Qua tijdsbesef zit mijn hoofd in een niemandsland, ik had geen idee dat het al twee weken geleden was sinds mijn laatste blogje, poeh, er is veel te vertellen. Nou ja, veel, wel als je het allemaal in een blogje zet, niet als je het verspreid over twee weken.
Het naaien aan de quiltblokken kwam door omstandigheden waarover ik later vertel tot een stilstand, tot hier ben ik gekomen
en bij de naaimachine liggen nog iets van zes blokken waar aan twee zijden witte of zwarte randen genaaid moeten worden, Sherlock ligt er al klaar voor, hij vindt het geweldig om als assistent functioneren, vooral dingetjes op de grond duwen die lekker verder kunnen rollen is zijn ding.
Met Moederdag werd ik verwend
en ik kreeg ook nog cadeautjes 😊 zoals deze kamerlinde in mooie pot
En kleine plantjes in grappige potjes
Hanging baskets met vrolijke bloeiers, bij gebrek aan zonnige hangpunten heb ik de haken eraf gehaald en de potten op standaards tussen de vaste planten gezet
En ook nog dit betonnen poezenbeeldje
Ze waren allemaal weer voor het avondeten naar huis, misschien klinkt dit niet zo gezellig, maar ik ben na een paar uur bezoek helemaal op, en dit maakt me wel verdrietig maar het is even niet anders en het zal allemaal wel beter gaan. Ik moet vooral naar mijn lijf luisteren.
Het viel ons op dat Fay sinds vorige week woensdag (de 14e) niet naar binnen kwam als Sherlock om het uur zijn “staan de etensbakje nog in de keuken en zit er wat in” check deed, normaal huppelde ze naast hem mee naar binnen en een paar minuten later weer naar buiten. En ze leek ook minder energiek te zijn, geen gemekker naar vogeltjes, alleen maar buiten onder de heg of op of onder het bankje liggen. Ze kwam die nacht ook niet naar binnen en toen ze de volgende dag nergens te bekennen was gingen Evelien en ik haar zoeken langs de beek waar ze vaak liep met Sherlock. Maar helaas, geen Fay te zien. Pas later in de middag zag Evelien haar opeens en kon ze haar pakken, ze stribbelde niet tegen, ze was flink vermagerd en haalde haar neusje op voor het eten. Jon en Sherlock negeerde haar, wat ik wel zielig vond voor Fay. Wat een zorgen weer.
Jon in zijn favoriete meditatie houding.
De volgende dag (vrijdag) had Evelien een late dienst en ik zou na mijn fysio afspraak alleen met Fay naar de dierenarts gaan. De fysiotherapeute was gespecialiseerd in hand problematiek, ik had veel pijn in mijn linker pols en dacht dat dit gerelateerd was aan de oude botbreuk van 2014 in combinatie met te lang achter elkaar breien en haken. Het is idd tgv overbelasting, de pees die bovenop mijn arm naar de elleboog loopt is ontstoken. Ze zei dat door mentale overbelasting het lichaam het niet meer zelf kon detecteren/oplossen. Ze helpt vaak mee in de oefengroep en ze kende manlief en dus ook het hele verhaal. Nou ja, haar empathie maakte weer dat ik een halve doos tissues opmaakte, en ze adviseerde me om vandaag nog een afspraak te maken bij de psycholoog (ik schoof dit al weken voor me uit). Tijdens de massage voelde ik het ook steken in mijn elleboog, oh joy. Er ging zwarte sporttape op en ik kreeg oefeningen mee voor thuis.
Bij thuiskomst vroeg ik via de website van mijn huisartspraktijk een afspraak aan met de psycholoog, ik verwachte pas na het weekend een reactie. Toen met Fay naar de dierenarts, ze liet zich vrij makkelijk in de kooi stoppen, maar eenmaal er uit bij de dierenarts ging het mis toen de dierenarts extra assistentie erbij haalde (ze had al een stagiere bij zich) plus een tuigje en een zwart kapje om de ogen af te dekken. Fay zag dit op zich af komen, ogen als vuur en oortjes plat vloog ze recht op mij af (ik stond bij de deur), en om haar van me af te houden had ik haar reflexmatig bij haar voorpootjes gegrepen.
Gillende assistente “loslaten, loslaten!” gaf extra spanning in de tent, en toen ik Fay losliet zag ik dat mijn beide handen hevig bloeden door de afzet van haar achterpoten, nagels als stiletto’s. Ik wist het protocol nog van de vorige keer, goed afspoelen onder de kraan, terwijl Fay door de kleine behandelkamer schoot als een bal in een flipperkast, zo zielig. Met gazen op mijn handen ging ik even in de wachtkamer zitten om bij te komen, nee ik wilde niks drinken, nee, ik wilde niemand bellen voor hulp, ook geen taxi, ik wilde even rust terwijl ze Fay weer in de kooi probeerde te krijgen, arm beestje. De dierenarts kwam naar me toe, ze zouden Fay even onder sedatie brengen om bloed af te nemen, en dan kon ik ze weer mee naar huis nemen.
