Zo, de scans van DH zijn achter de rug, nog een dag en dan hebben we de uitslag van de drie maandelijkse controle binnen. Het zal nooit wennen, dit zijn ongeveer de emoties tussen de controles
Jon bied zijn hulp als presse papier aan bij manlief als deze aan het werk is
En later hielp hij mij, wat een kanjer. Het patroon voor een zomerjurkje (maat 74) is uitgeknipt en ligt nu boven, ik moet even op zoek gaan naar de puf om te naaien, hij moet hier toch ergens liggen?
Ik moest gisteravond even naar buiten om de waterschaal bij te vullen, en besloot bij het zien van de krom naar het licht groeien van de budleija scheuten toch enkele takken weg te halen van de boerenjasmijn. Dit lijkt een flinke berg, maar het is slechts een fractie van de struik, je ziet haast niet dat er wat af is maar de budleija merkt het wel en kan nu beter recht omhoog de hoogte in gaan
Ik maakte me zorgen over de twee bolacacia’s, het leek wel of ze dood waren, normaal zit er begin juni al een groene bos van tiental cm lange scheuten aan deze kale kronen, wtf 😳
Maar gelukkig zag ik van heel dichtbij in de rechter boom meerdere kleine plukjes groen, gelukkig maar.
De grote Japanse kers in de voortuin heb ik ook wat gesnoeid aan de onderkant van de takken, Jon loopt even mee met het maken van deze foto’s om aanwijzingen te geven.
hij hangt zeker een meter als het er geen twee zijn over de weg
en met het onderdoor fietsen vanmorgen (toen stond die witte auto er nog niet) raakte ik met mijn hoofd meerdere takjes. Dat is niet fijn voor mij, maar ook niet voor de krantenbezorger en de postbode. Nu nog een paar takken korter knippen die afgelopen nachten hinderlijk tegen de bovenkant van ons raam aantikten,
ze hielden me uit de toch al niet zo makkelijk te vatten slaap.
De hanglamp in de keuken deed de laatste maanden af en toe gek, opeens flikkerend licht van beide lampjes in de hanglamp en dan weer normaal alsof er niks aan de hand was, tot hij maandagochtend “Doe het zelf maar,” zei, nadat het licht met geflikker gevolgd door een tik was uitgegaan. Het probleem zat hem niet in de lampjes, nog geen half jaar oud, maar aan iets in de kap bij het plafond, en bij het verwijderen rook het daar ook naar iets wat aangebrand was. Geen lamp boven de tafel gaat niet, dus ging ik naar een bouwmarkt om een nieuwe lamp te kopen. Na wat zoeken, vergelijken en twijfelen, viel de keuze op eentje die werd geprezen om de makkelijke installatie.
Er moesten drie gaatjes geboord worden in het plafond, gelukkig hebben we een serieuze klopboormachine, en oordopjes, alleen kwam ik met de betonboor niet dieper dan iets van 1 cm, de boor raakte iets heel hards en werd bloedje heet. En ook ik kreeg het steeds warmer. DH stelde voor om de vriend van dochterlief om hulp te vragen, en ja hoor, na het eten kwamen de hulptroepen.
Er bleek metaal zichtbaar in de boorgaatjes, en hij besloot hier niet verder in te gaan boren, maar de gaatjes te gebruiken van de centraaldoos (waar de draden uit het plafond komen), en gaatjes boren in het bevestigingsplaatje van de lamp. Dit ging allemaal heel vlot, en het zat mooi strak tegen het plafond aan, maar toen moest de kap hierop gedraaid worden, en zie dat maar eens te doen zonder dat de elektradraden of de zekeringsdraad er tussenuit willen piepen. Mijn petje af voor Ferry die met drie paar ogen op hem gericht boven zijn hoofd werkend kalm bleef. En opeens pakte de kap het schroefdraadgedeelte, opluchting alom.
Dikke knuffel voor de hulp, en vreugde toen de lamp het nog deed ook, pfew.
En het licht is op het felst echt super helder, heel fijn als we eten of de krant lezen, maar als Sophietje op tafel verschoond moet worden, kunnen we het licht wat minder fel zetten, beter voor de oogjes.
Over Sophietje gesproken, 🥰 we mochten weer oppassen
Het was genieten, en na het flesje lekker in bad en toen in bed, terwijl haar mama en papa uit eten waren ter ere van Tim’s verjaardag een dag eerder.
