Gisteren vroeg een lezer wat dat voor hoge plant was in de vijver, en ze bedoelde deze, de Japanse holpijp

Een dmv wortelstok verspreidende plant die het ook goed buiten de vijver doet, zo hoorde ik van de verkoopster jaren geleden; ze kwam het overal tegen in de tuin en om het te verwijderen moet je elke wortelstok uitgraven. Op internet las ik dat het een vreselijke woekeraar was die je liever kwijt dan rijk was. Nou, klaar ben je.
 Ik merkte een paar jaar geleden ook al dat hij richting de oprit van de buren kroop, en sindsdien verwijder ik een paar keer per jaar de enkele uitlopers, het valt wel mee met massaal woekeren.  De wortelstokken zitten ook gelukkig maar een paar cm onder de grond, maar ze breken vrij gemakkelijk af, dus in zijn geheel wegtrekken lukt niet.
Maar omdat hij toch veel te groot was geworden met lelijke stukken er in besloot ik deze plant er toch uit te halen, hij zat in een grote mand, dus dat ging verrassend vlot. Hij staat zolang in de rode bak en misschien snijd ik een jong stuk af om opnieuw in een bak terug te zetten, want het is wel een mooie decoratieve plant.

Toen de katten ontwaakten uit hun siësta en mij bij de vijver hoorden werken, kwamen ze gelijk kijken. Vooral Jon heeft er een pootje naar om lekker voor mijn voeten te lopen. Dat we allebei niet in het water zijn gevallen mag een wonder heten. Met modder tot achter mijn oren kon ik pas foto’s en zulks maken nadat mijn handen een beetje schoon waren,

Jon ligt duidelijk bij te komen van alle inspanning.

Oh wacht, ze maakt foto’s, even een actieve houding aannemen

De verwijderde planten liggen op de stenen uit te lekken en zo hebben beestjes ook de tijd om terug het water in te springen

Even eten klaarmaken, het ontvangstcomité staat klaar

De senioren nemen de andere kant van waar ik sta voor hun rekening, Jon ligt lekker handig vlak voor de koelkast

Als het eten in de oven staat gaan we nog even naar buiten, het water is minder troebel en de kikkers laten zich zien. Jon, Fay en Puk inspecteren de vijver, Sherlock is aan het rennen op het grasveld in de hoop dat anderen met hem mee gaan doen

en Puk tikt tegen de wortels van de plantjes die op de stenen liggen, het beweegt niet dus is het dood.
Met de grote kluit uit het water is het niveau flink gezakt, ik zet de tuinslang aan

en de jonkies komen kijken naar het waterstraaltje dat uit de sproeikop sprietst.

De jonkies liepen gisteravond al om half tien naar binnen, en ik deed gelijk de schuifpui op een smalle kier, hè lekker hoor, nu al thuis, was dit een vergissing of zijn ze gewoon heel verstandig?  Sherlock en Jon volgden al vrij snel en waren ook toe aan rust, het was een drukke dag geweest voor ze.

Vanmorgen bevestigde ik als eerste de horren boven de schuifpui terwijl de jonkies toekeken, ik heb liever dat ze even niet naar buiten durven vanwege die rare flappen dan dat ze niet meer naar binnen durven te komen.

Puk volgde toen we allemaal buiten waren, daarna was het geen probleem meer voor hem

Daarna hing ik een was aan de lijn, het was licht bewolkt en met een zalig briesje droogde het lekker, en toen het tegen half elf begon te rommelen in de verte haalde ik de was weer binnen; alles was droog geworden op twee broeken na bij de zakken. Het gerommel werd steeds harder, en toen de eerste druppels vielen renden Jon en Sherlock die eerder in de buurt van de kleintjes zaten bij het egelhuis naar binnen. Ze hoopten natuurlijk dat de kleintjes hun zouden volgen, maar Puk en Fay bleven onder de jasmijn half onder de heg zitten. Wisten zij veel wat er na dat gerommel en gespetter zou volgen.

Jon liep weer snel naar de kleintjes om ze aan te sporen naar binnen te gaan, terwijl Sherlock de deur in de gaten hield

Het begon hard te regenen en onweren, de schuifpui moest dicht om inregenen te voorkomen, en Sherlock begon zich nu toch serieus zorgen te maken

Gelukkig schoot Puk vrij snel hierna in hoge snelheid naar binnen, hij kreeg uit het zicht van de camera van Sherlock een tik tegen zijn kont en samen liepen ze later naar de keuken om tijdens het eten de verbeteringspunten door te nemen, want dit mocht niet nog een keer gebeuren.

