29 Augustus was ik aan de poets bij zoon en bijna-schoondochter die na twee nachten ziekenhuisverblijf weer naar huis mocht, zolang ze zich niet maar niet inspande; ze waren allebei thuis, maar tegen de middag gingen ze even naar het ziekenhuis omdat Yvonne hoofdpijn had en het niet vertrouwde, en helaas moest ze weer blijven. Deze keer voor minstens een week, en ze hoopten de zwangerschap tot 37 weken vol te maken.

Ik was sneller klaar met schoonmaken dan de week ervoor en maakte na de lunch hun stoep en terras onkruidvrij, geen before and after foto’s, alleen maar after. Gelijk de klimop die tot ver over de bestrating groeide terug gesnoeid, het knapte er lekker van op.

De katten kwamen geregeld kijken waar ik mee speelde, en toen ik opruimde was het even zoeken waar ze zaten om ze weer naar binnen te krijgen, dit ging gelukkig zonder problemen.

De volgende dag was ik behoorlijk stijf, maar dankzij de fitness die dag was ik woensdagochtend weer lekker soepel. Zo erg zelfs dat het mij een goed idee leek om nu ook mijn jongste dochter te verrassen met een onkruidvrij stoep en oprit.

De laatste keer dat ik er was kon het wel een krabbertje gebruiken, en mochten ze dit zelf al hebben gedaan, dan zou ik doorrijden naar het huis van mijn net overleden zwager, want zijn voortuin en pad waren de laatste keer dat ik het zag zwaar overwoekerd. René was er eentje van zelluf doen, ook al kon hij niet bukken of omkijken zonder om te vallen. (Ik had mijn hulp vorig jaar al eens aangeboden)

In de voegen van de bestrating bij Suzanne groeide een naar onkruid Varkensgras (lijkt niet op gras) dat uitwaaiert over alle stenen en groeit als een malle, maar dankzij een geweldige krabber koste het me niet zoveel kracht om het schoon te krijgen, alleen trok ik de grens bij de goot naast de stoep; dat is werk voor de gemeente.
Het was warm en zonnig, en ik stond de hele tijd voorover gebogen (met gebogen benen) met de zon op mijn rug, had mezelf van te voren flink ingesmeerd met zonnebrandcreme, dus na 2,5 uur van hard doorwerken zat ik onder vastgeplakte stof, zand en zweet. Maar het zag er keurig uit (de bestrating), op een verdwaald stukje onkruid na, helemaal happy.

Bij het perkje waar de gele bloemen te zien zijn was ik begonnen met onkruid tussen de vaste planten weg te trekken, maar stopte al snel, anders was ik er nog minstens een uur zoet mee. Suzanne was blij verrast, ik kreeg een appje met de vraag of ik langs was geweest, dat was nog eens mooi thuiskomen.

De stoep van de buren aan de ene kant zat ook vol met varkensgras, maar aan de andere kant was geen sprietje te bekennen, navraag leerde dat ze het met gif spuiten. Daar doen we niet aan mee.

Ik was om kwart over een weer thuis, en na een snelle douche en lunch kon ik na even gezeten te hebben maar met moeite opstaan, zo stijf weer, en ik voelde mijn knie, oei. Manlief sprak me bezorgd toe: “Doe nou niet teveel, denk je wel een beetje aan jezelf meisje?” . Ik zei blij te zijn dat Evelien een balkon heeft en geen tuin, want anders had ik me bezwaard gevoeld dat ik bij haar nog niet had geholpen. De rest van die week heb ik geen tuinwerk meer gedaan, vrijdag was ik alweer vrij van pijntjes, ook al was een uur fietsen en twee uur lopen in de stad zaterdag wel weer teveel van het goede, maar het maakte mijn hoofd wel lekker leeg. Lastig hoor, matigen, het is bij mij vaak alles of niets. Laatst zag ik onderstaande tekst, past wel bij mij

Puk zit graag bij mij in de buurt, hij springt nu vaak naast me, ook als hij gewoon langs loopt en ik klop op de poef, en zeg:  “kom maar Puk”, dan springt hij er gelijk op (meestal) en geniet van de aaitjes en kroeltjes en geeft dan stevige kopjes tegen mijn hand. 

