Dit beeld hadden we zondag willen zien, Suzanne achter de bar tijdens het carnavalsweekend, gelukkig hebben we deze foto.
Donderdag zaten we vier uur in Vlissingen voor het maken van een ct-scan, een bestralingsmasker en als laatste een precisie MRI-scan, wat voor manlief betekende dat hij bijna een uur lang op de rug moest liggen, hij was na afloop gesloopt. Ik hield me bezig met borduren, ik had een paar dagen achterstand
en was op het einde weer bij
Het was een vermoeiende dag, half tien de deur uit en half vier weer thuis, en we prezen ons gelukkig dat we voor de komende bestralingen niet naar Vlissingen moeten (50 minuten rijden van Roosendaal af), maar gewoon op steenworp afstand van ons huis terecht kunnen.
We kregen de uitslag vrijdag vlak voor de middag, er was naast de twee bekende tumoren nog een kleintje gevonden aan de achterkant tegen de schedel aan, en ze kunnen ze alledrie heel goed met een keer bestralen aanpakken, elke dag eentje.
Wat een opluchting, manlief appte me met het nieuws, ik stapte net uit de slagerij, en belde hem gelijk. De tranen kwamen, zo blij was ik dat het er niet een heleboel waren. Bij meer dan vier-vijf zou het een totale hersenbestraling worden met alle bijwerkingen en mogelijk blijvende beschadigingen van dien. Maar nu dus gericht behandelen met amper bijwerkingen, misschien later littekenweefselvorming dat voor klachten kan gaan zorgen, maar dat zien we dan wel.
Tim, Yvonne en Sophie kwamen voor de lunch, Sophietje vond het rammelpoppetje wel interessant, ik had hem uit de la gehaald waarin ik babyspullen van vroeger bewaar.
Ze wilt vooral rechtop zitten; als je haar in je armen achterover leunend houdt, begint haar hoofdje rood aan te lopen van inspanningen om rechtop te komen, zo schattig 🥰
En terwijl de jonge ouders zich elders in de stad vermaakten, hadden wij het ook naar ons zin als oppassers 😍 Jon vond het ook wel leuk, en Sophie moest lachen elke keer als hij met zijn staart over haar heen zwaaide.
Ze had bij binnenkomst al gelijk haar jurkje ondergespuugd, en bij constatering dat ze met haar volgende shirtje de rest van de dag moest doen, ging het slabbetje niet meer af. Na de fles en wat afleiding bij het raam van vogeltjes (ze heeft last van op komst zijnde tandjes) kon ik een patroon uit stof knippen
Toen ik merkte dat ze moe werd, bracht ik haar naar bedje op onze slaapkamer, en viel ze bijna direct in slaap. Ik dook een deur verder de naaikamer in en maakte dit jurkje voor haar.
Herinneringen van vroeger komen naar boven, naaien terwijl de kinderen slapen. Gelukkig was dit een snel modelletje zonder sluitingen, uurtje werk, en terwijl ze lekker doorsliep maakte ik ook nog twee slabbetjes en sloeg er drukknopen in, en ook hier sliep het dametje lekker doorheen, ideaal.
Dinsdagmiddag moest ik gewoon even naar buiten, het was zo lekker fris en zonnig, en de hele tuin rook naar citroentjes, van de winterbloeiende struikkamperfoelie, hier een vorig jaar uitgeplante stek van de moederplant.
De Viburnum op de foto hieronder moet dit voorjaar ook flink ingekort worden, wist Jon nog, maar daar begin ik nu nog niet aan, over een paar weken pas. Het kan nu wel, maar kijk toch eens wat een bloemen die bijna open staan, en helaas zitten ze nog niet op de vorig jaar gesnoeide takken. Als ik deze takken er af snijd, zal ik ze in een grote bak water zetten, zodat de insecten toch nog iets te eten hebben.
