het mooiste licht om foto’s te maken is heel vroeg in de morgen, de viburnum bloemen springen open,

ze kleuren prachtig bij de tulpen en ruiken zo lekker

en tegenover dit perkje staat de winterbloeiende struikkamperfoelie (Lonicera fragrantissima)  die nog steeds bloeit, en deze roomwitte bloemen ruiken heerlijk fris naar citroentjes en trekken al de hele winter bijen aan zodra het vliegweer is. Het schiet me nu net te binnen dat er vorig jaar achter deze struik ook nog een roze Phlox stond, maar met het uitgraven van de guldenroede en het opnieuw beplanten van deze border afgelopen najaar heb ik hem er misschien uitgehaald zonder dat ik er erg in had. Zou jammer zijn, maar mijn dealer verkoopt ze vast nog wel.

Tussen dit struikje en de buxusheg staan een paar spierstruikjes, ze hebben nu mooi goudgeel blad en bloeien de hele voorjaar met roze bloemen. 

De blauwe regen maakt al mooie dikke knoppen, nog een week denk ik en dan bloeit hij

en de Clematis aan de andere kant van de schommelbak zit ook al vol bloemknoppen, beide planten raken elkaar al aan bovenin, zo hard zijn ze gegroeid, wat een feestje!

En dan zie ik deze graskant en border, de vaste planten schreeuwen om interventie, ze krijgen geen lucht en licht met al dat gras en onkruid, Jon en Arya houden me in de gaten of ik het goed doe

Jawel he, stukken beter!

Dat zwarte randje rechts in de hoek is vijverfolie wat omhoog steekt, afgelopen herfst heb ik hier een moerashoekje gemaakt voor plantjes die meer water nodig hebben dan dit deel van de tuin ze te bieden heeft. Doordat de folie niet overal boven de grond steekt zuigt de grond en wortels van plantjes die er overheen groeien ook water uit dit moerasje weg, waardoor het niet kleddernat blijft.

Te zien aan de jonge scheuten van de Spirea’s (Astilbe) doet het zijn werk, ik heb ze er vorig najaar ingezet en heb toen de planten ook in stukken gedeeld, dit moet om de paar jaar (4, 5 jaar) om ze mooi bloeiend te houden. 
Arya me wijst me nog op de vele bloemblaadjes van de Magnolia.

maar die komen later wel, als ik het gras ga maaien. Tuinieren is net patchwork, je wisselt kleuren en vormen en afmetingen van blad/plant af om een mooie variatie te krijgen, en dat doe je ook met de kleur/vorm/afmeting van de bloemen, ik kan hier soms in doorschieten; “hier kan dit nog staan, en daar past dan nog mooi bij”, en tegen de tijd dat alles groeit en bloeit is er geen stukje kale grond meer te zien, en daar houd ik van. 

niet gehinderd door de speelse katten staan de narcissen en tulpen vrolijk te wezen, oh wacht, toch eentje die het hoofdje laat hangen.

Tegen het huis in de volle zon staan deze nieuwe plantjes in goed waterdoorlatende grond.

Dat was een leuk werkje, hopelijk hebben ze het naar hun zin, het andere plantje staat nu naast de vijver, deze foto is twee dagen later genomen en zie hoe ver de bloemen al gegroeid en geopend zijn.

De droge stengels met zaaddozen van de Echinacea (zonnehoed) moeten afgeknipt worden, ook al zijn ze nog zo mooi,

ze gaan plaats maken voor de nieuwe uitlopers. Zo zagen ze er vorig jaar uit met prachtige gele bloemen

Wij wonen achter een roze wolk

Als ik wakker word hoor ik de bijen zoemen

maar nu na een paar warmere dagen en regen kleurt de straat al roze, met elk zuchtje wind vallen de bloemen als confetti uit de lucht.

en is zo ons uitzicht

 Wat zijn het toch mooie tere bloemen.

Links van het huis staat ook een roze boom te bloeien, de Magnolia, deze heeft een haast bedwelmende zoete geur, en hij steekt al boven de Leylandii haag uit,


prachtig als aan het eind van de middag het licht er zo vanachter komt.


en achter bij het terras staat de Ribes nu in volle bloei, niet ruiken aan de bloemen, tenzij je wat met kattenpis hebt.  

