Categoriearchief: Katten avonturen

Pleziertjes

Nadat ik een afspraak had gemaakt bij de dierenkliniek voor de katten voor hun tweede shotje, bedacht ik me dat ik nog een hoes had willen maken voor de kooi van Sherlock. Jon hielp maar al te graag met het patronen papier op de lap van hexagonnen te houden

Tot hij zag waarvoor het was, no way dat hij hieraan ging meewerken

Diezelfde avond was het klaar, en vrijdagmorgen stonden de kooien gevuld en wel in de keuken, Sherlock en Jon lieten in de auto van zich horen, maar Fay hield zich muisstil. Ze zat in de drukkooi omdat ze de vorige keer heel erg wild en onhandelbaar was, ik heb er een litteken op mijn rechterhand aan overgehouden en had twee dagen na de krab- en bijtwonden een antibioticakuur nodig vanwege een ontsteking tussen middelvinger en ringvinger.

Ik vertelde de dierenarts Stijn (aka the cat whisperer) dat Fay de vorige keer als een wilde furie was, en hij besloot haar als eerste te behandelen. deed de drukkooi van boven open, en ik moest van hem achteruit gaan staan en niets doen of zeggen. Hij aaide Fay, gaf haar de injectie en deed de kooi weer dicht, en pas toen hij de gegevens van de injectie in de computer zette, zag hij dat ze de vorige keer niet was onderzocht. Dus opende hij weer de kooi en tilde haar rustig uit en zette haar de op tafel, en ze liet zich gewoon onderzoeken, met een hand onder haar buik, ik wist niet wat ik zag. Zo kalm, geen platte oortjes of grote oogjes, geen geblaas of gegil 🤔 Hij mocht ook nog de chip controleren terwijl hij haar wel vast bleef houden onder de buik. En op de weegschaal zetten, en heel even los laten, 4,5 kg. Pas toen hij haar weer optilde liet ze met een grommende keelgeluid merken dat ze het welletjes vond.
Stijn zette Fay terug in de kooi waar ze rustig bleef zitten terwijl hij de klep sloot. Hoes er weer op en rust voor de poes. Sherlock was angstig maar onderging alles heel lijdzaam, net als Jon. Zolang er geen thermometer in hem moest vond hij alles goed. Stijn liep met twee kooien achter me aan naar de auto, in de ene hand 6,5 kg aan kat, en in de andere hand 7,8 kg kat.
Jon is de enige die niks heeft overgehouden aan het dierenartsbezoek, bij binnenkomst ging hij gelijk eten, terwijl Fay en Sherlock zich gelijk verstopten en pas ‘s middags lieten zien toen ik de schuifpui open zette. Het zal wel weer goed komen, ze hebben gewoon weer meer tijd nodig om het vertrouwen terug te krijgen. We zijn er in ieder geval voor een jaar vanaf, of drie als het aan de katten ligt.

6 september was ik bij Quiltshop Leur waar ik met een mooie korting een doos Perle cotton van Wonderfil kocht, en van de week heb ik het gebruikt in de Stitch journal, ik borduurde de blauw/groene blaadjes

En met roze zijdelint borduurde ik nog een paar bloemen

Helemaal tevreden ☺️

En vanmiddag terwijl de scones afkoelden lijmde ik een kraaltje op een cocktailprikker vast op het varkentje, zodat Sophietje het er nu wel uit kan pakken. Het is helaas geen houten kraaltje, die zaten niet meer in de figuurzaagdoos.

De scones lieten zich smaken met een paar mokken thee bij Ellie en Marjan, hier met clotted cream en lemon curd. Ze waren behoorlijk groot uitgevallen, maar dat mocht de pret niet drukken.
De spareribs staan in de marinade en gaan morgen in de slowcooker voor een uur of zes, mmmm, lekker.

