Gisteravond zaten we in de keuken te eten toen ik steeds een mobieltje hoorde zoemen, een beetje hoge zoem alsof hij op een metalen tafel lag en in de trilfunctie stond. Ik keek in de hal naar het dressoir aldaar, maar zag niks, en aan tafel zittend hoorde ik het weer, “Is het jouw mobieltje soms?”, vroeg ik dh, hij schudde zijn hoofd en lachte, ging verzitten en toen hoorde ik het weer, en het kwam van zijn kant. “Jij bent het wél, of is het jouw stoel, waar is dat geluidje van?”, vroeg ik, en toen hoorde ik het wéér. “Misschien zijn het kinderen die buiten op straat ergens mee spelen”, dacht ik hardop, en liep naar de voordeur, en daar zag ik toch een rare vogel. Een pauw! Midden in een woonwijk.

Hij maakte weer dat geluid en keek steeds naar het raam, hij/zij zag zichzelf in de weerspiegeling, agossie. Ik wist trouwens niet dat een pauw ook zo kan klinken, ik weet niet beter dan dat ze een hard en uitgerekt miauwend geluid maken. Ik liep achterom, opende de poort en liep toen door de voortuin om achter de pauw te komen, ik loodste hem richting de poort en wilde het beestje in de zijtuin krijgen, denkend dat hij daar veiliger zou zijn dan vlak bij de rotonde, maar de katten hadden me horen lopen en kwam naar me toe. En toen stond de pauw oog in oog met Zopje die op het gras net achter de poort naar hem staarde met ogen zo groot als schoteltjes. Jon kwam van opzij aanlopen, en Arya huppelde achter mij aan, en de pauw zag toen vier gekke vogels en peerde hem. Hij nam roepend als een vette gans een reuzesprong over mij en de poort heen (waarop ik een gil gaf) en toen vloog de pauw weg, het zag er heel bizar uit. De katten hadden alledrie een hele dikke staart, de haren op hun rug stonden rechtop en ze keken geschrokken naar de wegvliegende pauw.  Pfew, dat is goed afgelopen voor ons, de pauw vloog richting de beek,  bij navraag op de wijkapp bleek de pauw van de kinderboerderij af te komen, hemelsbreed zo’n 2 km bij ons vandaan. Het is te hopen dat hij veilig thuis komt en niet te laag overvliegt; ik heb wel eens een mus tegen mijn autoruit gekregen en dat was al een harde tik, laat staan dat je er een een pauw tegenaan krijgt 😱

En, hebben jullie Loki kunnen vinden op deze foto?

Kijk nog maar goed rechts van de brievenbus

De bewoners vragen zich vast af waarom de graspol bovenop zo plat ligt 😬
Gistermorgen moest Jon zich om 8 uur al melden bij de dierenarts, nuchter en wel, en toen hij mij om kwart voor 8 de woonkamer binnen zag komen en de reismand op tafel zette, sprong hij op tafel en nam hij plaats in de mand. Dat ik het deurtje dicht deed deerde hem niet, hij lag rustig en keek naar buiten, dit had ik niet verwacht. Vorige week strubbelde hij ook niet tegen, maar ik dacht dat hij nu nattigheid zou voelen en er geen zin in zou hebben. In de auto gaf hij ook geen kik, en toen ik bij de stoplichten de kans kreeg, keek ik snel in de kooi, hij leek te slapen! Ook bij de dierenarts bleef hij rustig zitten, ze namen hem mee naar achteren en ik zou gebeld worden als hij opgehaald mocht worden.

Om de tijd te doden bracht ik de 12 zakken tuingrond naar de vuilstortplaats, en bekeek twee afleveringen van “The Good Fight”, de spin off van “The Good Wife”, wat is dit een geweldige advocatenserie, heel verslavend!

Na de lunch kreeg ik een telefoontje dat ik Jon kon ophalen, ze hadden biopten genomen van zijn lip, de tongbasis en de plekjes op zijn gehemelte 😕 Hij was behoorlijk groggy maar gaf wederom geen kik op weg naar huis. Hij sliep zijn roes uit vlak bij de schuifpui

Naar mate hij zich beter begon te voelen liet hij zich meer horen, hij had duidelijk honger en wilde naar buiten, maar dat mocht nog niet.