Zaterdag was het weer een heerlijke dag om in de tuin te werken, te beginnen met het verticuteren van het grasveld,

elektrisch uiteraard, het is zo’n fel ding dat ik me schrap moet zetten, anders trekt hij me zo mee. 

ondertussen jagen Jon en Arya achter een muisje aan die zich verstopt onder de palen

Zondagochtend harkte ik het gras aan, ik had weer toeschouwers

dat ziet er al iets beter uit

maar wacht, het kan nog beter!

Graskantjes steken is de ultieme straktrekking van een tuin, vind ik,

en gelijk onkruid trekken, mooi donker grond komt er onder de laag onkruid en mos tevoorschijn.

Het hoekje om voor de volgende rand

Suzanne is net thuis van werk (nu in de horeca als bijbaantje) en knuffelt met Zopje

en toen schoot ik door, ik ging de bocht om om even alles wat over het pad hing af te knippen en weg te vegen,

maar eindigde in het verwijderen van nog meer loten van de Viburnum

wat een slagveld, maar het komt allemaal wel goed.Om de bloembolletjes die nog moeten bloeien niet teveel te hinderen heb ik het hierbij gelaten. En Zopje, die schommelde nog een paar uur door

Met de vrijdagmiddagzon in mijn rug ging ik weer aan de slag in de voortuin, ik hoefde alleen maar de viooltjes te planten en dat was een karweitje van niks, toch? Helaas, niet als de bak waar je ze in wilt zetten er zo uitziet:

Gras verwijderen, het liefst met zoveel mogelijk wortels uitgraven, en ze zitten overal tussen, grrrr,  en dan pas kunnen de perkplantjes er in, zo, dat knapt er van op, nu de rest nog, maar niet nu.

De viooltjes staan in een cirkel rond kleine sedums en blauwe geraniums die al beginnen uit te lopen, leuk hoor, al die beloftes.
De zon verwarmt de lucht al aardig en de Japanse kers geeft nu echt een feestje, je hoort de hele boom zoemen van de bijen

Ik stond nog een tijdje stil onder de boom,

te genieten van de zoete geur van het bloesem en het gezoem,

ruimde daarna mijn gereedschap op en liep nog even langs de plantentafel waar Loki op zat;

vanaf hier kon ze haar pleegkinderen goed in de gaten houden, en ze zag dat alles goed was.

Vrijdagmiddag moest ik even een paar zakken potgrond halen, me inhouden is dan erg moeilijk en uiteraard kwam ik met meer thuis dan potgrond, zoals viooltjes, rotstuin planten, 

en achter de voorstoel had ik nog twee vaste planten in een boodschappentas zitten, een frisse roze bloeiende klimhortensia (mijn afgelegde uitlopers hebben nog geen wortels en ik wil niet wachten)

en deze 30 cm hoge Drimys Lanceolata Red Spice klik hier voor meer info, in de volksmond  Peperboompje genaamd (zeg dat dan gelijk)

met al mooie -en voor zover ik kon ruiken- geurloze bloemen

het is -zo las ik zaterdagochtend nadat hij al een nachtje in de grond stond- een Australische plant die niet tegen de hete middagzon kan, en daar ging ik dus weer, net nu ik mezelf had voorgenomen me deze ochtend rustig te houden, want hier bij de vijver zou hij de hele dag zon krijgen. (wat vinden jullie van de cirkels om iets aan te geven, duidelijk of overbodig?)

Waar o waar zou ik hem moeten zetten? Zo liep ik een tijdje met de plant in mijn hand door de tuin, nee, niet hier, en daar ook niet, de voortuin misschien, maar nee, hij moest een beschutte plek hebben voor de winters, en de hele voortuin vangt veel wind. Dan maar tussen de viburnum en de magnolia, mijn schaduw wijst de plek aan (ja, mijn schaduw draagt een zonnehoed, gevoelig typje)

