Vanmorgen kreeg Evelien de uitslag te horen tijdens een controle afspraak in het ziekenhuis. Wat een opluchting, het gezwel is goedaardig.🎉🎉🎉 Het vermoeden van de neurochirurg na operatie -waarbij hij bijna alles van de tumor heeft kunnen verwijderen- bleek te kloppen, maar je wilt het zeker weten voordat je gaat juichen he. Dat rottige “wat-als” monstertje kreeg ik niet eerder uit mijn hoofd, wat zijn we blij. De oogarts was ook tevreden, het zicht is afgelopen 12 dagen best wel vlot weer helemaal terug gekomen.
Evelien had om 09.45 haar afspraak dus vertrokken we al om 06.45, daar we geen idee van files hadden tijdens de spits, en dan liever een uur (of twee) te vroeg dan op drie wielen door de bocht om het net op tijd te halen.
Ik zat op de heenweg achter het stuur zodat DH nog wat Olympische Spelen wedstrijden kon zien op zijn iPad (met oortjes in) en om 8 uur reden we met klamme handjes de parkeergarage in. Ik was degene met klamme handjes want de jeep is veel hoger en breder dan mijn snuifdoos, maar ik loosde de wagen zonder blikschade naar de 5e parkeerlaag eer ik plek had, en wist gelijk dat manlief hem er uit mocht rijden voor het geval dit meer geluk dan wijsheid was.
We zijn naar de coffee corner gegaan, kopje koffie tijdens het wachten, en Olympische spelen kijken toen Evelien bij de artsen zat, en breien
en af en toe eén Pokemon vangen, want het ziekenhuis heeft veel stops en gyms; ik ving zowaar een shiny Pokémon.
Op weg naar huis hebben we geluncht bij la Place, genoten van een heerlijk kip-taugé broodje die we niet meer hebben geproefd sinds de V&D zijn deuren sloot, dus al járen geleden. Met een bananen sinaasappel shake, de Liga koek dacht ik er bij en waande me weer een jonge moeder met een baby die dit als hapje kreeg.
Bij thuiskomst rolden Jon en Sherlock als judoka’s over de vloer, en af en toe als de een de andere in de wurggreep hield, begon de een de ander op zijn kopje te wassen, zo lief. En wij zijn nu gaar en moe, maar ook heel blij en zullen vannacht vast héérlijk slapen.
Gistermiddag mocht Evelien in afwachting op de uitslag (ergens deze week) lekker naar huis, en blij dat we waren 🎉
Ze heeft een rits aan medicatie en voorschriften meegekregen; vochtbalans moet ze in de gaten houden (meten is weten), zichzelf elke dag wegen, op uur en tijd medicijnen innemen die de hypofyse normaal zou afgeven om organen te laten werken (bv haar schildklier deed dus niks meer) temperatuur meten, en zichzelf heel goed in de gaten houden om signalen op te pikken. Lekker relaxed dus.
Blijkbaar hebben de Pfizer vaccinaties in april en mei de boel versneld doen verslechteren in haar hoofd, wat uiteindelijk wel haar redding is geworden.
Ik hoorde vanmorgen vroeg al op verschillende tijdstippen haar wekkertje afgaan, toch even checken, maar alles was goed, ze had heerlijk geslapen. Lekker ontbeten en nu lekker chillen op de bank.
Voor Jon en Sherlock was het maar heel even wennen dat ze weer thuis was, en toen was het business as usual
Jon staat nu ook steeds buiten bij de schuifpui te wachten tot zijn vriendje naar buiten komt om te spelen, en Sherlock steekt dan miauwend zijn pootje door de kier, ik vind het nog iets te vroeg, maar merk wel dat ik het ook steeds lastiger vind om nee te zeggen.
Vaderdag was -na een nacht van woelen en wakker worden van de hevige regenbuien- genieten van de aanloop. Het zonnetje brak tegen de middag door en het was in een mum van tijd weer drukkend warm buiten op het terras, we bleven dus binnen met ramen en schuifpui tegenover elkaar open op een dikke kier en met de ventilator aan. We zaten met hansklokkapsels aan de tafels te lunchen.
Lekker natafelen, bakje koffie, puntje vlaai, en toen werden we wat stiller, we kregen massaal bezoek van de man met de hamer.
Toen iedereen huiswaarts ging en DH Evelien naar het station bracht, dutte ik een beetje in, Jon lag naast me op de bank te pitten en Sherlock? Die lag onder ons bed, hij had Evelien ‘s morgens naar beneden horen komen en schoot toen onze slaapkamer in. Hij kwam weer pas tevoorschijn toen het eind van de middag stil was in huis.
