Met een auto vol afval wat niet bestemd of te groot was voor onze kliko reed ik gisteren begin van de middag naar de vuilstort, metalen, witgoed, chemisch afval, hard plastik, huppetee, weg ermee. Nog even langs de kringloopwinkel, altijd leuk om rond te kijken, ook al kreeg ik acuut last van jeuk toen ik een jonge vrouw bij de kledingafdeling een jas zag passen. Ik had het bericht van de schurftuitbraak nog vers op het netvlies staan, brrr, allemaal beestjes.  Een houten (bamboo?) rolgordijntje ging mee naar huis, en met een paar rake klappen timmerde ik deze dubbelgevouwen op het vogelvoerhuisje. Het dak was er vorig jaar afgevallen, verrot en kapot, en ik had er vorige week een nieuwe opgemaakt van kippengaas met daarover vijver folie om het voerplankje een beetje te beschermen tegen de regen. Het zag er niet uit, zo’n zwart dak, en ik kreeg al snel klachten van de schoonheidscommissie van de vogelbond, maar met deze dakbedekking zijn ze wel tevreden, het is net een rieten kap.

Uiteraard wilden de katten het ook inspecteren

Snel naar buiten om het checken, maar minstens zo snel stonden ze te miepen om naar binnen gelaten te worden,  ook Sherlock. Hij is de laatste tijd vaker binnen te vinden, bovenop de toren lijkt zijn vaste slaapplek te worden, wel zo gezellig.

Toen ik een paar uur later frietjes wilde halen, bleek de rechter voorband behoorlijk leeg te staan, ik reed voorzichtig de snelheidsdrempels nemend naar het benzinestation en met 0,9 bar druk resterend in de arme band kwam ik daar aan. IJzig koude wind maakte het moeizame oppompen nog ellendiger, de nabij gelegen Kwikfit garage was net gesloten ontdekte ik toen er naar toe reed, en toen ik naar huis reed zag ik de druk in de band snel afnemen, dus maakte ik rechtsomkeert en parkeerde de auto op het terrein van Kwikfit, hij kon er maar alvast staan, want thuis parkeren was een garantie op een lege band de volgende ochtend. Na een stevige wandeling van een half uur in het donker was ik weer thuis, manlief besloot te koken 📞 terwijl ik me opwarmde aan een mok hete thee.

Vanmorgen fietste ik tot aan het winkelcentrum en van daaruit was het een kwartiertje lopen met een ijzige tegenwind naar Kwikfit. Ze hadden vandaag geen tijd voor mij, hoorde ik toen ik ze voor vertrek belde, maar hun buren, garage Roks, zou me vast wel helpen. Een monteur vulde de helemaal leeggelopen band bij zodat ik niet op de velg naar de buren moest rijden, wel zo fijn, en een minuut later stapte ik bij de garage ernaast binnen.
Mijn bril besloeg toen ik de monteur aan de balie uitlegde waarvoor ik kwam, en toen hij zei dat ze me wel even tussendoor konden helpen, zette ik mijn bril af om mijn tranende ogen droog te vegen. Gewoon tranen van de kou hoor, maar de monteur dacht dat ik vol schoot. Ik overhandigde hem de autosleutel en nam plaats aan tafel in de wachtruimte. Ik zat net toen een andere man -waar de monteur in het voorbij lopen iets tegen zei- mij koffie aanbood, en hij keek ook al zo lief.

De verrassend lekkere koffie was nog niet op toen de band alweer klaar was, ze hadden er een dikke schroef uitgehaald, vandaar dat hij snel leeg liep, een spijker sluit het gaatje beter af. Wel kreeg ik het advies om de voorbanden zsm te laten vervangen, het profiel was ver versleten, dit zou ons €500,- lichter maken, oei.
Weer thuisgekomen aan de koffie zei manlief: “We zijn in korte tijd van drie auto’s voor de deur naar een gegaan, het is wel behelpen hè.”, nadat ik zei dat ik zo nog naar het winkelcentrum ging lopen om mijn fiets op te halen. Ach het kan erger hoor, het is in ieder geval droog.

