Categoriearchief: Katten avonturen

Tijd vliegt

Qua tijdsbesef zit mijn hoofd in een niemandsland, ik had geen idee dat het al twee weken geleden was sinds mijn laatste blogje, poeh, er is veel te vertellen. Nou ja, veel, wel als je het allemaal in een blogje zet, niet als je het verspreid over twee weken.
Het naaien aan de quiltblokken kwam door omstandigheden waarover ik later vertel tot een stilstand, tot hier ben ik gekomen

en bij de naaimachine liggen nog iets van zes blokken waar aan twee zijden witte of zwarte randen genaaid moeten worden, Sherlock ligt er al klaar voor, hij vindt het geweldig om als assistent functioneren, vooral dingetjes op de grond duwen die lekker verder kunnen rollen is zijn ding.
Met Moederdag werd ik verwend

en ik kreeg ook nog cadeautjes 😊 zoals deze kamerlinde in mooie pot

En kleine plantjes in grappige potjes

Hanging baskets met vrolijke bloeiers, bij gebrek aan zonnige hangpunten heb ik de haken eraf gehaald en de potten op standaards tussen de vaste planten gezet

En ook nog dit betonnen poezenbeeldje

Ze waren allemaal weer voor het avondeten naar huis, misschien klinkt dit niet zo gezellig, maar ik ben na een paar uur bezoek helemaal op, en dit maakt me wel verdrietig maar het is even niet anders en het zal allemaal wel beter gaan. Ik moet vooral naar mijn lijf luisteren.

Het viel ons op dat Fay sinds vorige week woensdag (de 14e) niet naar binnen kwam als Sherlock om het uur zijn “staan de etensbakje nog in de keuken en zit er wat in” check deed, normaal huppelde ze naast hem mee naar binnen en een paar minuten later weer naar buiten. En ze leek ook minder energiek te zijn, geen gemekker naar vogeltjes, alleen maar buiten onder de heg of op of onder het bankje liggen. Ze kwam die nacht ook niet naar binnen en toen ze de volgende dag nergens te bekennen was gingen Evelien en ik haar zoeken langs de beek waar ze vaak liep met Sherlock. Maar helaas, geen Fay te zien. Pas later in de middag zag Evelien haar opeens en kon ze haar pakken, ze stribbelde niet tegen, ze was flink vermagerd en haalde haar neusje op voor het eten. Jon en Sherlock negeerde haar, wat ik wel zielig vond voor Fay. Wat een zorgen weer.
Jon in zijn favoriete meditatie houding.

De volgende dag (vrijdag) had Evelien een late dienst en ik zou na mijn fysio afspraak alleen met Fay naar de dierenarts gaan. De fysiotherapeute was gespecialiseerd in hand problematiek, ik had veel pijn in mijn linker pols en dacht dat dit gerelateerd was aan de oude botbreuk van 2014 in combinatie met te lang achter elkaar breien en haken. Het is idd tgv overbelasting, de pees die bovenop mijn arm naar de elleboog loopt is ontstoken. Ze zei dat door mentale overbelasting het lichaam het niet meer zelf kon detecteren/oplossen. Ze helpt vaak mee in de oefengroep en ze kende manlief en dus ook het hele verhaal. Nou ja, haar empathie maakte weer dat ik een halve doos tissues opmaakte, en ze adviseerde me om vandaag nog een afspraak te maken bij de psycholoog (ik schoof dit al weken voor me uit). Tijdens de massage voelde ik het ook steken in mijn elleboog, oh joy. Er ging zwarte sporttape op en ik kreeg oefeningen mee voor thuis.

Bij thuiskomst vroeg ik via de website van mijn huisartspraktijk een afspraak aan met de psycholoog, ik verwachte pas na het weekend een reactie. Toen met Fay naar de dierenarts, ze liet zich vrij makkelijk in de kooi stoppen, maar eenmaal er uit bij de dierenarts ging het mis toen de dierenarts extra assistentie erbij haalde (ze had al een stagiere bij zich) plus een tuigje en een zwart kapje om de ogen af te dekken. Fay zag dit op zich af komen, ogen als vuur en oortjes plat vloog ze recht op mij af (ik stond bij de deur), en om haar van me af te houden had ik haar reflexmatig bij haar voorpootjes gegrepen.

