Categoriearchief: Tuin

Tuin en zulks

Met het frisse doch zonnige weer heb ik woensdag weer een beetje buiten in de tuin gewerkt, heel veel opruimen en een Japanse wijnbes in een grote pot geplant, zodat ik hem tegen een warme muur kon zetten. Er moet nog een trellis oid achter komen, de takken kunnen tot 2 meter hoog worden en zullen vastgezet moeten worden. Heel even overwoog ik om gewoon wat stenen uit de grond te wippen, gat te graven, op te vullen met goede grond en daar de wijnbes in te zetten, maar ik vond het toch teveel werk en zonde van de bestrating. De wijnbes lijkt een beetje op een kleine framboos, maar zijn veel zoeter en ook wat plakkerig; ze zijn letterlijk om je vingers erbij af te likken. Nooit eerder van deze vrucht gehoord? Lees op de website van Diana meer hierover.

Ik denk niet -ik weet het haast zeker- dat er dit jaar vruchtjes aan komen, hij bloeit nl op eenjarig hout (van vorig jaar) en dat takje is amper 15 cm hoog. Geduld hebben dus.

Om meer hoge campanula’s te hebben om weg te geven spitte ik een kluit jonkies uit die in het gras opkwamen. De moederplant staat wel netjes in de border bij de schutting.

Het was een klus om het gras van tussen de jonge plantjes te trekken zonder de campanula wortels te beschadigen, ik eindigde met een tray vol zaailingen die even mogen bijkomen een aansterken voordat ze een locatie elders krijgen. Zo kan ik ook in de gaten houden of er nog gras tussen zit.

Ook heb ik een paar sedums uitgegraven, gedeeld en een stuk weer terug in de volle grond gezet en de rest in potten, waarvan enkele bij Suzanne in de tuin staan.

Een tip van Monty van Gardener’s World was om ze in potten te laten groeien en als je een lege plek in de border heb kan je daar een pot zetten voor instante vulling. Sherlock heeft een andere suggestie wat te doen met de lege plekken

De struikkamperfoelie bloeit nog steeds en gonst van de insekten, vooral hommels en bijen zijn er gek op, en de zoete geur is zalig 👌

Na de bloei kan hij gesnoeid worden mocht je hem te breed of hoog vinden, en dan kan je proberen om deze takjes te laten wortelen.

De magnolia staat in bloei, de knoppen gingen een dag na het maken van deze foto al een voor een open

Net als de Japanse kers in de voortuin

En wat te denken van deze anemoontjes, so cute 🥰

Ze komen in dit deel van de grijze split overal op tot waar je de geraniums ziet staan

Dat ze het zo goed doen is kwestie van in dit deel niets anders doen dan onkruid trekken. Het “gras” wat je nu ziet is het loof van bloembollen die over een paar weken gaan bloeien.

Een heerlijke zoete geur vlak bij de voordeur komt van deze skimmia

En nog meer bloempjes aan struiken

En zie ik daar de pampasgras die ik nog moet snoeien? Ojee. Ik heb wel al de budleija struiken gesnoeid op eentje na, ik ga de takken later door de hakselaar halen om te dienen als mulch.

Snel mijn handen wassen en lekker borduren, ik ben nu met bruin gemêleerd Perle garen begonnen, bijna klaar op tientallen Franse knoopjes en een paar kruissteekjes na.

Het mysterie van wie de gever was van dit boekje is opgelost,

Truus, de moeder van Yvonne had een exemplaar voor zichzelf gekocht en dacht dat het mij ook zou helpen. Zo lief 🥹 Verwarring alom toen ik in Google opzocht hoe ik de moeder van mijn schoondochter moest benoemen anders dan bij haar voornaam. Huh, schoonmoeder? Nee joh, dat vind ik raar klinken.

Ik zal blij zijn als alles geregeld is van wat er bij komt kijken na het overlijden van mijn lief, ik zou nog teruggebeld worden over de partnerpensioen, gelukkig kan ik wel buiten werken in afwachting hierop. De rekening van Dela kan ik nergens meer vinden, maar ik zal hier ongetwijfeld wel een betalingsherinnering van krijgen, maar ik ben iemand van rekeningen gewoon gelijk betalen, dan ben je er maar vanaf. En dan moet ik nog de bank op de hoogte brengen, maar op hun website krijg je -voor mijn gevoel- zoveel vragen en opdrachten dat ik gelijk op slot val, een paniekaanval voel opkomen, en dan niks meer doe. Ik moet niet vergeten dat ik tot vlak voor manlief overleed bij de psycholoog kwam vanwege een burn-out, ik moet niet te streng zijn voor mezelf.

