Categoriearchief: haken

De 30e alweer

Vandaag is het vier maanden geleden dat mijn lief zijn laatste adem uitblies, hier een foto uit de oude doos, bezig met zijn postzegel hobby. Zijn bureau lag bezaaid met heel veel losgeweekte afgestempelde en “postfrisse”postzegels om te sorteren, en hij liet graag de mooiste zien als je zijn kamer binnenstapte, zoals hij -denk ik- hier ook deed toen Tim kwam kijken. De deur moest altijd heel zachtjes open en dicht gedaan worden om te voorkomen dat een zuchtje wind de geordende postzegels door de war blies.

Tim was de 24e jarig, zijn eerste verjaardag zonder zijn vader 😢 we sloegen ons er dapper doorheen en het werd een gezellige middag. Evelien was die ochtend met Suzanne naar een plantenbeurs in Houten gegaan en ze reden van daaruit rechtstreeks naar Tim en Yvonne, en ik reed mee met de lief van Suzanne, zodat ik met Evelien terug kon meerijden.

Sophie werd wakker toen we net aan de koffie met taart zaten, en snel werd de taart naar binnen gewerkt zodat handen en schoot beschikbaar waren. Even knuffelen en dan weer verder spelen, ze wilde haar helm op want ze wilde motorrijden, ze had van haar opa vorig jaar een eigen motor gekregen met een koplamp waar blauw licht uit kwam. En elke keer als ze haar rondje door de kamer had gedaan en naar ons toe reed, zei ze: “mooi licht hè?”. De helm heeft ze eigenlijk alleen nodig voor als ze mee gaat op de fiets, maar ze vindt het gewoon geweldig om deze ook thuis op te hebben. Yvonne vertelde dat toen ze eerder die week even vanuit de keuken zag dat Sophie op de bank was gaan staan en er toen af was gevallen, met haar hoofd tegen de salontafel aan. Gelukkig had ze toen ook haar helm op, een geluk bij een ongeluk, en ze mankeerde dus niks, ze was alleen flink geschrokken.

Voor de zondag stond er met grote letters RUST op de kalender geschreven, en we waren er ook echt aan toe. Beetje indutten tijdens het kijken naar een tuinprogramma en genieten van de rust

Dinsdagmiddag ging ik weer naar de fitness, ik stopte voortijdig vanwege de pijn in mijn li hand en zat er qua prikkels aan mijn hoofd ook doorheen. Zo balen. Lang leve de tuin- en klusprogramma’s op YouTube. Die avond kwam Sherlock drijfnat van de regen binnen en kroop op de poef naast me, en Fay sprong erbij om hem af te drogen, zo lief

Vanmorgen keek ik met Evelien naar twee afleveringen van Dept.Q op Netflix, een intrigerende politieserie, een aanrader en ik vind het heel leuk om hier samen naar te kijken.
Kwart voor twaalf zat ik bij de psycholoog, vertellen wat ik voel en hoe ik ermee omga, en met wie ik kan delen en dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik lieve mensen als een vangnet in mijn leven heb. En ze gaf advies over mindfulness oefeningen doen, ze had het over een programma van een website waarvan ik de naam weer ben vergeten.
En ik mocht best trots zijn op mezelf dat ik dingen onderneem zei ze, zoals de palen van de omgewaaide pergola doorzagen zodat ze in mijn auto pasten, en naar de vuilstort gaan met een wagen vol gesorteerde afval uit de tuin en garage, en dat ik eind vorige week een klusjesman had ingehuurd om woensdag de poort te fixen, en dat ik ook van plan was om naar de bee te gaan deze middag.
Mijn tas stond al klaar, en toen ik deze foto maakte viel de tekst op de tas me opeens op;“Geniet ervan schatje”, zei Perry altijd als ik de deur uitging naar een bee of een raid. Toen ik de tekst opeens zag staan moest ik huilen, en heb een tijdje Eveliens oor water gegeven met haar armen om me heen; een knuffel en een schouder om op uit te huilen als pleister voor het immens verdriet.

