Categoriearchief: Girls Day Out

Girls Day Out vorderingen

Het doorquilten van de randen rond de stitcherieblokken is gedaan,

het was nog spannend op het laatst of ik toe zou komen met het garen, maar ik houd er nog aan over, genoeg om later de bies mee tegen te zomen. Het quilten van de stitcherieblokken is een secuur werkje,

ik wil de borduurdraadjes zo min mogelijk raken, maar moet toch wel de boel goed vastzetten, omdat je anders van die uitgezakte theezakjes krijgt als hij tegen de muur hangt. Tijdens het doorquilten ontdekte ik nog een blaadje dat wel op de stof was getekend (met niet uitwasbare Micron pigmapen speciaal voor textiel), maar niet geborduurd,

en zo zat ik even later lekker te borduren, gelukkig heb ik alle borduurgarens nog bij de hand, en was het karweitje zo geklaard.

Wel of niet langs deze letters quilten? Hmm, ik laat het maar even zo, en dan zie ik het na afloop wel, of het nodig is.

Ik heb een paar filmpjes gemaakt van het doorquiltwerk, ‘k moest een paar keer opnieuw moeten beginnen, omdat manlief dan binnen kwam, kuchend, met kopjes rammelend, of oneerbare voorstellen makend. :-)dat leidt alleen maar teveel af, vandaar dat het in de ditch quilten bij onderstaand filmje er niet helemaal vanaf het begin op staat. Maar op de andere filmpjes zie je me wel beginnen.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=bxjN_A8-oDQ]
Zopje kon er ook wat van, afleiden, door vlak naast me bij het raam (buiten gelukkig) met een muis te gaan spelen, en toen ik er een filmpje van had gemaakt, en weg wilde lopen, dacht het muisje hetzelfde, en liep recht op mijn blote voeten af, hij ging er zelfs op staan, en toen heb ik een enorme gil gegeven van schrik, want ik heb al eens gehad dat een muisje mijn broekspijp in was gedoken, en dat is geen fijn gevoel. Maar dit muisje van vanmiddag vloog over mijn voeten heen de struiken in, met Zopje in zijn kielzog.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=wmGavCtQ758]
Het in de ditch quilten is niet echt mijn ding is, maar het wel moet gebeuren bij deze stitcherie blokken, en af en toe hoor je me mopperen op mezelf als ik er naast stik. Ik heb na het maken van zulke uitschieters ook heel wat stukjes uitgehaald, gewoon omdat het teveel zou opvallen. Ook wat ik bij de berensnoetjes had gedaan, namelijk rond de ogen en neus gestikt, -wat je ziet in het filmpje- het werd er niet mooier van met stikwerk, heb ik uitgehaald, en daar zie je gelukkig niks meer van. (ik zit op een gegeven ogenblik wel met mijn hoofd in beeld, ik knip dan een draadje af denk ik.)
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=ElhzSKY24k4]
Tijdens het quilten houd ik mijn vingers soms erg dicht bij het voetje, ik zorg er dan voor dat de bol staande stof onder het voetje verdwijnt; als ik dit niet zo zou doen, dan zou het voetje de bol staande stof opzij duwen, en eindig ik tegen de kant aan met een plooi, en dat moet je niet hebben. In onderstaand filmpje zie je op het laatst dat ik over een geel bloemenhartje stik, en dit haal ik gelijk uit, ook al zijn het maar 2 of 3 steekjes, dit zal altijd opvallen.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=O15-f69twRY]
Bij de Fashionshop heb ik nog te weinig gequilt, ik ga toch langs de letters stikken, en ook de scheiding tussen de 2 stoffen van het muurtje onder het raam ga ik nog doorstikken, het zit er te dik op.

Soms verzande ik in priegelwerk, waar stop je met doorquilten, doe je wel alles van het hekwerk van het een, maar niet de stijlen van de schommelstoel, en ga je wel langs alle roosjes, maar niet langs alle letters? Ik probeer een mooie balans te vinden, maar feit is dat het er wel gelijkmatig uit moet komen te zien, het eindresultaat, dus ik ben er nog wel een weekje zoet mee, denk ik.

De Cat’s Meow hangt mooi te wezen in de hal, naast de keukendeur, en bevind zich in goed gezelschap (ook qua kleur), met de vogeltjes er schuin tegenover; als dat maar goed gaat!

