Fay kwam gezellig op de bank zitten toen we tv keken, de jongens wisten niet wat ze meemaakten.
En toen dh met het afgekloven verenstokje in de weer ging, was ze er als de kippen bij
Ze at na afloop een paar kattenvoerbrokjes uit zijn hand, maar zich laten aaien ho maar.
Ze laat zich ‘s morgens vroeg ook niet afschrikken door de herrie van het legen van de vaatwasser, terwijl Puk zich op de trap schuil houdt
Gisteren heb ik een begin gemaakt met het inkleuren van de papegaai, niet gehinderd door kennis heb ik lekker veel kleuren gebruikt
De tak was leuk om te doen
Hier is het nog nat, droogt lichter op, maar dat hoef ik niet meer elke keer te zeggen, dat weten jullie onderhand ook wel.
De twee smalle strepen geel stoorden me, dus moesten ze ook groen. Viel dat even tegen, natuurlijk krijg je never nooit niet dezelfde kleur, maar ik zal het als het droog is iets donkerder maken, denk ik, hoewel het van ver af amper opvalt en na het doorquilten misschien ook niet van dichterbij
Mijn lief kreeg een telefoontje van de radiologie, op de ct scan van woensdag vergeleken met die van bijna een maand geleden was te zien dat de grote tumor na deze ene kuur al voor bijna de helft kleiner geworden. Heel goed nieuws, dat geeft de burger moed. 🎉👍
Op oudejaarsdag met de top 2000 aan oliebollen bakken
Ze lieten zich smaken, blanco, met appeltjes, en met rozijnen, krenten en appeltjes, allemaal even lekker, en dat knapperige korstje van vers gebakken bollen is zo jammie
En om te voorkomen dat de katten er ook van zouden smikkelen, ging er een zak over. Laat ik even duidelijk zijn, dit was alleen voor overdag, die zak houdt natuurlijk geen kat tegen die zich veilig waant; voor de nacht gingen ze (de oliebollen) in afgesloten bakken.
Met de harde knallen in de buurt hoefde ik me geen zorgen te maken dat de katten naar buiten zouden ontsnappen, ze waren niet gek. Sherlock reageerde heel paniekerig bij een van de eerste klappen, en lag daarna steeds in de buurt van Jon. Ook geen held, maar zijn koelbloedige houding had een kalmerende invloed op Sherlock
Puk en Fay lieten zich af en toe beneden zien, bij harde knallen keken ze wel op maar schoten niet in paniek weg. Heel kort filmpje, en ik eindig dit blogje met nog een filmpje
Toen ik kroketten draaide kwamen ze even buurten, maar toen ze zagen dat er niks te halen viel, dropen ze weer af. Ready, set, go!
Eerst door fijne paneermeel, dan door eiwit, gevolgd door een panco laagje. Ze werden steeds mooier, recept komt van hier
Zaterdag kwamen Tim en Yvonne en aten we oliebollen en uiteraard ook de kroketten. Altijd spannend als de eerste in de olie gaan, blijven ze heel, gelukkig wel, na 2,5 minuut kwamen ze er schitterend uit,
Met een lekker krokant dun korstje. Manlief had gisteren een wat mindere dag, ook wat eetlust betreft, gelukkig trok dit eind van de avond bij en zaten we rond tien uur gezellig aan de kroketjes bij de tv. Moet kunnen.
Tussen de bedrijven door leefde ik me uit op het kleuren van de tweede hoekblok van de Frida Kahlo BOM, eerst de rest van de bladeren
Jon kwam even buurten, “weer geen afbeelding van mijn atletisch lijf”, zie je hem denken, en teleurgesteld droop hij af
Het slingeraapje inkleuren was spannend
Met het natmaken begon ik eerst met de mosterd gele delen, en terwijl dit kon drogen probeerde ik het handje uit
Vervolgens met het pootje op de stam, de stam heb ik naar links van het pootje nog wat doorgekleurd, dit was op de tekening leeg.
Eerst hetgeen natmaken waar ik het zo donker mogelijk wilde houden
En met schoon water de lege delen natgemaakt en het zwart voorzichtig hierin doorgetrokken. Hier lijkt het allemaal even zwart
Tot het is opgedroogd, dus zie je op foto’s verder in dit blogje, helemaal tevreden.