Eten kwam pas in de avond, en naar buiten mocht pas de volgende dag. Joelend en krabbend aan de schuifpui liet hij ons weten dat hij eruit wilde, Arya vond hem maar een aansteller, ze taande niet naar buitengaan zolang ik binnen bleef, en Zopje gaf hem een tik en joeg hem weg bij de schuifpui, waarop ik Zopje snel naar buiten liet terwijl ik Jon vasthield.

Pas tegen middernacht werd hij rustig, oh heerlijke stilte. links ligt Jon, rechts Loki en er onder Arya

Over een kleine week horen we de uitslag van de biopten en weten we of het echt FEGC is, en dan kan het ventje aan de medicijnen. En na een paar weken kan hij pas zijn jaarlijkse inenting, ontwormingskuur en vlooiendruppel krijgen, want daarvoor was zijn weerstand nu veel te laag.

Ondanks de regen en harde wind van vanmorgenvroeg wilde hij toch naar buiten, en Arya volgde hem op de voet, lekker samen tikkertje spelen en kikkers tellen. 

Ik moest de stad in, eerst naar de kapper en daarna nog lange broeken kopen, want van broeken maken komt het er maar niet van, en je kan me bijna uittekenen in die beige broeken die als een pyamabroek zo lekker zitten (ik kocht er een week na aanschaf gelijk nog twee van) maar waarbij op de knieën een beetje groenige en grauwe waas hangt van het tuinieren, en zelfs met de 60 graden was en met allemaal inweek- en bleekmiddelen erbij kwam het niet meer goed, sterker nog, de rek was er uit gegaan door die hete was. 😬

Bij Ulla Popken paste ik verschillende modellen en maten, en eindigde met twee verschillende kleur en model broeken, ik wilde ze eigenlijk een maatje groter hebben, maar de verkoopster raadde het mij af. Deze broeken gingen tijdens het dragen vanzelf wat losser zitten, en als ik nou een grotere maat zou nemen, dan zou de broek aan het eind van de dag van mijn gat afzakken. Nou, dat moeten we niet hebben he, dus even dapper zijn.

Ik heb er nou eentje aan. 😳 Als ik rechtop sta, staat hij heel netjes, en ook als ik loop ziet het er keurig uit, maar o wee als ik ga zitten, dan heb ik opeens drie paar borsten! Twee boven en een onder mijn broeksband 😣. Ik kan er zo mee op de kermis gaan staan, uh, zitten. 😏 Hopelijk rekt hij snel wat uit, want dit gaat hem niet worden.
Katten hebben het wat dat betreft makkelijk, die hoeven helemaal geen kleren te dragen, hun vachtje past altijd, wat een lekker onbezorgd leventje hebben ze.

Zaterdagmiddag bezochten DH en ik een beddenspeciaalzaak om ons te oriënteren op matrassen; onze boxspring matrassen begonnen teveel op leefkuilen te lijken, en dat is niet bevorderlijk voor een soepele start in de morgen.  Winkelen is niet onze favoriete bezigheid en ik had me op internet al goed voorbereid, dus in de winkel aangekomen kon de zeer extroverte spraakzame verkoopster ons naar de juiste matrassen leiden. DH was gelijk in zijn sas met de eerste de beste, maar voor mij voelde het veel te zacht aan, de volgende matras was te hard en hoera, de medium versie lag prima, ook op mijn zij, en ik kon me er ook goed op omdraaien, dus doe maar.

Dit uitzoeken koste ons nog geen kwartier, maar toen kwam het bureauwerk, dit duurde zonder overdrijven 3 kwartier, en als we de tot twee keer toe aangeboden koffie, thee of water niet beide keren hadden afgewezen, hadden we er nog langer gezeten.

De verkoopster was erg enthousiast, deelde graag ál haar al dan niet relevante kennis met ons en verheugde zich ook op haar vrije zondag; ze verheugde zich hier zo op dat het leek of ze al jaren in gevangenschap leefde en morgen eindelijk vrij kwam. Ik word een beetje moe van dit soort verbaal stuiterende mensen op een lome zaterdagmiddag.