En de volgende dag ging ze samen met haar papa boodschappen doen, zie ze genieten
Toen ik thuis kwam van de psychologe met de opdracht goed voor mezelf te zorgen en me te focussen op leuke dingen, zag ik dat deze foto in de whatsapp was binnen gekomen, nou, leuker dan dit kan toch haast niet?
Tien minuten werkje in de voortuin: onkruiden verwijderen tussen de Euonymus langs de oprit, zie de geraniums mooi roze bloeien.
En via de tuinpoort liep ik naar de zijtuin,
Jon had al geklaagd dat de blauwe regen hem behoorlijk in de weg zat als hij op de schutting wilde springen, en omdat deze bijna was uitgebloeid besloot ik alle takken die bij de opgaande klimmer linksaf sloegen er af te snoeien.
Hier een foto van een paar weken geleden. Nu kan ik zorgen dat er maar een uitloper links af slaat ipv vier, en deze kan ik dan begeleiden over de bovenkant waar de dwarsleggers op liggen. Wie weet zitten hier volgend jaar alweer bloemen in.
Jon wierp een goedkeurende blik op de stapel takken en liep alvast naar de vijver
Samen naar kikkers kijken vind hij geweldig, en als ik blaadjes uit het water haal volgt hij elke beweging die ik maak. Met het maken van deze foto keek ik naar de magnolia grandiflora, zijn dat allemaal bloemknoppen?
Al die lichtgroen/gele “puntjes” op de toppen van de takken, het zijn er veel. We zullen het zien over een maandje of twee, denk ik. Roomwitte bloemen maatje ontbijtbord, zo mooi.
Met een foto van dit schitterend stukje natuur laat ik het hier even bij, de bieslook in volle bloei, de bijen zijn er blij mee
De vaas met perenbloesem stond in het zonnetje bijen te lokken, en ook Fay genoot er zichtbaar van
Nadat ik vorige week het gras had gemaaid en graskanten had bijgewerkt, was het tijd om in de achtertuin de lavendel en de grassen te snoeien, kom jongens
Even taakverdeling bespreken, Jon duldt geen tegenspraak
En hield alles goed in de gaten, net als Fay die verdekt opgesteld staat
De woeste groenblijvende grassen heb ik toch kort gesnoeid, ze zijn me te wild; Sherlock kwam even kijken wat er zo wild aan was, oh die perfecte verstopplaatsen voor muisjes, die mochten wel weg.
Zodra het weer wat droger is ga ik de pollen uitgraven, een stuk er afsteken en terug zetten.
En wat doe je met slecht weer? Binnen blijven.Er begon weer wat te kriebelen elke keer als ik op de naaikamer zat en de Frida Kahlo blokken tegen de muur zag hangen. Een paar dagen geleden legde ik de lap met de vogeltjes onder de naald, het steekregulator voetje zit er op, maar ik gebruik de functie niet bij dit klein werk.
Het ging lastig, ik had het niet meer in mijn vingers zitten, de soepele vloeiende bewegingen zonder na te moeten denken, verkeerde ondergaren (per abuis de verkeerde klos gepakt om twee spoeltjes te vullen, een veel te dunne 100W overlockgaren) stelde mijn geduld ook op de proef, pas toen ik de wat dikkere 80W DecoBob van Wonderfil er in zette ging het goed.
Ik had de tekening niet zo snel voor het grijpen hoe het ook alweer zat met die balletjes boven de kopjes, ik deed dus maar een dotje; op de achterkant viel de schade wel mee.
Ik werkte elke dag een beetje, merkte dat ik snel kramp kreeg in mijn handen, dus rustig inwerken, en toen ik vanmiddag klaar was met beide delen was ik wel tevreden met het resultaat. Misschien dat ik later nog iets in de hartjes quilt, ik zie wel.
Een nieuw paneel (met de ananas) is al op tussenvulling gespeld, klaar voor de start, en ik denk dat ik de kat in het gordijn laat hangen, met de bloem achter het oor hoort hij er gewoon bij vind ik.
Even natafelen, nieuws lezen op de iPads, en Jon mag mijn telefoon even gebruiken, vogeltjes kijken
Sherlock en Fay liggen gezellig op hun toren, ze hebben net de vogeltelling gedaan in de tuin, vanachter het raam wel te verstaan, want een kat kan maar zoveel regen verdragen.
