Gisteravond keken we naar het Eurovisie Songfestival, stijgende verbazing, krommende tenen en opluchting dat het mee viel of zelfs best wel mooi was wisselden elkaar af,  en we waren blij dat Oekraïne won. Nu die vreselijke oorlog nog. 

Fay speelt graag met staartjes die onder de keukendeur piepen, Sherlock heeft hier de zijne net teruggetrokken, en nadat hij de grond en plinten in dat hoekje had aangeveegd wilde hij via het keukenraam naar buiten.

Fay durft dit nog niet, en ging via de normale weg naar buiten. Ik ga er even achteraan, kijken wat ze allemaal uitspoken.  Puk lijkt van het vogelvoer te eten dat ik net op de grond heb gestrooid, hier zitten wat meelwormen in, dat kan niet anders dan lekker zijn. Ik speel met een lange dunne tak met Sherlock en omdat ik het gelijkertijd film gaat dit onhandig, maar je hoort me zeggen dat ik voorzichtig moet zijn met het wegtrekken van het takje. Ik verklaar me nader: Vorig jaar had Sherlock toen hij net naar buiten mocht een wondje aan een kussentje op zijn voetzool, schrikken want allemaal bloederige voetstappen op de tegels, en ik bedacht me toen dat het van het bamboestokje kon zijn gekomen waarmee we op het gras speelden. Nu laat ik hem een paar keer jagen, hij is zo fanatiek, en dan mag hij het stokje vasthouden, en zo hoop ik zijn zooltjes te sparen. Hij knort altijd tijdens het spelen, net een klein varkentje, in het filmpje hoor je het op het allerlaatst een beetje.

En nog steeds houden Jon en Sherlock hun kleintjes in de gaten, hier zie je op het laatst Sherlock achter Puk aan gaan als hij ziet dat hij onder de poort door naar de voortuin rent.

Jon ligt later op de middag op het egelhuis Fay in de gaten te houden, zodra hij ze uit het oog dreigt te verliezen loopt hij achter haar aan, zo vreselijk lief om te zien 😻

Gisteravond kwamen de kleintjes naar binnen toen ze hoorden dat ik een blikje vis openmaakte, mijn lief schoof de pui weer dicht en ik kon opgelucht ademhalen dat ze allemaal veilig binnen waren voor de nacht. Maar om nou elke avond een blikje vis te openen gaat me echt te ver, het blikje was voor de helft opgegaan en de rest zit in een bakje in de koelkast voor vanavond, maar misschien staat het geluid wel ergens op internet, dan doe ik net alsof 🤣

Manlief is -omdat hij met de kippen op stok gaat (middernacht) – de laatste week al vroeg wakker en nog voor mij gedoucht en beneden, de jonkies staan niet te popelen om naar buiten te gaan, maar zijn wel in de tuin als ik een half uur later naar beneden kom. Ze lopen in en uit, de mannen vaker dan de dame, en tegen de middag zoeken ze in de kamer hun slaapplekje op voor een uurtje of twee, en gisteren zaten ze ook aan het eind van de middag er even helemaal door

Even een tukje doen.

Gistermorgen lag Puk op tafel met zijn rug naar me toe toen ik langs liep, en ik aaide hem over zijn rug, hij verstijfde als altijd bij een aanraking, maar hij bleef zowaar liggen. En toen liet hij toe dat ik hem over zijn kopje aaide, zijn wangetjes, onder zijn kopje en zijn rug.

Let wel, ik was de enige die hiervan genoot, hij lag met zijn oren wat naar achteren als verdoofd de aanrakingen te ondergaan, en pas op het laatst zag ik hem wat ontspannen. Zijn oortjes kwamen na een minuutje omhoog en ik voelde met het aaien op en onder zijn kopje dat hij zich niet meer zo stijf hield. Mijn linkerhand begon ondertussen te verkrampen van het vasthouden van een grote mok en een schaaltje, maar ik wilde eigenlijk nog wat langer aaien om Puk nog wat relaxer te krijgen. Helaas draaide hij zijn kopje om, keek me met grote ogen aan en sprong van tafel af, het was mooi geweest. 

Heel langzaamaan begint Frida wat meer richting de laatste fase te komen, Puk wilde begin van de week graag helpen, hij was erg nieuwsgierig, maar omdat afstand houden een dingetje is als ik er ook bij kom zitten, besloot hij het toch maar aan mij over te laten

daar het vast niemand zal opvallen wat er aan is gedaan, zeg ik het maar: eerst moest ik nog de witte bloempjes van gele hartjes voorzien, helemaal vergeten

En een paar dagen later heb ik waar nodig zwarte lijntjes getekend, en hoewel ik het bij de neus wel heel spannend vond, zette ik het toch, maar alleen hier met de veel dunnere Pigma micron pen. Misschien niet helemaal anatomisch correct, ik heb mijn neuzen in het verleden wel beter getekend, maar het is goed zo. Ze houdt haar gezicht wat opzij, maar toch ook niet; make up your mind!

In de bloemen ga ik nog veel meer quilten dan je aan zwarte lijntjes ziet, maar het is er nu al van opgeknapt.

Haar laarzen zullen grotendeels verdwijnen onder de witte onderrok, die je wel kan optillen om er onder te kijken. Oh en er komen nog veters in haar laarzen, hiervoor zal ik denk ik dat rode garen gebruiken van Sue Spargo, ja waar glitters in zitten (voor de kenners). Ik ben gek op glitters 🌟

De eerste korenbloem is open en staat te pronken vlak bij de vogelvoerplank, velen zullen volgen. Als ik ze zie schiet het zinnetje uit  Drie kleine kleutertjes: “ ‘t was over krekeltjes en korenbloemen blauw, korenbloemen blauw” altijd door mijn hoofd. 

En het jonge blad van de Fatsia groeit lekker, ik heb de grond in dit perkje donderdagavond even goed natgemaakt, vooral om de pruimenboom die hier net een jaar staat niet dood te laten gaan van uitdroging, en de Fatsia houdt wel van een slokje water. Volgend jaar trekken zowel de pruimenboom als de Fatsia het wel op eigen kracht.

De grond in het perkje langs de grote haag heb ik na het selectief sproeien om de grond ook hier goed nat te maken bedekt met een dikke laag half gecomposteerd blad, maar Jon is het er niet mee eens, waar moet ik nu naartoe voor mijn stofbad?

Niet hier dus. Kijk toch wat een mooie kleuren

Subtieler dan deze azalea uit de voortuin, hier staan drie azalea’s en deze is als laatste in bloei geschoten, en het gonst er van de bijen

Met de schuifpui open hebben we opeens ook veel meer vliegen binnen, voor Puk geen probleem, hij rent en springt er achteraan, hier is hij ze opeens kwijt

En hij kijkt me vragend aan. Nee, ik zie ze ook niet meer

Als ik in de keuken sta om koffie te pakken hoor ik een hoop lawaai bij het citroengras en een klap tegen het raam, de plant staat nog na te schudden als ik de kamer in kijk, en ik zie Puk iets eten. Hij peuzelt de vlieg op alsof hij geen eten krijgt. Het leven is goed voor de beestjes, maar daar denken deze vliegen wel anders over. Nu nog even kijken waar ik de overlappende stroken horrengaas heb opgeborgen die we elk jaar in het gat van de schuifpui hangen, niet ideaal, maar beter dat niets.