Donderdag ochtend is mijn lieve Perry om 11.20 overleden, het onvermijdelijke is geschied. Het verdriet is immens maar dragelijk omdat we als gezin zo hecht en lief zijn voor elkaar. ❤️
Zo willen we hem herinneren

We werden om 03.00 al door de nachtzuster gewekt want ze vond hem wel erg hard achteruit gaan, Suzanne werd door haar lief snel naar ons gebracht, en zo zaten we samen naast Perry. We haalden herinneringen op, “weet je nog toen papa…”, we lachten samen en vertelden over de vakanties, de spelletjes, zijn muziek, het altijd brengen en ophalen van de kinderen tijdens uitgaansavonden of aan het eind van werktijden van Suzanne toen ze in een bar werkte. Hij was zelfs ‘s avonds laat helemaal naar Essen in Duitsland gereden toen Suzanne terugreizend na een vakantie met de trein geen directe aansluiting meer had naar huis. Of toen hij midden in de nacht Evelien ophaalde uit Amsterdam toen er brand was uitgebroken in de kringloopwinkel naast haar flat en ze allemaal er uit moesten. We vertelden deze verhalen tegen mekaar in de hoop dat Perry het misschien nog zou horen, dat hij zich niet alleen zou voelen, dat onze liefde voor hem nog voelbaar was.
Om 5 uur leek hij sinds het afgelopen uur niet harder achteruit te zijn gegaan, en waagden Evelien en ik het erop om te proberen wat te gaan slapen, Tim en Suzanne bleven er bij, samen met de nachtzuster Doortje. Wat een schat was dat, ik liet mijn kinderen met een gerust hart achter bij haar. Voor mijn gevoel had ik amper geslapen toen ik wakker werd van de voordeur die zachtjes werd dichtgetrokken, Doortje ging naar huis; ik kleedde me aan en ging weer naar beneden. Even later kwam Evelien ook naar beneden en toen ging Tim naar bed, en een half uur later ging Suzanne naar boven.
Rond 10 uur zoiets kwamen ze weer naar beneden, even snel wat eten om weer gelijk bij hun vader te zitten. Zijn ademhalingen werden steeds onregelmatiger, de pauzes steeds langer, en om 11.20 blies hij zijn laatste adem uit. We bleven eerst stil erbij zitten, is dit echt zijn laatste adem of is dit weer een pauze, maar ik voelde geen hartslag meer, en zijn gelaatskleur begon al grauwer te worden. Wat een verdriet. En toen waren Evelien en ik opeens weer in functie, zo gek, Evelien duwde zijn mond dicht en legde een opgerolde handdoek onder zijn kin terwijl ik het hoofd van mijn lief recht hield. Het hospice-team en de huisarts werden gebeld, en terwijl Perry nog warm aanvoelde hebben we hem nog voor de laatste keer geknuffeld.
Het was stil in de kamer, we hoorden nu alleen nog maar het geronk en geblaas van het antidecubitusmatras tijdens het vullen en legen van de kussentjes. Als je de stekker eruit haalde zou het bedieningspaneel en tevens motor gaan piepen, en dat wilden we niet. Dan maar dat geluid.
De huisarts kwam, condoleerde ons pas nadat hij de dood had vastgesteld, en vulde aan de keukentafel waar we allemaal aanschoven alle papieren in, en lichtte de uitvaartondernemer in.
De huisarts is een hele lieve man met een stem die me aan Rudolf van 24kitchen deed denken, zo aan het einde van een zin gaat zijn stem ook een beetje omhoog. Nu was niet de tijd of het moment om dat ook tegen hem te zeggen, dit zou een beetje raar zijn, net als dat ik hier aan moest denken terwijl ik bij haast elke keer als ik hem moest antwoorden vol schoot. Onderwijl was de verpleegkundige in de woonkamer bezig bij mijn lief, infusen verwijderen en zo.
Ferry en Yvonne kwamen ook gelijk, en er werden broodjes bezorgd die we halverwege de ochtend hadden besteld, want ik was vergeten brood te bakken. Het was heel vreemd, maar vanaf het moment dat mijn lief was overleden bleven we in de keuken zitten tot de uitvaartondernemer kwam. Ik liep wel af en toe nog de woonkamer in om te kijken of het wel echt waar was, maar hij zag er zo grauw en onnatuurlijk uit, zo wilde ik hem niet herinneren. Ik wilde hem ook niet aanraken, mijn hart zou breken als ik voelde hoe koud hij zou zijn
twee medewerkers van de uitvaartonderneming kwamen met een grote zilveren minivan, Tim had even tevoren zijn auto van de plek gehaald en liep buiten met een jas aan vanwege de kou al ijsberend de lege parkeerplaats te bewaken. Twee hele vriendelijke mensen stapten uit, heel formeel condoleerden ze ons, en vroegen vriendelijk of we misschien de behoefte hadden om bij het verplaatsten van het lichaam van onze dierbare op de brancard aanwezig te zijn, of misschien zelfs mee te helpen.
Tim was de enige die het wilde zien nadat ze het bed een kwart slag hadden gedraaid, maar toen ik in de keuken stond en Tim vlak naast de keukendeur huilend in de woonkamer zag staan, ben ik snel naar hem toe gelopen, dit moest hij niet alleen doen. Ik stond Tim eerst te troosten met mijn rug naar het bed, en toen het weer ging en ik me omdraaide, bleken we niets te zien van het overzetten op de brancard, omdat we tegen het voeteneinde van het omhoog gezette bed en het dekbed aankeken. Gelukkig maar. Ze deden het heel rustig en netjes, het lichaam toedekken met een laken, toen de brancardzak eroverheen dichtmakend, en hier overheen ging nog een dikke hoes die de contouren van het lichaam van mijn lief bedekte. Ze reden de brancard de gang in en vroegen ons mee te lopen tot aan de wagen ter afscheid, de laatste keer dat mijn lieverd de deur uit ging, oh wat moest ik huilen toen dat tot me doordrong. De medewerkers maakten voordat ze de achterklep sloten nog een buiging, dit gaf het zo’n lading dat ik weer moest huilen, en zag door mijn tranen de wagen de straat uitrijden, dag lieverd.

