Categoriearchief: Tuin

Zonnig

Vandaag is het een maand geleden dat de uitvaart was van manlief, en gisteren een maand geleden dat ik hem voor het laatst zag 😭, en zo maak ik een tijdlijn, diepe zucht.

Gisteren had ik via Teams app een afspraak met het notariskantoor om een volmacht van acte van levering te ondertekenen om vervolgens mijn id met mij in beeld te houden zodat ze een screenshot konden maken. Dit alles voor de officiële ondertekening en sleuteloverdracht van het huis van mijn ouders volgende week. Ik had de notarisklerk laten weten niet aanwezig te kunnen zijn bij de overdracht, en dat ik dit via volmacht wilde doen. Dat kon, maar dan moest ik bij een notariskantoor in de buurt mij id en handtekening op papier laten verifiëren. Wat een gedoe, de moed zakte me in de schoenen.

Ik legde uit waarom ik het niet trok om aanwezig te zijn en vroeg of er een andere manier was, en toen stelde ze (mij ook nog condolerend) voor om het via Teams vergadering af te handelen. Hier heb ik nooit eerder zelf mee gewerkt, wel samen met manlief op zijn iPad tijdens de Corona periode, maar ik zou er wel uitkomen. Nadat ik het op mijn iPad en telefoon had geïnstalleerd bekeek ik uitleg op YouTube en probeerde het uit, appeltje-eitje. En zo zat ik donderdagochtend ruim op tijd klaar en ingelogd met de acte voor me. Gelukkig had ik deze de avond tevoren al gelezen, want het kwam weer hard binnen om zwart op wit de volgende woorden te zien: “thans ongehuwd en geen geregistreerd partnerschap voerende, weduwe van”

Ik had de foto van mijn ventje in de fotolijst achter me gestoken, zodat hij over mijn schouder mee kon kijken.

Jon kwam er gezellig bijliggen als moreel support,

maar om te voorkomen dat hij op het papier zou gaan liggen terwijl ik moest tekenen, heb ik hem toch maar even buiten gezet. Diep beledigd bleef hij voor de deur zitten tot hij na afloop weer naar binnen mocht. Het hele gebeuren was binnen een paar minuten gedaan, en nadat ik een pdf van het ondertekend document had gemaakt en naar de notaris had gemaild, was het echt klaar; een pak van mijn hart dat ik het droog had gehouden en achter de rug is, lekker hoor.

Het ding is dat als ik een e-mail met als afzender een notaris zie, ik paniek voel opkomen, net als andere mensen dit misschien hebben bij blauwe enveloppen of spinnen. Dit begon in juni toen na het overlijden van mijn moeder een notarieel kantoor me opjoeg met dwingende e-mails, vlak nadat manlief meer dood dan levend was opgenomen in het ziekenhuis en ik ondanks een burn-out geen rust kon nemen. Toen de zakenwaarnemer van manlief mijn zo zag en hoorde tijdens een bezoek heeft hij dit geregel op zich genomen, nam de stukken door en mailde me met “alles klopt hoor”, zodat ik alleen maar hoefde te tekenen. Dus ja, ik ben heel blij dat ik hier nu binnenkort een streep onder kan zetten.

Gistermiddag ben ik in de tuin aan het werk gegaan, Jon had me eerder al op de chaos gewezen

Ik heb heel veel vinca minor (maagdenpalm) verwijderd, klimop dat via vogelpoep hier was opgekomen eruit getrokken, een bos guldenroede die in het gras groeide verwijderd (de hoge pluimen zie je voor het voerhuisje) en de korenbloemen die tegen de grasrand aan groeiden en in de weg lagen als er gemaaid moest worden heb ik een stukje dieper in de border geplant. Hier zie je Sherlock zitten, hij hoort wat bij de achterburen.

De bonte Euonymus heb ik uit de weigelia gehaald (zie rode pijl) hij groeide er als flinke struik doorheen en verstikte de weigelia die in het voorjaar mooie rode bloemen heeft. Zo was het.