Meer uren in een dag

Zaten er maar meer uren in een dag, dan kwam ik toe aan nachtrust ;-), niet dat ik ’s nachts ook door zit te werken, maar doordat ik gisteravond vlak voor het slapen gaan toch nog even wilde kijken hoe één stitcherieblokje er zou uitzien, en na die ene nog eentje, en vooruit, nog één kleintje, was het opeens half 2 toen ik bleek en misselijk van vermoeidheid het bed in rolde, om vervolgens de halve nacht -of wat daar van over was- te dromen over quilten. Man o man, ik was gesloopt toen mijn wekker af ging! Wat zeg ik tegen de kinderen? “Niet vlak voor het slapen nog iets spannends doen als gamen”, en wat doe ik? Machinaal quilten, dat is het equivalent van gamen, maar dan voor quilters, net zo (in)spannend, opwindend, en net zo leuk, als alles goed gaat. En ja, het is allemaal goed gegaan, en nee, ik ben er nog niet, ben wel al op de helft. De helft van wat? Ojee, vergeet ik bij het begin te beginnen.

Zaterdag heb ik witte tussenvulling gehaald bij Janny, de schat had nog wel even tijd om de winkel te openen voor me, voordat ze naar de verjaardag van haar vader moest gaan (die achter haar huis woont). Waarom vulling kopen als je al 10 meter of zo van die prachtige zachte katoenen vulling in huis hebt? Nou, die vulling is nieuw voor mij, en ik weet niet hoe het zich gaat gedragen na een jaartje hangen, en dat weet ik dus wel bij die witte van Janny. Quilts die ik hiermee heb ‘gevuld’ hangen na 2 jaar nog net zo strak en recht en mooi gevuld als toen ze vanonder de opgedroogde natte lappen vandaan kwamen, en deze quilt is me te dierbaar om de gok te nemen. Dus tussenvulling gehaald, en 3 kwartier later stond de boel al op de latten,

mijn lief had me even geholpen de loeizware glazen tafel dwars in de kamer te zetten, zodat ik meer ruimte had, en het bevalt me zo, dat de tafel voorlopig zo mag blijven staan.

Ik heb het dus over de Girl’s Day Out, eenmaal voor het oog recht gelegd op de lagen, gingen de vierkante en langwerpige meetlatten er op, om de boel haaks en recht te leggen,

om het vervolgens vast te spelden. Zo op het oog recht liggen, is heel tricky, en je ziet het resultaat pas goed wanneer hij tegen de muur hangt, want je kijkt er schuin tegenaan als je aan het sandwichen bent. En het gevoel van recht of scheef is ook heel persoonlijk, zo loop ik me al jaren te ergeren (nou nou, ergeren is een groot woord) aan de handgrepen in de keuken, die voor mijn gevoel echt centimeters verschillen in hoogte. Tot ik de lat er langs legde, en zag dat het slechts mm werk was. Ik bedoel maar.

Eerst de boel rond de stitcherie blokken vastzetten,

met een bloemmotief uit de losse pols, en daarna pas op de lichte blokken rond de borduursteken gaan quilten, dat was het plan. Tot ik mijn nieuwsgierigheid (of angst) niet kon bedwingen, gisteravond, (angst ja, want de niet doorgequilte blokken lagen als lege bh cups op de quilt, zou dat ooit nog goed komen? ) en ik toch maar een paar blokjes heb doorgequilt, wat erg lekker ging. Bedenk bij het bestuderen van onderstaande foto, dat het maar een klein blokje is, en het grote lijkt dan het is. De draden die je over en weer ziet lopen, los over het werk, knip ik er af zodra het blok klaar is, ik begin en eindig bij zulke draden met 2 a 3 x een inieminiesteekje heen en weer makend.

Ik moest stapvoets naaien om de borduurdraden niet te raken, -wat me af en toe niet lukte- en daarbij was ik zo geconcentreerd en lekker bezig, dat ik de tijd echt vergat en zo een uur lang in dezelfde houding met hoofd en zo zat in een doodstille kamer, dus stijf dat mijn nek was bij het opstaan, aaaarhg!

