Categoriearchief: Stitcheries

Smullen en zwemmen

Binnenkort zal ik weer eens een langevingertaart (Irish coffee taart) maken, met Irish coffee en advocaat, dit is een beproefd recept van zeker al twintig jaar. Het recept hieronder heb ik vijftien jaar geleden opgeschreven en wel heel apart beschreven. Toen ik het later maakte dopte in de lange vingers gewoon in de vloeistof, terwijl ik ze in dit recept ermee besprenkelde. Maar het is een overheerlijk recept, dus gewoon weer eens maken  

Irish Coffee taart
1) 3 pakken lange vingers
2) 2 theelepels oploskoffie
3) 10 eetlepels advocaat
4) halve liter slagroom
5) 4 eetlepels Irish Coffee concentraat
6) 2 zakjes vanille suiker
7) 2 eetlepels suiker
8) 4 eetlepels water
9) chocoladevlokken
A) meng 2, 5,en 8 bijeen
b) de helft van 1 over de bodem verspreiden (springvorm 26 cm doorsnee) helft van A over B besprenkelen
C) 4, 6 en 7 stijfkloppen
D) 3 door C mengen
B en D herhalen
Chocoladevlokken er over heen strooien4 uur laten opstijven.Tip: maak extra en gebruik ipv springbodem de plastik bakjes van de lange vinger verpakkingen om de taart te maken. Vries nu de bakjes in. Wil je taart bij de koffie, haal een bakje met taart half uur voor serveren uit de diepvries, snijd deze in bevroren toestand aan, snijd hierbij de verpakking mee! Taartstukken eruit halen en op schoteltjes doen, verpakking aflikken en weggooien

Maandag moest ik met Jon naar de dierenarts, hier loopt hij nietsvermoedend met me mee nadat ik de container aan de straat had gezet
IMG_5032
De blauwe druifjes en anemonen komen op tussen het Euonymus heggetje, en de roze blaadjes van de nu uitgebloeide Japanse kers maken het plaatje af
IMG_5033
Jon was zich tijdens het afbouwen van de prednison weer verder kaal aan het likken en krabben, en aangezien het nu niet van de vlooien allergie meer kon zijn na het ontvlooien dacht ik dat het nu een reactie op de vlooiendruppeltjes was.
IMG_5078
Femke hielp ons deze keer, Stijn was met vakantie, en ze had eigenlijk al aan het verhaal wat Stijn over het overlijden van mijn lief had genoteerd in Jon’s dossier al genoeg info, dit was van pure stress, niet alleen het missen van zijn baasje maar ook het voelen van mijn verdriet. “Dieren kunnen heel gevoelig zijn.” Ze adviseerde de stekker van Feliway die dezelfde geur afgeeft als een moederpoes om de jonkies op hun gemak te stellen. Voor de mens doet het niks, helaas, zei ze toen ze zag dat ik volschoot, en ze vertelde over het jarenlange rouwproces van haar moeder na het overlijden van haar vader. “Het is zwemmen of verzuipen, had ze gezegd.”, en ze wenste me heel veel sterkte met het zwemmen.

Gelukkig had ik nog een verpakking en stekker van Feliway, en ook een ruimtespray die ik boven de slaappplaatsen van Jon verstuifte, en nu al na drie dagen zie ik verbetering; er liggen geen plukken haar op de grond en hij is veel rustiger.

Ik heb ter afleiding en gewoon omdat het moet weer in de tuin gewerkt, de graskanten zijn aangepakt,
IMG_4996
Geen elektrisch gereedschap
IMG_4997
Met Fay als toezichthouder, afgeleid door het geluid van een vogeltje even buiten functie terwijl ik verder ga met het kanten knippen en onkruid van tussen de stenen trekken
IMG_4998
En omdat ik toch lekker bezig was maakte ik het achterste terras helemaal schoon; dat ziet er al zo mooi uit na het invegen van het zand
IMG_5001
De magnolia op de laatste beentjes van de bloei, ik had het gras net gemaaid/gestofzuigd, een paar vlagen wind en hoppa, niks meer van het strakke gras/mos veld meer te zien. Dus ook niet dat de graskanten hier nog niet zijn gedaan, dat is een klusje voor de volgende keer. Nadat ik heb geverticuteerd , nog zo’n klus om zweet van in je bilnaad te krijgen.

