Zaterdagmiddag bezochten DH en ik een beddenspeciaalzaak om ons te oriënteren op matrassen; onze boxspring matrassen begonnen teveel op leefkuilen te lijken, en dat is niet bevorderlijk voor een soepele start in de morgen.  Winkelen is niet onze favoriete bezigheid en ik had me op internet al goed voorbereid, dus in de winkel aangekomen kon de zeer extroverte spraakzame verkoopster ons naar de juiste matrassen leiden. DH was gelijk in zijn sas met de eerste de beste, maar voor mij voelde het veel te zacht aan, de volgende matras was te hard en hoera, de medium versie lag prima, ook op mijn zij, en ik kon me er ook goed op omdraaien, dus doe maar.

Dit uitzoeken koste ons nog geen kwartier, maar toen kwam het bureauwerk, dit duurde zonder overdrijven 3 kwartier, en als we de tot twee keer toe aangeboden koffie, thee of water niet beide keren hadden afgewezen, hadden we er nog langer gezeten.

De verkoopster was erg enthousiast, deelde graag ál haar al dan niet relevante kennis met ons en verheugde zich ook op haar vrije zondag; ze verheugde zich hier zo op dat het leek of ze al jaren in gevangenschap leefde en morgen eindelijk vrij kwam. Ik word een beetje moe van dit soort verbaal stuiterende mensen op een lome zaterdagmiddag.

Hoe moeilijk kan het zijn, twee matrassen verkopen? Oké, er zaten speciale kortingsacties op de matrassen, twee halen één betalen, maar omdat de mijne veel duurder was dan die van DH moest dat met veel woorden uitgelegd worden, heel veel woorden. Omdat deze matrassen een paar cm hoger zijn dan onze oude matrassen wilde ik er nieuwe moltonnen en lakens bij, hoe simpel de vraag kan zijn, het antwoord kan heel ingewikkeld worden. Ik vraag twee moltonnen, zegt ze dat er ook één molton op kan die op het bovenste gedeelte apart over beide matrassen gaat, voor het geval eentje hoog wilde liggen zonder dat de andere hier last van kreeg, en dit kon ook met de hoeslakens, zodat je geen hinderlijke kier tussen de matrassen had.

Prima als ze ons hierop wijst, de ontwikkeling staat niet stil, en als dit het leven makkelijker maakt is het heerlijk, maar ik zag er geen voordeel voor ons in. Hoe vaak moet een klant zeggen dat ze het niet wilt? Eén keer? Twee keer? Volgens mij kreeg ze een bonus als ze het ons kon aansmeren verkopen, want toen ik voor de derde keer zei dat ik graag losse lakens en moltonnen wilde hebben, gooide ze het fijntjes lachend op de andere boeg. “Als uw man na een paar dagen liggen klaagt dat hij het spleetje in bed niet zo fijn vindt, dan mag u de losse moltonnen en lakens nog om komen ruilen.” Toen ik antwoordde met: “Ik heb in alle jaren nog geen klacht van mijn man gehad over een spleetje in bed en verwacht dat nu ook niet”,  begon mijn DH ongemakkelijk in zijn stoel te schuiven, “Nou nou, dames.”. We bleven vriendelijk lachen, maar ondertussen….

De bestelling was na het nemen van deze hindernis snel in orde gemaakt, het was een bizar winkelbezoek, maar blij dat met deze aankoop weer iets dat van ons to-do lijstje afgestreept kon worden, spoedden we ons huiswaarts.

De stoofpeertjes zijn na 3 uur sudderen boterzacht en mooi rood, het experiment van donkere basterdsuiker ipv witte kristalsuiker in combinatie met een flinke scheut glas rode port en een theelepel kaneel lijkt geslaagd, en ik zet de gietijzeren pan op een onderzetter zodat ik de kookplaat voor de hapjespan kan gebruiken. De van binnen licht bevroren varkenshaasjes bak ik hierin aan, giet er een scheutje water bij en nadat ik het halve rundvlees bouillon blokje erin heb opgelost gaat het deksel er op, de voorgegaarde krieltjes liggen bedekt met olijfolie, zout en tijm knus tegen elkaar aan in een ovenvaste schaal.