Het zwart in het pootje ook weer eerst nat gemaakt
En daarna het bruine, waar het zwart met streepjes in het bruine werd doorgetrokken om een harige vacht uit te beelden
Hier een 6 minuten durend filmpje
Allemaal nat dus nog erg donker
De staart was ook leuk om te doen
Hier is het voetje al droog, zie je hoe licht de delen zijn waar alleen gekleurd water in is getrokken
Arm is nat
Arm is hier droog, en nu de andere poot natmaken, vergat een stuk hiervan aan de andere kant tussen de buik en de bloem te kleuren, dat was snel gedaan
Ben er bijna, zie dat ik een stukje ben vergeten tussen schouder en achterpootje
Ogen zijn donkerbruin, het tongetje roze en toen ik de schaduw in het bekje natmaakte liep het mega door in het roze, dus depte ik dat deel snel met een doekje om de doorloop weg te vangen. Zodra het goed droog is zal ik eerst het donkere deel en dan het roze deel kleuren. Rond de ogen en in het oortje heb ik lichtjes gekleurd met crimson, in het oortje is het al nat gemaakt, rond de ogen doe ik later vandaag.
Het moment dat ik naar bed wilde gaan (mijn lief was al naar boven gegaan) kwam Fay bij de bank, ik pakte het verenstokje waar amper meer iets van veer op zit maar nog steeds razend aantrekkelijk is voor de katten, en ging ermee in de gele stoel spelen. Fay sprong er bij, Puk na enige aarzeling ook, en beiden waren ze heerlijk aan het spelen.
Toen ik mijn mobieltje erbij pakte om het te filmen werd Puk een beetje voorzichtiger.
Zo lief
“En nu ga ik echt naar bed”, zeg ik hardop tegen mezelf, en Fay kijkt me met een “Nou al?” blik aan; wat jammer dat ze zich nog niet laat aanraken, laat staan aaien.
Puk ligt er lekker bij,
Ze zijn nog schrikachtig als ik opsta, maar als ik niet gelijk ga lopen blijven ze in de kamer, en kunnen ze rustig kijken waar ik naar toe loop, zodat ze niet gelijk de kamer uitschieten. Nog even en mij zien opstaan is niet meer zo eng, en nog wat later zullen ze ook blijven liggen als ik in beweging kom, en ze het vertrouwen hebben dat ik niet op ze af loop. Als ze op de trap zitten en ik kom met mijn hand te dichtbij, dan blazen ze nog, dat zal ook wel overgaan.
Met de onderzoeken en de longfunctietests van DH (dear husband) achter de rug is het dit weekend stilte voor de storm, maandag krijgen we de uitslag te horen. Ik probeer maar niet teveel te piekeren. Vrijdagmiddag kwam Tim langs na zijn werk en bracht heerlijke zelfgemaakte pepernootjes kruidnootjes mee, de avond tevoren samen met zijn lief gemaakt, gezellig werkje en het ruikt dan ook zo lekker in huis.
We kregen gisteravond een heerlijke trifle van Ellie als troostvoer, oeh dat ziet er mooi uit
Jon kwam er gelijk bijzitten, de tekst op het gebaksbordje spreekt hem wel aan
er lag amper wat op het bordje toen ik klaar was, maar Jon en Sherlock likten het glazuur er af, zo lekker vonden ze het. Dit mogen ze normaal nooit doen, maar alleen voor deze keer voor de foto.
Donderdag- en vrijdagmiddag heb ik zitten kleuren met Derwent Inktense potloden op ongewassen pitjeskatoen, Jon zat er al klaar voor
Eerst alles ingekleurd
en daarna deel voor deel natgemaakt met een kwastje, ik besloot in de oogkassen bloemen te tekenen om het een vriendelijker karakter te geven, wat een verschil.
Toen ik voor even klaar was en op wilde ruimen voor de nacht nam Jon bezit van de tekendoos
En toen alles droog was ben ik er met de zwarte stofstift tegenaan gegaan. Achteraf gezien had ik beter voor een andere kleur bloem kunnen kiezen, tegen het zwart vallen ze weg. Om de bloem toch op te laten vallen heb ik rondom een randje ongekleurd gelaten.