Op de foto hieronder zie je de bevrijde Weigelia. De wintergroene Magnolia is ook flink gesnoeid, een aftakking boog te ver naar links over de vijver, dus die werd ingekort voordat het bij een storm zou afbreken, en takken die te ver uitstaken naar achteren en naar rechts heb ik ingekort. Hij loopt wel weer uit vlak bij de snoeivlakken, en anders jammer dan.

De katten kwamen regelmatig kijken wat ik daar uitspookte en roken tevreden aan het losse grond langs het grasveld, purrrfect om in te gaan graven. Ik zal hier binnenkort gras inzaaien, er is niet veel meer over van een rechte graskant. Wel zal ik het moeten afdekken met kippengaas om te voorkomen dat het omgespit wordt, oooh dat gaan de katten niet leuk vinden.

Restte mij nog het opruimen van de magnolia takken, mooi is het roestbruine van de onderkant van de bladeren.

In een enkele tak zat een zaaddoos, hier en daar zag ik een glanzend rood zaadje zitten,

en opeens kroop er een klein albino spinnetje uit. Ik heb hem terug in de boom gezet.

Dinsdagmiddag ben ik naar fitness gegaan, het kleine kwartiertje fietsen met het mooie weer was echt heel fijn, een bries door mijn haren en de zon op mijn hoofd. De vaste fysiotherapeute was er niet, ze was ziek thuis, net als enkele andere vaste deelnemers. Ik werd warm onthaald, en kreeg knuffels en lieve woorden van troost toen het me teveel werd toen ik mijn kaart uit de kaartenbak haalde en die van mijn lief er achter zag zitten. Och jongen toch, je had hier ook gewoon bij moeten zijn, het is zo oneerlijk.
En toch ben ik dapper verder gegaan, ben op bijna alle toestellen geweest; ik moest van de fysiotherapeut alles op een lager niveau doen om blessures te voorkomen, en ik merkte op de evenwichtsbal dat het met mijn balans echt heel slecht gesteld was. Heel normaal, zo werd me verteld en dit zou wel weer bijtrekken. Voordat ik weg ging liet ik mijn telefoonnummer achter, ze zouden me toevoegen bij hun whattsapp groep; ze dronken regelmatig samen koffie in de “kantine” van de fitness Fytaal voor het sporten. Terug naar huis fietsend voelde ik me zo goed, opgelucht dat ik deze horde had genomen.

Oh ja, dinsdag rond het middaguur werd de loopband bezorgd die Evelien had gekocht, de twee bezorgers waren snel weg toen ze het gevaarte in de hal hadden gezet. Trede voor trede trok ik en duwde Evelien de 50 kg zware en lompe doos omhoog, eigenlijk wilde ze hem op de tweede verdieping hebben, maar nadat we met de tong op onze schoenen en met zere handen de eerste verdieping hadden bereikt, hoefde hij niet verder omhoog besloot ze. We gingen naar beneden om bij te komen, dat waren tien hele intensieve minuten en gelukkig voelden we niks aan onze rug, 👍💪🏼 goed vanuit de benen gewerkt. Evelien pakte alles uit en reed de loopband de kamer in tussen mijn naaikamer en manlief werkkamer; deze kamer was de voorraadkamer van ons beide.

Dus ja, voordat ik naar fitness ging had ik er al een flinke cardio workout op zitten.
Gisteravond maakte ik een begin aan het muisje, leuk leuk

Vandaag dus de mijlpaal van 1 maand na de crematie van manlief, en om even afleiding te vinden ben ik – je raadt het al- in de tuin aan het werk gegaan. Daar waar de voormalige minigroententuin sinds een paar jaar als kattenbak dient tiert het onkruid welig, zie hier vanaf de kamer bekeken

Het stuk gras voor de bak waar ik afgelopen jaar maaisel en snoeiwerk deponeerde was bedekt met onkruid. Hieronder bleek een dikke laag prachtige compost te zitten wat ik op de kattenbak gooide. Ik had mijn wekker op een half uur gezet, maar na een half uur wilde ik het afmaken (bijna klaar) en zette de wekker op tien minuten, en daarna nog een keer op repeat en toen was ik klaar. Helemaal happy! Twee takken van de magnolia voorlopig hier in de grond gezet in de hoop dat ze wortel schieten, hopend dat de katten ze niet omver trekken tijdens het graafwerk.