Een uur na vertrek belde Evelien ons aangedaan op, een zakkenroller had in Rotterdam haar portemonnee uit haar tas gejat, ze was hier achter gekomen toen ze van perron moest wisselen. Ze rende weer terug naar het eerdere perron en zag een oude vrouw bukken om haar portemonnee van de grond op te rapen. Leeg uiteraard. Gelukkig bewaarde ze haar pasjes elders, maar het geld (iets meer dan €100,-) was ze kwijt. De politie ging de bewakingsbeelden bekijken, hopelijk was de dader herkenbaar in beeld. Ik heb zo met haar te doen, ze was de hele middag al bleek van vermoeidheid, en dan krijg je dit voor je kiezen. Het geld was zo overgemaakt, maar de schrik kan je helaas niet even verhelpen.
Sherlock was heel dapper gisteravond, hij was op weg naar de schuifpui op zoek naar Jon toen hij DH op de bank zag zitten; hij bleef staan en keek aandachtig naar de Happy Socks aan de voeten van DH. Mijn lief zei wat tegen hem, en hij deed een paar stapjes richting de bank, je zag hem moed verzamelen om op de bank te springen, maar hij schrok van iets en liep toen weer naar de schuifpui.
Oh dat gaat goed komen, het zal me niks verbazen dat na nog een paar avonden van bank hangen Sherlock op schoot zit bij mijn ventje.
We hoorden even later herrie uit de keuken komen, bleken de twee boefjes achter elkaar aan in en uit de kartonnen doos te springen, en even later renden ze elkaar uitdagend achterna door de kamer. Oh ze spelen samen 🎉🎉😻
Weer wat later kwam Jon van buiten uit aanlopen (DH en ik wisselden de portiers functie af) en plofte naast Sherlock neer op de koele tegelvloer, in afwachting op het eten serveren in de garage.
Ze renden weer voor me uit de keuken in en even later zaten ze gebroederlijk naast elkaar te eten in de garage. “Welterusten jongens, en lief zijn hè.”
Plannen voor vandaag: aan de Great Barrier Reef werken, de was doen, terras ontdoen van onkruid als het stopt met regenen, kleren voor de uitvaart van mijn schoonzus klaarleggen zodat ik die stress niet heb de rest van de week, en bedenken wat we vandaag gaan eten.
Wat een fijne dag, we waren de hele zaterdagmiddag op bezoek bij onze jongste dochter en haar vriend, zijn moeder was er ook en halverwege de middag kwamen onze zoon en zijn lief er bij, terwijl mijn DH onze oudste dochter van het station ophaalde. En zo zaten we heerlijk af te koelen in de tuin, muziekje aan en genieten van elkaars gezelschap, wat een rijkdom.
Evelien dook vlak na het eten in bed, ze was zo moe, drukke dagen achter de rug en nog steeds last van de bijwerking (misselijk na het eten) van haar tweede Pfizer prik zes weken geleden.
Sherlock durfde pas vanonder ons bed te komen toen hij al een uur geen geluiden van boven had gehoord, en sluipend kwam hij de woonkamer in, maar toen hij Jon zag vergat hij zijn angst en rende kirrend op hem af. En even later lagen ze samen naar de voetbal te kijken
Elke keer als DH kuchte, ging verzitten of wat zei keek Sherlock eerst naar hem en dan naar mij; “‘t Is goed ventje, kijk maar lekker verder”.
Van het gerommel van de onweer en enkele flitsen keek hij niet op of om, net als Jon die diep zuchtend zijn kopje neerlegde, hij dacht vast hetzelfde over de wedstrijd als ik, vooral dat constante getoeter van de supporters vond ik irritant, wat een kut geluid, kan iemand die toeter niet even afpakken?
Jon moest voor het slapen gaan nog even naar buiten voor een pitstop, de dikke groene kikker welterusten kussen en kijken of de egels al hun eten op hadden. Sherlock zat al die tijd met zijn neusje in de kier van de schuifpui, zo kreeg hij toch ook een frisse neus. Met trillende staarten keken ze toe hoe ik hun etensbakjes vulde met een bodempje droge brokjes en daarop een schepje tonijn, ze renden voor me uit de garage in en vielen aan op hun eten alsof ze nog niks hadden gehad vandaag 😆
Vandaag Vaderdag, lekker met het hele gezin hier lunchen, gezellig 🥰
We beginnen met een hele grote up, vandaag is onze jongste 25 jaar geworden, hier in de armen van mijn vader een paar uur na haar geboorte
We gingen vanavond bij haar op bezoek beladen met cadeautjes, suf genoeg heb ik niet één foto gemaakt, nou ja, niet suf maar gewoon teveel afleiding om er aan te denken.
Voor de middag kregen we het nare bericht dat de zus van mijn lief was overleden, ze lag net twee dagen in het hospice en we hadden woensdag afscheid genomen. Heel verdrietig allemaal, ze is slechts 72 geworden.
