Categoriearchief: Showen

Zaterdaguitje

Zaterdagmorgen reed ik in alle vroegte over de snelweg, ingehaald door een auto die ik al hoorde aankomen nog voordat hij te zien was; een zwarte Honda, verlaagd model met een joekel van een uitlaatpijp haalde me in, de trillingen waren zo hevig dat ik het in mijn stoel voelde. De herrie overstemde het vrolijke gezang van Anouk die ik op had staan, zo hard als zij kon gillen, hier viel niet tegenop te boksen. In de auto zaten 3 jongens met petjes op en bontkragen, de twee aan de raamkant schuin naar voren leunend alsof de auto daardoor nog meer vaart kreeg, en heel serieus kijkend. Misschien dat ze zich moesten concentreren om wat van de radio te horen, met al die herrie van de uitlaat, of hadden ze hoofdpijn, dat ze daarom zo nors keken? Leunden ze zo naar voren omdat de trillingen ook goed voelbaar waren in hun zitting, want dat kan niet goed zijn voor de anale zone, al die trillingen, lijkt mij. Of ze vonden het wel erg lekker, en …. nee, laat ik daar maar niet verder op doorgaan. Ze vielen in ieder geval wel op, en ik hoorde ze nog lang nadat ze uit het gezichtsveld waren verdwenen.

Om 10 uur liepik de zaal van de Peppelhoeve in Putten binnen, waar 47 dames een quiltfeest van 4 dagen hielden; genoeg ruimte voor iedereen in de zaal om aan te werken, rustig slapen op goede bedden (boxspring), met schoon sanitair en per kamer eigen toilet en douche, en dan ook nog lekker eten, wat wilt een quiltmokkel nog meer? Ik trof dan ook een kakelende vrolijke zaal aan, een aantal dames zat in een andere ruimte vanwege hun workshop. Ze zaten al aan de koffie/thee

en zodoende deelde ik bij binnenkomst gelijk de dadelkoeken uit, hier het recept http://24kitchen.nl/shows/rudolphsbakery/recepten/zorlaks-dadeltaart ( ik heb zuiver plantaardige margarine gebruikt) en het viel goed in de smaak, de trommel met 65 stukken koek ging schoon op, hij stond uitgelikt in de keuken halverwege de middag; gelukkig voor Suzanne en Tim had ik de avond tevoren nog zo’n koek gemaakt.

Om wat te doen te hebben had ik mijn Frederiekje bij me, en schoof aan tafel aan bij Marie-Thérèse en Lies, maar verder dan het beplakken van 6 kartonnetjes ben ik niet gekomen, ik kwam duidelijk niet om te werken, maar om bij te praten met dames die ik al 2 jaar niet had gezien.
Het was een heerlijke dag, met doorlopend show&tell op verzoek (laat eens zien wat je bij je hebt hoefde maar zachtjes in de oortjes gefluisterd te worden), en ik heb weer inspiratie voor 10!

Kijk maar eens mee naar
de hele kleine paarse vingerhoedjes van Bineke,

de ‘Margot’s BOM’ van Joke en haar vlinderquilt, de vlinders zijn op een borduurmachine gemaakt door een vriendin

de zwevende blokken van Margreet (voor haar broer die in het ziekenhuis belande),

de schattige groene vingerhoedjesquilt van Hilde,

de romantische mandjesquilt van Anne,

“Amai, ze komen mijn neusgaten uit, ben d’r zo lang al mee bezig”, zei ze zuchtend, toen ze hem weer in de ring had zitten om verder te gaan met quilten. Ik zeg niks.
De stranddames van Caroline en Marjon, die de onderdelen al klaar hadden om op het weekend de top klaar te krijgen.

de talloze beginnende stadjes die gebouwd werden, met deze van Wilma als workshopvoorbeeld,

hier houdt Ingrid de hare omhoog en op de andere foto is volgens mij die van Mary

en de stripquilts die gefabriceerd werden (net als het stadje een workshop van dit weekend)

het poppenbedje met quiltje van Ineke,

de ‘schilderijtjes’ en de driehoekenquilt van Jelly,

de mooie kleine en wat grotere quilts van Lies

Lies heeft de mini’s niet op foundationpaper manier gemaakt.
De rose/grijze quilt van Marie-Thérèse (met bijpassende sandalen), bijna alle leden (of heel veel) van haar quiltgroep heeft deze quilt gemaakt.