(over een tijdje zal ik jullie overhoren, dan laat ik de foto’s zien en mogen jullie zeggen wat er te zien is 😂) De trompetplant kreeg ook een kleine snoeibeurt, Jon en Sherlock renden als mallen heen en weer, maar wilden voor de foto wel even poseren. Jon zit links, Sherlock rechts en Fay rent nog ergens rond, de photoshoot is haar geheel ontgaan. .
En toen zag ik de bolacacia’s en ach, voor het eten kon ik toch wel eentje snoeien? Heerlijk, trapje erbij en zagen, knippen en gooien maar. En waar ik de afgelopen jaren dit deed om even boosheid op af te reageren, dacht ik nu alleen maar aan fijne dingen terwijl ik me in het zweet werkte: dat de boom over een tijdje weer mooi zou uitlopen, dat het met de zomer voor fijne schaduw zou zorgen, dat vers geknipte takken zo lekker roken.
Ik hoorde vogeltjes ongeduldig kwetteren, ze wilden eten maar ik stond in de weg, en even later zag ik ze toch dapper vlak naast me in het voerhuisje landen. Ik was klaar met de ene boom en besloot de linker toch ook maar te doen, een takje liet ik zitten voor de vogeltjes om op te zitten als ze op hun beurt moesten wachten tijdens het eten halen. Toen ik het klaar was floepte de verlichting aan, bij mekaar was het nog geen uurtje werk, dus dat viel mee.
Toen ik woensdag tijdens het middagdutje van mijn lief de takken ging verhakselen, was ik mijn snoeischaar kwijt, ah gevonden, wat een gekke plek. Zien jullie hem ook?
Ruim een uur later was alles klaar en opgeruimd, ik ging naar binnen en maakte manlief wakker, hij was helemaal opgeknapt van het slapen in de door de zon heerlijk verwarmde woonkamer, het leek wel zomer! We gingen naar boven, hij om te gaan werken, en ik om te gaan naaien. Fay en Sherlock waren er als de kippen bij
Ik had maandag alles al geknipt, en het roze shirtje had ik maandagmiddag al gemaakt, schattig stofje he.
Helaas had mijn Pfaff overlocker een week eerder het begeven, nou ja, begeven, er was een schroefje los gerammeld die de naaldenhouder vasthoud aan de op-en-neer-stang, en het schroefje is zo klein dat de kans op het vinden ervan net zo groot is als een loterij winnen. Gelukkig had ik de overlocker van mijn tante nog, een voor mij onbekend merk, maar hij doet het goed, alleen heeft hij nog meer moeite met dikke lagen snijden dan de Pfaff. Misschien een geval van mes vernieuwen? Dus moest ik de dikke delen zelf afknippen, dit doe ik ook als ik in een zoom wil aflocken en een mooie rechte rand wil houden, starten en stoppen bij de inham.
Achteraf gezien had ik deze schoudersluiting helemaal weg kunnen laten, want het kan in gesloten toestand ook over het hoofd, pffff.
“Gaan we nog beginnen?”
Fay zit op een te klein geworden T-shirt van manlief dat nu mooi als voering kan dienen voor het bovenstukje van het tuinbroekje.
Drie uur later was alles op de drukknopen na klaar, deze sloeg ik er ‘s avonds in. Ik maak de broekjes met een extra kruis inzet, een gusset heet dat in het Engels. Deze zorgt voor meer ruimte bij gebruik van dikke luiers. Ook in pantalons van mannen wordt dit vaak gedaan, vooral als ze een flink klok-en-hamer-spel hebben die bij doorsnee broeken voor een hogere stem zorgen. Je ziet het ook bij jasjes en bloesjes. Enfin. Ik zie ze niet veel in patronen van babybroekjes, dus knip ik ze zelf, en de ene keer valt het wat groter uit dan de andere keer.