Mijn wekkertje gaat af als ik de varkenshaasjes nog een keer omdraai, het is tijd om de jongste spruit van het station op te halen en ik schuif de schaal met krieltjes in de hete oven; ik gok dat ik niet langer dan dertig minuten weg ben, en dan kunnen we gelijk aan tafel.  Buiten is het donker, de regen slaat tegen de ruiten, de harde wind giert om de auto en de dappere fietsers buigen zich diep over het stuur om slingerend toch nog vooruit te komen, vaak tevergeefs, een enkeling is afgestapt en duwt lopend de fiets vooruit. Ik mijd diepe plassen om niemand nog natter te spetteren, en zo kom ik aan bij de kiss& ride  parkeerkant bij het station waar het een komen en gaan is van auto’s en hollende mensen. Ik hoef niet lang te wachten, en terugrijdend luister ik naar dochter’s avontuur in Den Haag.

Mijn mobieltje gaat af in mijn jaszak, ik hoor aan de ringtoon dat het mijn wederhelft is en geef hem aan mijn dochter: “Het is papa.”
“Met Suzanne. Ja, met Suzanne. Nee, dit ís mama’s mobiel. Ja, (diepe zucht) ik ben bij mama,”  ze drukt haar andere oor dicht en mompelt dat papa slecht te verstaan is; ik draai de ventilatie laag en zet de muziek die toch al zacht stond nog zachter. De regen en wind kan ik helaas niet zachter zetten, denk ik, terwijl ik het kruispunt schuin overstekend allert ben op de fietsers zonder verlichting. “Eh, ja, oké, zal ik zeggen.” Ze legt het mobieltje op mijn schoot en zegt ten overvloede: “Dat was papa. Hij gaat nog naar de winkel om varkenshaasjes te kopen. Hij was wel slecht te verstaan zeg.”

Oh, ik wist wel dat ik wat was vergeten! Wel lief dat DH net thuis van werk weer gelijk de deur uit gaat om vlees te kopen, maar eenmaal ons huis naderend zie ik zijn auto op de oprit staan, hij is snel, maar zo snel? Dochterlief heeft hem niet goed verstaan blijkt achteraf, hij had gesuggereerd dat wij eerst naar de winkel zouden doorrijden om vlees te halen. De twee zwaar verbrande varkenshaasjes liggen gehavend van de aanbrandkorst ontdaan afgedekt op een bord, maar zijn zo gortdroog, dat ze volgens mij alleen maar in satesaus gedoopt nog te eten zijn. En zo sta ik tien minuten later in de winkel om tien minuten later de in duimdikke plakken gesneden varkenshaasjes  te bakken, en weer tien minuten later zitten we allemaal te smullen van het feestmaal die zo enorm goed smaakt dat alle hectiek van het uur ervoor is vergeten. Het enige wat na afloop over bleef, was een glas vol zalige licht gebonden kookvocht van de stoofpeertjes, en die is nu ook op, als slaapmutsje 🙂

Een paar dagen geleden moest ik even naar de garage, tijdens het rijden sprong er een waarschuwingslampje aan ten teken dat er ergens in of aan de auto een lamp kapot was. Ik gaf mijn sleutels af aan Michael die achter de balie zat, en ik mocht plaats nemen in de wachtruimte. Ik liep langs de secretaresse die hard aan het werk was, ze zag me en zei dat ze zometeen koffie zou komen brengen, de onderhoudsmonteur was er mee bezig en had nog even werk.

Ik nam plaats aan de lange tafel en pakte mijn mobieltje erbij om de tijd wat te doden met een potje patience; schuin tegenover me zat een man van middelbare leeftijd in een net pak met opengeklapte laptop in werkbespreking, aan de telefoon wel te verstaan, en ik kon het gesprek goed volgen want hij was hard aan het praten en de man aan de andere kant van de lijn schreeuwde ook zo hard dat ik het hele gesprek kon volgen. Het zakelijke onderwerp boeide me niet, een hoop heen en weer geklets over een bepaalde provider voor een bedrijf, en elke keer dacht ik dat ze mekaar wel hadden begrepen, maar dan werd weer alles herhaald, je kan alles overdrijven, zelfs feedback. Heel saai dus, maar toen er eindelijk een punt was gezet, en de man aan tafel aan de man aan de andere kant van de lijn vroeg: ” en hoe gaat het met de vrouw?” krulden mijn tenen op in mijn schoenen van ergernis. De zakenman keek tijdens het praten alleen maar naar zijn laptop, had hij naar mij gekeken dan was hij denk ik wit wegtrekkend met laptop elders gaan staan.  Aan mijn bloeddruk denkend ben ik maar een rondje langs de auto’s in de showroom gaan maken, voordat ik me met het gesprek ging bemoeien. Hoe gaat het met de vrouw…….