En opeens kwam hij zelfs heel even bij mij op schoot, oeh geweldig 😻

uiteraard kwam dit omdat hij zijn fluffy knuffeldekentje herkende en helemaal zen werd

We maken er nog wel een schootkat van, zo eentje die blijft vasthouden aan de benen tot de zwaartekracht een van beide partijen teveel wordt. Bedenk me nu dat ik nog steeds nieuwe schootquiltjes moet maken die wat dikker zijn, want Jon gaat er echt voor als hij op schoot zit te kneden en te masseren, hij gaat door tot op het bot.

Jon wilde gisteren via ons slaapkamerraam naar buiten toen ik door het open raam het resultaat van mijn snoeiwerk van de avond tevoren stond te bewonderen. Om 20.30 was ik begonnen, het plan was om alleen maar de zijkant van de ligusterheg  te snoeien met de hand heggenschaar, maar het ging zo lekker dat ik beide zijkanten én de top af kreeg, niet perfect maar wel klaar. Een beetje free flow zullen we maar zeggen. Ik voelde het gisteren wel in mijn linker pols, maar no pain no gain zullen we maar denken.
Steekt Jon daar nou zijn tong naar me uit?

Al dat opgedroogd blad was al deels gecomposteerd en moest echt weg voordat het bij de volgende hoosbui die toch ooit nog zal komen de afvoer zou verstoppen. En de ramen zagen er ook niet uit, deze waren voor het laatst gelapt toen de schilder het deed, een jaar of zes geleden gok ik.

Met een keukentrap binnen bij het raam en een hoge trap buiten en alle benodigdheden op de vensterbank zette ik eerst de emmer op het plat dak. Ik kreeg mijn ene been over de vensterbank zij het met enige moeite, ik ben niet meer zo lenig en slank als de laatste keer dat ik dit deed, en toen was het een kwestie van de zwaartekracht zijn werk laten doen in combinatie met de juiste kant op hellen, vastgrijpend aan de ladder en de vensterbank om niet te vallen, en toen stond ik buiten, terug naar binnen raken was van een latere zorg.
Manlief gaf de spullen aan en ging toen naar zijn werkkamer, genoeg opwinding voor even, en ik ging aan de slag. Eerst de vloer schoongeveegd voor zover dat ging,

met een stoffer de ramen en vensterbanken ontstoft, blad en steentjes in een zak gedaan en samen met de takjes naar beneden gegooid, om vervolgens met het natte werk te beginnen

En daarna goed schoongemaakt en gelapt, de ramen lachten me al blinkend toe

Je kan van de vensterbanken eten, ware het niet dat het zo’n klus is om naar buiten te gaan

Naar binnen klauteren was even een dingetje, ik dook wel zo door het raamkozijn, maar zag niet waar ik mijn voet op de trap kon zetten, daar mijn bovenlijf buiten en mijn achterwerk al binnen was. Gelukkig was manlief er om te helpen met aanwijzingen. Pfff, een balkondeur was hier wel handig geweest.
Alles opruimen, en toen was ik klaar, nog even een foto vanaf de voorkant, oeh dat glimt mooi 🤩 en dan wat drinken en afkoelen onder het genot van een filmpje of zo voordat ik aan het avondeten moest beginnen.

Vanuit mijn luie stoel met een kopje koffie in de ene en een speculaasje in de andere hand had ik geen zicht op kwetterende vogeltjes bij het vogelbadje; de schaal voor €2,- een paar dagen geleden gekocht bij de Kringloopwinkel, en de voor planten onhandige hoge pot die al jaren op zijn kop als bijzettafel naast de schommelbank als dienst doet , stond weer omgekeerd, en met de schaal in de holte maakte ik zaterdag zo een veilig vogelbadje waar de katten niet zomaar met hun bekje wagenwijd open badderende vogeltjes kunnen vangen.