IMG_4995
Het Kaukasische vergeet-me-nietje komt heel mooi op, deze foto was van vrijdag en ik zag daarnet al bloemstengels opkomen.

IMG_5002
En op een week tijd is de Viburnum van dit

IMG_5005
Naar dit gegaan
IMG_5083
En de geur is bedwelmend, zo lekker! Ruik maar
IMG_5084
Was het maar zo’n feest hè.

Het muisje van CrabappleHill (website is blijkbaar al uit de lucht) is klaar en geperst
IMG_5034
De quilt die er naast hangt hoop ik binnenkort door te quilten, ik begin af en toe iets van quiltkriebels te voelen, maar de puinzooi op mijn naaitafel is een enorme drempel (of excuus) waardoor ik moed voor moet happen om dit eerst te tackelen eer ik aan het quilten kan beginnen.

Het witte stofje van het muisje heb ik dus geverfd met Inktense, net als de tekening. En alles geborduurd met #8 Perle cotton “Eleganza” van Wonderfil. Nee, ik heb nog steeds geen idee wat ik er nu verder mee ga doen 🙄

IMG_5035
Ik heb nog wat te vertellen over het bezoek van een klein schatje, en ook nog meer over de tuin.

Wil je niks missen, abonneer je dan op mijn blog, het kost je niets en je krijgt automatisch een melding in je e-mail box als er een nieuw blogje is geplaatst. En geen spam, dat beloof ik. Zoek op mijn blog rechts of helemaal onderaan het blogje en reacties  (afhankelijk van je browser of apparaat waarop je leest) naar onderstaande afbeelding. Dus niet op dit plaatje klikken. 
IMG_3867

Familiedag, tuin en zulks

“tuin en zulks” staat onderaan, voor wie “familiedag” wilt skippen 😉

Gistermiddag was het de jaarlijkse familiedag in het eetcafé de Raatskelder, een gezellig samenzijn voor jong en oud onder het genot van een hapje en een drankje, georganiseerd door Cor, de broer van mijn lief, die zich hier net als voorgaande jaren enorm op had verheugd vanaf het moment dat de datum was geprikt. Helaas mocht het niet zo zijn.
Omdat Sophie echt in de peuterpubertijd zit en Tim en Yvonne het gezellig wilden houden voor iedereen, had Yvonne Sophie gisteren mee naar Helmond genomen, naar de kermis met opa en oma.

Ik zag er wel tegenop om te gaan, want Perry had hier bij moeten zijn, maar met mijn kinderen in de buurt moest ik het toch wel aankunnen. En voor de broers en hun wederhelften van mijn lief was het ook de eerste keer zonder hem, voor hun zou het ook niet makkelijk zijn. Voor niemand niet.

Tim en Evelien gingen bij een statafel praten met leeftijdsgenoten, en ik liep een paar tafeltjes langs om een praatje te maken, ik was echt niet van plan om gebruik te maken van de zakdoekjes die ik mee had genomen voor het geval dat. Uh, binnen vijf minuten stond ik dus al te deppen, wat had ik dan gedacht? Ik zocht een plekje met een stoel ipv kruk en schoof aan bij Cor, schoonzus en aanverwanten, kopje thee, borrelhapje erbij, en even alles over me heen komen.

Het was zwaar, tuurlijk gingen de gesprekken niet allemaal over het gemis en het verdriet, maar het zat er wel, onder mijn huid, in mijn hoofd, in mijn hart. De familieleden waren allemaal heel lief, ze snapten wat ik nu doormaakte, en probeerden me ook na een tijdje praten mee te nemen in hun wereld van werk, vakanties en de leuke verhalen over de kinderen en kleinkinderen werden van beelden voorzien door de foto’s van de telefoons. Ik deed hard mijn best om ook hiervan te genieten, het zijn ook allemaal lieve kleinkindjes, en afleiding zou me goed doen, dus liet ik ook foto’s zien van ons schatje, maar ik hoorde op het laatst alleen maar stemmen door elkaar en om me heen, de muziek leek steeds harder te gaan, en ik begon het benauwd te krijgen.