Gillende assistente “loslaten, loslaten!” gaf extra spanning in de tent, en toen ik Fay losliet zag ik dat mijn beide handen hevig bloeden door de afzet van haar achterpoten, nagels als stiletto’s. Ik wist het protocol nog van de vorige keer, goed afspoelen onder de kraan, terwijl Fay door de kleine behandelkamer schoot als een bal in een flipperkast, zo zielig. Met gazen op mijn handen ging ik even in de wachtkamer zitten om bij te komen, nee ik wilde niks drinken, nee, ik wilde niemand bellen voor hulp, ook geen taxi, ik wilde even rust terwijl ze Fay weer in de kooi probeerde te krijgen, arm beestje. De dierenarts kwam naar me toe, ze zouden Fay even onder sedatie brengen om bloed af te nemen, en dan kon ik ze weer mee naar huis nemen.

Ik zei dat ik eerst naar de huisarts wilde gaan, want de snee tussen pink en ringvinger aan mijn rechterhand moest gehecht worden, en op mijn verzoek kreeg ik er een drukverband op zodat ik zelf kon rijden, Fay kon ik later ophalen. Een klein kwartier later zat ik bij de huisarts, tetanus shot was niet nodig want die had ik vorig jaar al gekregen, wel een hechting, getapet en met drukverband ingepakt, en een antibiotica kuur, het recept stuurde ze gelijk door naar mijn apotheek, zei de assistente. Mijn linkerhand had gelukkig alleen een schoonmaakbeurtje nodig

En natuurlijk zaten de tranen hoog, bij het “nog gecondoleerd met uw man” gingen de sluizen weer open met grote snikken die vanuit mijn tenen leken te komen, schuddende schouders en al. “Laat het er maar allemaal uit komen hoor,” liet ik me geen twee keer zeggen. Toen ik gekalmeerd was en zei dat ik een paar uur eerder al een aanvraag had gedaan voor de psycholoog ging de assistente er gelijk werk van maken om voor zo snel mogelijk een afspraak te boeken, want de psycholoog was nog aanwezig. Ze had mijn aanvraag al gelezen en had nog plek voor dinsdagochtend.

Hierna reed ik door naar de apotheek waar ze het recept nog niet hadden ontvangen, ze keek of het elders was afgeleverd, niet dus, en toen ze na tien minuten naar de huisarts belde bleek het antwoordapparaat er al op te staan, vijf minuten voor sluiting van de praktijk. De apothekersassistent was laaiend, dit was nl niet de eerste keer dat er al wat mis was gegaan met recepten, en ze belde de apotheker zelf of ze het zo mee mocht geven, want “mevrouw weet welke medicijn, de dosering, en voor hoe lang, en te zien aan het bewijs klopte het verhaal.” Ze mocht het meegeven, gelukkig.

Ik haalde daarna Fay op; haar bloeduitslagen waren bekend, er was niks afwijkend te zien, nierfunctie was ook prima, ze wisten het ook niet. Ze hadden haar een shot pijnstiller met ontstekingsremmer gegeven (want ze had wel wat koorts) en dit mocht ik nog een paar dagen geven via een pipetje in bekje of voer. En terwijl zij slaapdronken door de kamer liep zat ik bij te komen met een bakje koffie en at als troost een diepvriesmaaltijd van Sophie op, zalige macaroni met kaas. Ik was keikapot.

En daar zat ik dan, met een graat magere bange poes die niet wilde eten, ook niet van de zachte brokjes in bouillon van -toemaar- Sheba. Ze wist een dag later weer te ontsnappen via het keukenraam 😱, maar ook deze keer kreeg Evelien haar te pakken. “Wat bleef je nou?”, lijkt Sherlock haar te vragen

En zo langzaamaan begint Fay beter te eten, elke paar uur geef ik haar wat, en ze komt weer tot rust.

Gistermiddag begin ze opeens te braken, een flinke hoop eten kwam er uit, nog een klein restje vocht volgde en toen kroop ze weer onder de bank. Op de bijsluiter van haar pijnstilling zag ik da dit een bijwerking is, dus heeft ze het vandaag niet meer gekregen en heeft ze ook niet meer gespuugd.gelukkig maar, ik moest met haar terug komen als het slecht bleef gaan en had ook al op mijn verzoek een kalmeringsmiddel voor haar meegekregen om het zo stress vrij te houden. Maar zo te zien gaat het de goede kant op, ze komt zelfs weer gezellig op schoot liggen,
41903675-8086-4504-b708-52ce3a6f9296
wel op het kussentje want anders gaat mijn broek er aan. Had ik al vermeld dat ze hele scherpe nageltjes heeft?😉
Samen naar het nieuws kijken, ik kreeg kippenvel toen ik het hoorde van die twee kinderen die door hun vader samen met hem de dood in zijn gejaagd. Ik kijk zo min mogelijk meer naar het nieuws, ik kan heel slecht tegen alle ellende die gaande is in de wereld.