Makkie

Fay zat vanmorgen vroeg al bij het keukenraam in de hoop dat ik deze open zou doen voor haar, maar in plaats daarvan pakte ik ze onder haar armpjes op en voordat ze doorhad dat dit de verkeerde kant op ging, had ik haar in de kooi getild die met de opening naar boven op de keukenstoel stond, en duwde ik de klep dicht. Jee, had ik hier nou een halve nacht wakker van gelegen?
Sherlock had ik een paar minuten eerder al zonder tegenstribbelen in een andere kooi gestopt in de bijkeuken en zat flink zielig te miauwen. Jon zag en hoorde alles met wantrouwen aan en rende naar buiten toen ik de deur opende om zonder ontbijt op op tijd bij de dierenarts te zijn.

Ik zou ruim tijd hebben gehad om te ontbijten als er met het bellen naar de poli oogheelkunde niet iets mis was gegaan. Ik moest een afspraak voor manlief die voor morgen ingepland stond verzetten, (door alle consternatie was ik dit eerder domweg vergeten) en ik was de derde wachtende in de rij. Na vijf minuten de tweede, zes minuten later de eerste, en weer zes minuten later was ik de eerstvolgende. Vijf minuten later werd de melding “u bent “ abrupt afgebroken en ik hoorde de telefoon overgaan, elk moment kon de secretaresse de telefoon opnemen, fijn. Na twee minuten had ze nog niet opgenomen, ze werd zeker even opgehouden door iemand aan de balie? Nog vijf minuten later hing ik maar op, dit schoot niet op en ik belde terug naar de centrale die me gelijk weer doorverbond. Ik was de tweede in de wachtrij, en gelukkig schoot het nu wat sneller op, tien minuten later kon ik de afspraak afzeggen. Toch ook even gevraagd wat er was misgegaan nadat ik na ruim 22 minuten in de wacht te hebben gestaan nog zeven minuten alleen maar de overgaande beltoon had gekregen. Ze wist het niet, vond het ook raar en bood haar excuses aan.

Vandaar dat ik zonder ontbijt met een als een puppy huilende Sherlock en een stille Fay naar de dierenarts reed. De dierenarts besloot eerst maar Fay te onderzoeken en in te enten, de kooi ging open en twee vuurkooltjes keken ons aan. Ik schoof ze met de bodemplaat uit de kooi, de kooi ging op de grond en toen ging Fay los. Ik probeerde ze nog in bedwang te houden zodat hij haar kon onderzoeken, maar moest haar uit zelfbehoud loslaten. De wonden op mijn hand vallen wel mee, de dierenarts stond er op dat ik alles ter plekke moest schoonmaken en ontsmetten, de plekken waar haar nagels het diepst gingen en de meeste pijn deden was tussen en op vingers. Thuis zag ik nog een lange haal aan de onderkant van mijn rechterarm.

En op mijn andere arm had ik gelukkig maar een krab gekregen.
Hij vroeg me wanneer ik mijn laatste tetanus prik heb gehad, ik moest hier niet lang over nadenken; de ochtend voordat ik naar het quiltweekend ging in sept. 2017. We hadden toen Jon en Arya net vanuit het asiel uit Breda geadopteerd toen ze met Parvo besmet bleken te zijn, ik kreeg ze mee met de melding dat ze net wat dunne poep hadden en dat dit nog onderzocht moest worden. Gelukkig zaten ze vanaf dag 1 al op de logeerkamer om te acclimatiseren en daarna in quarantaine, en Arya had me tijdens het schoonmaken van haar pootjes waar poep op zat flink te pakken genomen de ochtend dat ik naar België zou gaan. Het is allemaal goed afgelopen met de nodige medicatie en dagelijks ontsmetten van alles in de logeerkamer, en schoonmaken van de katjes. .

“Mocht u op uw arm hier ergens (van pols tot elleboogholte) allemaal zwarte plekken gaan zien, trek dan meteen aan de bel bij de huisarts of HAP, want dan moet u gelijk behandeld worden,” sprak de bezorgd kijkende dierenarts. 😰

Fay schoot ondertussen als een stuiter met een dikke staart door de behandelkamer en eindigde achter de computer. De dierenarts ging een assistent halen én een drukkooi, en ze kwamen even later binnen. De assistente wilde Fay met een deken vangen, ze vouwde hem al open terwijl de dierenarts de kooi open zette. Hè nee hoor, arme Fay, ik wilde het eerst zelf proberen. Ik ging vlakbij Fay staan, zei zachtjes: “kom maar meisje”, en verrek, ze kwam naar me toe. Ik kon haar hoofdje aanraken en greep haar vervolgens stevig in haar nek vast en zette haar terwijl ze daar heel stilletjes hing met opgetrokken pootjes en ingeklapte staart zonder problemen in de drukkooi.