Raadsel

4 reacties

Naast alle lieve kaartjes die ik van jullie heb ontvangen -waarvoor dank-, kwam er afgelopen week een anoniem cadeautje binnen, geen idee wie de lieve gever is, maar ik wil je graag bedanken. Het is een klein boekje qua afmeting, maar groots qua inhoud.

Het is geschreven door een klinisch psycholoog, “doctor in de geneeskunde en dé autoriteit in België en Nederland als het om verdriet, verlies en de laatste levensfase gaat”. Het is voor een verdrietig onderwerp behapbaar geschreven, geen taaie kost maar herkenbaar, korte hoofdstukken.
Op de achterkant van de kaft staat: Het boek is een gids die lezers op hun eigen tijd en in hun eigen tempo de weg wijst naar herstel.
Ik heb een paar hoofdstukken gelezen, het is een aanrader, dus dank je wel 😊

Begin vorige week was ik weer naar fitness gegaan, het was heftig, maar niet vanwege de oefeningen. Bij binnenkomst hoorden we dat een meneer van de groep die een week eerder op de ICU was opgenomen en een paar dagen later plots was overleden. Dit kwam heel hard aan, niet alleen omdat het een hele aardige en sociale man was, maar ook omdat hij en manlief altijd hele gesprekken hadden voor, tijdens en na het sporten, ze konden het goed vinden met elkaar. De fysiotherapeute besloot voor het einde van de les samen even wat te drinken en na te praten in de koffiekamer; we zaten er allemaal verdrietig te wezen.

De uitvaart was vrijdag en een paar dames van de groep gingen er naar toe, maar ik kon het niet aan om te gaan; dezelfde locatie, hetzelfde tijdstip, ook op een vrijdag, en slechts 5 weken nadat wij daar afscheid hadden genomen van mijn lief hadden genomen.

Afgelopen woensdag en donderdag heb ik een paar uur in de tuin van Suzanne en Ferry gewerkt; onkruidvrij maken van hun terras, en de vaste planten gesnoeid, waarvan er eentje afgelopen jaar tussen de tegels heen door een tuinstoel groeide; ik zette de houtzaag die ik in hun garage vond in de Budleija en bevrijde de stoel.

En zo kan hij weer mooi groeien en bloeien. Het groen tegen de muur zijn varens, mooi laten staan.

Na 2,5 uur werken (vooraf gegaan aan regen en hagel die ochtend) was de binnenplaats weer netjes (de bestrating staat op de nominatie om vervangen te worden, dus heb ik hier geen tijd ingestopt) en eenmaal thuis geluncht en opgewarmd ben ik gaan borduren, opeens had ik er weer zin in.

De volgende dag kwam ik terug met zakken tuingrond om de border op te hogen; de schutting was vorig jaar vervangen en tijdens dit niets ontziend werk waren flinke kuilen ontstaan en ook veel planten hadden het niet overleefd of waren helemaal tegen de opstaande rand geduwd/getrapt..

Stekjes van Sedum herbstfreude, daglelies, hoge campenula’s en verbena’s) uit onze tuin heb ik geplant om de lege plekken weer wat opvullen, en Suzanne zal vast weer bloemenzaad gaan strooien net als twee jaar geleden.
In de voortuin stond een pampasgras die was komen aanwaaien en precies op de hoek van de oprit/stoep was uitgegroeid tot een hinderlijke wijde sta-in-de weg. Met de schep rondom doorgestoken was hij er snel uitgewipt, gelukkig was het geen oude plant. Hij paste eenmaal gekortwiekt en goed van grond ontdaan precies in de kliko, en toen ik mijn spullen opruimde kwam de vuilniswagen en leegde de kliko, wat een timing.

Ik werkte nog een uurtje door in de voortuin en ging toen naar huis, het was behoorlijk koud en er hing regen in de lucht. Ik pakte mijn borduurwerkje aan het eind van de middag erbij, het muisje kwam af. Wat een scheetje hè met die roze teentjes

En ik maakte een begin aan het blad

Vrijdagmiddag ging ik naar een schoolvriend van manlief en zijn vrouw, ze wonen een uurtje rijden bij ons vandaan, het voelde zo eenzaam zo zonder mijn lief bij hun aankomend, ook al waren de omhelzingen heel warm en hartelijk. Toen ik de kamer instapte en zijn foto zag staan op het kastje bij andere foto’s hield ik het niet droog, maar hij keek me lachend aan, “ik ben er wel bij”.

