Het warme en vochtige weer maakt dat de tuin er prachtig en groen bij staat, de mini sering is na de snoeibeurt in juni weer aan het bloeien

De hortensia doet het geweldig, deze heeft in het voorjaar een snoeibeurt gekregen waarbij ik de helft van de plant kort heb geknipt, deze takken lijken nu ook bloemknoppen te vormen. Deze variant bloeit het hele jaar door met nieuwe bloemen

En de Thalictrum is de lucht in geschoten, sommige stengels zijn meer dan twee meter hoog! Hier groeit hij door de geel bloeiende budleija, die steun heeft hij wel nodig

Want de stengels zijn erg fragiel

Een paar spelende katten die er door rennen en ze liggen plat, gelukkig is er nog niet een afgebroken. Er staan een stuk of vijf door de tuin verspreid.

het gras groeit als een malle na de voeding van twee weken geleden (elke drie maanden krijgt het wat te eten), en de graskantjes doen lekker mee. Tijd om hier wat aan te doen voordat het gras het terras over neemt, de voegen in het terras maakte ik ook gelijk onkruidvrij, na deze foto’s veegde ik er nog wat breker zand in bij gebrek aan zandbakzand.

Maar wacht, er is nog meer; jaja, dat komt vanavond of morgen wel weer. Een paar keer per jaar steek ik met een graskantschep de randen recht af en de rest van de tijd werk ik het bij met een graskantschaar. Ik zit al met een scheef oog naar eentje met lange steel te kijken, zou dit makkelijker werken? Even dacht ik nog een grastrimmer te vragen voor mijn verjaardag, maar heb dit idee toch maar laten varen; er gaan tientallen cm’s aan plastic snoer op per beurt, en dat gaat ergens naar toe hè. Nee, dan maar met de hand knippen, er zwerft al genoeg plastic in het milieu.

Je wordt gewoon bang om nog iets te eten of drinken, zo hoorde ik op tv over dat de diervoerproducenten doodleuk levensmiddelen die niet meer in de winkel verkocht kunnen worden inclusief verpakkingen vermalen en dit tot voer verwerken. En zo krijgen niet alleen de dieren maar ook de consumenten de microplastics binnen, jong en oud. Ik werd er een beetje misselijk van, waarom doen ze dat? Gemakzucht, productiekosten laag houden door meer massa in de vorm van onverteerbaar afval toe te voegen, dollartekens in de ogen en een “fuck it, wat niet weet wat niet deert” mentaliteit?
Waar is de controle op dit soort producties? En de boeren die zo van hun dieren houden, die zouden hiervoor op de barricade moeten gaan, de diervoerproducenten voor de rechter slepen. Ben benieuwd wat de politiek doet na het horen van deze wanstaltigheid, vrees dat dit onderaan het pappen en nat houden lijstje van Groningen en de toeslagen affaire van de belastingdienst (ingewikkelder kunnen we het niet maken, schandaliger wel) affaire komt.
Oeh, stop, ik heb een halve pagina even gewist, ik was op dreef gekomen en was druk in de weer met vingertje wijzen, adviezen geven, en voorspellingen doen, jakkes.

Even rustig (buik)ademhalen, geen koffie meer voor vandaag en zo lekker gaan naaien, daar word ik wel rustig van, mits de stof nu gewoon doet wat ik wil. Gisteren moesten de pootjes van Jon er aan te pas komen om de boel recht te laten lopen, de stof is echt prachtig van kwaliteit en soepel, een beetje te soepel

De halsbies had ik al met hele dunne vlieseline speciaal voor dit soort stof bestemd verstevigd, tegenzomen met de naaimachine was niet goed gegaan, het stiksel trok teveel, brrr, voorzichtig uithalen maar. Ik besloot deze dan maar met de hand tegen te zomen en ging hiervoor gezellig beneden aan tafel zitten terwijl manlief naar vrouwenvoetbal zat te kijken. De zoom van de hals en het beleg had ik van de hals af gelegd en toen vlak naast de naad op het beleg rondom genaaid, zodat de bies na omvouwen niet de neiging heeft om in het zicht te rollen tijdens het dragen. Zie ook hier

Jon vond het geweldig dat ik aan tafel zat en kwam er bij zitten

Ik ga er zo verder mee aan de slag, eerst de mouwen er in zetten en dan de zijnaden sluiten alsmede ook de steekzakken (de stof is te dun om er een ander soort zak op te maken), aflocken en rolzoompjes maken in mouwen en onderkant jurk. Ik denk dat als ik er achter mekaar aan zou werken een hele jurk met een paar uur klaar zou zijn, maar ja, een mens moet ook poezen knuffelen en in de tuin wat doen, en luieren met de tv aan, genietend van een bakje koffie.

De katten waren op Jon na vrijdagnacht weer buiten gebleven, ze hadden geen zin in brokjes toen ik om half elf rammelde met de bakjes. Dan niet. De volgende morgen stortte ze zich uitgehongerd op hun brokjes, Fay was als eerste binnen en was al klaar met eten, Sherlock en Puk kwamen met wat vertraging binnen, van de schuifpui naar de keuken kan je in een rechte lijn lopen, maar door Puk z’n kleffe geduw gaat het meestal in een kronkelende lijn waarbij je Sherlock hoort zuchten en soms zelfs opgeeft en weer naar buiten rent, Puk in verbijstering achterlatend. Jon (rechts in beeld) at al die tijd lekker rustig door.

En toen, gistermiddag, gebeurde het. Puk lag op het gras, ik liep er naar toe in de hoop zijn snoetje te mogen aaien voordat hij snel buiten handbereik stapte, en hij bleef liggen! Sterker nog, hij duwde zijn neusje tegen mijn vingers aan, en begon te spinnen toen ik hem over zijn kopje en rug aaide. Snel zette ik mijn camera aan, na acht maanden van mensenschuwe kat naar dit, nog even en hij springt op schoot 🥹

Binnen laat hij zich nu gewoon elke keer als ik langs loop aaien als hij op de poef of tafel ligt, en vanmorgen kon ik hem ook voor het eerst uitgebreid aaien toen hij onder tafel lag te chillen. Niet de meest handige houding voor mij, het aaien duurde ook niet lang. Hij was vannacht weer buiten, deze keer zonder zijn maatjes, ik probeerde hem nog naar binnen te lokken, maar hij had geen zin. Hij liet zich wel lekker aaien terwijl hij op het gras lag, maar daar bleef het bij.

Ik durf het nog niet aan om hem buiten op te pakken,  ben bang dat hij dan in paniek raakt. Dit oefen ik liever als hij binnen is,  gewoon net zoals ik bij Sherlock deed, van hele kort onder de buik beetje omhoog tillen maar wel met achterpootjes op de grond en weer loslaten, tot helemaal optillen maar wel net boven de grond en weer loslaten. En dan opeens kon ik hem optillen tot vlak tegen mijn borst aan, oei paniek bij hem, want wat zijn mijn ogen groot van zo dichtbij, en weer los. Het scheelde wel dat Sherlock toen al af en toe bij mij op schoot sprong en kort bleef liggen, daar heeft Puk zich nog niet aan gewaagd.

Toen ik vanmorgen de schuifpui opende kwam hij vanuit het schuurtje aanrennen en wachtend op zijn eten streek hij met zijn lijfje voorzichtig tegen mijn benen en liet hij een allerschattigst klein miauwtje horen. Ik smolt.