Lente, de katten genieten volop van de bloemetjes en het frisse groen, en proberen indringers duidelijk te maken dat dit hun tuin is, maar deze kater heeft er geen oren naar en loopt rustig langs de struiken, hier en daar even trillend met zijn staart urine sproeien, getver. En Sherlock kan niets anders doen dan toekijken, zo frustrerend.
Gezien de vele krabwondjes heeft Sherlock het de laatste tijd echt geprobeerd, maar hij kan deze kater niet de baas.
En Jon? Die zat uit het zicht van de kater te wachten tot deze weer weg zou gaan, hij is niet zo macho en heeft het er wel moeilijk mee; veel stress wat zich uit in veel likken en krabben, en de plukken haar vond ik door het hele huis. Met een FeliWay stekkertje in de kamer en af en toe de ruimtespray hiervan gebruikend lijkt het ergste achter de rug.
Ik had in de Nextdoor app van onze wijk een melding gemaakt van deze kater, castratie zou al heel veel schelen. Natuurlijk niks gehoord van de baasjes van de kat, maar ik heb hem nu al een tijdje niet meer gezien. Wel een rood-witte kat, maar Fay heeft deze met een felheid waarbij de rillingen over mijn rug liepen weggejaagd, wat kan ze een keel opzetten zeg. Tevreden kijkend liep ze terug naar de schuifpui, stoer geëmancipeerd wijfie. Jon lag op dat moment in diepe rust op de strijkplank in de bijkeuken.
De plank met kattendoorgang kon met het warmere weer ingezet worden, iedereen blij, alhoewel, Sherlock maakt er een spelletje van
Jon wilt dat ik de schuifpui even voor hem opent, hij heeft hier helemaal geen zin in
Gelukkig vindt Jon later weer zijn gevoel voor humor terug en spelen ze samen tikkertje in de tuin, waar Fay ook met grote sprongen overal overheen rennend aan mee doet. Later liggen de twee mannen uitgevloerd naast mijn stoel, Sherlock onder in beeld, terwijl Fay eigenlijk nog wel wilt spelen
De volgende dag was het frisjes en was de schuifpui dicht toen Jon al wauwend (dan roept hij wauwwauwwauw met een diepe stem) aan kwam lopen met een vette muis in zijn bekje, en bleef voor de deur stilstaan. Shit, dicht, en hij liep naar de zijtuin, kijken of daar het raam wel geopend werd voor hem en zijn snack. Helaas ging die vlieger ook daar niet op, hoe wanhopig hij ook keek. Hij legde de muis midden op het grasveld en keek om zich hee, hij leek te zoeken naar getuigen van zijn mooie vangst, en in afwachting op publiek ging hij erbij liggen.
Een tijdje later hoorde ik beweging bij de ex-groentetuin, en zag Fay spelen met de dode muis, gezien het formaat leek het Jon zijn muis.
Ze ging er helemaal voor
En at hem daarna op 🤢
Ik zag dat afgelopen febr. in Amerika quiltcon was geweest, een quiltshow met moderne quilts. Een quilter maakte vele foto’s en deze zijn hier te zien. Ook in Frankrijk en Nederland waren quilttentoonstellingen, mocht ik hiervan albums tegenkomen, zal ik ze delen.
Ik heb afgelopen weken nog niks creatiefs gedaan om te laten zien 😩
of met toevoegen of weglaten van rijtjes, ze waren bijna allemaal anders.
Voor morgen is er ook iets lekkers bij de koffie/thee, met vlaggetje 🙂
In het midden van de zaal namen twee dames demonstratief plaats, “Dan gaan we toch mooi hier zitten, of het nou mag of niet”, hoorde ik de een tegen de ander zeggen, en ze zaten te hannesen met het openmaken van een bakje huzarensalade of yoghurt; ze kwamen handen te kort en ik hoopte maar dat er niks omviel, want vaste vloerbedekking…. 
Mooi vond ik het gebruik van borduren en patchwork, 
en prachtige quiltmotieven, van dichtbij rammelden sommige quilts behoorlijk; wie soppend naar binnen was gelopen denkend dat Amish staat voor perfectie, liep een illusie armer weer de zaal uit, de deur hard achter zich dicht slaand. 
Ik liep verder naar het volgende zaaltje waar de kleurrijke quilts van Dineke Ugen hingen 
Dineke is de dame links. 
Siersteekjes van de naaimachine zijn heel goed te gebruiken, zeker als je er mooi garen voor gebruikt, en dan de “lompe” overlocksteek op het gele stof, je moet het gewoon durven. Geen idee of het hart hieronder ook eentje van Dineke is, hij hing volgens mij op de gang en ik zag geen kaartje; foto zonder flits leek voor mijn gevoel bewogen, dus maakte ik er snel -foei- eentje met flits. Zonder flits is het quiltwerk heel goed te zien maar maakte de kleuren erg flets 
en bij de andere quilt was het een huh wat is dit? 
Annelies Ghyselen, een vriendelijke dame uit België, toonde haar quilts achter in de grote zaal, en ik keek mijn ogen uit, wat een verschil aan technieken gebruikte ze in haar quilts, vrolijke gekleurde quilts en een enkele sombere, maar bij deze was de gebruikte techniek dan weer zo bijzonder dat je er toch naar bleef kijken zonder depressief te worden. Haar quilts hebben afgelopen jaren ook meegedaan met wedstrijden, ook in Veldhoven en Birmingham, zoals deze hieronder in detail
tot later de meer kunstzinnige “laat ik de brander hier eens op uitproberen” quilts. 
Anemoon-achtige applicaties riepen vraagtekens op, hoe mooi en hoe kreeg ze dit voor elkaar, en opeens stond ze daar, terug van een pitstop of zo, en zo kon ik haar complimenten geven en vragen stellen, en ze was meer dan bereid om het een en ander uit te leggen. Ze had ook totaal geen bezwaar tegen het maken van detailfoto’s en het plaatsen hiervan mop mijn blog, want ze vond het fijn dat het zien van haar werk anderen weer stimuleerden om het ook te proberen. 
De “anemonen” waren gemaakt mbv speciaal ijzerdraadjes die van buiten de rand naar het midden waren ingenaaid, en de onderkant was een vervilte laag wol. Als mijn geheugen zich niet in de steek laat zette ze eerst de voorkant op het te vervilten laag wol, ging toen vilten en zo trok de boel zich samen. Maar ik kan er dus ook helemaal naast zitten (houd dan je mond zou ik zeggen). Een vrouw vroeg hoe ze zoveel technieken kende, en ze zei dat ze heel veel had gelezen, gekeken, gevraagd en geprobeerd. “Durf te experimenteren, verleg je grenzen,” en laat dat nou toch ook zo in het informatieboekje staan wat we kregen bij het kaartje. 
Bij het zien van dit detail van haar quilt dacht ik: “Dat zijn wel veel schaamlippen”, en toen las ik de naam van de quilt, “Lifespring”, joh, had ik het toch goed voor een keer. Gelukkig hangen er in het echt niet zoveel flapjes rond de vulva, want hoe meer plooien hoe meer er in kan blijven hangen. Oké, zo kan hij wel weer.