Voor het eerst naar de bee in Etten-Leur, het enige waar ik tegenop zag waren de prikkels waar ik dan zo moe van word dat ik me nergens meer op kan focussen, maar dat viel mee en ik trok zelf ook aan de handrem door even de winkelruimte in te lopen, rust aan mijn hoofd.
72314d59-5f59-4a79-95a7-82dab162dfa4
Ik haakte bij drie bloemen de witte buitenste randen

En trakteerde mezelf op het boek Trade Winds van Sue Spargo

Zo mooi 😍 op de ondergrond van blauwe lapjes na is het allemaal handwerk.

Evelien heeft vandaag een late dienst, dus besloot ik voor mezelf asperges klaar te maken, met een zelfgemaakte Hollandaisesaus volgens dit recept de volgende keer zal ik iets minder azijn toevoegen, maar verder was het heerlijk 🤤 Mijn lief zou er zeker ook van hebben gesmuld, het was een van zijn favoriete gerechten.

Wel wat anders dan de pizza van gisteravond, lekker ouderwets bij de tv gegeten, kijkend naar de eerste aflevering van dept.Q.
3866529A-D06F-4C72-8BFD-53ABC100FE83
Met Fay gaat het weer goed, ik was eind vorige week nog “even” met haar terug gegaan naar de dierenarts omdat ik vond dat ze weer achteruit ging, maar Stijn kon niets afwijkende vinden en met nog een shotje medicatie tegen de misselijkheid zijn we weer naar huis gegaan. Ze knapte hier enorm van op, at als een bouwvakker en was zondag niet meer binnen te houden. Gelukkig loopt ze vrolijk in en uit met Sherlock, en ook zonder haar maatje komt ze binnen, en ze zoekt me ook op voor aaitjes. Jon probeert me hier te hypnotiseren, geef ons eten!

Fay is alleen wat angstig als ze voor de nacht de garage in moet, ze loopt dan niet meer vrolijk mee met Sherlock maar blijft hangen in de keuken. Nou ja, er zijn ergere dingen. Dus vannacht is Jon de garage ingegaan en zaten Fay en Sherlock in de woonkamer. Sherlock en Jon samen geeft teveel stress voor Jon, want Sherlock kan heel fanatiek worden als ze stoeien, en dan vliegen de plukken haren in het rond. Beetje zielig hè.

Tijd vliegt

8 reacties

Qua tijdsbesef zit mijn hoofd in een niemandsland, ik had geen idee dat het al twee weken geleden was sinds mijn laatste blogje, poeh, er is veel te vertellen. Nou ja, veel, wel als je het allemaal in een blogje zet, niet als je het verspreid over twee weken.
Het naaien aan de quiltblokken kwam door omstandigheden waarover ik later vertel tot een stilstand, tot hier ben ik gekomen

en bij de naaimachine liggen nog iets van zes blokken waar aan twee zijden witte of zwarte randen genaaid moeten worden, Sherlock ligt er al klaar voor, hij vindt het geweldig om als assistent functioneren, vooral dingetjes op de grond duwen die lekker verder kunnen rollen is zijn ding.
Met Moederdag werd ik verwend

en ik kreeg ook nog cadeautjes 😊 zoals deze kamerlinde in mooie pot

En kleine plantjes in grappige potjes

Hanging baskets met vrolijke bloeiers, bij gebrek aan zonnige hangpunten heb ik de haken eraf gehaald en de potten op standaards tussen de vaste planten gezet

En ook nog dit betonnen poezenbeeldje

Ze waren allemaal weer voor het avondeten naar huis, misschien klinkt dit niet zo gezellig, maar ik ben na een paar uur bezoek helemaal op, en dit maakt me wel verdrietig maar het is even niet anders en het zal allemaal wel beter gaan. Ik moet vooral naar mijn lijf luisteren.