Ik dacht dat het nu snel klaar zou zijn, de dierenarts zei al dat hij haar de volgende keer wel zou onderzoeken als ze onder zeil was, en zou nu alleen de prik zetten. Hij pakte de spuit en wat deed de assistente? Ze deed de kooi van boven open 😱 denkend dat Fay wel zou blijven staan in platgedrukte vorm, en weer schoot Fay alle kanten op door de kamer. Arm beestje. Ze zat op de vensterbank, de dierenarts probeerde haar in de kooi te krijgen door deze bij het raam te houden, helaas, dat ging niet. En weer wilde de assistente de deken gebruiken om haar te vangen.
Ik bood snel aan te helpen en hij zette de kooi op de grond; ik liep naar Fay die tegen het raam op wilde klimmen. En weer kon ik haar bij de nek grijpen en in de drukkooi zetten. “En nou dicht laten,” zei de dierenarts tegen de assistente, en vroeg haar de zijwand naar haar toe te trekken. Hij moest door de tralies heen een huidplooi pakken om de prik te kunnen zetten, het mocht niet in de spieren komen, en toen was het gelukkig wel snel gedaan.

Toen was Sherlock aan de beurt, hij was wel bang maar hield zich muisstil en ging zo plat mogelijk op tafel liggen, zijn kopje tegen mijn buik gedrukt. Ook met het wegen en tijdens het krijgen van de injectie bleef hij heel stil liggen, en gaf geen krimp, en kroop daarna weer snel in zijn kooi, wat een verademing.
Mijn hoop dat Fay vanzelf in de kooi bij Sherlock zou kruipen had ik ondertussen al opgegeven, en vroeg of het goed was dat ik ze in de drukkooi mee naar huis mocht nemen en dat ik dan de kooi gelijk terug zou brengen. Dat mocht, ook omdat ik geen half uur weg zou blijven. Zo gezegd zo gedaan. Ik liet de twee geschrokken beestjes in huis los, Sherlock schoot naar boven en Fay schoot getraumatiseerd de woonkamer in. Jon keek bezorgd naar de kooien en koos weer het hazenpad.
Over vier weken moeten ze weer terug, Fay gaat dan vanaf hier gelijk in onze drukkooi, dat bespaart iedereen veel stress, maar vooral Fay. Ze blijven tot morgen binnen, even tot rust komen, want het vertrouwen bij Fay in de mensheid is denk ik wel ver te zoeken momenteel.

Ze heeft zich in de vier uur dat we thuis zijn nog niet laten zien, ik hoorde ze onder de trampoline, beetje vervelend voor haar dat ik deze zometeen moet weghalen omdat er vanavond iemand om gaat komen, verkocht via Marktplaats. Ik doe er niets meer op (slecht voor mijn hallux falgus), en als kattenverstopplaats of ligbed (altijd afgedekt geweest) is het een wel erg groot sta in de weg. Ik heb het Jon nog niet verteld

Vorig weekend vroeg Tim me of ik hun Nijntje rugzak/tas van de Hema kon repareren, een schouderband was van onderen los gegaan. Tuurlijk kon ik die maken, kwestie van een opening in de binnenvoering maken om bij de ondernaad te kunnen, de uiteinde van de schouderband na het zigzaggen (was dus niet gedaan) weer in de losgekomen naad schuiven en vastnaaien. Jon kwam er gelijk bij om te assisteren en veegde de pluisjes even weg voor me.

Het was een klusje van niks en ik checkte gelijk of de andere schouderband nog goed zat, ooh nee dus.

hij zat er slordig schuin ingenaaid en hield zich aan een paar draden angstvallig vast, een paar korte snokjes en hij zou ook losschieten. Even later hing de rugzak aan de kapstok, klaar voor het volgende uitstapje.

