De verdovingsspuit in mijn gehemelte en het trekken van mijn kies afgelopen maandag was op zijn zachtst gezegd geen pretje, de tandarts nam zijn tijd met het heen en weer wiebelen en loswrikken, het moest voorzichtig gebeuren omdat de wortel gespleten was, en na wat gekraak en gezucht kwam hij er in zijn geheel uit. Op het dienblaadje lag de bloederig wortel met kroon, ik mocht hem meenemen als ik dat zou willen, en dat wilde ik niet. Het zwarte wortelpuntje heeft de kaakchirurg gedaan toen ik jaren geleden bij hem was voor een zenuw behandeling. 

Maandag kwam er niks uit mijn handen, dinsdag besloot ik mijn naaikamer een beetje op te ruimen, ik wilde aan een nieuw projectje begonnen, the cat lady, een patroon van Amy Bradley die de oplettende bloglezer vast al zag hangen boven de snijtafel in mijn naaikamer. Maar eerst moest ik mijn bureau opruimen. Sherlock kwam helpen, maar besloot in plaats daarvan de straat in de gaten te houden

De overburen hadden hun voortuin al gedeeltelijk in Halloweenstemming gebracht, al die witte plukken in de struiken waren intrigerend

De pers kon weer op de snijtafel, en de stekkerdoos zette ik vast tegen de zijkant van de snijtafel, ideaal!

Ik reed nog snel de stad in om bij feestwinkel Sep ook van dat spinrag te kopen, gooide het samen met wat lichtjes in de laaghangende takken van de Japanse kers en langs ons pad naar de voordeur in struiken, en vond het goed zo.

Bij de overburen gingen ze helemaal los met een grote vuurkorf, mistmachine, metershoge door blazend lucht omhoog gehouden spook, en over de lantaarnpaal naast hun huis werd een jute zak gebonden. Om half zeven galmden enge geluiden door de wijk afkomstig van de speakers van het huis op de hoek schuin tegenover ons, ook zij hadden het groots aangepakt net als andere jaren met een toverketel en lachende heks, zwevende spoken, spinnenwebben en dikke spinnen.

Vier mannen -vrienden van de overburen- liepen in zwarte gewaden met zware schoenen en licht maskers op heel langzaam heen en weer te ijsberen voor de deur, en sleepten continue (als in twee en een half uur lang!) metalen staven achter zich over de bestrating wat voor een dreigend geluid zorgden. Doodeng. Hier een heel kort filmpje.

Er kwamen ouders met huilende peutertjes op de armen of aan hun benen hangend bij ons aan de deur, zo bang waren ze van de enge mannen. Waarom deden die kerels dit niet vanaf half acht, als de kleutertjes weer naar huis waren. Als troost liet ik de kleintje kinderen twee dingen pakken, ze konden kiezen uit schatkistjes met zachte snoepjes, zakjes pombeertjes, allerlei verschillende soorten minireepjes, zakjes Skittles,  lollies en mini rolletjes snoep. Wat een feest. 
Ons snoep was op een handje na op toen ik het licht uitdeed, het begon flink te regenen en de straat was leeg, het was net half acht en het was mooi geweest; ik was met mijn zeurende kaak en opkomende hoofdpijn toe aan rust.

Toch werd er even later weer op de deur geklopt en aangebeld, ik hoorde kleine kinderstemmetjes en deed open; twee kleine ventjes van amper zes jaar oud: “we waren pas heel laat klaar met eten”, vroegen om “tik or teet”, ze mochten twee snoepjes uitkiezen en renden blij naar hun moeder die op straat stond te wachten onder een paraplu, ze zei wat en de kleintjes riepen achterom kijkend “dankjewel”.

Deur dicht en nu rust?
Nog geen kwartier later stond een grote groep opgeschoten pubers voor de deur, ik gok een man of tien, en te horen aan gelach en geroep kwam er nog zo’n groep aanlopen. “Trick or treat” riepen ze in koor. “Sorry jongens, het snoep is allemaal op,” zei ik en ze dropen af, “jammer, kan gebeuren, volgend jaar beter”, zei een meisje, en andere gasten riepen naar de groep verderop in de straat dat er hier niks meer te halen viel. Het was ondertussen al negen uur en bij de overburen ging ook het licht uit en ruimden de mannen hun metalen staven op, eindelijk rust. Toen het om half tien droog was haalde ik snel de versiersels van de bomen en struiken, zo, alsof er niets was gebeurd. 

