Fay treuzelde aan het eind van de middag weer met naar binnen komen, en omdat het begon te spetteren en ik ze heel graag binnen wilde hebben voordat het ging plenzen en ze dan niet meer vanonder de veranda wilde komen, pakte ik snel een paar kattensnoepjes uit de keuken, de schuifpui een stukje open latend in de hoop dat ze achter me aan kwam als ze zag dat ik naar de keuken liep.
Ze kwam pas naar binnen toen ze me de snoepjes op de mat bij de schuifpui zag leggen, en snel ging de deur dicht, Jon glipte op het nippertje ook nog naar binnen en dook gelijk de keuken in. Ik ging verder met breien, nog even mijn pen afmaken en dan een foto maken, ik ben al een eind gekomen maar heb denk ik nog wel een bol nodig eer hij op lengte is

Ik hoorde Jon van het aanrecht afspringen en zag hem zijn lippen aflikkend de kamer inlopen. Huh? Ik had toch niks eetbaars op het aanrecht laten staan, ik had alles schoongemaakt en opgeborgen na de lunch. Misschien had hij nog iets uit de gootsteen opgelikt, dacht ik, en ging weer verder met breien. Toen ik voor het eten klaarmaken de keuken inliep en de pannen op de kookplaat zette, viel mijn oog op het bakje met kattensnoepjes. Het deksel lag er naast en gelukkig had Jon ook aan de andere katten gedacht en nog iets overgelaten voor ze.

Toen we aan tafel zaten liep Jon tussen ons in kopjes te geven en zat Fay ook vlakbij ons aan te kijken, wie weet wat er op de grond viel. Toen er na een tijdje geduldig zitten en lief kijken niks gebeurde, liep ze terug de woonkamer in. Jon ging er bij liggen, geduld is een schone zaak, doch werd niet beloond en mokkend zat hij toen we afruimden op het vensterbank om naar buiten gelaten te worden. Dan maar zelf iets lekkers zoeken.
Alles behalve mokken doet deze kleine uk, het nieuwe broekje zit zo fijn, is zo lekker zacht en warm en ruim, het wachten is op een foto dat ze op haar teentjes gaat kluiven 🥹

Vorige week was Sherlock ‘s nachts niet thuisgekomen, en ik liep de volgende ochtend te zoeken, half misselijk van bezorgdheid, maar kon hem niet vinden. Een paar uur later zag ik hem onder de veranda op het bankje zitten, hij nam geen aanstalten om naar binnen te komen,  en keek wat om zich heen. Toen hij ook niet met Fay naar binnen liep, ben ik hem maar gaan halen, niet geheel de bedoeling vond hij, maar hij stribbelde niet heel erg tegen. Hij liep eenmaal binnen rustig naar de keuken, ik hoorde hem eten en terug de kamer in wilde hij er weer uit. Dacht het niet. Ik zette hem op de toren en daar bleef hij gewoon zitten, tot vreugde van Fay die er lekker bij ging zitten

Het passieve van Sherlock stak ik op de zware nacht die hij vast had gehad, hij at gewoon en ik kon geen wondjes ontdekken en zijn nageltjes zagen er ook mooi scherp uit. Gewoon flink doorgezakt en nu last van een kater. Ze gingen lekker liggen, nou ja, lekker

Genieten van de rust, normaal houdt Sherlock het al na een half uur voor gezien

Fay wist het zo voor mekaar te krijgen dat Sherlock uiteindelijk helemaal op het randje van de toren lag, en Sherlock liet het gewoon gebeuren. Drie uur later, genieten van het late middag zonnetje

Ik merkte wel dat Sherlock ergens last van had, hij liep wat voorzichtiger, misschien dat zijn pootje waar hij bijna een maand eerder problemen mee had wat meer last gaf. Vrijdag ging ik naar boven, even wat patroontjes zoeken, na een aarzelende aanloop sprong Sherlock op tafel en hielp mee terwijl Jon meer van het overzicht houden was.

Fay kwam aantrippelen, maakte een zweefsprongetje en kwam erbij zitten, rook of er nog snoepjes op het handdoekje lagen (Sherlock krijgt ze daar altijd want hij kan ze anders niet goed oppakken, geen tandjes he)

en vroeg toen aan Sherlock of ze mee mocht helpen met assisteren.

