijhouden, wat gaat er in en wanneer gaat het er weer uit. Een week later was de volgende afspraak en kreeg ik gelijk op mijn ballen.
Vier keer plassen op 24 uur is echt veel te weinig, de blaas raakt te vol en komt dan onder teveel druk te staan, en kan later problemen geven dat hij zich niet meer goed kan ledigen. Plus zo’n volle blaas gaat doorzakken en op andere organen drukken
Verdorie, en ik maar denken dat het knap was dat ik zolang mijn plas kon ophouden, en dat dit een teken was dat ik juist een sterke blaas had. Ze lachte en zei dat dit vroeger inderdaad zo werd gebracht. Helaas leren kinderen (of ouders) nergens de juiste manier van op de wc zitten, rechtop met iets holle rug en de voeten goed plat met de benen in 45° hoek, zodat de beenspieren ook goed ontspannen zijn. Op dit plaatje zie je hoe de leidingen boven de uitgangen “hangen” en waarom de holle rug het beste is, bovenste tekening is de foute houding. Blauw is de blaas, rood de baarmoeder en dat zwart gearceerde rechts van de baarmoeder is de endeldarm en het rectum. Groen is de binnenste bekkenbodemspier.
Ook belangrijk is dat je de tijd neemt met plassen, zodat je ook goed uit plast. En na het plassen even het bekken een paar keer kantelen, zodat nog aanwezige urine ook nog naar het laagst gelegen deel (de uitgang) stroomt en uitgeplast kan worden. Ontspannen rechtop zitten is een must, en niet met je ellebogen op je knieën of achterover leunend omdat je nog half slaapt. Niet met je hakken van de grond op je tenen steunen, want dan span je je beenspieren aan. En al helemaal niet lekker persen om zo snel mogelijk klaar te zijn. Begrepen? Ja juf.
Serieus, je krijgt opeens zoveel informatie over iets zo basic, dat je denkt: “waarom is mij dat nooit eerder ter öre gekomen?” Nee, ook niet tijdens mijn opleidingen in de verpleging, bv bij de lessen van interne geneeskunde of urologie. Heel bizar. En blijkbaar word je dit ook niet verteld op het consultatiebureau of schoolarts of waar dan ook. We moeten het hebben van mond op mond reclame, en als de eerste “verteller” alleen vertelt dat je van voor naar achteren moet afvegen als je klaar bent, en dat een “sterke blaas” -dus lang kunnen ophouden- goed is, nou, dan ben je dus klaar hè.
Vorige week leerde ik de eerste oefening van buitenste bekkenbodemspier sluiten en dan binnenste bekkenbodemspier tot halverwege optrekken, in het begin vergt dit opperste concentratie en lukte me dit alleen liggend. Het is net zoiets als dat iemand zegt dat je je oren moet optrekken. Hoe dan?! Visualiseren, daar gaat het allemaal om. Er bestaan ook apparaatjes om dit meetbaar te maken zodat je ziet dat je goed bezig bent, maar de fysiotherapeute vond dit niet nodig, misschien als het me na zoveel keren nog niet lukte, misschien dan. Maar gelukkig lukt het me zonder hulpmiddelen.
Na een paar dagen kon ik het ook zittend, en eergisteren zelfs staand in de rij bij de kassa, alleen moest ik me zo concentreren dat ik niet in de gaten had dat ik aan de beurt was. Ik zal het dus zeker niet tijdens het autorijden doen. En deze week kreeg ik er een oefening bij, het optrekken in drie etappes doen en dan loslaten. Fuck me sideways, dat is echt een hersenkraker, maar het lukt me, en ik voel me als een kind dat oefent voor de strik diploma 😅
Leer- en nieuwsgierig als ik ben als het gaat om medische zaken, las ik op medische websites (van ziekenhuizen en zulks) dat ook obstipatie klachten al dan niet in combinatie met een prolapse tijdens de stoelgang kan komen van bekken bodem problemen, vaak door trauma (zware bevalling of ander soort geweld op of rond de bekkenbodem).
Bizar hè, dat wanneer je met obstipatie klachten naar de huisarts gaat, je voedingsadvies krijgt, een drankje of pilletje, maar geen rectaal onderzoek. Vinger in het rectum, even persen, en dan is het al te voelen. Nou zat ik járen geleden hier niet echt op te wachten en was blij met het drankje, maar toch, misschien was toen al de bekkenbodemfysio ingeschakeld en kon ik nu fijn de zware leg press oefeningen doen op de fitness.
Zelf (zonder fysio begeleiding om het te leren) bekkenbodemspieroefeningen doen kan natuurlijk, maar je hebt de kans dat je teveel, te lang en te hard aanspant en daarna niet genoeg ontspant, zodat je het omgekeerde effect krijgt. Als je bij de huisarts zegt dat je last hebt van urineverlies, dan krijg je de bekkenfysio vergoed, bij wie je ook zit en hoe mager je verzekeringspakket ook is.
Nou ja, als je tot hier heb gelezen verdien je een duim hoor 👍 en dan heb ik nog een filmpje voor je. Puk die Fay bespringt, het arme ding
Een paar weken geleden zag ik de quilt die ik in nov. 1994 had gemaakt voor Tim onder in de kast liggen, achter een stapel handdoeken, Nijntjes beestenboel.
