Fay treuzelde aan het eind van de middag weer met naar binnen komen, en omdat het begon te spetteren en ik ze heel graag binnen wilde hebben voordat het ging plenzen en ze dan niet meer vanonder de veranda wilde komen, pakte ik snel een paar kattensnoepjes uit de keuken, de schuifpui een stukje open latend in de hoop dat ze achter me aan kwam als ze zag dat ik naar de keuken liep.
Ze kwam pas naar binnen toen ze me de snoepjes op de mat bij de schuifpui zag leggen, en snel ging de deur dicht, Jon glipte op het nippertje ook nog naar binnen en dook gelijk de keuken in. Ik ging verder met breien, nog even mijn pen afmaken en dan een foto maken, ik ben al een eind gekomen maar heb denk ik nog wel een bol nodig eer hij op lengte is

Ik hoorde Jon van het aanrecht afspringen en zag hem zijn lippen aflikkend de kamer inlopen. Huh? Ik had toch niks eetbaars op het aanrecht laten staan, ik had alles schoongemaakt en opgeborgen na de lunch. Misschien had hij nog iets uit de gootsteen opgelikt, dacht ik, en ging weer verder met breien. Toen ik voor het eten klaarmaken de keuken inliep en de pannen op de kookplaat zette, viel mijn oog op het bakje met kattensnoepjes. Het deksel lag er naast en gelukkig had Jon ook aan de andere katten gedacht en nog iets overgelaten voor ze.

Toen we aan tafel zaten liep Jon tussen ons in kopjes te geven en zat Fay ook vlakbij ons aan te kijken, wie weet wat er op de grond viel. Toen er na een tijdje geduldig zitten en lief kijken niks gebeurde, liep ze terug de woonkamer in. Jon ging er bij liggen, geduld is een schone zaak, doch werd niet beloond en mokkend zat hij toen we afruimden op het vensterbank om naar buiten gelaten te worden. Dan maar zelf iets lekkers zoeken.
Alles behalve mokken doet deze kleine uk, het nieuwe broekje zit zo fijn, is zo lekker zacht en warm en ruim, het wachten is op een foto dat ze op haar teentjes gaat kluiven 🥹

Vorige week was Sherlock ‘s nachts niet thuisgekomen, en ik liep de volgende ochtend te zoeken, half misselijk van bezorgdheid, maar kon hem niet vinden. Een paar uur later zag ik hem onder de veranda op het bankje zitten, hij nam geen aanstalten om naar binnen te komen,  en keek wat om zich heen. Toen hij ook niet met Fay naar binnen liep, ben ik hem maar gaan halen, niet geheel de bedoeling vond hij, maar hij stribbelde niet heel erg tegen. Hij liep eenmaal binnen rustig naar de keuken, ik hoorde hem eten en terug de kamer in wilde hij er weer uit. Dacht het niet. Ik zette hem op de toren en daar bleef hij gewoon zitten, tot vreugde van Fay die er lekker bij ging zitten

Het passieve van Sherlock stak ik op de zware nacht die hij vast had gehad, hij at gewoon en ik kon geen wondjes ontdekken en zijn nageltjes zagen er ook mooi scherp uit. Gewoon flink doorgezakt en nu last van een kater. Ze gingen lekker liggen, nou ja, lekker

Genieten van de rust, normaal houdt Sherlock het al na een half uur voor gezien

Fay wist het zo voor mekaar te krijgen dat Sherlock uiteindelijk helemaal op het randje van de toren lag, en Sherlock liet het gewoon gebeuren. Drie uur later, genieten van het late middag zonnetje

Ik merkte wel dat Sherlock ergens last van had, hij liep wat voorzichtiger, misschien dat zijn pootje waar hij bijna een maand eerder problemen mee had wat meer last gaf. Vrijdag ging ik naar boven, even wat patroontjes zoeken, na een aarzelende aanloop sprong Sherlock op tafel en hielp mee terwijl Jon meer van het overzicht houden was.

Fay kwam aantrippelen, maakte een zweefsprongetje en kwam erbij zitten, rook of er nog snoepjes op het handdoekje lagen (Sherlock krijgt ze daar altijd want hij kan ze anders niet goed oppakken, geen tandjes he)

en vroeg toen aan Sherlock of ze mee mocht helpen met assisteren.

Nou vooruit, en zo zaten/lagen ze een tijdje,

tot ik weer naar beneden ging, ik kon me niet focussen en besloot om even stof halen bij de Stoffenkoning in Rucphen. Ik was die morgen vroeg bij de psycholoog geweest, het emmertje begint over te lopen en een niet goed behandelde trauma speelt nu de rek er uit raakt weer op; ze gaat dit aanpakken met EMDR.