Fay is helemaal blij als Jon en Sherlock er ‘s avonds bij komen liggen. Haar oogjes zien alleen wat rood, hè verdorie.

En van de fysio mocht ik proberen rustig te gaan haken, dus doe ik dat dan ook maar, met de nadruk op rustig, want ook al is het goed voor de geest, overdrijven is niet de bedoeling.

Drie op een dag gedaan, en dinsdagmiddag thee gedronken bij Ellie en een wit hexagonrandje rond een bloemetje gehaakt (geen foto van gemaakt).

En vanavond kwam Suzanne bij ons eten (om de week op donderdag vanwege werk van haar lief), ik had eerst scampi’s in de wok gebakken en daarna in een schaaltje gedaan, toen de rode boemboe van huismerk AH in dezelfde wok kort gebakken, kopje water erbij om het aanbaksel van de scampi’s en de bijna aangebrande boemboe van de bodem van de wok los te maken, Japanse wokgroenten kort meegebakken, pakje kokosmelk erdoor en iets vijf minuten met deksel er op laten pruttelen, dikke udon noedels er door en na een paar minuten de gamba’s erbij gemikt, goed doorgeroerd en smullen maar. Het was zo waanzinnig lekker, niet normaal meer, zeker voor herhaling vatbaar.

De week wordt dus met een goed gevoel afgerond; én ik heb een paar dingen kunnen afvinken van mijn to-do lijstje, waaronder de verzekeringen van het huis aanpassen en op mijn naam laten zetten. Naar de kapper geweest, pasfoto’s laten maken (zonder bril) en een afspraak gemaakt voor de aanvraag van een nieuwe ID, het lijken kleine dingen maar voor mij waren het hoge bergen.

Smullen en zwemmen

2 reacties

Binnenkort zal ik weer eens een langevingertaart (Irish coffee taart) maken, met Irish coffee en advocaat, dit is een beproefd recept van zeker al twintig jaar. Het recept hieronder heb ik vijftien jaar geleden opgeschreven en wel heel apart beschreven. Toen ik het later maakte dopte in de lange vingers gewoon in de vloeistof, terwijl ik ze in dit recept ermee besprenkelde. Maar het is een overheerlijk recept, dus gewoon weer eens maken

Irish Coffee taart
1) 3 pakken lange vingers
2) 2 theelepels oploskoffie
3) 10 eetlepels advocaat
4) halve liter slagroom
5) 4 eetlepels Irish Coffee concentraat
6) 2 zakjes vanille suiker
7) 2 eetlepels suiker
8) 4 eetlepels water
9) chocoladevlokken
A) meng 2, 5,en 8 bijeen
b) de helft van 1 over de bodem verspreiden (springvorm 26 cm doorsnee) helft van A over B besprenkelen
C) 4, 6 en 7 stijfkloppen
D) 3 door C mengen
B en D herhalen
Chocoladevlokken er over heen strooien4 uur laten opstijven.Tip: maak extra en gebruik ipv springbodem de plastik bakjes van de lange vinger verpakkingen om de taart te maken. Vries nu de bakjes in. Wil je taart bij de koffie, haal een bakje met taart half uur voor serveren uit de diepvries, snijd deze in bevroren toestand aan, snijd hierbij de verpakking mee! Taartstukken eruit halen en op schoteltjes doen, verpakking aflikken en weggooien

Maandag moest ik met Jon naar de dierenarts, hier loopt hij nietsvermoedend met me mee nadat ik de container aan de straat had gezet

De blauwe druifjes en anemonen komen op tussen het Euonymus heggetje, en de roze blaadjes van de nu uitgebloeide Japanse kers maken het plaatje af

Jon was zich tijdens het afbouwen van de prednison weer verder kaal aan het likken en krabben, en aangezien het nu niet van de vlooien allergie meer kon zijn na het ontvlooien dacht ik dat het nu een reactie op de vlooiendruppeltjes was.