Arya was het er mee eens en hielp met graven, maar het ging lastig, een hele dikke wortel trok ik omhoog die richting een stomp met takjes liep, een uitloper van de grote Viburnum was jaren lang zijn gang gegaan toen we in het andere huis woonde; na de verhuizing had ik deze struik tot een stomp gezaagd om het verwijderen van de stomp voor later te bewaren. En later was dus nu, 2,5 jaar later. Ik zette het peperboompje er in, gaf het goede grond, water en dekte het af met blad, en ging toen aan de slag bij de stronk. Eerst schepte ik een grote Sedum er uit die er praktisch tegenaan stond, hij zou geheid bedolven worden onder grond of vertrapt, en nu kon ik hem gelijk delen. Eerst zoveel mogelijk grond weggraven rond de stronk, om zicht te krijgen op wortels, en hierbij ook opgelet dat ik geen Magnolia wortels zou raken, een secuur werkje. Op de foto zie je rechts van de rode strepen de met opzet geplante en met vier stammen groeiende Viburnum, de rode strepen rond de stronk van de afgezaagde plant geven de soms polsdikke wortels aan, en in de witte cirkel staat het peperboompje mooi te wezen.

Na wegknippen en doorzagen

kon ik de stronk er uit drukken met de schep, de laatste dunne wortels knapten als touwtjes, en gelukkig bleef de schep heel. De stronk krijgt een tweede leven, ik ga als de stronk wat is opgedroogd er met de boormachine gaten in boren en het dan bij de vijver bij het andere sprokkelhout leggen of ophangen, ik denk dat insecten hier wel in zullen gaan wonen of nestelen.

Het was wel grappig te zien dat de katten eerst om me heen renden en tikkertje speelden, maar toen ik de Sedums in de grond zette en met mijn handen aan het graven was, keerden ze me de rug toe. Dachten ze soms dat ik mijn behoefte deed in de tuin? hahaha Hier kijk je tegen de rug van Loki aan, de grond dekte ik wederom af met een dikke laag bladcompost.

En omdat ik toch al met zweet onder mijn borsten liep bezweet was, heb ik gelijk de klimhortensia in de grond gezet, 

Twee dagen later heb ik haken in de schutting gedraaid en draden er tussen gespannen,

zodat de takken goed tegen de schutting aan liggen en de hechtwortels hun ding kunnen doen, het touw en de schroefhaken gaan weg zodra de plant zich tegen de schutting aan heeft vastgezet. En toen ik toch bezig was heb ik de gele vuurdoorn ook maar goed geleid en gesnoeid,

hier heb ik het wat netter gedaan, want de draden moeten zitten omdat de vuurdoorn geen hechtwortels maakt. Hangt dat kaartje er nog aan, ziet er toch niet uit, elke keer neem ik me voor het weg te halen, en elke keer vergeet ik het weer.

De knolbegonia’s waren ook hun de tweede opeenvolgende overwintering in de garage goed doorgekomen, er zaten al kleine uitlopertjes op de knollen,


het was hoog tijd ze in de goede grond te zetten, water te geven en in het licht te zetten. Ik denk dat ik hier vorig jaar een maand eerder mee was, ze stonden toen eerst in de bakken in de woonkamer en overdag buiten, maar met die mormels in huis denk ik dat ik ze elke dag opnieuw zou kunnen planten, want ze graven graag. Knollen schoonmaken, de vermolmde knollen weggooien, even in het water leggen om het droge grond van de wortels te wassen, en toen lekker op verse bemeste potgrond gelegd, extra voedingskorrels door de grond gemengd en water gegeven. En toen, waar laat ik ze voor de komende nachten? In de woonkamer zetten was geen optie. In het tuinhuisje ook niet, want daar kwamen onze mormels ook, de slaapkamers idem dito. Helaas heb ik buiten geen vorstvrije kas, maar ik had wel bubbeltjes plastic, bakstenen en grote transparante opbergbakken.

Overdag gaan de bakken die nu kappen zijn geworden er af als het niet te koud is, en zodra het zonnetje ondergaat gaan ze weer onder de wol uh kap.

Een vreselijke stank hing er trouwens in deze hoek van de tuin, ik rook het ook af en toe bij de schuifpui, het leek wel wiet gecombineerd met rotte eieren, en ik volgde mijn neus richting schutting, brrr, zie hier de daders, twee keizerskronen achter/ tussen de daglelies

de bloemknoppen zitten er al aan maar gaan pas open als de bloemstengel een halve meter is of zo is mij verteld, ze groeien snel, maar ik had geen zin om er nog een week aan vast te zitten.