De plukken gras voor de kattenbak zijn daar getransplanteerd, hier lag de grote hoop compost. Ik denk dat ik ook hier weer gras ga inzaaien.

Prentenboek

Vanmiddag schoof de postbode een grote platte doos door de brievenbus, mijn hart maakte een sprongetje, want eindelijk kon ik het prentenboek van Janne de Jong bewonderen (klik hier om op haar website te komen), haar debuut als schrijfster en illustrator. Ze was zo snel door haar voorraad prentenboeken gegaan dat ik moest wachten op de tweede druk, en dat deed ik met liefde.
Het boek vertelt een schattig verhaal over een rups en een vogeltje

Op elke bladzijde staat een schitterende paginagrote (A4) pentekening, heel gedetailleerd, en stuk voor stuk inlijstwaardig.

Over twee weken komt Sophietje bij ons logeren, en ik kan niet wachten tot ik haar kan voorlezen uit dit boek. 😊

Hier loopt ze met haar vriendje Wim, wat een schatjes 😍
d535faab-03a3-40da-b886-0f658971fee4

Fay snapte het boek helemaal, ze is gek op vogeltjes en insecten, en haar grootste wens is dan ook om te kunnen vliegen. Tot die tijd poseert ze als ik foto’s maak, al valt ze bijna niet op met zoveel bloemen in de mand

Suzanne-met-de-mooie-ogen bloeit ook nog steeds, het is tot halverwege de magnolia gegroeid

Twee weken geleden heb ik voor het laatst gras gemaaid (misschien over een week nog een keer?), zie Sherlock rollebollen op het nog niet gemaaide gras, ik had hier vlak tevoren hun speelquiltje uitgeklopt, het lag vol met catnip, en ooooh daar moet je toch doorrollen als kat zijnde.

En in die twee weken tijd is de Fatsia japonica gaan bloeien, op de foto hierboven zie je hem een meter voor de maaier in de border vlak voor die gele vlek (bolchrysant) staan, ooit als kamerplant cadeau gekregen van Sommeke.
Zo zag de plant er drie weken geleden uit met een dikke bloemknop waaruit al een paar bloempjes hun kopje uit de top steken.

En dit was vanmiddag

Wat een mooie bloeiwijze, zo bekijkend vangen de bruine bolletjes het stuifmeel op en bevrucht de plant zichzelf op deze manier. Maar ik kan het ook helemaal mis hebben natuurlijk.

Tuinrenovatie

Dinsdagmiddag was ik even bij Suzanne, het sanitair van wc beneden en badkamer boven was geplaatst, en wat ziet het er mooi uit! Nog een paar laatste dingetjes afwerken en dan is het helemaal klaar. Ze zitten al een paar jaar midden in de verbouwingen, en hebben beiden een full time baan, met logisch gevolg dat de tuin dan ~~verwaarloosd wordt~~ als stortplaats functioneert. Drie maanden geleden zag de tuin er nog uit als een vrolijke wilde bloemen boeket, en de vlinders en insecten hadden het er naar hun zin

Maar na die natte maanden en nu alles uitgebloeid gaf het een troosteloze uitzicht, de moed zakt je toch in de schoenen, en ik bood Suzanne aan om woensdag de achtertuin aan te pakken, waarop ze aarzelend ja zei. Ze weet dat ik het fijn vind om te doen, tuinieren werkt voor mij therapeutisch, dus voelde ze zich minder schuldig.

Naar rechts kijkend staand in de deuropening van de serre zag ik om 10 uur dit

Hier zie je het keukenraam

Helemaal achteraan staan de tuinmeubels

En hier kijk je tegen hun garage aan, naast de deur van de serre.

Tot helemaal achteraan een jungle, wat een uitdaging.

Het plan was om vanaf de deur van links naar rechts te werken, zoveel mogelijk planten uit de afvalberg weg te trekken, en een beetje reorganiseren, plek maken voor de twee puinzakken die rechts van de deur stonden, en plek maken voor ander sloopafval. Dit was na een dik uur werken.

Kijk eens aan, dat geeft de burger moed. Nu zo verder tot aan de schutting alles bevrijden van onkruid en zooi.