Ik ging even naar Suzanne, ze was als een van de laatste binnengekomen vanwege haar werk, en na een paar minuten nam ze me mee naar achteren, even naar buiten voor de rust en frisse lucht. Bij de achterdeur is een lange overdekte lichte ruimte, een oud steegje dat bij de parkeerplaats uitkomt, met langs de muur bankjes voor de rokers, en we gingen daar als enige aanwezigen zitten; even rust aan de oren, mijn hart luchten, goed uithuilen want ik mis mijn ventje toch zo, en in de frisse lucht bijkomen, tot ik weer kon doorademen. Ferry kwam ons waarschuwen dat het eten werd geserveerd, en we gingen weer naar binnen. Bij zo’n zwaar gemoed dacht ik dat ik geen hap door mijn keel zou krijgen, en het verraste me dat het eten zich goed liet smaken, de saté was dan ook wel heel erg sappig.

We gingen gelijk na het eten naar huis, want we zaten er flink doorheen, emotioneel gedraind. De eerste keer zonder hun vader 😢 en voor het eerst iedereen weer zien na de uitvaart hadden zij aan medeleven en luisterende oren ook geen gebrek gehad. Het was pittig, maar ook wel fijn omdat ze het allemaal snapten, vertelde Evelien vanmorgen.

Na een onrustige nacht was ik al heel vroeg wakker en had hierdoor niet door dat de nacht een uurtje korter had geduurd, mijn wekker ging en ik stapte zonder nog een keertje omdraaien er gelijk uit.
Ik ga zo graskantjes knippen, het is wel fris maar droog, maar het zal me goed doen om met de wind om mijn oren mijn hoofd leeg te maken. Het is vandaag twee maanden geleden dat mijn lief overleed. 😭

Hieronder het blogje wat ik gistermiddag had willen plaatsen, maar het was er niet van gekomen.

Vorige week zaterdag zaten we thuis weer als gezin bijeen, ik had tevoren nog snel de pampasgras gesnoeid voordat de wind alle pluimen door de wijk zouden blazen
IMG_4923
Het was genieten van de warme knuffels al dan niet met snottebellen vergezeld. Toen ze een bordspel gingen spelen waarvoor ik bedankte want teveel prikkels en “ik let wel op Sophietje”, besloot Sophie bij haar papa op schoot te zitten om mee te spelen, en ik ging even de tuin in. Sherlock en Fay lagen op een beschut plekje van de zon te genieten
IMG_4928
Een paar minuten later kwam Yvonne met Sophie naar buiten, of ik het goed vond dat ze buiten ging spelen en ik op haar wilde letten. Ja natuurlijk vond ik dat goed, en ze stapte over het gras achter me aan, tot ze een voetbal zag, een hele oude die ik vanonder de heg had gevist toen we hier weer terug kwamen wonen. De bal was smoezelig en verbleekt, de glans was er al jaren geleden afgegaan, maar toen het kleine kindervoetje hem wegtrapte bleek er nog leven in te zitten
IMG_4933
en ik weet niet wie het meeste genoot, de bal, het kleine meisje of de drie katten die hun ogen niet meer van de bal haalden. En ja, ik genoot ook volop. Na snel een jas aan te hebben getrokken ging ze weer voetballen.
IMG_4946
De bal kreeg de hele tuin te zien, over het gras, het terras en de paadjes tot aan de poort en weer terug naar het gras. Af en toe droeg ze de bal tot ze een mooie plek had gevonden om hem weer weg te schoppen,
IMG_4938

Sherlock ging al voor het doel liggen 😸

IMG_4939
En tussendoor aan de bloemen ruiken op verzoek van oma 😁
IMG_4944
Het was genieten voor iedereen, en na het eten (nasi van de maaltijd pakket van AH👌) ging iedereen weer voldaan naar huis. Yvonne stuurde ons het geluidsfragmentje waarin we het hoge stemmetje van Sophie hoorde, ze zong “we zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal” toen ze bijna thuis waren. En na vier keer dit te hebben gezongen, kwam het “kontje kaal!” er achteraan, gelijk gevolgd door een “ooooh dat mag niet opa oma, dat mag niet!”  Blijkbaar had haar opa dit zo gezongen en had oma toen gezegd: “Ooh dat mag je niet zeggen opa”.  😂😂