Ik wilde hem gelijk aan Sophie geven, maar de bies zat op twee plaatsen los en het rood van de achterkant was op sommige plaatsen doorgedrukt naar de voorkant, en er zaten vlekjes op. Repareren en wassen met Vanish en daarna met Neutral wasmiddel, het rood was niet helemaal weg, maar de vlekjes wel.
We gingen maandag weer even kijken hoe Sophie het deed en nam de quilt voor ze mee, ze waren er heel blij mee. Ik heb nog een paar stukjes van deze prentenstof liggen, helaas niet meer met Nijntje er op.
Uiteraard hebben we Sophie lekker vastgehouden, wat een snoepje 🥰
Diezelfde maandag kregen we de nieuwe mediabox next binnen, de oude XL had de laatste tijd kuren gekregen, tijdens het kijken sloot hij af en starte zichzelf op, toch wel lief dat hij dit zelf deed, maar toch. En opeens begon hij ook te brommen, de volume moest omhoog om boven het gebrom uit te komen. De dag erna raakte hij oververhit en kregen we de melding dat de box zich uit ging schakelen vanwege deze opvlieger. Toen hij weer was afgekoeld zette we hem weer aan maar binnen een uur was het kreng weer toe aan een afkoelingsperiode.
Via de helpdesk chat met de robot werd ik vrijdagavond van het kastje naar de muur gestuurd tot de robot doorhad dat een chat met een echt persoon effectiever zou zijn. Binnen een paar minuten was het toen geregeld, ik kreeg de keuze tussen dezelfde box of de opvolger, en uiteraard koos ik voor de veel minder energie slurpende Next box. Hij werkt precies hetzelfde als de XL, dus hoeven we geen nieuwe kunstjes te leren. Zowaar werd het maandag bezorgd door PostNL,
de wonderen zijn de wereld nog niet uit, sinds wanneer werken ze op maandag? Het installeren was inderdaad simpel, en kijk eens wat een verschil in afmeting (en het weegt ook bijna niets)
Zelfs de afstandsbediening is kleiner
Alles werkt hetzelfde maar wel wat sneller, en alle opnames die met de vorige box waren gemaakt kunnen we gewoon nog bekijken, fijn hoor.
Alle opwinding over de box deden de katten niks, zolang ze maar te eten kregen, Jon en Sherlock broederlijk tegen elkaar aan geschurkt
Dat wilde Puk ook wel
En op zijn charmante en helemaal niet opdringerige manier van doen dook hij eerst in het bakje van Sherlock en toen deze wegliep duwde Puk zijn snoetje in het bakje van Jon, die (na het maken van onderstaande foto) zijn kopje omdraaide en mij met een “zeg er eens wat van” blik aankeek.
En toen hij omliep om uit het andere bakje te kunnen eten, drukte Puk zich overenthousiast tegen hem aan om uit hetzelfde bakje te eten. En deze bakjesdans herhaalde zich meerdere malen. Fay doet hier niet aan mee, meestal zit ze achter de keukendeur te wachten tot de mannen klaar zijn.
Tegen de middag zaten de katten te balen, Jon deed zijn beklag, waarom kon het niet alleen ‘s nachts regenen. Ik was het uiteraard met hem eens, dat zou toch zo handig zijn.
Vandaag begint het Belgische quiltweekend, mijn plaats is gelukkig opgevuld en ik heb mijn geld terug, een pak van mijn hart. Om toch een beetje in gedachten erbij te zijn, houd ik mijn eigen quiltweekend, zelfs met een bezoek aan een inpandige quiltwinkel, lang leve mijn stash. Wordt vervolgd.
Nog even profiterend van het mooie en vooral droge weer was ik gisteren buiten aan de slag gegaan met onze bestrating, jaha, die zag je niet aankomen hè. Doet ze effe. De stoep naar onze voordeur is golvend, dit is niet zo gelegd maar zo geworden door de boomwortels die de stenen opdrukken. En de laatste jaren is een van die golfjes een flinke bult geworden waarbij het wachten is op een struikelpartij, en aangezien ik al kan struikelen over een luciferhoutje, was het puur uit eigenbelang dat ik me in werkoutfit hees en aan de slag ging. De rode lijn is er in gefotoshopt om aan te geven dat hier de nare bult is
Een serieuze struikelwaardige bult
Het was even pielen om de eerste steen er uit te wippen, en toen ging het snel en kon ik lekker afgraven tot ik de boosdoeners tegenkwam en er uit kon zagen. Ik liet de dikke wortel die je er rechts onder als een zwarte vlek ziet lopen zitten, deze lag te laag om de stenen op te drukken.
zo te zien aan de groeirichting zijn ze afkomstig van een conifeer die vlak bij het huis staat. Hier het laatste stuk, waar twee delen elkaar kruisten, maar waarvan de een dood materiaal was, het verpulverde gelijk
Een uurtje later lagen alle schoongemaakte stenen weer terug, niet perfect in lijn met de rest, maar de bult was weg en daar ging het mij om
Zand er over, goed invegen en na een mals buitje zal ik kijken of er nog meer zand ingeveegd moet worden, en dan is het goed zo. Alhoewel? Die andere twee heuveltjes aan de straatkant komen van de wortels van de Japanse Kers af, en ik vrees als ik ze doorzaag dit veel schade aan de boom zal berokkenen. Ik kan er nu eentje doen en volgend jaar de andere, maar ik kan het ook laten. Ja, gewoon laten dus, oké.