Het viel ons op dat Fay sinds vorige week woensdag (de 14e) niet naar binnen kwam als Sherlock om het uur zijn “staan de etensbakje nog in de keuken en zit er wat in” check deed, normaal huppelde ze naast hem mee naar binnen en een paar minuten later weer naar buiten. En ze leek ook minder energiek te zijn, geen gemekker naar vogeltjes, alleen maar buiten onder de heg of op of onder het bankje liggen. Ze kwam die nacht ook niet naar binnen en toen ze de volgende dag nergens te bekennen was gingen Evelien en ik haar zoeken langs de beek waar ze vaak liep met Sherlock. Maar helaas, geen Fay te zien. Pas later in de middag zag Evelien haar opeens en kon ze haar pakken, ze stribbelde niet tegen, ze was flink vermagerd en haalde haar neusje op voor het eten. Jon en Sherlock negeerde haar, wat ik wel zielig vond voor Fay. Wat een zorgen weer.
Jon in zijn favoriete meditatie houding.

De volgende dag (vrijdag) had Evelien een late dienst en ik zou na mijn fysio afspraak alleen met Fay naar de dierenarts gaan. De fysiotherapeute was gespecialiseerd in hand problematiek, ik had veel pijn in mijn linker pols en dacht dat dit gerelateerd was aan de oude botbreuk van 2014 in combinatie met te lang achter elkaar breien en haken. Het is idd tgv overbelasting, de pees die bovenop mijn arm naar de elleboog loopt is ontstoken. Ze zei dat door mentale overbelasting het lichaam het niet meer zelf kon detecteren/oplossen. Ze helpt vaak mee in de oefengroep en ze kende manlief en dus ook het hele verhaal. Nou ja, haar empathie maakte weer dat ik een halve doos tissues opmaakte, en ze adviseerde me om vandaag nog een afspraak te maken bij de psycholoog (ik schoof dit al weken voor me uit). Tijdens de massage voelde ik het ook steken in mijn elleboog, oh joy. Er ging zwarte sporttape op en ik kreeg oefeningen mee voor thuis.

Bij thuiskomst vroeg ik via de website van mijn huisartspraktijk een afspraak aan met de psycholoog, ik verwachte pas na het weekend een reactie. Toen met Fay naar de dierenarts, ze liet zich vrij makkelijk in de kooi stoppen, maar eenmaal er uit bij de dierenarts ging het mis toen de dierenarts extra assistentie erbij haalde (ze had al een stagiere bij zich) plus een tuigje en een zwart kapje om de ogen af te dekken. Fay zag dit op zich af komen, ogen als vuur en oortjes plat vloog ze recht op mij af (ik stond bij de deur), en om haar van me af te houden had ik haar reflexmatig bij haar voorpootjes gegrepen.

Gillende assistente “loslaten, loslaten!” gaf extra spanning in de tent, en toen ik Fay losliet zag ik dat mijn beide handen hevig bloeden door de afzet van haar achterpoten, nagels als stiletto’s. Ik wist het protocol nog van de vorige keer, goed afspoelen onder de kraan, terwijl Fay door de kleine behandelkamer schoot als een bal in een flipperkast, zo zielig. Met gazen op mijn handen ging ik even in de wachtkamer zitten om bij te komen, nee ik wilde niks drinken, nee, ik wilde niemand bellen voor hulp, ook geen taxi, ik wilde even rust terwijl ze Fay weer in de kooi probeerde te krijgen, arm beestje. De dierenarts kwam naar me toe, ze zouden Fay even onder sedatie brengen om bloed af te nemen, en dan kon ik ze weer mee naar huis nemen.