Vanmiddag had ik een afspraak bij de dierenkliniek met Sherlock, zie hem hier op tafel zitten, ze hadden net tikkertje gedaan en op het laatst wilde Jon niet meer maar Sherlock wel. Dat werd brommen en hij kreeg zelfs een tikje van Jon die daarna met zijn rug naar hem toe ging zitten, Sherlock overweegt paardje rijden maar laat dit gelukkig uit zijn hoofd, en toen nam ik deze foto.
Sherlock in de dwangkooi krijgen ging verrassend makkelijk; eenmaal in de keuken gelokt door Jon’s gemiauw en het geluid van kattensnoepjes liet hij zich zo oppakken en hup rustig in de kooi zetten en hem tegenhoudend hup deksel dicht. Nog voordat ik het blauwe doek (restje verduisteringsgordijn) over de kooi had gelegd was hij paniekerig op zoek naar de uitgang, maar eenmaal afgedekt was hij gelijk gekalmeerd.
En toen moest ik onze eigen kooi even pakken om in de auto te zetten, voor de terugweg. En hup stootte ik met deze kooi die hoog op een kast stond een fles zonnebloemolie om en hup schoot het dopje er af en liep het net zo huppend over mijn arm, been en in de auto ontdekte ik dat het ook op mijn jurk zat. Verdorie, en geen tijd om te douchen he, dus hup met een doekje mezelf een beetje ontvetten gauw naar de dierenarts, waar iedereen die na mij kwam vast zin in bitterballen kreeg, want de olie in de fles was al twee keer gebruikt voor snacks.
Sherlock gaf geen kik tijdens de rit, en ook niet toen het doek opzij ging en hij tegen de wand getrokken werd en een injectie kreeg waardoor hij in een lichte slaap kwam. Hij was de rust zelve.
Onderzoek wees uit dat hij een flinke tandvleesontsteking had precies langs zijn nog aanwezige tanden en kiezen, ze had gelezen dat hij dit in maart ook had en hieraan was geopereerd, dat de loszittende tanden en kiezen dmv hevelen waren verwijderd was een slecht teken, zei ze. En dat de ontsteking alleen rond/onder de tanden en kiezen zat was een typisch beeld, je kreeg dit wel even weg met antibiotica maar dan kwam het na een korte tijd weer terug en moest hij weer een kuurtje slikken. Chronisch aan de antibiotica was geen optie.
Ze kwam dit soort van kwalen helaas te vaak (wekelijks) tegen, vooral bij katten die niesziekte hadden doorgemaakt. De enige behandeling die echt effectief was, was alle tanden en kiezen verwijderen 😱 en na een week van pijnstilling, zacht voer en een antibioticakuur zou hij zich al een stuk beter voelen. De genezing van de mondholte na zo’n operatie zou weken tot zelfs maanden kunnen duren, ocharme. Ze zei dat er ook veel mensen kiezen voor euthanasie om het beestje voor verder lijden te behoeden, en ook kiest men hiervoor vanwege het kostenplaatje. Ze zei dat ik er maar even goed over na moest denken, verdrietig reed ik met een suffige Sherlock naar huis.
Ik voel me zachtjes uitgedrukt genaaid door de opvang, ik dacht een licht verwilderde doch verder gezonde kat te hebben gekocht. De medische gegevens van de ingreep in maart kreeg ik pas toen ik er om vroeg nadat ik zag dat hij een geschoren plekje op zijn pootje had en ik nergens la uitslagen hiervan zag.
PS. De dierenopvang in Krimpen had deze info niet, ze hebben het bij het asiel opgevraagd waar Sherlock binnen was gekomen.
Ik heb ze een e-mail gestuurd met een update zoals ik elke week doe (dat wilden ze graag) en ergens hoop ik dat ze aanbieden om (mee) te betalen, €850,- puur voor de operatie, en dan komen er nog kosten bij voor de medicijnen, bloedonderzoek, foto’s en nacontrole.
One small step for a cat, one giant leap for Sherlock. Ik heb hem mogen aaien 😻🥳🎉
Sherlock was vanmiddag al vanonder de bank gekomen ipv pas met het donker worden, en liep snel en hard miepend naar boven, hoge nood denk ik. De rest van de tijd zat hij op onze slaapkamer, hij was al een paar keer miepend naar de trap gekomen toen hij mij hoorde praten tegen Jon.