Met al die zwarte contouren tekenen was ik wel een paar uur zoet, maar hij is klaar, vandaag persen om te fixeren, en dan quilten.
De volgende tekening staat ook al in de startblokken
en is al een heel eind op weg, hier zijn de meeste kleuren nog nat, het droogt veel lichter op
Deze komt vandaag ook vast klaar.
Gisteravond kwam DH Puk tegen op de overloop, Puk zat op de trap op weg naar beneden en ze hadden even oogcontact. DH heeft hem niet benaderd. Fay kwam in de keuken om te eten terwijl de mannen in de garage waren en ik nog tv zat te kijken.
Het is zo leuk om te merken dat de kleintjes zich beneden ook kostelijk amuseren als wij in bed liggen, het speelquiltje op de vloer lag gistermorgen kop over kloten en Jon besnuffelde weer de vele plekjes waar ze hadden gespeeld. Ook de voerbakjes beneden waren voor de helft leeg, Jon en Sherlock aten de rest op voordat ze naar buiten gingen. We hebben ze overdag niet beneden gezien, maar Jon en Sherlock zijn wel een paar keer naar boven gegaan, zo leuk dat ze gewoon op bezoek gaan als ze ze missen.
Vanmorgen kreeg Evelien de uitslag te horen tijdens een controle afspraak in het ziekenhuis. Wat een opluchting, het gezwel is goedaardig.🎉🎉🎉 Het vermoeden van de neurochirurg na operatie -waarbij hij bijna alles van de tumor heeft kunnen verwijderen- bleek te kloppen, maar je wilt het zeker weten voordat je gaat juichen he. Dat rottige “wat-als” monstertje kreeg ik niet eerder uit mijn hoofd, wat zijn we blij. De oogarts was ook tevreden, het zicht is afgelopen 12 dagen best wel vlot weer helemaal terug gekomen.
Evelien had om 09.45 haar afspraak dus vertrokken we al om 06.45, daar we geen idee van files hadden tijdens de spits, en dan liever een uur (of twee) te vroeg dan op drie wielen door de bocht om het net op tijd te halen.
Ik zat op de heenweg achter het stuur zodat DH nog wat Olympische Spelen wedstrijden kon zien op zijn iPad (met oortjes in) en om 8 uur reden we met klamme handjes de parkeergarage in. Ik was degene met klamme handjes want de jeep is veel hoger en breder dan mijn snuifdoos, maar ik loosde de wagen zonder blikschade naar de 5e parkeerlaag eer ik plek had, en wist gelijk dat manlief hem er uit mocht rijden voor het geval dit meer geluk dan wijsheid was.
We zijn naar de coffee corner gegaan, kopje koffie tijdens het wachten, en Olympische spelen kijken toen Evelien bij de artsen zat, en breien
en af en toe eén Pokemon vangen, want het ziekenhuis heeft veel stops en gyms; ik ving zowaar een shiny Pokémon.
Op weg naar huis hebben we geluncht bij la Place, genoten van een heerlijk kip-taugé broodje die we niet meer hebben geproefd sinds de V&D zijn deuren sloot, dus al járen geleden. Met een bananen sinaasappel shake, de Liga koek dacht ik er bij en waande me weer een jonge moeder met een baby die dit als hapje kreeg.
Bij thuiskomst rolden Jon en Sherlock als judoka’s over de vloer, en af en toe als de een de andere in de wurggreep hield, begon de een de ander op zijn kopje te wassen, zo lief. En wij zijn nu gaar en moe, maar ook heel blij en zullen vannacht vast héérlijk slapen.
Gistermiddag mocht Evelien in afwachting op de uitslag (ergens deze week) lekker naar huis, en blij dat we waren 🎉
Ze heeft een rits aan medicatie en voorschriften meegekregen; vochtbalans moet ze in de gaten houden (meten is weten), zichzelf elke dag wegen, op uur en tijd medicijnen innemen die de hypofyse normaal zou afgeven om organen te laten werken (bv haar schildklier deed dus niks meer) temperatuur meten, en zichzelf heel goed in de gaten houden om signalen op te pikken. Lekker relaxed dus.
