Naast de grote winterbloeiende kamperfoelie groeiden behoorlijke grote nieuwe nazaten, met een scherpe schep stak ik ze uit en zette ze zolang even op een beschutte plek in potten, klaar voor transplantatie elders. Ik heb ze ook als een haag gezien en geroken, zo leuk.
Ik wacht nog heel even met snoeien tot ze uitgebloeid zijn
We hadden een oppasdag bij ons Sophietje, ze lag nog in dromenland toen we aankwamen, ze lag in haar slaap geluidjes te maken, wat een schatje
Het was een volle dag van genieten, tijdens haar dutjes borduurde ik, en terwijl manlief na een dutje op de bank zich vermaakte met zijn hobby (postzegels) borduurde ik de opdracht van de dag van CrabappleHill Studio,
en toen het zonnetje doorbrak na een miezerige ochtend en deel van de middag, ging ik een stukje met haar wandelen, ze was binnen vijf minuten vertrokken
Tijdens het lopen door de buurt, waar mijn Pokemon app me op het laatst weer de weg naar huis leidde, zag ik deze struik vol met (giftige) bessen, wow. Ik zocht even op internet op hoe deze plant heet, dacht zelf aan een Contoneaster, maar die heeft meer ovaal ronde bladeren, en deze zijn puntiger: hij heet Hemelse bamboe. Heeft niks te maken met bamboe, is een gewone struik, de botanische naam is Nandida domestica.
Toen we weer thuiskwamen van het oppassen, bakte ik pannenkoeken, dat was toch alweer een paar maanden geleden dat we die op hadden, lekker hoor, echt comfort-food; heel simpel met roomboter en stroop, of roomboter en basterdsuiker, of met alledrie. Jon dacht ermee weg te komen door zich achter de stroopflessen te verstoppen, foei, een kat op tafel tijdens het eten. Ik was te moe om hem eraf te jagen, zolang hij daar maar bleef liggen. En dat deed hij.
Toen we die ochtend de deur uit gingen waren de katten alledrie buiten en in geen velden of wegen te bekennen, ze kwamen ook niet toen ik ze riep. Pas toen ik hun eten onder de veranda neerzette kwamen er twee aansloffen om te zien wat ik neerzette, maar naar binnen komen ho maar. En wat waren Jon en Sherlock blij toen we weer thuis kwamen, alleen Fay bleef maar weg, wat me zorgen baarde. Om half negen liepen Jon en Sherlock weer naar buiten, duidelijk met de missie hun meisje te vinden, en ja hoor, even later kwam ze aanrennen met de jongens in haar kielzog. Pak van ons hart. De volgende dag waren ze zeer argwanend als ze naar buiten gingen, ze stonden dan ook binnen een paar minuten weer aan de deur te miepen dat ze er in wilden. Daar trappen ze dus niet meer in, een hele dag verplicht buiten blijven.
Categoriearchief: Katten avonturen
Leuke dingen
Dinsdagmiddag moest ik gewoon even naar buiten, het was zo lekker fris en zonnig, en de hele tuin rook naar citroentjes, van de winterbloeiende struikkamperfoelie, hier een vorig jaar uitgeplante stek van de moederplant.
De Viburnum op de foto hieronder moet dit voorjaar ook flink ingekort worden, wist Jon nog, maar daar begin ik nu nog niet aan, over een paar weken pas. Het kan nu wel, maar kijk toch eens wat een bloemen die bijna open staan, en helaas zitten ze nog niet op de vorig jaar gesnoeide takken. Als ik deze takken er af snijd, zal ik ze in een grote bak water zetten, zodat de insecten toch nog iets te eten hebben.
(over een tijdje zal ik jullie overhoren, dan laat ik de foto’s zien en mogen jullie zeggen wat er te zien is 😂) De trompetplant kreeg ook een kleine snoeibeurt, Jon en Sherlock renden als mallen heen en weer, maar wilden voor de foto wel even poseren. Jon zit links, Sherlock rechts en Fay rent nog ergens rond, de photoshoot is haar geheel ontgaan.
.
En toen zag ik de bolacacia’s en ach, voor het eten kon ik toch wel eentje snoeien? Heerlijk, trapje erbij en zagen, knippen en gooien maar. En waar ik de afgelopen jaren dit deed om even boosheid op af te reageren, dacht ik nu alleen maar aan fijne dingen terwijl ik me in het zweet werkte: dat de boom over een tijdje weer mooi zou uitlopen, dat het met de zomer voor fijne schaduw zou zorgen, dat vers geknipte takken zo lekker roken.
Ik hoorde vogeltjes ongeduldig kwetteren, ze wilden eten maar ik stond in de weg, en even later zag ik ze toch dapper vlak naast me in het voerhuisje landen. Ik was klaar met de ene boom en besloot de linker toch ook maar te doen, een takje liet ik zitten voor de vogeltjes om op te zitten als ze op hun beurt moesten wachten tijdens het eten halen. Toen ik het klaar was floepte de verlichting aan, bij mekaar was het nog geen uurtje werk, dus dat viel mee.
Toen ik woensdag tijdens het middagdutje van mijn lief de takken ging verhakselen, was ik mijn snoeischaar kwijt, ah gevonden, wat een gekke plek. Zien jullie hem ook?
Ruim een uur later was alles klaar en opgeruimd, ik ging naar binnen en maakte manlief wakker, hij was helemaal opgeknapt van het slapen in de door de zon heerlijk verwarmde woonkamer, het leek wel zomer! We gingen naar boven, hij om te gaan werken, en ik om te gaan naaien. Fay en Sherlock waren er als de kippen bij
Ik had maandag alles al geknipt, en het roze shirtje had ik maandagmiddag al gemaakt, schattig stofje he.
Helaas had mijn Pfaff overlocker een week eerder het begeven, nou ja, begeven, er was een schroefje los gerammeld die de naaldenhouder vasthoud aan de op-en-neer-stang, en het schroefje is zo klein dat de kans op het vinden ervan net zo groot is als een loterij winnen. Gelukkig had ik de overlocker van mijn tante nog, een voor mij onbekend merk, maar hij doet het goed, alleen heeft hij nog meer moeite met dikke lagen snijden dan de Pfaff. Misschien een geval van mes vernieuwen? Dus moest ik de dikke delen zelf afknippen, dit doe ik ook als ik in een zoom wil aflocken en een mooie rechte rand wil houden, starten en stoppen bij de inham.