Om tien uur (vanavond) stond ik in de keuken met een kletsende Jon toen Sherlock naar beneden kwam rennen. Ik had Jon een kattensnoepje gegeven en rolde er ook een naar Sherlock, plots stond hij met zijn neusje bij Jon maar werd weggebromd. Ik pakte weer een snoepje voor Sherlock, en hij at het uit mijn hand. 🤭 🥳
Toen ik er nog eentje op de grond legde stond hij toe dat ik hem over zijn kopje aaide, heel even en toen stapte hij achteruit. Ik gaf hem nog een snoepje, aaide hem weer, en dit leek hij wel fijn te vinden. Hij stapte weer achteruit, ik stak mijn hand uit, en toen liep hij naar mijn hand toe om zich weer te laten aaien! Hij liet het toe dat ik hem van neus tot puntje van zijn staart aaide, en toen ik hem over zijn wangetje aaide, -en toen sprongen de tranen in mijn ogen- ging hij erbij liggen en genoot van de aaitjes langs zijn kopje en over zijn rug.
Wie had dit durven dromen? Hij schrikt nu wel als ik op sta, hij moet echt nog wennen aan bewegende mensen en bewegende objecten zoals gordijnen, stoelen of een tas. Het viel me op dat zijn vachtje al mooi begint te glanzen, maar dat het nog wel viezig is, alsof hij zich niet goed heeft kunnen verzorgen; mijn handen zaten vol haren, de grond lag ook bezaaid met plukken haar na deze aaibeurtjes. Zal wel van stress zijn, en misschien dat hij zijn wintervacht je verliest.
Hij zoekt steeds toenadering tot Jon, die liggend op tafel hem zachtjes grommend waarschuwt, maar tot nu toe nog niks heeft gedaan van slaan.
Hij probeert het even, gaat dan zo dicht mogelijk bij Jon zitten als hij mag, en springt daarna weer terug in de groene stoel.
En af en toe springt hij op als hij schrikt van een geluid, de vaatwasser die plots gaat spoelen, of als hij vogels hoort die hij van dichterbij wilt zien. De schuifpui staat op een kier en dan zit hij er met zijn neusje voor, en al die tijd houd Jon hem in de gaten. Op deze foto lijkt hij groot, maar hij is de helft van Jon.
Ik hoop dat Jon het snel in gaat zien dat het manneke het goed bedoelt.
Sherlock zag hoe ik Jon via de schuifpui naar buiten liet, hij schrok zich rot van het geluid van de schuifpui maar liep er gelijk weer naar toe, en nou loopt hij roepend van de schuifpui naar de hal en terug, best wel zielig.
Hij ging net languit liggen, ik zag zijn buikje en hel lijkt of hij daar een lichte streep heeft zitten.
En zojuist sprong hij al kletsend achter me op tafel
Ik zit in de gele stoel en hij kijkt even wat ik van plan ben
En toen ging hij liggen en liet zich aaien, eerst zijn kinnetje en toen draaide hij zich op zijn zij om meer aaitjes te kunnen ontvangen. Helaas kon ik er niet goed bij en met het verschuiven van de stoel schrok hij en sprong hij weer van tafel af. Ik ben benieuwd hoe ver we morgen komen 😀
Eind april liep er midden op de dag een egel door de tuin, dat is foute boel, en ik ging er snel naar toe, toen hij me zag rolde hij zich op en ik kon hem zo in een plastic bak rollen waar de vetbollen voor de vogels in hadden gezeten. Even een telefoontje plegen naar de opvang, zodat ze wisten dat er een patiënt aankwam. De bak zette ik in een diepvriesvak om afkoelen te voorkomen en dekte het beestje toe met proppen krantenpapier. De tas zette ik klem in de kofferbak, er kwam een vreselijke lucht uit de tas, poeh.
De egelopvang zit gelukkig maar op tien minuten rijden van ons vandaan, hierin Roosendaal, en hij had alles al klaargezet in de egel kamer (in een tuinhuisje). Ik vulde buiten alle gegevens in, vanwege de rottingslucht en COVID19 had ik geen behoefte om mee het tuinhuisje in te gaan. De verzorger zei -toen hij zag waar ik de egel had gevonden- dat ik bij thuiskomst mijn handen heel goed moest wassen, want in onze wijk heerste alweer een dodelijke egel virus. Hij zou gelijk een bloedmonster afnemen om te laten onderzoeken, en ik zou op de hoogte gehouden worden bij ontwikkelingen.
Toen ik afgelopen week in de krant las dat er weer zoveel egels uit onze wijk waren overleden aan dit virus, dacht ik dat “onze” egel het ook niet had gered. Totdat de opvang opeens belde met het heugelijke nieuws dat ons manneke slechts gewond was aan een pootje en zijkant van het lijf, en dat hij er bovenop was gekomen. Ze gingen hem alleen niet in onze wijk terug uitzetten vanwege het virus. Ah gelukkig, zo kan deze 🦔 nog een mooi leven hebben.