Zondagmorgen, het waait en begint te regenen, ik laat Jon via het keukenraam naar binnen, de gele bloemen van de winterjasmijn vallen op

Het is Pokemon community Day en de gele Electabuzz monstertjes vullen het scherm voor de komende zes uur, de shiny versie kwam ook regelmatig voorbij, te herkennen aan de sterretjes en mooi herfstkleurtje 

maar na bijna drie uur hield ik het voor gezien, even wat anders doen. Samen met manlief aan de koffie. Ik kiep het laatste blikje bonen leeg in het apparaat en haal gelijk een nieuwe doos met koffie uit de garage en zet het op het aanrecht om open te maken, Jon heeft de doos al in de gaten, ik voel zijn ogen in mijn rug prikken, en zodra ik hem leeg heb gemaakt en op tafel zet, aarzelt hij geen moment, neemt plaats en gaat zich gelijk driftig wassen. Gek beest.

De waardebonnen uitgedeeld door de gemeente aan zijn inwoners liggen al twee weken op tafel, ik vergeet ze steeds te verzilveren, toch maar even dat varkentje wassen voordat de subsidiepot leeg is. Ik koop online voor €140,- aan energiebesparende spullen zonder dat het ons een cent kost, Led lampen en een nieuwe doucheset, dat is goed geregeld door Roosendaal!

Gewapend met de decoupeerzaag toog ik daarna helemaal happy naar boven om het gat in mijn naaitafel passend te maken voor de andere twee Pfaff naaimachines. Er moest rechtsvoor een strook van 3 cm af en ik maakte het gat rechts achter ietsje groter zodat ik de Bernina naar achteren kan schuiven om beter bij het spoelhuis te kunnen. Het nu gecreëerde gat valt binnen de afmeting van de Bernina aanschuifblad, daar heb ik uiteraard wel opgelet

Missie geslaagd! Het was even werk om de machine op de juiste hoogte met het aanschuifblad te krijgen. En als het dan zover is, is het fijn naaien.

Deze Pfaff gebruik ik voor het naaien van de scrapblokjes waar ik al járen aan bezig ben, als ik nu hiermee verder zou gaan op een andere machine, dan kloppen de maten niet meer. Het is maar mm werk, maar met zoveel naadjes scheelt het cm’s aan het eind van de rit.

Het aanschuifblad sluit mooi aan en bedekt het gat, en om een spoeltje te verwisselen schuif ik het blad dat niet vast zit gewoon opzij. Volgens mij sluit dit blad ook goed aan tegen de Bernina bedenk ik me nu. Maar als ik dan ga quilten, moet ik het blad wel aan de tafel vastplakken met tape om te voorkomen dat het gaat verschuiven en onder de naald zou komen, Ooh daar moet ik echt niet aan denken.

Na het kettingnaaien van een van de vier stapeltjes is het tijd voor avondeten, de machine gaat uit en ik steek een briefje met 1 tikkie terug ➡️ onder het voetje

zodat ik niet vergeet de naaldstand 1 tikkie naar rechts te zetten als ik later weer ga naaien, want op die naadbreedte krijg ik 4,5 inch blokjes. Als ik dit niet doe krijg ik blokjes van 4,3 inch. Met kleding maken zou ik denken “bijna goed is ook goed”, maar nu niet.

Jon vond dat hij wel meer in stijl naar de dierenarts mocht gaan, dat muziek stofje was toch maar niks, hij miste kleur, patchwork. Ik had iets van vijf jaar geleden bij een tentoonstelling van de Terneuzense quilters die ook kraampjes hadden een onafgemaakte hexagon quilttop gekocht. Al die tijd lag de zak in het zicht, want ik zou hem wel even afmaken, maar het is toch zonde van al het werk dat er al in zit om het te verstoppen verstoffen.
En kijk, Jon gaat voortaan als een quilt kat op reis

Met strik lintjes, eentje middenachter

En twee aan de voorkant

Met een uitsparing voor het “slot” en de greep

En hij is gevoerd met de (meubelstof muzieknoten stof) hoes die ik eerder had gemaakt, zodat er niks kan rafelen.