Achteraf gezien had ik deze schoudersluiting helemaal weg kunnen laten, want het kan in gesloten toestand ook over het hoofd, pffff.
“Gaan we nog beginnen?”
Fay zit op een te klein geworden T-shirt van manlief dat nu mooi als voering kan dienen voor het bovenstukje van het tuinbroekje.
Drie uur later was alles op de drukknopen na klaar, deze sloeg ik er ‘s avonds in. Ik maak de broekjes met een extra kruis inzet, een gusset heet dat in het Engels. Deze zorgt voor meer ruimte bij gebruik van dikke luiers. Ook in pantalons van mannen wordt dit vaak gedaan, vooral als ze een flink klok-en-hamer-spel hebben die bij doorsnee broeken voor een hogere stem zorgen. Je ziet het ook bij jasjes en bloesjes. Enfin. Ik zie ze niet veel in patronen van babybroekjes, dus knip ik ze zelf, en de ene keer valt het wat groter uit dan de andere keer.
Leuk dat ik nog bijpassende kleur (oud roze) drukkers had, dit smaakt toch zo naar meer. Zaterdag kan Sophie het passen, hopelijk zijn de pijpboordjes niet te wijd, nou ja, beter te wijd dan te krap. In de zijnaad heb ik een labeltje genaaid welke ik cadeau kreeg bij een bestelling bij Kleurenmix.nl en er zaten nog meer dingetjes in het cadeau zakje, zo lief en attent! Het witte stukje onder het zilverkleurige hartje is klittenband, en deze is zo fijntjes en zacht dat ik er gelijk iets meer van heb gekocht. Zakelijk lief zijn loont.
Twee drukknoopjes per bandje, eens kijken of dit bevalt, en evt sla ik er zaterdag nog meer in als de schouderbandjes blijken toch te los zitten.
Mijn lief heeft terwijl ik zat te naaien en daarna ging koken vier uur gewerkt en met klanten gebeld over zakelijke dingen en voelde zich zoveel beter. Het is een fijne afleiding en ook dat geeft voldoening. Even je niet een kankerpatient voelen is heel veel waard.
We hebben nog geen afspraak met het bestralingscentrum, manlief belde ze net ter aansporing; de radioloog moet het nog bespreken en berekenen, het traject zal hopelijk in de loop van volgende week beginnen. Wachten duurt lang, we proberen ons maar bezig te houden met leuke dingen (zal ik weer eens wat gaan quilten vanmiddag?)
Nu nog even een paar kwijl-bandana’s maken voor thuis, nee, niet voor ons, hoewel er flink wordt gekwijld als we filmpjes en foto’s van ons kleindochtertje zien. Even een dip? Filmpje van een giebelende Sophie bekijken en we lachen weer mee.
Bittere pil
Alle lieve reacties worden zeer gewaardeerd door ons hele gezin, mogen we jullie langs deze weg bedanken?
Vanmiddag mocht manlief naar huis, want het lopen ging weer goed (met rollator) en ook het traplopen was gelukt, maar eerst hadden we een gesprek met de neuroloog voor de uitslag van de MRI scan. Evelien was er ook bij 🥰
Helaas bleek het plekje toch een uitzaaiing en er was nog een kleintje te zien, ja dat was schrikken. Morgen moeten we even terug voor een ct scan van de longen, en dinsdag horen we dan waaruit de behandeling bestaat. Een bittere pil, niet geheel onverwachts, en we huilen en zuchten diep, en gaan onze schouders er gewoon weer onder zetten, want niets doen is geen optie.
Als het even kan/mag gaan we dinsdag ook weer naar onze revalidatie/fitness groep, want we willen niet de opgebouwde conditie, spierkracht en balans kwijtraken.
Ik had voordat ik manlief ophaalde een rollator gehaald bij de winkel van de kruisvereniging, want ook al liep hij goed, zonder hulpmiddel is het toch nog niet veilig aldus de fysio. En toen wipte ik even binnen bij de Plus om een paar vlaaien voor de verpleging te halen, ze hadden gelukkig nog voldoende varianten. Ik zag langs het huis van onze achterburen rijdend Fay vanaf de nok van hun dak afdalen 😱 en liep thuis gelijk naar buiten. Snel kijken of ik ze naar beneden kon roepen
Via het dak van het tuinhuisje
Wat zal ze nu gaan doen?
Ze sprong zonder aarzeling op de bolacacia tussen de takken, en toen via het hoofd van Cupido op de grond, geen foto’s hiervan, het ging te snel. Dit had ze zo te zien al vaker gedaan.
Een uur na thuiskomst stapten Tim en Yvonne binnen, met Sophie in de armen, net wakker geworden
Lekker op de buik liggen, het witte slabbetje over de bandana slabbetje, want ze kwijlde dat het een lieve lust was, samen met bellen blazen.
En na het flesje heeft ze een dutje gedaan op de trampoline, lekker in een flanellen quilt gewikkeld, ik had er niet aan gedacht het bedje neer te zetten, maar zo kon het nog wel.
Na het eten (en uiteraard werd Sophie toen wakker en schoof gezellig aan, ik had, toen Yvonne opstond om haar te halen, mijn eten snel in kleine stukjes gesneden, zodat ik ze lekker vast kon houden) bracht ik Evelien naar het station, over een paar dagen zien we ze weer 🥰 en bij thuiskomst lag Sophie alweer heerlijk te slapen
Toen ook zij naar huis gingen, en de poezen met hun lekkere hapjes onder de pootjes klemmend zich in de garage hadden terug getrokken, zaten wij lekker lui in onze stoelen met een kopje koffie bij te komen van een paar hele heftige dagen. Even bijtanken voor de volgende ronde.
Zware tegenvaller
Gistermorgen om vier uur werd mijn lief in het ziekenhuis opgenomen vanwege epilepsie aanvallen die alleen over de linker zijde van zijn lichaam trok, en waarbij hij gewoon volledig helder was, ik heb dit nog nooit zo meegemaakt. Gelukkig hielpen de ingespoten medicijnen en werd in het ziekenhuis na de ct scan van zijn hoofd de medicatie tegen de epilepsie voortgezet.