Sherlock zat de hele dag onder de bank, hij liet zich even zien en horen toen ik met Jon speelde, maar Jon moedigde samenspelen niet aan. Toen ik tv zat te kijken stak hij opeens zijn kopje boven de leuning van de bank uit, hij keek me aan (ik begroette hem), sprong op de grond, liep even naar de tv en liep toen weer de grond af snuffelend terug onder de bank. En wat later rende hij vanuit de keuken de kamer in, ik had hem niet eens de andere kant op zien lopen. Hij liep over de bank en keek me lief aan, maar durfde niet dichterbij te komen, hij klom op het kastje waar de kamerlinde staat en dook weer onder de bank. Even later hoort hij Jon in de gang en loopt hij er snel naar toe via de keuken
Jon is ondertussen via de kamerdeur omgelopen en ligt bij de keukendeur vergenoegzaam te luisteren hoe Sherlock al miepend en miauwend hem naar boven rennend loopt te zoeken. Ik loop naar de hal en Jon, denkend dat hij naar buiten mag, volgt me. En dan komt ons miepertje de trap aflopen, ziet Jon liggen, en miauwt helemaal happy,
maar Jon wilt niet dat hij dichterbij komt, dus gaat Sherlock er ook bij liggen. Ahgossie, zie ze daar liggen, links Sherlock, rechts Jon
Jon staat op, hij wilt naar buiten, en Sherlock wilt best wel met hem mee
Maar omdat Jon gromt wil ik hem niet gelijk naar buiten laten, ik haal uit de keuken een snoepstaafje, Jon komt gelijk naar me toe en ik geef hem een stukje in de kamer, en dan mag hij via de schuifpui naar buiten. Sherlock zit nog in de hal, hij stapt achteruit als ik naar hem toe wil lopen, dus stap ik weer achteruit en rol een stukje snoepstaaf zijn kant op. Hij eet het lekker op en loopt dan een tijdje roepend heen en weer door het huis op zoek naar Jon.
En terwijl ik dit typ loopt hij redelijk op zijn gemak vanuit de keuken naar de schuifpui, mij lief aankijkend en ik rustig praten tegen hem maar daarna hem negeren als hij blijft kijken. Hij loopt alert de hele kamer door, kijkt in het kattenkasteel en drinkt aan de andere kant van de tv uit de waterbak. Hier zit een gelukkig mens en boven hoor ik een ander gelukkig mens tegen Sherlock praten, “hallo ventje”. Hij stond daar ook op het gemakje de werkkamer binnen te kijken, en liep daarna rustig over de overloop.
We zijn een half uur verder en zitten naar een film te kijken (Save), Sherlock komt op zijn gemakje de woonkamer in lopen, springt op de tafel, kijkt wat rond en loopt dan weer de hal in. Lekker hoor, dat hij nou ook de boel durft te verkennen terwijl we beneden zitten, en dat hij niet bang is van ons, zolang we maar blijven zitten.
Jon komt via de schuifpui weer naar binnen, Sherlock was net naar boven en komt kletsend naar beneden, ziet Jon onder de tafel liggen
en huppelt recht op hem af, ondertussen wel even checken of manlief en ik blijven zitten. Jon gromt en Sherlock gaat een stukje van hem af ook lekker liggen
En steeds probeert hij weer in contact te komen met Jon, hij is voor de dooie dood niet bang, kijk nou toch. Jon zit bij het raam en gromt, maar doet verder niks als Sherlock op de quilt gaat liggen.
En ondertussen wordt op tv de ene na de andere slechterik neergeknald, hoppa.
Jon begint best wel geïrriteerd te raken van de adoratie, zijn stem slaat er gewoon een beetje van over. Oeps, dat klinkt niet echt mannelijk. Ik geef ze allebei een schaaltje met tonijn op water (toemaar) de schaaltjes zet ik op zo’n drie tegels van elkaar.
Jon wacht niet op Sherlock en begint al te eten, Sherlock die geschrokken was dat ik opstond en naar de keuken liep was naar boven gerend. Het gebedel van Jon in de keuken had hem al naar de hal gelokt, en de kamer in nog voordat Jon zijn schaaltje leeg had. Sherlock loopt zijn eigen schaaltje voorbij en steekt zijn neusje in het schaaltje van Jon die verbouwereerd achteruit stapt WTF? Manlief en ik kijken mekaar aan, wie had dat gedacht?! Jon herpakt zich, gromt en eet weer verder, Sherlock neemt een paar hapjes en gaat dan bij de stoel zitten.
Het is half twee als we naar bed gaan, Jon mag voor zijn rust weer in de garage slapen, en Sherlock eet zijn schaaltje leeg en loopt daarna door het huis te banjeren, hij is zo te horen Jon kwijt. Ik vind het te spannend nog om ze samen in de kamer te laten, ik ben bang dat Jon gaat meppen. Wat is wijsheid he, we bekijken het met de dag.