Ik zei dat ik eerst naar de huisarts wilde gaan, want de snee tussen pink en ringvinger aan mijn rechterhand moest gehecht worden, en op mijn verzoek kreeg ik er een drukverband op zodat ik zelf kon rijden, Fay kon ik later ophalen. Een klein kwartier later zat ik bij de huisarts, tetanus shot was niet nodig want die had ik vorig jaar al gekregen, wel een hechting, getapet en met drukverband ingepakt, en een antibiotica kuur, het recept stuurde ze gelijk door naar mijn apotheek, zei de assistente. Mijn linkerhand had gelukkig alleen een schoonmaakbeurtje nodig

En natuurlijk zaten de tranen hoog, bij het “nog gecondoleerd met uw man” gingen de sluizen weer open met grote snikken die vanuit mijn tenen leken te komen, schuddende schouders en al. “Laat het er maar allemaal uit komen hoor,” liet ik me geen twee keer zeggen. Toen ik gekalmeerd was en zei dat ik een paar uur eerder al een aanvraag had gedaan voor de psycholoog ging de assistente er gelijk werk van maken om voor zo snel mogelijk een afspraak te boeken, want de psycholoog was nog aanwezig. Ze had mijn aanvraag al gelezen en had nog plek voor dinsdagochtend.

Hierna reed ik door naar de apotheek waar ze het recept nog niet hadden ontvangen, ze keek of het elders was afgeleverd, niet dus, en toen ze na tien minuten naar de huisarts belde bleek het antwoordapparaat er al op te staan, vijf minuten voor sluiting van de praktijk. De apothekersassistent was laaiend, dit was nl niet de eerste keer dat er al wat mis was gegaan met recepten, en ze belde de apotheker zelf of ze het zo mee mocht geven, want “mevrouw weet welke medicijn, de dosering, en voor hoe lang, en te zien aan het bewijs klopte het verhaal.” Ze mocht het meegeven, gelukkig.

Ik haalde daarna Fay op; haar bloeduitslagen waren bekend, er was niks afwijkend te zien, nierfunctie was ook prima, ze wisten het ook niet. Ze hadden haar een shot pijnstiller met ontstekingsremmer gegeven (want ze had wel wat koorts) en dit mocht ik nog een paar dagen geven via een pipetje in bekje of voer. En terwijl zij slaapdronken door de kamer liep zat ik bij te komen met een bakje koffie en at als troost een diepvriesmaaltijd van Sophie op, zalige macaroni met kaas. Ik was keikapot.

En daar zat ik dan, met een graat magere bange poes die niet wilde eten, ook niet van de zachte brokjes in bouillon van -toemaar- Sheba. Ze wist een dag later weer te ontsnappen via het keukenraam 😱, maar ook deze keer kreeg Evelien haar te pakken. “Wat bleef je nou?”, lijkt Sherlock haar te vragen

En zo langzaamaan begint Fay beter te eten, elke paar uur geef ik haar wat, en ze komt weer tot rust.

Gistermiddag begin ze opeens te braken, een flinke hoop eten kwam er uit, nog een klein restje vocht volgde en toen kroop ze weer onder de bank. Op de bijsluiter van haar pijnstilling zag ik da dit een bijwerking is, dus heeft ze het vandaag niet meer gekregen en heeft ze ook niet meer gespuugd.gelukkig maar, ik moest met haar terug komen als het slecht bleef gaan en had ook al op mijn verzoek een kalmeringsmiddel voor haar meegekregen om het zo stress vrij te houden. Maar zo te zien gaat het de goede kant op, ze komt zelfs weer gezellig op schoot liggen,
41903675-8086-4504-b708-52ce3a6f9296
wel op het kussentje want anders gaat mijn broek er aan. Had ik al vermeld dat ze hele scherpe nageltjes heeft?😉
Samen naar het nieuws kijken, ik kreeg kippenvel toen ik het hoorde van die twee kinderen die door hun vader samen met hem de dood in zijn gejaagd. Ik kijk zo min mogelijk meer naar het nieuws, ik kan heel slecht tegen alle ellende die gaande is in de wereld.