Gelukkig ging het vanmiddag weer prima, en toen heb ik de radio aangehad met het doorquilten, zodat ik me bewust was van de tijd, elk half uur reclame en korte nieuws, even opstaan, koffie zetten, wasje ophangen/strijken/vouwen, en zo ben ik dus op of net over de helft met het quiltwerk, en hoop ik dat ik morgen de rest af krijg, en ook toe ga komen met het quiltgaren! Ik had wat problemen met het quiltvoetje bij de snoeppotjes, welk voetje ik ook gebruikte, de kraaltjes zaten in de weg, en dus heb ik het op deze manier gedaan:

En zoals jullie zien gebruik ik nu de gewone quiltvoet, en niet de BSR-voet, want met deze blokjes kan het infra-rood oogje van het voetje niet altijd draadjes tellen; als hij een borduurdraadje ziet raakt hij van slag. Ik werd niet goed van dat gegaloppeerd (dan roffelt hij opeens 10 steken op een mm afstand), en doe het dus lekker zonder de magic eye. Gaat ook prima, kwestie van ritme houden.

En zo kwam ook dit bol staande blokje mooi vlak te liggen, zonder plooien of schuingetrokken randen, aaaah, wat is het leven goed zo. Het kleine blokje er boven heb ik enkel in de ditch gedaan, en rond het hartje, misschien dat ik later meer quilt, ik bekijk dat wel als ik klaar ben. Oja, let op het strijken dat je de naden rond de stitcherieblokken weg strijkt, zodat je in het lichte blok in de ditch kan quilten, en niet -wat nog moet gebeuren- de onderste rand in de ditch van de sashing moet doen, in de kleur van de sashing.

Had ik al verteld dat ik de cupcakes met de needleturnpoint manier had vastgenaaid? Oh, nog maar een keer of 3?

Ik had vrijdag een bezoekje gebracht aan quiltshop Leur, even King Tut garen kopen, verjaardagscadeaubon inruilen voor mooie lapjes, antieke quilt laten zien aan Monique, en dan weer snel naar huis. Nou, het is ook wel zo gegaan, maar ik verliet de winkel ~~haast jankend~~ met mijn ziel onder mijn armen zonder mijn antieke quilt, Monique wilde hem niet meer loslaten! Hij mag -vooruit dan- 3 weken in de etalage, komt dat zien-komt dat zien! Ik ga morgen of zo even gluren of hij er mooi hangt; volgens mij haalt Monique hem er elke avond af om mee te nemen om hem thuis op de bank te kunnen aaien. Vast.

En over nog een avontuur dat ik bij dezelfde quiltwinkel ga beleven over een paar maanden, vertel ik later meer, zodra ik van de hoed en de rand weet. Ook hier kon ik haast niet van slapen, wat heb ik nu weer op mijn hals gehaald? Maar wel een spannend leuk gevoel, ik heb er zin in en kan haast niet wachten.

Vervolg

Zaterdag stond ik het teken van wassen, lekker buiten drogen, want het was zalig zonnig weer, strijken en was opbergen, boodschapjes doen, en bijkomen, en ’s avonds uit eten, zodat het vakantiegevoel nog even langer duurde.

In de supermarkt hoorde ik een man aan zijn vrouw vragen of hij een droge worst moest pakken bij de slagerij, en toen zij antwoordde met: “Ja, doe maar, een lekkere worst gaat er altijd wel in.”, schoten mensen die in de buurt stonden allemaal in de lach, terwijl het bejaarde echtpaar zelf ook ondeugend lachte. Heerlijk!

Zondag, wederom een heerlijke zonnige dag, heb ik lekker alle afleveringen van the Closer en Bones bekeken die opgenomen waren, gras gemaaid, en een grote schaal lasagne klaargemaakt, want Heleen van ’t Plakhuis kwam met haar man Peter en dochtertje Vera op bezoek, een tussenstop van hun vakantie op weg terug naar huis. Ik was een beetje zenuwachtig, want ik kende Heleen enkel van haar weblog, en via reacties die we zo nu en dan op mekaars blogjes achter lieten, en toch ken je iemand dan al goed genoeg om geen dood punt in het gesprek te krijgen. Het scheelt dat we dezelfde hobby hebben, natuurlijk, kijk,

hier staat ze -na een rondleiding door het huis om mijn affo’s te bekijken- mijn Girls Day Out onder te kwijlen, mooie foto! Na het eten moest er een band verwisseld worden, want bij aankomst merkte ze op dat die ene band wel erg weinig lucht had; het wisselen had nogal wat voeten in aarde, krik die niet zonder morren zijn ding wilde doen, aanwezige sleutel die niet paste op de moeren, wieldop die niet van de wiel af wilde gaan, lekke band die niet vast gezet kon worden op de reservewielplaats.