We kregen te horen dat er een plekje was gezien op de scan, eentje dus, en die veroorzaakt de kortsluiting met gevolg insult. Verdorie, toch een metastase van de longtumor? Het is een logische conclusie, maar het kan ook iets anders zijn, om het zeker te weten wordt er morgen een MRI gemaakt, eerder kon helaas niet.
Onder de morgen kreeg ik de kinderen te pakken, hier heeft mijn lief Tim aan de lijn, of beter gezegd, Sophietje
En ‘s middags kwamen ze langs, hier zit ze bij haar mama op schoot in het restaurant van het ziekenhuis, want een baby mag niet op bezoek komen vanwege alle ziekte makers die daar rondzwerven. Ze had het er naar haar zin, er viel genoeg te zien en kletste gezellig mee terwijl ik met Yvonne praatte.
Toen ik deze foto maakte zat Tim met de broer van manlief boven, en wat later reed ik met mijn zwager naar huis, een ritje van amper een kwartier, gelukkig maar. Tim en Yvonne kwamen wat later.
De katten waren not amused toen ik ze uit de garage los liet, Fay keek me boos aan, Sherlock dook wat angstig weg, en Jon rende zonder hartelijke begroeting in een streep door naar de keuken, want hij had honger. Ik had me hier best zorgen om gemaakt, maar zoals Evelien al appte, die redden zich wel. De bakjes in de garage waren leeg, gelukkig was het waterbakje nog vol. Het was te koud om de schuifpui open te laten, dus diende ik het eerste kwartier als portier, want snel wat eten, snel naar buiten voor de poepjes in hun net omgespitte tuintje, en gelijk weer naar binnen om te eten. Nog even een half uur met de ogen dicht gezeten, ik had amper twee uur geslapen toen ik wakker was geworden van manliefs geroep, en al die tijd in het ziekenhuis geweest dus.
Een uur later zat ik met Sophie op schoot, even afleiding
Ik heb een goed gevulde kippensoep gegeten (de kids bestelden wok noedels) en toen reed ik weer door naar manlief, terwijl Tim en Yvonne wat later – om niet in de spits vast te zitten- naar huis doorreden. Manlief had wat minder praatjes, geestelijk moe van de lange zware dag, met een lichaam die toch een behoorlijke workout had gekregen en hiervan ook moest herstellen. Suzanne kwam even later met Ferry, en zo zaten we nog een dik uur tot het bezoek weg moest. Manlief heeft daarna nog even naar tv gekeken, maar de luikjes gingen steeds dicht.
Ondanks hun ervaring van de Lange opsluiting zaten de katten klaar voor hun midnight snack in de garage, hier sporen ze me aan dat ik echt niet nog langer moet wachten, want anders
Ja oké, dit is een foto van een paar dagen geleden, maar ze keken me net zo aan.
Vanmorgen waren ze vrolijk als altijd met het opstaan, huppelend de keuken in, Sherlock wilde er via het keukenraam uit en de andere twee via de schuifpui, waar Sherlock buitenom ook al naar toe was gelopen, en samen liepen ze al snuffelend richting de veranda waar Sherlock een grote rode kater op hun bankje zag liggen, en de kater zag hem toen ook. Hij sprong er snel van af en rende voorbij Sherlock die hem nog een tik tegen zijn kont gaf, richting het achterste terras en dook onder de heg. Jon en Fay zaten met grote ogen hem na te kijken maar ondernamen geen actie om de achtervolging in te zetten, Sherlock liep voor de vorm richting de heg maar bleef tevreden stilstaan in zijn hyenahouding. Doet-ie toch maar effe, zo zonder tandjes. Jon kwam snel naar binnen en wilde er niet meer uit, hij heeft het hele huis al doorgezocht naar zijn baasje en ook heeft hij een tijdje voor de werkkamerdeur van manlief staan roepen, owh 😢
Mijn lief heeft geslapen als een blok, hoorde ik vanmorgen, en met de fysio had hij al wat gelopen, maar de kracht is nog niet volledig terug in het been, en hij mag nog niet alleen lopen. Kan allemaal nog herstellen had de neuroloog gezegd, dus dat geeft moed.
Nu nog het onderzoek en uitslag van die vermaledijde plek in de hersenen afwachten. Het is zwaar klote, maar we hebben het er mee te doen, en we gaan niet bij de pakken neerzitten, want wie weet hoe lang je daarmee tijd verdoet door te simmen, en al die tijd had je het nog leuk kunnen hebben. Afgelopen zondag waren we uit eten gegaan,
het was zo fijn om samen op pad te zijn en hebben genoten van de lekkere hapjes. Best eng hoe je leven toch opeens helemaal op zijn kop komt te staan en je weer moet resetten, verdorie. Stel niet uit tot morgen wat vandaag nog kan en geniet nooit met mate!
Vanmiddag komt Evelien, en dan zie ik mijn ventje weer.
Oppassen
Sinds ik mijn ongenoegen had geuit bij de overbuuf over haar aso parkerende klanten is er niet eentje meer over de lijntjes van de parkeervakken gegaan. Ze kùnnen het wel, als ze maar moeten.
Donderdag was het zover, oppassen op ons kleindochtertje, heerlijk. Het regende de hele dag, dus niet naar buiten geweest met de wandelwagen. Hier ligt ze na haar flesje lekker in de box te kijken naar de door haar mama gehaakte mobiel beestjes
Ze vocht nog even tegen de slaap, maar toen ze haar snoetje tegen de kubus/activiteitenknuffel drukte, was ze in no time vertrokken, zo lief
Ze slaapt nog veel tussen de voedingen door, maar als ze wakker is, is het genieten
Luna kwam naast me zitten toen ze iets hoorde rammelen in mijn tas, ze is gek op de brokjes van onze katten waarvan ik nog een paar in een klein potje had zitten. De foto is genomen nadat ze haar “snoepje” op had, de schoongelikte haren van haar befje zitten vast in haar bekje, ziet er heel damesachtig uit 😊
Stella liet zich pas op het eind van de middag zien, ze lag heerlijk te slapen op zolder
De volgende dagen regende het nog steeds veel, ik diepte zaterdag toen het even droog was het grachtje rond de plantenperk wat verder uit, Sherlock en Fay genoten van het zonnetje
En weer plenzende regen, het water van het dak loopt via de grijze regenpijp tot halverwege het perkje en dan zo het kanaaltje in, de grond is zo verzadigd dat deze de aanvoer niet bij kon houden en het grasveld ook vol plassen stond.
