Toen ik vanmorgen de laatste quiltsteken maakte aan mijn ‘antieke’ quilt, naar een patroon  op papier gezet door Guute, en te koop bij Dorry, was ik wel even ontroerd, want de laatste steken waren op een hexagonbloem, en toen ik die aan het maken was, had ik mezelf voorgenomen, dat als de quilt klaar was, ik genezen zou zijn.

Nu nog de bies en ophangsleuf, welke bies, de roze, of dezelfde gele die ik als sashing heb gebruikt,

of de warmere geel,

wie zal het zeggen, en gaat het lukken morgen? Het hangt allemaal een beetje af hoe mijn armen/handen zich gaan gedragen na de beulsessie van vandaag.
Ik verklaar me nader.
De schilder melde zich om kwart voor 8 bij ons oude huis, om de hele buitenboel een grote beurt te geven, hij was net de boel aan het verkennen toen ik aan kwam rijden, en met een grote grijns gaf deze hunk van 2 meter lang me een hand. Ik denk dat zijn grijns te maken had met zijn vriendelijk karakter, en niet met het feit dat ik kwam opdagen met mijn groene bloes (met sierknoopjes en kraaltjes) binnenste buiten aan, tenminste, dat hoop ik.

In de hal -overleggend wat de plan de campagne was, na de rondleiding-, stond ik zo met mijn handen losjes op mijn heupen, me van mijn beste kant te laten zien, toen ik iets bij mijn hand voelde, en toen ik zag dat dit ‘iets’ het etiketje van mijn bloes was!  Ik was wel erg slaperig toen ik me had aangekleed, en terwijl de schilder met zijn baas stond te overleggen aan de telefoon, liep ik snel de keuken in om mijn bloes om te keren. Tijdens de eerder genoemde rondleiding ontdekte ik tot mijn gruwel dat de tuin in de afgelopen 3 maanden was geëxplodeerd, alsof er pure pokon uit de lucht was komen vallen, en vooral de Rhus vertoonde zwaar overdreven testosteron-gedrag met al zijn uitschieters; het grasveld en de perken waren vergeven met jonge bomen, varierend van heel klein tot 1,5 meter hoog, je kon niet zien waar de bestrating eindigde en het gras begon.

Ik belde bij thuiskomst de tuinman, zijn vrouw nam op, met de mededeling dat haar man bij andere tuin bezig was, en pas over een week of 2 ruimte had in zijn agenda. Balen! Eerst maar het quiltwerk afmaken, en dan de auto vullen met tuingereedschap, en aan de slag, er zat niks anders op. En zo riep ik snotterend hoera om iets voor half 10, en stond ik een kwartier later al onkruid te wieden bij ons oude huis.

Eerst maar de paden vrij gemaakt, opdat niemand zijn nek zou breken, en toen de druif gesnoeid, (we zien wel of hij dit overleefd)

want daar kon je niet eens met goed fatsoen omheen lopen, oh wat zou mijn vader zich lekker hebben kunnen uitleven hierop!  Om bij de ramen plek te maken zodat de schilder er zijn ladder kon zetten,

moest ik eerst hier het pad vrij maken, en daarna de rimboe op het grasveld weghalen; gelukkig trekken de Rhus loten makkelijk uit de grond, ze breken -meestal- net onder de grond af op de wortelstok, maar er zitten altijd taaie rakkers bij, en daarvoor had ik de takkenschaar op lange stok voor, zodat ik niet steeds door de knieën moest gaan.

Om 1 uur was het zover klaar,

ik vond het mooi geweest, en met een hele berg aan tuinafval achter in de tuin achterlatend, ging ik huiswaarts, kletsnat van het zweten, maar wel blij dat het me gelukt was. Het ‘grasveld’ ziet er als een slachtveld uit, het afmaaien m.b.v. de cirkeldraadmaaier lukte me niet, het draad brak steeds af. Ik had trouwens geen spierkracht meer over in mijn armen, en heb het er maar bij gelaten, dan maar niet kort.