Fay is helemaal blij als Jon en Sherlock er ‘s avonds bij komen liggen. Haar oogjes zien alleen wat rood, hè verdorie.

En van de fysio mocht ik proberen rustig te gaan haken, dus doe ik dat dan ook maar, met de nadruk op rustig, want ook al is het goed voor de geest, overdrijven is niet de bedoeling.

Drie op een dag gedaan, en dinsdagmiddag thee gedronken bij Ellie en een wit hexagonrandje rond een bloemetje gehaakt (geen foto van gemaakt).

En vanavond kwam Suzanne bij ons eten (om de week op donderdag vanwege werk van haar lief), ik had eerst scampi’s in de wok gebakken en daarna in een schaaltje gedaan, toen de rode boemboe van huismerk AH in dezelfde wok kort gebakken, kopje water erbij om het aanbaksel van de scampi’s en de bijna aangebrande boemboe van de bodem van de wok los te maken, Japanse wokgroenten kort meegebakken, pakje kokosmelk erdoor en iets vijf minuten met deksel er op laten pruttelen, dikke udon noedels er door en na een paar minuten de gamba’s erbij gemikt, goed doorgeroerd en smullen maar. Het was zo waanzinnig lekker, niet normaal meer, zeker voor herhaling vatbaar.

De week wordt dus met een goed gevoel afgerond; én ik heb een paar dingen kunnen afvinken van mijn to-do lijstje, waaronder de verzekeringen van het huis aanpassen en op mijn naam laten zetten. Naar de kapper geweest, pasfoto’s laten maken (zonder bril) en een afspraak gemaakt voor de aanvraag van een nieuwe ID, het lijken kleine dingen maar voor mij waren het hoge bergen.

Goed volk

Donderdagmorgen zeven uur zaten we er al klaar voor, de timmermannen konden er elk moment aankomen om de achterpui te vervangen. De katten waren al een tijdje buiten en Sherlock was net weer aan het eten toen er aangebeld werd, en hij stoof naar boven om zich pas halverwege de middag weer beneden te wagen. Fay dook rond acht uur via het keukenraam naar binnen toen de mannen bij het terras bezig waren, en met een dikke staart rende ook zij naar boven. Ik deed de tussendeuren dicht zodat ze niet naar buiten konden rennen, over Jon hoefde ik me geen zorgen te maken; hij begroette de timmermannen en keek even rond wat ze bij zich hadden, en toen er niks van eten te halen bleek, kwam hij bij mij in de keuken zitten de rest van de dag. Ik hield me tussen de catering werkzaamheden door bezig met het doorrijgen van het haakwerk.

We boften maar met het mooie weer, 18°C zou het worden, en vrijwel onbewolkt, zet de deur maar open. Oh wacht, dat kan niet meer

De pui lag er tegen tien uur al uit

Ze lagen voor op schema omdat het zonnescherm kon blijven zitten, met een beetje schuin insteken konden ze de kap ontwijken en bleef alles heel, en halverwege de middag waren de glaszetters er ook met een klein uurtje werk klaar mee

Ik moest de komende dagen van de ramen afblijven zodat de kitrand kon uitharden. “Nou niet gaan poetsen hè mevrouwtje”, zei de tegen zijn pensioen aanzittende weldoorvoede glaszetter, spelend met zijn leven door mij mevrouwtje te noemen. Ik knikte alleen maar, ik was gaar van zo vroeg op zijn en wilde alleen maar met de stofzuiger aan de slag om de kleine glassplintertjes bij de schuifpui weg te halen zodat de katten weer veilig in en uit konden lopen. Wat waren ze opgelucht dat de rust was wedergekeerd, alleen vonden ze de schuifpui doodeng. Het maakte een ander geluid, en de zwarte kunststof dorpel vonden ze verdacht. De eerste keren sprongen ze er haastig overheen alsof er een groot monster lag.