Kortom, bandje wisselen met hindernissen, maar het is gelukt (de kruissleutel van mijn oude Volvo paste wel op de moeren), en de band verdween in de kofferbak. Daarna hebben we nog lekker aan tafel geklets en genoten van kopjes koffie, terwijl Evelien en Suzanne zich hadden ontfermd over Vera, en mee naar boven hadden genomen; maar hoe gezellig ze het ook vond, ze wilde wel graag mee naar huis.

Het was me een weekje wel, met een mooie afsluiting beginnen we fris en fruitig aan een nieuwe week! Oja, mijn teen, je weet wel, waar de ‘pedicure from hell’ zich op had zitten uitleven, is zo goed als genezen, donderdag kon ik weer een dichte schoen verdragen.

Gelukt

Gelukt, denk ik, als ik zo naar de stompen van de bamboe kijk, en vreemde kleuren omhoog zie borrelen, als bij een toverdrankketel. Mooie kleuren!

Maar als ik goed kijk, ontdek ik jonge scheuten, die dapper doch ook héél dom omhoog komen; zodra ze iets dikker zijn -over een paar dagen- zal ik ze snoeien en behandelen met dat giftig goedje wat de tuinman me gaf. En het mag dan ook 24 uur niet regenen, en dat wordt lastig in ons kikkerlandje. Ik zit nu al te bedenken wat ik op de leeg gekomen plaatsen ga planten, volgend voorjaar, als ik de wortels -hopelijk met gemak- weg kan halen om een mooi plantgat te creëren. Budleya, of azalea’s, mmm, ze moeten wel tegen de droogte kunnen, hier op het zandgrond pal in de zon.

Planten uitzoeken vind ik minstens net zo leuk als lapjes voor een nieuwe quilt uitzoeken, want ook daar begint het toch te borrelen, met de antieke in de laatste fase van het afmaken.

Zopje is not amused, want de antieke is zondanig opgevouwen over de B’nina dat hij er niet op kan liggen, maar oké, de bank ligt ook best wel fijn.

Zodra ik met de Girls Day Out in de weer ga,is het helemaal verboden terrein voor hem, je moet er toch niet aan denken dat meneer zijn nagels hierin gaat zetten, of testen hoe stevig die glimmende kraaltjes vast zitten.

of die paarse bloemetjes; ik zet het vogelkooitje er pas aan als hij helemaal klaar is, wel zo veilig.
En ik dacht dat hierna de huizenquilt aan de beurt kwam,

maar ik moet eerst de kattenquilt afmaken voordat het Belgisch quiltweekend van start gaat (28 sept), georganiseerd door Katrien, want dat hebben Yvonne en ik ons als doel gesteld, samen showen, en Merel heeft hem al af, die kan wat dit betreft achterover leunen, stressvrij. Ik ben benieuwd hoe ze naast elkaar zullen staan.

hoe kon ik die vergeten? Nu nog even kijken in welke tas hij zit, ook een uitdaging op zich. 🙂

Calico-House quilt dag

Na een korte nacht, waarbij we allemaal om 3 uur wreed gewekt werden door het alarm dat afging, -glasbreukmelder in de keuken kreeg het op zijn heupen-, en we mekaar op de overloop tegenkwamen met slaapoogjes en gebrom “what the fuck..”, moest ik me na ontbijt na het maken van een afspraak met de alarm-monteur nog haasten om op tijd in Antwerpen te zijn, waar de quiltdag was, georganiseerd door Lisette van het Calico-house en Ilse de Beer, docent aldaar. Stap ik via de achterdeur die aan de voorkant zit binnen, bleek ik ruim een half uur te vroeg te zijn, beter te vroeg dan te laat, toch? In de zaal stonden de stoelen al opgesteld, klaar voor de show& tell, en was de zoon van Ilse druk in de weer met tafeltjes plaatsen. Buiten op het terras stond ook alles al klaar, hoopvol op mooi droog weer ging ik op advies van Yvonne -die vlak na mij was gearriveerd met haar vriendinnen- onder de kronkelwilg zitten,

die eerst van een heleboel takken ontdaan moest worden, die anders steeds in onze haren zouden gaan vastzitten. En daar zitten we dan, gezellig te wezen,