Update: bij Sophie zijn twee ondertandjes doorgebroken, ze kan er nu wel om lachen
Hallo allemaal, kijk mij eens schattig wezen, net uit bad
Toen bij CrabappleHill studio’s op 1 februari de jaarlijkse stitch along van start ging, was het mij geheel ontgaan, pas vorige week zag ik bij een Amerikaanse blogger foto’s voorbij komen van haar dagelijkse borduurtjes. En ja, toen begon het bij mij ook te kriebelen en helemaal toen mijn lief het patroon voor me printte. (Mijn printer heeft al maanden kuren, maar het kan me niet zo boeien om te fixen omdat manlief een goed werkende printer heeft). Het patroon op pitjeskatoen overgetrokken, dezelfde middag nog met Inktense potloden gekleurd, gefixeerd en uitgespoeld. Ik verwachtte dat met het uitspoelen wat van de kleurstof zou verdwijnen, maar net wanneer je dit wilt, gebeurt het niet. 🤭
Jon hielp met de garens uitzoeken,
Ik heb maar een van de opgegeven Cosmo kleuren (niet te koop in Nederland), maar met DMC komen we er wel, en zo kon ik in twee dagen tijd twee weken achterstand inhalen. Dit is na een dag:
En dit was gisteren, de tweede dag
Onze kleine kruimel is al vijf maanden oud, wat gaat dat hard
Afgelopen weekend kwamen ze weer op bezoek,
Ik had via Marktplaats die morgen nog snel een keurige box met boxkleden gehaald bij een meneer, zijn vrouw had de avond tevoren -toen ik aangaf het te willen overnemen- de box schoongemaakt én de kleden gewassen, wat een service 👌
en even later vond ik vlak bij huis ook een mobiel, ook via Marktplaats. Helemaal happy.
‘s Avonds gingen ze uit eten en pasten wij op Sophie, ze zit hier duidelijk tegen haar avond slaap aan, de haarband droeg ze in Ninja stijl
En weet je wie het meest blij is met de box? Jon. Zijn privé bed. Het blauwe “BOY” boxkleed had ik voor de zekerheid op z’n kop in de box gelegd, en ook daar was Jon blij mee, zo lekker zacht. De mobiel heb ik na het maken van deze foto toch maar op de kast gelegd voordat hij er in gaat hangen en met de beestjes wilt gaan slepen
De bestralingen bij manlief zijn nog niet begonnen, tot onze grote frustratie, blijkbaar is het erg druk. Volgende week moeten we naar Vlissingen om een masker te laten maken, een uur rijden, en dan start de bestraling hopelijk nog dezelfde week. Met manlief gaat het gelukkig wel goed mede dankzij zijn epilepsie medicijnen. Hij kan zich al goed zonder rollator verplaatsen, en traplopen gaat ook prima. De eerste revalidatie fitness sinds twee weken heeft hij ook al achter de rug, allemaal goede berichten.
Vrijdagavond was het cadeautje voor Ellie af, hij lijkt zo op de foto scheef, maar dat komt omdat hij in het luchtledige hangt. Het is een ontwerp van Bronwyn Hayes, helaas is haar website uit de lucht sinds 2017, ze maakte zulke leuke redwork ontwerpen. De lusjes waren even een gepriegel omdat ik het briljante idee had ze aan een kant vast te naaien aan het quiltje en dan drukkertjes er op te naaien zodat je de lusjes evt ook door een dicht hangertje oid kan vastmaken.
Deze foto kennen jullie van eergisteren, maar nu zit het afgeknipte stuk (van de foto) er aan
Met het doorquilten heb ik om elk lettertje gequilt, geen hond die het ziet, maar hierdoor komt het borduurgaren wel mooi omhoog, kijk maar bij de O, e g en a waar ik alleen maar aan de buitenkant heb gequilt.
En met frictionpen had ik de omtrek getekend, zodat ik niet meer quiltte dan nodig was.
Op de achterkant schreef ik gistermiddag nog een paar woordjes, geen foto van gemaakt, even persen om te fixeren, inpakken en wegwezen.
De housewarming-/verjaardag-/kerstparty bij Ellie, Marjan en Erik was super georganiseerd, het huis was vol familie en vrienden, overal stonden (veel zelfgemaakte) hapjes, gezellige mensen om een praatje mee te maken, twee rond dribbelende schattige dreumesjes voor een hoog “aaaah” gehalte, en tegen de avond was er een lopend buffet met zalige broodjes pulled pork (zelf gemaakt). DH zag onverwachts nog oude bekende van de middelbare school, altijd leuk. We gingen weg voordat de avondfeestgangers kwamen, Ellie gaf ons een heerlijke punt vlaai mee voor thuis.