Blijkbaar hebben de Pfizer vaccinaties in april en mei de boel versneld doen verslechteren in haar hoofd, wat uiteindelijk wel haar redding is geworden.
Ik hoorde vanmorgen vroeg al op verschillende tijdstippen haar wekkertje afgaan, toch even checken, maar alles was goed, ze had heerlijk geslapen. Lekker ontbeten en nu lekker chillen op de bank.
Voor Jon en Sherlock was het maar heel even wennen dat ze weer thuis was, en toen was het business as usual
Jon staat nu ook steeds buiten bij de schuifpui te wachten tot zijn vriendje naar buiten komt om te spelen, en Sherlock steekt dan miauwend zijn pootje door de kier, ik vind het nog iets te vroeg, maar merk wel dat ik het ook steeds lastiger vind om nee te zeggen.
Vaderdag was -na een nacht van woelen en wakker worden van de hevige regenbuien- genieten van de aanloop. Het zonnetje brak tegen de middag door en het was in een mum van tijd weer drukkend warm buiten op het terras, we bleven dus binnen met ramen en schuifpui tegenover elkaar open op een dikke kier en met de ventilator aan. We zaten met hansklokkapsels aan de tafels te lunchen.
Lekker natafelen, bakje koffie, puntje vlaai, en toen werden we wat stiller, we kregen massaal bezoek van de man met de hamer.
Toen iedereen huiswaarts ging en DH Evelien naar het station bracht, dutte ik een beetje in, Jon lag naast me op de bank te pitten en Sherlock? Die lag onder ons bed, hij had Evelien ‘s morgens naar beneden horen komen en schoot toen onze slaapkamer in. Hij kwam weer pas tevoorschijn toen het eind van de middag stil was in huis.
Een uur na vertrek belde Evelien ons aangedaan op, een zakkenroller had in Rotterdam haar portemonnee uit haar tas gejat, ze was hier achter gekomen toen ze van perron moest wisselen. Ze rende weer terug naar het eerdere perron en zag een oude vrouw bukken om haar portemonnee van de grond op te rapen. Leeg uiteraard. Gelukkig bewaarde ze haar pasjes elders, maar het geld (iets meer dan €100,-) was ze kwijt. De politie ging de bewakingsbeelden bekijken, hopelijk was de dader herkenbaar in beeld. Ik heb zo met haar te doen, ze was de hele middag al bleek van vermoeidheid, en dan krijg je dit voor je kiezen. Het geld was zo overgemaakt, maar de schrik kan je helaas niet even verhelpen.
Sherlock was heel dapper gisteravond, hij was op weg naar de schuifpui op zoek naar Jon toen hij DH op de bank zag zitten; hij bleef staan en keek aandachtig naar de Happy Socks aan de voeten van DH. Mijn lief zei wat tegen hem, en hij deed een paar stapjes richting de bank, je zag hem moed verzamelen om op de bank te springen, maar hij schrok van iets en liep toen weer naar de schuifpui.
Oh dat gaat goed komen, het zal me niks verbazen dat na nog een paar avonden van bank hangen Sherlock op schoot zit bij mijn ventje.
We hoorden even later herrie uit de keuken komen, bleken de twee boefjes achter elkaar aan in en uit de kartonnen doos te springen, en even later renden ze elkaar uitdagend achterna door de kamer. Oh ze spelen samen 🎉🎉😻
Weer wat later kwam Jon van buiten uit aanlopen (DH en ik wisselden de portiers functie af) en plofte naast Sherlock neer op de koele tegelvloer, in afwachting op het eten serveren in de garage.
Ze renden weer voor me uit de keuken in en even later zaten ze gebroederlijk naast elkaar te eten in de garage. “Welterusten jongens, en lief zijn hè.”
Plannen voor vandaag: aan de Great Barrier Reef werken, de was doen, terras ontdoen van onkruid als het stopt met regenen, kleren voor de uitvaart van mijn schoonzus klaarleggen zodat ik die stress niet heb de rest van de week, en bedenken wat we vandaag gaan eten.