De wortels leg ik later bij de vijver voor de beestjes
Ik had Jon wel verwacht als toezichthouder, maar hij lag dus lekker te slapen en had het niet eens in de gaten gehad dat ik buiten bezig was.
Wat later pakte ik het padje aan bij de poort, de omhoog gedrukte stenen raakten de onderkant van de poort nog net niet, en ik moet hier dus echt altijd uitkijken dat ik mijn voeten goed optil, het is wachten op een valpartij. Het lijkt niet zo erg op deze van de oprit af genomen foto, maar als je kijkt naar de breedte van de voegen, dan zie je wel hoever ze omhoog steken.
Na een paar stenen te hebben gewipt kwam ik al dikke wortels tegen, ook hier zaten een paar bij die zo verpulverde, waaronder de wortel die richting het schepje ging, maar de zaag moest er aan te pas komen om de levende wortels los te krijgen. Nu kijk je richting de oprit
De dikste wortel is zo’n 5 cm dik, ik denk dat deze van de bolacacia afkomstig is die op de erf grens staat tussen ons en de buren.
Weer even schrapen, egaliseren en stenen schoongemaakt weer terug leggen, ik voel de belasting van deze zware stenen in mijn handen, de stenen van het voorpad waren een stuk kleiner en dus lichter. Het is dus maar goed dat ik er niet teveel stenen heb uitgehaald. Foto weer van de oprit af genomen (dat houdt jullie scherp)
Voegen gevuld met zand, aangestampt en klaar, retestrak is het misschien niet,
maar kijk eens naar de gelijkmatige kier onder de poort nu, zo fijn
En zo mooi op tijd ook, hoewel er uit deze wolken geen druppel bij ons viel
De hal lag vol met met knuffeltjes, en volgens manlief had Jon de hele tijd dat ik buiten bezig was lopen joelen en spoken. Hij had dus niet door dat ik de garagedeur en de deur van de bijkeuken naar de garage op een kiertje had laten staan, speciaal voor hem. De andere katten krijgen de zware tussendeur naar de garage niet open getrokken, Jon wel.
Even bijkomen met een kopje koffie, en toen snel nog boodschappen gedaan, want dat was er gisteren bij ingeschoten, en we wilden toch wel een lekkere maaltijd nuttigen deze avond (gebakken aardappelen, sperzieboontjes en een stukje varkenshaas, met jus uiteraard. Zalig.
Maar nou komt het, houd je vast. Weten jullie nog dat ik schreef over mijn scones, dat ik het deeg te plakkerig had gevonden en dacht dat ik er teveel karnemelk bij had gedaan?
Ik zag in de supermarkt op de pakken met zelfrijzend bakmeel staan “nieuw nogwat”, nou ja, er stond natuurlijk geen nogwat op, maar dat er 500 gram in zat bleek dus het nieuwe te zijn. Hoezo? En toen herinnerde ik me dat Koopmans een tijd geleden flink van het padje af was en het hun een lumineus idee leek om geen 500 maar 400 gram in dezelfde verpakkingen te stoppen. Vast tijdens een brainstorm sessie gedaan na het nuttigen van geestverruimende middelen. Geniaal! Niet dus. Thuisgekomen viste ik het pak uit de papier container en ja hoor, het was een 400 grams verpakking.
Ach ja, het houdt een mens scherp hè, veranderingen.
Etenstijd, twee lieve bedelkontjes staan rechts van me, de andere twee aan de andere kant van me liepen net weg toen ik er een foto van wilde maken.
Donderdag maakte ik gelijk na de lunch scones, ik ging die middag naar Ellie en er gaat niets boven verse scones bij de thee. Het deeg was iets natter dan normaal, beetje meer bloem er op en door (voorzichtig, want scones deeg mag je niet kneden) en toen was het uitsteken van de rondjes wel te doen. En ook al zagen ze er niet perfect uit,
ze roken en smaakten zalig, en heerlijk luchtig zoals we ze gewend zijn 👌 Ik gebruik het recept van een way-back-when quiltvriendin Joan, die vrijdag bij Koffietijd te zien was, waar ze niet alleen liet zien hoe je scones maakt, maar ook haar andere bakery producten promote. Hier op het kanaal van Coffeelicious zie je in een kort filmpje nogmaals hoe je ze maakt, maar dan zonder het onrustige geklets van presentatrice en mede kok, het leek wel of ze hun pilletjes waren vergeten in te nemen, zo druk, poeh je zou ze ‘s morgens maar op de koffie krijgen, na afloop ben je toch keikapot.
We hebben er heerlijk van gesmikkeld, ik liet de scones en clotted cream bij Ellie toen ik naar huis ging, want ik ken mezelf.
