Wakker worden in met regen kletterend tegen de ramen, heerlijk, nog een keertje omdraaien om nog een beetje in te dommelen maar dan toch opstaan omdat het indommelen niet lukt vanwege naargeestige gedachten en beelden. Ik heb de laatste week een paar oude door een bedrijfje op USB overgezette home video’s bekeken om voor de kinderen en hun aanhang korte compilaties te maken van hun jeugd. Helaas kwam ik al vrij snel iemand tegen die we nooit meer willen zien, en ben er gewoon een week niet goed van geweest. Je denkt dat je na alle therapie dit wel aan zou kunnen, maar helaas.

Ik ben nog van plan om deze opnames te bewerken, desbetreffende persoon eruit te knippen zoals ik al eerder heb gedaan met alle foto’s, maar nu even niet. Ook omdat dit geen klus is die in een paar uur is geklaard, ik moet niet alleen alles bekijken maar ook alles beluisteren, want ook de stem hoeven we nooit meer te horen.

Door het schrijven van luchtige blogjes van afgelopen week verzette ik mijn zinnen, maar er kwam verder weinig uit mijn handen. Gelukkig was er genoeg moois om naar te kijken, zoals dit struikje in de voortuin die heel goed door de hete droge zomer is gekomen en met de dag roder wordt.

De haak-along van enkele jaren geleden die al die tijd onafgemaakt in een la  lag en ik tegenkwam op zoek naar iets anders, heb ik nu afgewerkt als kussenhoes, het kleurt mooi bij de bank.

En toen mijn vriendin zei dat haar vriendin woensdag jarig was, vroeg ik of ze nog van die dikke Gogh tassenstof had liggen van de reistas die we voor haar vriendin hadden gemaakt als cadeau afgelopen december. Ik heb om het patroon te snappen en te laten zien hoe het moest dezelfde tas gemaakt, dit is de mijne 

 Ik vond hier op YouTube het patroon met handige tutorial van een make up tasje en maakte het snel (kan nog steeds goed werken met tijdsdruk mits ik niet nog de stoffen moet uitzoeken), ene kant

Andere kant

Binnenkant

Ik heb aan beide kanten van de rits treklipjes gemaakt, deze zaten niet bij de uitleg maar zijn wel heel handig; de jarige job was er heel blij mee.
Loki zat net zo lekker op mijn stoel

Maar toen ik ze in “haar” tas naast mijn computer legde, sliep ze tevreden verder

En nu eens kijken wat ik mee ga nemen naar het quiltweekend, enkel handwerk of toch ook naaimachinewerk? Keuzestress.

Nog een grappige anecdote: toen ik vorige week bij het bedrijfje was om de overgezette filmpjes op te halen, zei de medewerker, een man van in de dertig, dat er bij een paar hele oude bandjes de snelheid anders was (deze waren door onze eerste camcorder gemaakt) en hij opende een bestandje om het probleem te laten zien en horen. Met twee klikken van de muis keken we samen naar het begin van de bevalling van mijn zoon, het leek toen op dat moment een goed idee om dit op te nemen, de camera gericht op mijn kruis, gelukkig niet ingezoomd, dat dan weer niet 😅
De man aan de knoppen klikte het beeld dat hooguit vier tellen te zien en te horen was gelijk weg, mompelend dat dit nou niet het beste voorbeeld was, en ik zei dat hij dit beeld hopelijk snel van zijn netvlies af had, in ieder geval voor het avondeten. Hij lachte maar keek serieus toen hij zei dat hij dit wel gewend was met home video’s, “je wilt niet weten wat we tegenkomen”. Nee, dat wil ik niet weten, maar kan me er helaas wel een voorstelling bij geven.

Toen ik iets van een half jaar geleden over straat liep met de collectebus voor het longfonds, werd ik aangesproken door twee mannen die vroegen of ik in oktober ook voor de Nierstichting wilde collecteren. Ze kwamen net van een vergadering af, en kwamen collectanten te kort, ze lieten hun papieren zien van de Nierstichting, Daar ik niet de beroerdste ben stemde ik in, gaf mijn contact gegevens door en ondanks de hitte en het feit dat de avondvierdaagse gaande was, haalde ik in drie avonden ruim €175,- op voor het longfonds.