Het schattige uilenquiltje van Anneke, waar nog een stofkeuze in zit van haar vorig jaar overleden DH, viel heel erg in de smaak van vele dames, zo mooi gedaan!

en nog meer moois, ik kreeg haast een overdosering! En kijk eens wat een prachtige tafellamp!

oooh, zet er een paar daglichtlampen in (ik heb gecheckt, er kunnen gewone fittinglampen in), en ik weet er wel een plaatsje voor.

Het strakke plan was dat ik voor het avondeten weer thuis zou zijn, maar opeens was het 5 uur en liep ik scheel van de honger kijkend rond, en had maar aan een half woord genoeg (eet je mee, er is genoeg), dus snel naar huis gewhatsapped dat ik pas om half 9 thuis zou zijn, omdat ik bleef eten, en toen was het aanschuiven, zalige spaghetti met een verse frisse salade en een ijsje toe!

Na het avondeten zette ik nog een pot koffie (moest wel werken voor mijn eten en drinken), en na de koffie ben ik weer aan de 1,5 uur durende rit huiswaarts begonnen, waar ik om 20.25 was en gelijk weer aan tafel kon aanschuiven voor een wit puntje met kipfilet en Andalouse saus, hoezo goede timing.
Of ik alweer honger had? Nou ja, nee, niet echt, maar ik had maar een kleine portie pasta genomen, en veel sla, en voor kip met Andalouse saus heb ik altijd wel plek, zo lekker als dat is. Gevolg is wel dat mijn broeksband nu wel erg strak staat, dat gaat nu een paar dagen (als ik het daarmee red) kassie-an doen met het eten, poeh, valt niet mee hoor, als je alles lust.
Ik ben helemaal gaar, zelfs nu een dag later, want zo’n dag gaat je niet in de koude kleren zitten, je wilt met iedereen wel even praten en luisteren, en kijken, en praten, ik keek volgens mij op het laatst scheel van alle indrukken, en heb de hele zondag nodig gehad om het -de indrukken en de calorietjes- te verwerken, het leven is hard!

Het Dottenweekend deel 2

Een eerste nacht slapen op zo’n weekend is altijd wat wennen, andere bed, andere geluiden en ander licht in de slaapkamer, en zo waren we er voor een zaterdagochtend heel vroeg uit de veren, en zaten we nog voor het ontbijt al te handwerken. Had ik al verteld dat ik mijn naaimachine thuis had gelaten? Bij deze dan. Ik wist gewoon dat ik te gejaagd te werk zou gaan, als ik zowel machinaal als ook met de hand iets wilde doen, beter maar 1 ding goed doen, dan 2 dingen half, en misschien kreeg ik dan nog wel het lintborduurwerk af.

Nou, dat dacht ik dus niet. Met dank aan Anita voor de foto hierboven waar ik zelf op sta.

Zaterdagochtend gaf Dorien een workshop beugeltasje maken, en daar deden veel dames aan mee, ze kregen een pakketje met alle benodigdheden, de uitleg, en toen ging iedereen aan de slag; de zussen Mieke en Maaike (net zo grappig klinkend als Zipje en Zopje) tegenover me werkten gaven gas alsof het aangenomen werk was, ze kregen het zondagochtend af én hadden ook nog tijd om even aan hun meegenomen quiltwerkjes te werken. Helaas moest Dorien zaterdag de handdoek in de ring gooien, ze voelde zich eerder al niet zo lekker en ging halverwege de middag huiswaarts, awh, zo zonde!

Zaterdagmiddag was ik even naar de winkel om melk te halen, en toen ik terug kwam, zei mijn moeder dat ik de hoofdprijs had gewonnen van de loterij, en ik met een “huh” , want dat had ik helemaal niet verwacht; we hadden vrijdagavond allemaal een lootje gekregen voor de loterij op zondag. (Ze riepen toen ik weg was nummer 40 af, en dat had ik en dat wist mijn moeder.) Toen mijn moeder op mijn stoel wees naar de grote kom met restjes chocolade mouse, zag ik dat de prijs was dat ik mocht uitlikken. Zalig!

Ik heb het bij een paar likken gelaten, want allemachtig wat is pure chocolade mouse machtig!