Uh, voor ons, niet voor de katten
En nagenietend van het feest waren we ook blij dat we met de beentjes omhoog zaten
Ik was gesloopt na eerder die dag een sessie van ruim een uur bij de psychologe te hebben gehad, echt heftig. Meer zeg ik nu niet over, anders zit ik over een uur nog naar het scherm te staren.
Ik zag deze tekening (wie weet van welke tekenaar dit is, om hem/haar credits te kunnen geven) de witte jassen stellen de mensen in de gezondheidszorg voor, denk ik, of virologen, of de gewone burger.
Om met een luchtige noot te vervolgen, ik hoorde geluid vanonder de kerstboom komen, het kon geen kerstman zijn, het bleek Fay die uit de schotel het water bestemd voor de boom drinkt. Gelukkig zit er geen voeding in het water
En toen ze klaar was zat ze naar Sherlock te kijken die zich uitgebreid zat te wassen
Er zijn nog geen ballen gesneuveld, ondanks alle pogingen van Fay, ze doet echt haar best, gelukkig blijven de katten van de (cluster)verlichtingsnoeren af. Na het zien van deze foto heb ik de lampjes snel aangezet, staat wel zo feestelijk.
Vanmorgen uit het keukenraam zag ik dit moois
Toch even naar buiten om nog wat foto’s te maken, voordeel als je de tuin niet strak gemanicuurd hebt, het ziet er sprookjesachtig uit
Ook de watersproeier die nog buiten staat
heeft een mooi mutsje op
Ik ga nog een paar pennen breien, manlief heeft Brigitte Kaandorp aangezet (ANWB echtpaar 😂), en genieten van de foto’s die we krijgen van ons kleindochtertje, ze laat de zon schijnen met haar lach.
Foei wat koud is het, de katten gaan voor een snelle plas of frisse neus even naar buiten, maar zoeken daarna weer lekker een warm plekje op, en niks fijner dan knus tegen mekaar aan scharren
Ook ijzig koud was het ‘s middags op de maandagmarkt, ik moest er enkel zijn voor wat boordstofjes en drukkertjes, gelukkig stond de grote wagen van Pim er en liep ik na een geslaagde missie tevreden op weg naar de auto, toen ik de bloemist zijn waren hoorde aanprijzen, iets over vijf euro voor vijf bossen. Huh? Dat moest ik toch even nader onderzoeken.
Ik zag dames met dikke bossen in de armen langslopen, en bij zijn kraam stonden nog een paar klanten te wachten tot de bloemist meerdere bossen bloemen in een papier wikkelde. Je kon niet kiezen welke bloemen je wilde hebben, voor €5,- kreeg ik een dik pak bloemen in de handen gedrukt. Het woog flink door en ik was blij de bos in de auto te kunnen leggen, en eenmaal thuis was ik wel even zoet met het in de vazen zetten, jemig wat een hoeveelheid!
Twee bossen lelies, drie bosjes freesias, een bosje anjers, een bosje asters en een bosje kangoeroepootje gingen in de grote vaas
Drie bosjes rozen (iets van acht takjes per bosje) gingen in een kleine vaas
En de laatste vier bosjes anjers pasten in weer een andere vaas, samen met twee verdwaalde freesiatakjes, bij deze bos ontbrak me de puf en een paar takjes groen om er iets moois van te maken, veel zin in koffie.
Dit is twee dagen later, de kamer ruikt naar een bloemenkraam, zo lekker
Jon kwam er bij staan, hij wilde ook op de foto
Gelukkig laten de katten de bloemen met rust, ze vinden het citroengras bij de tv kast veel lekkerder.
Op zoek naar witte kerstverlichting voor in onze boom want alleen bonte lampjes is wat kaal, zag ik dit kaartje hangen. Fijn te weten, ook al is dit adv de energieprijzen van september.
Ik heb ook nog een goede daad gedaan door dit niet te kopen voor de katten, kom op zeg, het moet toch niet gekker worden?
Na wat schuiven met de boom ging het nieuwe snoer er snel in, veel beter zo.
Met dit tempo hangen de ballen er nog wel voor de kerst in, of zullen we dit overlaten voor de visite? Op zich best een leuk idee, maar om nou al die tijd zonder ballen in de boom te zitten is ook wel saai. Dus hingen we hem vol, propvol, zoals we gewend zijn, al die herinneringen aan de ballen, wie hem had uitgezocht, waar hij was gekocht, van de meesten weten we het nog, zo leuk.