Afgelopen week mocht ik dus voor de Nierstichting rond gaan met de bus, ik kreeg een paar straten toegewezen in een buurt waar de verzorgde voortuinen en onderhouden huizen op de vingers van één hand waren te tellen. Armoe troef, het afvoerputje van wijk, en het verbaasde mij dan ook niet dat van de ongeveer 200 deuren waar ik aanbelde niet veel mensen open deden, velen zagen me wel staan maar bleven zitten. De mensen die wel open deden keken niet vrolijk bij het zien van de collectebus, ze hadden geen klein geld in huis zeiden ze (en dat is normaal want tegenwoordig gaat alles via pinpas of mobieltje) , maar als ik ze wees op de mogelijkheid om geld over te maken met de QR code of via een sms’je, zeiden ze dat hun telefoon dit niet kon.

Ik heb het wijzen op andere betaalmogelijkheden maar opgegeven, want nee is ook een optie; ik snap dat het niet leuk is als je elke week door een ander goed doel of stichting of fonds gestoord wordt terwijl je geen nagel hebt om aan je kont te krauwen.  Ik kreeg alleen steeds meer moeite met mensen die echt asociaal gedrag vertoonden en mij als de vijand zagen, jemig, ik liep hier niet voor mijzelf. Ik had het afkatten, deur dichtslaan of gewoon negeren na 1,5 uur wel gehad, ik voelde me met de minuut ellendiger worden en begon het me persoonlijk aan te trekken. 

Toen ik maandagavond de bus inleverde, en we samen de inhoud telden, schrok ze van het bedrag, amper €35,- had ik opgehaald. Zo laag had ze het niet eerder meegemaakt, maar dit was dan ook de eerste keer dat ze van de organisatie deze straten had doorgekregen. Ze zou mijn ervaring doorgeven en zorgen dat ik de volgende keer gewoon in mijn eigen wijk kon collecteren, maar ik heb bedankt voor een volgende keer, ik vond het te deprimerend en wil ook geen eigen wijk lopen. Ik heb mijn best gedaan en ben van mening dat collecteren met de bus aan huis niet meer van deze tijd is.

Donderdag zag ik tijdens een rondje Pokemons vangen een egel langzaam lopend de straat oversteken, zomaar midden op de dag, en dan weet je dat het mis is. Het beestje ging onder een geparkeerde auto zitten, nog een meter lopen en het was in een plantsoen gelopen, het was blijkbaar te zwak om door te lopen. Ik knielde naast de auto maar kon er net niet bij, dus belde ik aan bij mensen waar de egel onder de auto zat, maar die waren niet thuis. De overburen wel, ik vroeg om een schepnet, maar die hadden ze niet, en ik fietste toen snel naar huis om er eentje te halen, plus handschoenen, een oude handdoek en een mandje.

Naast de auto knielend zag ik de egel gelukkig nog zitten, en met het schepnet over de egel heen trok ik hem heel voorzichtig mijn kant op. Toen ik hem oppakte viel gelijk op dat het beestje veel te mager was, het woog haast niets 😕 Thuis aangekomen zette ik hem op de handdoek in de garage in de kattenkooi met een schaaltje water en wat nat kittenvoer dat we nog hadden, en keek ik op internet wat ik het beste kon doen.

Al gauw kwam ik uit op deze website Het is een beschermde dier die je dus niet thuis op kracht mag laten komen als het zichtbaar verzwakt is, vanwege mogelijke inwendige problemen. Wegbrengen dus, ik belde met een egelopvanghuis die in Roosendaal zit, lekker dichtbij, dat is mazzel, en de man aan de telefoon zei alles al klaar te zetten voor ontvangst van de patiënt.
Het beestje werd gewogen

470 gram was veel te weinig voor een volwassen egel. Het werd kort onderzocht op verwondingen of parasieten, en kreeg toen ORS uit een spuitje in zijn bekje gedruppeld, het dronk dit gretig ondanks dat het een vies zoutig goedje is. En toen kreeg het een antibiotica- en een antiparasiet injectie ingespoten tussen de stekeltjes en ging het in de laatste lege kooi. Het zag er schattig uit zoals het egeltje zo op zijn rug bleef liggen, toen ik met het beestje aankwam lag het bijna gestrekt in de kooi, echt niet goed, ik dacht toen even dat het al dood was, maar misschien was het toen extra beroerd van de autorit.

