Donderdag is in alle vroegte (kort na middernacht) de zus van mijn lief ingeslapen, ze was niet meer wakker geworden nadat ze dinsdagavond gesedeerd werd. Het is goed zo, haar gezin heeft nu ook rust wetend dat hun moeder na al die jaren van slechte gezondheid niet meer afziet.
Die donderdag paste ik op het liefste en mooiste kleindochtertje van de hele wereld,
voor manlief zou meegaan te vermoeiend zijn geweest, temeer omdat we zaterdag naar haar verjaardagsfeest gingen. Een dag of zelfs een avondje weg betekent twee dagen bijkomen, dus liever donderdag thuisblijven om er zaterdag van te kunnen genieten. Vermoeidheid komt van de bestralingen, helaas een bekende bijwerking die nog wel lange tijd kan aanhouden. De hitte van afgelopen weken werkte ook niet echt mee, gelukkig zitten we nu in een koelere periode, genaamd de herfst.
Vrijdagochtend zag ik dat de buren hun oprit hadden schoongeveegd, onze oprit stak er opeens als verwaarloosd bij af, zoveel blad van de bolacacia en plukjes onkruid tussen de stenen, dat kan toch niet. Na twee en een half uur krabben, trekken en vegen was de oprit, de straatkant langs het muurtje van de voortuin én de stoep naar onze voordeur helemaal schoon, en ik was kletsnat, moe maar voldaan. Na de lunch veegde ik nog even het pad langs de schutting bij de poort naar de oprit aan, en stootte met mijn voet tegen een steen die een cm boven de rest uitstak. Dit was wachten op een ongeluk, dus huppetee aan de slag er mee. Het hele deel tussen de pijlen lag hoger, dus het was niet enkel dat ene steentje. Was het maar zo’n feest.
De eerste steen uitwippen is het lastigst, weten wanneer te stoppen met stenen uitwippen niet zo, stoppen als er geen wortels meer onder stenen lopen.
Het was een flinke buit deze keer (de vorige keer zaten ze dichter bij de poort), maar met de zaag kreeg ik ze makkelijk los
En toen weer het gat dichtgooien, ik kom een beetje zandbakzand tekort om in de voegen en kieren te stoppen.
Ik heb de rest van de dag (middag) niks meer gedaan, behalve wat geborduurd, hier was ik gebleven,
Geen fotoshoot voor de regel Black cats prowl with glowing eyes (ik wilde nog kattenogen borduren, misschien verwerk ik dit wel in stof langs de rand). Voor “Beware” had ik een oranje-rode verloopgaren nodig die ik niet had, dus nam ik een draadje effen rood garen en een draadje oranje verloopgaren, “mooi zo”, zo sprak zij tevreden.
De lichte spierpijn op zaterdag veranderde in een flinke spierpijn dus kassie a die dag, alhoewel, tegen de avond begonnen mijn handen weer te jeuken toen ik afval in de kliko gooide. De klimophaag die ik vorige maand vlak voor de hittegolf gedeeltelijk had gesnoeid moest afgemaakt worden, deze foto is van toen, en nu was het ongeknipte nog breder geworden.
Het snoeien met de elektrische heggeschaar is redelijk zwaar werk en dit voelde ik goed in mijn onderarmen, het opruimen is vooral veel werk, maar het loonde wel de moeite. Misschien toch volgend jaar de tuinman vragen dit te doen als ze de heggen snoeien.
De buurman had een paar dagen eerder zijn kant én de top gesnoeid, ons pad lag toen vol takken en bladeren die Evelien opruimde toen ze het zag. Met de top wegsnoeien had hij alle bloemen die aan de bovenkant groeiden verwijderd, op een paar na die buiten zijn bereik naar onze kant overhingen. Deze heb ik met het snoeien gewoon laten zitten, arme bijen, zo’n feest als vorig jaar zal het hier niet zijn.
Maandag veegde ik de boel nogmaals netjes aan, door de wind was er veel los snoeisel omlaag gekomen
en ruimde de plantenvakken naast het pad wat op, de Euonymus groeide flink over de bestrating, en overal groeide van dat sprietig gras tussen de stenen en langs de bestrating wat met Saharazand als zaad mee was gekomen. Gelukkig liet het zich nog makkelijk met wortel en al er uit trekken
Doordat ik afgelopen jaar steeds alles wat op het stoepje lag naar de zijkant had geveegd om het pad schoon te houden, was het een composthoopje op zich geworden waarop de maagdenpalm goed groeide, de punt van de bestrating was geheel bedekt; ik heb zeker twee emmers vol mooie grond van en langs de bestrating afgeschept en in de tuin in gegooid, gewoon hup tussen de planten.
De planken heb ik weer langs de rand gelegd, dit is voor de droge poezenvoetjes bij veel nattigheid. De kale grond zal snel weer bedekt worden met de maagdenpalm.
Ik had nog meer willen doen, maar ik kwam zo stram overeind met het opruimen, dat ik het hierbij heb gelaten, even mijn lijf wat rust geven. Het zou gaan regenen later op de dag en ik had bij het naderen van zware loodgrijze wolken vlug de was van de lijn afgehaald, (het was lekker snel droog gewapperd), de stoelen vastgezet en losse delen zoals gieter, krukje en een verdwaalde bloempot veilig gesteld. De papiercontainers stonden nog vol aan de straat, zo laat en nog niet geleegd, ik zag het al gebeuren dat de deksels open zouden waaien en de containers papier zouden uitspugen.
Ik zat net te borduren toen de regen met bakken uit de lucht viel met onweer en flinke rukwinden; alleen Jon was binnen, Fay en Sherlock zaten ergens te schuilen en kwamen niet op mijn geroep af.
Ik keek bij de voordeur naar buiten en zag een container lichtjes bewegen, ze bleken net te zijn geleegd, en omdat het zo enorm hard waaide ben ik naar buiten gerend om alle containers van de straat te halen (in de luwte van heggen op de opritten van de buren gezet) voordat ze de rotonde over werden geblazen, de buren waren allemaal de deur uit.
En zo zat ik met natte broekspijpen verder te borduren, kijk toch wat een mooie glans over het borduurgaren ligt.
ik kreeg het borduurwerk nog voor het slapen gaan af, ik was de poten en oogjes van het spinnetje bijna vergeten
Even oppersen om de Derwent Inktense te fixeren, en blokjes maken om er rond te zetten, het moet wel heel raar lopen wilt deze niet klaar zijn met Halloween. Wordt vervolgd.