We hebben een nieuwe bewoner in huis, zie hier (foto van de opvang) Sherlock, 3 jaar oud en heel erg mensenschuw, maar wel een kattenvriend, en dat is toch het belangrijkste voor Jon. Hij komt uit een dierenopvangcentrum in Krimpen aan den IJssel, waar hij onder de naam Jochie terecht was gekomen via een andere opvang; zijn baasje verhuisde naar een appartement en daar paste geen buitenkat bij. In het vaccinatiebewijs staat dat hij op 18 febr. ‘21 zijn eerste inenting kreeg (nobivac) bij een Rotterdamse dierenarts, en 24 mrt zijn tweede (Versifel) bij een dierenarts uit Spijkenisse. Hoe toevallig is het dat hij precies drie maanden huisloos is geweest.
Ik wilde eerst voor jongere katten gaan, meervoud en jonger dan 1 jaar, maar op zoektocht via verhuisdieren, dierenopvang en asiels zag ik deze zwarte muizenvanger genaamd Jochie met een gehavend oortje, jongens toch, kijk eens naar dit koppie, aaah. Geen idee wat dat plekje op z’n pootje is, ik vergat het te vragen en heb hem nog niet goed kunnen bekijken. Bij nader inzien lijkt me dit een kaalgeschoren plekje voor bloedafname na de narcose voor algehele controle en castratie.
Dat de verzorgers na al die tijd nog geen contact hebben gehad met Jochie, zegt genoeg over het anti-sociale leven dat dit drie jaar jonge jeweetwel katertje met zijn baasje had. Geen aai gewend, diep triest, maar misschien was dit het beste wat die man kon doen, ik mag niet oordelen daar ik de situatie niet ken.
Ik kwam met onze kattenkooi met mooie hexagonhoes aan, maar vanwege de grote klep was deze niet geschikt, ze waren bang dat de kat hier na het vangen net zo snel weer uit schoot. Vanwege de minste stress voor Jochie hadden ze een kartonnen doos in een kleine bench gedaan, en hier kregen ze hem in, ze kwamen na een kwartier opgelucht naar de wachtruimte met de onder handdoek en deken verstopte bench; toen hij de doos zag was hij er uit zichzelf ingekropen. De bench paste net op de achterbank van de snuifdoos, en de hele rit naar huis gaf Sherlock geen kik, als ze me een bench met lege doos hadden meegegeven dan had ik dat gelijk geloofd.
Evelien had de namen Sherlock, Mortiarti en Mycroft bedacht voor de drie kleine kittens die we eerst zouden nemen, tot we de prijs hoorden die er per kitten gevraagd werd, en dan waren ze niet gechipt of gesteriliseerd. Ik zat met €100,- veel te laag, daar ging ze het echt niet voor doen. Pfff, dan niet, ik was niet van plan om het broodfokken van kittens aan te moedigen. Voor Sherlock moest ik €118,- neerleggen, de chipregistratie staat nu op onze naam, dat zijn normale prijzen.
Manlief droeg de bench naar boven terwijl Jon in de keuken achter gesloten deur zat
ik had gisteren de voormalige slaapkamer van Suzanne catproof gemaakt, samen met Jon uiteraard, na het maken van de foto’s heb ik de vensterbanken zo goed als leeg gemaakt,
en de quilt op bed nog vervangen door oude dekbedhoes met een opgevouwen zachte fleese knuffeldekentje bovenop een oude hoofdkussen, voor het geval Sherlock zich als een prins op de erwt gaat gedragen. Wishful thinking. Nu is de boekenkast leeg, maar na het leegmaken van één plankje vond Jon het al geweldig: “Niks meer aan doen”.
De krabpaal van Loki en Arya van beneden heeft een mooi plaatsje gekregen bij het ene raam, ook hier checkte Jon of hij goed stond. De pilaar rechts is van beton, ik zit er hard aan te denken om hier dikke sisaltouw omheen te wikkelen, dit maakt dan een stevige en hoge krabpaal.
Ik vroeg de verzorgster die de overdracht deed over de voerbak die Jochie gewend was, een plat bord of een schaaltje, om de verhuizing makkelijker te maken, en het blijkt dat hij eten kreeg in dit geval, die ze ook te koop hadden in hun winkeltje. De bedoeling is dat je de kat zijn normale portie eten geeft (ik neem aan alleen droogvoer, want anders heb je elke keer een flinke afwas) en dat ze hiervoor ook moeten werken, nadenken en zoeken. Het voorkomt dat ze achter mekaar hun portie naar binnen schrokken (en kort hierna weer uitkotsen). Ik schoot een beetje uit met brokjes strooien, oei.