Leuk dat ik nog bijpassende kleur (oud roze) drukkers had, dit smaakt toch zo naar meer. Zaterdag kan Sophie het passen, hopelijk zijn de pijpboordjes niet te wijd, nou ja, beter te wijd dan te krap. In de zijnaad heb ik een labeltje genaaid welke ik cadeau kreeg bij een bestelling bij Kleurenmix.nl en er zaten nog meer dingetjes in het cadeau zakje, zo lief en attent! Het witte stukje onder het zilverkleurige hartje is klittenband, en deze is zo fijntjes en zacht dat ik er gelijk iets meer van heb gekocht. Zakelijk lief zijn loont.
Twee drukknoopjes per bandje, eens kijken of dit bevalt, en evt sla ik er zaterdag nog meer in als de schouderbandjes blijken toch te los zitten.
Mijn lief heeft terwijl ik zat te naaien en daarna ging koken vier uur gewerkt en met klanten gebeld over zakelijke dingen en voelde zich zoveel beter. Het is een fijne afleiding en ook dat geeft voldoening. Even je niet een kankerpatient voelen is heel veel waard.
We hebben nog geen afspraak met het bestralingscentrum, manlief belde ze net ter aansporing; de radioloog moet het nog bespreken en berekenen, het traject zal hopelijk in de loop van volgende week beginnen. Wachten duurt lang, we proberen ons maar bezig te houden met leuke dingen (zal ik weer eens wat gaan quilten vanmiddag?)
Nu nog even een paar kwijl-bandana’s maken voor thuis, nee, niet voor ons, hoewel er flink wordt gekwijld als we filmpjes en foto’s van ons kleindochtertje zien. Even een dip? Filmpje van een giebelende Sophie bekijken en we lachen weer mee.
Jullie hebben er een week op moeten wachten, maar hier is Sophie in het door mij gemaakte shirtje, het lijkt wel een jurkje 🤭 wat een vrolijk meisje is ze toch. Afgelopen week heeft ze het brabbelen ontdekt, geweldig 😊
Ik kreeg extra schootverwarming toen ik ze een flesje gaf
Morgen zie ik ze weer, en dan mag ze weer wat passen; ik heb vandaag twee bandana slabbetjes gemaakt nadat het opgestuurde proefmodel na ontvangst goedgekeurd was
en een sweatshirtje met ronde hals (het slabbetje van hydrofiele katoen ligt er dus los op)
De sluiting op de schouder is met drukkertjes, en deze keer heb ik voor de sluitingsband gekozen, een paar weken geleden op de weekmarkt gekocht bij Pimmetje klik hier om te zien op welke weekmarkt zijn kraam staat.
Ik heb deze ook als sluiting op de slabbetjes gezet, je knipt er gewoon een stukje van af en schroeit de knipvlakken even dicht door het bij een vlammetje te houden. Met een ritsvoetje op de machine vastgenaaid om dicht bij de drukkertjes te kunnen naaien.
Bij Pim kocht ik ook een rits voor mijn jas, de oude rits splitste steeds open vanaf halverwege de onderkant, heel vervelend. Gelukkig bleef het wel dicht als ik de knopen dicht had. Maar toch, fijn is anders. Oude rits langs de rand afgeknipt en de nieuwe er onder gelegd en vastgenaaid, hiervoor moesten de knopen er wel eerst af, en ze er terug opzetten was haast meer werk dan de rit vastnaaien.
En voor mensen met een gevoel voor humor leuk om te zien maar voor perfectionisten een horror, het baby vestje is klaar
Het asymmetrische is eigen inbreng 😂, eerst bleek de rand waar de knoopsgaten zat veel te breed, dus niet te flauwtjes en een stuk eraf, en twee pennen later kon ik afkanten.