en als het zonnetje tevoorschijn zou komen, zouden we de hele dag verzekert zijn van schaduw. Ik spoot mezelf ook maar gelijk in met zonnebrandspul, een slimme meid is op de toekomst voorbereid, het kan er maar alvast op zitten. We begonnen met koffie en vlaai van het huis, de handwerkjes kwamen op tafel, het was genieten, met een koel briesje, maar met de belofte van de zon, en afwezigheid van regen kon de dag niet meer stuk! Tegen de middag doken we de zaal in voor de show&tell, die als een slideshow zo snel ging! Iedereen had hun quilts (af of tops) op tafel gelegd, Lisette gaf ze aan Ilse, die ze op haar beurt of zelf hoog hield, of haar zoon inschakelde, en een DH van een aanwezige quiltster hielp maar al te graag mee, wat een lieve man! En was de quilt geshowt, dan werd deze opgevangen door Yvonne en Anne, die hem netjes opvouwde en op tafel legde. En zo slonk de ene stapel, en groeide de andere net zo snel, want geen tijd voor de fotografes, als je hem er niet op had, dan moest je na de show& tell maar even de quilt opzoeken voor de foto. Perfect! Klik hier om de gehele slideshow te zien van deze dag eerst zat ik op de eerste rij naast Yvonne en Anne, maar al na de eerste foto maken zag ik dat dit niet zo’n strak plan was, als ik als hoffotografe mijn werk goed wilde doen, en al snel stond ik achterin de zaal, op een klapstoel, voeten vlak boven de poten, voor het geval dat. Met hevige verkrampte kuiten en een lamme arm liet ik me een uur later gecontroleerd van de stoel afvallen, het was afzien, maar jongens, wat had ik een mooie foto’s! Zal ik voor volgend jaar onze keukentrap meenemen, dat sta ik nog hoger, en dan staan er geen grijze mutsen meer voor in beeld 😉 Of ik kan zo’n hoogwerker huren waar filmmakers mee werken, ook handig, dan kan ik erbij gaan zitten.

Tijd voor de verloting van de gemaakte blokjes (opdracht van vorig jaar), genoeg voor 4 gelukkige dames, en na afloop kregen we allemaal een potje met een rolletje stof, voldoende om er een speldenkussen te maken, het patroon zat er ook bij, en Ilse toont hier een paar exemplaren. Na de lunch (zelf meegenomen bammetjes) hingen de dames de quilts op tegen het hek aan de voorkant van het gebouw,

en ook nog een paar dichterbij het terras, wat een mooi gezicht allemaal! Zo konden we nog ene keer van alle quilts genieten, en praten met de makers, want niet iedereen had tijdens de show&tell iets verteld over haar quilt, Belgen treden niet graag op de voorgrond, hebben moeite met hardop roepen door een volle zaal heen, iets wat mij totaal vreemd is.
Tijdens het buiten zitten, rondlopen, kletsen en genieten van het goede gezelschap, heb ik zowaar bijna de schommelstoel afgekregen,

een stitcherie van Girls Day Out; ik moest iets te doen hebben vandaag, een handwerkje, en dit zijn zulke lieve blokjes om te maken, hiervoor vind ik wel weer een plekje.

Een dame wiens naam ik al kwijt was nog voordat ik thuis was, showde ons haar quilts, met trapsuutjes geverfd en alles zo mooi gedaan, van het patchwork, tot het verfwerk, als ook haar machinaal quiltwerk, ik werd er nederig van, we zaten allemaal zo te kwijlen!

Het was helaas al heel snel weer 4 uur, tijd om afscheid te nemen en naar huis te gaan, wat dankzij de files en wegomleidingen lekker lang duurde, ik ben van pure ellende maar via binnendoor weggetjes (de oude weg via Essen) gereden, want het was chaos op de weg.

Wil je foto’s gebruiken voor jezelf, om op je weblog te zetten, omdat je er ook bij was, klik dan hier, en je komt in mijn Calico foto album terecht.

En om nog een keer de hele slideshow te kijken, klik maar hier

Thuis gekomen had de monteur de klus geklaard, er ontbrak een veertje in de glasbreukmelder die hij woensdag had geopend om batterijen te vervangen; hetzelfde veertje had ik gisteren weg gegooid, denkend dat het uit een ballpoint kwam, niet dus. Ahja, shit happens. En net toen ik wilde voorstellen dat we maar iets uit de diepvries zouden gaan eten, (geen zin in koken, wel in opwarmen), kwam mijn ventje thuis die voorstelde langs de snackbar te gaan, even lekker slecht doen. Daar zeggen we geen nee tegen, als de weerstand verlaagd is door een overdosis aan quilterige praatjes. [youtube http://www.youtube.com/watch?v=3ccwIr4xgwU]