Yvonne ging daarna naar huis want ze moest Sophietje ophalen bij de opvang, en Suzanne en Ferry gingen wat later ook naar huis. Suzanne liep al de hele dag in haar pyjama (wat er overigens niet als een pyjama uitzag) en pantoffels. Tim bleef nog en ging na het eten naar huis. Evelien en Tim hadden sushi besteld voor ons drieën, en terwijl we zaten te wachten op het eten pakte Evelien sterke pijnstillers voor Tim. Hij voelde een migraine opkomen, hij zag al bijna niks meer vanwege de vlekjes en wist uit ervaring dat als hij in dit stadium de juiste pijnstillers nam, de hoofdpijn niet zou doorzetten. En gelukkig was dit ook zo. De sushi liet zich wonder boven wonder smaken, ook bij mij, en toen Tim weg was probeerden Evelien en ik ons ook wat te ontspannen.

ik wilde alvast de adressen voor de rouwkaarten zoeken op de pc van manlief, ik had er wel veel in een boekje, maar wist dat hij ze in een excel bestand had gezet, maar waar te zoeken. Ik werd er een beetje radeloos van, Evelien zei dat ze het de volgende ochtend wel zou doen, de Dela medewerker zou pas rond half elf komen, en dan waren Tim en Suzanne er ook weer. Ze adviseerde me vroeg naar bed te gaan, en om half tien ging ik naar boven. Jon had zich de hele avond amper laten zien, hij lag op een kussentje op de grond in het hoekje naast de kattentoren te slapen, Sherlock en Fay wilden al vroeg op de avond garage in. Ze waren net als hun baasjes van slag, ik heb het idee dat Jon er meer last van heeft dan de andere twee.
Na een korte nacht werd ik al om 7 uur wakker, ik hield het nog een half uur uit en toen moest ik er uit, ik voelde me onrustig. Het douchen was fijn, net als schone kleren aantrekken, en vooruit, ook een lekker luchtje, eentje die Perry zo lekker vond ruiken, Miss Dior. Het voelde zo raar aan om beneden te zijn zonder voor manlief te kunnen zorgen, het was zo stil in de kamer. Jon begroette me met dikke kopjes, dook gulzig op de verse droge brokjes die ik in de bakjes deed, en ik liet Sherlock en Fay uit de garage. Sherlock liep gelijk naar de keuken, Fay wilde eerst nog gekroeld worden en ging er lekker voor liggen. Het voelde goed aan, deze ochtendroutine, en ik liep achter Fay aan door de keuken naar de schuifpui. Ze renden naar buiten, maar Jon bleef binnen en snuffelde de woonkamer af, keek op het lege bed, waar ook geen matras meer op lag; deze hadden Evelien en ik de vorige avond leeg laten lopen en opgerold. Medipoint zou deze middag alle spullen die we bij hun hadden geleend ophalen, en dan zou deze kant van de woonkamer geen ziekenkamer meer zijn.
De medewerker van Dela kwam, en samen met de kinderen werd alles doorgenomen, welke dag, welke kaart, welke tekst, hoeveel mensen werden er verwacht, hoe lang moest de dienst duren en hoe lang de samenkomst met condoleren er na, koffie en thee met ? De avond voor de uitvaart kunnen mensen nog afscheid nemen van Perry, en dan ook nog condoleren en krijgen koffie of thee, maar dan zonder iets erbij. Gelukkig had Perry ook wel iets ingevuld van wensen, zelfs een voorkeur voor bloemen opgegeven, 😊 de muziek mochten we zelf uitkiezen. De Dela meneer wilde de adressen vanavond nog hebben of uiterlijk morgenochtend vroeg, de foto’s voor de slide show en muziek konden we na het weekend inleveren (via website of e-mail). Ik was zo blij dat de kinderen erbij zaten, het is veel om te behappen als je hoofd zo vol verdriet zit.
Na de lunch (weer broodjes besteld bij Scott’s Kitchen) kwamen de Medipoint mannen, en een kwartier later reden ze alweer met volle wagen weg, en toen gingen we foto’s uitzoeken. Ik had in de kast een volle doos met mapjes en ernaast een grote stapel met nog meer mapjes vol met foto’s vanaf 1993, die ik jaren geleden in albums voor de kinderen had willen plakken, en ook mapjes met foto’s van Perry van vroeger, en die kwamen nu heel goed van pas. Twee uur later hadden we een hele stapel foto’s klaarliggen om zondag of maandag te sorteren en in te scannen, en dan een slideshow maken. Met een zoon die ict-er is en een dochter die multi media design heeft gestudeerd moet dat wel goed komen. Tegen etenstijd zaten Evelien en ik weer samen, Evelien had de adressen gevonden en na het avondeten zette ze deze in een excel bestand, en stuurde deze gelijk naar de medewerker van Dela, hè lekker hoor, weer wat af kunnen vinken van het lijstje.
Ik wilde nog wat ontspannen bij de tv, maar mijn gedachten dwalen steeds af, wat mis ik mijn ventje
