Even er uit

5 reacties

Vandaag mocht manlief even er uit, even naar huis voor een dag, en niet zomaar een dag: vandaag zijn we 34 jaar getrouwd 🥂 Niet dat we iets speciaals gingen doen hoor, gewoon samen aan de keukentafel zitten is al heel fijn na een maand niet thuis te zijn geweest

Evelien had een slagroomschnitte gehaald, en Tim en Yvonne kwamen met oliebollen aanzetten, smullen 👌 hier pakt Yvonne het stapeltje kleren uit dat Evelien voor Sophie heeft gemaakt. Sophietje staat toe te kijken, ze wilt net als haar mama een tasje om als ze de deur uit gaan, te schattig 🥰

Het was genieten. Tim en Evelien maakten het eten klaar, hele grote hamburgers met alles erop en er aan, en daardoor zo dik dat je er haast geen hap van kon nemen. Na het toetje ging Sophietje weer naar huis, “doei” zei ze zonder om te kijken, parmantig achter haar papa aan naar de auto lopend, de uitgestoken hand van haar mama weigerend.
En ik breng manlief zometeen weer terug naar het revalidatiecentrum, het was een vermoeiende dag voor hem; morgen heeft hij een hele dag om bij te komen en maandag wordt hij weer aan het werk gezet.

De egeltjes schuiven vanavond vast weer aan, net als afgelopen weken, ze krijgen kattenvoer (kip) en komen soms aanrennen als ze me het eten horen neerleggen.

Kleurrijk geheel

4 reacties

Vrijdagmiddag gingen Ellie en ik naar de handwerkbee bij Quiltshop Leur, alwaar Ellie aan haar kerstmannen werkte, zijn ze niet beeldig? Van vilt gemaakt.
206d18a4-c3ad-4336-8f63-a56c828999da
Ik pakte mijn stitch journal weer op na lange tijd, ik borduurde eerst nog wat vergeet-me-nietjes met Franse knoopjes van een meerkleurige Perle cotton van Wonderfil, en daarna met 3 draadjes DMC borduurgaren Franse knoopjes om zo witte gipskruid bloemen te maken.

En ter afwisseling naaide ik er ook fijne witte glas kraaltjes op. Ik was mijn fijne witte naaigaren vergeten mee te nemen, maar gelukkig zaten er aan de volle tafel (10 stoelen bezet) genoeg dames die op mijn vraag van wie ik een draadje mocht hebben gelijk in hun bakjes, tasjes en zakjes op zoek gingen naar een klosje garen. Janette had de hare als eerste te pakken 😉 en zo kon ik aan de slag gaan met de kraaltjes. Het was een gezellige groep met een paar nieuwe gezichten, nou ja, nieuw, ik kende enkele dames nog van vroeger, van de Dotten quiltweekenden en van toen ik nog les gaf ergens in het begin van deze eeuw 🫣

Een rondje door de winkel leverde me deze prachtige dubbele stofstalen op, dus wat je ziet met die twee witte kaartjes is er een; ik kocht er twee. Ik weet nog niet wat ik er mee ga doen, mooie tassen maken, of een bloes/tuniek, als ik het zwarte poplin combineer zal er vast iets moois van gemaakt kunnen worden

Per stofstaal zit er een lang breed stuk randstof bij, is het geen beauty?

Jon was er mee in zijn nopjes, de kleuren staan hem zo goed, geen zwarte poplin bij nodig, gewoon niks meer aan doen.

Ik kwam op het idee voor tasjes omdat Evelien me een beetje heeft aangestoken met haar tassen, van het linker tasje heeft ze er drie gemaakt, een voor zichzelf en de andere voor Suzanne en Yvonne. De rechtse is een rugzak, het bruine leer is echt leer van wat eens een stoel was. Vanwege de dikte van het leer was dit een “eens maar nooit meer” project, leernaalden braken, machine kon het niet aan, met een vette braam op het steekplaatje van haar naaimachine als stille afgevoerde getuige, hij moest vervangen worden. Gelukkig had de Elna Lotus er minder moeite mee en kwam de tas af.

We zijn vorige week samen naar de kringloopwinkel geweest, ik had D-ringen en sluitingen/rits nodig voor een kleine tas in wording; zie hier de stoffen die ik gebruik.
181E20C9-0C86-4F9F-B72C-78121F5D19CF
Want waarom iets nieuws kopen als je het materiaal van een tweedehands tas kan gebruiken? Ze verkopen bij de Kringloopwinkel tasjes en tassen met de nodige hardware vanaf 1 euro, het tasje wat ik kocht en sloopte kwam op net geen 3 euro, en ik ga behalve het hardware ook de riem gebruiken.