Maar toen bleek het andere pand te smal dus nam ik -niet te beroerd om door te bijten ipv opnieuw te beginnen- hier de steken op en breidde een pen of zes er bij. Meten is weten, mwah, zwaar onderschat. Rond de hals nam ik ook steken op en breide er een boordje aan. Knopen er op en klaar! Het voelde een beetje stug, maar dat loste een wasbeurt vast wel op, nu is het lekker schoon, maar voelt nog wel stug, ik ben helaas verwend met de wol waar ik mijn vest van brei. Het volgende vestje maak ik van katoen, en zeker met andere breinaalden, want deze hadden veel te scherpe punten, ze deden zeer aan mijn vingertopjes en ik stak te vaak door de draad heen.
En nou kan ik nog wel meer bloggen over wat ik afgelopen dagen heb gedaan, maar ik kan dit natuurlijk ook in een volgend blogje stoppen, maar dan moet ik niet weer een week wachten met bloggen. Jon wilt ook graag vertellen over het doosje wat hij kreeg van het Quiltersgilde, het is alleen veel te klein, hij past er niet in, jammer hoor.
En waarom ik niet eerder heb geblogd? Te druk met naaien hè, en breien, en spitten, en oké, wordt vervolgd.
Vrijdag heb ik weer een afspraak bij de psychologe, en ik moet zeggen dat door elke dag in het witboek te schrijven, de verdrietige gevoelens steeds minder frequent komen. Tijdens de therapie praten we er wel over, maar in het witboek komen alleen maar positieve dingen. Waar ik in het begin dagelijks veel ellende van me af schreef is dat nu slechts af en toe even een bladzijde.
Sinds ik mijn ongenoegen had geuit bij de overbuuf over haar aso parkerende klanten is er niet eentje meer over de lijntjes van de parkeervakken gegaan. Ze kùnnen het wel, als ze maar moeten.
Donderdag was het zover, oppassen op ons kleindochtertje, heerlijk. Het regende de hele dag, dus niet naar buiten geweest met de wandelwagen. Hier ligt ze na haar flesje lekker in de box te kijken naar de door haar mama gehaakte mobiel beestjes
Ze vocht nog even tegen de slaap, maar toen ze haar snoetje tegen de kubus/activiteitenknuffel drukte, was ze in no time vertrokken, zo lief
Ze slaapt nog veel tussen de voedingen door, maar als ze wakker is, is het genieten
Luna kwam naast me zitten toen ze iets hoorde rammelen in mijn tas, ze is gek op de brokjes van onze katten waarvan ik nog een paar in een klein potje had zitten. De foto is genomen nadat ze haar “snoepje” op had, de schoongelikte haren van haar befje zitten vast in haar bekje, ziet er heel damesachtig uit 😊
Stella liet zich pas op het eind van de middag zien, ze lag heerlijk te slapen op zolder
De volgende dagen regende het nog steeds veel, ik diepte zaterdag toen het even droog was het grachtje rond de plantenperk wat verder uit, Sherlock en Fay genoten van het zonnetje
En weer plenzende regen, het water van het dak loopt via de grijze regenpijp tot halverwege het perkje en dan zo het kanaaltje in, de grond is zo verzadigd dat deze de aanvoer niet bij kon houden en het grasveld ook vol plassen stond.
Een paar dagen geleden sprong Fay op schoot en draaide een paar rondjes terwijl ik een kopje koffie in mijn hand had, en opeens hing ze met het puntje van haar staart in de koffie. Ze voelde de warmte denk ik, want ze sprong daarna op de poef naast mijn stoel,
en begon haar staartje te wassen, hij werd schoner dan schoon.