Wat een fijne dag, we waren de hele zaterdagmiddag op bezoek bij onze jongste dochter en haar vriend, zijn moeder was er ook en halverwege de middag kwamen onze zoon en zijn lief er bij, terwijl mijn DH onze oudste dochter van het station ophaalde. En zo zaten we heerlijk af te koelen in de tuin, muziekje aan en genieten van elkaars gezelschap, wat een rijkdom.
Evelien dook vlak na het eten in bed, ze was zo moe, drukke dagen achter de rug en nog steeds last van de bijwerking (misselijk na het eten) van haar tweede Pfizer prik zes weken geleden.
Sherlock durfde pas vanonder ons bed te komen toen hij al een uur geen geluiden van boven had gehoord, en sluipend kwam hij de woonkamer in, maar toen hij Jon zag vergat hij zijn angst en rende kirrend op hem af. En even later lagen ze samen naar de voetbal te kijken
Elke keer als DH kuchte, ging verzitten of wat zei keek Sherlock eerst naar hem en dan naar mij; “‘t Is goed ventje, kijk maar lekker verder”.
Van het gerommel van de onweer en enkele flitsen keek hij niet op of om, net als Jon die diep zuchtend zijn kopje neerlegde, hij dacht vast hetzelfde over de wedstrijd als ik, vooral dat constante getoeter van de supporters vond ik irritant, wat een kut geluid, kan iemand die toeter niet even afpakken?
Jon moest voor het slapen gaan nog even naar buiten voor een pitstop, de dikke groene kikker welterusten kussen en kijken of de egels al hun eten op hadden. Sherlock zat al die tijd met zijn neusje in de kier van de schuifpui, zo kreeg hij toch ook een frisse neus. Met trillende staarten keken ze toe hoe ik hun etensbakjes vulde met een bodempje droge brokjes en daarop een schepje tonijn, ze renden voor me uit de garage in en vielen aan op hun eten alsof ze nog niks hadden gehad vandaag 😆
Vandaag Vaderdag, lekker met het hele gezin hier lunchen, gezellig 🥰
We beginnen met een hele grote up, vandaag is onze jongste 25 jaar geworden, hier in de armen van mijn vader een paar uur na haar geboorte
We gingen vanavond bij haar op bezoek beladen met cadeautjes, suf genoeg heb ik niet één foto gemaakt, nou ja, niet suf maar gewoon teveel afleiding om er aan te denken.
Voor de middag kregen we het nare bericht dat de zus van mijn lief was overleden, ze lag net twee dagen in het hospice en we hadden woensdag afscheid genomen. Heel verdrietig allemaal, ze is slechts 72 geworden.
Vanmiddag had ik een afspraak bij de dierenkliniek met Sherlock, zie hem hier op tafel zitten, ze hadden net tikkertje gedaan en op het laatst wilde Jon niet meer maar Sherlock wel. Dat werd brommen en hij kreeg zelfs een tikje van Jon die daarna met zijn rug naar hem toe ging zitten, Sherlock overweegt paardje rijden maar laat dit gelukkig uit zijn hoofd, en toen nam ik deze foto.
Sherlock in de dwangkooi krijgen ging verrassend makkelijk; eenmaal in de keuken gelokt door Jon’s gemiauw en het geluid van kattensnoepjes liet hij zich zo oppakken en hup rustig in de kooi zetten en hem tegenhoudend hup deksel dicht. Nog voordat ik het blauwe doek (restje verduisteringsgordijn) over de kooi had gelegd was hij paniekerig op zoek naar de uitgang, maar eenmaal afgedekt was hij gelijk gekalmeerd.
En toen moest ik onze eigen kooi even pakken om in de auto te zetten, voor de terugweg. En hup stootte ik met deze kooi die hoog op een kast stond een fles zonnebloemolie om en hup schoot het dopje er af en liep het net zo huppend over mijn arm, been en in de auto ontdekte ik dat het ook op mijn jurk zat. Verdorie, en geen tijd om te douchen he, dus hup met een doekje mezelf een beetje ontvetten gauw naar de dierenarts, waar iedereen die na mij kwam vast zin in bitterballen kreeg, want de olie in de fles was al twee keer gebruikt voor snacks.
Sherlock gaf geen kik tijdens de rit, en ook niet toen het doek opzij ging en hij tegen de wand getrokken werd en een injectie kreeg waardoor hij in een lichte slaap kwam. Hij was de rust zelve.
