Woensdag werd manlief overgeplaatst naar het ETZ voor een korte en relatief eenvoudige maar noodzakelijke operatie, in de hoop dat hiermee de grootste trigger voor de insulten weg wordt genomen. Hij stond op de spoedlijst met code C maar als er een code A of B werd binnengebracht dan kregen deze patiënten uiteraard voorrang, en aangezien het een neurologisch traumacentrum is, was hij pas donderdagavond laat aan de beurt. Vlak voor middernacht appte hij dat het achter de rug was. De operatie was goed en vlot verlopen, en de volgende dag (gisteren dus) stond de fysio alweer aan zijn bed en moest hij na wat tests en oefeningen gedaan te hebben een stukje lopen. Het revalideren kan weer beginnen, conditie is net als vertrouwen, het gaat te paard als je er een paar weken niet aan hebt kunnen werken, en het komt te voet.
De autoritjes naar Tilburg zijn zelden file vrij, het parkeren bij het ETZ was afgelopen dagen een ramp, en de afdeling ligt ook nog eens helemaal achteraan in het ziekenhuis, ik loop heel wat af, kom vaak al op mijn wenkbrauwen aan, en dan is het wel fijn om even wat te eten en drinken voordat ik de rit naar huis begin.
Ik sloeg donderdag dan ook een dag over om even bij te tanken, voor manlief werd goed gezorgd (ze zouden me bellen als hij naar de ok zou gaan), Evelien was aan het werk, en eindelijk kon ik naar de pedicure die ik eind juni had moeten afzeggen. Met veel meer ruimte in mijn schoenen en een pijnvrije grote teen (tunnelnagel waarop weer een beugeltje is gezet) schoof ik aan bij Ellie, die voor de lunch lekker dikke tosti’s maakte, en thee zette, heel veel thee. En uiteraard verzorgde Noedel de schootverwarming
Na een tijdje breien stopte ik het weg, ik moest beginnen aan de hals afkanting en kon mijn hoofd hier niet goed bijhouden, dus borduurde ik wat meer bloemen op de bijenkorf, nu nog de bijtjes erop vastzetten, deels dichtnaaien en vullen maar.
Helemaal bijgetankt (letterlijk en figuurlijk) ging ik eind van de middag naar huis. Jon hielp met de stof op zijn plek te houden, dat spul pluist als een gek als het beweegt. Het moet een simpele mouwloze vest worden voor mij, een bodywarmer. Helaas had ik te weinig om er ook een kraag uit te kunnen halen, dus heb ik gisteren nog een stuk gehaald, ik heb genoeg over voor een dekentje of kussentje voor de katten om op tafel te leggen, want ze knippen vanaf 50 cm.
To be continued
Categoriearchief: breiwerk
Weer opgenomen
Woensdag had manlief zijn derde en tevens laatste bestraling achter de rug toen hij avonds met spoed werd opgenomen vanwege een insult die niet overging en uitvalsverschijnselen. Gelukkig trok alles weer bij in de twee uur dat hij op de SEH werd behandeld en werd hij na het beoordelen van de ct-scan naar de afdeling neurologie overgebracht voor observatie. Evelien was achter de met 180 km/uur racende ambulance aan gereden, op haar eigen tempo, en na wat bange uren reden we enigszins gerustgesteld rond 01.30 weer naar huis, wetend dat hij in goede handen was. DH is ondertussen naar een tweepersoonskamer verplaatst, hij voelt zich wel goed maar slaapt nog veel. We horen hopelijk snel wat het overleg met ETZ nav de vandaag gemaakte ct-scan ons brengt. Allemaal weer erg spannend, de onzekerheid, en ik merk dat ik psychisch weer op mijn wenkbrauwen loop, het emmertje is vol 😢
Donderdagmiddag ging ik naar Ellie, even er uit, hart luchten en daarna handwerken. Ik had mijn breiwerk meegenomen, maar bij het bewonderen van Ellie’s bijenkorf kreeg ik vilten patroondelen om er ook een te maken.
Ik kwam tot zover, en hoop er morgen weer aan te kunnen borduren, mijn hoofd stond er niet naar afgelopen dagen.
Sherlock en Fay aten buiten, sinds de schilders afgelopen week bij de schuifpui bezig waren geweest waren ze zo schrikachtig en te bang om binnen te komen
Gelukkig trokken ze in het weekend weer wat bij en lieten ze zich ook binnen weer aaien.