Een paar dagen geleden sprong Fay op schoot en draaide een paar rondjes terwijl ik een kopje koffie in mijn hand had, en opeens hing ze met het puntje van haar staart in de koffie. Ze voelde de warmte denk ik, want ze sprong daarna op de poef naast mijn stoel,
en begon haar staartje te wassen, hij werd schoner dan schoon.
Sherlock keek aandachtig toe tijdens het maken van een shirtje voor Sophie
Uiteraard vond ik de roze boordstof pas toen ik klaar was met het shirtje, maar het grijze boordje staat ook goed. De zoom en het boordje heb ik met Glitter garen doorgestikt, past goed bij de opgedrukte goud glitters, alleen valt het op deze foto niet op. Het moet nog even geperst worden, en dan kan het in de tas. Donderdag mag ze het passen, met al dat gekwijl en geknoei zal ze vast wel een keer een droog shirtje aan krijgen. Ik kan niet wachten 😊
De to-do lijst in mijn hoofd is behoorlijk lang, ik wil een tas met vakken maken voor mezelf, nog een lange broek smaller maken, een trui naaien voor mezelf, mijn grote vest afmaken (de mouwen moeten nog) een warm hansopje, broekje en misschien nog een vestje naaien voor Sophie. En ik ben een vestje aan het breien, en Jon helpt mee
Hij is wel erg fanatiek
Ik moet wat van het voorpandje (met knoopsgaten) uithalen, even niet opgelet en dan krijg je dit, oeps. De breinaalden die ik gebruik hebben een akelig scherpe punt, als ik brei tijdens tv kijken steek ik snel in de draad, slordig hoor. Als het patroon goed zit zal ik het volgende vestje van ander garen en op andere naalden breien.
Omdat ik met dit linker voorpandje ben begonnen, moet ik -denk ik- de steken drie toeren voor de gewenste breedte op een pen zetten, en de draad dan doorknippen en zo het teveel gebreide eraf peuteren. Roxanne Richardson is een breister die haar ervaring deelt en heel duidelijk laat zien op haar YouTube kanaal. En na even zoeken vind ik wat ik wil weten hier
Hardleers
Ik liep van de wc op weg naar de keuken en zag een auto staan die pal voor ons pad geparkeerd stond, bijna tegen de bumper aan van de auto die wel netjes in een parkeervak stond. Andere keren stak ik een briefje achter de ruitenwisser van de lomp geparkeerde auto, maar dit hielp blijkbaar niet, want ik herkende de Audi SUV als die van een veelpleger.
Ik trok mijn jas aan en wurmde me tussen de twee auto’s door de weg op. Ik vermoede dat de eigenares van de Audi bij de schoonheidsspecialiste zat die tegenover ons huis haar salon heeft, maar belde toch maar eerst aan bij haar buuf, want haar visite wilde ook nog wel eens buiten de lijntjes te kleuren betreffende auto parkeren. Ze deed gelijk open en herkende de auto niet als die van haar bezoek, en wees naar de buuf, “de bestuurder zal vast wel hiernaast zitten”.
Ik belde aan bij de salon, de schoonheidsspecialiste deed vrij snel open, ze was zeker net klaar of moest nog beginnen, en kreeg een hoogrode kleur toen ik haar wees op de auto die ons pad geheel blokkeerde. Ja, dat was van haar klant, en ik zei dat ik het zat was dat haar klanten zich niks van het vrijhouden van ons pad aantrokken.
Ze leek geschrokken en schudde met haar hoofd, haar warrig omhoog gestoken haar wiebelde zo driftig heen en weer dat leek alsof het er ieder moment af zou vallen. Ze schoot gelijk in de verdediging, ze dacht dat het al heel lang goed was gegaan, want – en nou komt het: haar klanten had ze al een tijdje niet meer horen klagen over briefjes onder de ruitenwisser.
PARDON?
Klanten klagen omdat ik ze wijs op het blokkeren van ons pad ? Dit is de wereld op zijn kop.
En dat zei ik haar ook, en op dat moment komt een hoogblonde sjiek uitziende maar niet zo gedragende vijftiger met een arrogante blik de gang inlopen, trok haar jas aan en zei snibbig dat ze dacht dat het allemaal aaneengesloten parkeervakken waren, maar dat ze haar auto wel zou verzetten, en ze liep naar haar auto.
“Dus deze klant heb ik afgelopen jaren al meerdere malen aangesproken dat ze ons pad blokkeerde met haar auto, en ze had dan het lef om te zeggen: “oh ik ben over een half uurtje weer weg hoor”, blijkbaar denkt ze dat het dan goed is. Ik begin het een beetje zat te worden met dat asociale gedrag, en heb ook geen zin meer in briefjes, voortaan bel ik wel steeds aan”, en toen kwam de omhoog gevallen trien terug om naar binnen te gaan.
“Nou, hij staat uit je weg hoor,” zei ze op een kinderachtige toon alsof ik dankbaar moest zijn, en liep met haar neus in de lucht naar binnen. “Sorry zeggen had ook nog gemogen, maar dat is wel moeilijk he”, zei ik tegen haar rug, en de nog roder aangelopen schoonheidsspecialiste deed de deur snel dicht.
Ze moet haar klanten er maar op aanspreken als ze bij het open doen van de voordeur ziet dat ze ons pad weer blokkeren. Ik liep thuis nog even na te mopperen, en sloot mijn mini tirade af met de woorden “En ik ben er ook klaar mee om pakjes voor haar aan te nemen als ze niet thuis is.” Zo, lekker puh. Het zal mij benieuwen.
Gisteren heb ik de takken van de kerstboom aan de hakselaar gevoerd, we hebben een lekker apparaat, maakt weinig lawaai en trekt met gemak de dikke wijde takken naar binnen, het klein snijden gaat als vanzelf. Ik was net klaar toen de hemelsluizen opengingen, snel rolde ik de hakselaar onder de veranda, zette een deels gevulde afvalzak er naast, sloot het deksel van de half gevulde kliko en rende naar binnen.