Femke hielp ons deze keer, Stijn was met vakantie, en ze had eigenlijk al aan het verhaal wat Stijn over het overlijden van mijn lief had genoteerd in Jon’s dossier al genoeg info, dit was van pure stress, niet alleen het missen van zijn baasje maar ook het voelen van mijn verdriet. “Dieren kunnen heel gevoelig zijn.” Ze adviseerde de stekker van Feliway die dezelfde geur afgeeft als een moederpoes om de jonkies op hun gemak te stellen. Voor de mens doet het niks, helaas, zei ze toen ze zag dat ik volschoot, en ze vertelde over het jarenlange rouwproces van haar moeder na het overlijden van haar vader. “Het is zwemmen of verzuipen, had ze gezegd.”, en ze wenste me heel veel sterkte met het zwemmen.

Gelukkig had ik nog een verpakking en stekker van Feliway, en ook een ruimtespray die ik boven de slaappplaatsen van Jon verstuifte, en nu al na drie dagen zie ik verbetering; er liggen geen plukken haar op de grond en hij is veel rustiger.

Ik heb ter afleiding en gewoon omdat het moet weer in de tuin gewerkt, de graskanten zijn aangepakt,

Geen elektrisch gereedschap

Met Fay als toezichthouder, afgeleid door het geluid van een vogeltje even buiten functie terwijl ik verder ga met het kanten knippen en onkruid van tussen de stenen trekken

En omdat ik toch lekker bezig was maakte ik het achterste terras helemaal schoon; dat ziet er al zo mooi uit na het invegen van het zand

De magnolia op de laatste beentjes van de bloei, ik had het gras net gemaaid/gestofzuigd, een paar vlagen wind en hoppa, niks meer van het strakke gras/mos veld meer te zien. Dus ook niet dat de graskanten hier nog niet zijn gedaan, dat is een klusje voor de volgende keer. Nadat ik heb geverticuteerd , nog zo’n klus om zweet van in je bilnaad te krijgen.

Het Kaukasische vergeet-me-nietje komt heel mooi op, deze foto was van vrijdag en ik zag daarnet al bloemstengels opkomen.

En op een week tijd is de Viburnum van dit

Naar dit gegaan

En de geur is bedwelmend, zo lekker! Ruik maar

Was het maar zo’n feest hè.

Het muisje van CrabappleHill (website is blijkbaar al uit de lucht) is klaar en geperst

De quilt die er naast hangt hoop ik binnenkort door te quilten, ik begin af en toe iets van quiltkriebels te voelen, maar de puinzooi op mijn naaitafel is een enorme drempel (of excuus) waardoor ik moed voor moet happen om dit eerst te tackelen eer ik aan het quilten kan beginnen.

Het witte stofje van het muisje heb ik dus geverfd met Inktense, net als de tekening. En alles geborduurd met #8 Perle cotton “Eleganza” van Wonderfil. Nee, ik heb nog steeds geen idee wat ik er nu verder mee ga doen 🙄

Ik heb nog wat te vertellen over het bezoek van een klein schatje, en ook nog meer over de tuin.

Wil je niks missen, abonneer je dan op mijn blog, het kost je niets en je krijgt automatisch een melding in je e-mail box als er een nieuw blogje is geplaatst. En geen spam, dat beloof ik. Zoek op mijn blog rechts of helemaal onderaan het blogje en reacties (afhankelijk van je browser of apparaat waarop je leest) naar onderstaande afbeelding. Dus niet op dit plaatje klikken.

Druk daarboven

Gisteren las ik dat een lieve trouwe bloglezer van mij is overleden. Bep van Nieuwkoop Ik ga ze missen, ze zat de laatste maanden in de lappenmand maar had begin februari nog alle hoop dat het goed zou komen, zo schreef ze me na het overlijden van mijn lief. Bep belde me af en toe via messenger met beeld, en dan liet ze me zien waar ze mee bezig was; het waren lekker chaotische beelden waarbij ik met haar zwiepende en draaiende bewegingen zowel de vloer als het plafond te zien kreeg en soms minutenlang alleen een pluk haar en haar oor te zien kreeg tijdens het praten, en ze had zo’n heerlijke lach. Maar door de laatste loer die moeder natuur haar had gedraaid kon ze toen ze me schreef niet meer praten en was het stil, zo vreselijk, en nu is het helemaal stil voor de familie.
De dag voor haar overlijden kreeg ik nog een berichtje van haar zoon, dat het einde naderde, en dezelfde dag hoorde ik van het overlijden van een deelnemer van onze fitness groepje.
Bep was van bouwjaar 1931, ze heeft een mooie leeftijd bereikt, maar toch. Och ik ga ze missen, dag Bep

Bep genoot van de poezen verhalen en van alles wat er zich in ons leventje afspeelde, dus ga ik dit blogje niet gelijk eindigen maar klets gewoon verder.