Onderzoek wees uit dat hij een flinke tandvleesontsteking had precies langs zijn nog aanwezige tanden en kiezen, ze had gelezen dat hij dit in maart ook had en hieraan was geopereerd, dat de loszittende tanden en kiezen dmv hevelen waren verwijderd was een slecht teken, zei ze. En dat de ontsteking alleen rond/onder de tanden en kiezen zat was een typisch beeld, je kreeg dit wel even weg met antibiotica maar dan kwam het na een korte tijd weer terug en moest hij weer een kuurtje slikken. Chronisch aan de antibiotica was geen optie.
Ze kwam dit soort van kwalen helaas te vaak (wekelijks) tegen, vooral bij katten die niesziekte hadden doorgemaakt. De enige behandeling die echt effectief was, was alle tanden en kiezen verwijderen 😱 en na een week van pijnstilling, zacht voer en een antibioticakuur zou hij zich al een stuk beter voelen. De genezing van de mondholte na zo’n operatie zou weken tot zelfs maanden kunnen duren, ocharme. Ze zei dat er ook veel mensen kiezen voor euthanasie om het beestje voor verder lijden te behoeden, en ook kiest men hiervoor vanwege het kostenplaatje. Ze zei dat ik er maar even goed over na moest denken, verdrietig reed ik met een suffige Sherlock naar huis.
Ik voel me zachtjes uitgedrukt genaaid door de opvang, ik dacht een licht verwilderde doch verder gezonde kat te hebben gekocht. De medische gegevens van de ingreep in maart kreeg ik pas toen ik er om vroeg nadat ik zag dat hij een geschoren plekje op zijn pootje had en ik nergens la uitslagen hiervan zag.
PS. De dierenopvang in Krimpen had deze info niet, ze hebben het bij het asiel opgevraagd waar Sherlock binnen was gekomen.
Ik heb ze een e-mail gestuurd met een update zoals ik elke week doe (dat wilden ze graag) en ergens hoop ik dat ze aanbieden om (mee) te betalen, €850,- puur voor de operatie, en dan komen er nog kosten bij voor de medicijnen, bloedonderzoek, foto’s en nacontrole.
One small step for a cat, one giant leap for Sherlock. Ik heb hem mogen aaien 😻🥳🎉
Sherlock was vanmiddag al vanonder de bank gekomen ipv pas met het donker worden, en liep snel en hard miepend naar boven, hoge nood denk ik. De rest van de tijd zat hij op onze slaapkamer, hij was al een paar keer miepend naar de trap gekomen toen hij mij hoorde praten tegen Jon.
Om tien uur (vanavond) stond ik in de keuken met een kletsende Jon toen Sherlock naar beneden kwam rennen. Ik had Jon een kattensnoepje gegeven en rolde er ook een naar Sherlock, plots stond hij met zijn neusje bij Jon maar werd weggebromd. Ik pakte weer een snoepje voor Sherlock, en hij at het uit mijn hand. 🤭 🥳
Toen ik er nog eentje op de grond legde stond hij toe dat ik hem over zijn kopje aaide, heel even en toen stapte hij achteruit. Ik gaf hem nog een snoepje, aaide hem weer, en dit leek hij wel fijn te vinden. Hij stapte weer achteruit, ik stak mijn hand uit, en toen liep hij naar mijn hand toe om zich weer te laten aaien! Hij liet het toe dat ik hem van neus tot puntje van zijn staart aaide, en toen ik hem over zijn wangetje aaide, -en toen sprongen de tranen in mijn ogen- ging hij erbij liggen en genoot van de aaitjes langs zijn kopje en over zijn rug.
Wie had dit durven dromen? Hij schrikt nu wel als ik op sta, hij moet echt nog wennen aan bewegende mensen en bewegende objecten zoals gordijnen, stoelen of een tas. Het viel me op dat zijn vachtje al mooi begint te glanzen, maar dat het nog wel viezig is, alsof hij zich niet goed heeft kunnen verzorgen; mijn handen zaten vol haren, de grond lag ook bezaaid met plukken haar na deze aaibeurtjes. Zal wel van stress zijn, en misschien dat hij zijn wintervacht je verliest.