De katten waren zo gewend dat de schuifpui de afgelopen maanden op een 10cm brede kier open stond en ze naar behoeven in en uit konden lopen, dat het vies tegenviel voor alle partijen dat het er te nat en koud voor werd en de schuifpui dicht moest blijven. Ze stonden om de haverklap binnen te zeuren of buiten te tikken en te krabben tegen het raam, en ik moest dan weer voor portier spelen. Vooral toen ik net terug kwam van het quiltweekend viel me dat zwaar, door vermoeidheid in mijn hoofd was het potje met geduld al voor het middaguur leeg. Even een blokje om om het hoofd leeg te maken, de jeu-de-boulle baan staat er fris bij.
Een kattenluikje in de schuifpui maken is geen optie, dus moest ik er iets anders op verzinnen, en dat deed ik.
Dinsdagochtend reed ik naar de Praxis om een plank te halen, en na een half uur knutselen was het klaar, vooral het zoeken naar een handgreepje in een van de vele bakken in de garage koste mij veel tijd. 

de schuifpui kan overdag als ik beneden ben weer open, tenminste, zolang het niet al te koud wordt buiten. En hoe de katten het vinden? Arya deed net alsof het er altijd al zat en liep zonder op of om te kijken gelijk door naar de keuken. 

Jon zag het pas toen hij erdoorheen was gelopen en draaide zich met een “WTF is dat!” om, besnuffelde de plank uitgebreid, en keek me toen meewarig aan,  het had toch wel wat groter gemogen? Wat is dat nou, moet ik ook nog bukken?

Kijk, ik kan er amper onderdoor

Maar met serieus koude dagen in het verschiet zal het niet echt lang gebruikt kunnen worden, ik zit dus al aan een verbeterde geïsoleerde en met tochtstrips omrande versie te denken mét een kattenluikje er in. Ik ben geen timmerman, maar heb een Pippi Langkous mentaliteit. Ik heb het nog nooit eerder gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.

Was ik woensdag na de workshop zo van plan om de komende dagen er lekker veel aan te doen, vergeet het maar, er kwam niks meer uit mijn handen; er kwam gewoon steeds wat tussen wat mijn plannen in de war schopte. Gelukkig kwam de eend af en zette ik het in een rechthoekige stofje, op de ovale rand komen de bloemen. Blij dat ik dit af had gekregen zag ik voordat ik het glad streek dat er iets niet klopte,

verdeurie, ik heb het dwars op het lapje gezet, het moest 50 cm in de hoogte zijn, niet in de breedte ? Nee hoor, ik ga het niet opnieuw doen, ik naai er wel een stukje tegenaan later, als ik besluit de hele quilt te maken.

Even stoom afblazen en op de fiets op pad om een kudde Pokemonnetjes te vangen, ik zit op level 35. Om veilig te kunnen fietsen heb ik mijn mobieltje aan mijn stuur bevestigd, dit hoesje is eigenlijk bedoeld om rond je bovenarm te dragen tijdens het hardlopen, maar met de elastieken band strak rond de bel en het stuur getrokken werkt dit prima. Geen last van een natte telefoon als ik in de regen fiets, en het scherm reageert door het plastik hoesje heen op aanraking.

Lopen vind ik wel fijner, maar ik moet hiermee even wachten tot mijn steunzooltjes klaar zijn, ik begon last te krijgen van mijn voeten. Fietsen is dan een prachtige oplossing. Dit is toch wel een favoriet plekje, ik kan het niet laten hier regelmatig foto’s te maken.

Een middagje bij Miranda lekker handwerken, ze is met zo’n leuke applique quilt bezig, zachte flanelletjes en lekker veel blinkertjes

Mooie groen verlopende kleur borduurgaren voor de takken en blaadjes

En de volgende dag was hij af, of nee, bijna, nog een paar kruisjes

Die zal ik met geel doen, en dan op naar het volgende blokje. Maar eerst wat naaien, ik mis het patchen op de machine, en de doos met deze blokjes roept heel hard

Gewoon lekker een hele dag naaien, gezellig met de katten in de buurt. Ze moeten niks hebben van de sneeuw

De sashing en buitenste rand van de Tea Party quilt pak ik weer op vlak voor of tijdens de maandelijkse bee, net als het borduurwerk van Anton Pieck.