Sherlock keek aandachtig toe tijdens het maken van een shirtje voor Sophie
Uiteraard vond ik de roze boordstof pas toen ik klaar was met het shirtje, maar het grijze boordje staat ook goed. De zoom en het boordje heb ik met Glitter garen doorgestikt, past goed bij de opgedrukte goud glitters, alleen valt het op deze foto niet op. Het moet nog even geperst worden, en dan kan het in de tas. Donderdag mag ze het passen, met al dat gekwijl en geknoei zal ze vast wel een keer een droog shirtje aan krijgen. Ik kan niet wachten 😊
De to-do lijst in mijn hoofd is behoorlijk lang, ik wil een tas met vakken maken voor mezelf, nog een lange broek smaller maken, een trui naaien voor mezelf, mijn grote vest afmaken (de mouwen moeten nog) een warm hansopje, broekje en misschien nog een vestje naaien voor Sophie. En ik ben een vestje aan het breien, en Jon helpt mee
Hij is wel erg fanatiek
Ik moet wat van het voorpandje (met knoopsgaten) uithalen, even niet opgelet en dan krijg je dit, oeps. De breinaalden die ik gebruik hebben een akelig scherpe punt, als ik brei tijdens tv kijken steek ik snel in de draad, slordig hoor. Als het patroon goed zit zal ik het volgende vestje van ander garen en op andere naalden breien.
Omdat ik met dit linker voorpandje ben begonnen, moet ik -denk ik- de steken drie toeren voor de gewenste breedte op een pen zetten, en de draad dan doorknippen en zo het teveel gebreide eraf peuteren. Roxanne Richardson is een breister die haar ervaring deelt en heel duidelijk laat zien op haar YouTube kanaal. En na even zoeken vind ik wat ik wil weten hier
Ik begin met het mooie nieuws: dinsdag kreeg manlief de uitslag te horen van de controle CT-scan en alles was goed, slechts restjes dood weefsel en littekenweefsel zichtbaar bij de longen wat nog moest worden opgeruimd/genezen. Het heeft zijn tijd nodig, een half jaar geleden waren de behandelingen net klaar, en nu kan/lust manlief alweer zoveel. Tranen van opluchting, de aanloop naar de uitslag was weer een zenuwentoestand, maar we kunnen er weer tegenaan. Tot over drie maanden.
Helaas loop ik niet over van mentale stabiliteit, er wordt aan gewerkt maar de psychologe voor wie ik een verwijzing heb, heeft een wachttijd van minstens vier weken, dus roeien we met de riemen die we hebben bij de reguliere psychologe die het ook zo druk heeft dat ik over drie weken pas weer kan langskomen.
Gelukkig is er afleiding, ik brei aan het vest in de avonduren (nee, nog niet klaar) en afgelopen zondag kreeg ik een uitnodiging vanuit Noorwegen om mee te doen met een vijf sterren raid. (Pokemon) Altijd leuk, we zaten er met vier man in voor aanvang maar toen het gevecht begon waren er drie afgehaakt 😣 en moest ik het monster alleen proberen te verslaan. Ook stoppen was geen optie, ik ga geen remote raidpass weggooien, dus doortikken op het schermpje (ziet er niet uit), vlak voor het eind was mijn team van vechters dood en moest ik een nieuw team aantikken, en met slechts vijf seconden op de klok had ik de raid boss verslagen. Yes!
En veel leukere afleiding in de vorm van familiebezoek, lekker eten, natafelen
spelletjes doen en Sophietje knuffelen
Wat een vrolijk meisje
Ik maakte de afgelopen dagen nog wat kleertjes voor Sophie, de broekjes zijn nog wel wat te groot maar dat lost zich vanzelf wel op; ik was vergeten op het getekende patroon erbij te zetten dat het inclusief broeksband was en dat als ik boordjes aan de pijpjes wilde maken, ik de pijpen iets korter moest knippen.
Schattig hè met dat labeltje.
En nog ben ik niet door de stofjes heen, er is nog genoeg voor een broekje/hansopje en drie jurkjes.
Fay begint zich steeds meer te ontspannen op mijn schoot, ze ligt niet meer in de startblokken klaar met haar neusje bij mijn knieën, aaien vind ze heerlijk zolang ik maar niet aan haar buikje kom.