Aan het eind van de middag reed ik door naar het huis van Tim en Yvonne alwaar dezelfde foto in een lijstje in de open kast stond, ook hier was hij er gewoon bij. Samen met Yvonne pikte ik Sophie op van de opvang (de kleine Puk heeft Yvonne gehaakt voor de opvang)

en het gekwebbel van Sophietje stopte pas toen ze na het eten en spelen -oma moest ook meehelpen met de treintjes spelen- in bed in slaap viel, wat een heerlijk kind 🥰

138c5da5-ff06-4323-9565-1996681e7e5d

Zaterdag was ik helemaal op van de emoties en de autoritten, te moe om thuis in de tuin te gaan werken wat ik eerst wel van plan was. In plaats daarvan nestelde ik me in de luie stoel, dronk vele mokken thee, borduurde ik verder aan het muisje en keek naar een serie op tv

Volgende week zal hij vast wel af zijn.

Zonnig

9 reacties

Vandaag is het een maand geleden dat de uitvaart was van manlief, en gisteren een maand geleden dat ik hem voor het laatst zag 😭, en zo maak ik een tijdlijn, diepe zucht.

Gisteren had ik via Teams app een afspraak met het notariskantoor om een volmacht van acte van levering te ondertekenen om vervolgens mijn id met mij in beeld te houden zodat ze een screenshot konden maken. Dit alles voor de officiële ondertekening en sleuteloverdracht van het huis van mijn ouders volgende week. Ik had de notarisklerk laten weten niet aanwezig te kunnen zijn bij de overdracht, en dat ik dit via volmacht wilde doen. Dat kon, maar dan moest ik bij een notariskantoor in de buurt mij id en handtekening op papier laten verifiëren. Wat een gedoe, de moed zakte me in de schoenen.

Ik legde uit waarom ik het niet trok om aanwezig te zijn en vroeg of er een andere manier was, en toen stelde ze (mij ook nog condolerend) voor om het via Teams vergadering af te handelen. Hier heb ik nooit eerder zelf mee gewerkt, wel samen met manlief op zijn iPad tijdens de Corona periode, maar ik zou er wel uitkomen. Nadat ik het op mijn iPad en telefoon had geïnstalleerd bekeek ik uitleg op YouTube en probeerde het uit, appeltje-eitje. En zo zat ik donderdagochtend ruim op tijd klaar en ingelogd met de acte voor me. Gelukkig had ik deze de avond tevoren al gelezen, want het kwam weer hard binnen om zwart op wit de volgende woorden te zien: “thans ongehuwd en geen geregistreerd partnerschap voerende, weduwe van”

Ik had de foto van mijn ventje in de fotolijst achter me gestoken, zodat hij over mijn schouder mee kon kijken.

Jon kwam er gezellig bijliggen als moreel support,

maar om te voorkomen dat hij op het papier zou gaan liggen terwijl ik moest tekenen, heb ik hem toch maar even buiten gezet. Diep beledigd bleef hij voor de deur zitten tot hij na afloop weer naar binnen mocht. Het hele gebeuren was binnen een paar minuten gedaan, en nadat ik een pdf van het ondertekend document had gemaakt en naar de notaris had gemaild, was het echt klaar; een pak van mijn hart dat ik het droog had gehouden en achter de rug is, lekker hoor.

Het ding is dat als ik een e-mail met als afzender een notaris zie, ik paniek voel opkomen, net als andere mensen dit misschien hebben bij blauwe enveloppen of spinnen. Dit begon in juni toen na het overlijden van mijn moeder een notarieel kantoor me opjoeg met dwingende e-mails, vlak nadat manlief meer dood dan levend was opgenomen in het ziekenhuis en ik ondanks een burn-out geen rust kon nemen. Toen de zakenwaarnemer van manlief mijn zo zag en hoorde tijdens een bezoek heeft hij dit geregel op zich genomen, nam de stukken door en mailde me met “alles klopt hoor”, zodat ik alleen maar hoefde te tekenen. Dus ja, ik ben heel blij dat ik hier nu binnenkort een streep onder kan zetten.