Ik vergat de hakselaar in het schuurtje te zetten voor de nacht, maar gelukkig stond hij er vanmorgen nog, even snel opruimen, nog een beukenhaag snoeien
en de citroengeur van de struikkamperfoelie opsnuiven
Mooie maar zeer giftige fluweelachtige peulen van de blauwe regen in het ochtendlicht, deze ga ik binnenkort opruimen voordat ze op de grond vallen.
De winterjasmijn staat in volle bloei, de struik is mooi dicht dankzij het vele kortknippen van de afgelopen twee jaar..
De donzige zaadjes van de IJzerkruid Vernonia gigantea lijken licht te geven, deze wil ik nog zaaien, wie weet ontkiemen ze nog ook.
Fay ligt lekker tegen Sherlock aan
als ze een vette merel in een struik achter de voerplank ziet, en ze kruipt mekkerend en smekkend half over Sherlock heen, die zich onverstoorbaar blijft wassen
Toen de vogel was gevlogen ging ze weer van Sherlock af, nog even wat wassen en dan slapen
Overmorgen ga ik lekker oppassen op Sophie, heb er zin in 🥰 vanaf dan elke week dit schatje knuffelen, voorlezen en samen spelen. Mijn lief gaat niet elke keer mee vanwege zijn werk (werkt van huis uit).
Van ‘22 naar ‘23
Donderdag had Jon zijn kraag geaccepteerd, hij lag bijna de hele dag achter de bank
En als hij zijn pootjes strekte keek hij naar buiten, wat een troosteloos weer
De wonden aan Jon’s achterpoot waren al zo goed als dicht, dus toen het droog was en hij met samengeknepen billen bij de schuifpui stond te miepen, verloste ik hem even van de kraag en mocht hij naar buiten. Hij zat zich op tafel heerlijk te wassen, ik hield hem een tijd in de gaten, gelukkig bleef hij van de geschoren plek af. Hij was er niet van gecharmeerd dat hij bij binnenkomst de kraag weer om kreeg, probeerde me tegen te werken door te draaien en te keren, maar helaas, ik was sneller.
Toen hij ‘s avonds naast me op de poef lag accepteerde hij Fay naast hem, zolang ze maar niet klef ging doen. Sherlock lag lekker op de toren achter de tv te knorren.
Vrijdagochtend zag de kale plek er mooi uit en liet ik de kraag af; Jon liep steeds bij binnenkomst heel snel bij me vandaan of ging midden onder tafel zitten, want die kraag was af en bleef af als het aan hem lag.
Er was voor vrijdag ook regen voorspeld en nu het nog droog was besloot ik ‘s morgens de paar omhoog gedrukte stenen bij de oprit even eruit te wippen om de wortels te verwijderen, ik was bang dat er anders iemand over zou vallen. Ik had een zaagje nodig om twee dikke wortels met vuistdikke knoesten en enkele dunnere wortels los te maken, en toen weer opvullen, aanstampen en de stenen schoongemaakt weer terugleggen.
Gelukkig dacht ik er nog op tijd aan om er een foto van te maken voordat alle stenen er uit waren,
zodat ik later wist waar die ene halve steen moest komen.
Zand invegen en met water in de kieren laten zakken, want ik wilde niet dat de regenbui die ik al kon ruiken (dat heb je soms hè) al het zand de weg op zou spoelen.
Het was mooi op tijd klaar, want na de lunch kwamen zoon en bijnaschoondochter langs om Sophie te brengen zodat zij de rest van de dag hun handen vrij hadden. Dat vinden we helemaal niet erg ☺️
Fay en Sherlock controleerden voordat het bezoek kwam de kerstboom op versheid en of de lampjes nog goed vastzaten. Fay eet de naaldje niet op maar tuft ze uit, gek ding.
Sophie keek haar oogjes uit toen ik bij de huisjesquilt ging staan, ik denk door die kleurtjes, of zou ze al figuurtjes herkennen van het vele voorlezen? Dat elk huisje voor haar nu al een verhaaltje is?
Het Nijntje boekje, gekregen toen we hoorden dat Sophie in de maak was, was ook een succes, ze brabbelt al lekker mee
en zwaait met haar armpjes alsof ze een dirigente is
Na het middagflesje lekker slapen bij opa
We aten frites met frikadel speciaal, lekker hoor, maar daar dacht Sophietje duidelijk anders over (nee, uiteraard heeft ze dit niet gekregen).
Voor middernacht lag ze weer in haar eigen bedje en lagen wij moe maar voldaan in die van ons, met het geluid van stortregen tegen de ramen, heerlijk. Er was ‘s nachts zoveel water gevallen dat de tuin vanaf halverwege het terras grotendeels blank stond. Gelukkig niet tegen het huis aan, daar was ik wel heel blij mee.
Het was grappig te zien hoe de katten verbaasd naar hun pootjes keken toen ze met het naar buiten rennen plots tot hun enkels in het water stonden, en toen met grote sprongen weer terug naar de schuifpui hupten. Ze wilden graag onder de veranda zitten, maar hoe dan? Dus haalde ik vanachter het tuinhuisje een plank en een paar stenen om zo een loopbrug te maken
Het duurde even eer ze het vertrouwden
Jon had het als eerste door waar die plank handig voor was, beetje jammer dat er geen rode loper op lag
Toen we later in de keuken zaten te eten voelde ik gekriebel op mijn blote onderarm, ik keek en zag een joekel van een spin (maatje kippenei) richting mijn pols lopen. Hij viel door een achterlijke beweging mijnerzijds op de grond, en ik zette er een glas op zijn kop over. Met een kaartje eronder geschoven bracht ik hem naar buiten en gaf hem vliegles richting de planten in de zijtuin. Hij was vast op mijn shirt (of hoofd 🫣) beland toen ik de plank vanachter het tuinhuisje had gepakt, ik krijg nog kriebels als ik er aan denk.
Op oudejaarsdag oliebollen bakken, de opluchting dat alles gedaan is wat moest gebeuren valt van mijn gezicht af te lezen, stresskip.
het rook al snel heerlijk in huis en zwager Pierre trotseerde de regen om net als voorgaande jaren een portie te halen. Vers zijn ze toch zo lekker 🤤
manlief was het met me eens, we namen ze als lunch én avondeten. Genieten, en deze dagen zeker niet met mate.