Er moesten nog boodschappen in huis gehaald worden, ik had de auto achteruit ingeparkeerd tegen de stoep bij de supermarkt, en reed later met het winkelwagentje naar de auto, kofferbak openen en de tassen er in tillen. Het winkelwagentje had steeds de neiging om tegen de auto aan te rollen, en na de tweede keer het wagentje weg te hebben geduwd werd ik een beetje boos.
“Stil blijven staan jij!”, mopperde ik, maar blijkbaar zei ik het harder dan ik dacht, want een meneer die met zijn fiets achter me langs liep stond opeens stil en keek me geschrokken aan. “Nee, niet u, ik heb het tegen het winkelwagentje”, zei ik. De man van in de veertig, zo te zien gewend orders van een vrouw te krijgen (en te gehoorzamen) keek me met half open mond sullig aan en liep toen snel door. Wie praat er nou tegen een winkelwagentje, moet hij gedacht hebben. Ik dus.
Heel moeilijk om nu niet elk blogje te vullen met foto’s van Sophie, jeetje wat is dat leuk zeg, oma zijn. Maandagavond gingen we op bezoek, Sophie lag lekker te slapen in de armen van haar moeder, en ik mocht ze van haar overnemen. Ik gaf ze eerst aan manlief, genieten.
Stella keek vanaf haar mandje naar de kleine, ze gedroeg zich sinds de komst van Sophie veel aanhaliger om ook aan haar trekken te komen, ze zag natuurlijk dat de nieuwkomer meer aandacht kreeg, ook van haar baasjes. Luna lag op een stoel onder de eettafel te slapen, ze heeft het niet zo op visite.
Na een tijdje kon ik mijn kleindochtertje ook goed bewonderen, wat is ze licht en klein, wat een dotje. Ze begon wakker te worden, en aan haar snoetje te zien (mondje tuitend) kwam er een dikke plas aan en even later begon ze een lekkere poep broek te produceren. Ze droeg de kleinste maat pampers (de wasbare luiers waren nog een maatje te groot voor deze 2,5 kilo wegend hummeltje) , de poepbroek was niet te ruiken en zo te zien had ze er ook geen last van, dus kon de verschoning wel even wachten (foei, normaal krijgt ze uiteraard gelijk een schone luier)
Suzanne kwam even later ook met haar vriend binnen, ze kreeg Sophietje in haar armen en was net als wij op slag zwaar verliefd op haar nichtje.
Sophie gaf geen kik maar leek vlak voordat we naar huis gingen met gebaartjes duidelijk te maken dat ze honger had. En of ze dan gelijk ook een schone broek kon krijgen.
We gingen naar huis en zagen bij thuiskomst alweer updates over Sophie, heerlijk.
Afgelopen dagen was ik aan het naaien geslagen en heb een schattig lang nachtjaponnetje gemaakt en een dubbellaags broekje en shirtje. Jon hielp met het doorvoeren onder de naaimachine van het rompertje met lange mouwen, patroon van deze website, een tip van Marie-Thérèse 😘
Hij was mijn derde hand staart
Het was echt heel lang geleden dat ik aan zulk klein spul had gewerkt, heel leuk, maar wat minder leuk was, waren de drukknoopjes.
”Heel handig en makkelijk”, had de verkoopster gezegd, wel had ik er een andere tang voor nodig, want mijn oude werkte alleen met de metalen drukkertjes. Omdat dit niet de laatste kleertjes zullen zijn die ik ga maken, besloot ik over te gaan tot de aankoop.
En om niet onbeslagen ten ijs te komen, had ik als opfrisser op YouTube een tutorial bekeken, de hulp stukjes waren net even anders dan die van mijn oude tang, deze drukkertjes konden zelfs door de bies heen gezet worden, door 5 lagen tricot, zo zag ik.