Fay zocht beschutting onder de veranda, en Jon sprong van het egelhuis af en ging naast haar zitten, mij met grote ogen aankijkend, want normaal had hij allang een sprintje door de regen gemaakt om binnen te komen. Fay ging in het hoekje tegen het huisje zitten, en opeens zag ik ze niet meer, ze bleek binnen te zitten, maar wel zo dat ze Jon nog kon zien.

Na ongeveer een kwartier was de ergste bui klaar, een beetje gespetter nog, Jon was op tafel gaan zitten en Sherlock rende snel naar buiten, want hij zag Fay niet. Ongerust liepen hij en Puk daar rond, tot Fay ze zag en vanuit haar schuilplekje tevoorschijn kwam.

Er volgde nog een korte regenbui en we renden allemaal naar binnen, Fay als laatste, hier staan we op haar te wachten, waar blijft ze nou?

Wat een avontuur.

Wat een feestje was het, dat de deur gewoon open was en de katten vrijelijk in en uit konden lopen, en ik dacht dat ze niet konden wachten om naar buiten te gaan toen ik de schuifpui open deed. Maar aarzeling, beetje in het deurgat hangen en vooral mij in de gaten houden terwijl ik zat te ontbijten. Hun routine om na mijn ontbijt de havermelk op te likken was belangrijker dan buiten op het gras rollen. Ze bleven de hele ochtend in de buurt van het terras, en tegen de tijd dat wij even de stad in gingen, lagen ze binnen en konden we met een gerust hart het pand verlaten.

Met het zonnescherm uit was het ‘s middags goed toeven in de tuin, Puk heeft duidelijk steeds bevestiging nodig dat ik er nog ben, hij loopt geregeld even langs me of gaat gewoon naast me liggen. Fay is ondernemender, altijd al geweest. Het geluid van de auto’s was eerst eng, maar alles went.

Puk heeft de het klimmen in de boom ontdekt, ik heb het een keer in beeld gekregen, maar hierna volgden nog vele klimpartijen, en ik was steeds net te langzaam met het op de foto of film te zetten. Ook leuk om te zien hoe ze de vijver bekijken, Puk leste zijn dorst met het kraakheldere water.

De schoolkinderen gingen naar huis, en de kleintjes schrokken van het geklets en gelach en renden naar binnen. Sherlock en Jon gingen er achteraan om te zien of ze oké waren

Na een tijdje lieten ze hun neusjes weer zien, eerst bleven ze in het deurgat staan en langzaamaan durfden ze weer op onderzoek uit te gaan, en mooi te zien hoe Jon en Sherlock ze in de gaten bleven houden als goede nannies

De egels hebben eindelijk het egelhuis ontdekt als restaurant, het huis heb ik in de winter van 2016 gemaakt aan de hand van de bouwtekening van de egelbescherming, ik ben twee weken geleden begonnen met hier voer in te leggen zodat de katten er niet bij kunnen, en in het begin aten ze alleen wat in het voorportaal lag. Maar gisteren was alles op!
Ik haalde het deksel er af om de zwarte folie er op vast te timmeren zodat de stenen die het wegwaaien tegenhielden er af konden blijven. De katten liggen er graag op en hebben nu meer plek.

en gelijk zat Jon er in, het is ook net een doos hè.

En gisteren deed ik nog een leuke ontdekking, wat groeit daar?

Van dichtbij zie je dat het duidelijk twee dezelfde planten zijn

En laat dit nou de vorstgevoelige Salvia zijn 🎉 hier zie je ze op een foto van vorig jaar in volle bloei, diepblauw tegen het zwarte aan, schitterend. Dan is het toch goed dat ik ze lekker heb laten staan (ipv uitgraven en binnen overwinteren)en veel blad op de bodem heb gegooid. En natuurlijk heeft het ook geholpen dat er geen lange zware vorstperiode was.

Het is logisch dat waar de kleintjes op hun eerste dag buiten spelen al voor het donker werd binnen kwamen en het accepteerden dat de deur dicht bleef, ze hier de volgende avond niet meer in zouden trappen.
Gisteravond hadden ze blijkbaar afgesproken dat ze niet meer samen naar binnen gaan om bv op de bak te gaan (ze hebben nog niet door dat ze hun plasjes en poepjes in de ex-groententuinbak kunnen doen waar de grond lekker rul is) . Jon stond tegen tien uur tegen me aan te slijmen en te kletsen, hij vond het welletjes en wilde eten. Sherlock kwam een kwartier later om te checken of er al wat te halen viel, en de kleintjes zag ik in de achtertuin rennen en verstoppertje spelen, maar naar binnen komen ho maar. Ik probeerde ze te lokken met een stukje gare kip, het rook lekker, maar binnen eten? Naâh.

