Goeiemorgen, klaar voor het weekend? Even niks moeten, heerlijk. Foto van Sophie om mee te starten, haar eerste tandje is doorgebroken, al is deze nog niet zichtbaar op de foto. Over negen dagen is ze al een half jaar oud ☺️
Bij manlief zijn twee van de drie precisie bestralingen achter de rug, de eerste (donderdag) duurde het langst, dit was de grootste tumor met oedeem rondom die ook de epileptische insulten veroorzaakt. Donderdagavond was het weer raak, de Midazolam neusspray werkt gelukkig snel, en dat zorgt voor rust, zeker nu meer insulten mogelijk zijn nu al twee tumoren door de bestralingen tot het kookpunt verhit zijn geweest en er hierdoor meer oedeem rond zit. Wat ook voor rust geeft is de wetenschap dat we na het toedienen van de neusspray gewoon thuis kunnen blijven (tenzij het insult niet overgaat na de tweede spray), geen hectiek van SEH maar gewoon kassie an en thuisblijven.
Vrijdag was de tweede tumor aan de beurt, DH was met een half uur klaar en bij thuiskomst ging ik even langs bij de overbuurman die ons zag uitstappen. Hij wist nog niet van de uitzaaiingen maar had mijn wederhelft wel met de rollator zien lopen, en hij schrok zichtbaar toen ik hem vertelde van de laatste ontwikkelingen, hij kreeg zelfs vochtige ogen, maar toen ik zei dat we optimistisch waren omdat de longarts/ oncoloog dit ook was, slikte hij en knikte hij bemoedigend. Ik mocht hem ten alle tijden bellen als ik even de deur uit moest en manlief niet alleen thuis durfde te laten, hij zou hem dan gezelschap houden tot ik weer thuis was. Zo lief, en geruststellend om te weten.
Tijdens de bestralingen zat ik te borduren, 5 tot 10 minuten per vierkantje, de klok was het laatste wat moest gebeuren
Eerder had ik het donkergroene koordje aan de lepel uitgehaald
en vervangen door een zilveren koordje, veel beter
Daarna borduurde ik verder,
En verder
En verder
En -jullie hebben het al door- verder
Tot ik het gistermiddag afmaakte
Of toch niet helemaal
Wat een bak zeg, dit zal ik zo nog borduren. Maar hier kan je goed zien waar ik de volgende keer echt op moet letten: de te dikke lijnen van de permanente stift. Ik had een speciale stift voor stof gebruikt die helaas snel dikke lijnen maakte, en ik had een “het zal me aan mijn reet roesten, als het er maar op staat” houding, moe van de hectiek en snakkend naar een klein en overzichtelijk wachtkamerhandwerkje. Maar nu stoort het me dat de donkere lijnen door de borduursteekjes heen schijnen. Altijd fijn als de maakster anderen wijst op onvolkomenheden, hoewel het meestal zo is dat als ik niks had gezegd het niet was opgevallen, maar in dit geval heb ik zo mijn twijfels. Mijn lieverd zegt vaak dat ik niet zo streng moet zijn voor mezelf, als ik ontdek dat ik iets ben vergeten of zo.
Mijn andere wachtkamerhandwerk, de gehaakte hexagonbloemen, lukt me alleen als ik niks aan mijn hoofd heb, want hier moet ik tellen en goed opletten wil ik dat elke bloem dezelfde maat en vorm heeft.
De katten beginnen de komende lente te voelen, vanachter het raam wel te verstaan, Fay ligt te genieten van de warme tegels en laat haar buikje verwarmen door de zonnestralen
Samen klaar met de vogeltelling, een korte wasbeurt en nu even slapen, oh wacht, even lachen naar de persfotograaf.
Jon smikkelt van een verse muis als we net terugkomen van de bestraling, laat de helft midden op het pad liggen en loopt mee naar binnen. Toen ik terugliep van het gesprek met de overbuurman wipte ik met een takje het achterlijfje van de muis aan de kant, stel je voor dat er iemand op zou gaan staan 🤢 Maar een tijdje later zag ik met het naar buiten laten van Jon dat Sherlock het had gevonden en het ook wel een smakelijk hapje vond. Jon keek even of hij het goed had gezien
en liep toen hoofdschuddend terug naar binnen
Sherlock klopte even later aan bij het keukenraam en schrokte nog een half bakje aan brokjes naar binnen, het halve muisje was blijkbaar net genoeg voor een holle kies, o wacht, die heeft hij niet meer. Toch knap hè hoe een gebitloos bekkie een muisje kan kraken tot hapklare stukjes. En toen klom hij bij mij op schoot 🥹, dit doet hij de laatste week vaker, gewoon even bij me komen buurten, kopjes geven, bedelen om aaitjes en keihard spinnen, om na een paar minuten even lekker te gaan liggen met zijn voorpootjes vlak onder mijn kin, zo lief. Maar hij heeft geen rust in zijn lijfje en springt er na een tijdje toch weer af om naar buiten gelaten te worden.
Als Fay in de kamer is en merkt dat Sherlock op mijn schoot springt, is ze er als de kippen bij,
het liefst heeft ze dat Sherlock er dan ook gezellig bij blijft zitten, maar helaas, haar enthousiasme is teveel voor Sherlock en hij springt er weer vanaf
alleen op de toren krijgt ze dit voor elkaar, het is er ook wat ruimer, dat zal het zijn.
Oh en ik mag Fay als ze naast me op de grond staat haar bovenlijfje even vasthouden terwijl ze wel met haar achterpootjes op de grond blijft staan. Helemaal optillen is bij dit mokkeltje echt een no-go area, ze schiet dan in de stress en rent weg, zo merkte ik een maand geleden weer. Dus laat ik ze nu weer rustig wennen aan half optillen en als ze nog maar dénkt aan het loswurmen dan laat ik ze al los. Ik hoop ze over een jaar toch wel zover te krijgen dat ik ze kan optillen, want naar de dierenarts gaan voor een inenting of zo lukt momenteel alleen als ze bewusteloos is.
Ze vertrouwt me genoeg om al op de vensterbank te springen als ik het keukenraam nog moet openen (ze heeft zichzelf dan in een hoek klem gezet), maar als ik hier te lang over doe, dan peert ze hem weer snel. Jeugdtrauma.
Sherlock kan ik wel al een tijdje vasthouden en knuffelen als ik hem van de grond oppak, dus hoop ik dit ook voor elkaar te krijgen bij Fay.