Sophie van Patchwork Atelier liep -net als vele dames- een rondje langs de tafels om te zien waar men aan werkte, hoorde de hulpkreet: “hoe moet dat nou, een koloniaal knoopje?” en sprong gelijk in, geen geheimen voor haar op dit gebied met een textielopleiding in Brugge. Ze zag de rozen in mijn bloembakje, en bood me aan om -als ik daar behoefte aan had- een ander bloempje te leren maken.

Ik baal nu als een stekker dat ik er niet meer aan heb gedacht, druk-druk-druk. Maar met het vullen der bakjes werden mijn bloempjes wel wat netter, maar bij gebrek aan voorbeelden te veel van hetzelfde, en eenmaal thuis gekomen ga ik mijn boeken weer ter hand nemen om de boel verder op te frissen. Ik wil dit bloempje maken, gezien bij de Show& Tell, van en dame misschien die bij het groepje van Sophie zat, een leerling van haar? Oh nee, ik krijg net een berichtje van Anita dat deze kerst-engeltjesquilt van Gerda is, van de Quiltlodge. Dit roosje maken gaat me vast wel lukken, zeker als ik de juiste naald gebruik.

Zaterdagavondavond aten we ~~Oosters/Arabisch~~, Indiase keuken, zelfs de gewone salade had een behoorlijk pittige bite! Dorry’s lust om de boel lekker heet op te spicen had haar in de kont gebeten, gesneden Spaanse peper was tegen een wondje aan haar vinger gekomen en lokte een haast allergische reactie uit, dik en hevig pijnlijk brandend pakte ze elk beproefd en onbeproefd middel aan om de boel te blussen,

van stromend water tot melk, op de show&tell zat ze ook nog met haar hand in een kommetje melk, arme ziel!

De show& tell was geweldig, we zaten in een grote kring, en de quilts liepen langs onze neus, perfect uitzicht en gezellig! Als afsluiter dan deze show& Tell liet Annie een quilt zien die bij lange na nog niet klaar was, hij bestond uit grote delen die op de grond uitgelegd werden, gelukkig was alles genummerd en kreeg ze hulp met uitleggen. Toen alle grote delen eindelijk goed lagen -kwartiertje werk- kwam ze met een bak aan met kleine delen, en José riep iets in de trent van: “Gaat ze nou toch ook niet al die losse stukjes neerleggen he, dan zijn we morgen nog niet klaar!”.

🙂

Hieronder een (YouTube) 16 minuten durende slideshow van afgelopen dagen, met in het begin al veel lintborduurwerkvorderingen. Ik heb het voor de verandering op deze manier gedaan met de foto’s, omdat via de fotoalbum slideshow de vorige keren bij veel van de lezers de flashplayer crashten. En morgen zal ik verder vertellen over het weekend.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=fNHnY1Mo1DU]

Wat een jaar! deel 3

Dit zijn mijn affo’s van dit jaar (kijk, zo kort had ik ook mijn blogje kunnen maken)

en ondertussen heb ik heel wat verse quilts in de maak, de Frederike en de Life is Beautifull

en wat te denken van dit blok, geweldig toch?

en nog veel meer, maar daar vertel ik in het nieuwe jaar over, nog 2 nachtjes slapen.

Kerst stress

Heerlijk, nog 3 dagen en dan is het Kerstmis! De lichtjes branden buiten, de sneeuw denken we er maar bij, voorlopig vind ik water beter dan sneeuw.

Van de kerstballenruil, georganiseerd door Miranda, (die helaas problemen heeft met haar blog), heb ik dinsdagavond al mijn pakje ontvangen. Een mevrouw een eindje verderop in de straat en met dezelfde achternaam als ons belde me dinsdagmiddag op, zei dat er maandagavond een pakje bij haar was afgegeven, en bij het open maken ontdekte ze dat hij niet voor haar was, en ik zei dat ik er gelijk aan kwam. Ik huppelde naar Jacqueline, zo heet zij, en ze overhandigde me de dikke enveloppe, en ik gluurde er in. Oeh, mooi, dankjewel Petty, zo mooi gemaakt, het is een Tilda patroon zag ik.

Het is helaas te zwaar om in de boom te hangen, of de takken zijn te slap, dat kan het ook zijn 🙂 Ik heb er een heel mooi plekje voor gevonden bij de spiegel, zodat iedereen haar kan bewonderen.