Zaterdagmiddag ben ik met Evelien en Suzanne naar de verjaardag gegaan van schoondochter Yvonne, 29 lentes jong. Het was een jaar geleden dat manlief en ik er de laatste keer waren, en deze keer zonder DH dus, wat heel raar aanvoelde. We sloten de middag af met pannenkoeken eten in het Belveren pannenkoekenhuis in Haaren, heerlijk gegeten, maar enorm machtig, ik had een Tiroler appelstrudel pannenkoek.
Hij ziet er zo onschuldig uit hè, maar was dik en rijkelijk gevuld met appel-rozijnenmengsel en mierenzoet! Ik voelde me op een gegeven moment schuldig dat ik genoot van het uitstapje 😞 maar het is niet anders, en hij zou ze de volgende dag zien als ze op bezoek kwamen in het ziekenhuis, met een puntje zelfgemaakte kruimel vlaai.
Ik kreeg die zondagmiddag een telefoontje van Tim, of we op Sophietje wilden passen zodat hij na het bezoek aan zijn vader Yvonne mee uit eten kon nemen. Nou, tuurlijk is dat goed, en samen met Evelien hebben we genoten. Lekker spelen aan tafel
en toen ze heel druk werd hebben we samen naar een vioolconcert gekeken. Ze was op slag rustig en zo onder de indruk van de serieus kijkende vrouwen en drukte konijn zo stevig tegen zich aan, ze vond het ook wel spannend, dus ben ik gauw achter haar gaan zitten om haar vast te houden.
Ik kreeg op een gegeven moment last van mijn benen, ik ben niet gewend zo te zitten, maar opstaan ho maar. “Nee oma, blijve zitte”, kreeg ik te horen. En wat doe je dan als oma, je blijft zitten en geniet van dat kleine meisje dat vol vertrouwen tegen me aanleunde. Elke keer als het vioolstuk klaar was en het publiek applaudisseerde klapte Sophie ook, oh zo lief. 🥰 We bleven zo zitten tot haar papa en mama er weer waren en haar mee naar huis namen.
Vandaag heb ik weer wat gebreid aan het vestje voor Sophie, de afkantingen (en 5 steken hierboven weer opgezet) en minderingen voor armsgaten zijn ook al gedaan, en nou brei ik verder tot de halslijn
De derde ronde
Helaas vonden de specialisten van het ETZ na bespreking van de MRI van het hoofd van manlief het toch nodig om het operatiegebied met drie bestralingen te behandelen daar waar de tumor weg was gehaald. En dus werd er afgelopen week een masker en ct-scan gemaakt en kreeg hij de eerste bestraling afgelopen vrijdag. Maandag en woensdag volgen de andere twee. Zo ziet het masker er uit, het hoofd wordt gefixeerd op tafel zodat hij deze tijdens de bestraling niet kan bewegen. Gelukkig duurt alles bij elkaar nog geen vijf minuten, en dat is inclusief een snelle ct-scan om te controleren dat alles in lijn ligt en de stralingen op de juiste plek aankomen.
Gelukkig zijn de bestralingen in Breda en niet in Tilburg, zodat de reistijd gehalveerd is.
Ik had een breiwerkje meegenomen, denkend dat ik lang zou moeten wachten, maar na een paar minuten was het al klaar en konden we weer naar huis. Het moet een vestje worden voor Sophie, en ik wilde gelijk iets nieuws proberen, alles in de rondte breien en dan op het laatst het middenvoor doorknippen.
Hier zie je hoe het gaat, met dank aan de vele dames die me op Facebook aan de info hielpen. Ik wist nog wel hoe het ongeveer moest, maar wilde het precies weten en wist niet meer hoe deze techniek heette. Nu nog uitvoeren.
Het voelt lekker zacht aan maar is een bitch om mee te breien vind ik, omdat de draad snel splitst. Lastig als je zonder kijken wilt breien. Tussen de rode draden zitten de vijf steken die na het doorknippen naar de binnenkant worden omgeslagen.
Donderdag trakteerde ik mezelf op deze dappere stappers, bij de Outdoor winkel waren de Meindl schoenen in de uitverkoop, maar helaas niet deze. Ze zitten en lopen als een droom 👌
Olifant truitje
Jaren geleden, en daarmee bedoel ik ook echt uit de vorige eeuw jaren 80, was ik begonnen aan het breien van een olifant truitje,
ik meen me te herinneren dat hij voor Evelien bedoeld was, maar om de een of andere reden verdween het patroon, een kopietje uit een Ariadne
in een zakje samen met de bollen wol
Ik had dit truitje al eens eerder gebreid, geen idee meer voor wie, stom hè? Misschien voor een nichtje, of voor een vriendin?