Uit de lage schaal drinken de katten en de egeltjes, ik ververs het water elke morgen voor de katten, want de egels gaan er ook in pootje baden, en zulks.

Maar omdat ik tijdens het bijkomen van het ramen lappen er geen zicht op had -we zijn weer terug bij het hoge vogelbadje- omdat een tuinstoel en het hoge citroengras ervoor stonden, liep ik even naar buiten om ze te verplaatsen. Altijd gezellig met de katten er bij, even wat kattenkruid op het gras gestrooid voor nog meer plezier

Mijn oog viel op de over het pad groeiende maagdenpalm, heel veel onkruid ook tegen het huis en voordat ik wist stond ik al op zijn kop te trekken, knippen en vegen, Jon stond op de uitkijk en zorgde dat ik niet gestoord werd

Dat is serieus werk, gelukkig heeft hij vanaf de gestapelde rubberen tegels die vroeger onder het speeltoestel lagen een goed overzicht, en zo onder de Viburnum zit hij ook nog lekker in de schaduw

Met de graskantschaar kon ik alles mooi binnen de lijnen afknippen, het knapt er van op

Maar wacht, er is nog meer om het hoekje, waar de twee grote tegels links en rechts van de smalle tegel door wortels omhoog worden gedrukt, je ziet het ook aan de brede kieren naast de smalle tegel, hier moet ik iets aan doen tzt, niet moeilijk maar misschien wel zwaar. Tegels er uit wippen, wortel wegzagen, grond egaliseren en aanstampen, tegels terug leggen, klaar. Als je het zo zegt is het een klusje van niks.

Ik wil ook de regenpijp van het hemelwater riool afkoppelen en de tuin in laten lopen, ongeveer een meter van de muur af zodat het verder de tuin in loopt en niet naar het huis.

Knippen, krabben, trekken, vegen, ik ben bijna klaar,

het paadje loopt onder de poort door naar de voortuin, maar ik ben gestopt bij de poort, want het was al lang etenstijd en ik had nog niks gedaan in de keuken 😱

Tijdens het opruimen viel de zon achter de hangplant, het lijkt wel of hij in brand staat, zo mooi. Hij heet Vaderskant in de volksmond, Tradescantia zebrina is de deftige naam.  Dit is een kamerplant bij ons, maar waar hij in het wild buiten groeit is het een vreselijke woekeraar als bodembedekker. Gelukkig kan hij niet tegen nachtvorst.

Na het eten nog even naar buiten, genieten van de tuin met de katten, ik had de tuinslang voor het eten eerst bij de vijver gelegd om deze weer te vullen, en daarna in druppelstand bij de vijg gelegd opdat deze niet het loodje legt. Ik weet het, we moeten zuinig zijn met ons drinkwater, maar dit doe ik niet dagelijks.

Vorig weekend zaten we op verjaarsvisite bij Suzanne en Ferry in de schaduw van de parasols, in matching kleren. Evelien wilde hier ook wel een jurk van hebben, maar helaas is deze stof nergens meer te koop. Ik had het cadeautje voor Suus in verkoelende kerst papier verpakt, moet kunnen.

We moesten gelijk denken aan de vakantie van 2001 in Amerika waar we als “the orange family” werden aangesproken toen wij meisjes met dezelfde tricot jurken van dezelfde oranje (sinaasappels) stof door parken liepen. Dit is in Sacramento, eekhoorntjes overal

En in een indianen park, Suzanne wilde niet meer op de foto, ze verstopte zich achter haar grote zus.

En papa nadoen

Op hete dagen lopen de katten met me mee als ik de hanging baskets en potplanten water geef

Ze houden het goed in de gaten als de potten beginnen te druppelen aan de onderkant, want dan zit het reservoir vol en moet ik stoppen. Ze proberen de druppels te vangen en zoeken tussen het gras waar ze zijn gebleven.