Ships, ik zie net dat het al binnen moest zijn bij iedereen, ik dacht dat het voor de kerst binnen moest zijn, maar dat is van de andere Secret Santa, mijn maaksel van de kerstbalswap -sinds dinsdag klaar- moet nog de deur uit! Gelukkig kan ik het zelf brengen, dus dat ga ik morgen snel doen, met duizend excuses erbij.

Van de deelnemende dames zag ik alleen op de blog van Katrien haar cadeautje, ha, die heb ik in de maak gezien.

Grijpt de kerststress je ook zo naar de keel, dat je jezelf voorbij holt, in de angst dingen te vergeten, of ben je dat stadium al helemaal voorbij, en kan je rustig een uur zitten te verdoen met het spelen van potjes Ruzzle tegen wildvreemden, terwijl de rest van het gezin zich op hun eigen kamer bezig houdt met computerigheden.

Zopje voelt dat er wat in de lucht hangt, behalve water, heeft geen Ruzzle, en ook geen computer, het regent al dagen, en de vogels en muizen houden zich koest, dus ook daar valt geen lol aan te beleven. Tot overmaat van ramp is Zipje in geen velden of wegen te bekennen, hij ligt boven, gék word hij van zijn hyperactieve broer die constant op de loer ligt en aanvalt net wanneer hij wilt slapen-. De kerststress kan geen kant op, de krabpalen hebben het allebei al moeten ontzien, ik heb de kleinste tot twee keer aan toe recht moeten zetten, en ik zag het met een woeste blik omhoog kijken toen hij op de treeskirt onder de kerstboom lag, hij wilt actie, en ik sta op het punt om hem naar buiten te laten, niet de boom aanvallen please!

En toen zag hij de schoenen van het baasje, 4 stuks naast elkaar, mét veters, en lekker diep, en ze zijn van koe, of zo, ruiken heerlijk woest, en hij valt aan alsof ze dood moeten. Ik zie het vanuit mijn ooghoek gebeuren en schiet op hem af, dat zijn Bommels, daar willen we zuinig op zijn, en ik zet ze in de hal, buiten klauwbereik, en pak de ruige vrijetijdsschoenen van mijn man, en zet deze in de kamer. Zopje herkent een goed ding al van een afstand, ziet de veters, ruikt de boslucht van de zolen, neemt een duik en springt er vol in.

Met in elke schoen een voorpoot houd hij ze in bedwang, stel je voor dat ze ontsnappen. Ik zat aan tafel, lachte me rot om zijn capriolen; helaas ligt de digi boven, en maakte met de iPhone de foto hierboven, en dit filmpje:
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=ybJZssncqh4?list=UU0KH0SWHlbXiUADK5SNlVUw]

Australische redwork

In 2006 was mijn moeder begonnen aan een prachtige redwork van Australische dieren en planten (ze/we hebben daar jaren gewoond), de patronen haalde ze uit een eveneens Australisch quilttijdschrift, voor wie het precies wilt weten, ik kom hier later vast nog wel even op terug, maar volgens mij kwam het uit de Australian Patchwork& Quilting. Ik was er ook aan begonnen, maar ben halverwege gestopt; mijn moeder daarentegen heeft de quilt wel afgemaakt, tot ze aan de buitenste rand kwam met doorquilten, de moed zakte haar in de schoenen bij het zien van de golvende rand, maar ik wist dat dit gewoon komt omdat de rest allemaal al is doorgequilt, en dat het wel goed zou komen. “Geef maar mee, dan maak ik hem wel verder af voor je,”, zei ik afgelopen zaterdag, ik zit toch lekker in het ritme van afmaken. Ik heb foto’s gemaakt per 6 blokken, de hele quilt komt morgen wel in beeld.

Kijk eens hoe mooi mijn moeder de middelste blokken allemaal heeft doorgequilt, ik wilde er geen rommeltje van maken met de border, maar een symmetrisch patroon zou te strak zijn, leek me. Eerst zocht ik hier en daar voor inspiratie, en uiteindelijk heb ik blaadjes in de border gequilt, als een omlijsting van de vierkante blokjes.

Het duurde even eer ik de spanning goed kreeg; met een lichte ondergaren en een donkere bovengaren op een donkere stof viel elke steek met foute spanning op, tot ik het schroefje in het spoelhuis een kwart slag vaster draaide, geloof me, dit is het laatste wat ik nog wist te verzinnen, en ik doe dit niet graag, aan de spanning van het spoelhuisje draaien, maar ik kon mijn reservespoelhuis nergens vinden :-(. Ik heb wel van te voren even een streepje met een watervaste dunne stift gezet waar hij stond.