In het warme tuinhuisje stonden twee wanden vol kooien als een kastenwand, met gordijnen er voor, en bij de open deur met vliegengordijn stond een losse hoge kast met daarop een spinnende aanhalige poes op een matje, dit was duidelijk haar slaapplek.
Alles werd geregistreerd, hij wilde precies weten waar ik de egel had gevonden, en toen ik zei “bij de Blokken” besefte ik dat ik de Pokestop plaats noemde, en zei toen snel erachteraan “bij de Thorbeckenlaan”. Ja, hij kende de locatie, gelukkig veel bossage in de plantsoenen aldaar. Ik werd bedolven onder informatie, kreeg folders mee (als je hier producten koopt steun je de egel bescherming) en stopte wat geld in hun collectebus, alle kleine beetjes helpen.

Ik krijg een berichtje als het beestje het niet haalt, maar ook als het weer is opgeknapt en uitgezet mag worden, dit kan weken duren. Het hangt er vanaf waarom het beestje zo ziek is, puur van uitdroging en honger, of vergiftiging, of een inwendige parasiet, de tijd zal het leren. Ik ben benieuwd.

ik ben wel extra blij met die zware egels die onze tuin elke avond bezoeken, ze drinken uit onze vijver, eten de slakken op, nemen wat droog kattenvoer als toetje en met een “houdoe en bedankt” duiken ze via het holletje onder de schutting door, of scharrelen nog wat onder de heg en verdwijnen dan in het donker op weg naar de volgende stop. Ze lopen heel wat af op een nacht.

Het werd tijd dat ik de grote blokken van de Tea Party quilt op maat ging snijden, zodat ik ze rond het middendeel kon naaien. De blokken moesten 15,5 inch zijn, ik had geen grote 15,5” snijliniaal, dus werkte ik vanaf de helft van het blok. Het midden van het blok was zo gevonden, en toen maakte ik met het eerste blok gelijk een fout. De helft van 15,5 is 7,75, daar heb je geen hoger wiskundevoor nodig, maar ik zat zo met 15,5 in mijn hoofd dat ik de snijlat op 7,5 zette en hup, het teveel er af sneed. Verdikkie. Ik kon dit kwart inchje wel opvangen door de kant van het blok waar dit tegenaan komt een kwart inch breder te laten, maar daar had ik geen zin in.

Zwaar balend naaide ik aan de te smalle kant een strook van dezelfde stof en sneed daarna dit blok wel op de goede maat, en daarna deed ik hetzelfde bij nog drie blokken zonder me te vergissen, maar toen had ik het gehad. Even mijn hoofd leeg maken en een frisse neus halen, ik trok mijn wandelschoenen aan en ging er op uit, Pokemons vangen. Aan de rand van onze wijk is een grote vijver waar je helemaal rond kan lopen en waar het genieten is van de natuur.

Het was grijs en koud, de foto’s lijken wel zwart-wit, er zwom een koppeltje ganzen

En een zwaan,

Hij ging er even mooi voor zitten

Kijk eens hoe groot ik ben

maar toen hij met zijn vleugels begon te klapperen

Nam ik toch maar wat meer afstand, voordat hij er uit kwam, zijn maatje kwam er ook al aan

Het dreigende mannetje streek zijn veren weer netjes en zag er heel onschuldig uit. Ik maakte mijn rondje af en raapte ondertussen een arm vol hele lange wilgentakken op die na het knotten van de bomen waren blijven liggen, daar ga ik vast iets leuks van maken voor in de tuin, ideeën zat.