Maar de drukkertjes door drie lagen tricot vastgezet lieten in zijn geheel los tijdens het openen met een proeflapje, dus duwde ik het nog harder dicht op het rompertje, en nog kwamen er twee los, en eentje brak waardoor ik met grof geweld (tangetje) deze moest verwijderen, de stof een beetje beschadigend. Grrr. Ik kon gelukkig het sluit deel een stukje korter knippen, opnieuw afbiezen en nogmaals proberen, maar ook deze keer deden de drukkertjes niet waarvoor ze aangeschaft waren. Dan maar geen drukkertjes, de volgende keer gebruik ik wel weer de metalen drukkertjes. Ik knipte het romperflapje af en maakte er een shirtje van, ook leuk toch.
Bij het jurkje probeerde ik het niet eens met de drukkertjes, maar maakte ik er een klittenband sluiting van
Sherlock hielp me bij dit jurkje, eerst lag hij rustig achter de naaimachine maar opeens stak hij zijn pootje door het gat
Hij nam zijn taak heel serieus
Het jurkje komt van deze website Na een tip van Kathy uit Pittsburgh om hier te kijken bij de vele links voor gratis babypatronen, thanks Kathy 😘 Dit nachtjurkje is extra lang en heeft elastiek onderaan, zodat het niet kan opkruipen en makkelijk is met de luier verschonen. De tijd zal het leren of het echt handig is.
Het kraagje viel niet zo mooi als bij het voorbeeld, ik denk dat ze een bredere strook heeft gebruikt dan de maat die in het patroon is opgegeven. Ik heb het er afgehaald en vervangen door een oud roze biesje. Helemaal happy.
Oké, genoeg baby praat
Nee Jon, een oma krijgt nooit genoeg van baby praat, maar oké, zullen we het even hebben over waarom jij de laatste twee weken zo achter Fay aan jaagt? En door jouw gedrag steek je ook Sherlock en Puk aan om achter haar aan te rennen, verdorie. Het arme poesje krijgt geen rust meer als je ze ziet, en dat rennen, trappen op en af, dat is toch niet normaal. Is dit omdat het herfst is? Ja, wel goed voor de lijn, volgens mij ben je afgevallen. Iets wat ik niet kan zeggen van Puk, het zou me niets verbazen als hij groter wordt dan Jon
Gistermorgen kwamen de katten natgeregend binnen, maar Puk was niet alleen nat maar ook modderig tot aan zijn knieën , hij had er een hele kluif aan om zich weer toonbaar te maken.
En daarna kreeg Sherlock een uitgebreide wasbeurt van Puk, iets wat hij de laatste tijd vaak doet, of Sherlock het wilt of niet; Sherlock heeft er nooit zo verzorgd bijgelopen als nu.
Fay heeft moeite met het feit dat de schuifpui helemaal dicht blijft nu de temperaturen onder de 18°C zijn gekomen. Met de plank en het kattenflapje vond ze heel fijn, maar hierdoor wordt het ons te koud binnen, en zolang de temperatuur in de woonkamer niet onder de 18°C komt, blijft de verwarming uit. Maar leg dit maar eens uit aan Fay. Foto is van een paar maanden geleden
Ook Puk wilde dat de schuifpui open bleef, hij stak na het naar buiten lopen zijn pootje tegen de pui toen ik het dicht wilde schuiven, zo van “tot hier en niet verder”, en probeerde het sluiten tegen te houden.
Nu moeten ze leren om bij de schuifpui of het raam te blijven staan om mijn aandacht te krijgen om binnen gelaten te worden, Puk loopt regelmatig langs en komt binnen als ik de deur open, maar Fay kijkt alleen maar wantrouwend naar de deur, en komt pas binnen als ik (vooruit dan maar) de kattenflapplank voor een minuut of tien in het gat van de schuifpui zet. Zodra ze binnen is gaat de schuifpui weer gelijk helemaal dicht. Jon heeft het driftige poetsen tegen het raam al een paar keer voorgedaan, Puk en Fay keken wel toe maar hebben de link nog niet gelegd, en ondertussen kan ik weer ramen lappen, want ze zitten tot een halve meter hoogte onder de modderpoten.
.