Gistermiddag ben ik in de tuin aan het werk gegaan, Jon had me eerder al op de chaos gewezen

Ik heb heel veel vinca minor (maagdenpalm) verwijderd, klimop dat via vogelpoep hier was opgekomen eruit getrokken, een bos guldenroede die in het gras groeide verwijderd (de hoge pluimen zie je voor het voerhuisje) en de korenbloemen die tegen de grasrand aan groeiden en in de weg lagen als er gemaaid moest worden heb ik een stukje dieper in de border geplant. Hier zie je Sherlock zitten, hij hoort wat bij de achterburen.

De bonte Euonymus heb ik uit de weigelia gehaald (zie rode pijl) hij groeide er als flinke struik doorheen en verstikte de weigelia die in het voorjaar mooie rode bloemen heeft. Zo was het.

Op de foto hieronder zie je de bevrijde Weigelia. De wintergroene Magnolia is ook flink gesnoeid, een aftakking boog te ver naar links over de vijver, dus die werd ingekort voordat het bij een storm zou afbreken, en takken die te ver uitstaken naar achteren en naar rechts heb ik ingekort. Hij loopt wel weer uit vlak bij de snoeivlakken, en anders jammer dan.

De katten kwamen regelmatig kijken wat ik daar uitspookte en roken tevreden aan het losse grond langs het grasveld, purrrfect om in te gaan graven. Ik zal hier binnenkort gras inzaaien, er is niet veel meer over van een rechte graskant. Wel zal ik het moeten afdekken met kippengaas om te voorkomen dat het omgespit wordt, oooh dat gaan de katten niet leuk vinden.

Restte mij nog het opruimen van de magnolia takken, mooi is het roestbruine van de onderkant van de bladeren.

In een enkele tak zat een zaaddoos, hier en daar zag ik een glanzend rood zaadje zitten,

en opeens kroop er een klein albino spinnetje uit. Ik heb hem terug in de boom gezet.

Dinsdagmiddag ben ik naar fitness gegaan, het kleine kwartiertje fietsen met het mooie weer was echt heel fijn, een bries door mijn haren en de zon op mijn hoofd. De vaste fysiotherapeute was er niet, ze was ziek thuis, net als enkele andere vaste deelnemers. Ik werd warm onthaald, en kreeg knuffels en lieve woorden van troost toen het me teveel werd toen ik mijn kaart uit de kaartenbak haalde en die van mijn lief er achter zag zitten. Och jongen toch, je had hier ook gewoon bij moeten zijn, het is zo oneerlijk.
En toch ben ik dapper verder gegaan, ben op bijna alle toestellen geweest; ik moest van de fysiotherapeut alles op een lager niveau doen om blessures te voorkomen, en ik merkte op de evenwichtsbal dat het met mijn balans echt heel slecht gesteld was. Heel normaal, zo werd me verteld en dit zou wel weer bijtrekken. Voordat ik weg ging liet ik mijn telefoonnummer achter, ze zouden me toevoegen bij hun whattsapp groep; ze dronken regelmatig samen koffie in de “kantine” van de fitness Fytaal voor het sporten. Terug naar huis fietsend voelde ik me zo goed, opgelucht dat ik deze horde had genomen.

Oh ja, dinsdag rond het middaguur werd de loopband bezorgd die Evelien had gekocht, de twee bezorgers waren snel weg toen ze het gevaarte in de hal hadden gezet. Trede voor trede trok ik en duwde Evelien de 50 kg zware en lompe doos omhoog, eigenlijk wilde ze hem op de tweede verdieping hebben, maar nadat we met de tong op onze schoenen en met zere handen de eerste verdieping hadden bereikt, hoefde hij niet verder omhoog besloot ze. We gingen naar beneden om bij te komen, dat waren tien hele intensieve minuten en gelukkig voelden we niks aan onze rug, 👍💪🏼 goed vanuit de benen gewerkt. Evelien pakte alles uit en reed de loopband de kamer in tussen mijn naaikamer en manlief werkkamer; deze kamer was de voorraadkamer van ons beide.