De onkruiden lieten zich vrij makkelijk uit de voegen trekken, de krabber en een snoeischaar deden de rest. Gelijk ook zoveel mogelijk onkruid uit de border getrokken, de canna’s kwamen nu weer mooi in het zicht. De opstaande stenen rand (opsluitband?) in de hoek bij het raam was gekanteld, en er zat veel grond en onkruid tussen deze rand en de tegels,

Dus wipte ik na het schoonkrabben van dit deel van het terras de tegels langs die scheve rand er uit, even schoonkrabben, grond egaliseren en terug plaatsen. En vooral aan de andere kant van de hoge opstaande rand wat meer grond aandrukken.

Uitzicht vanuit het deurgat, wat een verschil met 2,5 uur eerder! De vlinderstruik kreeg een snoeibeurt, en in het voorjaar moet deze gewoon tot 10-15 cm boven de grond afgezaagd worden, en dan hebben ze komende zomer weer een mooie struik met opgaande takken ipv een scheve stam.

Nu dit nog tackelen. De groene kuip met zand was loeizwaar maar liet zich wel verslepen naar de linker kant van het terras bij de rest van het afval.

Hier zou nog veel meer spul bijkomen.

Na weer wat onkruid trekken snel even vegen voordat ik naar huis ga om te lunchen. Ondertussen konden de bevrijde tegels opdrogen.

Bijna half vier, even pauzeren met dit als uitzicht (foto hieronder). Ik had niet gedacht dat ik zover zou komen vandaag, en nu wilde ik het wel graag helemaal afmaken.

Ik vond tussen het onkruid een klein emmertje met brak water. Dit leegkiepend in het afvoerputje zag ik in het drab een staartje en wat op een opgezwollen speelgoedmuis leek, alleen was het geen speelgoedmuis maar een echte dode muis. De stank bevestigde het, en ipv het in de kliko te gooien heb ik het lijkje diep in de grond begraven links van de Cannas. Eerst nog een paar emmers water in het putje gooien, want wat een lucht 🤢.

Onder en achter de tuinmeubels bij de achtermuur (garage van de achterburen?) waren de tegels en onderkant van de muur bedekt met cm’s dikke laag mos, met veel insecten hier tussen en onder. Deze moslaag met grond gooide ik in de border naast de schutting. Nu even de zwaar overhangende stengels van het zebragras snoeien en daarna op de een of andere manier opbinden voordat ik met de rest van het terras verder kan gaan.

Gelukt, er hangt amper meer wat over. Ik ben hier aan de vijfde blauwe afvalzak bezig, plus een volle groene kliko.
E5F76239-26A5-4642-82E8-F77D38761E0D
Ik was binddraad van thuis vergeten mee te nemen, maar gelukkig zag ik op de hoop bouwafval meters zwarte elektriciteitsdraad, en vastgebonden aan een schuttingplank links en rechts van de bos heb ik het zebragras dichter tegen de schutting aan kunnen trekken.

Met de groene tuinstoelen en de linker grijze tuinbank als screen dienend om het deel waar ik niet aan toe ben gekomen af te schermen ziet het er nu weer leefbaar uit. De struik links achter de grijze bank is een vlinderstruik die spontaan is opgekomen tussen de tegels.

Op het laatst heb ik nog twee stoelen bij het raam gezet, ik had het ronde grijze tafeltje van de andere tuinmeubels hiertussen kunnen zetten bedenk ik me nu, maar ik was te moe om nog wat op te rapen, laat staan om te gaan sjouwen. Ook de radiatoren waren te zwaar voor mij om elders neer te zetten, en deze zouden toch binnenkort naar de ijzerboer gebracht worden, samen met al het andere ijzerwaar.
Suzanne en Ferry waren heel blij met het eindresultaat, het was zo leuk om hun reacties te zien bij thuiskomst, en daar doe je het voor, dus.

Donderdagmorgen was ik erg stijf en had zoals verwacht spierpijn, maar het was het allemaal dubbel en dwars waard.