Vooral de tuinslang vinden ze geweldig als hij beweegt, ik had het pas door toen ik hard moest trekken, Puk trok terug.

Kijk eens hoe vernuftig deze bloemblaadjes gekleurd zijn, eerst dacht ik dat het rode deel aparte bloempjes waren, maar neen

Tikkertje spelen op het gras, Sherlock heeft zich verstopt onder de graspol en schiet daarna ongemerkt naar binnen

Ik mag ook even meespelen, Jon wordt helemaal wild als hij het stokje ziet bewegen,

Puk en Fay zien wat bij de vijver en rennen er naar toe, ik hoor plons plons en zie ze beteuterd kijken, de kikkertjes zijn onbereikbaar geworden voor ze. Nog even kijken of er echt niks meer zit tussen de plantjes rond de vijver, jammer.

Even bijkomen

Zo lief, Sherlock ligt er ook vaak naast, maar als hij ziet dat ik een foto ga maken springt hij er snel af. Slecht voor zijn reputatie.

De ingekorte takken van de Viburnum beginnen uit te lopen, hier en daar zijn de als dikke pukkels opgezwollen knopjes al open gebarsten

De bijen die onder het dak van de bovenste verdieping zaten, waren zaterdagmiddag al nergens meer te bekennen, wel vond ik een paar hele kleine dode bijen op de grond onder het raam in de logeerkamer, en ook een paar op de vensterbank in de andere kamer. Ze waren volgens mij via de ventilatieroosters naar binnen gekomen. Zou de activiteit van een paar dagen eerder het uitvliegen van de jonge bijen zijn geweest en dat de oudere bijen naar binnen vlogen om te helpen of zo?

De laatste twee weken voelde manlief zich achteruit gaan wat energie en eetlust betrof, en hij begon af te vallen. Maandag heb ik de life coach gebeld, ze zei dat de vermoeidheid er bij hoort en dus heel normaal is, maar het afvallen betekende wel dat hij veel te weinig calorieën en ook veel te weinig eiwitten binnen krijgt, en dat hij zes hapjes tussen de maaltijden door moet nemen. Stukjes worst, blokjes kaas, een eitje, een ijsje, en allemaal volle producten. Valt nog niet mee als je niet echt trek hebt. Er is een diëtiste ingeschakeld waar we komende week een video gesprek hebben.  

Manlief moest ook starten met revalideren, gisteren was de intake. We gaan het samen doen, zolang hij geen auto mag rijden en het te ver weg is om te fietsen ben ik zijn chauffeur, en als ik er dan toch ben mag ik mee doen, weliswaar met verwijzing van huisarts, maar daar mijn eigen fysio on hold werd gezet in december zal dit geen probleem zijn.

De onlogische oncologie revalidatie fysiotherapeute had ook nog een goede tip voor manlief om aan extra eiwitten te komen naast de Whey shake, blokjes kaas, ei en worst die we gelijk waren gestart, namelijk kleine cakejes genaamd Bouwsteentjes, te koop bij de Jumbo (diepvries). Uiteraard heb ik gelijk een doos gehaald, ze zijn zo groot als een uit de kluiten gewassen Leonidas bonbon, en het smaakte goed. Laten we hopen dat de energie weer snel terug komt, het is zo deprimerend als het eten je niet smaakt en je zo snel moe bent.

We gaan verder met een vrolijke noot, Jon hield de wacht terwijl ik aan een geheim project werkte. Hij zat zo dicht tegen de naaimachine aan dat hij het genaaide deel tegenhield

“Jon, kan je echt niet een stapje opzij doen?”
“Nee, want niemand mag het zien, doe weg dat toestel.”
Oké. 

Jammer maar helaas mag ik niks showen, Jon kan heel streng zijn, maar de top is klaar en wat is hij leuk 😻

Ik had dinsdag stof gekocht om twee zomerjurken te maken, maar kon het patroon dat ik had getekend voor de jurk (zie bovenste foto in dit blogje) nergens vinden, pas na helemaal leeghalen vond ik het in de tweede la: het lag uiteraard helemaal onderin. Jon hielp met zoeken en moest er even van bijkomen

Dat hij eruit moest toen ik de la opnieuw vulde vond hij niets, ik moest hem er uit tillen waarbij hij zich zo slap mogelijk hield. Hij klauwde zich nog net niet vast aan de la.