Nou vooruit, en zo zaten/lagen ze een tijdje,

tot ik weer naar beneden ging, ik kon me niet focussen en besloot om even stof halen bij de Stoffenkoning in Rucphen. Ik was die morgen vroeg bij de psycholoog geweest, het emmertje begint over te lopen en een niet goed behandelde trauma speelt nu de rek er uit raakt weer op; ze gaat dit aanpakken met EMDR.

 Ik heb even getwijfeld of ik dit in mijn blogje ging zetten,  het is wel erg persoonlijk en over de mentale problemen durft men niet zo snel te praten, want je wilt niet zwak overkomen, of voor een aandachtshoer uitgemaakt worden.  Er over praten helpt, een buitenstaander met verstand van zaken kan helpen alles op een rijtje te zetten, het te relativeren, je aanmoedigen om dingen (anders) aan te pakken, en evt andere hulp aanbieden om de angel uit oud zeer te halen waardoor je er gewoon zonder de pijn of angst of verwijten naar kunt kijken. 

Ik moest die middag er dus gewoon even uit, even wat minder in mijn hoofd bezig zijn, en wat helpt beter dan lapjes kopen. (Plantjes, maar daar is het nu de tijd niet voor)  Nou hoor ik quilters zeggen dat ik dan toch beter langs Quiltshop Leur had kunnen gaan. Dat was ook een optie ware het niet dat ik aan quiltstof geen gebrek heb, wel aan kinderstofjes, en gelukkig vond ik er een paar, ook al had ik last van keuzestress en heb bijna een uur staan wikken en wegen voor de schappen, idioot gewoon.
Gelukkig hielp mijn bijnaschoondochter op afstand met kiezen, ik stuurde haar foto’s en een filmpje van de stoffen en zij omcirkelde op screenshots welke ze mooi vond. Rechts liggen de dikke tricot met wollige achterkant voor pyjama’s of zo, links de gewone tricotstoffen. Ik ben begonnen met broekjes, een jurkje en een kruippakje, en we zien wel, als het klaar is zal ik de foto’s showen.

Tijdens het koken schoot ik weer even vol, ik zag pootafdrukken van Puk op het raam, hij was een fanatieke vliegenvanger, ach het lief ventje wordt zo gemist.

Gelukkig zijn Jon, Fay en Sherlock ook vreselijk lief, Fay begint steeds aanhaliger te worden en is een geoefende schootkat aan het worden die pas van schoot gaat als ik omhoog kom. Eerder hoefde ik alleen maar aan opstaan te denken en ze schoot al weg. 

Zaterdag zag ik opeens hele kleine druppeltjes bloed op de vloer liggen, maar kon niet ontdekken waar dat vandaan kwam, geen wondjes aan pootjes,  pas zondagmiddag ontdekte ik dat Sherlocks haren geklit zaten op zijn rechter elleboog, en dat het daar flink dik was, een bult maatje kippenei, duidelijk een abces. Maandag nam ik hem mee naar de dierenarts, het was dezelfde die hem eerder ook al had onderzocht, en hij ging al gelijk heel rustig erbij liggen. Ze schoor het dikke plekje kaal en er kwam een open wondje tevoorschijn, maar er kwam niks meer uit van viezigheid, alleen maar wat wondvocht.

Wel was het dik rond het gewricht aldaar, dus kreeg hij weer voor een week een antibioticakuur. Ze onderzocht hem verder en op heel veel korstjes van krabwondjes na kon ze niks ontdekken, hij had geen enkel wondje op zijn achterlijf. “Jongen wat een gevecht moet dat zijn geweest, er moet in de buurt een andere kat rondlopen die net zo erg of zelfs erger is toegetakeld”, zei ze. Ik probeer hem voortaan wat vroeger op de avond binnen te krijgen, want hoe later op de avond hoe lastiger dat wordt, het liefst houd ik hem al voor zeven uur binnen, maar dan zit hij voor het raam en miauwt dan zo zielig, dat ik weer zwicht en hem er uit laat. Fay mag na een uur of zes niet meer naar buiten, en ze berust hierin, gelukkig 😊 Tegen half negen komen Jon en Sherlock zich bij de schuifpui melden, en mogen ze niet meer naar buiten. 

De wond van Sherlock was gisteren al helemaal dicht, nog even en je ziet er niks meer van.