Maar voor wie niet weet hoe de spanning moet zijn: als je het spoelhuisje aan het draadje van het spoeltje vast houd en laat bungelen, en je geeft er een klein ~~snokje~~ rukje aan, net als bij een jojo, dan mag het spoelhuisje maar enkele (iets van 5 ) centimeters zakken. Voordat ik aan het schroefje had gedraaid zakte het spoelhuisje gewoon naar beneden zonder iets te doen; dit lag aan het garen, een hele dunne glibberige Aurifill , eigenlijk voor de borduurmachine bestemd, maar het kleurde zo mooi bij de achterkantstof.

Morgen hoop ik een foto van de quilt in zijn geheel te kunnen showen, zodat ik hem woensdag weer aan mijn moeder kan geven.

Bij toeval liep ik tegen dit gezellige filmpje aan, waar in het begin een Nederlandse (bekende) quiltster zich voorstelt, grappig. In de film zieje quilts, maar ook tasjes, dingen die de dames dragen of gekocht hebben, het is net of je er zelf een beetje bij bent.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=s4yYT64gbNM]

Gespot

Eigenlijk had ik helemaal geen zin in tv kijken, maar vooruit, ik had niet voor niets die film opgenomen, dus zette ik hem aan, om na een minuut of 2 alweer te stoppen, om de digi te pakken, want wat zag mijn oog?

Deze mooie quilt, de film heet little black book (of little black box?).

De film heb niet verder bekeken, ‘k ben met de dochters de stad in gegaan, junior had een hoesje nodig voor haar digi voor haar schoolreis naar Londen komende week, en we hadden nieuwe sportbh’s nodig, want ook daar zit de krimp in. Ik paste er eentje, en toen hij vast zat, boog ik voorover om de meisjes even goed te hangen, en bij het rechtop komen voelde ik een ijskoud iets tegen mijn onderrug, schrok me rot en gaf een gil. Er stond niemand achter me, daarvoor was het pashokje ook te klein, en op de tast voelde ik voorzichtig naar het koude op mijn rug; een minstens 10 cm groot label van hard plastic die met een touwtje aan de sluiting van de sportbh vast zat, was bij het rechtop komen na het buigen tussen rug en broeksband geschoven. Ik zag mezelf geschrokken kijken in de spiegel, en moest lachen om mezelf, terwijl ik Suzanne hoorde gniffelen aan de andere kant van het gordijn. “Mama, wat doe je nu?”

Waar ik ook flink om moest lachen, was dit filmpje, die Tim me gisteren liet zien, nadat hij helemaal happy -want hij had zijn rijbewijs gehaald die ochtend- thuis aan tafel zat. Geen gebak, want hij voelde zich niet lekker, maar wel koude pastaschotel ’s avonds, dat gaat er altijd wel in. Dit is het filmpje, eerst een technische inleiding, maar blijf vooral kijken! Het reclameblokje dat onder in beeld komt bij dit filmpje, kan je gewoon wegklikken door op het kleine kruisje te klikken.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=uIbkLjjlMV8]
Zondagavond zal ik meer foto’s laten zien (met de link naar een album) van de OEQC in Veldhoven, want ik heb zoveel mooie foto’s gemaakt, heel veel detailfoto’s ook.

Het kan vrolijker

Het voelde als een verademing, niet meedoen met de gekte, toen ik in de rij stond bij de kassa op goede vrijdag; met voor, naast en achter mij afgeladen karretjes leek ’t wel Kerstmis op komst. Ik zette bij thuiskomst een pan eieren op, niet om te verven, maar gewoon op te eten bij het brood, en plukte het enige quilterige dat ik ooit voor Pasen had gemaakt van boven en legde het op tafel. Een chocoladehaas van ’t werk, en that’s it! Kaal? Misschien, maar ik hoorde niemand klagen.

op de foto hieronder zie je hem duidelijker (ligt even op de vloer, op 40 cm grote tegels), en zie je ook dat ik nog steeds, na al die jaren, geen tekst in het midden heb gestitched. Van uitstel komt afstel.

Ik bedacht me dat ik nog een andere quilt had met grappige kippen, en ook die kreeg een hangplek in het zicht, gewoon over de quilt heen die er al hing, dat is het donkere deel wat er bovenuit steekt.