De minicontainer werd op mijn verzoek de volgende dag weer opgehaald, gelukkig hadden andere mensen er niks in gegooid, zoals jaren geleden bij de bouw van ons huis er opeens een complete keukenblok in lag. Ik gooide er nog een uit elkaar gehaald half doorgerotte tuinbank in en hele dikke takken van de bolacacia’s die door de gemene doorns niet geschikt zijn om te verhakselen en als mulch te gebruiken.

Vrijdagmiddag kwam Sophietje langs met haar ouders, zo gezellig 😍 We hadden ze een maand niet gezien vanwege een hardnekkige buikvirus (noro), eerst was Sophie er goed ziek van, en daarna kregen Tim en Yvonne het, en ook op het dagverblijf bleken de kleintjes het te hebben doorgegeven aan hun ouders. Er was nu gelukkig niks meer van te merken, ze was haar schattige lieve zelf, lekker kletsen en toen ze wat moe werd zat ze te spelen in de box. Het ritsje en drukknoopje op het jasje van Ernie werden getest.

Ze at aan tafel haar bordje helemaal leeg (spinazie, aardappelpuree en gepocheerde zalm) terwijl wij een voor haar te zoute Griekse schotel hadden. Een Danoontje toe en toen naar bed, en zonder een kik te hebben gegeven sliep ze tot ze mee naar huis moest, ideaal 👌
De volgende ochtend vond ik dit flamingo knuffeltje naast mijn stoel, bij navraag bleek het niet van Sophie te zijn, dus verdenken we Jon dat hij deze buiten heeft gevonden en zoals hij vaker doet met een van zijn knuffeltjes deze voor mij in de kamer heeft neergelegd.

Ik heb het voor de zekerheid ook in de wijkapp gevraagd of iemand een knuffeltje mist, maar tot nu toe is er geen reactie gekomen.

Van alles een beetje

Afgelopen week hadden we van alles een beetje, gelukkig zat daar ook zonnig weer bij, een beetje, tussen de regenbuien door. Het werd voor Fay te heet bovenop de toren en ze zakte een etage, zo tevreden ligt ze daar

En ook wel een goed uitzicht op het tuingebeuren, oh kijk, daar loopt Jon (dikkere staart dan die van Sherlock)

Hij wilde er weer in, en ik had hem net langs de voordeur naar buiten gelaten, Jaja, zo voorkomen de katten dat ik teveel zitvlees krijg.
Ik had op zoek naar leuke draadjes voor in mijn boom een tas met haakwerk gevonden. Dat was die leuke vest 😍 Even kijken waar ik was gebleven, Jon helpt mee

Hier was ik denk ik vier jaar geleden aan begonnen, geen idee waarom de klad er in kwam, andere bezigheden die mij meer trokken op dat moment denk ik.
Ik naaide de schoudernaden dicht zodat ik het kon passen, en oooh wat was hij lang, en door het gewicht hing het nog verder uit, naaah, jammer zeg. Gelijk de koe bij de horens gevat en hup een stuk er af gehaald, en weer gepast. Oeps, veel te kort, het viel net op mijn heupen 😬🤣 dus nu ben ik er weer een stukje aan het aanhaken, en haak nu voor het gemak alles aan elkaar. Misschien maak ik wel steekzakken van voeringstof in de zijnaden. En misschien ook niet. Ik ben er wel haast zeker van dat ik er een mouwloze vest van ga maken, want hij heeft rechte mouwinzetten en de naden zakken dan tijdens het dragen snel tot elleboog hoogte uit, bij mij dan toch. Na afloop van het haken moeten er ook draden verticaal ingeregen worden, dat gaan nog wat worden qua gewicht.