Ik liep langs de desk van de secretaresse en zei dat ik even een rondje auto’s ging maken, omdat ik niet goed werd van de lawaaimaker aan tafel. Ze grinnikte en zei dat ze zich er gelukkig van kon afsluiten, maar leuk was anders. En nadat ik de auto’s allemaal had bekeken en langs de desk terug naar de wachtruimte liep, zei de secretaresse dat hij klaar was. “De zakenman?”, vroeg ik hoopvol, want het was stil aan tafel. Ze lachte, “Die ook, maar ik bedoel de onderhoudsmonteur”, en even later kwam ze me een kopje cappuccino brengen. De zakenman heb ik niet meer gehoord, gelukkig.

Rijd ik op de fiets tussen de buien door naar de fysio, word ik toch nog puitnat doordat een oetlul van een tegemoet komende vrachtwagenchauffeur met zijn grote banden door een vette plas vlak naast het fietspad reed. Hij had kunnen uitwijken, maar zag de plas zeker niet. De lul. 💦
Ik kreeg een bijna huizenhoge grote golf water zo “pats” tegen me aan, ik was net vijf minuten van huis af toen dit gebeurde. Boos fietste ik met water in mijn schoenen stug door, en na 20 minuten harde tegenwind kwam ik zo goed als droog aan, met een hoofd als een boei, haren rechtop en met beslagen brilglazen mocht ik een half uurtje uitdampen op de behandeltafel. Even bijkomen.

Vorige week moest ik nog even naar de supermarkt om nog een paar last minute verjaardagsboodschappen te doen, ik liep in de gang van de koekjes, toen ik een enorme klap hoorde in de gang naast me, en hoorde heel glas vallen. Gelijk ook mensen die riepen: “Ik was het niet hoor, ik deed niks!”, en toen ik de ravage bekeek en tot mijn opluchting zag dat er niemand onder de kartonnen stellage gevuld met flesjes bier lag,

dacht ik: “Gelukkig liep ík er niet net langs!”, want dit zou zo mijn ding zijn geweest, even met m’n jas er achter blijven hangen, of met het karretje er tegenaan tikken en hoppa. De stuiterende opengebarsten en mensen nat spuitende fles Sprite (“gelukkig is het suikervrij”) achtervolgt me nog steeds, hier het hele verhaal met foto’s, alweer 4,5 jaar geleden.

Het was druk bij de fysio, de gezellige wachtruimte met twee grote tafels met rondom lekker zittende kuipstoelen op wieltjes, grote raampartijen met rustgevende uitzicht op een mooie grote heide tuin met vijver, zat bomvol. Ik maneuvreerde me tussen de stoelen door naar de raamkant, waar nog een stoel leeg was naast een bejaard stel aan de ene kant, en jonge vrouwen aan de andere kant.  Het viel me op dat echt iedereen met hun smartphone in de weer was, behalve het bejaarde stel naast me, ze zaten stilzwijgend voor zich uit te kijken, normaal pak ik ook mijn mobieltje om de tijd te doden met een potje patience, maar nu bleef hij in mijn tas zitten, het voelde haast onbeschoft.

Een goed doorvoede, keurig geklede vrouw van in de twintig liet iedereen meegenieten met haar ongegeneerd luidruchtige telefoongesprek over haar financiële problemen, toen ze opgeroepen werd door haar fysiotherapeut wisten we allemaal hoe lang ze al in de schuldsanering zat en met hoe weinig ze het per week moest doen. Alleen het waarom was een vraagteken, beetje jammer dat ze dat ook niet even met ons wilde delen bij vertrek, gewoon om het verhaal af te maken.

Opeens klonk er een hip muziekje uit de tas van de bejaarde vrouw naast mij, ze grijnsde naar haar man: “Daar zal je hem hebben!”, en uit haar saaie bruine tas haalde ze een joekel van een iPhone, de nieuwste zo te zien. Ze nam op en hield de smartphone voor zich uit tussen haar man en haar in, en ze keken recht in het gezicht van een lief lachend blond mannetje, -ik gluurde vanuit mijn ooghoek even mee- hun kleinzoon zo te horen aan de “Hallo opa en oma.”, en de rest van de wachttijd genoten we allemaal van het geklets van een klein vrolijk jochie, tot opa en oma samen met nog meer mensen opgeroepen werden en ze moesten ophangen.
We hadden geen mobiel, radio of tijdschrift nodig in de wachtruimte, er was deze keer genoeg te horen en te zien.