De katten bleven redelijk rustig tijdens het knallend en gierend vuurwerkgeweld, vanaf een uur of twee ‘s middags begon het en ‘s nachts hoorde ik nog regelmatig geknal in onze wijk tot een uur of vijf. En ook op nieuwjaarsdag én de dag er na ook nog, alsjeblieft zeg.
De appelbeignets bakte ik op nieuwjaarsdag, lekker vers voordat de familie kwam,
en ze waren zalig
Net als de die morgen gedraaide kroketten, ze hadden een heerlijk dunne korst. Nadat er een paar te vroeg openbarsten zette ik de pan op 170°C en bakte ze een minuut langer, dat ging beter. En de volgende dag met maar drie gelijkertijd gebakken ging helemaal goed, er ging toen niet een meer open.
Het was een gezellige nieuwjaarsdag, ‘s middags kwamen de kinderen met aanhang binnen druppelen, we speelden bordspelletjes, genoten van lekker eten, snoeperijtjes, Sophietje knuffelen, en gingen toen iedereen naar huis was voldaan en veel te laat naar bed. Evelien bleef slapen en vertrok de volgende middag nadat we de laatste zes kroketten en zes appelbeignets hadden opgegeten. Ik had alleen veel te veel oliebollen gemaakt (4 pakken van Koopmansmix) en zal het voor volgend jaar halveren, want dit is zonde.
Misschien maak ik ze dan wel naar het nieuwe oliebollenrecept van Cees Holtkamp op Foodtube, deze ga ik binnenkort eens maken, niet iets om mee te experimenteren op oudejaarsdag. Too much pressure.
Rest mij nog om al mijn lezers een gelukkig nieuwjaar te wensen en te bedanken voor de lieve reacties op mijn berichtjes.
Dat was kerstmis
Kerstmis is weer achter de rug, sprak ze met een zucht van opluchting, en ik ben niet de enige: “is de kust veilig?”
Zoals altijd zie ik een week voor kerst (als het niet meer is) vreselijk op tegen alles wat gekocht of gedaan moet worden, zeker nu voor de tweede keer op rij manlief niet mee kan helpen; stress of alles op tijd klaar is, of ik niks ben vergeten, en als er maar niks mislukt wat ik tevoren klaarmaak, zoals het desert of de stoofpeertjes. Wat kan daar nou mis mee gaan? Niks, behalve dat de rode Port zo goed als op was -net genoeg voor ons vieren op eerste kerstdag toen de broer van mijn lief bij ons kwam- en ik op tweede kerstdag toch nog naar de winkel moest gaan om een fles te kopen voor de grotere lading peertjes om ze in te koken. Ik heb ze deze kerst in de CPE (crockpot express) met hoge druk in een half uur klaargemaakt, volgende keer mogen ze iets korter opstaan, twintig minuten denk ik. Maar ze waren zalig 😋
Wat ik wel heerlijk vind aan kerstmis, is ons hele gezin met aanhang te zien, lekker knuffelen en ze zien genieten van mekaars gezelschap.
Tim en Yvonne hadden een lief kerstelfje meegenomen, zo schattig, en ze was onder de indruk van onze kleurrijke ballencollectie.
Ook hadden ze een tas vol spelletjes mee om met z’n allen te spelen (dit spel hebben we zelf ook in huis en speelden we een dag eerder ook al samen met Cor, die het niet kende en gelijk won)). Ik zat het eerste spel uit met Sophietje in mijn armen, en was blij met de relatieve rust aan mijn hoofd, we zaten samen even met de ogen dicht.
Sophie was later na haar zoveelste flesje in slaap gevallen in Suzanne’s armen tijdens een bordspel, hier is ze net weer wakker en bleef zo een tijd om zich heen kijken. Wat een schatjes hè.
Op derde kerstdag hoefden we niet na te denken wat we zouden eten, we moesten de kliekjes opmaken, wat een straf.
Bij het ontbijt was het even zoeken naar de amandelspijs, het brood was heerlijk.
Gelukkig zijn de katten gewend aan Evelien die daags voor kerst hier was en gisteren pas weer terug naar Amsterdam ging. Gezellig hoor 🥰 samen naar “De slimste mens” kijken en breien met hindernissen.
Gistermiddag ging ik met Jon naar de dierenarts, hij had een wondje boven de knieholte van zijn achterpoot en dit likte hij steeds tot bloedens toe, zag Evelien op kerstavond. De dierenarts scheerde de kale plek ruimer kaal en ontdekte toen meerdere kleine ontstekingsplekjes. Ze ontsmette de boel, gaf hem een spuit corticosteroïden wat ook hielp tegen de jeuk (want zijn GPA speelde weer op) maar helaas ook diabetes kan veroorzaken, dus 🤞 dat dit niet gebeurd, kreeg een antibioticakuur voor een week mee, en ook het advies om een kraag om te doen zodat de wond snel zou genezen. Jon gaf geen kik toen hij daar roerloos de halve behandeltafel in beslag nam, zich zo plat en wijd mogelijk houdend. Hij was trouwens bijna een halve kilo afgevallen sinds vorig jaar, komt van de nieuwe voeding denk ik (Core).
Ze verwacht dat de wonden met twee dagen dicht zouden zijn met kraag om, zonder kraag zou het wel langer duren, dus kreeg Jon thuis de cone of shame om, dit liet hij redelijk gelaten toe. Fay liep toen hij net op de grond stond de keuken in en schrok zich een hoedje, haar staart werd zo dik als haar lijfje en ze schoot blazend naar Jon de hal in. Sherlock kwam vanuit de kamer op het geblaas af sluipend als een hyena aanlopen,
en snuffelde na een eerste schrik van “WTF heb je nou om je nek hangen?” Jon voorzichtig af. Fay keek van een afstandje toe, haar staart nog steeds in opgeblazen vorm.
En terwijl Jon nog als een standbeeld bleef staan kwam Sherlock naar me toe, hij had de EasyPill geroken aan Jon z’n bekje en die wilde hij ook wel. De kraag hoefde hij niet.
De rest van de dag hing Jon er wat lamlendig bij, beetje lopen van poef naar bank naar grond en weer terug naar de poef, maar die verrekte kraag kwam steeds met hem mee, wat een ellende. De kraag heb ik na het maken van deze foto even een tandje losser gezet en de flapjes in de sleufjes geduwd zodat het wat gladder zit.