En dat vinden de katten ook, er is nog geen bal gesneuveld maar dat zal niet lang duren als het aan Fay ligt. Het is dat ze afgeleid werd door een smikkelende Sherlock in de keuken, anders was het haar vast al gelukt.
Voor een vriendin ben ik een cadeautje aan het maken, het is bijna klaar, dankzij mijn assistent Sherlock die voordoet hoe ik mijn handen moet houden
en Jon houdt de tijd in de gaten: “Zou je niet eens stoppen, het is al donker”,
Hier een actiefoto, mijn handen heb ik in zelfgefabriceerde “wantjes” van anti-slip gestoken, dit maakt het doorquilten minder belastend voor de handen, je hebt heel goed grip op de stof, en als je een draadje moet afknippen of zo, kan je een hand er makkelijk uitschuiven en blijft het wantje gewoon liggen. En ook is het ideaal om de haren van mijn lieftallige assistenten van de stof af te vegen. Na zaterdag laat ik zien wat het is geworden, het moet nog even geheim blijven. 🤭
Het warme en vochtige weer maakt dat de tuin er prachtig en groen bij staat, de mini sering is na de snoeibeurt in juni weer aan het bloeien
De hortensia doet het geweldig, deze heeft in het voorjaar een snoeibeurt gekregen waarbij ik de helft van de plant kort heb geknipt, deze takken lijken nu ook bloemknoppen te vormen. Deze variant bloeit het hele jaar door met nieuwe bloemen
En de Thalictrum is de lucht in geschoten, sommige stengels zijn meer dan twee meter hoog! Hier groeit hij door de geel bloeiende budleija, die steun heeft hij wel nodig
Want de stengels zijn erg fragiel
Een paar spelende katten die er door rennen en ze liggen plat, gelukkig is er nog niet een afgebroken. Er staan een stuk of vijf door de tuin verspreid.
het gras groeit als een malle na de voeding van twee weken geleden (elke drie maanden krijgt het wat te eten), en de graskantjes doen lekker mee. Tijd om hier wat aan te doen voordat het gras het terras over neemt, de voegen in het terras maakte ik ook gelijk onkruidvrij, na deze foto’s veegde ik er nog wat breker zand in bij gebrek aan zandbakzand.
Maar wacht, er is nog meer; jaja, dat komt vanavond of morgen wel weer. Een paar keer per jaar steek ik met een graskantschep de randen recht af en de rest van de tijd werk ik het bij met een graskantschaar. Ik zit al met een scheef oog naar eentje met lange steel te kijken, zou dit makkelijker werken? Even dacht ik nog een grastrimmer te vragen voor mijn verjaardag, maar heb dit idee toch maar laten varen; er gaan tientallen cm’s aan plastic snoer op per beurt, en dat gaat ergens naar toe hè. Nee, dan maar met de hand knippen, er zwerft al genoeg plastic in het milieu.
Je wordt gewoon bang om nog iets te eten of drinken, zo hoorde ik op tv over dat de diervoerproducenten doodleuk levensmiddelen die niet meer in de winkel verkocht kunnen worden inclusief verpakkingen vermalen en dit tot voer verwerken. En zo krijgen niet alleen de dieren maar ook de consumenten de microplastics binnen, jong en oud. Ik werd er een beetje misselijk van, waarom doen ze dat? Gemakzucht, productiekosten laag houden door meer massa in de vorm van onverteerbaar afval toe te voegen, dollartekens in de ogen en een “fuck it, wat niet weet wat niet deert” mentaliteit?
Waar is de controle op dit soort producties? En de boeren die zo van hun dieren houden, die zouden hiervoor op de barricade moeten gaan, de diervoerproducenten voor de rechter slepen. Ben benieuwd wat de politiek doet na het horen van deze wanstaltigheid, vrees dat dit onderaan het pappen en nat houden lijstje van Groningen en de toeslagen affaire van de belastingdienst (ingewikkelder kunnen we het niet maken, schandaliger wel) affaire komt.
Oeh, stop, ik heb een halve pagina even gewist, ik was op dreef gekomen en was druk in de weer met vingertje wijzen, adviezen geven, en voorspellingen doen, jakkes.
