Mijn lief heeft geen uitzaaiingen in de hersenen, vertelde de longarts vanmorgen vroeg gelijk bij binnenkomst. Oh dat was zo’n enorme opluchting, de tranen prikten achter onze ogen van de ingehouden zenuwen, poeh. We zaten namelijk de hele tijd aan zijn zus te denken die dit wel had en binnen een paar weken na de diagnose al was overleden. 

De longtumor (links een grote en rechts een kleintje) zijn van het kleincellige soort, is wel de agressieve vorm maar reageert goed op chemo (ws 4 à 5 kuren) en 30 bestralingen, waarmee as woensdag al wordt gestart. Steeds een kuur van drie dagen achter elkaar, (gelukkig geen hele dagen), en daarnaast twee keer per dag iedere dag bestraling tot de strippenkaart van 30 vol is.  Dat is niet niks, maar we zijn heel dankbaar dat we op slechts 5 minuten rijden van het ziekenhuis wonen waar alle behandelingen plaats vinden; Roosendaal heeft een speciaal oncologie centrum. (Klik hier voor virtuele toer).

We kregen de dagbehandelingsruimte te zien waar de chemo’s worden gegeven, wat een verschil met 16 jaar geleden, toen lag ik op een afdeling op tweepersoonskamer in bed.
De ruimte oogt heel prettig, licht en met uitzicht op een tuin, ook niet onbelangrijk. De eerste dag mag ik erbij blijven, daarna niet meer, maar dat geeft niet, mijn lief kennende slaapt hij al zodra het infuus geprikt is.

We hebben nu nog vier dagen van relatieve rust, dh kan nog wat zakelijke dingen doen; hij kan zich goed concentreren op werk en vindt het ook fijn om te doen. Hij heeft gelukkig iemand die in kan springen als het niet gaat, dat neemt veel spanning weg.

Om dezelfde reden heb ik gisteren heb ik de blauwe snuifdoos verkocht. Ik wilde dit gedaan hebben voor de kerst, ook omdat er begin januari een APK aan zat te komen met een vervanging van een distributieriem en waterpomp. Plus het is een beetje onzinnig om twee auto’s op de oprit te hebben staan, als we het met eentje goed afkunnen.

Nog een keer door de wasstraat om glimmend van eigenaar te wisselen, ik heb hem gewoon aan de dealer verkocht, geen gedoe van kopers aan de deur en gezeik achteraf. Ik bedacht de avond tevoren dat ik dit wilde doen, belde gisteren de dealer, kon gelijk komen, en binnen een uur was de verkoop rond, ik moest alleen naar huis om de papieren te halen en de auto leeg te maken, en samen met DH reden we in twee auto’s gelijk weer terug naar de dealer. 
Jammer dat hij weg is, want het was een pittig karretje, starte altijd (mits de accu niet was leeggetrokken door uren naar de radio te hebben geluisterd), paste in het kleinste parkkeerplaatsje, en reed heel erg zuinig. Maar overbodig, en nu heeft iemand anders voor een leuke prijs een betrouwbare auto.

Echt kerstkleuren hè, dat blauw, groen, rood en wit, en het gele lijkt goud.

Na het afleveren van de auto met bijhorende papieren merkte ik -toen we bijna de snelweg op waren- dat ik de autosleutels nog in mijn zak had 😬. De verkoper/koper lachte schaapachtig toen ik ze op zijn bureau legde, stom dat hij het was vergeten te checken, vond hij ook.
De oprit voor ons huis is een stuk leger, voor het eerst in 26 jaar dat er nu maar 1 auto op staat.

En nogmaals  bedankt voor de lieve kaartjes, attenties en wensen van (quilt)vriendinnen waaronder ook ervaringsdeskundigen 😘

Dat wij een heftig jaar achter de rug hebben, dat weten jullie, maar het jaar is nog niet voorbij, of we horen de TellSell voice-over: “Maar wacht, er is is nog meer.”
Kom op zeg, mogen we deze beurt over slaan, please?

Vorige week dinsdag liet mijn lief een long foto maken, gewoon ter geruststelling van wat hij voelde alleen maar zenuwen waren. Dezelfde dag belde de huisarts hem op, er was iets te zien op de foto wat de longarts beter kon nakijken, maar hij hoefde zich geen zorgen te maken. Dus wat doe je? Juist, zorgen maken. Al helemaal omdat de afspraak met de longarts voor de volgende dag was.

De longarts zei dat er rode vlaggen omhoog gingen bij het zien van de foto, hoewel de ronde plek naast de aortaboog niet perse een tumor hoeft te zijn. Een CT-scan, PET-scan en longfuctie onderzoek staan voor eind van deze week in de planning, en de uitslag horen we maandag; 40% kans dat het goedaardig is, maar voor 100% zekerheid zal er een biopt moeten worden afgenomen, wanneer dat is horen we maandag denk ik.

De eerste dagen leken we redelijk nuchter, maar dan kickt het pas goed in, angsten, zorgen, tranen, die verrotte onzekerheid en machteloosheid. De limbo waar je inzit van afwachten en hopen op een goede uitslag.