Enfin, dit zakje verdween in een van de grote tassen met breiwol en ging zo mee met verhuizingen, tot ik het zoekend naar haakwol tegenkwam en apart legde in mijn kledingkast. Toen Sophietje op komst was kwam het zakje weer tevoorschijn, maar toen ik zag dat het echt veel te groot zou zijn voor haar, stopte ik het weer weg. Tot ik het vorige week weer tegenkwam, achterin de kast in de woonkamer tussen de spelletjes en zulks. Even opgemeten, geweldig, volgens mij kan ze hier zeker tot aan de zomer in passen, eerst met opgerolde mouwtjes denk ik.
Dus begon ik een paar dagen voor kerst met het afmaken, de zijnaad vanaf de oksel moest ik nog sluiten en toen kon ik de mouwboordjes breien. Jon zag toe op het soepel aflopen van de wol, en vooral dat Fay en Sherlock er zich niet mee gingen bemoeien
Met behulp van de YouTube uitleg van Dol op Wol kon ik de Italiaanse afkanting weer doen (was alweer vergeten hoe het moest), ik zag dat ik het bij de halsboord en onderkant ook zo had gedaan. Door het afspelen van het filmpje op halve snelheid te doen kon ik het goed bijhouden, en het fijne van haar filmpje is dat ze gewoon tijdens een hele pen de handelingen hardop pratend voordoet, en niet een paar steken en zegt dat de rest net zo moet, zodat je steeds het filmpje opnieuw moet starten. Geweldig!
Op eerste kerstdag kwamen ze af en kon ik ‘s avonds aan de olifant werken, de hoop dat ik het truitje de volgende dag af zou hebben had ik al laten varen toen ik zag hoeveel tijd er in het opmazen ging zitten. Gelukkig komen ze 1 januari weer naar ons.
Daags na kerst ging ik verder met het opmazen van de tenen, manlief moest voor een vierde medicatie infuus in Tilburg zijn, hij sliep en ik maasde er op los. Hier ben ik bezig met de achterkant, waarbij de steken op z’n kop staan omdat het van bovenaf is gebreid.
Ik kwam er toen ook achter dat ik aan het achterpand met het inbreien van de kont een beetje de mist in was gegaan, deze is een beetje meer geprononceerd en de achterpoten zijn iets breder dan die van de voorkant. Bij dit patroon begin je aan het voorpand, brei je de mouwen er gewoon aan, hals wordt afgekant en voor de nek worden weer steken opgezet en zo brei je door naar het achterpand, waarbij je het inbreipatroon van de olifant op de kop moet aflezen, tja, dan kan je de mist in gaan. Maar dit is zo’n leuk olifantje dat het niet storend is.
De zwarte contouren aanbrengen met stiksteekjes was even een gepuzzel, waarbij ik de teltekening op mijn iPad vergrootte en in spiegelbeeld zette voor de olifant op de achterkant
De oogjes kregen uiteraard een wit stipje in de pupil, de twee staartjes vlechten was zo gedaan, knoopjes zoeken (het meeste werk, Haha, keuzestress, maar Evelien liep net binnen toen er vier verschillende knopen op lagen en wist het gelijk.
Oh wat is hij leuk 😻
Daarna werd het truitje in de Tupperware waston gewassen met Neutral, gecentrifugeerd in de vintage oranje Brabantia slacentrifuge (waarin nog blaadjes sla zaten van de kerst,🫢 ik dacht dat hij al was afgewassen toen ik hem samen met de steengrillen opruimde) en mocht het plat liggend drogen, ik kan niet wachten om hem bij Sophie aan te zien. 😍
Mooi weer
Ik heb er al een halve dag opzitten, de wekker ging iets na 5 uur af en om 6.45 stond ik voor het huis van Tim& Yvonne en schoof ik het paspoort van Yvonne in de bus die ik na het oppassen per ongeluk in mijn tas had gedaan, denkend dat deze van manlief was, want hij lag naast zijn iPad bij de computer waar hij de hele middag had zitten werken. Toen ik bij thuiskomst het paspoort op tafel legde vroeg mijn lief waarom ik Yvonne’s paspoort had meegenomen.
Oooh shit.
Snel geappt in de hoop dat ik het met de volgende oppasdag kon meenemen, maar helaas, ze hadden het vanmorgen al nodig om een paspoort voor Sophie te kunnen aanvragen.