Ja, jammer van de mooie bloemen, maar ik heb ze er toch zonder aarzeling met bloembol en al uitgetrokken en in de kliko gemikt, het kan wel wezen dat ze mollen verjagen (de geur schijnt op de geursporen van een vos te lijken), maar ze verjagen ook de lust voor de mens om lekker buiten te zitten. Goh je zou ze in alle onwetendheid zomaar in een vaas binnen zetten, lachen!

Na de beginvandemiddagkoffie dook ik de voortuin in om “even” de grassen onder handen te nemen. De drie bossen in het grint langs de buxusheg waren zo gesnoeid,

hier en daar knipte ik in het frisse groen, maar daar zie je later niks van, hoop ik. De plant vooraan is behoorlijk uit zijn krachten aan het groeien, ik denk dat ik deze binnenkort maar ga uitgraven en delen, eerst wat moed verzamelen, want dat uitgraven is keihard werk. Och wat ziet de voortuin er momenteel troosteloos uit,

overal komt het kweekgras op tussen de met mos bedekte plantenbakken, nou ja, bakken, van de meeste ontbreken enkele planken en daar waar de planken nog zitten hangen ze met een enkele schroef aan het  bijna verrotte paaltje, hier moet een dezer maanden aan gewerkt worden. Vlakbij deze drie pollen zag ik de uitgebloeide stengels van de sedum herbstfreude,

allemaal stekjes van vorig jaar, en ze waren ook vrij vlot gesnoeid, maar au, mijn hamstring, niks meer gewend en opstaan zal morgenochtend niet zo vlotjes gaan vrees ik.
En daar was het pampasgras, toe aan een knipbeurt

een hele oude plant die vorig jaar al in een ring groeide met in het midden prachtig compost. Ik was duidelijk te laat met snoeien, dit moet je eigelijk in februari of begin maart doen, nog voordat de groei begint. Nu zaten er al heel wat nieuwe uitlopers in die ik moest ontwijken, gewapend met een scherp snoeimes en stevige handschoenen aan, want het gras is vlijmscherp. De plant drukte de arme houten planken opzij

en ik besloot om er maar eens een groot stuk vanaf te halen nadat ik alle dode grasstengels en pluimen had weggesnoeid/getrokken kwam de schep eraan te pas. Er kwam prachtige grond tevoorschijn, het rook naar het bos en leek wel een beetje op turf qua structuur.

Dat ruimde op, ook al zou je het niet zeggen, wat een ravage

ik wilde ook aan de andere kant een deel eraf halen, maar dh klopte op het raam en gebaarde dat er koffie was, en opende het raam en vroeg bezorgd of ik niet te lang doorging, omdat ik aan mijn handen moest denken. Ik was dus al ruim 2 uur aan de gang en even een pauze kon geen kwaad. Na de koffie besloot ik “alleen maar” op te ruimen,

ook een karwei van ruim een uur, en best een gevaarlijk werk, ik struikelde steeds bijna over de lange sprieten die nog aan de plant zaten, en besloot alles wat over de rand kwam er gewoon af te knippen, hup, weg. Toen kon ik alles wat nog op de grond lag in zakken proppen, niet het fijnste werk vanwege de scherpe randen en kleine haakjes aan de achterkant van het blad, het kroop af en toe mijn mouwen in en later plukte ik een stuk blad uit mijn schoen, en ik maar denken dat er een steentje in zat. En toch vind ik tuinieren heerlijk werk, het zou alleen niet zo pijnlijk moeten zijn, mijn onderarmen zijn rood en zitten onder de snijwondjes, misschien de volgende keer elleboog-lange handschoenen aandoen.

De zon ging al bijna onder toen ik klaar was, ik moet er alleen nog een keer overheen met een bladhark (of lui wezen en de bladblazer gebruiken?)

Kijk, de schoenlappersplanten (Bergenia) hebben eindelijk weer licht en lucht

In de ligusterheg naast het pampasgras vielen deze krullen op

mooi!