De verzorgster zei dat ik niet moest verwachten hem in actie te zien als ik in de kamer was, zij zagen hem pas ‘s avonds laat uit zijn schuilplaats komen, en dan ook alleen via de webcam. Awh.
Na de lunch ging ik met mijn kopje koffie (eerste van de dag, ik was er zo aan toe) naar de kamer van Sherlock, nam plaats in de bureaustoel en nam de ochtend door, ondertussen genietend van de koffie. Toen deze op was ging ik op mijn knieën voor de bench zitten om al kletsend de zwarte vlek achterin de doos te aanschouwen. En zowaar kwam de zwarte vlek in beweging, hij draaide zich alleen maar om en keek me met zijn grote donkere ogen aan, en toen ik lieve woordjes zei gromde hij naar me, maar zijn oren bleven overeind staan. Kijk, daar ben ik al blij mee. Ik nam nog een foto (later belichting aangepast, want ik wilde niet flitsen) en kwam overeind.
In de la van de commode lag een stokje met veren met een irritant piepbeestje aan de uiteinde aan een elastiek, veel te onrustig om hier morgen met Sherlock mee te spelen. Dat het beestje piepte merkte ik pas toen ik het gisteren uit de verpakking had gehaald, crisis, waar is dat nou goed voor, en dus kocht ik er vanmorgen bij de opvang eentje met veren aan het eind van een touwtje en legde deze op de commode voor later. Maar het piepbeestje deed dus waar het goed in was en plots klonk er vanachter de deur een klagelijke miauw van Jon, die naar binnen wilde. Hij had namelijk dat speeltje gisteren ook al ontdekt en vond de veren geweldig! Nou, dat kwam goed uit, hij mocht hem hebben; ik glipte met een voet Jon tegenhoudend de kamer uit en toen hij het stokje met veren in het vizier had rende hij achter me aan, trappen af en de keuken in.
Als Sherlock morgen niet in de doos in de bench ligt breng ik deze naar beneden zodat Jon aan zijn geur kan wennen, en dan krijgt Sherlock het speeldekentje van Jon in een andere doos waar hij vast in gaat kruipen. Aan dozen geen gebrek in dit huis ?
Ik hoop dat Sherlock nu dat hij in een rustig huis woont snel over zijn angst heen is en over een weekje of zo door het hele huis durft te lopen en dan een tijd later als hij echt gewend is in huis lekker naar buiten kan om samen met Jon frisse neusjes te halen en muisjes te tellen. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan.
En wie weet komen er over een paar maanden nog twee kittens bij, de tijd zal het leren.
Woensdag liep ik buiten nog zonder vest te snoeien en te ruimen, Jon zei dat hij zo zou komen, hij wilde nog even zijn droom afmaken
de lavendelplantjes langs de straatkant lopen allemaal vrolijk vanaf de onderkant uit, dus er kon een lekker stuk af. Dit had ik eerder van de maand willen doen, maar het is nog steeds niet te laat.
Jon was via de schuifpui achterom naar buiten gegaan, had een ommetje gemaakt en kwam kletsend aanlopen toen hij me zag, zo van: “Dáár ben je dus, ik was je kwijt.”
En toen hij zag dat ik hier nog wel even bleef hangen
keek hij wat er nog meer gesnoeid kon worden
Eenmaal klaar met rij nummer twee was ik er nog niet, want in de plantenvakken stonden nog meer lavendelplantjes die een knipbeurt konden gebruiken, ze zaten verstopt onder onuitroeibaar gras welke ik zoveel mogelijk probeerde te verwijderen, of in ieder geval korter maakte. Hierbij trok ik per ongeluk een paar takjes en blaadjes van de Nepata faassenii oftewel kattenkruid los dat ook schuil ging tussen het gras, en gelijk zat Jon er bij. Zalig ?
De brem staat vol in bloei, achteraan zie je ook de rode azalea.
en wat ruikt brem toch lekker, een ouderwetse geur vind ik.
De gele azalea heeft zowaar bloemknoppen,
ik was bang dat hij was gaan hemelen vanwege de rare mossen die erop zitten
Nog even snel overal met mestkorrels gestrooid, ook langs de lavendelhaagjes, en toen pakte ik de bladkorf bij de achterdeur aan, er kwam nog een volle emmer compost uit, de rest was droog blad en heel veel wortels van de beukhaag. Op de bodem legde ik karton in de hoop dat de wortels hierdoor niet omhoog zouden groeien, antiworteldoek zou beter zijn maar dat had ik niet in huis, en hierop gingen de blaadjes, ik had nog een volle zak met nat blad ontdekt en deze kiepte ik er ook bij.
