Op weg naar het winkelcentrum fiets ik langs het voetbalveldje aka Soccerfield voor Pokemon spelers,

en heel toepasselijk en niet onverwachts is een groep basisschool jongens daar aan het voetballen. Ik parkeer mijn fiets een stukje verder op uit het zicht van de kinderen om Pokemon uit de gym te gooien, als drie meisjes op de fiets aan komen rijden, ze fietsen zo langzaam dat ze bijna stil staan. De oudste hoor ik richting de jongens kijkend zeggen: “zullen we ze joinen met voetballen?”, waarop een jonger meisje naast haar fietsend haar vol bewondering aankijkt en knikt, geen idee wat joinen betekent maar het klinkt spannend.
Op de terugweg zie ik ze samen met de jongens voetballen,  en als ik even later onze oprit op fiets, zie ik dat de buurkinderen iets verder op in de straat ook aan het voetballen zijn, leuk hoor.

Gisteren was geen weer om in de tuin aan de gang te gaan, ik ging lekker op de naaikamer lapjes strijken en op de stof leggen voor pagina #4 met crazy patchwork. Jon liep over de lapjes heen naar het plekje onder het raam, lekker boven de verwarming.

Het regende, hagelde en aan het eind van de middag was het flink aan het bliksemen, en toen ik stond te koken brak het zonnetje door en kwam er een regenboog 🌈
Na het eten haalde ik mijn naaispullen van boven en ging lekker in de woonkamer aan tafel zitten, even dit blok afmaken zodat ik de volgende dag -vandaag dus- de siersteekjes er op kon gaan zetten. Hoor ik nou mensen knarsetanden bij het zien van dat gele lapje met rondjes in felle kleuren en dat witte lapje met pimpampoentjes?  😆 ik vond het halverwege wel erg op elkaar afgestemd en saai worden. En het woord “crazy” is met deze twee lapjes wel toepasselijk.  De vier lapjes rechts onder heb ik trouwens ook gebruikt om mondmaskers van te maken, het lijkt wel een eeuw geleden en toch ook weer niet, er is zoveel gebeurd de afgelopen jaren.

Aan de linker en rechterkant van het crazy patchworkblok heb ik de stofrandjes onder gevouwen en vastgenaaid, de boven- en onderkant worden later naar binnen gevouwen als ik de pagina’s tegen elkaar vastnaai. De kleine rijgsteekjes waarmee ik de lapjes heb vastgezet zullen na afloop niet meer zo goed te zien zijn, hier komen namelijk de vele siersteekjes. We gaan het beleven.

Ik had een maand eerder al een probeersel gemaakt bij een naadje van mijn schootkussen; zie hier de kussenrol die op mijn schoot ligt als Jon er niet ligt waar ik dan mijn iPad op zet, of met mijn armen op steun als ik zit te handwerken. Ideaal!

Ik heb maar een naadje bedekt met een simpele steek, en ik liet het hierbij wegens gebrek aan inspiratie.

Sherlock en Fay zijn moe na een ochtend buiten rennen, ze hebben mekaar gewassen en zullen hier de komende uren nog wel liggen.

Jon laat zich even niet zien; vrijdagmiddag was hij bij de dierenarts vanwege oogontsteking aan beide oogjes die nu vier maal per dag een gedruppeld moeten worden. De dierenarts bekeek zijn ogen nadat het met een gifgroene vloeistof was gedruppeld, er waren geen beschadigingen te zien. Hij schreef oogzalf voor, en toen hij zei dat Jon deze vier maal per dag moest krijgen voor twee weken lang, dacht ik “holy shit, nee toch, vier keer per dag?”, maar ik dacht hardop en hij moest lachen. Nou, dat gaat een feestje worden. De eerste drie, vier keer zal makkelijk gaan, maar daarna ziet Jon me al aankomen en moet ik alle kunstjes uit de kast halen om hem te kunnen behandelen.