Volgens mij willen er twee naar binnen
Jaja, ik kom er aan
En dan is het raam open en wat denk je? Geen haast, Puk blokkeert de ingang. “Ruik ik daar iets lekkers?” Uiteindelijk duwde Jon Puk opzij en sprong naar binnen, al dat getreuzel, daar had hij geen zin in. Eten, daar was het hem om te doen, en daarna via de voordeur weer naar buiten. Toen ik even later nog snel het gras maaide voordat ik naar Ellie ging (want het zou die avond gaan regenen) kwamen de katten kijken en renden achter het bewegende verlengsnoer aan, denkend dat het een slang was zeker.
Puk begint eraan te wennen aan dat ik hem af en toe oppak, hij verzet zich er niet tegen, en gebruikt geen nagels, maar dat hij zijn staart tussen zijn achterpoten door tegen zijn buik drukt zegt genoeg. Ik kan hem nu tegen mijn borst aandrukkend vasthouden, een zoen op zijn kopje geven, even aaien over zijn wangetjes en onder zijn kin, en als ik hem dan rustig op de grond zet blijf ik hem vasthouden en aaien tot hij ontspant, en als ik hem dán loslaat, heeft hij niet meer de neiging om buiten handbereik te komen. In het begin dat ik hem oppakte was hij heel bang als mijn hoofd zo dichtbij kwam, ik ben ook best wel een beetje eng 🤣 of zou het door mijn bril komen?
Puk is een echte binnenkat, hij wilt een paar keer per dag heel even naar buiten voor een sanitaire stop en om een frisse neus te halen, maar ligt de rest van de dag het liefst op de poef bij het raam, of als hij denkt dat er wat te halen valt op de poef tussen manlief en mij. Als hij in beweging komt maakt hij heel vaak een kirrend geluid, een echte kletsmajoor.
Fay ligt het liefst de hele dag buiten op het bankje of op de stoel er naast, met Sherlock in de buurt om haar gezelschap te houden, en pas als het donker begint te worden behaagt het madam om binnen te komen. Buiten kan ik ze niet aaien, maar eenmaal binnen kan ze er geen genoeg van krijgen als ze op mijn schoot ligt.
Jon heeft weer het kussen op de grond in de hoek naast de bank herontdekt als fijne slaapplek, en af en toe mijn schoot als die vrij is, lekker warm en zo gezellig. Hij kan plotseling de kolder in zijn kop krijgen en als een halve zool achter speeltjes aanrennen, gekke bokkensprongen makend. Om even later met een bek vol knuffel heel luid te gaan joelen alsof hij een vette prooi heeft gevangen en deze wilt laten zien. Jon kon het gisteravond weer niet laten Fay op te jagen, maar geen gegil of geblaas, dus misschien valt het nog wel mee en wilt hij alleen zijn positie laten weten, nu Puk groter wordt.
Sherlock stond gistermiddag puitnat voor de schuifpui, manlief liet hem binnen en een spoor van natte voetstapjes trok door de woonkamer naar de keuken, Puk scharde lekker tegen Sherlock aan tijdens het lopen en eten, en voelde even later toen hij naast me op de poef plaats nam ook nat. Sherlock wilde ondanks de miezerregen weer naar buiten en ging gelijk naast Fay liggen op het bankje, eerst kopjes geven en aandacht vragen, en even later gingen ze mekaar wassen, zo lief.
Vlak voor het slapen gaan was Puk bij Fay op de toren gesprongen om haar te wassen, en na een tijdje waren ze mekaars kopjes aan het likken, kwamen in de knoop met wie waar kon likken, en Puk legde zijn pootje op haar kopje, zo van “En nou even stil liggen”, zodat hij haar oren en zo goed kon wassen. Nou, dat zinde Fay niet, ze wurmde zich los, ging rechtop zitten en keek hem fel aan. Hij begreep de hint en sprong op de grote poef met een “dan niet” zucht, om vandaar uit naar buiten te kijken, regendruppels op de ramen volgen, een verdwaalde slak die omhoog kruipt en een vreemde buurtkat die kijkt of er nog egelvoer ligt om op te peuzelen. Puk is lang niet zo territoriaal als Zipje en Zopje waren, die zouden de arme kat door het raam heen zijn aangevallen.
Heel moeilijk om nu niet elk blogje te vullen met foto’s van Sophie, jeetje wat is dat leuk zeg, oma zijn. Maandagavond gingen we op bezoek, Sophie lag lekker te slapen in de armen van haar moeder, en ik mocht ze van haar overnemen. Ik gaf ze eerst aan manlief, genieten.
Stella keek vanaf haar mandje naar de kleine, ze gedroeg zich sinds de komst van Sophie veel aanhaliger om ook aan haar trekken te komen, ze zag natuurlijk dat de nieuwkomer meer aandacht kreeg, ook van haar baasjes. Luna lag op een stoel onder de eettafel te slapen, ze heeft het niet zo op visite.