Hij sliep vannacht op de kattenkamer met de deur dicht uiteraard, daar kon hij zich niet klem lopen, in tegenstelling tot de woonkamer. Ik moet er niet aan denken dat hij onder de kerstboom door zou lopen met die kraag om. Hij liet ons duidelijk weten het er niet mee eens te zijn, maar na een uurtje was het opeens stil. Hij had er zijn natje en droogje en de bak, een heerlijk matras om op te liggen, hij kwam niks te kort.
Heel blij dat hij vanmorgen weer naar beneden mocht, hij kreeg een lieve begroeting van Sherlock die gelijk naar buiten ging, en Fay stopte in haar loopje toen ze Jon zag, zette grote ogen en een dikke staart op en wilde eigenlijk ook naar buiten, maar dan moest ze langs Jon en dat durfde ze niet. Sherlock stond gelijk weer te miepen bij de deur, het regende en hij had honger, en Jon probeerde langs mij te komen om naar buiten te glippen, sorry jongen, gaan we niet doen. De voordeur heb ik maar op slot gelaten, want hij raakte de klink aan toen ik het alarm uit zette, oooh, hij kan er bij 🫣. Het gaat een lange dag worden voor Jon.
Kattenpraat
Jon ligt heel veel naast me op de poef, lekker binnen handbereik om aaitjes te krijgen, en Fay begint steeds vaker voorzichtig toenadering tot hem te zoeken. Ze wilt duidelijk gezellig tegen hem aan kunnen liggen zoals ze ook bij Sherlock doet. Maar eer het zover is moet ze blijkbaar eerst bewijzen dat ze hem respecteert door heel stil naast hem te zitten
Jon keek even op en legde zijn kopje weer neer, duidelijk moe van het spelen. Sherlock liep langs en ging op tafel liggen, Fay aarzelde geen seconde en ging er naast zitten.
En terwijl ze Sherlock lekker waste klopt Jon de deken nog even op, Sherlock genoot van de aandacht en Jon spinde er op los. Nee, niets van te horen, ik dekte de microfoons af met mijn vinger.
pas toen Fay richting de staart van Sherlock ging werd deze een beetje onrustig, gezwiep met zijn staart als waarschuwing dat er grenzen zijn
Het wassen ging minutenlang door, tot Fay zichzelf ging wassen en Sherlock naar buiten wilde. Jammer van de regen, en hij rende in galop naar de overkapping naast het tuinhuisje, waar hij plaats nam op het bankje en lekker om zich heen zat te kijken.
Bijna twee volle dagen regen, een zegen voor de natuur, maar van de katten had het niet gehoeven, elke keer weer met hun pootjes onder de modder thuiskomen en het gevaar lopend dat het personeel het nodig leek te vinden ze af te drogen met een handdoek; de vernedering 😣
Ze raakten hun energie kwijt door alledrie binnen achter elkaar aan te rennen door het hele huis, op en onder de bank duikend, wandquilts lekker hard laten heen en weer laten schommelen, echt spelen op een leuke manier dus, gelukkig lieten ze de kerstboom met rust, ook al hoorde ik regelmatig ballen tegen de lichtjes tikken als ze er onderdoor renden. Ik zag voor het eerst Sherlock met Fay spelen zoals hij met Puk speelde, en ze deed lekker mee ipv blazend en diep beledigd weg te rennen, wat ze eerder altijd deed. Nu sprong ze ook met van die malle bokkensprongetjes naar Sherlock toe en er op, het ging zo snel dat ze al buiten het zicht waren verdwenen eer ik mijn mobieltje kon pakken om het te filmen. Helaas.
Eindelijk droog weer op woensdag, en ze waren heel veel buiten, hier zien Jon (zittend op het egelhuis) en Sherlock een gekke chick hoog in de boeren jasmijn zitten.
Beetje rommelig filmpje terwijl ik het beter in beeld wil krijgen
Ik bemerk bewondering en ook bezorgdheid bij de mannen op het egelhuis, en zodra Fay veilig is geland, rent Sherlock naar haar toe, ze sprintte snel weg.
We gingen gistermiddag even de stad in, het was zo lang geleden dat mijn lief bij Jamin was geweest, en met een tas vol lekkers gingen we daarna even bij de Hema wat drinken om uit te rusten. Voor de koffie moet je het niet doen, wat een slappe bocht is dat zeg 😕 het leek wel spoelwater van het apparaat.
Ik vermoede dat er met het zetten iets mis was gegaan en liep ermee terug naar de koffiebar. “Nee, er is niets mis gegaan, hij is gewoon zo van sterkte”, sprak het meisje sip kijkend, “maar ik wil wel een verse voor u zetten”, bood ze vriendelijk aan. “Nee, dan is het niet sterker, helaas”, antwoordde ze, toen ik vroeg of het een verschil zou maken. En met een “Nee, laat maar, niks aan te doen dan”, bedankte ik haar vriendelijk, ze kon er immers ook niks aan doen, en ging weer bij mijn lief zitten. Ik had ook iets anders kunnen nemen, chocomelk of zo, maar ik wilde eigenlijk snel weer naar huis. Volgende keer zal ik een dubbele espresso nemen, als ze die hebben.
We zagen wat later onze jongste dochter aan het werk en na dikke knuffels en een kort praatje gingen we in de stromende regen nog even naar de viswinkel tegenover de Hema, waar we meer dan genoeg hebben gekocht voor op de steengrill en gourmetpannetje op de tweede kerstdag. En de dag er na.
Manlief wees me op inktvisringen, er lagen nog een stuk of tien in een bakje, en toen ik tegen de jonge visboer zei dat we die ook namen, zei hij dat ze in de diepvries nog zakken vol hele tentakels hadden, tien euro voor een zak. Een achter hem langslopende oudere visboer zei dat ze twaalf euro kostte, en toen de jonge visboer op de weegschaal in de prijslijst keek, bleken ze iets van dertien euro te kosten. Prijsstijgingen gaan hier wel erg snel. Ik zei dus: “Doe maar een zak”, denkend dat er een tentakel in zou zitten. Komt hij terug van achteren met een zak waar iets van vijf tentakels in zitten, ik was te verbouwereerd om er iets van te zeggen, het kon gewoon in de diepvries bewaard worden. De kinderen kunnen maandag elk een tentakel mee naar huis nemen, mochten ze dit willen. Ik zal eens op internet kijken op hoeveel manieren je ze kan klaarmaken, ze zullen ook vast lekker zijn in de fish chowder.