Hoe moeilijk kan het zijn, twee matrassen verkopen? Oké, er zaten speciale kortingsacties op de matrassen, twee halen één betalen, maar omdat de mijne veel duurder was dan die van DH moest dat met veel woorden uitgelegd worden, heel veel woorden. Omdat deze matrassen een paar cm hoger zijn dan onze oude matrassen wilde ik er nieuwe moltonnen en lakens bij, hoe simpel de vraag kan zijn, het antwoord kan heel ingewikkeld worden. Ik vraag twee moltonnen, zegt ze dat er ook één molton op kan die op het bovenste gedeelte apart over beide matrassen gaat, voor het geval eentje hoog wilde liggen zonder dat de andere hier last van kreeg, en dit kon ook met de hoeslakens, zodat je geen hinderlijke kier tussen de matrassen had.

Prima als ze ons hierop wijst, de ontwikkeling staat niet stil, en als dit het leven makkelijker maakt is het heerlijk, maar ik zag er geen voordeel voor ons in. Hoe vaak moet een klant zeggen dat ze het niet wilt? Eén keer? Twee keer? Volgens mij kreeg ze een bonus als ze het ons kon aansmeren verkopen, want toen ik voor de derde keer zei dat ik graag losse lakens en moltonnen wilde hebben, gooide ze het fijntjes lachend op de andere boeg. “Als uw man na een paar dagen liggen klaagt dat hij het spleetje in bed niet zo fijn vindt, dan mag u de losse moltonnen en lakens nog om komen ruilen.” Toen ik antwoordde met: “Ik heb in alle jaren nog geen klacht van mijn man gehad over een spleetje in bed en verwacht dat nu ook niet”,  begon mijn DH ongemakkelijk in zijn stoel te schuiven, “Nou nou, dames.”. We bleven vriendelijk lachen, maar ondertussen….

De bestelling was na het nemen van deze hindernis snel in orde gemaakt, het was een bizar winkelbezoek, maar blij dat met deze aankoop weer iets dat van ons to-do lijstje afgestreept kon worden, spoedden we ons huiswaarts.

De stoofpeertjes zijn na 3 uur sudderen boterzacht en mooi rood, het experiment van donkere basterdsuiker ipv witte kristalsuiker in combinatie met een flinke scheut glas rode port en een theelepel kaneel lijkt geslaagd, en ik zet de gietijzeren pan op een onderzetter zodat ik de kookplaat voor de hapjespan kan gebruiken. De van binnen licht bevroren varkenshaasjes bak ik hierin aan, giet er een scheutje water bij en nadat ik het halve rundvlees bouillon blokje erin heb opgelost gaat het deksel er op, de voorgegaarde krieltjes liggen bedekt met olijfolie, zout en tijm knus tegen elkaar aan in een ovenvaste schaal.

Mijn wekkertje gaat af als ik de varkenshaasjes nog een keer omdraai, het is tijd om de jongste spruit van het station op te halen en ik schuif de schaal met krieltjes in de hete oven; ik gok dat ik niet langer dan dertig minuten weg ben, en dan kunnen we gelijk aan tafel.  Buiten is het donker, de regen slaat tegen de ruiten, de harde wind giert om de auto en de dappere fietsers buigen zich diep over het stuur om slingerend toch nog vooruit te komen, vaak tevergeefs, een enkeling is afgestapt en duwt lopend de fiets vooruit. Ik mijd diepe plassen om niemand nog natter te spetteren, en zo kom ik aan bij de kiss& ride  parkeerkant bij het station waar het een komen en gaan is van auto’s en hollende mensen. Ik hoef niet lang te wachten, en terugrijdend luister ik naar dochter’s avontuur in Den Haag.