Dus we gingen de deur uit voor tasjes, Evelien slaagde ook goed, maar vrijwel gelijk bij binnenkomst liep ik tegen een lamp aan die me gelijk beviel, er was niks mis mee, nou ja, een paar butsjes helemaal onderaan op de voet, maar geen hond die dat opvalt. Nu natuurlijk wel, een ieder die dit blogje heeft gelezen en bij ons komt, gaat gelijk de butsen bekijken, jonge jonge, wat een butsen. En voor maar €15,- kon ik hem niet laten staan. Ik loop al een hele tijd met het plan dat er een lamp moet komen in de hoek naast de bank, maar de ene keer dat ik hiervoor ging kijken vielen de prijzen me zo tegen dat ik dacht “Laat maar”. En wat kan een mens blij worden van een mooie energiezuinige LED lamp hè,

Ik vooral 😂 Evelien zei: “Waarom verbaast het me nou niet dat je met een lamp bent thuisgekomen?”
Hij geeft fijn licht, niet idioot fel, maar ook geen kaarslicht sterkte, op onderstaande foto goed te zien.
En oh ja, ik zou het helemaal vergeten te vertellen maar ik heb het voetenbankje een nieuwe hoes gegeven, wat er op zat was op diverse plekken doorgesleten. Ook de kattenpoef (buiten beeld) kreeg een hoes van dezelfde meubelstof, gekocht bij de Stoffenkoning in Rucphen.

Manlief heeft de lamp en bekleding nog niet in het echt gezien, maar dat gaat aanstaande zaterdag als alles goed is wel gebeuren tijdens een verlofdag. Hij is vandaag opgenomen in het revalidatiecentrum in onze woonplaats, vanmorgen en vanmiddag waren de intakegesprekken met verschillende disciplines, en vanaf morgen gaat hij dan flink aan de bak. Werken aan conditie, balans en zelfredzaamheid, de arts schatte in dat zijn verblijf wel een maand kon duren. De opname in het revalidatiecentrum zou vorige week donderdag al zijn geweest, maar het werd vroeg in de ochtend op de dag zelf afgezegd vanwege spoedopnames, ik kreeg het te horen toen ik op de afdeling aankwam om manlief op te halen, en dat viel vies tegen 😢. Maar gelukkig belden ze vrijdag dat ze maandag een kamer voor hem vrij hadden. Op de warmste dag van het jaar, 33°C 🥵 gelukkig was het aangenaam koel in zijn kamer. Wat een dag 😅

Machines zat

5 reacties

Fay liet zich gisteren weinig zien, ze zat vooral onder ons bed, zo ook in het begin van de nacht, maar opeens lag ze tussen mijn voeten, en toen ik me omdraaide schrok ze en sprong ze op het bed van manlief, en daarna elk uur een hoop heen en weer geloop met een klein miauwtje roepend om Sherlock die samen met Jon de garage in ging voor de nacht. Je kunt wel zeggen dat ik wel eens beter heb geslapen.
Fay ging vanmorgen gelijk met Jon en Sherlock naar buiten, en met de schuifpui open liepen ze regelmatig even naar binnen voor een snelle hap. Ik kreeg uitgebreide kopjes van Sherlock en ook Fay kwam naar me toe en liet zich heerlijk aaien en kriebelen door mij. Het is me al vergeven, maar niet vergeten, want als Fay twee handen op zich af ziet komen peert ze hem gelijk.
Mijn rechter hand ziet er uit alsof ik heb geknokt, gezwollen en rood, en een dikke ring- en middelvinger; het is in de loop van de dag erger geworden dus bel ik morgenochtend de huisarts. Misschien toch een antibiotica kuur er tegenaan gooien, heel zachtjes.

Evelien en Suzanne waren vrijdagmiddag samen op bezoek geweest bij hun vader en stapten al kletsend de keuken in, gezellig hoor. Suzanne had Evelien verteld dat ze op Marktplaats op zoek was gegaan naar een naaimachine, maar dat ze zich rot was geschrokken van de prijzen, en toen had Evelien gereageerd met: “Waarom niet eentje aan mama vragen, zij heeft er zoveel staan!”