We zitten na het eten (zuurkool van een Hello Fresh recept) aan de koffie, (ja, het smaakt manlief eindelijk weer helemaal goed 👍) en als Jon ziet dat mijn schoot leeg is komt hij er gelijk opzitten, en zo zit hij een tijdje -want relaxer kan het niet zolang de iPad op de armleuning ligt- als Fay besluit ook op mijn schoot te komen, maar bedenkt zich al als Jon haar streng aankijkt. Ze neemt genoegen met de poef aan de andere kant van mijn stoel.
Het leven van een kat is niet makkelijk, ook omdat ze personeel nodig hebben om een deur of raam te openen. Wij hadden vroeger een kat die dat wel kon, hoewel als de klink omhoog of omlaag stond ze hier ook niks mee kon. Jon kan er alleen maar van dromen.
Zoef
Snel een boom kopen voordat de mooiste al weg zijn, dacht ik donderdag, en reed naar de boer om het hoekje, en binnen een minuut na het uitstappen had ik hem al gevonden, de boom. Gelukkig zo vlot, want het begon te regenen. De boer kwam er gelijk aanlopen, knikte goedkeurend en ging aan de slag. Eerst werd de standaard die ik had meegenomen er onder geschroefd en toen kon de boom door de trechter om in het net te worden gehesen. Dit ging niet geheel zonder de nodige zuchten en kreunen, het was een brede boom, maar het ging net. En zoals ze in Brabant zeggen: “Net is ok ‘n meske.”
De boom rolde ik vanaf de oprit op een hondje de kamer in, hij was te zwaar en onhandig dik om te tillen of te slepen; hij drupte flink na en ik had hem even op een handdoek gezet om glijpartijen te voorkomen. Daar de boom erg breed is leek het me het handigst om de piek er op te zetten alvorens het netje te verwijderen. Niks meer aan doen, Jon was het er mee eens, zo kon hij er makkelijk langs lopen.
Naaah, toch maar niet. Na een dag uitzakken en flink in de weg te hebben gestaan was hij op zijn breedst, onze tegels zijn 40×40 cm, dus nu even nadenken waar we deze 160 cm brede kamerplant kwijt kunnen. Jon kroop snel in het mandje naast de kast, eenmaal opgerold valt hij niet op.
De tv schoof ik dwars voor het raam, alle planten gingen naar de andere kant van de kamer en zo kon ik hem zonder moeite uit de loop schuin voor de tv zetten. De handdoek mag er onder blijven, dat maakte het schuiven wel zo makkelijk; om de lichtjes er in te draperen had ik de boom een beetje van de kant getrokken en het terug schuiven deed ik door met een bezem tegen de schaal te duwen, dat werkte goed 👍
Beetje jammer dat ik nu geen zicht meer heb op de toren van het kattenkasteel, tenzij ze rechtop zitten; je ziet nog net de puntjes van Sherlock z’n oren boven de tv uitsteken tijdens de vogel telling.
Vrijdag kwam Sherlock puitnat naar binnen gerend, hij was zeker weer in een vijver of sloot gevallen, en ik droogde hem onder protest af; hij stonk gelukkig niet naar brak water en ging zich midden in de kamer wassen. Fay hielp mee met wassen en Jon bekeek het van een afstandje, voor het geval hij ook aan het werk gezet werd door Fay.
Zaterdag was ik in de naaikamer bezig, denk nou niet dat ik er hele dagen in zat, nee, gewoon elke dag een uurtje of zo wat aanrommelen, lostornen wat vrijdagmiddag mis was gegaan, en weer verder naaien. Met de lamp aan voor wat zon in de donkere dagen, Jon voelde zich ook een beetje down nu de psychologe de afspraak van zaterdagmorgen had gecanceld vanwege keelontsteking (staat nu voor as zaterdag). Even wat energie opsucken.
Gelukkig kwam het wijde bloesje op tijd klaar voor de volgende dag, want
zondag gingen we weer op knuffelbezoek, zo lief. De kerstboom stond er al in volle glorie te schitteren, Tim had de verlichting net vervangen; hun kat had de avond tevoren het snoer doorgebeten, gelukkig lukte het verwisselen hem zonder de boom te moeten aftuigen. De dader sprong na het doorbijten snel weg, ze zal wel een stroomstootje hebben gevoeld en hopelijk heeft ze er van geleerd.
Ik had gelijk de aandacht van deze twee boeven toen ik mijn tas van tafel pakte, ze hoorden het mini snoepjespotje al rammelen; hier zitten gewoon kattenbrokjes in van onze mannen, en ze zijn er gek op.
Mijn vest schiet al op, vanaf de oksel naar onderen meet het nu 40 cm, ik maak de bol op en kijk wel of die lengte me dan bevalt, ik heb nog drie bollen, dus kan hem zo lang maken als ik wil. Als je goed kijkt zie je dat de nieuwe bol gestart halverwege de onderkant van een ander verfbad is dan waar de top is gebreid, je ziet het ook als je niet goed kijkt, de kleuren zijn niet alleen anders qua verlooplengte, maar ook van dikte varieert deze van heel erg dun tot even dik als de vorige bollen. En er zit geregeld een stukje lichte kleur tussen de donkere kleur, dit had ik niet verwacht, maar op zich staat het niet verkeerd en laat het me niet ontmoedigen om het af te maken.
Ik heb voor beide mouwen nog wel genoeg van de eerste bollen over om in ieder geval tot de ellebogen te breien, geen idee eigenlijk hoe ver ik ga komen, misschien red ik het wel helemaal voor beide mouwen; ik heb voor de zekerheid de gehaakte kol van de vorig jaar uitgehaald (nooit gedragen, want mijn oorbellen bleven er steeds in vast zitten).
Even bijkomen van de dag, gezellig samen een filmpje bekijken van een tuinman in Tasmanië, af en toe wijst Fay iets aan op het scherm, en ze is ook al een keer achter de iPad gaan kijken, want ze hoorde vogeltjes maar kon ze nergens ontdekken.