Tijdens tv kijken brei ik de laatste weken aan een vest naar dit patroon, het meerderen voor de raglanmouwen gaat lekker en ziet er mooi uit, en tijdens steken tellen kwam ik er achter dat ik al te ver was gegaan, en moest een stukje uithalen, tien pennen maar

Oeps iets te ver uitgehaald, weer een paar pennen gebreid en toen kon ik de steken voor de mouwen op een hulpdraad zetten,
wat steken erbij voor onder de oksels, en weer verder breien zonder meer te meerderen. Op per ongeluk steken laten vallen na kan er nu niks meer mis gaan tijdens tv kijken.

Kijk eens wat een lieve foto we kregen, Sophie is nu twee maanden (en een paar dagen) oud

Weinig tijd om te bloggen, ik ben gestart met het breien van een vest, poging twee kun je wel zeggen, want poging een strandde eerst in een veel te groot help-ik-verzuip-vest, en na het wassen werd het een kek vervilt jasje die helaas tijdens het dragen bij mijn derrière opkroop en ik de hele tijd er aan zat te trekken om mijn welvingen niet te veel tentoon te stellen.
Ik zag op Facebook dat Anita (met de vlijtige handjes) aan een top-down vest was begonnen en ze was lovend over het patroon, omdat je het helemaal op maat kan verlengen/verkorten want je kan al breiend passen, en als hij klaar is heb je enkel twee okselnaden om dicht te maken.
https://www.petiteknit.com/products/no-frills-cardigan
dus snel klikkerdeklik ook gekocht, want ik zag dat het geschikt was voor pen nr 4, en laat ik daar nog bijna zes (!) bollen van 700 meter hebben.
Waarom zes?
Nou, ik had nog een bol van over toen ik weer op de markt was, kijkend bij het wolkraam wat ze nog meer van moois hadden (veel), zag ik dat een klant dezelfde wol kocht als waar ik net het reuze vest van had gebreid, en de verkoopster legde het pak met resterende bollen terug in de wagen waar ze haar voorraad bewaard, met de wijze woorden “dit zijn de laatste die ik nu nog heb”, en keek ze mij nou aan? Better safe than sorry. 
Daarom dus zes.

Superlang geleden dat ik een top-down heb gebreid, werkelijk wel iets van veertig jaar, 🫣 en ik kon me er werkelijk niks meer van herinneren. Die kraag, hoe dan? Gelukkig staan er op de website filmpjes per stap en kwam ik er wel uit, het meerderen voor de raglanmouwen is een aandachtspunt bij mij, vooral de steekmarkeerders irriteren me mateloos vind ik erg onhandig.  En toen ik na een stukje keek of de meerderingen de goede kanten op wezen, zag ik een onregelmatigheid in de vorm van een gevallen steek 😥 die ik gelukkig wel wist op te halen, maar die ladder van steekjes is wel een stuk fijner dan de rest. Het zal hopelijk niet meer opvallen in het geheel.

Toch? Het zit voor de kijker rechts (ondertussen laat ik Jon er in)

Ik doe ongeveer een (even Fay binnen laten) minuut of twaalf over een naald (Fay begroet mijn iPad), ik had mijn breiwerk mee toen ik gisteren naar de bekken fysio moest (alles gaat goed, mijn binnenvoering begint weer strak te zitten 👌) en ik begon net aan mijn derde pen toen ze me naar binnen riep. Het was aan het begin van de middag flink uitgelopen met een cliënt en dat haal je de rest van de dag niet meer in, zei ze verontschuldigend.
Hehe, Fay heeft haar plekje gevonden, hiervoor moest ik mijn stoel in de relax stand zetten om plaats te maken voor haar en mijn iPad, het typt een beetje onhandig, maar we doen alles voor de poezenbeesten. Jon wilt er uit, hij moet maar even wachten, Fay ligt net zo lekker.

Kijk nou toch wat leuk, het jasje waar Sophie in zwom toen ze twee dagen oud naar huis mocht zit nu prima, ook al is de capuchon ruim, maar dat is bij alle jasjes zo.

Dat zag ik toen ik weer bij Baby-dump was, oh man wat is dat leuk om bij al die kleertjes te kijken. Ik was er met een missie, ons Sophietje komt een hele dag bij ons zodat de ouders een dagje weg kunnen, en dan wil ik wel dat ze een eigen bedje heeft ipv de trampoline. Even online zoeken welk merk goed en stevig was, dit bleek van Qute, de Q-Sleep te zijn, en eenmaal gevonden in de winkel kon ik uit drie kleuren kiezen: zwart, mintgroen of mosgroen. Het werd mosgroen. (Even Sherlock naar binnen en Jon naar buiten laten, fijn dat ze dit gelijkertijd willen doen)

De verkoopster adviseerde mij om er een extra matrasje bij te kopen, want wat er bij geleverd werd was een hele dunne, en je voelde het frame er doorheen bij lichte druk. En ja, inderdaad, dat kan niet lekker liggen, ook al weegt Sophie nou nog steeds minder dan Jon en kan ze nog geen deuk in het dunne matrasje maken, maar over een jaar vast wel, dus doe maar.