Hier onze viervoeters de volgende ochtend aan het ontbijt
IMG_4953

De magnolia staat vol in bloei, zo mooi, vind ook Fay.
IMG_4966
En ook de Japanse kers is een blikvanger
IMG_4950
Van welke kant van de wijk je naar ons huis rijdt, ze vallen op,  het zijn blikvangers. Ja, jammer dat het maar van korte duur is dat ze in bloei staan, maar dat maakt het toch nog specialer?

Donderdag en vrijdag was ik ‘s middags bij Ellie, thee drinken met wat lekkers, praten en luisteren; ik moest het huis uit omdat ik tegen de zaterdag opzag, en omdat ik niet hele dagen in de tuin kan werken was ik welkom bij Ellie. Met schootverwarming
IMG_4974
Ik dacht dat ik klaar was met mijn stitchery na het opvullen van de zonnebloem, maar ik heb nog een rood-blauw kevertje te doen
IMG_4980
Het is een schatje.

Tuin en zulks

Met het frisse doch zonnige weer heb ik woensdag weer een beetje buiten in de tuin gewerkt, heel veel opruimen en een Japanse wijnbes in een grote pot geplant, zodat ik hem tegen een warme muur kon zetten. Er moet nog een trellis oid achter komen, de takken kunnen tot 2 meter hoog worden en zullen vastgezet moeten worden. Heel even overwoog ik om gewoon wat stenen uit de grond te wippen, gat te graven, op te vullen met goede grond en daar de wijnbes in te zetten, maar ik vond het toch teveel werk en zonde van de bestrating. De wijnbes lijkt een beetje op een kleine framboos, maar zijn veel zoeter en ook wat plakkerig; ze zijn letterlijk om je vingers erbij af te likken. Nooit eerder van deze vrucht gehoord? Lees op de website van Diana meer hierover.

IMG_4899
Ik denk niet -ik weet het haast zeker- dat er dit jaar vruchtjes aan komen, hij bloeit nl op eenjarig hout (van vorig jaar) en dat takje is amper 15 cm hoog. Geduld hebben dus.

Om meer hoge campanula’s te hebben om weg te geven spitte ik een kluit jonkies uit die in het gras opkwamen. De moederplant staat wel netjes in de border bij de schutting.
IMG_4785
Het was een klus om het gras van tussen de jonge plantjes te trekken zonder de campanula wortels te beschadigen, ik eindigde met een tray vol zaailingen die even mogen bijkomen een aansterken voordat ze een locatie elders krijgen. Zo kan ik ook in de gaten houden of er nog gras tussen zit.
IMG_4788
Ook heb ik een paar sedums uitgegraven, gedeeld en een stuk weer terug in de volle grond gezet en de rest in potten, waarvan enkele bij Suzanne in de tuin staan.
IMG_4804
Een tip van Monty van Gardener’s World was om ze in potten te laten groeien en als je een lege plek in de border heb kan je daar een pot zetten voor instante vulling. Sherlock heeft een andere suggestie wat te doen met de lege plekken

IMG_4906

De struikkamperfoelie bloeit nog steeds en gonst van de insekten, vooral hommels en bijen zijn er gek op, en de zoete geur is zalig 👌
IMG_4802
Na de bloei kan hij gesnoeid worden mocht je hem te breed of hoog vinden, en dan kan je proberen om deze takjes te laten wortelen.

De magnolia staat in bloei, de knoppen gingen een dag na het maken van deze foto al een voor een open

IMG_4907
Net als de Japanse kers in de voortuin

IMG_4910

En wat te denken van deze anemoontjes, so cute 🥰
IMG_4911
Ze komen in dit deel van de grijze split overal op tot waar je de geraniums ziet staan
IMG_4915
Dat ze het zo goed doen is kwestie van in dit deel niets anders doen dan onkruid trekken. Het “gras” wat je nu ziet is het loof van bloembollen die over een paar weken gaan bloeien.