Even rustig (buik)ademhalen, geen koffie meer voor vandaag en zo lekker gaan naaien, daar word ik wel rustig van, mits de stof nu gewoon doet wat ik wil. Gisteren moesten de pootjes van Jon er aan te pas komen om de boel recht te laten lopen, de stof is echt prachtig van kwaliteit en soepel, een beetje te soepel
De halsbies had ik al met hele dunne vlieseline speciaal voor dit soort stof bestemd verstevigd, tegenzomen met de naaimachine was niet goed gegaan, het stiksel trok teveel, brrr, voorzichtig uithalen maar. Ik besloot deze dan maar met de hand tegen te zomen en ging hiervoor gezellig beneden aan tafel zitten terwijl manlief naar vrouwenvoetbal zat te kijken. De zoom van de hals en het beleg had ik van de hals af gelegd en toen vlak naast de naad op het beleg rondom genaaid, zodat de bies na omvouwen niet de neiging heeft om in het zicht te rollen tijdens het dragen. Zie ook hier
Jon vond het geweldig dat ik aan tafel zat en kwam er bij zitten
Ik ga er zo verder mee aan de slag, eerst de mouwen er in zetten en dan de zijnaden sluiten alsmede ook de steekzakken (de stof is te dun om er een ander soort zak op te maken), aflocken en rolzoompjes maken in mouwen en onderkant jurk. Ik denk dat als ik er achter mekaar aan zou werken een hele jurk met een paar uur klaar zou zijn, maar ja, een mens moet ook poezen knuffelen en in de tuin wat doen, en luieren met de tv aan, genietend van een bakje koffie.
De katten waren op Jon na vrijdagnacht weer buiten gebleven, ze hadden geen zin in brokjes toen ik om half elf rammelde met de bakjes. Dan niet. De volgende morgen stortte ze zich uitgehongerd op hun brokjes, Fay was als eerste binnen en was al klaar met eten, Sherlock en Puk kwamen met wat vertraging binnen, van de schuifpui naar de keuken kan je in een rechte lijn lopen, maar door Puk z’n kleffe geduw gaat het meestal in een kronkelende lijn waarbij je Sherlock hoort zuchten en soms zelfs opgeeft en weer naar buiten rent, Puk in verbijstering achterlatend. Jon (rechts in beeld) at al die tijd lekker rustig door.
En toen, gistermiddag, gebeurde het. Puk lag op het gras, ik liep er naar toe in de hoop zijn snoetje te mogen aaien voordat hij snel buiten handbereik stapte, en hij bleef liggen! Sterker nog, hij duwde zijn neusje tegen mijn vingers aan, en begon te spinnen toen ik hem over zijn kopje en rug aaide. Snel zette ik mijn camera aan, na acht maanden van mensenschuwe kat naar dit, nog even en hij springt op schoot 🥹
Binnen laat hij zich nu gewoon elke keer als ik langs loop aaien als hij op de poef of tafel ligt, en vanmorgen kon ik hem ook voor het eerst uitgebreid aaien toen hij onder tafel lag te chillen. Niet de meest handige houding voor mij, het aaien duurde ook niet lang. Hij was vannacht weer buiten, deze keer zonder zijn maatjes, ik probeerde hem nog naar binnen te lokken, maar hij had geen zin. Hij liet zich wel lekker aaien terwijl hij op het gras lag, maar daar bleef het bij.
Ik durf het nog niet aan om hem buiten op te pakken, ben bang dat hij dan in paniek raakt. Dit oefen ik liever als hij binnen is, gewoon net zoals ik bij Sherlock deed, van hele kort onder de buik beetje omhoog tillen maar wel met achterpootjes op de grond en weer loslaten, tot helemaal optillen maar wel net boven de grond en weer loslaten. En dan opeens kon ik hem optillen tot vlak tegen mijn borst aan, oei paniek bij hem, want wat zijn mijn ogen groot van zo dichtbij, en weer los. Het scheelde wel dat Sherlock toen al af en toe bij mij op schoot sprong en kort bleef liggen, daar heeft Puk zich nog niet aan gewaagd.
Toen ik vanmorgen de schuifpui opende kwam hij vanuit het schuurtje aanrennen en wachtend op zijn eten streek hij met zijn lijfje voorzichtig tegen mijn benen en liet hij een allerschattigst klein miauwtje horen. Ik smolt.
De jurken showen gaat lastig als het model in Amsterdam woont, ik zal een foto maken van de volgende jurk als die klaar is, ik heb gistermiddag Jon en Sherlock aan het werk gezet; de dinsdag opgespelde patroondelen konden uitgeknipt worden.
Jon heeft even een pauze nodig
Hij vindt het niet eerlijk dat de jonkies niet moeten meehelpen, ze zouden bv kleine dingen kunnen doen, stukjes stof tegenhouden en kijken of de spelden goed vast zitten. Fay en Puk doen net of ze niks hebben gehoord
Ik zette mijn mobieltje op een statief om op te nemen, eigenlijk had ik ook de plantenbak opzij moeten zetten voordat ik Puk ging aaien, het stond hinderlijk in de weg. Eigelijk is alles hinderlijk als het in de weg staat, toch?