Sherlock is niet blij met mij, hij kan namelijk niet meer plat op zijn buikje liggend bij de kattenbrokjes komen

Die zijn ook alleen maar voor de egeltjes, sprak ik hem streng toe, maar daar heeft hij geen verhaal aan, als hij eten ruikt of ziet is het zijn eten.
Ik heb de ingang kleiner gemaakt met een baksteen, en de baksteen op de bak is om te voorkomen dat Sherlock de bak optilt of wegschuift.

en door het bakje met brokjes links tegen de wand van de plastic bak achter de baksteen te plaatsen kan Sherlock er niet bij.

De egeltjes zijn alweer een week of twee actief, zag ik aan de verse poepjes op de tegels bij de bak, ze krijgen dus vanaf nu weer eten van me om bij te komen van hun winterslaap.

De zonnebloem is aan de beurt, en weer borduur ik met de Perle garen, maar ik denk niet dat ik dit voor het volgende project weer op deze manier ga gebruiken. Niet voor de gewone stiksteekjes in ieder geval. De draad is te dik en ligt er te veel bovenop, of de stof is te dun, zo kan je het ook zeggen; voor dit katoentje zou dmc garen een betere keus zijn. Maar voor de bullionsteek of andere siersteken die mogen opvallen is het wel heel geschikt. Ook als je met wolvilt werkt en deze wilt versieren met steeltjes en knoopjes, volgens mij wordt het hiervoor het meest gebruikt.

Fay kwam even binnen om zich te laten bewonderen, ze had een luxueus stofbad genomen,

Kijk, hier zit het ook

Even kijken of ik er wel goed opsta

Als ik vlak voor het avondeten de hal inloop zie ik Fay zitten, ze loert naar haar evenbeeld -maar met meer zwart in haar vachtje- en houden het zo een tijdje vol.

Dus als de overbuuf van de schoonheidssalon (niet waar de kat onder de witte auto zit) me weer uitfoetert dat onze kat in haar tuin poept, dan kan ik haar de foto van hierboven laten zien, en misschien ook deze, want dit is haar wc, driftig gravend voor de juiste diepte om in te poepen, om vervolgens weer driftig grond verplaatsen om het te bedekken.

Jon moest gistermiddag naar de dokter, hij likt zich weer kaal bij zijn achterpoten, hij begint weer op een geschoren poedel te lijken, en zijn prednison tabletjes zijn ook alweer bijna op. Het was een emotionele rit, omdat ik gelijk na vertrek een telefoontje kreeg (via de speakers van de auto, dus ik hoef geen telefoon aan te raken) van een oude filatelie vriend van manlief.
Ik had hem eerder die dag gemaild om te vertellen over het overlijden, zijn e-mail adres kon ik vorige maand niet vinden, na een laatste poging deze morgen bleek het onder een bedrijfsnaam schuil te gaan. Die goede man was er ondersteboven van en haalde mooie herinneringen op. Zo had Perry jaren geleden van vakantiefoto’s van ons gezin in Italië postzegels laten drukken, en deze filatelie vriend had hier ook een paar van gekocht. Manlief vroeg én kreeg tot zijn stomme verbazing €60,- voor een velletje, en verkocht er zo ook een paar aan wildvreemde filatelisten over de hele wereld, en dit geld stortte hij op de rekening van de kinderen. Dat wist de meneer aan de telefoon me nog te vertellen, ze hadden hier zo’n plezier aan gehad.