Een heerlijke zoete geur vlak bij de voordeur komt van deze skimmia
IMG_4914
En nog meer bloempjes aan struiken

IMG_4917

IMG_4913
En zie ik daar de pampasgras die ik nog moet snoeien? Ojee. Ik heb wel al de budleija struiken gesnoeid op eentje na, ik ga de takken later door de hakselaar halen om te dienen als mulch. 

Snel mijn handen wassen en lekker borduren, ik ben nu met bruin gemêleerd Perle garen begonnen, bijna klaar op tientallen Franse knoopjes en een paar kruissteekjes na.
IMG_4905
Het mysterie van wie de gever was van dit boekje is opgelost,
IMG_4855
Truus, de moeder van Yvonne had een exemplaar voor zichzelf gekocht en dacht dat het mij ook zou helpen. Zo lief 🥹  Verwarring alom toen ik in Google opzocht hoe ik de moeder van mijn schoondochter moest benoemen anders dan bij haar voornaam. Huh, schoonmoeder?  Nee joh, dat vind ik raar klinken.

Ik zal blij zijn als alles geregeld is van wat er bij komt kijken na het overlijden van mijn lief, ik zou nog teruggebeld worden over de partnerpensioen, gelukkig kan ik wel buiten werken in afwachting hierop. De rekening van Dela kan ik nergens meer vinden, maar ik zal hier ongetwijfeld wel een betalingsherinnering van krijgen, maar ik ben iemand van rekeningen gewoon gelijk betalen, dan ben je er maar vanaf. En dan moet ik nog de bank op de hoogte brengen, maar op hun website krijg je -voor mijn gevoel- zoveel vragen en opdrachten dat ik gelijk op slot val, een paniekaanval voel opkomen, en dan niks meer doe. Ik moet niet vergeten dat ik tot vlak voor manlief overleed bij de psycholoog kwam vanwege een burn-out, ik moet niet te streng zijn voor mezelf. 

Raadsel

Naast alle lieve kaartjes die ik van jullie heb ontvangen -waarvoor dank-, kwam er afgelopen week een anoniem cadeautje binnen, geen idee wie de lieve gever is, maar ik wil je graag bedanken. Het is een klein boekje qua afmeting, maar groots qua inhoud. 
IMG_4855
Het is geschreven door een klinisch psycholoog, “doctor in de geneeskunde en dé autoriteit in België en Nederland als het om verdriet, verlies en de laatste levensfase gaat”. Het is voor een verdrietig onderwerp behapbaar geschreven, geen taaie kost maar herkenbaar, korte hoofdstukken.
Op de achterkant van de kaft staat: Het boek is een gids die lezers op hun eigen tijd en in hun eigen tempo de weg wijst naar herstel.
Ik heb een paar hoofdstukken gelezen, het is een aanrader, dus dank je wel 😊

Begin vorige week was ik weer naar fitness gegaan, het was heftig, maar niet vanwege de oefeningen. Bij binnenkomst hoorden we dat een meneer van de groep die een week eerder op de ICU was opgenomen en een paar dagen later plots was overleden. Dit kwam heel hard aan, niet alleen omdat het een hele aardige en sociale man was, maar ook omdat hij en manlief altijd hele gesprekken hadden voor, tijdens en na het sporten, ze konden het goed vinden met elkaar. De fysiotherapeute besloot voor het einde van de les samen even wat te drinken en na te praten in de koffiekamer; we zaten er allemaal verdrietig te wezen.

De uitvaart was vrijdag en een paar dames van de groep gingen er naar toe, maar ik kon het niet aan om te gaan; dezelfde locatie, hetzelfde tijdstip, ook op een vrijdag, en slechts 5 weken nadat wij daar afscheid hadden genomen van mijn lief hadden genomen.