Zaterdag gingen we laat in de middag naar mijn ouders, nadat manlief en ik eerst naar een kerkdienst -voorafgaand aan een crematie- waren gegaan van de moeder van een collega van manlief; het was een zeer ontroerende dienst, aangevuld met mooi gezang van een koor. Voordat we van huis weg gingen, was er nog een lichte paniekaanval bij mij, ik moest in het net, liefst zwart, maar geen broek zat meer goed, de ene zakte van mijn heupen nog voordat ik kans kreeg om de rits dicht te doen, en de andere bleef wel in de taille hangen, maar slobberde flink rond de 3 B’s (buik, billen en benen). Nou ja, het moest dan maar, en met mijn jas aan viel het toch niet zo op, maar wat had ik het warm tijdens de dienst, die in een aula van een bejaardenhuis werd gehouden, en niet in een koude kerk.

Bij mijn ouders was het gezellig als vanouds, met zalige Monchoutaart, heerlijke verse kippensoep, en een lekker broodmaal met ijstaart toe, en na afloop kwamen bij de thee de chocolade eitjes tevoorschijn om de laatste gaatjes op te vullen; ik had een telvrije dag, dat sappen jullie wel. De poezenquilt werd van de muur gehaald, zodat ik deze thuis kan op pimpen.

Er zit te weinig kleurverschil in de bladeren, de lucht is te flets, kortom, het is een beetje een saaie quilt, dat vonden mam en ik. Deze quilt heb ik voor mijn moeder gemaakt in april 2006, zag ik aan de label achterop, en dit verklaarde voor mij genoeg. Ik had toen gewoon niet genoeg puf om me met dit detail bezig te houden, met nog 2 chemo’s te gaan, en was al blij dat ik dit voor mijn moeder had kunnen maken; ze had voor mij haar leven een half jaar on hold gezet om voor mij en ons gezin te zorgen.
En toeval wil dus dat de kippenquilt die ik naar beneden haalde om in de hal op te hangen, ( de BOM van Ufo’s) ook van diezelfde periode is. Na elke chemokuur kon ik me op een blokje richten, zodra ik een veer van mijn lippen kon blazen; 🙂 kippen … veren.

Het kattenquiltje is er een van McKenna Ryan, en lijkt groot, maar is het niet hoor, kijk:

deze 2 hieronder komen van dezelfde serie

Wat een plaatjes

Woensdagmorgen kwamen de tuinboys om het gras te verticuteren, en om daarna nog wat snoei en opruimwerkzaamheden te doen, terwijl ik in de kamer bezig was. Met de tuindeur een stukje open -want het was heel mooi weer- kwamen de heerlijke geuren van gras en omgewoelde aarde naar binnen; hoe omgewoeld bleek wel toen ik het even van dichterbij ging bekijken, het leek wel of hij aan het ploegen was!
Zoveel mos groeit er op ons grasveld, dat uit 4 veldjes bestaat, met daartussen plantenvakken, omzoomd met buxus of taxus.

Het waren 2 jonge knullen, net begin de 20, strak in het lijf, en overal strak, kon ik genoegelijk constateren, toen ze voorover gebogen op hun hurken bezig waren (met onkruid wieden bij de heg), foei, keek ik nou weer naar kontjes? Hun broeken zaten wat los in de taille, en dan heb je al gauw een inkijk, ook wel bouwvakkers decolleté genoemd, en bij deze knullen was het haast gênant, zo diep dat de inkijk was, maar ik keek niet weg, oh nee. Mijn lief, die ook even thuis was, keek me vermakelijk aan, “je vind het wel erg interessant geloof ik, kom je wat tekort?”, vroeg hij grijnzend, wetend dat op dit gebied ik niks te klagen heb. Kijken mag hè, net als bij kookprogramma’s, daar doe je inspiratie mee op. Toen de jongens na 4 uur hard doorwerken vertrokken, ging ik ook heel even aan de slag, snel het gras water geven, zodat het net ingezaaide zaad snel kan ontkiemen; vorig jaar vergat ik het, en toen is er niet veel gekomen van het zaad.