Hè verdorie

Kijk Sophietje stoer achter haar papa en opa aanlopen, voor het eerst een heel eind helemaal los 🥰 klik hier om de short te zien

Ze hadden een tijd in de cafetaria gezeten om de andere twee patiënten op de kamer van DH rust te geven. Ze kreeg een lekker ijsje te eten en samen wat drinken; beneden zitten met zoonlief, schoondochterlief en lieve Sophietje was een welkome afleiding voor mijn lief. Vrijdag hadden we de uitslag van het weefselonderzoek gekregen, en het was even slikken; we wisten dat er een kleine kans was dat er toch levende kankercellen bij het dode tumorweefsel zouden kunnen zitten, en dit was dus helaas ook het geval. De oncoloog kon ons niet zeggen of de levende cellen in het midden of aan de rand zaten. Dit zal blijken uit de MRI scans de komende maanden, en dan zal het team van ETZ met een plan du campagne komen.

Diepe zucht. Ja het viel tegen, maar we gaan gewoon verder met aansterken, en gaan vooral niet bij de pakken neerzitten.

Vanmiddag zaten we samen in de cafetaria van het ziekenhuis, aan een tafel bij het raam met uitzicht op het komen en gaan van bezoekers. Bijna net alsof we een terrasje pakten in de stad, mensen kijken. Onvoorstelbaar, overal bordjes met “Rookvrije zone”, ook bij de bankjes, en wat doen de patiënten en bezoekers zodra ze daar gaan zitten? Ze steken er eentje op. Ook bezoekers die koud buiten staan op weg naar de auto er eentje opsteken, jemig.

D150D907-30C6-4675-9F65-719FBE4463EB
Donderdagmiddag was ik met Jon bij de dierenarts voor zijn inenting tegen kattenziektes, het Parvo virus maakt veel slachtoffers onder de niet ingeënte zwerf- én huiskatten, diarree, braken, sloomheid en koorts. Ook de binnenblijfkatten kunnen besmet raken doordat het virus via schoeisel en kleren mee naar binnen genomen kan worden. Helaas waren de inentingen bij onze mannen niet meer up to date, dus kreeg Jon er als eerste nu een en over vier weken nog een.

Morgenochtend moet ik Sherlock en Fay brengen, ik verheug me er nu al op, Fay laat zich niet zomaar pakken, en doordat Jon het dierenartsluchtje op had, zijn de andere twee gewaarschuwd en zijn schrikachtiger dan anders. Ik hoop Fay als eerste in een kooi te kunnen stoppen, en daarna Sherlock in een andere kooi, oh boy. En dan over vier weken weer 😰 Ik hoop het zonder al te veel verwondingen morgenmiddag te kunnen navertellen in een blog. Erger dan donderdagmorgen bij de tietenpletter kan het toch niet zijn

Zit je met je borst platgedrukt snoeihard ingeklemd, zegt de radiologie: ”Even zo stil mogelijk blijven staan, ” terwijl ze de foto neemt. Nou, wees gerust, ik ga nergens heen hoor, veel te bang dat-ie losscheurt.

Hoe kom je er aan? Hoe kom je er van af?

Gele bloempjes naast de vijver daar waar ik een paar maanden geleden de woekerende herfstasters heb verwijderd. Behalve het bewust uitgestrooide zaaigoed komen hier honderden verbena’s op, die mooie hoge met paarse schermpjes. Normaal zou ik er nu al heel veel van uitsteken en elders een plekje geven, maar ik moet er nu niet aan denken. Ze staan er over een week vast nog wel, de slakken lusten ze niet.

En kamperfoelie groeiend tegen een rekje bij de magnolia, deze zag ik een maand of twee geleden al over en door de border heen groeien, stekjes van vorig jaar die het door alle nattigheid goed zijn gaan doen. En op een paar plekken kwam ik een egelpoepje tegen, dus die lopen ook weer rond en hebben genoeg te eten, net als de kikkers, er zijn meer dan genoeg slakken.