Gistermiddag liepen Puk en Sherlock als een Siamese tweeling de keuken in en na een paar keer wisselen van plaats omdat Sherlock wat meer ruimte wilde hebben ipv een bakje te delen met Puk zaten ze zij aan zij te eten. Fay kwam er ook bij, beetje aarzelend omdat Puk met zijn buikje over het derde bakje hing

Na het avondeten keek ik nog even naar de Viburnum en besloot er nog meer af te halen, Sherlock liep met me mee en ging hard zuchtend op het terras liggen, hij keek me met een “moet dat nou?” blik aan. Ja, dat moet. Ik begon met eerst een paar takken weg te knippen die aan de bovenkant uitstaken

En daarna aan de kant van het pad wat takken halveren in hoogte, zodat de nieuwe groei de zijkant zou bedekken.

Hier heb ik met rode streepjes de knip- en zaagstompjes aangegeven

En toen moesten de twee takken richting het huis eraan geloven

Whaaa dat ging lekker, zo lekker dat ik de andere takken die uit deze ene stam kwamen ook afzaagde, ik voelde mijn buik-,arm- en borstspieren branden, watjes, niks meer gewend.

En hier laat ik het bij, volgend jaar zal ik de andere helft verjongen. Nu hebben we toch nog schaduw in de kamer van de overgebleven hoge takken,

Puk besloot gisteravond buiten te blijven, hij had het veel te veel naar zijn zin met het volgen van de reptielen en egels in de tuin. Ik bleef tot half een op met de schuifpui open, hij liet zich niet binnenlokken met lekkere hapjes. Heel even stond hij wel binnen om een stukje kip op te peuzelen, maar nog voor ik een stap had gezet richting de schuifpui om deze dicht te maken was hij hem al gesmeerd.
Zwaar balen.

En al helemaal toen hij vanmorgen niet onder de veranda op de bank lag, zoals de eerste keer toen hij samen met Fay buiten bleef. Jon en Sherlock waren hem ook duidelijk kwijt, en nadat ze hem binnen nergens zagen, gingen ze naar buiten. Ze kwamen om negen uur even binnen om wat te eten, zoeken met een lege maag is als boodschappen doen met lege maag, niet erg praktisch. En daarna waren ze bijna twee uur buiten, normaal zie ik ze in de tuin spelen, maar nu niks van dat al. Alleen Fay zag ik zitten op het egelhuis, duidelijk op de uitkijk. Tegen elf uur liep Sherlock opeens binnen met Puk, hij zag er uit alsof hij door hoog nat gras had gelopen en Sherlock liep met een tevreden blik achter hem aan de keuken in. Jon kwam even later aanrennen, even een neuzencheck en kontje ruiken, hij was duidelijk blij hem te zien. Fay kwam ook aanhuppelen en zat er een hele tijd naast, hem uit te dagen om te spelen, maar hij was moe.

Puk bleef de rest van de dag binnen op een paar korte pitstops na, even uit de vijver drinken en weer naar binnen. Sherlock had de op de vloer gevallen pepermuntbal gevonden en racete er mee door de kamer, Puk rende vrolijk achteraan. 

‘s Middags lag hij op tafel te soezen, ik liep langs om een kopje koffie te halen en als bijna altijd liet ik hem even aan mijn vingertopjes ruiken en probeer hem dan te aaien. Meeste keren deinst hij na een korte aai langs zijn neusje terug, maar niet nu, ik mocht hem overal op en onder zijn kopje, rug en borst aaien en kriebelen. Oooooh 🥹 na een tijdje aaien liep ik even weg om mijn mobieltje te halen en begon met filmen, en jawel, ik mocht hem weer aaien waarbij hij hard lag te spinnen

En een tijdje later liet hij het weer toe 😍 het lijkt alsof ik hardhandig aai, maar dat is niet hoor, ik ging ook zoekend met mijn vingers door zijn dikke vacht of hij geen teken bij zich had, want ik had er net eentje weggehaald bij Sherlock en eergisteren eentje bij Jon. Maar gelukkig voelde ik niks. Wat een mijlpaal voor dit ventje.