Ik keek dus ook naar een kookprogramma op 24Kitchen, en zag hoe handig en vooral snel een kok een grapefruit van zijn jasje ontdeed, en de partjes zonder vliesjes in een kom wipte met een scherp mes. Klik hier om het filmpje te kunnen zien van een andere kok Oh, dat wilde ik ook proberen, en met 2 grapefruits op de schaal, kon ik oefenen. De eerste werd een hoop gefrunnik, er lag veel sap in het schaaltje (wisten jullie dat je uit 3 grapefruits 1 liter sap kan persen?); Suzanne was thuis, ze had een tussenuur (dus een uurtje geen les), en kreeg deze eerste poging, met een schepje suiker tegen het zuur, en toen slachtte ik de 2e grapefruit, en zie,

het ging zo vlot, de partjes kwamen er allemaal heel uit, en lékker dat ze smaakten!

En dan ruikt er in huis ook iets heel lekker, niet het net gebakken brood, dat kan je hier dagelijks ruiken en is ook zalig hoor, maar niets ruikt lekkerder dan een vers gewassen quilt die over de balustrade te drogen hangt.

Gisteravond kwamen we thuis van een schoolbezoekje (dochter gaat voor 5 dagen met school naar Engeland, en wij willen mee als verstekelingen) en toen ik de voordeur opende, kwam Zipje van boven aangerend, en schoot via de voordeur naar buiten; bij vertrek had iemand de deur naar de hal niet goed dicht gedaan, een aangezien Zipje graag op een bed ligt, en vooral het bed van Tim vind hij zeer aangenaam kon ik gelijk na thuiskomst de hele bovenboel stofzuigen waar Zipje mogelijk gelopen had, en toen de quilts van Tims bed in de was gedaan.

Waarom zo spastisch doen? Nou, vanwege de teken, als ze lekker zitten te sucken is het geen probleem, dan blijven ze wel zitten, maar owee als de teek voldaan is en even wilt rusten, of z’n nageslacht wilt dumpen, dan laat-ie los en rolt zo dik als een koffieboon op de grond. En daar wil je niet op stappen, brrrr. He gestie, wat een vies einde, laat ik maar snel afsluiten met een mooi plaatje, mijn eerste quilt, de sampler, die ik als enige op de cursus van Amish kleuren maakte, terwijl de rest voor truttig en saai (in mijn ogen) ging.

hier hang hij over de balustrade, ik moet nog steeds in onze slaapkamer een gaatje boren voor het haakje, om hem weer op te kunnen hangen.

Speldenkussens

Katrien roept, en wij draaien 🙂 we zijn zo’n heerlijk volgzaam volkje, quilters, en wat riep Katrien? Of we vandaag massaal onze speldenkussens wilden showen, en ik dacht “Ach, die 3 die ik heb, het is de moeite niet waard”, maar toen ik die drie ging halen, ontdekte ik er al snel nog meer, jeetje, ik ben rijker dat ik dacht! Helaas heb ik ze niet allemaal kunnen vinden, sommigen zitten ergens verstopt in tassen waarin WIP’s liggen, maar ik moet eigenlijk spreken over of PIB’s, projects in bags, want er zit weinig work in progress, in die tassen.

Dit uiltje gemaakt door Saskia (voor de kerst-bee van 2010) kan ik bv nergens vinden, opgegeten of weg gevlogen? Ik kijk naar Z&Z, maar die weten van niks, zeggen ze.
Van de 2 muizen kan ik er maar eentje vinden, de andere ligt ergens in een la of zo, naast de vlinder die ik ook nergens kan vinden.

Eens kijken of ik nog weet van wie ik wat heb gekregen: de ronde chocolatecake met froezelrand was van mijn secret santa, 2 jaar geleden, het geile muisje heb ik zelf gemaakt, net als het kleine kippetje ernaast en de grote kip erachter (op het quiltweekend in Elst gemaakt), de paspop heb ik van Miet gekregen, de ronde meerkleurige bal kreeg ik cadeau op het quiltweekend in België een paar jaar geleden, en die rechts vooraan ligt met borduurtjes was het ontbijtcadeautje van afgelopen jaar, door Berna gemaakt. De poes met krulstaart heb ik zelf gemaakt, hangt altijd aan mijn daglichtlamp bij mijn luie stoel, het paarse afvalzakje/speldenkussen heb ik ook zelf gemaakt, en het bruine vogeltje op rode bol kreeg ik van Miranda.

Deze (geen kussen maar toch laat ik hem zien) gebruik ik het meest, door mijn vader gemaakt van zelf gedraaid hout, met een ijzersterke magneet in het midden. Ik heb hem al bijna 40 jaar, denk ik.