Onkruid trekken ging ‘s morgens tussen de buien door, mijn hulptroepen checkten de luchtvochtigheid

er wordt nog een klein meningsverschil weg gewerkt, hij (rechts) wilt de boom in, zij wilt tussen de planten kijken

en dan kunnen we aan de slag!

uitkijken dat ik geen vergeet-me-nietjes en uitgebloeide bolletjes eruit trek;

het blauwe bloempje die twee dagen geleden door Arya werd geshowd was spoorloos, ik zag Loki gisteren wel spelen met bloempjes op het pad, misschien had zij het eruit getrokken? 
En wie weet hoe deze plant heet,

is het onkruid of een geraniumpje? Hij komt op meerdere plaatsen op, en ik kan me niet herinneren het er te hebben geplant.
Omringt door de katten was het een gezellige boel, de tijd vloog om. Links naast het gras tegen de buxus zie je een struik (gaat als hij groter is een boom worden) met rode blaadjes, 

wacht ik zal even inzoomen, als de zon er doorheen schijnt lijken het wel vlammetjes, zo mooi!

Katsura heet hij, in de (Engelse) volksmond Candy cane tree vanwege de lekkere geur die de blaadjes verspreiden, en officieel heet hij Cercidiphyllum japonicum. Ik ben er vorig jaar achter gekomen dat hij slecht tegen lange droogte kan, hij verloor alle blaadjes maar gelukkig kwamen ze weer terug na wekelijkse plonzen water. Heel vroeger liep er een sloot dwars door onze tuin en ook op de plek waar de Katsura staat, dus ik hoop dat zodra de wortels diep genoeg zijn, hij niet meer zo’n last heeft van droogte. Ik heb de grond rond de stam bedekt met een dikke laag bladcompost, en zal dit regelmatig aanvullen, zodat de grond niet zo kan indrogen; ook moet ik nog een paar planten weghalen die dicht bij de stam groeien, want die halen ook vocht weg. Hij is nu bijna 2 meter hoog, en hij groeit toch zeker 30 cm per jaar, dus dat gaat lekker!

Het graf van Zipje werd netjes gemaakt, het kattekruidplantje dat er groeide was haast helemaal kaal gegeten, maar gelukkig had ik nog een andere die verplant kon worden, het ziet er nu wat iel uit, maar dat komt wel goed.
De bos brandnetels was teveel aan het uitdijen, dus daar ging de schep ook even in, helemaal verwijderen doe ik niet, want brandnetel is een belangrijke waardeplant voor vlinders, en de jonge blaadjes vind ik weer lekker om thee van te trekken. Wel oppassen met de hoop met takken, want wie weet wat daar nog onder ligt te slapen, ik zal deze komende maand als het lukt een beetje fatsoeneren, want het oog wilt ook wat.

Door de planken van de schutting heen piepte een takje

en tot mijn vreugde zag ik dat het een klimhortensia is! Jullie weten misschien nog wel de boze achterbuurman die onze schutting zo lelijk vond dat alles wat erdoor groeide van onze kant ook als lelijk bestempelde en verwijderd moest worden. De klimhortensia groeide net naast hun garage tegen de schutting, en werd toen (mei ’16) niet al te flauwtjes bijna gehalveerd toen zijn tuinman een van de hoofdstammen boven de grond afzaagde, en alles wat er doorheen stak, ik ontdekte het toen ik een paar dagen later allemaal dode takken in de plant zag en deze zo los kon trekken.

Ik was hels en echt in tranen en stak mijn boosheid niet onder stoelen of banken. Als hij de schutting zo lelijk vond, waarom had hij er dan in al die jaren niets tegenaan laten groeien, mijn zegen had hij. Afgelopen najaar was een hovenierbedrijf aan het werk bij deze achterburen en ik zag dat er een paar planten tegen de schutting waren geplaatst, en eentje is dus een klimhortensia. Hopelijk ruikt hij ook lekker als hij bloeit,

net zoals de onze, die elk voorjaar heel veel bijen en hommels trekt met zijn zoete geur.  Ik ben deze langs de bovenkant van de schutting aan het leiden tussen de vuurdoorn door richting de vijver, dat zal vast mooi staan.

Wat heerlijk om nu buiten aan de slag te gaan, en er ligt werk genoeg voor me, zoals onkruid van tussen de stoeptegels krabben, maar ho, deze moet blijven staan

Arya steekt er een pootje achter zodat hij beter tot zijn recht komt voor de foto