Mijn mobieltje gaat af in mijn jaszak, ik hoor aan de ringtoon dat het mijn wederhelft is en geef hem aan mijn dochter: “Het is papa.”
“Met Suzanne. Ja, met Suzanne. Nee, dit ís mama’s mobiel. Ja, (diepe zucht) ik ben bij mama,”  ze drukt haar andere oor dicht en mompelt dat papa slecht te verstaan is; ik draai de ventilatie laag en zet de muziek die toch al zacht stond nog zachter. De regen en wind kan ik helaas niet zachter zetten, denk ik, terwijl ik het kruispunt schuin overstekend allert ben op de fietsers zonder verlichting. “Eh, ja, oké, zal ik zeggen.” Ze legt het mobieltje op mijn schoot en zegt ten overvloede: “Dat was papa. Hij gaat nog naar de winkel om varkenshaasjes te kopen. Hij was wel slecht te verstaan zeg.”

Oh, ik wist wel dat ik wat was vergeten! Wel lief dat DH net thuis van werk weer gelijk de deur uit gaat om vlees te kopen, maar eenmaal ons huis naderend zie ik zijn auto op de oprit staan, hij is snel, maar zo snel? Dochterlief heeft hem niet goed verstaan blijkt achteraf, hij had gesuggereerd dat wij eerst naar de winkel zouden doorrijden om vlees te halen. De twee zwaar verbrande varkenshaasjes liggen gehavend van de aanbrandkorst ontdaan afgedekt op een bord, maar zijn zo gortdroog, dat ze volgens mij alleen maar in satesaus gedoopt nog te eten zijn. En zo sta ik tien minuten later in de winkel om tien minuten later de in duimdikke plakken gesneden varkenshaasjes  te bakken, en weer tien minuten later zitten we allemaal te smullen van het feestmaal die zo enorm goed smaakt dat alle hectiek van het uur ervoor is vergeten. Het enige wat na afloop over bleef, was een glas vol zalige licht gebonden kookvocht van de stoofpeertjes, en die is nu ook op, als slaapmutsje 🙂

Een paar dagen geleden moest ik even naar de garage, tijdens het rijden sprong er een waarschuwingslampje aan ten teken dat er ergens in of aan de auto een lamp kapot was. Ik gaf mijn sleutels af aan Michael die achter de balie zat, en ik mocht plaats nemen in de wachtruimte. Ik liep langs de secretaresse die hard aan het werk was, ze zag me en zei dat ze zometeen koffie zou komen brengen, de onderhoudsmonteur was er mee bezig en had nog even werk.

Ik nam plaats aan de lange tafel en pakte mijn mobieltje erbij om de tijd wat te doden met een potje patience; schuin tegenover me zat een man van middelbare leeftijd in een net pak met opengeklapte laptop in werkbespreking, aan de telefoon wel te verstaan, en ik kon het gesprek goed volgen want hij was hard aan het praten en de man aan de andere kant van de lijn schreeuwde ook zo hard dat ik het hele gesprek kon volgen. Het zakelijke onderwerp boeide me niet, een hoop heen en weer geklets over een bepaalde provider voor een bedrijf, en elke keer dacht ik dat ze mekaar wel hadden begrepen, maar dan werd weer alles herhaald, je kan alles overdrijven, zelfs feedback. Heel saai dus, maar toen er eindelijk een punt was gezet, en de man aan tafel aan de man aan de andere kant van de lijn vroeg: ” en hoe gaat het met de vrouw?” krulden mijn tenen op in mijn schoenen van ergernis. De zakenman keek tijdens het praten alleen maar naar zijn laptop, had hij naar mij gekeken dan was hij denk ik wit wegtrekkend met laptop elders gaan staan.  Aan mijn bloeddruk denkend ben ik maar een rondje langs de auto’s in de showroom gaan maken, voordat ik me met het gesprek ging bemoeien. Hoe gaat het met de vrouw…….

Ik liep langs de desk van de secretaresse en zei dat ik even een rondje auto’s ging maken, omdat ik niet goed werd van de lawaaimaker aan tafel. Ze grinnikte en zei dat ze zich er gelukkig van kon afsluiten, maar leuk was anders. En nadat ik de auto’s allemaal had bekeken en langs de desk terug naar de wachtruimte liep, zei de secretaresse dat hij klaar was. “De zakenman?”, vroeg ik hoopvol, want het was stil aan tafel. Ze lachte, “Die ook, maar ik bedoel de onderhoudsmonteur”, en even later kwam ze me een kopje cappuccino brengen. De zakenman heb ik niet meer gehoord, gelukkig.