 Ik heb even getwijfeld of ik dit in mijn blogje ging zetten,  het is wel erg persoonlijk en over de mentale problemen durft men niet zo snel te praten, want je wilt niet zwak overkomen, of voor een aandachtshoer uitgemaakt worden.  Er over praten helpt, een buitenstaander met verstand van zaken kan helpen alles op een rijtje te zetten, het te relativeren, je aanmoedigen om dingen (anders) aan te pakken, en evt andere hulp aanbieden om de angel uit oud zeer te halen waardoor je er gewoon zonder de pijn of angst of verwijten naar kunt kijken. 

Ik moest die middag er dus gewoon even uit, even wat minder in mijn hoofd bezig zijn, en wat helpt beter dan lapjes kopen. (Plantjes, maar daar is het nu de tijd niet voor)  Nou hoor ik quilters zeggen dat ik dan toch beter langs Quiltshop Leur had kunnen gaan. Dat was ook een optie ware het niet dat ik aan quiltstof geen gebrek heb, wel aan kinderstofjes, en gelukkig vond ik er een paar, ook al had ik last van keuzestress en heb bijna een uur staan wikken en wegen voor de schappen, idioot gewoon.
Gelukkig hielp mijn bijnaschoondochter op afstand met kiezen, ik stuurde haar foto’s en een filmpje van de stoffen en zij omcirkelde op screenshots welke ze mooi vond. Rechts liggen de dikke tricot met wollige achterkant voor pyjama’s of zo, links de gewone tricotstoffen. Ik ben begonnen met broekjes, een jurkje en een kruippakje, en we zien wel, als het klaar is zal ik de foto’s showen.

Tijdens het koken schoot ik weer even vol, ik zag pootafdrukken van Puk op het raam, hij was een fanatieke vliegenvanger, ach het lief ventje wordt zo gemist.

Gelukkig zijn Jon, Fay en Sherlock ook vreselijk lief, Fay begint steeds aanhaliger te worden en is een geoefende schootkat aan het worden die pas van schoot gaat als ik omhoog kom. Eerder hoefde ik alleen maar aan opstaan te denken en ze schoot al weg. 

Zaterdag zag ik opeens hele kleine druppeltjes bloed op de vloer liggen, maar kon niet ontdekken waar dat vandaan kwam, geen wondjes aan pootjes,  pas zondagmiddag ontdekte ik dat Sherlocks haren geklit zaten op zijn rechter elleboog, en dat het daar flink dik was, een bult maatje kippenei, duidelijk een abces. Maandag nam ik hem mee naar de dierenarts, het was dezelfde die hem eerder ook al had onderzocht, en hij ging al gelijk heel rustig erbij liggen. Ze schoor het dikke plekje kaal en er kwam een open wondje tevoorschijn, maar er kwam niks meer uit van viezigheid, alleen maar wat wondvocht.

Wel was het dik rond het gewricht aldaar, dus kreeg hij weer voor een week een antibioticakuur. Ze onderzocht hem verder en op heel veel korstjes van krabwondjes na kon ze niks ontdekken, hij had geen enkel wondje op zijn achterlijf. “Jongen wat een gevecht moet dat zijn geweest, er moet in de buurt een andere kat rondlopen die net zo erg of zelfs erger is toegetakeld”, zei ze. Ik probeer hem voortaan wat vroeger op de avond binnen te krijgen, want hoe later op de avond hoe lastiger dat wordt, het liefst houd ik hem al voor zeven uur binnen, maar dan zit hij voor het raam en miauwt dan zo zielig, dat ik weer zwicht en hem er uit laat. Fay mag na een uur of zes niet meer naar buiten, en ze berust hierin, gelukkig 😊 Tegen half negen komen Jon en Sherlock zich bij de schuifpui melden, en mogen ze niet meer naar buiten. 

De wond van Sherlock was gisteren al helemaal dicht, nog even en je ziet er niks meer van.

Tijdens tv kijken brei ik de laatste weken aan een vest naar dit patroon, het meerderen voor de raglanmouwen gaat lekker en ziet er mooi uit, en tijdens steken tellen kwam ik er achter dat ik al te ver was gegaan, en moest een stukje uithalen, tien pennen maar

Oeps iets te ver uitgehaald, weer een paar pennen gebreid en toen kon ik de steken voor de mouwen op een hulpdraad zetten,
wat steken erbij voor onder de oksels, en weer verder breien zonder meer te meerderen. Op per ongeluk steken laten vallen na kan er nu niks meer mis gaan tijdens tv kijken.

Kijk eens wat een lieve foto we kregen, Sophie is nu twee maanden (en een paar dagen) oud