Na een tijdje kon ik mijn kleindochtertje ook goed bewonderen, wat is ze licht en klein, wat een dotje. Ze begon wakker te worden, en aan haar snoetje te zien (mondje tuitend) kwam er een dikke plas aan en even later begon ze een lekkere poep broek te produceren. Ze droeg de kleinste maat pampers (de wasbare luiers waren nog een maatje te groot voor deze 2,5 kilo wegend hummeltje) , de poepbroek was niet te ruiken en zo te zien had ze er ook geen last van, dus kon de verschoning wel even wachten (foei, normaal krijgt ze uiteraard gelijk een schone luier)
Suzanne kwam even later ook met haar vriend binnen, ze kreeg Sophietje in haar armen en was net als wij op slag zwaar verliefd op haar nichtje.
Sophie gaf geen kik maar leek vlak voordat we naar huis gingen met gebaartjes duidelijk te maken dat ze honger had. En of ze dan gelijk ook een schone broek kon krijgen.
We gingen naar huis en zagen bij thuiskomst alweer updates over Sophie, heerlijk.
Afgelopen dagen was ik aan het naaien geslagen en heb een schattig lang nachtjaponnetje gemaakt en een dubbellaags broekje en shirtje. Jon hielp met het doorvoeren onder de naaimachine van het rompertje met lange mouwen, patroon van deze website, een tip van Marie-Thérèse 😘
Hij was mijn derde hand staart
Het was echt heel lang geleden dat ik aan zulk klein spul had gewerkt, heel leuk, maar wat minder leuk was, waren de drukknoopjes.
”Heel handig en makkelijk”, had de verkoopster gezegd, wel had ik er een andere tang voor nodig, want mijn oude werkte alleen met de metalen drukkertjes. Omdat dit niet de laatste kleertjes zullen zijn die ik ga maken, besloot ik over te gaan tot de aankoop.
En om niet onbeslagen ten ijs te komen, had ik als opfrisser op YouTube een tutorial bekeken, de hulp stukjes waren net even anders dan die van mijn oude tang, deze drukkertjes konden zelfs door de bies heen gezet worden, door 5 lagen tricot, zo zag ik.
Maar de drukkertjes door drie lagen tricot vastgezet lieten in zijn geheel los tijdens het openen met een proeflapje, dus duwde ik het nog harder dicht op het rompertje, en nog kwamen er twee los, en eentje brak waardoor ik met grof geweld (tangetje) deze moest verwijderen, de stof een beetje beschadigend. Grrr. Ik kon gelukkig het sluit deel een stukje korter knippen, opnieuw afbiezen en nogmaals proberen, maar ook deze keer deden de drukkertjes niet waarvoor ze aangeschaft waren. Dan maar geen drukkertjes, de volgende keer gebruik ik wel weer de metalen drukkertjes. Ik knipte het romperflapje af en maakte er een shirtje van, ook leuk toch.
Bij het jurkje probeerde ik het niet eens met de drukkertjes, maar maakte ik er een klittenband sluiting van
Sherlock hielp me bij dit jurkje, eerst lag hij rustig achter de naaimachine maar opeens stak hij zijn pootje door het gat
Hij nam zijn taak heel serieus
Het jurkje komt van deze website Na een tip van Kathy uit Pittsburgh om hier te kijken bij de vele links voor gratis babypatronen, thanks Kathy 😘 Dit nachtjurkje is extra lang en heeft elastiek onderaan, zodat het niet kan opkruipen en makkelijk is met de luier verschonen. De tijd zal het leren of het echt handig is.
Het kraagje viel niet zo mooi als bij het voorbeeld, ik denk dat ze een bredere strook heeft gebruikt dan de maat die in het patroon is opgegeven. Ik heb het er afgehaald en vervangen door een oud roze biesje. Helemaal happy.
Oké, genoeg baby praat
Nee Jon, een oma krijgt nooit genoeg van baby praat, maar oké, zullen we het even hebben over waarom jij de laatste twee weken zo achter Fay aan jaagt? En door jouw gedrag steek je ook Sherlock en Puk aan om achter haar aan te rennen, verdorie. Het arme poesje krijgt geen rust meer als je ze ziet, en dat rennen, trappen op en af, dat is toch niet normaal. Is dit omdat het herfst is? Ja, wel goed voor de lijn, volgens mij ben je afgevallen. Iets wat ik niet kan zeggen van Puk, het zou me niets verbazen als hij groter wordt dan Jon
Gistermorgen kwamen de katten natgeregend binnen, maar Puk was niet alleen nat maar ook modderig tot aan zijn knieën , hij had er een hele kluif aan om zich weer toonbaar te maken.
En daarna kreeg Sherlock een uitgebreide wasbeurt van Puk, iets wat hij de laatste tijd vaak doet, of Sherlock het wilt of niet; Sherlock heeft er nooit zo verzorgd bijgelopen als nu.
Fay heeft moeite met het feit dat de schuifpui helemaal dicht blijft nu de temperaturen onder de 18°C zijn gekomen. Met de plank en het kattenflapje vond ze heel fijn, maar hierdoor wordt het ons te koud binnen, en zolang de temperatuur in de woonkamer niet onder de 18°C komt, blijft de verwarming uit. Maar leg dit maar eens uit aan Fay. Foto is van een paar maanden geleden
Ook Puk wilde dat de schuifpui open bleef, hij stak na het naar buiten lopen zijn pootje tegen de pui toen ik het dicht wilde schuiven, zo van “tot hier en niet verder”, en probeerde het sluiten tegen te houden.