Stutten en hoog houden

Ik wist niet wat te doen met de vorige maand omvergewaaide druif, maar om het zo te laten liggen

was geen optie, want de druiven begonnen te gisten en maakten vlekken op de tegels. Ik zag de twee trellisschermen staan die onderdeel hadden uitgemaakt van de pergola, en voila

Na flink inkorten van de klimmer kreeg ik hem staande

Het is slechts een tijdelijke oplossing. Ondanks de belofte aan mezelf dat ik die avond niets meer zou doen, schoot ik na het nieuws toch weer naar buiten om snel nog het gras te maaien, omdat de weerman voorspelde dat het de komende dagen elke dag zou gaan regenen. En toen zag ik dat de trellisschermen dramatisch scheef stonden door de wind, en moest ik het stutwerk stutten. Fay en Sherlock controleren hier de constructie op stevigheid, Sherlock probeerde hoger te gaan staan terwijl Fay hem een kontje wilde geven, maar wilde wel zeker weten dat hij een fris kontje had, en dat ging hem wat te ver en hij stapte weer af.

Eerder die middag was ik begonnen aan de lavendelhaag aan de voorkant, de uitgebloeide planten een stukje korter knippen, dit had ik al gedaan

En dit stukje moest nog,

ik had het tuinkrukje erbij gebruikt, want voorover gebogen knippen voelde ik al na een paar meter mijn rug protesteren

Het pad naar de voordeur en alle onkruiden langs de rand pakte ik aan, net als de rand langs de oprit en het plantenvak.
Jon ging er even goed voor staan, stoer poseren op het schone pad. Het lavendelstruikje links bij het pad ga ik kortwieken of er uit halen en elders planten, maar hij staat nog volop in bloei dus dit is een karweitje voor later.

En ik weet nog niet wat ik met de grote azalea links van hem ga doen, gewoon zo laten of toch wegsnoeien wat over het pad groeit? Wat over het split hangt laat ik wel zo, het is een mooie struik. Dat plukje van geraniums links er van wil ik er nog uithalen, raar dat ik dit zaterdag niet heb gedaan. Ik kan er Campenula neerzetten, als je goed kijkt zie je rechts in beeld bij het pad waar de rode paal staat deze over het pad groeien; hiervan kan ik komende maand stukken wegsteken en hier heen transplanteren.
E72890E0-671B-4E87-9CEE-8485AC73CF67
En daarna ging ik het wilde gras te lijf dat tussen de planten en tot ver over het grijze split heen zijn gang was gegaan terwijl ik ~~even~~ deze zomer niet op zat te letten. Wat een ravage, ik had hier voor de winter de kleine ratelaar gezaaid in de hoop dat deze de groei van het gras zou tegengaan (deze plant “leeft” op de wortels van grassen), maar hiervan is niets te merken. De overwoekerde vaste planten komen een voor een weer tevoorschijn, minder bossig als ze zouden zijn als ze meer licht, ruimte en voeding hadden gekregen. Tja, zo is het leven.
5BDF55DB-CEB9-4846-ACA9-152A1BE8628E
Tot zover ben ik gekomen, het was al zes uur en ik was al bijna vier uur bezig geweest, het water stond tot in mijn bilnaad en daar voorbij, zelfs mijn sokken waren nat 😅. De volgende keer zal ik wat dieper in deze border gaan opruimen, en misschien ook het split wat ontdoen van onkruiden, er ligt nu vooral veel snoeisel van het gras.

Het ziet er een heel stuk beter uit nu alle uitgebloeide knipneusjes zijn gekortwiekt (op de foto hierboven zie je de plantjes hiervan als grijs-groene plukjes in het grijze split staan)

En hier het schoongemaakte split rond de Japanse kers, de groene sprietjes die er in staan is het loof van bloembolletjes, en de te ver over de borders heen groeiende geraniums heb ik er uitgetrokken.

Het ziet er allemaal weer wat verzorgder uit en dit geeft me rust in mijn hoofd, weer wat af kunnen strepen van mijn to-do list.

Er komt voor mijn gevoel alweer heel wat op me af nu manlief sinds gisteren weer thuis is van het revalidatiecentrum (en vandaag al weer even heeft gewerkt); we zijn ons aan het oriënteren op “bad er uit inloopdouche er in”, informatie inwinnen en gisteren en vandaag telefonisch afspraken gemaakt; binnenkort komen van twee bedrijven adviseurs langs voor een gratis en vrijblijvende offerte. Velunova en Molenaar stonden als tip in de e-mail die we van de ergotherapeut hadden gekregen.