‘s Nacht kwam er genoeg water naar beneden om de mestkorrels goed op te lossen, ook hoorde ik jongelui hard pratend voorbij fietsen, en een automobilist die heel bij was met zijn speakers en de buurt ook wilde laten meegenieten. De avondklok is niet meer, ik draaide me kreunend om, mede ook omdat mijn schouder weer pijn deed.
Wakker worden met regen tegen de ramen, heerlijk vind ik dat, maar wat een kou, het was plots dikke vest- en wintersokkenweer; het was gistermorgen dan ook heel rustig bij de aspergeboer. Mijn lief is 62 geworden, we vieren het later, maar op zijn verjaardag wilde ik hem toch ook verwennen; asperges met ei, ham en Hollandaise saus en krieltjes, zo zalig. En ook maakte ik zijn lievelingstoetje Blanc Manger (stijve witte vanille-roompudding), en deze keer met een flinke scheut Disaronno likeur er door, (amandel smaak), zo lekker. Kukkelukuuuu. Dat zijn de calorieën die je hoort kraaien. En vandaag ga ik schuimtaart maken voor de visite ? de haan kan nog wel even in de keuken blijven staat.
“Maak me maar wakker als ik wat kan uitlikken”
Dinsdag bedacht ik dat ik voor de komst van de kleine ukkies maar snel moest beginnen aan de laatste klantenquilt, weer eentje van Marthe, eerst strijken en sandwichen
Vooral zorgen dat de rode border recht en haaks loopt, alles goed vastzetten (ik kon mijn veiligheid-speldjes nergens vinden dus gebruikte ik dunne spelden)
oprollen en naar boven, waar ik na opruimen van mijn bureau de veiligheidspeldjes vond
De quilt op de machine leggen doe ik altijd tijdens de pauze om te voorkomen dat Jon er in of op gaat liggen
Ik begon met aan beide kanten van de rode border in de ditch te quilten, dit wilde ik gefixeerd hebben voordat ik in het midden aan de slag ging
Jon lag braaf op zijn plek
Maar na een tijdje werd de verleiding te groot en opeens lag hij op tafel de quilt in de gaten te houden
Toen ik hem vroeg van tafel te gaan reageerde hij als een drama queen,
Lag even te mokken
En ontdekte toen een geheime verstop plek
Deel zes van de Great Barrier Reef mandala werd de 15e gelanceerd, wat een leukerd
En net terwijl ik bezig was met de tekening over te trekken bracht een beer van een vent een mooie doos en zette deze moeiteloos naast George neer.
De inhoud van de doos bleek loeizwaar te zijn, (ik verrekte mijn borstspieren met het uit de doos trekken van het gevaarte) DH kwam naar beneden toen hij mijn kreunende en steunende “nee hoor, het lukt wel” had gehoord. Lekker eigenwijs he.
Jon was er blij mee, als een kangoeroe dook hij er in
Oeh kijk, een raam
en na wat gepuzzel welke schroeven en bouten waar moesten, waarbij Jon aanwijzingen gaf
zat hij snel in elkaar, heel fijn dat er wielen onder zitten, want hij is niet te tillen!
En toen konden we hem uitproberen. Wat een fijne machine, hij had geen moeite met 5 cm dikke takken
en maakte net zoveel lawaai als onze grasmaaier. Mijn lief zat boven te werken en hoorde met het raam dicht niks hiervan. De kleingesneden stukken zijn zo’n 3-4 cm groot, perfect. Het is dat in deze lading ook takken zaten van de vuurdoorn, anders had ik dit gewoon onder de haag kunnen strooien.
Ik had nog uren door kunnen gaan, maar ik rook al een tijdje de kookluchten van de buren en zag dat het al half 7 was, oei. Ik ruimde alles snel op en een half uur later zaten we te smullen van zalige Libanees platbrood bedekt met groene pesto, gebakken ui, stukjes kip en champignons, en met mozzarella. We hadden er twee de man, veel te veel (hello fresh porties zijn voor ons te groot)
Na het eten nog even wat kleuren
De volgende dag (gisteren) bakte ik een worteltaart voor de verjaardag van Evelien, ze komt vanmiddag en blijft slapen, gezellig weer ? het recept van de taart staat hier
’s middags kon ik verder gaan met de mandala, nee geen quiltwerk daar ik nog teveel last had van mijn schouder- en borstspieren.
Ik kan niet alles achter mekaar natmaken na het inkleuren, want mochten de natte delen van verschillende kleuren mekaar raken, dan krijg je een kleurensoep. Dus op het gemakje
En langzaam aan begint het kleur te krijgen, de nummers die er bij staan verwijzen naar de Inktense potloden van Derwent.
Het natmaken van het water komt later, ik had dat eigenlijk als eerste willen doen, maar ja, teveel afleiding. Vanmiddag/vanavond gaan we onze dochter verwennen, en morgen ook nog ??