Dus ja, voordat ik naar fitness ging had ik er al een flinke cardio workout op zitten.
Gisteravond maakte ik een begin aan het muisje, leuk leuk

Vandaag dus de mijlpaal van 1 maand na de crematie van manlief, en om even afleiding te vinden ben ik – je raadt het al- in de tuin aan het werk gegaan. Daar waar de voormalige minigroententuin sinds een paar jaar als kattenbak dient tiert het onkruid welig, zie hier vanaf de kamer bekeken

Het stuk gras voor de bak waar ik afgelopen jaar maaisel en snoeiwerk deponeerde was bedekt met onkruid. Hieronder bleek een dikke laag prachtige compost te zitten wat ik op de kattenbak gooide. Ik had mijn wekker op een half uur gezet, maar na een half uur wilde ik het afmaken (bijna klaar) en zette de wekker op tien minuten, en daarna nog een keer op repeat en toen was ik klaar. Helemaal happy! Twee takken van de magnolia voorlopig hier in de grond gezet in de hoop dat ze wortel schieten, hopend dat de katten ze niet omver trekken tijdens het graafwerk.

De plukken gras voor de kattenbak zijn daar getransplanteerd, hier lag de grote hoop compost. Ik denk dat ik ook hier weer gras ga inzaaien.

Prentenboek

Vanmiddag schoof de postbode een grote platte doos door de brievenbus, mijn hart maakte een sprongetje, want eindelijk kon ik het prentenboek van Janne de Jong bewonderen (klik hier om op haar website te komen), haar debuut als schrijfster en illustrator. Ze was zo snel door haar voorraad prentenboeken gegaan dat ik moest wachten op de tweede druk, en dat deed ik met liefde.
Het boek vertelt een schattig verhaal over een rups en een vogeltje

Op elke bladzijde staat een schitterende paginagrote (A4) pentekening, heel gedetailleerd, en stuk voor stuk inlijstwaardig.

Over twee weken komt Sophietje bij ons logeren, en ik kan niet wachten tot ik haar kan voorlezen uit dit boek. 😊

Hier loopt ze met haar vriendje Wim, wat een schatjes 😍
d535faab-03a3-40da-b886-0f658971fee4

Fay snapte het boek helemaal, ze is gek op vogeltjes en insecten, en haar grootste wens is dan ook om te kunnen vliegen. Tot die tijd poseert ze als ik foto’s maak, al valt ze bijna niet op met zoveel bloemen in de mand

Suzanne-met-de-mooie-ogen bloeit ook nog steeds, het is tot halverwege de magnolia gegroeid

Twee weken geleden heb ik voor het laatst gras gemaaid (misschien over een week nog een keer?), zie Sherlock rollebollen op het nog niet gemaaide gras, ik had hier vlak tevoren hun speelquiltje uitgeklopt, het lag vol met catnip, en ooooh daar moet je toch doorrollen als kat zijnde.

En in die twee weken tijd is de Fatsia japonica gaan bloeien, op de foto hierboven zie je hem een meter voor de maaier in de border vlak voor die gele vlek (bolchrysant) staan, ooit als kamerplant cadeau gekregen van Sommeke.
Zo zag de plant er drie weken geleden uit met een dikke bloemknop waaruit al een paar bloempjes hun kopje uit de top steken.

En dit was vanmiddag

Wat een mooie bloeiwijze, zo bekijkend vangen de bruine bolletjes het stuifmeel op en bevrucht de plant zichzelf op deze manier. Maar ik kan het ook helemaal mis hebben natuurlijk.

Tuinrenovatie

Dinsdagmiddag was ik even bij Suzanne, het sanitair van wc beneden en badkamer boven was geplaatst, en wat ziet het er mooi uit! Nog een paar laatste dingetjes afwerken en dan is het helemaal klaar. Ze zitten al een paar jaar midden in de verbouwingen, en hebben beiden een full time baan, met logisch gevolg dat de tuin dan ~~verwaarloosd wordt~~ als stortplaats functioneert. Drie maanden geleden zag de tuin er nog uit als een vrolijke wilde bloemen boeket, en de vlinders en insecten hadden het er naar hun zin

Maar na die natte maanden en nu alles uitgebloeid gaf het een troosteloze uitzicht, de moed zakt je toch in de schoenen, en ik bood Suzanne aan om woensdag de achtertuin aan te pakken, waarop ze aarzelend ja zei. Ze weet dat ik het fijn vind om te doen, tuinieren werkt voor mij therapeutisch, dus voelde ze zich minder schuldig.

Naar rechts kijkend staand in de deuropening van de serre zag ik om 10 uur dit

Hier zie je het keukenraam

Helemaal achteraan staan de tuinmeubels

En hier kijk je tegen hun garage aan, naast de deur van de serre.

Tot helemaal achteraan een jungle, wat een uitdaging.