Het is duimen dat de junioren vanavond gewoon met Jon en Sherlock mee naar binnen lopen zodat ze voor de nacht weer binnen zijn, want dat slaapt wel fijner.

Zaterdagmiddag gingen we op verjaarsvisite bij Tim en Yvonne en pikten onderweg Evelien op bij het station. Lekker om er even uit te zijn, andere omgeving, andere katten, andere tuin en uiteraard lieve mensen om mee te kletsen. De zelf gebakken taarten en lekkere hapjes lieten zich smaken en de middag vloog om; de rit naar huis verliep rustig, DH zat met zijn ogen dicht na te denken, het effect van de chemo’s en bestralingen zijn voelbaar en afmattend. Het zal nog wel een paar maanden duren eer de accu weer is opgeladen.

Er viel de afgelopen week behoorlijk wat regen en de tuin lijkt ontploft, er is geen stukje grond meer te zien tussen de planten en de katten genieten van hun oerwoud.

Zondagochtend viel het kleurverschil van het jonge blad van de Viburnum op tegen het oude waar ik in april niet had gesnoeid, daar aan de bovenkant. De plant was goed herstelt van de snoei.

Ik zag dat de Magnolia rechts van deze hoge struik in de verdrukking stond, en besloot hem wat meer ruimte te gaan geven. Deze keer pakte ik er de hoge trap bij, en naast de gewone takkenschaar ook een handzaag. Ik had voor de zekerheid bij kenners gecheckt of het niet te laat in het seizoen was voor een rigoureuze snoei, het kan nog tot half juni. De taken werden verdeeld, eerst was het aan Sherlock om op het gereedschap te letten

Het snoeien en zagen van polsdikke takken deed ik in etappes, de lucht zag er dreigend uit en er was regen voorspeld, dus na een uurtje snoeien even alles opruimen en een kopje koffie drinken, waarbij Fay de taak van schootverwarming op zich had genomen.

Na deze pauze kon ik met een frisse blik bekijken waar ik nog meer af kon snoeien. Jon ziet mogelijkheden voor de ladder

Terwijl ik nog wat takken wegknip bij het raam, lopen Fay en Sherlock even langs

 Even opruimen en de volgende dag weer bekijken wat ik kan weghalen. Tussen de snoeipauzes door keek ik naar de opname van de eerste dag van de Chelsey Flower Show, en zag naast allemaal mooie tuinen en planten ook allemaal bekenden van tv, ben even haar naam kwijt, maar zag wel gelijk het jasje van een pineapple quiltpatroon, gemaakt uit kleine strookjes stof

Klaar voor de Chelsey chop in de tuin, de phlox heb ik wel al voor de helft terug gesnoeid zodat uit de gesnoeide takken nieuwe takken komen die een maand later dan de niet gesnoeide takken gaan bloeien.
Gisteren ging ik weer door met de Viburnum die nog niet naar mijn zin is. De bovenkant is te rommelig, elke keer als ik een uitstekend takje afsnoei steekt een andere opeens uit. De zijkant is uit zijn evenwicht, hij helt te ver over naar het pad. Even dapper zijn en die hele tak er af halen, halverwege beginnen, de handzaag steekt er al in

Dat viel niet mee, en toen ik “van onderen” riep kon Jon net op tijd wegspringen. Sherlock komt kijken waar de drukte om was en waarom Jon daar opeens loopt

Toen het was opgeruimd kwam hij weer aanlopen, of ik dat nooit meer wilde doen, hem zo laten schrikken

Er zit wat meer balans in de struik, maar het ziet er niet uit, zo gehavend.
Ik loop even de andere kant op om een foto van daar af te maken, en Jon sloft weer achter me aan. Niet alleen de top ziet er vreselijk uit, hoor ik hem verzuchten 😕

Dus hup op de ladder en in de struik reikend snoeien en zagen.