We hebben er goed aangedaan onze angsten en “wat als” zorgen hardop uit te spreken, we hebben altijd al goed kunnen luisteren en praten met elkaar. De liefde van en voor onze kinderen en ook onderling zijn van onschatbare waarde. Wat zijn ze geschrokken, alweer geconfronteerd te worden met de sterfelijkheid van een van hun ouders. Het is bij mij goed afgelopen, dus waarom niet bij mijn lief? En mocht het toch foute boel zijn, dan zijn er nog zat behandelplannen, dus laten we de moed niet zakken.

Helaas hebben we  in onze zorgen ook te maken met dat niet alleen de geplande maar ook de acute operaties worden uitgesteld omdat de IC’s vol liggen met COVID patiënten. En als je dan hoort dat hier mensen liggen die toch wel spijt hebben dat ze zich niet hebben laten vaccineren, dan komen er lelijke woorden in me op.  We hopen dat de mogelijkheid nog steeds aanwezig is dat we kunnen uitwijken naar België of Duitsland als er geopereerd moet worden.

Mijn lief heeft zich nu gestort op het regelen van zaken die het leven voor hem na mogelijke operatie/chemo/bestraling makkelijker moeten maken. Ook maakt hij what to do lijstjes voor mij voor het geval dat, waar we absoluut niet aan moeten dénken.

De capriolen van de katten zorgen ‘s avonds voor afleiding,

zo tijdens het binge watchen van series.

Fay ging gisteravond zomaar vlak naast mij zitten, wel buiten handbereik, maar toch.

Vandaag ga ik eerst strijken 🥱 en dan wat kleuren of naaien, we zien wel. Ik ga in ieder geval niks meer bakken, want ik ben een emotie eter. 

Ik stond onder de douche, had me net helemaal ingezeept, toen mijn mobieltje afging die ik naar de badkamer had meegenomen, omdat ik een telefoontje verwachtte in de loop van de dag. Maar je moet toch douchen en dan zal je net zien dat ze dan bellen, nou ja, beter dan wanneer je zit te poepen, toch?  Ja ik weet het, niet opnemen is ook een optie, je kan ze altijd terugbellen. Toch maar de kraan dichtgedraaid en de telefoon opgenomen.

Loki werd wakker en keek me met hele grote ogen aan, dit klopte niet met haar ritueel: pas wanneer het washandje door de lucht vloog en met een plof in de wasmand landde, sprong ze uit de wasbak om mijn benen kopjes gevend te begroeten terwijl ik probeerde de handdoek te pakken zonder over haar te struikelen.
Had ze nou het vliegende washandje gemist? Ze sprong op de grond en maakte rondjes tegen mijn druipende benen terwijl ik de verkoper van de volvo-dealer sprak.

“Nee hoor, u stoort me helemaal niet”, loog ik glashard, blij dat het geen videocall was. Ik kon toch moeilijk zeggen dat ik nat en poedelnaakt was?  Hij had gegadigden gesproken en gezien, en het hoogste acceptabele bod was -niet schrikken,- €250,- Dit kwam van een ex-collega van de garage die onlangs voor zichzelf was gaan werken, mmm, nou vooruit, we hadden iets meer verwacht (€750,-) maar in deze moeilijke tijden willen we niet het vel over iemand zijn neus trekken. Je moet een ander ook wat gunnen. Hij zou later vandaag nog contact opnemen om het af te werken, en ik ging verder met douchen. Loki sprong zuchtend weer in de wasbak.

Vlak voor het middaguur belde de verkoper weer, hij had enkel mijn handtekening nog nodig en dan was het geregeld, de motorrijtuigenbelasting was per direct stop gezet en wij hoefden dan alleen de verzekering stop te zetten. Ik liep op weg naar de voordeur langs Jon, het liefst ging hij mee maar dat kan niet

Toen ik de ? auto weer terug op de oprit zette hoorde ik een hard bonk op het dak, en jawel, Jon kwam me begroeten, zo blij dat ik er weer was trok hij me toen ik uitstapte aan de jas naar hem toe om even lekker te kroelen, aaah zo lief. Hij rende mee naar binnen en wist gelijk iets leuks om samen te doen, quilten.

Morgen Jon, morgen.
Dochter uit Amsterdam liet ons weten dat de Hubkes (kleine zachte witte anijsbroodjes) waren aangekomen en dat ze zalig waren, ze ging de helft in de diepvries doen voor later. Nog iets nostalgisch: toen de kinderen klein waren was het een sport om de klok van de magnetron op 123456 te zien springen, het had iets magisch; we hebben nog steeds dezelfde magnetron, en ik voelde dezelfde spanning van toen dat niemand met de ogen knipperde om het niet te missen

En hierna houd ik op met die gekke titels hoor, alleen vandaag nog even doorbijten. November alweer, poeh, over zes weken staat de echte kerstboom weer in de kamer, het kopen van een kunstboom stellen we nu echt nog een jaar uit, want welke idioot gaat nu als sardientjes in een blik in een tuincentrum kerstinkopen doen? ?