Het geluid van een elektrische heggenschaar klinkt tegen de middag door de open tuindeur, de katten liggen lui op het dauw natte gras in de schaduw, het dreigt een hele warme dag te worden.
Ik steek mijn hoofd om het hoekje van de achterdeur en kijk recht in het boven de schutting uitstekend gezicht van een lachende man, en begroet hem vriendelijk. De vader/schoonvader van onze buren. “Goedemorgen buurvrouw, ik dacht even de bovenkant van de klimop lekker recht te trekken, ziet er wel zo mooi uit hè?”, en vervolgens maakt hij zijn metertje afknippen af.

Wat een herrie 😣 zodra het weer stil is verontschuldigt hij zich dat hij er wel een zooitje van maakt bij ons op de grond, maar dat is snel opgeruimd hè? Ik weet niet of hij bedoelt dat het voor hem of voor mij snel is opgeruimd, maar ik vertel hem dat ik gevloerd ben door COVID, geen puf heb om het knipsel op te ruimen, en vraag hem of hij het wilt doen, in ieder geval het stukje hier, en ik wijs van de poort naar de laatste container. Geen enkel probleem, als ik de poort maar los maak. En hij vraagt lachend: “Covid, joh bestaat dat nog? Hoe in vredesnaam ben je daar aangekomen?”
Gewoon uit het ziekenhuis denk ik.
”Joh.” En terwijl ik naar de poort zweef om deze van het slot te draaien gaat hij weer verder met snoeien.
De volgende middag zie ik dat het pad netjes is aangeveegd, lief.

COVID wordt gezien als een gewoon griepje, en helaas gedragen mensen die klachten hebben zoals hoesten en grieperig voelen zich alsof er niks aan de hand is door niks te doen, lekker hoesten en plein publiek zonder elleboog voor de mond of mondkapje op, ook niet als je in het ziekenhuis een volle lift instapt of als je een winkel inloopt . Niks zeggen als je op bezoek gaat, niemand waarschuwen als je gebruik moet maken van een dienst, zo hoorde ik van Evelien, de fysio, taxi en thuiszorg. Maar owee als je een slechte weerstand hebt, en als je nooit eerder besmet bent geraakt, dan ben je de lul.

De koorts is nu weg, het hoesten is een heel stuk minder, maar ik voel me zo slap op de benen als bij een flinke griep met een hoofd nog vol watten. Gelukkig heeft het virus minder vat op manlief, Evelien blijft op afstand en is nog vrij van COVID, houden zo 🤞

Mijn reuk- en smaakzin was helemaal weg, maar begint gelukkig weer langzaam terug te komen. Het eerste wat van smaak doorkwam was citroen, en van geur was dat koffie, maar het smaakt nog nergens naar (heel af en toe meen ik koffie te proeven, maar dat kan ook de wens zijn), en toch neem ik elke dag een kopje om de hoofdpijn wat af te zwakken. En helaas proef ik nog niks van de chocoladekoekjes met suiker, ik probeer het elke dag met eentje, maar ook nu niks nog 😕 ik hang de hele dag in de luie stoel, doe dutjes tussen het niksen door en wacht ongeduldig op beterschap.

En tijdens het wachten zie ik de vogeltjes snoepen van hun silovoer, we hebben heel veel jonge musjes dit jaar, uiteraard waren de vogeltjes gevlogen toen ik zondag deze foto maakte. En helaas dankzij onze roofdieren is het er vandaag eentje minder dan zondag, zo erg. Door Sherlock gevangen en door Fay afgemaakt ☹️Maar onze katten laten zich overdag niet binnen houden, hun stresslevels zie je dan oplopen en bij mij ook vanwege hun geklaag en gekat.

De lavendel, kamperfoelie en de rozen staan volop in bloei, maar ik ruik er niks van, terwijl ik weet dat ze een heerlijke haast bedwelmende geur hebben. Deze foto maakte ik vlak voor we naar bed gingen, ik hoopte dat Fay naar binnen zou komen, maar ze had het veel te veel naar haar zin, terwijl de jongens al in de garage lagen te slapen.