Morgen moeten we in het Amphia ziekenhuis zijn voor een MRI scan, dinsdag krijgen we dan (pas) weer de uitslag. We zijn nog niet eerder in het Amphia ziekenhuis geweest, maar we moeten wel daar naartoe ipv het Bravis ziekenhuis vlak bij huis, want de MRI scan in Breda is geijkt en die beelden heeft de behandelaar nodig voor het geval er een behandeling moet volgen. De radiotherapeutisch oncoloog van Bravis is hard aan het werk om de MRI scan in Roosendaal ook geijkt te krijgen, het zou wel heel fijn zijn voor alle partijen.

Gelukkig hebben we dit weekend iets leuks om naar uit te kijken, Sophietje is vrijdag jarig, twee jaar wordt ze; zaterdag vieren ze het bij hun thuis met familie, en omdat het voor manlief te vermoeiend is, (teveel prikkels) komen ze ook bij ons om het te vieren.
Sophietje is er al helemaal klaar voor, het is de laatste week op de baby groep van de opvang en ze laat zien dat ze al zelf haar tas kan dragen, zo lief 🥰.

b111cce0-70f5-43fc-8092-a3c3a1e464d7

En zelf haar nieuwe winterjas naar de kassa brengen, zo koddig met dat spijkerbroekje.

f60f5652-860c-48c9-b512-5606def9ccad
Dit is ons uitzicht als we in de luie stoelen aan de koffie zitten, als er geen schuifpui in weg zou staan, vogeltjes kijken is zo leuk. En heel af en toe komt er een eekhoorntje op bezoek, maar dan valt het alleen op aan het gedrag van de katten.

Ik heb een voerschaal onder de voersilo gehangen om de grond eronder schoner te houden, maar helaas probeert een suffe duif regelmatig om er op te gaan zitten en gooit dan de schaal op de grond. De schaal en silo trekken momenteel heel veel musjes aan, veel meer dan vorig jaar. Er zit een zeer dominant musje bij die zijn plek op het stokje niet verlaat tot hij er volgegeten vanaf valt, hij jaagt en slaat elk ander vogeltje weg die ook maar dénkt om zijn plekje in te pikken, het gekibbel en geruzie is dan goed hoorbaar.

De “Suzanne met de mooie oogjes” (die oranje bloemetjes) doet het zo goed, ik denk dat ik deze volgend voorjaar op meerdere plekken zal planten, wetend dat ze ook over de grond en over en door struikjes slingerend het naar de zin heeft. Ze is niet winterhard, dus niet bang zijn dat het de hele tuin overneemt.

Een update over de meelmotjes: we zien ze amper meer rondvliegen, heel sporadisch eentje die gelijk met de vliegenmepper kennis maakt, en ik zag nog twee poppen van de rupsjes op een plastic verpakking in de garage zitten op en in een nieuwe zak vogelvoer die gelijk naar buiten verdween, en de poppen heb ik geplet 🤢 en ja, ik had vorige week nog gespoten tegen kruipende ongediertes in kieren en onder kastjes waar de katten niet bij kunnen, in de hoop resterende eitjes of rupsjes in welk stadium van hun levensloop dan ook te elimineren. Over een paar weken zullen we weten of we er vanaf zijn.

Met de stitch journal van Marion’s world ben ik een klein stukje verder gekomen, er zijn nu heel veel witte kraaltjes bijgekomen

en om kramp in mijn pols te voorkomen klemde ik de ring vast, wel zo handig.

Zo schuin vanaf de zijkant is het reliëf goed te zien

Er moeten nu nog een paar Margrietjes bijkomen van 4 mm brede witte zijdelint, en laat ik deze kleur toch nergens kunnen vinden. De enige webwinkel die ik kan vinden is vanwege beurs en vakantie gesloten. Ik heb wel creme, ik denk dat ik het hier dan maar mee ga doen, al verraad “dan maar” dat ik dit liever niet doe. Gek hè, dat ik zo stug kan vasthouden aan een voorbeeld, en waarom? Bang dat het dan niet meer mooi is? Mens durf te leven. De rek om te improviseren is er een beetje uit, net als bij een oude onderbroek waarvan het elastiek rond de benen lubbert en tijdens het lopen en bukken zo tussen de billen floept, vreselijk irritant.