Mijn fysiotherapeut, een lieve jongen van eind twintig, vroeg of ik met de fiets was gekomen, de grapjas; de bomen lagen plat van de storm, daar ging ik me toch niet aan wagen.  Toch vond hij het wel tijd dat ik me weer op de fiets begaf, mijn pols moest het nu wel aankunnen, hmm, doodeng, stel je voor dat ik opeens moest remmen, had ik genoeg knijpkracht hiervoor? Ik moest het maar gewoon proberen de komende week. En hij had gelijk merkte ik toen donderdag de wind was gaan liggen, het ging prima, op een beetje zadelpijn na 🙂
Een ander voorstel viel in betere aarde; ik vertelde dat ik last van mijn hand had nadat ik achter de computer had zitten typen, ik dacht dat ik hiervoor op mijn kop zou krijgen, maar niet dus. Nu moet ik elke dag twee keer een kwartier achter de computer typen met het tien vingersysteem! Nou, dat is geen straf, hoewel, de klap komt later, de spieren protesteerden flink, maar goed oefenen en gewoon blijven doen.
Gewoon doen kan nooit kwaad.

Hele stevige schoenen had ik aan toen ik dit schatje -een Singer 186k- zag staan in een stoer naaimeubel (het was te onrustig om meer foto’s te maken), €89,- vroegen ze ervoor.


(foto van identieke kast gevonden op internet, die in de winkel mistte een frontje van het laatje rechtsboven.)
Ik denk niet dat het daar erg lang daar staat. Ik heb het niet gekocht, want 1) ik heb het niet nodig en 2) het paste niet in mijn auto. (Dus ja, ik heb ‘t wel heel even overwogen). Later die avond hoorde ik van Francis dat ik een verstandig besluit had genomen, dus was mijn onrustig gevoel van “Had ik maar…” snel voorbij.

De kringloopwinkeldeur achter me dicht trekkend stapte ik in de auto en reed naar de supermarkt voor het hoogst nodige, en daar zag ik dat iemand een niet zo verstandige maar wel zeer smakelijke ruil had gedaan:

Die persoon heeft bij thuiskomst misschien ook wel met een “Had ik maar” gevoel gezeten, om na een uitbrander van de moeder zuchtend op de fiets terug naar de winkel te racen om van eigen zakgeld verplicht een kool te kopen.

Ik was iets te vroeg bij de kapper, mijn kapster was nog bezig en ik mocht nog even plaats nemen in de bijna volle wachtruimte, ze zou me zo komen halen. Ik pakte mijn mobieltje en legde een paar woordjes neer bij Wordfeud, en opende toen Patience om de tijd te doden.

Na een paar potjes spelen kwam een lange, verzorgd uitziende maar zeer arrogant kijkende man van rond de dertig rechts naast me zitten, de verveeld voor zich uit kijkende vrouw die al langer in de stoel haaks op de zijne zat met een tijdschrift van kapper in haar handen, bleek zijn partner, haar geblondeerde haren met flinke uitgroei zaten sletterig slordig bij elkaar gebonden in een staart. Ik schatte haar toch wel tegen de vijftig met haar gebruinde huid vol diepe rimpels en plooien; de zon maakt meer kapot dan je lief is.

Even dacht ik dat ze bij hem op schoot ging kruipen, maar ze wilde hem alleen maar de kleurkaart laten zien uit het kappersblad, ze wees aan welke ze mooi vond en welke niet: “Hiero, zelfs grijs”, zei ze giebelend als een bakvis, terwijl haar borsten bijna uit haar bloesje op zijn schoot vielen in het vooroverbuigen. Hij zei dat ze dat ze dat vooral moest doen als ze er oud uit wilde zien, “Zoals bij dat mens hier naast me,”, fluisterde hij, en ze fluisterde terug: “Maar bij haar is alles grijs.” en ze schoof vilein lachend weer terug op haar stoel. Ik had inderdaad alleen maar grijze en zwarte kleren aan, maar deed net of ik niks had gehoord. Totdat er drie kapsters aan kwamen lopen om hun klanten te halen, en de laatste mijn naam riep, ik was aan de beurt.

De twee wachtende links van mij liepen al mee met hun kapster, het arrogante/sletterige stel bleef als enige zitten, en terwijl ik opstond en een windje voelde aankomen, deed ik expres niks om het tegen te houden, laat maar komen zoals het komt, dacht ik. Het was een hoorbaar windje, als van een ballon waar het laatste beetje lucht langzaam met een langgerekt pieuw-geluidje uit ontsnapte. Normaal zou ik het liefst door de grond zijn gezakt van schaamte, maar nu keek ik het stel lachend aan, “Oud en grijs, dan krijg je dat hè”, zei ik, en tot mijn vermaak rook ik dat deze wind met gemak in de top drie kon staan, allemachtig wat een stank! Ik liep grijnzend naar de kaptafel, het stel verbijsterd achterlatend in deze gifwolk, mijn wraak was zoet, heel zoet.