Nu moeten ze leren om bij de schuifpui of het raam te blijven staan om mijn aandacht te krijgen om binnen gelaten te worden, Puk loopt regelmatig langs en komt binnen als ik de deur open, maar Fay kijkt alleen maar wantrouwend naar de deur, en komt pas binnen als ik (vooruit dan maar) de kattenflapplank voor een minuut of tien in het gat van de schuifpui zet. Zodra ze binnen is gaat de schuifpui weer gelijk helemaal dicht. Jon heeft het driftige poetsen tegen het raam al een paar keer voorgedaan, Puk en Fay keken wel toe maar hebben de link nog niet gelegd, en ondertussen kan ik weer ramen lappen, want ze zitten tot een halve meter hoogte onder de modderpoten.
Woensdagmiddag hebben we ons kleindochtertje Sophie mogen bewonderen, wat is ze mooi, en zo klein
Bijkomend van alle activiteiten lag ze in een bedje met onderwarmte lekker te slapen, af en toe werd ze wakker en lag dan wat te kokhalzen, ze had last van slijm vanwege de keizersnede; bij babies die door het geboorte kanaal komen worden de longetjes en het maagje leeg gedrukt zodat ze deze daarna schoon met volle teugen kunnen vullen. Nu moest Sophie deze schoonmaak op eigen krachten doen, en dat viel niet mee. Om haar dus niet nog meer te vermoeien hebben we haar lekker in haar bedje laten liggen, want dat gesjouw van de een naar de ander zou haar ook weer energie kosten, en het zou toch fijn zijn als ze nog voor het weekend met haar moeder mee naar huis zou kunnen. Aaien is ook heel fijn 🥰 Een verpleegkundige komt binnen en opeens schiet Sophie wakker, ze hoort een bekende stem.
Op de operatiekamer had een verpleegkundige heel veel foto’s gemaakt met Tim’s toestel, en deze zit manlief hier te bekijken
Donderdagmiddag mocht ze naar huis, helaas kan dit niet liggend in een bedje, en ze liet horen dat ze het er niet mee eens was, maar gelukkig werd ze snel rustig. En konden de babysitters haar bewonderen
Ja dat blauwe maskertje is vast van het huilen en misschien een beetje kou, maar gelukkig was de kraamhulp er voor hulp, advies en steun.
En toen ze zagen dat het goed volk was, namen ze hun posities in
Toen ze de volgende dag in de box lag checkte Luna of alles goed ging
Trotse vader, het flesje is bijna groter dan Sophie, zo merkte mijn vriendin Ellie op toen ik haar de foto liet zien. Haha, ja bijna wel
En eindelijk kon ze het speelquiltje zien wat ik heb gemaakt, hier houd Tim hem op, eerst op z’n kop maar dat mocht de pret niet drukken
Ze wilden een quiltje hebben waar veel op te zien was, en lekker bont was gelukkig geen probleem.
Jon heeft als opperquiltkat geholpen met de lay-out, “als je nou eens deze daar legt”
“En dan die daar,”
“En wat was je met deze van plan, zo laten of er helemaal uit gooien?”, hierbij doelend op de hondjes op het hoekje. Hij neigde naar het laatste, hij heeft het niet zo op honden.
Even checken tijdens het webben, waarbij ik steeds drie rijen als kettingen tegen elkaar naai
Mmm vogeltjes, enne, het mag nog wel wat groter worden, ik pas er net op
Hier hing hij tot ik de puf had om hem door te quilten, het was zo warm
Jon was diep beledigd dat ik hem niet had geroepen voor deze foto, gequilt en klaar voor de bies,
en hij kwam gelijk assisteren met het vastspelden
Zorgen dat de quilt plat blijft liggen is een serieuze taak, en een gevaarlijke
Maar hij deed het als een pro, alleen wilde hij er niet vanaf gaan toen ik de bies wilde vastnaaien met de machine Dick Bruna prentjes had ik nog liggen, maar Nijntje ontbrak, dus tekende ik deze van een postzegel over op stof, maakte de contouren in een stiksteekjes met zwarte DMC garen
en kleurde daarna het geel in met een Faber-Castell textielstift. Vraag me niet waarom ik niet eerst inkleurde, dit met heet persen goed fixeerde, en het daarna pas borduurde, ik weet het niet. Het borduurwerk is niet plat geworden tijdens het persen, omdat ik het op zijn kop op het strijkmatje hield, zodat het garen in het kussen werd geduwd.
Past mooi bij de rest
Hier is ze dan, het dochtertje van Yvonne en Tim, ze is 46 cm klein en weegt 2560 gram, Sophie
Sophie is gisteravond (met 37 weken) met een keizersnede gehaald na het eerst op de natuurlijke manier te hebben geprobeerd, dat ze dwars bleef liggen hielp niet echt mee. Moeder en dochter maken het goed, alles zit er op en er aan, ze kan zichzelf goed op temperatuur houden en het drinken ging ook goed.