De auto naar de garage brengen is er gisteren niet van gekomen,  toen Suzanne hoorde dat ik hem ging verkopen zei ze: “Maar niet de radio he, die ga je er toch uithalen, want die heb je van ons gekregen!” Jee, daar had ik helemaal niet aan gedacht, en toen ik zei dat ik hem er niet zelf uit kan halen en dat dit dan door de garagemonteur moet gebeuren, bood ze gelijk de hulp van haar vriend aan die gouden handjes heeft. Ik hoorde ze met hem praten, en hij zei “5 minuutjes werk”, en zondag heeft hij tijd.

Mijn auto moest nog wel uitgemest worden, en geloof me, het woord uitmesten is niet overdreven; ik haalde er drie (!) grote boodschaptassen aan spullen uit, het leek wel of ik er in woonde ??

Achter in het dashbordkastje zat wat kleverigs aan de bekleding vast, een gesmolten salmiak lolly, het stokje brak af toen ik het er wilde aftrekken, de lolly zat muurvast, hier ben ik wel even zoet mee geweest, voorzichtig bikkend met een schroevendraaier, en het is helaas niet helemaal weg, net als de gesmolten pepermuntbal in de opbergplek (console) tussen de voorstoelen, de tijdens het rijden uit de hand gevallen, onder de stoel beland en nu kleverig winegums, meerdere Mentos-snoepjes in de rails van de voorstoelen, de dubbelzoute dropjes onder de matten van de achterbank die zo vast zaten dat ik even dacht dat het verweerde kunststof doppen waren.
Een half leeggegeten rol mentos snoepjes lag onder een stoel, naast een leeg M&M zakje, daarnaast twee half volle waterflesjes en een nog dicht zakje Mentos pepermuntballen (zie je wel, ik wist dat ik ergens in de auto nog een zakje moest hebben!). In de opbergzakken achter op de voorstoelen vond ik tig pakjes zakdoekjes, een paar werkhandschoenen, twee reflectiehesjes, drie half vergane plastic tassen, de plattegrond van Brighton, kersensteeltjes, gebruikte tissues, leeg tictacdoosje, en een cassettebandje van de Tinkerbells. En dan nog de ruitenkrabber en ijsvrijspray, ramensponsje en brillenpoetsdoekje, twee zonnebrillen en een lege brillenkoker.
Twee pakjes met BlueWonder doekjes, een dicht en een aangebroken zakje met wegwerp mondneusmaskers, een ziplockzakje met zelfgemaakte maskers en dan de nodige kleine lege afvalzakjes. Het boekje van de Volvo met daarin alle onderhoudspapieren en de handleiding zat in het dashbordkastje, een beetje vastgeplakt aan de salmiak lolly. Het doosje met reservelampjes en zekeringen lag er los naast. En dan heb ik het nog niet over de kofferbak gehad ?

Eenmaal leeggehaald ging de stofzuiger er door, achtervolgd door sopdoekjes, en tevreden over het resultaat nam ik gelijk de auto van DH onder handen, ik was zo lekker bezig.

Om de auto nou radioloos van de hand te doen vond ik wel erg kaal, gelukkig had ik de originele Volvo radio bewaard, maar waar? In ons vorige huis wist ik het zo te vinden, maar nu, geen idee. Alle kasten doorgespit, de hele garage uitgemest, en uiteindelijk -na twee uur- vond ik de doos in het gereedschapskastje naast de boormachine, uiteraard, een hele logische plek, wat een opluchting. 

De stoep voor en de oprit lagen bedekt met bladeren van oa de Japanse kers, met een klein half uurtje vegen was de boel opgeruimd, ik haalde er een volle grote blauwe afvalzak aan blad weg onder toeziend oog van Jon, die me vanachter het raam naast de voordeur in de gaten had gehouden. Hem ontging niets, dus toen Loki via de boom op de overkapping sprong om naar mij te kijken

was hij naar boven gerend om haar te begroeten bij het raam
Hij wilde gezellig naast haar zitten om zo samen over de rand hangend naar beneden te kunnen kijken

Maar daar wilde ze niks van weten

En Jon had het voor het nakijken. 
Suzanne en Ferry kwamen eind van de middag, de radio was in no-time uit de Volvo gehaald, en morgen brengen we hem weg, ik hoop dat hij op eigen kracht start  ? We hadden een gezellige namiddag en avond, op gepaste afstand samen gesmuld van het eten van de Chinees en lekker bijgekletst, want dat was toch al weer een paar weken geleden. We missen het mekaar kunnen aanraken, het is zo onnatuurlijk, maar mekaar zien maakt veel goed. Een maaltje Chinees eten en een zak Hupkes gingen na de koffie mee en nadat ze weg waren gereden gingen DH, Jon en ik weer naar binnen. En met de wind loeiend om het huis is het binnen goed toeven, met de voetjes omhoog, kat op schoot en lekker nagenieten.