Afgelopen woensdag en donderdag heb ik een paar uur in de tuin van Suzanne en Ferry gewerkt; onkruidvrij maken van hun terras, en de vaste planten gesnoeid, waarvan er eentje afgelopen jaar tussen de tegels heen door een tuinstoel groeide; ik zette de houtzaag die ik in hun garage vond in de Budleija en bevrijde de stoel.
IMG_4818
En zo kan hij weer mooi groeien en bloeien. Het groen tegen de muur zijn varens, mooi laten staan.
IMG_4819
Na 2,5 uur werken (vooraf gegaan aan regen en hagel die ochtend) was de binnenplaats weer netjes (de bestrating staat op de nominatie om vervangen te worden, dus heb ik hier geen tijd ingestopt) en eenmaal thuis geluncht en opgewarmd ben ik gaan borduren, opeens had ik er weer zin in.

IMG_4823

De volgende dag kwam ik terug met zakken tuingrond om de border op te hogen; de schutting was vorig jaar vervangen en tijdens dit niets ontziend werk waren flinke kuilen ontstaan en ook veel planten hadden het niet overleefd of waren helemaal tegen de opstaande rand geduwd/getrapt..
IMG_4821
Stekjes van Sedum herbstfreude, daglelies, hoge campenula’s en verbena’s) uit onze tuin heb ik geplant om de lege plekken weer wat opvullen, en Suzanne zal vast weer bloemenzaad gaan strooien net als twee jaar geleden.
In de voortuin stond een pampasgras die was komen aanwaaien en precies op de hoek van de oprit/stoep was uitgegroeid tot een hinderlijke wijde sta-in-de weg. Met de schep rondom doorgestoken was hij er snel uitgewipt, gelukkig was het geen oude plant. Hij paste eenmaal gekortwiekt en goed van grond ontdaan precies in de kliko, en toen ik mijn spullen opruimde kwam de vuilniswagen en leegde de kliko, wat een timing.
IMG_4827
Ik werkte nog een uurtje door in de voortuin en ging toen naar huis, het was behoorlijk koud en er hing regen in de lucht. Ik pakte mijn borduurwerkje aan het eind van de middag erbij, het muisje kwam af. Wat een scheetje hè met die roze teentjes  

IMG_4825
En ik maakte een begin aan het blad

IMG_4826

Vrijdagmiddag ging ik naar een schoolvriend van manlief en zijn vrouw, ze wonen een uurtje rijden bij ons vandaan, het voelde zo eenzaam zo zonder mijn lief bij hun aankomend, ook al waren de omhelzingen heel warm en hartelijk. Toen ik de kamer instapte en zijn foto zag staan op het kastje bij andere foto’s hield ik het niet droog, maar hij keek me lachend aan, “ik ben er wel bij”.
IMG_3758
Aan het eind van de middag reed ik door naar het huis van Tim en Yvonne alwaar dezelfde foto in een lijstje in de open kast stond, ook hier was hij er gewoon bij. Samen met Yvonne pikte ik Sophie op van de opvang (de kleine Puk heeft Yvonne gehaakt voor de opvang)
IMG_4834
en het gekwebbel van Sophietje stopte pas toen ze na het eten en spelen -oma moest ook meehelpen met de treintjes spelen- in bed in slaap viel, wat een heerlijk kind 🥰

138c5da5-ff06-4323-9565-1996681e7e5d

Zaterdag was ik helemaal op van de emoties en de autoritten, te moe om thuis in de tuin te gaan werken wat ik eerst wel van plan was. In plaats daarvan nestelde ik me in de luie stoel, dronk vele mokken thee, borduurde ik verder aan het muisje en keek naar een serie op tv
IMG_4856
Volgende week zal hij vast wel af zijn.

Zonnig

Vandaag is het een maand geleden dat de uitvaart was van manlief, en gisteren een maand geleden dat ik hem voor het laatst zag 😭, en zo maak ik een tijdlijn, diepe zucht.

Gisteren had ik via Teams app een afspraak met het notariskantoor om een volmacht van acte van levering te ondertekenen om vervolgens mijn id met mij in beeld te houden zodat ze een screenshot konden maken. Dit alles voor de officiële ondertekening en sleuteloverdracht van het huis van mijn ouders volgende week. Ik had de notarisklerk laten weten niet aanwezig te kunnen zijn bij de overdracht, en dat ik dit via volmacht wilde doen. Dat kon, maar dan moest ik bij een notariskantoor in de buurt mij id en handtekening op papier laten verifiëren. Wat een gedoe, de moed zakte me in de schoenen.