Weet je, ik ga gewoon kijken welke kleuren hier bij passen, en ga het gewoon doen! Er komt nog een vlindertje links boven de bloemenkrans, en misschien nog hier en daar wat takjes groen als ik het ergens nog te kaal vind. Ik loop vreselijk achter, ik durf niet meer te kijken hoever ze nu is met haar journal, ik denk dat er alweer twee maand-pagina’s (uitgelegd in ongeveer vier delen per maand) klaar zijn bij Marion. Oké, toch even spieken, ze is nu bezig met week 35 en ik ben bezig met week 25 🫣 Diepe zucht Shirley, alles mag, niets moet, het is geen aangenomen werk.

De natuur

Wat een mooi plekje om naast te parkeren

En wat een aparte bloemen, twee in een

En wat een kleurencombinatie, geel en roze

Jon wees me op nog mooie kleurencombinatie, zwart en koningsblauw

Vrijdag hadden we van de longarts goed bericht gekregen nav de ct scan van longen en buik: er waren geen afwijkingen gevonden. Hij was zeer in zijn nopjes, en wij ook, wat een opluchting.

Stom genoeg voelde ik me zaterdag down en lusteloos; ik kon me niet focussen op een handwerk of tasje maken, en blogs lezen, tuin-youtubefilmpjes kijken en een aflevering over een hoarder kijken losten niks op, dus gaf ik mezelf een schop onder mijn kont, “naar buiten jij”. Handschoenen aan en gewapend met een voegenschraper ging ik het pad bij het tuinhuisje te lijf. Een half uur later nam ik deze foto van een nu mos en onkruid vrij stukje, hè, dat voelde goed.

Fay assisteerde me en scherpte haar nagels, ze was klaar voor het volgende stukje

Er was nog genoeg te doen

De snoeischaar werd van stal gehaald en de rand van de border werd ook een beetje strak getrokken, hier en daar trok ik een varen uit die te dicht tegen het pad groeide. Veel beter zo 👌

Daar knapte niet alleen het pad van op, maar ik voelde me ook stukken beter. De eerste regendruppels vielen al toen ik net klaar was, jammer dat ik naar binnen moest, maar er was code geel afgegeven voor onze regio en het klonk al dreigend in de verte.

Een kwartier later was het aan het stormen en vanuit mijn luie stoel zag ik keiharde rukwinden en slagregens door de tuin jagen, de pruiken van de bolacacias dreigden af te waaien en de voersilo die ik vergeten was in het schuurtje te zetten zwiepte alle kanten op en klampte zich met zijn haakje dapper vast aan de tak. En opeens hoorde ik een enorme krak en klap, ik dacht dat de tuintafel om was gewaaid, maar neen, het was de pergola die met druif en hanging baskets tegen de vlakte lag 😢

Toen het wat minder hard waaide en ik deze foto vanuit het deurgat van de schuifpui maakte begon het weer keihard te regenen

Tien minuten later was het opeens droog en kon ik de schade goed opnemen, gelukkig was er op de pergola na niks kapot gegaan,

En zondag haalden Evelien en ik de zware paal vanonder de druif, en demonteerde ik de pergola, alle schroeven die nog recht waren gingen in een pot, de kromme mikte ik in de kliko, en de palen legde ik op het pad naast de garage om later weg te brengen. Dat ruimde al goed op.

De uitgebloeide bossen oregano die tussen de stenen links van het kacheltje groeiden snoeide ik heel kort af en ik schepte een deel weg, even orde op zaken stellen

En nu vielen de woeste graskantjes wel heel erg op langs het pad en terras, dat schreeuwde om een knipbeurt; oooh dat knapt er wel van op, zeer bevredigend was dit. Beter dan YouTube filmpjes kijken.