Wat is het een poppetje, zo mooi, en wat je op de foto niet ziet is dat ze een flinke bos donker haar heeft.
Tim belde ons glunderend van blijdschap na middernacht op toen ze terug op de kamer en helemaal gesetteld waren via een videocall, en we zagen hun kleine schat op de borst van Yvonne liggen, klaarwakker en lekker wit uitgeslagen van de huidsmeer, en even liet ze een allerschattigste huiltje horen (de baby), Yvonne lag dommelend te stralen ondanks de pijn van de operatiewond. Sophie viel uiteindelijk om 03.30 in slaap en met haar ook de kersverse ouders, tot 07.30 toen ze zich weer meldde.
Heel bijzonder, dit klein wondertje, nog even en we kunnen ze vasthouden, bewonderen, ruiken en beschuit met muisjes eten.
Puk hield mijn lief in de gaten die lag te slapen, hij was gefascineerd door de (ademhalings)bewegingen onder de deken, zo schattig, hij bleef minutenlang zo liggen, met zijn pootjes op zijn baasje steunend.
En over steun geschreven: ik heb me gisteren afgemeld voor het Belgisch quiltweekend dat over twee weken van start gaat, ik wil mijn lief niet alleen thuis laten. Er is dus een plaatsje vrij gekomen in het mooie hotel met fijne bedden en overheerlijke maaltijden van koude en warme buffetten, aan de Belgische kust, en wil je mijn eenpersoonskamer overnemen, neem dan contact op met mij of met Katrien Pattyn
Gistermiddag kon ik een bestelling ophalen bij BabyPark hier in Roosendaal, en omdat ik ook even wilde kijken hoe die slaapzakken met uitritsbare mouwtjes eruit zagen, liep ik voorbij de klantenservice door de winkel in. Het is half 5 en er lopen nog een handje vol volwassenen rond én een stuk of vijf kleine kinderen die de winkel zo te horen als speeltuin beschouwen.
Terwijl ik naar de allerschattigste kleren sta te kijken loopt een stel van begin dertig langs en hoor ik de man zeggen: “Nog een reden om niet aan kinderen te beginnen,” en ze kijken fronsend naar een jochie van een jaar of acht die hard roepend achter zijn iets jongere zusje aanrent die op de toppen van haar longen gilt. Halverwege de grote trap midden in de zaak staan een meisje van een jaar of zes te gillen en roepen, en even later lopen er twee kinderen gillend de trap af.
Ik loop pad in, pad uit op zoek naar de slaapzakken, me ondertussen verbazen over de hoeveelheid spullen voor de baby, holy shit, en ik dacht vroeger dat Prenatal al veel keuze had.
En al die tijd gillende, roepende en rennende kinderen in de buurt, waar zijn de ouders? Twee kinderen komen joelend achter elkaar aan recht op mij af rennen, ik kijk de voorste, echt een straatschoffie in spe, streng aan. Hij lijkt niet onder de indruk, maar neemt toch een ander gangpad, zijn zusje duikt weg bij in de rij van de knuffels.
Winkelpersoneel loopt gewoon rond en lijkt het heel normaal te vinden en laat de kinderen hun gang gaan, zou dit zijn omdat ze klanten kwijtraken als ze de kinderen tot de orde roepen? Zulke ouders zijn er echt, de “waar bemoei jij je mee, dat zijn mijn kinderen, het is niet aan jou om er iets van te zeggen”, en opeens zie ik de moeder. Het kleine meisje trekt klagend aan haar lange jurk waar een beetje bolle buik haar zwangerschap verraad, maar ze wordt met een handgebaar weggestuurd naar haar grote zus, ik schat ze op een jaar of elf, die verveelt tussen de wandelwagens staat te kijken op haar telefoon, en zuchtend haar zusje een andere kant op duwt, “ga maar daar spelen”.
De zeer ontevreden kijkende zwangere vrouw met een grauw gelaatskleur passend bij haar gewaad ratelt de hele tijd in haar moederstaal tegen een zo mogelijk nog bitter kijkende oudere vrouw met diepe verticale groeven over haar hele gezicht, vermoedelijk haar moeder waar zo te zien alle levenslust uit is verdwenen (ik wil niet denken aan de achtergrond van onderdrukte vrouwen van andere culturen met middeleeuwse opvattingen -waar FVD-er Baudet naar terug wilt gaan- die ook in Nederland wonend hier niet aan kunnen ontkomen zonder verstoten te worden of achtervolgd, of vermoord), ze lopen sloffend op muiltjes naar de volgende groep kinderwagens, een stukje verderop, en negeren het geren en geroep van de kinderen.
Onvoorstelbaar.
Kinderen moeten in een winkel aan de hand, of in ieder geval vlak naast je lopen en rustig zijn. Ik hoorde iemand een keer in een soortgelijk geval vergoelijkend zeggen dat kinderen gewoon kind moesten kunnen zijn. Ja zeker, maar niet in een winkel, en dat heeft met opvoeding te maken, en niet alleen van het kind maar ook van de ouder.