Hij is nu dus ook niet meer bang als hij twee handen dichtbij hem ziet verschijnen, lekker hoor. Hij laat zich overal aanraken, alleen heb ik zijn achterpootjes nog niet geprobeerd, veel katten vinden dit niet fijn. Jon wel, die kan je rustig tussen zijn tenen kriebelen, en dan steekt hij zijn andere voetje ook uit om hier gekieteld te worden.
Na een paar minuten keek ik of Puk zich weer zou laten aaien, en jawel. Ik knielde naast de poef, Jon kwam er gezellig bij, kopjes geven tegen mijn been, hij wilde ook aandacht. En vanaf nu kon ik elke keer als ik langs de poef liep Puk aaien, en dan spinde hij en maakte zijn voorpootjes kneed bewegingen in de verbleekte flanellen quilt die op de poef ligt.
De babyquilt showen doe ik pas na begin oktober, dus even geduld, maar hij is me daar een partijtje leuk 😻
Vrijdagmorgen lagen Puk en Sherlock knus naast elkaar op de bank onder de veranda te slapen, maar het moment dat ik de schuifpui open deed wist Puk niet hoe snel hij naar binnen moest komen. Terwijl Jon controleerde of Fay zich wel goed had gewassen zodat ze naar buiten kon gaan zonder voor schandaal te lopen, huppelde Puk vrolijk naar de keuken.
Om alweer snel terug te lopen, want waar bleef Sherlock nou? Die zat gewoon nog lekker uit de vijver te drinken en Puk bleef binnen in het deurgat wachten tot ze samen aan tafel konden gaan.
De rest van de dag liepen ze allemaal in en uit, heerlijke vrijheid, iets waar hun familie in Canberra nu alleen nog maar van kan dromen. Ze zagen ze op het nieuws wel met een tuigje buiten aan een lijn lopen, de vernedering.
Vanaf gisteren was hij al in huis, de rookmelder voor op de 1e verdieping, op de andere verdiepingen hadden we ze al. Sinds 1 juli verplicht maar wel tegen het plafond en niet in de doos. Deze heeft een batterij die tien jaar meegaat, handiger dan die op de bovenste verdieping, daar moet elke twee jaar of zo een nieuwe blokbatterij in. Aan het begin van de middag besloot ik hem te gaan ophangen, eerst de handleiding doornemen, wel even opletten jongens. Je ziet Sherlock denken dat er vast iets lekkers in dat witte potje zit.
Oh, Fay komt er ook bij, even wachten tot ze goed ligt.
Jon luisterde of hij Puk hoorde aankomen, maar het bleef stil op de trap en ik kon beginnen.
Hij hing in no time tegen het plafond, de testknop indrukken was wel even schrikken, wat een herrie zo vlak bij je hoofd. De katten keken eerst toe, maar renden daarna naar beneden. Nou maar hopen dat de rookmelder niet naar beneden komt, maar als-ie dat doet (liefst niet ‘s nachts) dan zal ik hem met bijgeleverde schroefjes vast moeten zetten.
Vanmiddag kwam ik er eindelijk aan toe om aan de jurk voor Evelien te beginnen, Jon was zo opgewonden dat hij mocht meehelpen met speldjes aangeven, stof goed leggen, meetlint vasthouden en restjes stof controleren op speldjes. Hij liep voor me uit de trap op, liep nog een tijdje rond de naaimachine terwijl ik de overlocker klaar zette. Op mijn verzoek sprong hij van tafel af, en viel in slaap op de assistent-bureaustoel.
Wacht, even een close-up om hem beter te kunnen zien. De lichte haren zijn van Puk en een beetje van Fay, ze liggen hier ook graag
Vorige week -of was het alweer twee weken geleden?- kocht ik bij de stoffenkoning in Rucphen deze twee mooie stoffen van viscose; ik heb van dezelfde stof zo’n jurk en het zit lekker en voelt heerlijk aan als het bloedje heet is, absoluut geen plakstof.
Voorpand en achterpand zijn klaar (wijd uitlopende prinsessenmodel met steekzakken), morgen hoop ik hem af te maken, en als het goed is maak ik er nog zo een.