Manlief komt bezorgt vragen of ik wel op tijd stop voordat er niks meer staat, mmmm, nog een takje hier af, en een takje daar, en dan houd ik het voor gezien. Er moet ook genoeg blijven staan om bloemen te geven deze winter en voorjaar, hoewel alles wat nu aan nieuws komt ook bloemknoppen zou moeten gaan maken. We zullen het zien. En volgend jaar kan ik hem dan van boven flink inkorten, metertje er af of zo.

We gaan lekker eten en ‘s avonds nadat mijn net geschreven blog opeens was verdwenen toen ik hem wilde publiceren, keken we verder naar een Scandinavische detective, the Investigation, de in een duikboot vermoorde en daarna vermiste journaliste, de zoektocht naar haar lichaam en de frustratie waarmee alles gepaard ging; een waargebeurd verhaal van een paar jaar geleden.

Wat ons opvalt in Scandinavische series is hun communicatieve vaardigheden, of juist hun non communicatieve vaardigheden, waarom woorden gebruiken als schouders ophalen, een droeve, blije, vragende of berouwvolle blik ook kan. Geeft veel stiltes, al die afwachtende blikken, komt er nog wat meer aan van gebaartjes of blikken, of kunnen we naar de volgende scène. We leefden mee (nou ja, vooral ik) en riep “Vraag het dan!” Of “Zeg iets, bied je excuses aan, leg het dan uit man!” Maar het zijn wel goede acteurs, je voelt wel de wanhoop, verdriet en frustratie van toen. Goede serie dus.
Fay lag gistermiddag lekker van het avondzonnetje te genieten

Ze was zondagavond niet binnen gekomen en was gisterenochtend heel blij dat ze binnen verder kon slapen, en gisteravond was ze er als de kippen bij toen Jon en Sherlock kwamen informeren of het eten al geserveerd kon worden. Jon controleerde of de deuren naar de garage al open waren en toen ik naar de keuken liep stak Sherlock zijn kopje nog even naar buiten om te kijken waar Puk bleef. Gelukkig kwam hij er aan rennen toen het gerammel met het voer in de bakjes gaande was.

Nu kijkend naar de Viburnum (ja echt hè, ze blijft er maar over doorgaan) denk ik dat er toch nog iets af mag van de top 🤣 zoals hij nu is kan hij nog goed functioneren als zonwering  bij het zijraam.

De ingekorte tak is een vraagteken, als ik hem laat staan zullen de uitlopers aan de bovenkant weer een bolling geven, maar die kan ik dan wel steeds goed kort houden. Of ik zag hem vandaag nog heel diep weg.

Saved by the rain, ik laat het dus maar even zo, wegzagen kan altijd nog.

Gisteravond heb ik nog met mestkorrels gestrooid in de plantenperkjes en vooral ook rond deze Viburnum en het daarna heel goed water gegeven, want hij moet nu heel hard gaan werken. In de Magnolia grandiflora zit voor de tweede keer sinds we hem hebben een bloemknop

Deze room witte bloemen worden groot en ruiken heerlijk, ik heb ze in Norwich in Engeland gezien en daar waren de bloemen zo groot als ontbijtborden. Onze boom is nog niet zo groot, en ik heb geluk dat ik de naar links overhangende tak niet heb afgeknipt wat ik wel van plan was, want daar zit die bloem dus in.

Jon ziet salamanders zwemmen, we hebben er veel dit jaar. Hij zette zijn pootje er op, en toen hij zijn nagels uitslaand de salamander vastgreep om van dichterbij te kunnen bekijken floepte het beestje van tussen de nagels weer het water in. Hij keek heel beteuterd en ging zich snel wassen om zijn teleurstelling te verbergen.