Het plan was om vanaf de deur van links naar rechts te werken, zoveel mogelijk planten uit de afvalberg weg te trekken, en een beetje reorganiseren, plek maken voor de twee puinzakken die rechts van de deur stonden, en plek maken voor ander sloopafval. Dit was na een dik uur werken.

Kijk eens aan, dat geeft de burger moed. Nu zo verder tot aan de schutting alles bevrijden van onkruid en zooi.

De onkruiden lieten zich vrij makkelijk uit de voegen trekken, de krabber en een snoeischaar deden de rest. Gelijk ook zoveel mogelijk onkruid uit de border getrokken, de canna’s kwamen nu weer mooi in het zicht. De opstaande stenen rand (opsluitband?) in de hoek bij het raam was gekanteld, en er zat veel grond en onkruid tussen deze rand en de tegels,

Dus wipte ik na het schoonkrabben van dit deel van het terras de tegels langs die scheve rand er uit, even schoonkrabben, grond egaliseren en terug plaatsen. En vooral aan de andere kant van de hoge opstaande rand wat meer grond aandrukken.

Uitzicht vanuit het deurgat, wat een verschil met 2,5 uur eerder! De vlinderstruik kreeg een snoeibeurt, en in het voorjaar moet deze gewoon tot 10-15 cm boven de grond afgezaagd worden, en dan hebben ze komende zomer weer een mooie struik met opgaande takken ipv een scheve stam.

Nu dit nog tackelen. De groene kuip met zand was loeizwaar maar liet zich wel verslepen naar de linker kant van het terras bij de rest van het afval.

Hier zou nog veel meer spul bijkomen.

Na weer wat onkruid trekken snel even vegen voordat ik naar huis ga om te lunchen. Ondertussen konden de bevrijde tegels opdrogen.

Bijna half vier, even pauzeren met dit als uitzicht (foto hieronder). Ik had niet gedacht dat ik zover zou komen vandaag, en nu wilde ik het wel graag helemaal afmaken.

Ik vond tussen het onkruid een klein emmertje met brak water. Dit leegkiepend in het afvoerputje zag ik in het drab een staartje en wat op een opgezwollen speelgoedmuis leek, alleen was het geen speelgoedmuis maar een echte dode muis. De stank bevestigde het, en ipv het in de kliko te gooien heb ik het lijkje diep in de grond begraven links van de Cannas. Eerst nog een paar emmers water in het putje gooien, want wat een lucht 🤢.

Onder en achter de tuinmeubels bij de achtermuur (garage van de achterburen?) waren de tegels en onderkant van de muur bedekt met cm’s dikke laag mos, met veel insecten hier tussen en onder. Deze moslaag met grond gooide ik in de border naast de schutting. Nu even de zwaar overhangende stengels van het zebragras snoeien en daarna op de een of andere manier opbinden voordat ik met de rest van het terras verder kan gaan.

Gelukt, er hangt amper meer wat over. Ik ben hier aan de vijfde blauwe afvalzak bezig, plus een volle groene kliko.
E5F76239-26A5-4642-82E8-F77D38761E0D
Ik was binddraad van thuis vergeten mee te nemen, maar gelukkig zag ik op de hoop bouwafval meters zwarte elektriciteitsdraad, en vastgebonden aan een schuttingplank links en rechts van de bos heb ik het zebragras dichter tegen de schutting aan kunnen trekken.

Met de groene tuinstoelen en de linker grijze tuinbank als screen dienend om het deel waar ik niet aan toe ben gekomen af te schermen ziet het er nu weer leefbaar uit. De struik links achter de grijze bank is een vlinderstruik die spontaan is opgekomen tussen de tegels.

Op het laatst heb ik nog twee stoelen bij het raam gezet, ik had het ronde grijze tafeltje van de andere tuinmeubels hiertussen kunnen zetten bedenk ik me nu, maar ik was te moe om nog wat op te rapen, laat staan om te gaan sjouwen. Ook de radiatoren waren te zwaar voor mij om elders neer te zetten, en deze zouden toch binnenkort naar de ijzerboer gebracht worden, samen met al het andere ijzerwaar.
Suzanne en Ferry waren heel blij met het eindresultaat, het was zo leuk om hun reacties te zien bij thuiskomst, en daar doe je het voor, dus.

Donderdagmorgen was ik erg stijf en had zoals verwacht spierpijn, maar het was het allemaal dubbel en dwars waard.