Vorige week zondag hadden we opeens weer een lekkage, het water druppelde vanaf het plat dak van de 1e verdieping via de kozijnen naar binnen bij de werkkamer van mijn lief en bij de keuken,  ontdekten we zondagavond terwijl het flink waaide en regende. Ik vermoede een verstopte regenpijp net als vorig jaar, maar omdat het te donker was kon ik het niet goed zien, en vanwege de wind durfde ik niet het dak op. Gelukkig hadden we voldoende bakken in huis om het water op te vangen, drie vensterbanken stonden er vol mee

‘s Nachts ben ik er nog een keer uitgegaan om de bakken te checken, eentje zat al bijna helemaal vol.
De loodgieter zou in de loop van de dinsdag komen, zo verwachtte de baas die de telefoon opnam met op de achtergrond het harde geluid van een gevechtsfilm; het bedrijf had vakantie maar er waren twee mannen die het niet erg vonden om te werken omdat ze thuis bleven; hij zou ze gaan bellen.

We kregen maandag bezoek van Sophie, wat een heerlijke afleiding na een gebroken nacht, ze kirde en kraaide dat het een lieve lust was en speelde fijn in de box. Foto van de volgende dag, nog even en ze gaat tijgeren

Ze gingen niet lang na het avondeten weer naar huis, en toen klom ik op blote voeten op het dak via het raam van Evelien’s kamer,  gewapend met een flexibele balein (net zoiets als van een opvouwbare tent). Het water stond niet hoog op het dak, een paar cm maar, maar als de afvoer verstopt zat zou het water bij de afvoer onder de dakbedekking door lopend voor lekkage kunnen zorgen.

Ik stak de balein in de afvoer, en tot mijn verbazing en opluchting voelde ik in de eerste bocht al een prop die wegschoot toen ik doorduwde en zag gelijk dat het water slurpend en snel de afvoer in verdween. Het druppelen bij de kozijnen hield in de loop van de nacht ook op, oooh de opluchting. Ik belde dinsdagochtend gelijk de loodgieter dat hij niet meer hoefde te komen, hij had gelukkig nog niemand kunnen bereiken. We hebben geen last meer gehad van binnenkomend water (snel afkloppen).

Manlief had vorige week weer een MRI scan van het hoofd en de uitslag kregen we de volgende dag: ze zagen geen nieuwe tumoren 🎉, wel was er iets meer bestralingsschade met oedeem te zien, maar dit is vooralsnog niet verontrustend. Oedeem is met medicatie te verhelpen. We hadden gehoopt dat de plek kleiner zou zijn geworden,  dus waren wel een beetje teleurgesteld, maar dat er niets nieuws bij is gekomen is wel heel erg goed nieuws. 

Op onze revalidatie fitness komt een bejaarde man mee met zijn vrouw die na een knie-operatie moet revalideren. Ze waren hier drie weken geleden voor het eerst, de man was mee naar binnen gekomen en merkte verzuchtend op dat het zo lekker koel was in de zaal. En dat klopte wel. Hij hield zijn vrouw nauwlettend in de gaten terwijl ze de oefeningen deed onder begeleiding van een fysiotherapeut, gaf geregeld commentaar, en ondertussen zat hij ook lachend te ouwehoeren tegen andere mensen in de zaal.

Hij leek en keek wel vriendelijk, maar na een paar minuten bleek het een nare betweterige man te zijn, en ik probeerde het gesprek met hem te beëindigen door op te merken dat begeleiders gewoon rustig in de gang buiten de zaal kunnen zitten, er staan overal stoelen. Nou, dat wilde hij niet, want het was zo’n deprimerende bedoeling daar, zei hij, wijzend naar de recreatiezaal tegenover de sportzaal. “Hoe bedoelt u?”
“Nou, dat daar in die zaal, dat zijn allemaal kankerpatienten,” en hij keek alsof hij de rillingen over zijn rug voelde lopen. Ik voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken. “En wat denkt u dat hier in deze zaal rondloopt? Wij zijn ook allemaal mensen die kanker hebben of gehad hebben.” En toen stond hij met zijn mond vol tanden mij met grote ogen aan te kijken terwijl ik zonder wat te zeggen verder ging met mijn oefeningen. Hij vond het praten tegen ons opeens niet meer zo leuk 😂

De twee dinsdagen hierna was hij er nog steeds bij, maar hij heeft zijn mond niet meer opengedaan tegen niemand, behalve tegen zijn vrouw om commentaar te geven.  Als ik haar therapeute was had ik hem verzocht buiten de zaal te wachten, maar wie weet heeft ze dit al gedaan en weigerde hij het, zo’n eigengereid kereltje lijkt het me wel. Brrr, nare man. Je wenst niemand kanker toe, maar hij vraagt er gewoon om. Oh wat zeg ik nu🫢