Het is maar een bescheiden verzameling, valt in het niet vergeleken andere bloggende quilters.
Maar misschien hebben we binnenkort wel speldenkussen-gezinsuitbreiding

alleen vraag ik me af waar ze uit gaan komen, en hoe ze er uit zullen zien. Muisjes met aardbeiensmaak, niets voor Zipje en Zopje, die houden niet van fruitsmaak, maar misschien wel voor Brechje?

Bijna klaar

Het opzetten van de laatste hexagonrand heeft wat meer tijd gekost, gewoon omdat Zipje mijn schoot erg veel heeft geclaimd, en ook omdat ik gistermiddag even de hort op was, om een quiltster in nood helpen met machinaal quilten. Na een paar aanwijzingen en tips ging ze eerst de blokken van haar samplerquilt in de ditch doen, en dan ga ik haar verder op weg helpen met freemotion quilten, waar nodig, want volgens mij heeft deze dame aan een half woord al genoeg. Kijken jullie wel eens op deze website? Heel leerzaam!

Met de foto’s die jullie zien heb ik eindelijk iets voor elkaar gekregen waar ik al even naar zocht, nl dat je er op kan klikken en dan opent de foto zich in een nieuw venster. Je kunt hem dan vergroten als je dit wilt, mits er een loepje met een plusje te zien is als je met de muis op de foto gaat staan. En dan klik je op het kruisje van de tabblad als je de foto weg wilt hebben, en dan zie je gewoon weer mijn blog. Dus niet meer klikken op het terug pijltje of zo, en ook niet op het rode kruisje rechtsboven klikken, want dan is alles weg. Hèhè. Dit miste ik gewoon! Bij blogspot krijg je de foto’s maar een beetje groter te zien, terwijl ik graag dingen heel erg groot wil zien.

Vanmiddag had Zipje het gehad op mijn schoot, te warm of zo, en ging met een diepe zucht op de bank liggen. Zo ziet 6,5 kilo kat er uit.

eerst hiervan een foto gemaakt, en toen mijn antieke neergelegd om de volgende rand op te gaan spelden. Ik had al een rij hexjes aan beide zijden gezet, waarop de andere strook overheen kwam, zodat de zigzagjes op de kopse kanten ook mooi doorlopen (experiment), maar ik had niet echt niet goed opgelet (speelde ondertussen ook nog tegen 5 man Wordfeud), en dus moest ik deze rij hexjes even verzetten.Hoop dat hij er morgen tegen aan zit, hij zit er nu tegenaan geregen met de machine.

Eergisteren vond ik een quilt terug, die ik uit het oog was verloren; hij kon niet weg zijn, maar waar hij dan wel was, wist ik ook niet, tot ik op de dressoir boven op de overloop ruimte moest maken voor de zware doos (voor mijn lief) om neer te zetten. Daar lag een stapel quiltjes, en ik dacht dat het kleine oefenquiltjes waren, maar niet allemaal, deze kwam er van onder

Een van mijn eerste quilts, voor Tim gemaakt toen hij een jaar of 2 was, denk ik. Wat suf dat ik hier geen label voor heb gemaakt toen! Hij is met de machine gepieced, en met de hand gequilt, met rood. Zie je, ze kan het wel! 🙂

Deze quilt is heel vaak in de was geweest, vandaar dat de kleuren wat verschoten zijn, maar het zilvergaren van de regenbui schittert nog mooi. Ik zal hem morgen nog een was- en droogbeurt geven, om de vouwen eruit te halen. De paneeltjes en achterkant komen van de markt, daar staat nog steeds een kraam met allemaal stof voor kinderkamers, ik heb daar ook Nijntje-stof vandaan gehaald, joh, waar zou die quilt liggen?

Ochoch, en dan mijn gevecht met de kilo’s,
vanavond was het bij de DDC “oeps 🙁 2 ons erbij.” Ja, wat zijn 2 onsjes, bijna een pakje boter! Maar ik voelde de bui al aankomen (weet precies waar het aan ligt), en had me in het zweet gefietst vanmiddag, en ook op de fiets naar de DDC in stevig tempo; ik stond te zweten en te snottebellen bij de inschrijftafel, poeh, dan is mijn lekker warme winddichte winterjas opeens wel erg lekker warm! Volgende keer (over 2 weken i.v.m. carnavalsvakantie) maar geen vest aan onder deze jas, of een beetje rustiger fietsen.