Het gesprek was klaar net toen ik bij de dierenkliniek aankwam, en ik moest mezelf even vermannen, neus snuiten, tranen wegvegen en mezelf toespreken. “Kom op, even sterk zijn, je kan het wel.”, maar toen ik bij binnenkomst de assistente zag (een oud collega van Suzanne) kwamen de waterlanders weer. Ze stond ook met natte ogen, condoleerde me en bood me iets te drinken aan.
En ook Stijn schrok toen hij hoorde van mijn lief, (hij wist begin vorig jaar al dat hij kanker had), toen ik zei dat ik dacht dat Jon vanwege de stress zich meer likte, en helemaal nu zijn baasje was overleden. Toen hij me condoleerde met het verlies en vroeg “hoe gaat het nu” en ik over Jon begon, zei hij, “nee nee, ik bedoel hoe gaat het met ú.” Nou en toen schoot ik weer helemaal vol, zoveel compassie werd me teveel.

Terwijl ik mijn tranen opdweilde en mijn neus snoot haalde Stijn Jon uit zijn kooi: “Kom maar jongen, laat me je eens bekijken.”, en pakte de vlooienkam, en zei na een paar keer over zijn (Jon’s) rug te hebben gekamd: “voilà daar is de dader van het kaallikken, een vlo, ziet u,” en triomfantelijk hield hij het plukje haren met een kleine levende vlo vlak bij mijn gezicht. En blij kijkend drukte hij de vlo dood tussen zijn nagels, zijn conclusie was dat Jon last heeft van een vlooienallergie, en na het behandelen met een pipetje zou het na een week of twee al merkbaar beter gaan met onze Jon, en de prednison zou dan ook afgebouwd kunnen worden tot nul, vermoede hij. Jon tikte 7,5 kilo aan op de weegschaal, maar voor zijn bouw en formaat was hij echt niet te zwaar verzekerde de dierenarts me. Hij kreeg dus een hogere dosis dan wat Sherlock en Fay moesten krijgen, en ook het wormenkuurtje moesten ze alledrie krijgen. En over drie maanden moest het allebei herhaalt worden, een rib uit mijn lijf, maar als je dieren hebt moet je er goed voor zorgen.

Jon heeft de hele terugweg niks gezegd tegen me, en bij thuiskomst wist hij niet hoe snel hij naar buiten moest, de frisse lucht in, weg van die vieze lucht van die druppels. Sherlock liet zich nog wel strikken en liep met een natte achterhoofd gelijk de keuken in, in de hoop op wat lekkers, maar toen ik wat voer in het bakje wilde doen rende hij weg. Fay deed een paar stappen naar binnen, rook het vieze luchtje bij Sherlock en liep gelijk weer naar buiten met Sherlock achter haar aan. Gelukkig zijn ze vandaag weer minder wantrouwend, en ik denk dat Evelien vanmiddag het pipetje bij Fay gaat leegdrukken, dit ging de vorige keer ook zonder problemen toen ze het deed.

Als je geen blogje van mij willen missen dan kan je je opgeven als abonnee en dan krijg je bericht via je e-mail als er een nieuw blogje is geplaatst. En vind je het niks dan kan je je zo weer uitschrijven. Het kost je geen cent, en ik vind het wel leuk om meer abonnees te krijgen, dus waarom niet doen? Zoek even aan de rechter zijkant naar dit formulier, of op je mobieltje lezend helemaal onderaan het bericht.

Leuke dingen

Sophietje kwam vorige week weer op bezoek, lekker spelen, zelf lezen en “oma voorlezen”, en dan loopt ze met een boekje in haar handjes naar me toe en draait zich vlak voor mijn voeten om in afwachting op het opgetild worden. Wat een heerlijk kind 🥰 Na drie keer voorlezen glijd ze van mijn schoot af en pakt de puzzel uit de kast en het kleine muizenhuisboekje, zelf lezen

Ze haalt Jon en Sherlock nog door elkaar, “Sjonnie en Sjuwok”, Fay laat zich zelden zien, Jon loopt rustig rond en Sherlock schiet snel langs haar als ze tussen hem en het etensbakje zit. Maar hij durft nu wel gewoon naar binnen te komen als er bezoek is, de vreemde stemmen beginnen bekend te worden. Gelukkig. En nu Fay nog, die pas binnenkomt als iedereen muisstil is of naar huis is gegaan. Tot die tijd zit ze onder de veranda of verstopt in de tuin met uitzicht op de straat (gaan ze al weg?)en het keukenraam. Zoekplaatje

Vanmorgen las ik in de weekendbijlage van de krant over breiende mannen

Dit is de website over dit artikel (lees even de tekst in de foto hierboven) Bram breit, waar je het boek kan bestellen.
Ik heb het manlief ook al eens voorgesteld, bij gebrek aan een makkelijk bij de hand en overal mee naartoe nemende hobby, maar helaas, haken en breien is niets voor hem. Ik zag het al helemaal voor me, samen haken of breien, gezellig. Toen ik jaren geleden hoorde van een quiltster die haar man ~~aan het werk had gezet~~ vroeg om assistentie met haar hexagonnen, waarna hij zelf een hexagonquilt maakte, en ik dit aan manlief vertelde, keek hij me aan met een blik van “leuk geprobeerd Shirley, maar niets voor mij”.