Het leek mij in het kader “insulten komen bij manlief pas na het opstaan (of helemaal niet)” een strak plan om zo vroeg al op pad te gaan, ik ben precies twee uur weg geweest en hij lag nog lekker te slapen bij thuiskomst. Het was nog heerlijk rustig op de weg, op een paar kamikaze chauffeurs na, zigzaggend inhalen, mij vlak voor mijn neus afsnijden om de afrit nog te pakken en op de terugweg bij het al drukker geworden knooppunt Hooipolder meerdere bestuurders die te ongeduldig waren om netjes in de rij te wachten en dus via de vluchtstrook de afslagstrook op te rijden, je zou er maar met pech staan. Dat zijn de berichten op de radio, verkeersinformatie staat er ‘s morgens vol van.
7.50 keek ik in de tuin waar Sherlock en Fay waren, Jon had ik wel al gezien voordat ik de deur uit ging; ze waren alledrie buiten gebleven vannacht. Niet mijn keuze maar die van hun, ik vind er niks aan maar kon niet tot na middernacht opblijven tot het hun schikte om naar binnen te komen. Ik had wat eten op het tafeltje buiten gezet, en dit was opgegeten, geen idee door wie, ik doe dit dus niet meer ‘s nachts. Ze lagen allebei onder de Leylandii haag heerlijk te slapen en keken verstoord op. Nee, geen honger, we willen nog even verder slapen, we hebben zo’n drukke nacht gehad. Fay kwam toch even een kopje halen bij mij, maar Sherlock niet, hij liep zelfs buiten handbereik toen ik naar hem toe liep om hem te willen aaien, met Fay achter hem aan. Nou ja, ze komen wel naar binnen als ze honger hebben.
Jon overzag eergisteren in het avondzonnetje de tuin vanaf zijn toren
De magnolia heeft zoals jullie weten een paar bloemen, niet zoveel als ik meende, maar ik heb er in de gauwigheid al twee gespot. Die gelige punten van de vorige keer dat ik er foto’s van liet zien bleken jonge opgerolde bladeren te zijn. Het blad van deze boom vind ik zo mooi, groen aan de bovenkant en roestbruin aan de onderkant
Jon poseerde ook even bij de vijver, maar na het zien van deze foto moest ik er nog een maken, want het leek of er een waterplant uit zijn hoofd groeide
Deze was beter, nu leken de groene sprieten meer een kroon, zijn stevige kaaklijn kwam mooi uit en hij stond er stoer op, vond hijzelf.
De volgende ochtend liep Jon met me mee toen ik de container aan de straat zette, zijn zwarte vacht stak mooi af tegen al die verschillende groentinten
Hier hoorde hij wat ritselen, een muisje of een krekeltje, hij kreeg het niet te pakken in de wildernis
Deze paarse bloemen zijn als snoepjes voor de bijtjes
Net als de klaver en boterbloempjes in het grasveld dat ik al bijna twee weken niet heb gemaaid, hoe hoger het gras hoe minder verdamping op de grond.
Hier een plukje graan dat tussen de vaste planten groeit, een paar jaar geleden opgekomen van vogelzaad, en vorig jaar zag ik meesjes druk in de weer met de zaden er uit te pikken. Het heeft wel wat.
Met het maken van het jurkje voor Sophie kreeg ik afgelopen week hulp van Sherlock en Jon
Klaar, gewassen en bijna droog, de stof is een heerlijke hydrofiele katoen en behoeft geen strijkbeurt na het wassen, ideaal!
En ook het vestje is klaar, ik wilde het nog versieren met bloempjes of zulks, maar heb het toch maar zo gelaten
Een ding hebben beide kledingstukken met elkaar gemeen: ze zijn een beetje te groot 😳, hopelijk past het aan het eind van de zomer beter
Ik had ze na het passen gelijk weer kunnen omkleden, maar ach, het zat lekker, en het volgende jurkje zal ik kleiner maken nu ik haar maten heb opgenomen. Moet ik niet te lang mee wachten, want ze groeit als kool 😊
Tijdens de opa- en oma dag kreeg ik bezoek van een lieve schootverwarmer die haar ogen op de nieuwe ventilator hield, op standje 1 blies hij al flink.
En over lekker gesproken, de plaattaart (recept van AH) met gegrilde groenten was zalig 😋 (link naar het recept staat in mijn vorige blog, denk ik). Ik heb bij thuiskomst het restje als tweede ontbijt gegeten, beetje opgewarmd in de magnetron en als een wrap opgerold. Heerlijk.
En nu op naar de hete dagen, ik zie er toch zo tegenop ☹️ vreselijk.