Dit beeld hadden we zondag willen zien, Suzanne achter de bar tijdens het carnavalsweekend, gelukkig hebben we deze foto.
Donderdag zaten we vier uur in Vlissingen voor het maken van een ct-scan, een bestralingsmasker en als laatste een precisie MRI-scan, wat voor manlief betekende dat hij bijna een uur lang op de rug moest liggen, hij was na afloop gesloopt. Ik hield me bezig met borduren, ik had een paar dagen achterstand
en was op het einde weer bij
Het was een vermoeiende dag, half tien de deur uit en half vier weer thuis, en we prezen ons gelukkig dat we voor de komende bestralingen niet naar Vlissingen moeten (50 minuten rijden van Roosendaal af), maar gewoon op steenworp afstand van ons huis terecht kunnen.
We kregen de uitslag vrijdag vlak voor de middag, er was naast de twee bekende tumoren nog een kleintje gevonden aan de achterkant tegen de schedel aan, en ze kunnen ze alledrie heel goed met een keer bestralen aanpakken, elke dag eentje.
Wat een opluchting, manlief appte me met het nieuws, ik stapte net uit de slagerij, en belde hem gelijk. De tranen kwamen, zo blij was ik dat het er niet een heleboel waren. Bij meer dan vier-vijf zou het een totale hersenbestraling worden met alle bijwerkingen en mogelijk blijvende beschadigingen van dien. Maar nu dus gericht behandelen met amper bijwerkingen, misschien later littekenweefselvorming dat voor klachten kan gaan zorgen, maar dat zien we dan wel.
Tim, Yvonne en Sophie kwamen voor de lunch, Sophietje vond het rammelpoppetje wel interessant, ik had hem uit de la gehaald waarin ik babyspullen van vroeger bewaar.
Ze wilt vooral rechtop zitten; als je haar in je armen achterover leunend houdt, begint haar hoofdje rood aan te lopen van inspanningen om rechtop te komen, zo schattig 🥰
En terwijl de jonge ouders zich elders in de stad vermaakten, hadden wij het ook naar ons zin als oppassers 😍 Jon vond het ook wel leuk, en Sophie moest lachen elke keer als hij met zijn staart over haar heen zwaaide.
Ze had bij binnenkomst al gelijk haar jurkje ondergespuugd, en bij constatering dat ze met haar volgende shirtje de rest van de dag moest doen, ging het slabbetje niet meer af. Na de fles en wat afleiding bij het raam van vogeltjes (ze heeft last van op komst zijnde tandjes) kon ik een patroon uit stof knippen
Toen ik merkte dat ze moe werd, bracht ik haar naar bedje op onze slaapkamer, en viel ze bijna direct in slaap. Ik dook een deur verder de naaikamer in en maakte dit jurkje voor haar.
Herinneringen van vroeger komen naar boven, naaien terwijl de kinderen slapen. Gelukkig was dit een snel modelletje zonder sluitingen, uurtje werk, en terwijl ze lekker doorsliep maakte ik ook nog twee slabbetjes en sloeg er drukknopen in, en ook hier sliep het dametje lekker doorheen, ideaal.