Pleziertjes

Nadat ik een afspraak had gemaakt bij de dierenkliniek voor de katten voor hun tweede shotje, bedacht ik me dat ik nog een hoes had willen maken voor de kooi van Sherlock. Jon hielp maar al te graag met het patronen papier op de lap van hexagonnen te houden

Tot hij zag waarvoor het was, no way dat hij hieraan ging meewerken

Diezelfde avond was het klaar, en vrijdagmorgen stonden de kooien gevuld en wel in de keuken, Sherlock en Jon lieten in de auto van zich horen, maar Fay hield zich muisstil. Ze zat in de drukkooi omdat ze de vorige keer heel erg wild en onhandelbaar was, ik heb er een litteken op mijn rechterhand aan overgehouden en had twee dagen na de krab- en bijtwonden een antibioticakuur nodig vanwege een ontsteking tussen middelvinger en ringvinger.

Ik vertelde de dierenarts Stijn (aka the cat whisperer) dat Fay de vorige keer als een wilde furie was, en hij besloot haar als eerste te behandelen. deed de drukkooi van boven open, en ik moest van hem achteruit gaan staan en niets doen of zeggen. Hij aaide Fay, gaf haar de injectie en deed de kooi weer dicht, en pas toen hij de gegevens van de injectie in de computer zette, zag hij dat ze de vorige keer niet was onderzocht. Dus opende hij weer de kooi en tilde haar rustig uit en zette haar de op tafel, en ze liet zich gewoon onderzoeken, met een hand onder haar buik, ik wist niet wat ik zag. Zo kalm, geen platte oortjes of grote oogjes, geen geblaas of gegil 🤔 Hij mocht ook nog de chip controleren terwijl hij haar wel vast bleef houden onder de buik. En op de weegschaal zetten, en heel even los laten, 4,5 kg. Pas toen hij haar weer optilde liet ze met een grommende keelgeluid merken dat ze het welletjes vond.
Stijn zette Fay terug in de kooi waar ze rustig bleef zitten terwijl hij de klep sloot. Hoes er weer op en rust voor de poes. Sherlock was angstig maar onderging alles heel lijdzaam, net als Jon. Zolang er geen thermometer in hem moest vond hij alles goed. Stijn liep met twee kooien achter me aan naar de auto, in de ene hand 6,5 kg aan kat, en in de andere hand 7,8 kg kat.
Jon is de enige die niks heeft overgehouden aan het dierenartsbezoek, bij binnenkomst ging hij gelijk eten, terwijl Fay en Sherlock zich gelijk verstopten en pas ‘s middags lieten zien toen ik de schuifpui open zette. Het zal wel weer goed komen, ze hebben gewoon weer meer tijd nodig om het vertrouwen terug te krijgen. We zijn er in ieder geval voor een jaar vanaf, of drie als het aan de katten ligt.

6 september was ik bij Quiltshop Leur waar ik met een mooie korting een doos Perle cotton van Wonderfil kocht, en van de week heb ik het gebruikt in de Stitch journal, ik borduurde de blauw/groene blaadjes

En met roze zijdelint borduurde ik nog een paar bloemen

Helemaal tevreden ☺️

En vanmiddag terwijl de scones afkoelden lijmde ik een kraaltje op een cocktailprikker vast op het varkentje, zodat Sophietje het er nu wel uit kan pakken. Het is helaas geen houten kraaltje, die zaten niet meer in de figuurzaagdoos.

De scones lieten zich smaken met een paar mokken thee bij Ellie en Marjan, hier met clotted cream en lemon curd. Ze waren behoorlijk groot uitgevallen, maar dat mocht de pret niet drukken.
De spareribs staan in de marinade en gaan morgen in de slowcooker voor een uur of zes, mmmm, lekker.