Ik legde uit waarom ik het niet trok om aanwezig te zijn en vroeg of er een andere manier was, en toen stelde ze (mij ook nog condolerend) voor om het via Teams vergadering af te handelen. Hier heb ik nooit eerder zelf mee gewerkt, wel samen met manlief op zijn iPad tijdens de Corona periode, maar ik zou er wel uitkomen. Nadat ik het op mijn iPad en telefoon had geïnstalleerd bekeek ik uitleg op YouTube en probeerde het uit, appeltje-eitje. En zo zat ik donderdagochtend ruim op tijd klaar en ingelogd met de acte voor me. Gelukkig had ik deze de avond tevoren al gelezen, want het kwam weer hard binnen om zwart op wit de volgende woorden te zien: “thans ongehuwd en geen geregistreerd partnerschap voerende, weduwe van”
IMG_4745
Ik had de foto van mijn ventje in de fotolijst achter me gestoken, zodat hij over mijn schouder mee kon kijken.

IMG_3843
Jon kwam er gezellig bijliggen als moreel support,

IMG_4741

maar om te voorkomen dat hij op het papier zou gaan liggen terwijl ik moest tekenen, heb ik hem toch maar even buiten gezet. Diep beledigd bleef hij voor de deur zitten tot hij na afloop weer naar binnen mocht. Het hele gebeuren was binnen een paar minuten gedaan, en nadat ik een pdf van het ondertekend document had gemaakt en naar de notaris had gemaild, was het echt klaar; een pak van mijn hart dat ik het droog had gehouden en achter de rug is, lekker hoor.

Het ding is dat als ik een e-mail met als afzender een notaris zie, ik paniek voel opkomen, net als andere mensen dit misschien hebben bij blauwe enveloppen of spinnen. Dit begon in juni toen na het overlijden van mijn moeder een notarieel kantoor me opjoeg met dwingende e-mails, vlak nadat manlief meer dood dan levend was opgenomen in het ziekenhuis en ik ondanks een burn-out geen rust kon nemen.  Toen de zakenwaarnemer van manlief mijn zo zag en hoorde tijdens een bezoek heeft hij dit geregel op zich genomen, nam de stukken door en mailde me met “alles klopt hoor”, zodat ik alleen maar hoefde te tekenen. Dus ja, ik ben heel blij dat ik hier nu binnenkort een streep onder kan zetten.

Gistermiddag ben ik in de tuin aan het werk gegaan, Jon had me eerder al op de chaos gewezen
IMG_4696
Ik heb heel veel vinca minor (maagdenpalm) verwijderd, klimop dat via vogelpoep hier was opgekomen eruit getrokken, een bos guldenroede die in het gras groeide verwijderd (de hoge pluimen zie je voor het voerhuisje) en de korenbloemen die tegen de grasrand aan groeiden en in de weg lagen als er gemaaid moest worden heb ik een stukje dieper in de border geplant. Hier zie je Sherlock zitten, hij hoort wat bij de achterburen.

IMG_4756

De bonte Euonymus heb ik uit de weigelia gehaald (zie rode pijl) hij groeide er als flinke struik doorheen en verstikte de weigelia die in het voorjaar mooie rode bloemen heeft. Zo was het.
IMG_4754
Op de foto hieronder zie je de bevrijde Weigelia. De wintergroene Magnolia is ook flink gesnoeid, een aftakking boog te ver naar links over de vijver, dus die werd ingekort voordat het bij een storm zou afbreken, en takken die te ver uitstaken naar achteren en naar rechts heb ik ingekort. Hij loopt wel weer uit vlak bij de snoeivlakken, en anders jammer dan.
IMG_4767

De katten kwamen regelmatig kijken wat ik daar uitspookte en roken tevreden aan het losse grond langs het grasveld, purrrfect om in te gaan graven. Ik zal hier binnenkort gras inzaaien, er is niet veel meer over van een rechte graskant. Wel zal ik het moeten afdekken met kippengaas om te voorkomen dat het omgespit wordt, oooh dat gaan de katten niet leuk vinden.