Hij zoekt steeds toenadering tot Jon, die liggend op tafel hem zachtjes grommend waarschuwt, maar tot nu toe nog niks heeft gedaan van slaan.
Hij probeert het even, gaat dan zo dicht mogelijk bij Jon zitten als hij mag, en springt daarna weer terug in de groene stoel.
En af en toe springt hij op als hij schrikt van een geluid, de vaatwasser die plots gaat spoelen, of als hij vogels hoort die hij van dichterbij wilt zien. De schuifpui staat op een kier en dan zit hij er met zijn neusje voor, en al die tijd houd Jon hem in de gaten. Op deze foto lijkt hij groot, maar hij is de helft van Jon.
Ik hoop dat Jon het snel in gaat zien dat het manneke het goed bedoelt.
Sherlock zag hoe ik Jon via de schuifpui naar buiten liet, hij schrok zich rot van het geluid van de schuifpui maar liep er gelijk weer naar toe, en nou loopt hij roepend van de schuifpui naar de hal en terug, best wel zielig.
Hij ging net languit liggen, ik zag zijn buikje en hel lijkt of hij daar een lichte streep heeft zitten.
En zojuist sprong hij al kletsend achter me op tafel
Ik zit in de gele stoel en hij kijkt even wat ik van plan ben
En toen ging hij liggen en liet zich aaien, eerst zijn kinnetje en toen draaide hij zich op zijn zij om meer aaitjes te kunnen ontvangen. Helaas kon ik er niet goed bij en met het verschuiven van de stoel schrok hij en sprong hij weer van tafel af. Ik ben benieuwd hoe ver we morgen komen 😀
Eind april liep er midden op de dag een egel door de tuin, dat is foute boel, en ik ging er snel naar toe, toen hij me zag rolde hij zich op en ik kon hem zo in een plastic bak rollen waar de vetbollen voor de vogels in hadden gezeten. Even een telefoontje plegen naar de opvang, zodat ze wisten dat er een patiënt aankwam. De bak zette ik in een diepvriesvak om afkoelen te voorkomen en dekte het beestje toe met proppen krantenpapier. De tas zette ik klem in de kofferbak, er kwam een vreselijke lucht uit de tas, poeh.
De egelopvang zit gelukkig maar op tien minuten rijden van ons vandaan, hierin Roosendaal, en hij had alles al klaargezet in de egel kamer (in een tuinhuisje). Ik vulde buiten alle gegevens in, vanwege de rottingslucht en COVID19 had ik geen behoefte om mee het tuinhuisje in te gaan. De verzorger zei -toen hij zag waar ik de egel had gevonden- dat ik bij thuiskomst mijn handen heel goed moest wassen, want in onze wijk heerste alweer een dodelijke egel virus. Hij zou gelijk een bloedmonster afnemen om te laten onderzoeken, en ik zou op de hoogte gehouden worden bij ontwikkelingen.
Toen ik afgelopen week in de krant las dat er weer zoveel egels uit onze wijk waren overleden aan dit virus, dacht ik dat “onze” egel het ook niet had gered. Totdat de opvang opeens belde met het heugelijke nieuws dat ons manneke slechts gewond was aan een pootje en zijkant van het lijf, en dat hij er bovenop was gekomen. Ze gingen hem alleen niet in onze wijk terug uitzetten vanwege het virus. Ah gelukkig, zo kan deze 🦔 nog een mooi leven hebben.
