Puk lag lekker op de poef te slapen en ik zat aan de koffie toen we gisteren opeens gekrijs hoorden van een vogel, en we sprongen gelijk op. Jon legde net een hevig fladderende vogel neer op het terras, Puk en Jon vonden het machtig interessant, maar keken beteuterd toen ik het vogeltje oppakte en het niet meer terug gaf.
Het was een ijsvogel, nooit eerder hier zien vliegen en gelukkig ook nog nooit als slachtoffer van de katten gezien. Ik was ontzet, arm beestje, en liep er eerst mee naar boven, om het te laten zien aan DH die aan het werk was, wat een prachtige kleuren. De ijsvogel hield zich heel stil toen hij merkte dat het getik met zijn scherpe snavel tegen mijn vingers geen effect had, en hij hield zijn oogjes dicht.
Ik ging via de voordeur naar buiten en liep tientallen meters langs de sloot achter ons huis (slalommend om hondendrollen te ontwijkend) tot ik bij struiken en bomen aan de waterkant kwam, en hier opende ik mijn hand
Het duurde even eer hij doorkreeg dat hij weg kon vliegen, wat een fijn gevoel was het toen ik hem naar de boom zag vliegen en goed stevig op een takje zag zitten. Tussen het redden en loslaten zaten maar drie minuten.
Weer thuis zag ik Jon en Puk door de kamer lopen, duidelijk zoekend naar het vogeltje, ze gaven het pas op toen ik weer ging zitten.
Donderdagavond maakte ik niet alleen het deeg voor de shortbread koekjes, maar verwerkte de harde zure aardbeien nog snel tot jam nadat ze drie uur in de geleisuiker hadden gemarineerd. Twee kleine potjes en een groot potje voor op de beschuitjes, lekker hoor.
Van het deeg maakte ik dus koekjes, eerst uitrollen tot een kwart inch dikke plak en daarna met de gegraveerde roller er over heen.
Poeh, valt nog niet mee om de plak overal even dik te maken, ik maakte ook een lading zanddeeg om wat meer te kunnen oefenen. Het kloddertje deeg op de rol lag gelukkig los, ik kon het er zo afvegen.
Dikke koekjes en dunne koekjes, en niet allemaal even goed bedrukt, dit is van het shortbreaddeeg, hier had ik denk ik iets harder moeten duwen.
De dunne shortbreadkoekjes zijn dan ook donkerder dan de dikkere
En van de grote zanddeegkoekjes die ook iets te dik waren is niks meer te zien van de mooie print 😳
maar ze smaken heerlijk, ik heb uiteraard van elke lading minstens twee koekjes geproefd tot ik bijna misselijk werd, oei.
De deegrollen bleven mooi schoon, ik was bang dat alle uitgesneden figuurtjes vol met deeg zouden blijven zitten, maar niks van dat al. Maar wat een bende maakte ik van de werkplek.
De uitgestoken koekjes moesten voordat ze de oven in gingen eerst een half uur opstijven in de koelkast, ja, je moet er wel wat (tijd) voor over hebben. Mijn plan om ze ongebakken in te vriezen schoot er in alle enthousiasme en nieuwsgierigheid naar het eindresultaat bij in 😳
Ik heb ze in de diepvries gedaan toen ze waren afgekoeld. Niet allemaal natuurlijk, want ik wilde er nog wel eentje bij de koffie gisteravond, en vandaag mogen de kinderen met aanhang ze proeven als ze op verjaarsvisite komen; opeens ben ik 61 jaar en dat gaan we vieren, uiteraard met taart, want alleen een koekje is niet zo feestelijk, vooral als je niet op elk koekje een mooi printje hebt.
Hij had een goede dag gisteren, veel meer energie, ook al gingen de luikjes eind van de middag even dicht, een dutje doen is dan geen schande. Vandaag moet hij bloed laten prikken en de volgende dag staan de afspraken voor de longarts en oncologieverpleegkundige, en dan start woensdag de tweede chemokuur van drie dagen achter elkaar met de twee x daagde bestralingen vanaf donderdag tot en met 2 februari.
Het staat hem toch wel goed hoor, dat rode hemdje 