Vandaag is manlief jarig, hij kreeg een straatje Staatsloterij loten van me, “een enveloppe vol hoop en dromen”, noemde ik het. Normaal weet ik altijd wel wat te verzinnen om te geven, meestal een geinig boekje, maar toen ik bij de boekwinkel (met klein assortiment) een kwartier naar titels op kaften had gekeken gaf ik het op, bij de kassa stond een ton vol rollen cadeaupapier, en ik legde een mooie op de toonbank om af te rekenen. “Heeft u alles kunnen vinden?”, vroeg de cassiere, en ik moest lachen. “In ieder geval wel wat er om het cadeau moet komen, nu de inhoud nog,” en toen zag ik het grote reclamebord van de Staatsloterij.
We vieren het zaterdag, de spare ribs staan in de marinade en gaan morgenochtend vroeg in de slowcooker, want we gaan bbq-en, buiten koken, binnen eten.
Op zijn verjaardag kreeg hij toch ook bestraling van hoofd en long, dit gaat gewoon door, en wie jarig is trakteert; DH gaf ze een grote doos Boulangerbonbons, ze waren verpakt in een doos vol hartjes en ook op het lintje zaten hartjes. Hij krijgt maandag en dinsdag nog bestralingen, en dan zit het er op. De verwachte klachten van moeheid, misselijkheid, braken, zware hoofdpijnen en keelpijn zijn tot nu toe uitgebleven, en ook van de voorspelde haaruitval is nog niks te merken, sterker nog: zijn haren groeien en hij heeft nu een mooi gemillimeterd kapsel. Door de bestralingen van het hoofd heeft hij een lekker kleurtje alsof hij een zonnebankkuurtje heeft gehad, wat op zich wel fijn is. Je kijkt in de spiegel liever tegen een gezond kleurtje dan een grauw gezicht met wallen. Niet dan, ja toch?
Als ik ga koken staan de voorproevers al naast me, ze letten goed op, vooral of er niets op de grond valt.
Ze krijgen als ik klaar ben allemaal een klein stukje makreel, er zit een stukje op de neus van Puk, ik mag het er niet afhalen, maar gelukkig is Fay zo bereidwillig om het er af te likken.
Koningsdag in Maastricht werd gevolgd door het kleine volk, ook al duurde het even eer ze allemaal een plekje hadden gevonden
Hoewel Jon persoonlijke hygiëne op dat moment belangrijker vond
Ik vind het wel altijd leuk om op de achtergrond aan te hebben, mensen kijken heb ik altijd al leuk gevonden. Ik snap alleen niet zo waarom ze allemaal een boeketje krijgen die ze de komende twee uur vast moeten houden, terwijl ze ook van alles moeten proeven en doen, zo onhandig.
Terugkomend van het ziekenhuis viel me de trieste staat van de enige buxusje in onze tuin op, vorig jaar uit het hout van een weggesnoeide grote struik uitgelopen. hij staat in de bak naast de garage, of beter gezegd: stond. Hij is exit vanwege buxusmot
Het was niet de bedoeling dat hij verdween, maar toen ik de rupsjes eruit plukte, duwde ik net iets te hard een takje opzij en brak het struikje af van de stomp. Hier zie je de rupsjes zitten,
En hier liggen ze met hun gedroogde vriendjes op de druk bezochte vloerplank tussen het vogelzaad, dankzij de vele meesjes, roodborstjes, duiven, eksters en zelfs een felgeel vogeltje, ontsnapt uit een volière denk ik, bleven ze niet lang liggen.
Ik zette “Vroege Vogels” op, Jon wist het wel te waarderen
Fay bleef liever op schoot liggen
En drie keer raden waar ze ‘s avonds laat op zitten te wachten
Juist, op het eten, maar Sherlock was nog buiten en wilde nog niet naar binnen komen. Puk ligt hier lekker op zijn vaste plek
Gisteren kon ik hem al wat beter aanraken toen hij met Sherlock in de keuken zat te eten. Hij loopt al wat minder gehaast weg en keert ook sneller terug om verder te eten, en dan kan ik hem weer over zijn rug aaien terwijl hij weer weg loopt. Hij loopt ook niet meer de keuken uit, maar draait zich op de drempel om, net buiten handbereik. Ik doe dit niet elke keer als hij zit te eten, ik wil hem niet zenuwachtig maken. Vanmiddag gaf DH de katten snoepjes, en toen kon hij ook Puk een paar keer aanraken, zo fijn.
We sluiten af met een zonnig boeket, zoemend van de bijen.
maar de budleija merkt het wel en kan nu beter recht omhoog de hoogte in gaan