Gisteravond tijdens een stevige wandeling zag ik een konijn op een paaltje liggen, het had wat vertederends en zieligs gelijkertijd, zo helemaal in z’n eentje zo hulpeloos en nat, pootjes omlaag hangend, kopje achterover liggend. Hopelijk is de eigenaar van deze knuffel niet al te ontroostbaar gaan slapen. Ik heb de foto en locatie in de wijkapp gezet, wie weet zit er morgen een kleutertje op een krukje voor de wasmachine met een ernstig snoetje toe te kijken hoe konijn rond draaiend in het sop weer schoon wordt.

Wat een druilerige dag was het gisteren, koud en nat 😕

Maar het maakte toch mooie plaatjes, door de wijken van Roosendaal (niet ver van de kinderboerderij af) lopend

Aan de overkant van de beek zie je afgezaagde bomen, volgens mij waren deze door de windhoos van het voorjaar ontdaan van hun kronen.

Een enkele stam heeft weer nieuwe takken gevormd, maar ze hebben het niet allemaal gered.

Bij onze nieuwe overburen hing sinds een dikke week een letterslinger voor het raam met afwisselend blauwe en roze letters, het was slecht te lezen wat er op stond, iets van “Welkom “ en dan twee namen, maar ik kon het niet goed zien vanwege andere krullende kleurrijke slingers die er overheen hingen ter verhoging van de feestelijkheid. Maar omdat ik de zeer forse vrouw des huizes al een tijdje niet had gezien, dacht ik dat ze was bevallen van een tweeling.

Toen ik na een blokje lopen de evenzeer fors gebouwde man des huizes op zijn oprit zag staan, liep ik naar hem toe en feliciteerde hem met de geboorte van zijn tweeling. Hij lachte en keek me vragend aan, hij wist niks van een tweeling, en toen ik wees op de slinger voor het raam, moest ik ook lachen.

Nu dat ik dichter bij het raam stond kon ik het wel lezen:  “Welkom Sint en Piet” stond er; zijn dochtertje, een kleutertje van drie, stond opeens naast hem op sokken huppelend te vertellen dat ze de hele kamer had versiert voor Sinterklaas, haar snoetje straalde van plezier. Hij kon smakelijk om mijn blunder lachen, ik hoop dat zijn vrouw het ook zo grappig vond.

Het was een uur of vier in de nacht toen Loki miauwend de slaapkamer binnenliep, ze wilde naar buiten, maar het was zo lekker warm in bed en ik wilde er niet uit, en dat zei ik ook tegen haar; ze sprong op bed en ging ze hard spinnend bovenop mijn buik liggen en we vielen samen in slaap. Om zes uur vond ze het welletjes, sprong van het bed af en begon haar nageltjes in de zijkant van ons bed te zetten, aaargh, “laat dat Loki!”, maar ze zette door, dus hup uit bed en een blije Loki via de voordeur uitlaten. En ik dook weer snel het warme bed in, even tegen dh aan scharren om op te warmen, en toen weer snel op mijn eigen helft want dh was als een kachel! De volgende die op ons bed kwam was Jon, door Suzanne -die vroeg was opgestaan- uit de woonkamer vrijgelaten; hij lag tussen ons in en bleef maar kopjes geven tegen mijn hand tot hij tevreden in slaap viel, en ik ook voor eventjes, en toen was het tijd om op te staan. Arya lag lekker op haar toren toen ik later beneden was

Een drukke dag, nou ja, druk, viel wel mee.  Een beetje tuinieren, er lag veel blad op het pad voor en dat moest opgeruimd worden, de bladkorf zit nu tjokvol, maar dat zakt wel weer in. Ik moest ook nog even naar C&A, ze hebben daar lekkere flanellen shirts, en toen ik in de rij stond viel me de kleding van de twee vrouwen die voor mij stonden op vanwege een over de top kitserige bling bling gehalte. De ene vrouw zestigplusser, de andere eind dertig, moeder-dochter denk ik, hetzelfde geblondeerde kapsel, zelfde zonnebankhoofden, dezelfde make-up style, dezelfde kauwgum. Glitter in de haren, op het gezicht, meer juwelen met glitters aan het lijf dan menselijk mogelijk is, glitters in de gel nagels, jasje, handtas en laarsjes vol glinsterstof en glinsterstenen, maar dan…. vale spijkerbroeken met aan de voorkant overal rafelige scheuren van de schenen tot aan het kruis, en niet zomaar kleine scheuren maar flink open getrokken winkelhaken. Mode of valpartij?

