Het zit er op, koffie met gebak (dat veel lekkerder smaakt dan het er op de foto uit ziet)
om te vieren dat de chemo’s en bestralingen niet voor niets zijn geweest; vandaag kreeg mijn lief de laatste bestraling met daarna een gesprek met de behandelende radiologische oncoloog.
Alleen maar goed nieuws: van de grote tumor in de linker long is op een paar snippertjes restafval niets meer te zien, en de bestralingen afgelopen 2 weken van de kleine tumor in de rechter long lijken ook hun vruchten te hebben afgeworpen. Wat nu hiervan te zien is zal de komende tijd door het lichaam opgeruimd worden, het breekt eerst uiteen in kleine stukjes en die stukjes worden dan steeds kleiner. Het kan wel een jaar duren eer deze stukjes helemaal weg zijn.
Dat de andere tumor nu al is opgelost komt omdat dit een kleincellige carcinoom was die heel goed reageerde op de chemo. De andere kleine tumor reageerde veel minder op de chemo, ze denkt ook dat dit een andere soort tumor is.
Mocht bij de controles te zien zijn dat hij weer groeit dan wordt hier een biopt van genomen om een juiste behandeling te kunnen starten.
De oncologe was heel optimistisch over de prognose, en dat de bestralingen van het hoofd zonder noemenswaardige bijwerkingen zijn verlopen stemde haar zeer vrolijk. Het is op zich al een heel vrolijk persoon, helaas voor het bestralingscentrum vertrekt ze over een paar weken naar haar nieuwe baan in Brussel.
Er is een last van onze schouders gevallen, het is opeens een stuk lichter in mijn hoofd, en we durven nu echt weer te dromen over later. Nu nog een miljoentje winnen met de loterij 😎
Als het fenomeen schootkat nog niet bestond had Fay het wel uitgevonden, wat een kroelkont is dit, en ze vlijt zich na uitgebreide kopjes te hebben gegeven tegen hand, mobieltje, afstandsbediening of iPad gezellig op schoot, en wel dusdanig dat ze kan meekijken op mijn iPad. Kopjes geven tegen een kopje koffie heeft ze ook eens gedaan met gevolg dat mijn decolleté vol liep met koffie, ik snel opstond en zij zich net zo snel stevig vasthield aan mijn schoot met alle nageltjes die ze had, met gevolg dat ik allemaal gaatjes had in mijn huid en lusjes aan mijn broek.
Puk zat naar buiten te kijken, hij had Jon in het snotje en wilde het liefst ook aan de andere kant van het raam zitten.
Puk ging gelijk naast Jon eten toen hij binnen was en gedoogde zowaar drie aaien over zijn rug. Toen ik voor de vierde keer wilde aanzetten keek hij me aan met een “dacht het niet vrouwmens” blik, en schoot weg. Later kregen ze snoepjes en deze at Puk uit mijn hand, een zeer vluchtige aai tijdens het eten (meer een aanraking tijdens de vlucht) en toen weer een snoepje uit mijn hand. We komen er wel. Hij loopt nu ook niet meer weg als hij op tafel ligt en manlief loopt voorbij, en als ik bij de schuifpui sta om Sherlock of Jon binnen te laten, staat hij naast me, maar wel met een oog op mij, want als ik dan buk om hem te aaien, stapt hij snel buiten handbereik. Fay moet ik echt tegenhouden of ze glipt naar buiten.
Over buiten gesproken, kijk eens hoe mooi deze Fatsia Japonica weer uitloopt, hij heeft het naar zijn zin
Wat een kunstwerk, al dat nieuwe blad dat uit de knoppen komt
Allemaal baby pruimpjes aan de boom, jee, ik heb er nou al zin in in, en de minisering doet ook zo lekker haar best
Als afsluiter een kort filmpje van hoe het hier dagelijks aan toe gaat, alleen ben ik meestal net te laat met filmen. Je ziet Sherlock die het vierkante kersthangertje aanvalt
Wat hebben onze poezenbeesten het toch goed. Je moet er niet aan denken als hier opeens oorlog uitbreekt en huisdieren plots zwerfdieren worden, zoals nu in Oekraïne, wat een ellende toch. Gelukkig zijn er mensen die zich juist om deze dieren bekommeren, zoals Essie, de verzorgster van de dierenopvang die Puk en Fay in huis nam ter socialisatie, ze zamelt nu via getfundet.nl geld in, alle beetjes helpen. Klik hier
Nederlands
English
Français
Afrikaans
Deutsch
Italiano
Español
العربية
简体中文
Português
Русский