Ze adviseerde een fijne dikke, maar die vond ik toch te dik en in combinatie met erg zacht leek me dat niet veilig. Toen ik dit hardop zei, antwoordde ze een beetje kattig dat iedereen deze erbij nam en ze nog nooit klachten hierover had gekregen. Sorry hoor, maar ik wil alleen maar het beste en veiligste voor mijn kleindochtertje.
Ze wees me op een andere, met metaal platen onder de matrasdelen, die was steviger. Wat heet, die was dun en hard, en het leek me ook koud in de winter. Ik zag een inflatable matrasje liggen van het merk Qute, hij voelde stevig aan maar niet plankhard, niet te dik, niet te dun, en hij bestond uit een deel ipv uit vier delen. “Opgerold past het in dit zakje”, zei de verkoopster optimistisch, en hield een nylon zakje op van -ik gok- 20x 30cm. Toen ik zei dat ik die wilde hebben, zocht ze tussen de verpakkingen, maar het bleek de laatste te zijn, “Dan gaat het deze worden, ik zal hem voor u inpakken”, en ze liep ermee naar de toonbank om het op te rollen om in het zakje te stoppen.
Hah, makkelijker gezegd dan gedaan.

Ze begon door in de gehele breedte knijpend in het matrasje deze al duwend leeg te persen en op te rollen, en ik vroeg me af hoe ze de lange worst eenmaal opgerold dubbel gevouwen kreeg zonder het kapot te maken. Nadat de rol tot twee keer toe uit haar handen schoot -want hij werd te dik om zowel goed in te kunnen knijpen én op te rollen- en zich daardoor weer met lucht vulde, besloot ze het op de grond te proberen ipv op het randje van de toonbank. Ze ging het anders proberen en vouwde eerst het matrasje in de breedte dubbel, zodat het nu ongeveer even breed was als het zakje. Hehe, eindelijk. En met een steeds roder wordend hoofd ging ze weer aan de slag, het leek wel of ze aan het reanimeren was.
“Poeh dat is wel hard werken voor zo’n klein matrasje, dat is toch haast geen doen?”, zei ik tegen haar, mezelf afvragend of het mij wel zou lukken. “Het zou wel heel lullig zijn als ik nu toch liever een ander matrasje zou willen”, en even hield ze op met rollen en keek me haast hoopvol aan. “Naaah, ik neem hem wel hoor”, zei ik en liep grinnikend naar een rekje met kleding vlakbij de toonbank, en ik hoorde ze zuchten en steunen achter de balie. (even Jon, Fay en Sherlock naar buiten laten, Huh, ik had Jon toch net ook naar buiten gelaten? Oh wacht, dan zal hij via de Koninklijke ingang -raam werkkamer van mijn lief- naar binnen zijn gelaten)

Een blonde ontevreden kijkende Barbiepop, geheel in het ivoor gekleed in pluche jasje, minirok en met hoge glimmende laarzen tot halverwege haar dijbenen kwam aanlopen met een moeilijk kijkende matching met mama uitgedoste baby van een paar maanden in een bling bling designerwandelwagen, en legde een rokje op de toonbank, klagend dat ze niet snapte dat er geen badpakjes meer waren. Hoezo was het seizoen voorbij, de zwembaden waren toch gewoon het hele jaar door open? “Nou moet ze elke keer hetzelfde badpakje aan tijdens het babyzwemmen, dat is toch niet leuk?”

O boy, ik kon zo uit mijn hoofd wel een tiental dingen opnoemen die veel minder leuk waren, maar wilde het meisje van amper twintig niet aan het huilen maken, en keek achter de toonbank hoe het stond met de reanimatie. Het matrasje was eindelijk klein genoeg opgerold dat het in het zakje kon glijden. Nou ja, glijden, het werd nog een heel geduw en getrek met twee man en eenmaal dat de opening van het zakje de top van het opgerolde matrasje omklemde kon het gepeuter beginnen van het zakje er verder overheen te krijgen. Dit kon toch veel makkelijker, een groter zakje bijvoorbeeld? Nou ja, maandag weet ik het, maar grote kans dat het matrasje na twee pogingen onopgerold in een even snel gemaakte hoes bij ons op de kledingkast beland voor de volgende keer.