Ze keken verveeld toe hoe de kassiere hun koopwaar opvouwde en in tassen stopte en het naar hun toeschuivend hun nog een goede dag toewenste. De dames draaiden zich zonder te bedanken of groeten om en liepen sjacherijnig kijkend weg, met zulke hoofden heb je geen pepperspray nodig. Ik legde de shirts op de toonbank en zei: “Jee wat een zuurpruimen waren dat zeg. Maar ik zou ook niet lachen als ik met zo’n kapotte broek de stad in moest gaan.” 😂 Helaas was het meer regel dan uitzondering, de onvriendelijkheid van de klanten, zei ze. Triest.
Snel naar huis, lekker werken aan de workshopquilt, een tussendoorfoto


ik heb nu bijna alle blokken klaar, nog twee te gaan

Zaterdagavond gingen we met de familie bowlen en daarna uit eten, het avondlicht was zo mooi op de heenweg, dat ik het niet kon laten om er foto’s van te maken, ook al wist ik al dat ze niet scherp zouden zijn. Het gaat om de kleuren


En het lijnenspel

Het bowlen was net als vorig jaar in de bowling lounge in Bergen op Zoom in het enorme gebouw “De Zeeland”, begin vorige eeuw was het een suikerfabriek, als industrieel erfgoed bewaard gebleven en nu zit er oa een winkelcentrum en een bowlingcentrum in. Het bowlen was leuk, we hadden twee banen tot onze beschikking en er zijn gelukkig geen gewonden gevallen, maar het had zomaar gekund.

Op de baan links van de twee van ons zaten twee gezinnen, de ouders begin twintigers met iets van vier kinderen tussen de net kunnnen lopen en zes jaar, moeilijk om het aantal te tellen want ze liepen de godganse tijd rond tussen hun zitplaats en de spelers op de banen.
Ik was aan de beurt om te gooien en zocht naar een geschikte bal, mijn zwager in de baan links van mij miste tijdens een worp met de zwaai van de bal naar achteren op een haar na een kindje die opeens achter hem rende. 

De moeder kwam pas aanlopen toen ze zag dat ik het kleutertje wegstuurde, en ik zei dat hier geen kinderen mochten loslopen, want dit was levensgevaarlijk. Ze pakte de kleine op en liep weg, en ik ging verder met het zoeken naar een prettige bal (12 kilo), denkend dat dit einde verhaal was, maar neen. Het kind bij de vader achterlatend kwam ze behoorlijk opgefokt en arrogant kijkend naar me toe om verhaal te halen, op felle toon stak ze van wal. Ze vond het niet normaal dat ik haar daarnet zo boos aansprak, haar kinderen konden nou eenmaal niet stil zitten, en dat moest ik maar snappen, daar zijn het kinderen voor. Vooral mijn boze toon stoorde haar enorm, zei ze, en ze ratelde hier maar over door. 

Ik had hier helemaal geen zin in, wat een zeikwijf. Toen ze lucht hapte kon ik wat zeggen, en besloot om het beheerst, zachtjes pratend doch streng overkomend vooral kort te houden. Dat ik alleen zo reageerde omdat ik enorm geschrokken was omdat haar kindje bijna een zware bal tegen het hoofd had gekregen.  Als kinderen niet stil kunnen zitten, dan moeten ze thuis blijven met een oppas, zo simpel is het. En dat zij haar kinderen gewoon hun gang liet gaan, dát was juist niet normaal.  

Ze trok haar mond weer open om te ventileren, maar ik negeerde haar, inwendig kokend pakte een bal en ging verder met het bowlen en ze droop af. Die kleine kinderen hebben we niet niet meer aan onze kant van de baan zien lopen, gelukkig; arme kinderen, met zulke ouders mogen ze blij zijn dat ze de kleuterjaren overleven.