Ik stopte toen ik halverwege het grasveld (afslag rechts) was gekomen, ik moest wel wat bewaren voor een andere keer, stel je voor zeg. Van de druif heb ik ‘s avonds nog alle uitlopers waar geen druiven aan zaten weggeknipt, en de takken waar ze wel aanzaten tot aan de tros flink ingekort. Dit om het grasveld er onder wat licht en lucht te geven.

De tuinman komt woensdagmorgen (al om 7 uur 🥱) om de hagen te snoeien, en ik zal hem advies vragen: de druif verwijderen of toch een pergola oid terugzetten.

Ach, en dan het gedoe met de meelmotjes, breek me de bek niet open, wat een ellende. Een week of drie geleden had ik een zak met vogelvoer gekocht en bij thuiskomst even op de dressoir onder de kapstok gezet. Er kwam een jas voor te hangen en ik vergat de zak.
Vorige week zag ik allemaal motjes in de hal op het plafond langs de muren zitten, ik dacht dat het nachtvlindertjes waren en dat ze door het warme weer ‘s avonds naar binnen waren gekomen via een deur of zo, en besloot ze later die dag weg te vangen en buiten te zetten. Tot Evelien zei dat ze wel verdacht veel op meelmotjes leken, ze herinnerde zich het verhaal van haar nichtje Anke die een meelmottenplaag in huis had. Nadere inspectie bleek inderdaad dat het gevangen beestje een meelmotjes was.

De motjes werden met de stofzuiger opgezogen, onderzoek toonde dat ze dit niet overleven, probleem opgelost? Helaas. Een snelle Google zoektocht leverde meer informatie op, ook dat de larven kleine witte rupsjes zijn. Ojee, dezelfde die wij uit onze haren hadden gehaald toen we thuis kwamen na het bezoek aan de kringloopwinkel.
We hadden die ochtend even onze jas aangehad.
Inspectie van de kapstok volgde.
Ik zag de zak met vogelvoer staan en jawel, hierin zag ik witte rupsjes kruipen, veel samengeklonterd voer, spinrag en ook poppen van de larven. Van hieruit waren er dus ook volgevreten volwassen rupsjes in de jassen gekropen, een donker plekje opzoekend om zich te gaan verpoppen. Brrr. Snel naar buiten met die zak en in een luchtdichte container gestopt. Hopelijk hadden we nu de bron geëlimineerd. De hoeden gingen in een zak in de diepvries, de vesten/jassen gingen in de wasmachine.

De dagen erna vingen we nog steeds motjes, het lijken er gelukkig steeds minder te worden, en ik heb nog niks in de voorraadkast of keukenkastjes gezien. Ik las dat je verpakkingen met besmette voedingsmiddelen drie dagen in de diepvries moet houden om eitjes, larven, poppen of motjes te doden, en dan pas in de kliko kan gooien, omdat ze anders zo verder zullen verspreiden.

En nu niet denken dat je er controle over kan hebben, want die krengen kunnen gewoon als eitjes of rupsjes via besmet voedsel vanuit de winkel in huis komen, of in hun eentje als een bevrucht volwassen motje het huis in vliegen en naar believe haar eitjes leggen waar ze eten ruikt of ziet, op een pak cakemix, een doos thee, een zakje noten, ontbijtgranen. De eitjes komen na ongeveer een week uit.
De rupsjes zijn eenmaal uit het ei komend zo klein dat je ze met het blote ook niet kan zien en vreten zo tralala door de verpakking heen een weg naar het lekkers. Je ziet dan bij het openen van de verpakking misschien klonterend meel, klonterende granen, en spinrag, en als ze al wat gegroeid zijn de witte rupsjes die verdomd veel op hele kleine maden lijken, bingo! Na anderhalf tot twee maanden eten zijn ze klaar voor de verpoppingsfase, en deze duurt twee tot drie weken. En na drie dagen kan het motje al bevrucht raken en eitjes gaan leggen. De mannetjes gaan trouwens na de bevruchting gelijk dood. Karma.

Ik hoop toch zo dat we de motjes hebben vermoord nog voor de geslachtsdaad, of in ieder geval voordat ze hun eitjes gingen leggen; Evelien betrapte vanmorgen twee die op elkaar zaten te je weet wellen.
wordt vervolgd.