Volgens Jon ben ik er al hoor

Na het maken van deze foto werd ik afgeleid en vergat ik dat het nog op de grond lag, en een uur later lag het als een frotje tegen de schuifpui geduwd en was een deel van het haakwerk uitgetrokken, de bol lag een stukje verderop. Dit zou een leuke foto zijn geweest, maar ik wist niet hoe snel ik het haakwerk moest redden, Sherlock maakte net weer een aanloopje richting de bol, zo leuk 😻
Hier speelt Fay ook met een bolletje, maar dan zelf gemaakt van een stukje grijze fleece stof opgevuld met schapenwol. Op het eind laat ik Sherlock binnen, en helaas gebeurt niet wat ik verwachtte: heel snel naar binnen rennen en dan met Fay naast hem rennend de keuken induiken.

Het borduurwerk van CrabappleHill is afgelopen, maar ik ben nog niet klaar. Voor het grote hart heb ik een Milliner naald nodig om de tig bullionsteken (staaf steken) te maken. Ik had er een maar die kan ik nergens meer vinden, dus bestelde ik twee pakjes (ook met verschillende maten) en die zijn nog niet binnen. Maar deze heb ik afgelopen week nog gemaakt

Deze roosjes zijn ook gemaakt met de bullionsteek, maar omdat er veel minder lussen op de naald gingen lukte het me wel met een gewone lange stopnaald

En de laatste, beetje simpel

Jon zat er gezellig bij en hield de iPad op zijn plaats, nog even en dan kan ik er wat mee doen, of niet 😬

Aan de boom uit de stitch journal van Marion’s World zijn al wat blaadjes verschenen, de linker en rechter zijn hetzelfde qua steek, maar bij de rechtste is met meer afstand tussen de steken in de ene kleur geborduurd, om er vervolgens met een andere kleur tussen te gaan, mooi hè. Ook is bij dit blad met drie draadjes DMC splitgaren gewerkt, en de linker is met zes draadjes gedaan.
Ik leerde dat je bij gebruik van meer draadjes dmc je deze toch een voor een uit de streng moet trekken en dan weer samen door de naald doen, want op deze manier liggen ze in het borduurwerk mooi naast elkaar ipv in elkaar gedraaid.

Met weer een andere steek werd deze gedaan

Hiervoor gebruikte ik deze dmc borduur/haakgaren, gekregen op een Belgisch quiltweekend

De achterkant ziet er ook leuk uit bij deze steek

Eenzelfde steek met dunner garen, de bruine lijntjes zijn met een frictionpen getekend, ik weet niet waarom ik de vorm niet volgde, maar niets moet en alles mag.

Een kettingsteek met twee kleuren draad in de naald en toch steeds per steek een kleur zichtbaar, zo leuk om te doen (rechts een stukje in beeld). Het oranje blad valt mooi op, met drie draadjes dmc garen geborduurd. Toen nog een groen blad in verspringende satijnsteek in drie kleuren

En nog eentje, dit is niet mijn mooiste, hier moet ik op oefenen

oepsie

De lus heb ik gelukkig makkelijk weg kunnen werken, de draden zaten muurvast in de stof door de daar overheen gemaakte steken.
Ik ben benieuwd welke bladeren er woensdag bijkomen ☺️

Onze magnolia staat vol ontluikende bloemknoppen, dit was zaterdag

De Japanse kers staat (foto van vandaag) volop in bloei, maar ook hier staan de bloemen nog niet volledig open, de roze wolk kan nog intenser worden van kleur

Het groene veldje onder deze boom (in het grijze split groeiend) staat vol bolletjes die de komende maanden om de beurt zullen gaan bloeien, momenteel zijn het de anemoontjes, krokussen en hyacinten die de show beginnen te stelen

En de heerlijk geurende skimmia bij het voorpad trekt de aandacht, ook omdat het nu goed te zien is welke takken af zijn gestorven. Ik denk van de zomer van ‘22, maar het viel me vorig jaar pas goed op. Deze zal ik er vanmiddag nog uitknippen.