Ik houd mijn hart vast voor de toekomst, wanneer deze kinderen de wijde wereld in gaan. De jongens gaan vast wedstrijden houden met hun (of gehuurde) auto’s wie het snelst een route door de stad kan rijden, waarbij rode stoplichten uiteraard worden genegeerd. Dit is al een paar jaar gaande in onze stad en het lijkt sinds de lockdown achter de rug is weer steeds erger te worden.
Ik kwam er op de terugweg eentje tegen, mij rechts inhalend om lekker door het rood te knallen, de auto die door het groen ging kon gelukkig op tijd stoppen. Een andere stadsgenoot haalde door dit gedrag het nieuws nadat hij een jonge vrouw en haar twee kinderen had vermoord met zijn auto. Hij overleefde de klap, laten we hopen dat zijn vriendengroep plots het licht hebben gezien en zich als verantwoordelijke volwassenen gaan gedragen zonder voorplantingsdrang. Maar ik heb er weinig fiducie in.
Spannend hoor dat we binnenkort ons eerste kleinkindje krijgen, morgen is Yvonne al 37 weken zwanger 🤰 Ik droomde vannacht over rompertjes 😂, dat komt vast omdat ik gisteren en eergisteren mijn tijdschriften heb nagekeken op babykleren, en kon alleen maar leuke breipatroon in de kleinste maten vinden. En in de winkel kon ik ook niks vinden. Ja, een kinderpatronenblad met één broekje en lomp uitziend jurkje (vanwege veel te stijve stof) maat 56/62, maar dan komt de krent om het hoekje kijken: €12,- voor twee patroontjes waarvan er eentje niet echt is wat ik zoek, echt niet! Het kleintje zal echt niks te kort komen, maar het naaien van baby-/kinderkleren vind ik gewoon zo leuk. Ik moest toen ik dit een tijdje geleden zei wel beloven dat ik geen reflecterende strips zou gebruiken , want daar hebben onze kinderen haast een complex aan over gehouden, al hun jasjes hadden opgestikte reflecterende biaisband aan de onderkant/achterkant, ik had ze in alle kleuren gekocht op de markt (en heb er nog steeds stukjes van ☺️).
Oh wacht, ik heb patronenboekjes van Lutterloh waar vast wel basics voor babies in staan, als dit blogje klaar is vlieg ik snel naar boven om het te zoeken.
Nog iets te zien als je naar boven kijkt, heerlijke zoete druiven, de vogels hebben ze ook al ontdekt, nou ja, er hangt genoeg voor iedereen.
Puk en Sherlock testen donderdag de gootjes uit naast het gras, het had nog niet geregend sinds ik ze had gegraven, de grond was dus lekker droog
En terwijl ik de was van de lijnen haal, houden de jonkies me in de gaten
Drie uur later begon het te regen, de eerste bui was gelijk een enorme stortbui, en ik was heel benieuwd of er al wat te zien was vanuit het keukenraam, en jawel, het water stroomde al via de regenpijp de geul in.
We hadden regenbui na regenbui, de schuifpui moest helemaal dicht, want het regende in langs het geïmproviseerde kattenflapje, en Fay was de enige die niet naar binnen wilde komen, dus besloot het trio -toen ik in een laatste poging Fay binnen te krijgen de pui een stukje opende en haar naam riep- om dan ook weer naar buiten te gaan. Ze schoten langs me heen, een sprintje trekkend door de regen, en zie ze eens zitten. Jon wilde er niet bij zitten en dook onder de bank.
Toen het even droog was kwam Jon naar binnen, maar de andere drie hadden het veel te gezellig
Toen het was gestopt met regen liep ik even naar buiten om iets in de container te stoppen en toen ik langs de klimop liep en nat werd, besloot ik deze gelijk te snoeien. Klimop snoeien gaat het fijnste als het nat is, want dan heb je veel minder last van opstuivend stof. Nog geen half uur later was ik aan de voorkant helemaal nat (leuk shirtje hè, zelf gemaakt een week of drie geleden)
en de klimop gekortwiekt
Ik ruimde de klimopknipsels op en tijdens het aanvegen van het pad verwijderde ik ook gelijk alle onkruiden van tussen de stenen, toen ik zag dat ik haast moest maken, de lucht begon er heel snel heel dreigend uit te zien, en ik was net op tijd klaar
Vanaf de bovenverdieping had ik een mooi uitzicht
Wow, hier kan ik ook uren naar kijken
Jon gelooft het wel, hij hoeft niet zonodig bij het raam te zitten, in de boekenkast vind hij het wel zo veilig.
Snel via het keukenraam kijken of de afvoer nog steeds goed doorloopt, met mijn mobieltje buiten het raam houdend, is dit maar een kort filmpje
Twee uur later en weer net na een korte hevige bui stroomt het water nog steeds de tuin in, keurig via het geultje dat hier bijna overloopt
En het hoekje om
Ik denk dat ik het geultje nog wat dieper moet maken vanaf de grote pol gras richting de achterkant van de tuin, het lijkt meer te stuwen richting de grote pol, en kan niet makkelijk verder doorstromen, alsof het een heuveltje op moet. Met een de tuin zit je nooit om werk verlegen 😅
Nederlands
English
Français
Afrikaans
Deutsch
Italiano
Español
العربية
简体中文
Português
Русский