Donderdag maakte ik gelijk na de lunch scones, ik ging die middag naar Ellie en er gaat niets boven verse scones bij de thee. Het deeg was iets natter dan normaal, beetje meer bloem er op en door (voorzichtig, want scones deeg mag je niet kneden) en toen was het uitsteken van de rondjes wel te doen. En ook al zagen ze er niet perfect uit, 
ze roken en smaakten zalig, en heerlijk luchtig zoals we ze gewend zijn 👌 Ik gebruik het recept van een way-back-when quiltvriendin Joan, die vrijdag bij Koffietijd te zien was, waar ze niet alleen liet zien hoe je scones maakt, maar ook haar andere bakery producten promote. Hier op het kanaal van Coffeelicious zie je in een kort filmpje nogmaals hoe je ze maakt, maar dan zonder het onrustige geklets van presentatrice en mede kok, het leek wel of ze hun pilletjes waren vergeten in te nemen, zo druk, poeh je zou ze ‘s morgens maar op de koffie krijgen, na afloop ben je toch keikapot.
We hebben er heerlijk van gesmikkeld, ik liet de scones en clotted cream bij Ellie toen ik naar huis ging, want ik ken mezelf.
Volgens mij willen er twee naar binnen
Jaja, ik kom er aan
En dan is het raam open en wat denk je? Geen haast, Puk blokkeert de ingang. “Ruik ik daar iets lekkers?” Uiteindelijk duwde Jon Puk opzij en sprong naar binnen, al dat getreuzel, daar had hij geen zin in. Eten, daar was het hem om te doen, en daarna via de voordeur weer naar buiten. Toen ik even later nog snel het gras maaide voordat ik naar Ellie ging (want het zou die avond gaan regenen) kwamen de katten kijken en renden achter het bewegende verlengsnoer aan, denkend dat het een slang was zeker.
Puk begint eraan te wennen aan dat ik hem af en toe oppak, hij verzet zich er niet tegen, en gebruikt geen nagels, maar dat hij zijn staart tussen zijn achterpoten door tegen zijn buik drukt zegt genoeg. Ik kan hem nu tegen mijn borst aandrukkend vasthouden, een zoen op zijn kopje geven, even aaien over zijn wangetjes en onder zijn kin, en als ik hem dan rustig op de grond zet blijf ik hem vasthouden en aaien tot hij ontspant, en als ik hem dán loslaat, heeft hij niet meer de neiging om buiten handbereik te komen. In het begin dat ik hem oppakte was hij heel bang als mijn hoofd zo dichtbij kwam, ik ben ook best wel een beetje eng 🤣 of zou het door mijn bril komen?
Puk is een echte binnenkat, hij wilt een paar keer per dag heel even naar buiten voor een sanitaire stop en om een frisse neus te halen, maar ligt de rest van de dag het liefst op de poef bij het raam, of als hij denkt dat er wat te halen valt op de poef tussen manlief en mij. Als hij in beweging komt maakt hij heel vaak een kirrend geluid, een echte kletsmajoor.
Fay ligt het liefst de hele dag buiten op het bankje of op de stoel er naast, met Sherlock in de buurt om haar gezelschap te houden, en pas als het donker begint te worden behaagt het madam om binnen te komen. Buiten kan ik ze niet aaien, maar eenmaal binnen kan ze er geen genoeg van krijgen als ze op mijn schoot ligt.
Jon heeft weer het kussen op de grond in de hoek naast de bank herontdekt als fijne slaapplek, en af en toe mijn schoot als die vrij is, lekker warm en zo gezellig. Hij kan plotseling de kolder in zijn kop krijgen en als een halve zool achter speeltjes aanrennen, gekke bokkensprongen makend. Om even later met een bek vol knuffel heel luid te gaan joelen alsof hij een vette prooi heeft gevangen en deze wilt laten zien. Jon kon het gisteravond weer niet laten Fay op te jagen, maar geen gegil of geblaas, dus misschien valt het nog wel mee en wilt hij alleen zijn positie laten weten, nu Puk groter wordt.
Sherlock stond gistermiddag puitnat voor de schuifpui, manlief liet hem binnen en een spoor van natte voetstapjes trok door de woonkamer naar de keuken, Puk scharde lekker tegen Sherlock aan tijdens het lopen en eten, en voelde even later toen hij naast me op de poef plaats nam ook nat. Sherlock wilde ondanks de miezerregen weer naar buiten en ging gelijk naast Fay liggen op het bankje, eerst kopjes geven en aandacht vragen, en even later gingen ze mekaar wassen, zo lief.
Vlak voor het slapen gaan was Puk bij Fay op de toren gesprongen om haar te wassen, en na een tijdje waren ze mekaars kopjes aan het likken, kwamen in de knoop met wie waar kon likken, en Puk legde zijn pootje op haar kopje, zo van “En nou even stil liggen”, zodat hij haar oren en zo goed kon wassen. Nou, dat zinde Fay niet, ze wurmde zich los, ging rechtop zitten en keek hem fel aan. Hij begreep de hint en sprong op de grote poef met een “dan niet” zucht, om vandaar uit naar buiten te kijken, regendruppels op de ramen volgen, een verdwaalde slak die omhoog kruipt en een vreemde buurtkat die kijkt of er nog egelvoer ligt om op te peuzelen. Puk is lang niet zo territoriaal als Zipje en Zopje waren, die zouden de arme kat door het raam heen zijn aangevallen.