Het rokje – een schattig gebloemd katoen lapje van 10×30 cm aangerimpeld op een elastisch bandje- werd aangeslagen en bleek net zo duur te zijn als het campingbedje, OMG. Ze hoopte dat het haar dochtertje mooi zou staan. Ojee, wat een opeenstapeling van ellende, ook dat nog. De baby kon nog niet zonder steun rechtop zitten, laat staan lopen, dus hoezo zou het haar niet mooi staan.

Met het bedje ingeladen

reed ik naar de kringloopwinkel, even kijken of ze er wippertjes hebben, vast wel, en ja hoor, achterin bij de babyspullen lagen er een stuk of vier, allen met wat vlekken op de bekleding, en lichte beschadigingen aan het metalen frame, maar ach, niets wat met wassen, een sopdoekje en een nieuwe zelfgemaakte hoes verholpen kon worden.

Het enige wippertje waarvan de bekleding in de wasmachine kon rook een uur in de wind naar kattenplas, getver, zoiets breng je toch niet naar de kringloopwinkel? Zelfs al zou ik ter plekke de hoes eraf slopen (no way dat ik zo’n stank in de auto wil hebben) dan nog zou het frame mogelijk stinken, brrr.

Ik was er gelijk klaar mee, dan maar geen wippertje, en ik wilde al weggaan toen mijn oog op een mooie kinderwagen viel, er was werkelijk niks mis (vlekjes op het matrasje, maar een nieuw matrasje is vast zo gekocht), en dat voor €39,95 inclusief een maxi-cosi. Hij reed als een zonnetje, alleen zag ik niet hoe het inklappen in zijn werk ging, ook al kon ik dit later wel op internet vinden vermoedde ik zo.
Ik zag ons al een stukje lopen met Sophie, en dan natuurlijk diep teleurgesteld thuis komen omdat we geen bekenden waren tegen gekomen en niemand in de wagen had gekeken.

Maar mijn gezond verstand kickte in en vertelde me dat ik echt geen kinderwagen nodig had, en het zou die hele dag gaan regenen, en dat ik gewoon naar huis moest gaan voordat ik iets anders “handigs” zou ontdekken.

Jon kwam er gistermiddag gezellig bij zitten toen ik om tot mentale rust te komen weer een paar pennen wilde breien voordat ik om de griepprik moest, en hield de draad in de gaten, altijd handig.

Een paar dagen geleden schoof hij bij ons aan toen we bijna klaar waren met eten, hij gaat dan tegenover ons zitten en weet dat hij niet op de draaischijf mag komen waar het beleg ligt. Maar aanraken telt toch niet?

Ik ruimde de lunchspullen op en we lazen onze kranten nog even uit, tot manlief de zijne opzij schoof en een tijdschrift pakte dat ook op de draaischijf lag en de witte randjes worst tevoorschijn kwam, oei, die had ik over het hoofd gezien, maar Jon niet, het is zijn lievelingsworst.

En nee, hij heeft hier niks van gekregen, wel van een klein restje van de vetrand van de roompate, ook niet goed, ik weet het, maar hij keek me zo lief aan.

De griepprik krijgen was als altijd een fluitje van een cent, de vrouw voor me maakte er een sociaal event van door eerst wachtend in de rij te babbelen met mij, niks mis mee, doe ik ook vaak altijd. Maar pas bij de arts binnenlopend  nam ze de tijd met haar jas en vest uit te trekken, en tijdens en na het krijgen van de prik bleef ze maar door mauwen tegen de arts, die toen de vrouw niet  op eigen initiatief vertrok de gang in kijkend “de volgende!” riep. Sommige mensen hebben het echt niet door hè.  Misschien was het de eerste keer die dag dat ze mensen zag, wie zal het zeggen. Ze trok haar jas aan en liep gehaast met haar vest over haar arm de kamer uit.

Ik liep de arts groetend naar binnen met mijn bovenarm al ontbloot, prik ging er in, pleister was niet nodig want ik bloedde niet, bedankte de arts en ging onderwijl mijn jas aantrekkend weer naar de gang, ik was nog geen halve minuut binnen denk ik, en dit viel de dame die na mij kwam ook op, want ze riep net ietsje te hard in alle enthousiasme lachend tegen mij:  “Kijk, zo kan het ook hè. ” Ja precies.