De eerste bloemen van de brem zijn al zichtbaar, vorig jaar gelukkig niet te laat gesnoeid

En nog enkele pareltjes

Dezelfde maar dan in een andere kleur

Afgelopen week heb ik een flinke lading kalk gestrooid op het gras, gelijk erna begon het te regenen en waren de witte kalkplekken ook te zien op de bestrating waar ik had gemorst. Even wegvegen maar. Hopelijk hebben we dit jaar minder last van mos en onkruiden in ons gazon, hoewel ik vrees dat er wel meer moet gebeuren dan kalk strooien, was het maar zo’n feest. Ik zal de steker wel weer moeten hanteren om een beetje fatsoenlijk veldje te houden.

Vrijdag zat ik bij een shoarmazaak te wachten op mijn bestelling (kapsalon en een Turkse pizza), het was aan het gieten en een vlot geklede jonge vrouw kwam naar binnen, korte jas, een kort zwart rokje, zwarte panties en donkere korte zwarte laarsjes; ze hield haar ingeklapte paraplu stevig vast en wachtte ongeduldig bij de balie tot ze geholpen werd. Ze had haar gezicht in standje “resting bitchface”, zoals Suzanne het noemt, en dat paste niet bij de tekst op haar tas, haar smile was in geen velden of wegen te bekennen. We maakten oogcontact en ik glimlachte naar haar, maar kreeg geen glimlach terug. Ze had vast haar dag niet.

Om het feest helemaal compleet te maken liep er ook nog een straal water vanaf de punt van de paraplu haar ene laars in, en ze had het al zo zwaar.

Zoveel ook

Terwijl ik achter de naaimachine zat te werken aan de mystery quiltblokken

lagen Fay en Sherlock bij Evelien geduldig te wachten tot ik naar beneden ging om ze hun midnight snack te geven. Het gaat gelukkig weer veel beter met Sherlock, ik heb hem vandaag niet kunnen betrappen op mank lopen of op andere wijze zijn li pootje te ontzien.
29d6917a-ab63-4ec9-b252-46a48cc8a1d5
Ik heb deze week slechts 1 blok helemaal afgemaakt (ipv alle 5 op de strijkplank) en hield het toen voor gezien, want ik heb alleen maar daglichtverlichting op de naaikamer en doe geen oog dicht als ik hier na negenen nog in zit te werken.

Het gaat niet zo hard, aangezien ik met meer dingen bezig ben geweest; er zijn weer hexagon bloemen gehaakt

En het babypopje had een slaappakje nodig. Patronen genoeg, vooral voor baby Born – en Barbie poppen (dat zijn de kleinste maten van 17 cm die op de voorpagina vermeld worden)

In dit blad vond ik gelukkig iets passends,

Het patroontje moest ik slechts iets inkorten, en ik heb een te klein geworden T-shirt gebruikt.

Eigenlijk moet ik het poppenlijfje een keer wassen en de vulling vervangen, en hiervoor moeten de ledematen die aan het lijfje vastgenaaid zitten losgemaakt worden, en daar zie ik een beetje tegenop. Veel werk? Mwah, veel gepriegel met een kromme naald om het later weer vast te naaien, (de laatste keer dat ik dit deed bij een popje voor school járen geleden had ik de beentjes achterstevoren er op genaaid 😩) maar misschien doe ik dit volgende week wel, maar dan goed

Eén muisje is geen muisje gaat de gezegde (in mijn wereld), dus heb ik nog een muisje gemaakt. Ik heb hierna nog stof genoeg voor nog een muisje of twee, alleen moet ik daarvoor wel een metertje elektradraad kopen.

En drie uur later was ze klaar, ik had moeite met de oortjes, eentje gaat maar om dan de tweede exact zo te doen valt vies tegen.
ik heb ze een dikkere buik gegeven en een wipneusje, en haar neus en mondje met DMC garen geborduurd. Het nieuwe muisje roept:”Give me a hug!”

Nu nog even muizenkleren maken, even.