Met de lunch net op, en een kopje koffie in mijn hand, de zonneschermen omlaag (want 30 graden), en de schuifpui aan de schaduwkant vol open, zit ik te genieten in mijn luie stoel, kijken wat er zoal aan mogelijkheden zijn bij Wordfeud (mijn WF naam is zipjezopje), -WF blijkt alweer passé te zijn, hoorde ik onlangs- en daarna even kijken of ik bij Rumble (zelfde naam) alweer ben ingemaakt door dees en geen. Ik ben hier geen held in, haal net de 30 woorden, en dan knijp ik in mijn handen van blijdschap, soms haal ik een score van 600, maar meeste keren zit ik rond de 2 a 300 punten, per beurt, het hele spel bestaat uit 3 beurten. Ik ben gewoon te traag, zie de mooiste woorden pas in de laatste secondes, zit met mijn te dikke wijsvinger teveel letters gelijkertijd te aaien (op mijn mobieltje), waardoor het woord niet klopt, nou ja, je bent er even mee zoet, om geest (en accu) even leeg te maken, maar ik ben het wel snel beu, na een kwartiertje heb ik het helemaal gehad. Even benen strekken.

Na het gras maaien en was op de droogmolen ophangen, ging ik even in de schaduw zitten, vogels kijken en gewoon genieten van de heerlijke bloemenluchtjes, en dan krijg ik bezoek van deze vreemde vogel insect,

die eerst op mijn voet zit, brrr, nee, hij heeft me niet gestoken, maar ik was bij dat hij -door een spastische schrikbeweging van mijn voet- eraf vloog om naast me op de vinca major te gaan zitten.

Muggen vinden me ook zo lief, en dus zit ik snel weer binnen, met een lekker kopje koffie, als Zopje komt aanlopen en hij kijkt me zwaar verliefd aan;  hij springt op schoot en begint gelijk met zijn nagels van zijn voorpoten gaatjes in mijn bovenbenen te prikken, heel ritmisch, dat weer wel, maar leuk is anders. “Aaah, Zopje, laat dat!”,  roep ik uit, en hij kijkt me lief kwijlend aan, om dan heel voorzichtig te gaan liggen, kopje links, kontje rechts van me, pootjes richting mijn knieën, en terwijl ik een slokje koffie wil nemen, strekt meneer zijn achterpoten en duwt met zijn kont mijn kopje bijna uit mijn hand. “Zopje!”, verzucht ik en dep mijn decolleté droog waar een paar druppels koffie in zijn beland, gelukkig is er niks op mijn shirt terecht gekomen.  Ik duw zijn kont omlaag, en dan stapt hij diep beledigd van schoot af, en verdwijnt uit het zicht. Als de koffie op is, loop ik naar de glazen tafel, om het tornmesje weer zijn werk te laten doen op de antieke quilt.

Eerst even Zopje eraf tjoepen, kom op, er af! Hij heeft er geen zin in, en doet net of hij diep slaapt, maar als ik nog een foto maak, zie ik hem gluren, en stapt hij op, hij wilt rust hebben.

Nee, ik ben er nog niet mee klaar, hoewel ik denk nu aan de laatste rozen bezig te zijn. Wat opnieuw moet? Meer dan ik vreesde, namelijk het hele middenstuk van hexagoon tot hexagonrand, en alles wat binnen de roze sashing valt, naast de flying geese.

Ja, dat is zeker veel, ik ben blij dat ik nog genoeg garen hebt, want het uitgehaalde kan ik echt niet meer gebruiken. Ik moet de quilt wel eerst goed uitkloppen buiten, voordat ik ga doorquilten, want Zopje heeft heel veel zand mee gesleept, en dat wil ik niet in mijn B’nina hebben, kan nooit goed zijn voor het spoelhuis, het wordt dan gezandstraald.