Zo lekker de laatste dagen met een temperatuur rond de 20°C, mij hoor je niet klagen, hoewel, een pittige bui in de nacht zou geen kwaad kunnen, want het water in de vijver stond eergisteren zo’n vijf cm onder de rand en het kikkerbadje bij de leistenen was al droog gevallen. Toch maar even bijgevuld, aangezien er voor de komende week geen regen is voorspeld. Hier een inspectie van het vijverwater door Jon (de zwarte vlek achter het poezenbeeldje) terwijl de andere twee zich laven aan het verse regentonwater uit de schaal
Ook in trek bij de egels, foto ‘s avonds genomen toen het al een tijdje schemerde. De egel nam na het drinken nog even een voetenbadje, handjes en buikje wassen en weer verder scharrelen door de tuin. Op meerdere plaatsen in de tuin staan ondiepe schalen/bakjes met water voor het vee, ik ververs ze bijna dagelijks om te voorkomen dat er muggenlarven in komen.
Er was genoeg te eten voor de egel, zoveel slakken en kevertjes en zulks onder blaadjes op de grond (en tegen de stammen van bomen zitten ook slakken, maar ik moet de eerste egel nog tegenkomen die in een boom kan klimmen), ik hoorde gekraak en gesmak maar gooide voor de zekerheid toch ook een handjevol kattenvoer (droog allicht) waar hij zat, en ook hiervan hoorde ik het beestje eten. De rest zal wel door andere egels en buurtkatten opgegeten worden, gelukkig maar, want dit mag Jon niet eten (en ik heb de illusie dat hijzelf niet buiten de deur eet). De egel die ik vorig jaar gewond had afgeleverd bij de egelopvang is in maart weer uitgezet, zo las ik in een brief die ik van ze had gekregen, wat leuk.
Van de postcodeloterij kregen we een cadeautje, terwijl dezelfde ochtend Toos en Henk dit ook als onderwerp hadden. Gezien de kleine hoeveelheid in de knijpflacons en de in te smeren oppervlakte is dit net genoeg voor een paar keer. Ik had liever stroopwafels gehad, maar ja, veel minder verantwoord dan deze vegasmeersels waar de huid super van gaat glimmen. We zullen dit gegeven paard maar niet in de bek kijken, dankbaar moet je zijn, toch?
Waar ik meerdere mensen hoor kirren over de gewéldige hoeveelheid kruisbessen die aan hun struiken hangen, kijk ik beteuterd naar die ene aan mijn struikje. Niet getreurd, hij moet er nog aan werken, hij staat hier net twee jaar, volgend jaar beter? Kom op, je kan het 💪🏼
De volgende struik waar de snoeischaar (of zaag) in gezet gaat worden, is de wit bloeiende boerenjasmijn, zodra hij klaar is met bloeien. Door een paar oude takken tot aan de grond weg te halen komt er meer ruimte, en ook nieuwe uitlopers vanaf de grond, zodat ik volgend jaar weer een paar oude takken kan verwijderen, en het jaar daarop weer, zodat in een paar jaar tijd de hele struik verjongt is. Ook in de hoogte mag er minstens een kwart van af, ik ga mijn best doen.
De struik is enorm breed geworden en drukt de vlinderstruik en de nu rood bloeiende weigelia (nu als in op dit moment, want de kleur blijft hetzelfde maar ik dacht dat door de kleur erbij te vermelden het voor de leek een makkie was om de weigelia van alle andere planten te kunnen onderscheiden) helemaal weg.
In de weigelia klimt een Euonymus (groen-wit blad) en die kan ik dan gelijk even goed bekijken om te zien in hoeverre dit kwaad kan, aangezien de weigelia toch kaal is van onderen. Nee, niet dankzij de Euonymus, want hij was een paar jaar geleden ook al kaal van onderen, en toen was Eu nog niet in beeld.
De klimhortensia bloeit nu ook dat het een lieve lust is, ook deze staat in de verdrukking dankzij de boerenjasmijn, maar heeft gelukkig uitwijkmogelijkheden; even achter het schuurtje kijkend zie ik een zee van bloemen, en de geur is zo zalig, maar de afwezigheid van bijen is pijnlijk aanwezig 😢 Misschien waait het nu te hard, denk ik hoopvol, maar vrees het ergste.
Ik zag in het buitengebied naast onze wijk het resultaat van gif spuitende boeren (waar het eerst groen was werd het binnen twee dagen van geel naar bruin) en de kraakheldere opritten in de buurt. En vergeet niet de plantjes bij de supermarkten die worden geprezen als vlinder- en bijenlokkers, maar die volgens de Keuringsdienst van Waren vol bestrijdingsmiddelen zitten, omdat de consumenten geen plantjes willen kopen waar een hapje uit is genomen, luizen in de topjes hebben of een blaadje met een wit schimmelplekje heeft. Hallo, we hebben het hier over buitenplantjes, die in een maand tijd drie keer groter worden. Waar zijn we allemaal mee bezig?
Wow, daar ga ik weer, kom op, focussen op wat leuk is, op het hier en nu en waar ik wel invloed op heb.
Terwijl ik dit schrijf komt Jon al kletsend naar binnen, vol verhalen en bedelend om geaaid te worden. Zijn vacht is warm van de zon, gelukkig ziet zijn huid bij de kale plekken er mooi rustig uit en begint er weer haar te groeien, het dieet doet hem zichtbaar goed. (Geen buiten de deur eter dus?) Spinnend laat hij zich aaien en kriebelen op zijn wangetjes en onder zijn kin, dat is nog eens genieten. Sherlock en Fay heb ik maar een keer naar binnen zien rennen, linea recta naar de voerbakjes, en toen weer achter elkaar aan rennend via de achtertuin onder de heg door naar de beek denk ik. Ah, daar komt Sherlock, hij begroet me met miauwtje waar een vraag in lijkt te zitten, en loopt dan door naar Jon die naast me onder tafel lag te slapen. Misschien weet hij het.
Even mekaar besnuffelen, neusjes tegen mekaar aan, en door naar de keuken, om even wat te eten op zijn luidruchtige wijze. Serieus, als ik zou zeggen dat er een grote buldog in de keuken stond te eten zou je het geloven. Nog even bij mij aan de voeten liggen als een echte hond betaamt, maar na een paar minuten loopt hij “houdoe” miauwend weer naar buiten, ik denk om te kijken waar Fay uithangt.
De agenda staat vol deze week, morgen krijgt manlief een MRI-scan, donderdag een CT-scan en vrijdag de uitslagen; het duveltje op de schouder zit er al ruim een week bij mijn lief en mij, hopelijk springen ze er vrijdagmiddag af en kunnen we weer lekker slapen en relatief onbekommerd genieten van het vooruitzicht van het huwelijk van Tim en Yvonne over vijf weken.
En met dit schrijvend komt Sherlock op luide jubeltoon kletsend “Kijk eens wie ik heb gevonden” naar binnen met een stoffige Fay achter hem aan, samen de keuken in maar gelijk ook weer er uit, en bij de vitrinekast stilstaand mij aankijkend. Ik denk dat de bakjes leeg zijn, en loop er naar toe, jip, helemaal leeg. Dankbaar steekt Sherlock zijn kopje in het bakje waar de eerste brokjes in beginnen te vallen, zo’n honger dat hij niet kan wachten, en Fay schuift aan, gezellig samen even eten en dan gelijk weer naar buiten, zo te zien blijven ze nu in de tuin, wat een leven.
.