IMG_4766
Restte mij nog het opruimen van de magnolia takken, mooi is het roestbruine van de onderkant van de bladeren.
IMG_4759
In een enkele tak zat een zaaddoos, hier en daar zag ik een glanzend rood zaadje zitten,
IMG_4757
en opeens kroop er een klein albino spinnetje uit. Ik heb hem terug in de boom gezet.

IMG_4765

IMG_4764

Dinsdagmiddag ben ik naar fitness gegaan, het kleine kwartiertje fietsen met het mooie weer was echt heel fijn, een bries door mijn haren en de zon op mijn hoofd. De vaste fysiotherapeute was er niet, ze was ziek thuis, net als enkele andere vaste deelnemers. Ik werd warm onthaald, en kreeg knuffels en lieve woorden van troost toen het me teveel werd toen ik mijn kaart uit de kaartenbak haalde en die van mijn lief er achter zag zitten. Och jongen toch, je had hier ook gewoon bij moeten zijn, het is zo oneerlijk.
En toch ben ik dapper verder gegaan, ben op bijna alle toestellen geweest; ik moest van de fysiotherapeut alles op een lager niveau doen om blessures te voorkomen, en ik merkte op de evenwichtsbal dat het met mijn balans echt heel slecht gesteld was. Heel normaal, zo werd me verteld en dit zou wel weer bijtrekken. Voordat ik weg ging liet ik mijn telefoonnummer achter, ze zouden me toevoegen bij hun whattsapp groep; ze dronken regelmatig samen koffie in de “kantine” van de fitness Fytaal voor het sporten. Terug naar huis fietsend voelde ik me zo goed, opgelucht dat ik deze horde had genomen.

Oh ja, dinsdag rond het middaguur werd de loopband bezorgd die Evelien had gekocht, de twee bezorgers waren snel weg toen ze het gevaarte in de hal hadden gezet. Trede voor trede trok ik en duwde Evelien de 50 kg zware en lompe doos omhoog, eigenlijk wilde ze hem op de tweede verdieping hebben, maar nadat we met de tong op onze schoenen en met zere handen de eerste verdieping hadden bereikt, hoefde hij niet verder omhoog besloot ze. We gingen naar beneden om bij te komen, dat waren tien hele intensieve minuten en gelukkig voelden we niks aan onze rug, 👍💪🏼 goed vanuit de benen gewerkt. Evelien pakte alles uit en reed de loopband de kamer in tussen mijn naaikamer en manlief werkkamer; deze kamer was de voorraadkamer van ons beide.
IMG_4734
Dus ja, voordat ik naar fitness ging had ik er al een flinke cardio workout op zitten.
Gisteravond maakte ik een begin aan het muisje, leuk leuk
IMG_4771

Vandaag dus de mijlpaal van 1 maand na de crematie van manlief, en om even afleiding te vinden ben ik – je raadt het al- in de tuin aan het werk gegaan. Daar waar de voormalige minigroententuin sinds een paar jaar als kattenbak dient tiert het onkruid welig, zie hier vanaf de kamer bekeken
IMG_4713
Het stuk gras voor de bak waar ik afgelopen jaar maaisel en snoeiwerk deponeerde was bedekt met onkruid. Hieronder bleek een dikke laag prachtige compost te zitten wat ik op de kattenbak gooide. Ik had mijn wekker op een half uur gezet, maar na een half uur wilde ik het afmaken (bijna klaar) en zette de wekker op tien minuten, en daarna nog een keer op repeat en toen was ik klaar. Helemaal happy! Twee takken van de magnolia voorlopig hier in de grond gezet in de hoop dat ze wortel schieten, hopend dat de katten ze niet omver trekken tijdens het graafwerk. 
IMG_4775
De plukken gras voor de kattenbak zijn daar getransplanteerd, hier lag de grote hoop compost. Ik denk dat ik ook hier weer gras ga inzaaien.