Ik besloot in de keuken de schaaltjes alvast te vullen, het geluid zou ze misschien wel lokken. Jon en Sherlock stonden om mijn benen te draaien en te miepen, en opeens kwamen de kleintjes aanrennen en ik hoorde dat DH de schuifpui snel dichtdeed. Hehe, nu kon ik weer opgelucht ademhalen, en Jon en Sherlock ook, want nu kregen ze eindelijk hun eten. Ik heb ze de rest van de nacht niet meer gehoord.

Vanmorgen bleef Puk wel wachten tot hij mijn bakje mocht uitlikken, ik kon hem nu weer wat langer aaien over zijn hele rug, zelfs even weer over zijn wangetje, na iets van tien tellen was het schaaltje schoon en de tijd van aaien gedaan. Fay vond het buiten veel te leuk en kwam pas tegen elf uur naar binnen en ligt nu op schoot te slapen, eindelijk, want in het begin wilt ze geaaid worden en overal kopjes tegen geven, en dat typt lastig. 

Jon ligt in de gele stoel 

en Puk ligt lekker te slapen op tafel, je zou er haast slaap van krijgen. Sherlock is nog buiten, hij ligt vaak in het tuinhuisje te pitten in een mandje bekleed met een schapenvachtje.

Hij liet het zowaar toe dat toen hij er net lag ik een paar keer over zijn staart streelde, maar toen hij wilde opstappen stopte ik en ging weer zitten zodat hij bleef liggen. Zijn staart kreeg een wasbeurt en alles was weer goed.

De boefjes hebben de naaikamer als slaapkamer omgedoopt, let vooral niet op de rommel

Loki lag vaak in dit mandje, echt een meisjesmandje waar ze heerlijk in weg kunnen zakken.

En net als Jon ligt Puk graag op de bureaustoel, nu helemaal bedekt onder de grijze kattenharen

Gisteren was ik in de tuin te vinden, de joekel van een Viburnum die als zonnescherm dienst doet in de vroege uren van de dag had ik woensdagmiddag ingekort en smaller gemaakt, hij moet nog smaller, maar dan zitten er geen bloemen meer in voor de bijen, en dat vind ik zonde. De vele takken gingen gisteren door de hakselaar, heerlijk werkje, vooral omdat onze hakselaar qua geluid amper boven dat van de grasmaaier uit komt.

De in de volle grond geplaatst stek van de struikkamperfoelie

heb ik met de heggeschaar smaller en iets korte gemaakt, zodat hij wat voller uit kan lopen vanuit het midden

Ook de moederplant hiervan heb ik onder handen genomen, hoe mooi ik de losse vorm ook vind, hij hing over andere vaste planten heen die al deels verpieterden, zoals de treurvorm van een budleija -achter de boomstronk- de dode takken heb ik er uit geknipt, maar er zit gelukkig nog leven in

De wisteria bloeit als een zot, zo mooi, en lekker ruiken dat-ie doet

Net als de mini sering, die ik trouwens ook wil gaan inkorten na de bloei om hem iets voller te krijgen

De borrelsteen van de vijver is weer in werking, ik heb het op een timer gezet zodat het aangaat als de vogeltjes op hun actiefs zijn en onze roofdieren nog in diepe rust binnen zijn, en uitgaat als het donker is.  Jon telt kikkers, eentje zagen we wegspringen toen hij hem wilde aanwijzen

Gistermiddag zei ik tegen Puk en Fay die met verlangen naar de op het gras spelende Sherlock en Jon zaten te kijken, dat ze pas naar buiten mochten als Puk zich ook liet aaien en kort oppakken. En wat gebeurde er vanmorgen toen Fay bij mij op schoot lag? Puk sprong er bij, bovenop mijn schoot. En sprong er na een paar tellen ook gelijk weer vanaf, maar goed, hij probeert het in ieder geval. Hij schrok denk ik van mijn hoofd en handen die opeens erg dicht bij waren, beetje balen dat die met mijn schoot en benen zijn verbonden zijn, want hij durft ook al kopjes te geven tegen mijn schoenen als ik zit.

Hier zit hij naar de sokken te kijken van manlief, die na een slechte nacht en de eerste bestraling van het hoofd een hoofdpijn voelde opkomen, gelukkig hielpen pijnstillers en een dutje. Puk tikte af en toe tegen zijn voeten, maar voelde aan dat het baasje even rust nodig had en gebruikte geen nagels.