Het bloeiend gras lijkt wel van goud en danst en knispert in de wind

Fay zat vanmorgen te wachten voor de schuifpui toen Evelien als eerste beneden de ramen en deur tegen mekaar open zette, altijd een opluchting, en ik hoop dat ze van haar nachtelijke avonturen weer even haar bekomst heeft en vanavond gezellig met Sherlock en Jon mee de garage inloopt.

Woelige weken

Ruim drie weken geleden werd mijn lief flink ziek, achteraf bleek bij ziekenhuisopname twee weken geleden dat hij een dubbele longontsteking had, plus hersenoedeem tgv bestralingsschade. Hij knapte gelukkig goed op met de juiste medicatie, en mocht dinsdag naar huis. Zelf zat ik gelijkertijd ook met een long-, keel-, oor en kaakholte ontsteking en knapte met een kuurtje tijdens zijn ziekenhuisopname langzaam op, maar de oververmoeidheid slaap je niet zomaar in twee weken weg. Gelukkig zorgde Ellie voor de catering, wat een heerlijke maaltijden bracht ze ons (Evelien en mij), zodat we ons daar geen zorgen over hoefden te maken. Manlief trof het heel slecht met het ziekenhuiseten en kreeg van ons af en toe een portie.

Tijdens zo’n bezoek op de 13e kreeg ik van mijn oudste broer een telefoontje dat onze moeder die ochtend was overleden. Ik condoleerde hem en bedankte hem dat hij me op de hoogte had gebracht. Ik weet pas sinds kort dat dit strafbaar is, de naaste van de overledene niet op tijd inlichten.
Dankzij de live stream link en info heb ik vanmiddag de uitvaart bekeken als afsluiting.

Zondag was een gekke Vaderdag, manlief lag nog in het ziekenhuis, maar hij was wel gelukkig overgeplaatst naar onze woonplaats, op een steenworp van onze wijk. We gingen om de beurt even op bezoek met presentjes en aan het eind van de middag kreeg hij een puntje taart. Ik had slagroomtaart gebakken, simpel aan de buitenkant, maar zo heerlijk

Jon zorgde voor zijn eigen snack, en wilde niet delen.
EC211824-46F9-49AB-BDAF-3E1FA8D40AF5
We vierden zondag ook Suzanne’s verjaardag, ze kreeg alles wat op haar lijstje stond en nog iets meer, altijd leuk. Kleine Sophie vermaakte zich prima met mijn oude poppenhuis, door mijn vader gemaakt. Ze begint heerlijk te brabbelen, maar o wat een verdriet als iemand “nee” zegt tegen haar toen ze een dobbelsteen die Suzanne kreeg pakte en in haar mondje wilde stoppen. Groot verdriet met dikke tranen, het is zo oneerlijk allemaal. Gelukkig was het leed snel vergeten en speelde ze weer vrolijk verder.

Het kroost zorgde voor het eten terwijl ik achterover kon leunen, Sophietje lag toen net boven te slapen, ze had gesmikkeld van een Shepards pie. Wij aten hamburgers met een lekkere salade

De volgende dag was de rust wedergekeerd en lag Fay verdekt opgesteld te slapen

Door de vele regenbuien is het lekker groen buiten, hier een stukje bij het terras met alle roze tinten

de roos

en de magnoliabloem

kunnen die nattigheid niet zo waarderen maar doen hun best. Dit is de tweede magnolia grandiflora bloem, en de boom zit vol met meer knoppen. Ik zal blij zijn als het wat droger en warmer word komende week, maar zit niet op 28°C te wachten, samen met de hoge luchtvochtigheid kan je mij dan opvegen.

Over rozen gesproken, ik heb weer wat geborduurd de laatste tijd, het is de journal van Marion’s world waar ik toch weer een paar weken op achterliep. Zo ver was ik de laatste keer toen ik blogde

Er kwamen rozenblaadjes en rozen bij

En nog meer blaadjes en bloemetjes, allemaal gedaan met dmc garen.

De vergeet-mij-nietjes vind ik wel zo schattig, hier nog een paar

En zo ziet het er nu uit. De afmeting van de stof in een A4tje.

Morgen ga ik verder, dan komen er margrieten bij, en gipskruid langs de bovenkant van garen, kraaltjes en lint.