Sherlock zat de hele dag onder de bank, hij liet zich even zien en horen toen ik met Jon speelde, maar Jon moedigde samenspelen niet aan. Toen ik tv zat te kijken stak hij opeens zijn kopje boven de leuning van de bank uit, hij keek me aan (ik begroette hem), sprong op de grond, liep even naar de tv en liep toen weer de grond af snuffelend terug onder de bank. En wat later rende hij vanuit de keuken de kamer in, ik had hem niet eens de andere kant op zien lopen. Hij liep over de bank en keek me lief aan, maar durfde niet dichterbij te komen, hij klom op het kastje waar de kamerlinde staat en dook weer onder de bank. Even later hoort hij Jon in de gang en loopt hij er snel naar toe via de keuken
Jon is ondertussen via de kamerdeur omgelopen en ligt bij de keukendeur vergenoegzaam te luisteren hoe Sherlock al miepend en miauwend hem naar boven rennend loopt te zoeken. Ik loop naar de hal en Jon, denkend dat hij naar buiten mag, volgt me. En dan komt ons miepertje de trap aflopen, ziet Jon liggen, en miauwt helemaal happy,
maar Jon wilt niet dat hij dichterbij komt, dus gaat Sherlock er ook bij liggen. Ahgossie, zie ze daar liggen, links Sherlock, rechts Jon
Jon staat op, hij wilt naar buiten, en Sherlock wilt best wel met hem mee
Maar omdat Jon gromt wil ik hem niet gelijk naar buiten laten, ik haal uit de keuken een snoepstaafje, Jon komt gelijk naar me toe en ik geef hem een stukje in de kamer, en dan mag hij via de schuifpui naar buiten. Sherlock zit nog in de hal, hij stapt achteruit als ik naar hem toe wil lopen, dus stap ik weer achteruit en rol een stukje snoepstaaf zijn kant op. Hij eet het lekker op en loopt dan een tijdje roepend heen en weer door het huis op zoek naar Jon.
En terwijl ik dit typ loopt hij redelijk op zijn gemak vanuit de keuken naar de schuifpui, mij lief aankijkend en ik rustig praten tegen hem maar daarna hem negeren als hij blijft kijken. Hij loopt alert de hele kamer door, kijkt in het kattenkasteel en drinkt aan de andere kant van de tv uit de waterbak. Hier zit een gelukkig mens en boven hoor ik een ander gelukkig mens tegen Sherlock praten, “hallo ventje”. Hij stond daar ook op het gemakje de werkkamer binnen te kijken, en liep daarna rustig over de overloop.
We zijn een half uur verder en zitten naar een film te kijken (Save), Sherlock komt op zijn gemakje de woonkamer in lopen, springt op de tafel, kijkt wat rond en loopt dan weer de hal in. Lekker hoor, dat hij nou ook de boel durft te verkennen terwijl we beneden zitten, en dat hij niet bang is van ons, zolang we maar blijven zitten.
Jon komt via de schuifpui weer naar binnen, Sherlock was net naar boven en komt kletsend naar beneden, ziet Jon onder de tafel liggen
en huppelt recht op hem af, ondertussen wel even checken of manlief en ik blijven zitten. Jon gromt en Sherlock gaat een stukje van hem af ook lekker liggen
En steeds probeert hij weer in contact te komen met Jon, hij is voor de dooie dood niet bang, kijk nou toch. Jon zit bij het raam en gromt, maar doet verder niks als Sherlock op de quilt gaat liggen.
En ondertussen wordt op tv de ene na de andere slechterik neergeknald, hoppa.
Jon begint best wel geïrriteerd te raken van de adoratie, zijn stem slaat er gewoon een beetje van over. Oeps, dat klinkt niet echt mannelijk. Ik geef ze allebei een schaaltje met tonijn op water (toemaar) de schaaltjes zet ik op zo’n drie tegels van elkaar.
Jon wacht niet op Sherlock en begint al te eten, Sherlock die geschrokken was dat ik opstond en naar de keuken liep was naar boven gerend. Het gebedel van Jon in de keuken had hem al naar de hal gelokt, en de kamer in nog voordat Jon zijn schaaltje leeg had. Sherlock loopt zijn eigen schaaltje voorbij en steekt zijn neusje in het schaaltje van Jon die verbouwereerd achteruit stapt WTF? Manlief en ik kijken mekaar aan, wie had dat gedacht?! Jon herpakt zich, gromt en eet weer verder, Sherlock neemt een paar hapjes en gaat dan bij de stoel zitten.
Het is half twee als we naar bed gaan, Jon mag voor zijn rust weer in de garage slapen, en Sherlock eet zijn schaaltje leeg en loopt daarna door het huis te banjeren, hij is zo te horen Jon kwijt. Ik vind het te spannend nog om ze samen in de kamer te laten, ik ben bang dat Jon gaat meppen. Wat is wijsheid he, we bekijken het met de dag.
Nederlands
English
Français
Afrikaans
Deutsch
Italiano
Español
العربية
简体中文
Português
Русский