Ik zei dat ik eerst naar de huisarts wilde gaan, want de snee tussen pink en ringvinger aan mijn rechterhand moest gehecht worden, en op mijn verzoek kreeg ik er een drukverband op zodat ik zelf kon rijden, Fay kon ik later ophalen. Een klein kwartier later zat ik bij de huisarts, tetanus shot was niet nodig want die had ik vorig jaar al gekregen, wel een hechting, getapet en met drukverband ingepakt, en een antibiotica kuur, het recept stuurde ze gelijk door naar mijn apotheek, zei de assistente. Mijn linkerhand had gelukkig alleen een schoonmaakbeurtje nodig
En natuurlijk zaten de tranen hoog, bij het “nog gecondoleerd met uw man” gingen de sluizen weer open met grote snikken die vanuit mijn tenen leken te komen, schuddende schouders en al. “Laat het er maar allemaal uit komen hoor,” liet ik me geen twee keer zeggen. Toen ik gekalmeerd was en zei dat ik een paar uur eerder al een aanvraag had gedaan voor de psycholoog ging de assistente er gelijk werk van maken om voor zo snel mogelijk een afspraak te boeken, want de psycholoog was nog aanwezig. Ze had mijn aanvraag al gelezen en had nog plek voor dinsdagochtend.
Hierna reed ik door naar de apotheek waar ze het recept nog niet hadden ontvangen, ze keek of het elders was afgeleverd, niet dus, en toen ze na tien minuten naar de huisarts belde bleek het antwoordapparaat er al op te staan, vijf minuten voor sluiting van de praktijk. De apothekersassistent was laaiend, dit was nl niet de eerste keer dat er al wat mis was gegaan met recepten, en ze belde de apotheker zelf of ze het zo mee mocht geven, want “mevrouw weet welke medicijn, de dosering, en voor hoe lang, en te zien aan het bewijs klopte het verhaal.” Ze mocht het meegeven, gelukkig.
Ik haalde daarna Fay op; haar bloeduitslagen waren bekend, er was niks afwijkend te zien, nierfunctie was ook prima, ze wisten het ook niet. Ze hadden haar een shot pijnstiller met ontstekingsremmer gegeven (want ze had wel wat koorts) en dit mocht ik nog een paar dagen geven via een pipetje in bekje of voer. En terwijl zij slaapdronken door de kamer liep zat ik bij te komen met een bakje koffie en at als troost een diepvriesmaaltijd van Sophie op, zalige macaroni met kaas. Ik was keikapot.
En daar zat ik dan, met een graat magere bange poes die niet wilde eten, ook niet van de zachte brokjes in bouillon van -toemaar- Sheba. Ze wist een dag later weer te ontsnappen via het keukenraam 😱, maar ook deze keer kreeg Evelien haar te pakken. “Wat bleef je nou?”, lijkt Sherlock haar te vragen
En zo langzaamaan begint Fay beter te eten, elke paar uur geef ik haar wat, en ze komt weer tot rust.
Gistermiddag begin ze opeens te braken, een flinke hoop eten kwam er uit, nog een klein restje vocht volgde en toen kroop ze weer onder de bank. Op de bijsluiter van haar pijnstilling zag ik da dit een bijwerking is, dus heeft ze het vandaag niet meer gekregen en heeft ze ook niet meer gespuugd.gelukkig maar, ik moest met haar terug komen als het slecht bleef gaan en had ook al op mijn verzoek een kalmeringsmiddel voor haar meegekregen om het zo stress vrij te houden. Maar zo te zien gaat het de goede kant op, ze komt zelfs weer gezellig op schoot liggen,
wel op het kussentje want anders gaat mijn broek er aan. Had ik al vermeld dat ze hele scherpe nageltjes heeft?😉
Samen naar het nieuws kijken, ik kreeg kippenvel toen ik het hoorde van die twee kinderen die door hun vader samen met hem de dood in zijn gejaagd. Ik kijk zo min mogelijk meer naar het nieuws, ik kan heel slecht tegen alle ellende die gaande is in de wereld.
Fay is helemaal blij als Jon en Sherlock er ‘s avonds bij komen liggen. Haar oogjes zien alleen wat rood, hè verdorie.
En van de fysio mocht ik proberen rustig te gaan haken, dus doe ik dat dan ook maar, met de nadruk op rustig, want ook al is het goed voor de geest, overdrijven is niet de bedoeling.
Drie op een dag gedaan, en dinsdagmiddag thee gedronken bij Ellie en een wit hexagonrandje rond een bloemetje gehaakt (geen foto van gemaakt).
En vanavond kwam Suzanne bij ons eten (om de week op donderdag vanwege werk van haar lief), ik had eerst scampi’s in de wok gebakken en daarna in een schaaltje gedaan, toen de rode boemboe van huismerk AH in dezelfde wok kort gebakken, kopje water erbij om het aanbaksel van de scampi’s en de bijna aangebrande boemboe van de bodem van de wok los te maken, Japanse wokgroenten kort meegebakken, pakje kokosmelk erdoor en iets vijf minuten met deksel er op laten pruttelen, dikke udon noedels er door en na een paar minuten de gamba’s erbij gemikt, goed doorgeroerd en smullen maar. Het was zo waanzinnig lekker, niet normaal meer, zeker voor herhaling vatbaar.
De week wordt dus met een goed gevoel afgerond; én ik heb een paar dingen kunnen afvinken van mijn to-do lijstje, waaronder de verzekeringen van het huis aanpassen en op mijn naam laten zetten. Naar de kapper geweest, pasfoto’s laten maken (zonder bril) en een afspraak gemaakt voor de aanvraag van een nieuwe ID, het lijken kleine dingen maar voor mij waren het hoge bergen.