Ik moet eerlijk bekennen niet te weten hoeveel ik er heb 🤔 en er zitten een paar antieke tussen met gebruiksaanwijzingen (dus niet alleen de handleiding) die ik niet zomaar aan een beginnende naaier zou willen geven.
Eens kijken welke ik heb: om door te quilten een Bernina
9A6FB6FF-8F03-46B8-A119-6892C14467AD
en voor het patch- en naaiwerk twee Pfaffs, deze oude heb ik van Janny gekregen toen mijn Pfaff kuren kreeg (was een reserve machine van haar moeder)
9530A7D8-B238-4589-8922-FCA05629CDC5
Dit is de wat jongere Pfaff met kuren, maar als je weet waar je op moet letten en vooral geduld hebt, is hij wel functioneel, ik moet hem toch maar eens weg brengen om na te laten kijken.

en dan een jaar of veertien geleden toen het een hype was kocht ik twee singer featherweight’s, de 221 en de 222 (onderstaande foto), beeldschoon en functioneel.

een Elna Lotus SP,

en dan puur nostalgisch nog twee oude machines, een Singer 411G ingeklapt in een kastje (lees er hier in mijn blog meer over)
77806EFA-052D-4372-81BA-FA6CBFA8C8EE
en een antieke Gritzner in een houten koffer die van een oudtante van mijn vaders kant is geweest, ze had dezelfde als mijn oma, en na haar (oudtante) overlijden kreeg mijn vader hem mee voor mij. Ik kan het blogje hierover niet vinden, anders had de link wel hier gestaan.

Suzanne wilde een naaimachine voor klein reparatiewerk, dus niks fancy. De Lotus kwam uit de kast, want dit is een naaimachine die weinig plaats inneemt en niet veel weegt, je haalt hem sneller tevoorschijn dan de zware grote Pfaff. Hij werd naar beneden gebracht, en terwijl ik boven wat machinenaalden en een doosje met verschillende kleuren garen van de Hema pakte, had Evelien aan de keukentafel de Elna al uitgelegd aan Suzanne. Evelien had op haar Elna Lotus SP al heel wat genaaid, ook fancy shit.

Dit machientje ging vaak mee met quiltweekenden en stond al een lange tijd stil, dus na het inpluggen naaide ik even op een lapje om te horen en voelen hoe hij het deed; hij zoemde als een zonnetje en maakte mooie steekjes. Niks meer aan doen, misschien oliën? Ik kon zo snel in het door mijn vader ingebonden boekje niets vinden over oliën, en Evelien zei dat ze het in al die jaren dat ze er op naait nog nooit heeft geolied, en hij doet het nog prima, zelfs door meerdere lagen leer! Op YouTube speurend hoor ik dat deze machine zelfsmerend is, alleen bij het spoelhuis mag je oliën. Maar bij een ander kanaal zie ik dit advies (zie rechts aanvullende info van Randy):

Gelukkig is de lief van Suzanne heel handig met machines mocht er iets aan de hand zijn, mijn vader zei dat het niet uitmaakte of het nou een auto-, vrachtschip (hij zat vroeger op de grote vaart)- of naaimachine motor is, een motor is een motor; de schroefjes zijn alleen wat kleiner en je kan er niet inkruipen of onder gaan liggen.
Hier en hier en hier nog drie kanalen over deze Elna Lotus SP, altijd goed om te bekijken, je steekt er altijd wel wat van op.

En daar gaat ze dan, en wat staat het naaimachientje haar goed 😊

Makkie

2 reacties

Fay zat vanmorgen vroeg al bij het keukenraam in de hoop dat ik deze open zou doen voor haar, maar in plaats daarvan pakte ik ze onder haar armpjes op en voordat ze doorhad dat dit de verkeerde kant op ging, had ik haar in de kooi getild die met de opening naar boven op de keukenstoel stond, en duwde ik de klep dicht. Jee, had ik hier nou een halve nacht wakker van gelegen?
Sherlock had ik een paar minuten eerder al zonder tegenstribbelen in een andere kooi gestopt in de bijkeuken en zat flink zielig te miauwen. Jon zag en hoorde alles met wantrouwen aan en rende naar buiten toen ik de deur opende om zonder ontbijt op op tijd bij de dierenarts te zijn.

Ik zou ruim tijd hebben gehad om te ontbijten als er met het bellen naar de poli oogheelkunde niet iets mis was gegaan. Ik moest een afspraak voor manlief die voor morgen ingepland stond verzetten, (door alle consternatie was ik dit eerder domweg vergeten) en ik was de derde wachtende in de rij. Na vijf minuten de tweede, zes minuten later de eerste, en weer zes minuten later was ik de eerstvolgende. Vijf minuten later werd de melding “u bent “ abrupt afgebroken en ik hoorde de telefoon overgaan, elk moment kon de secretaresse de telefoon opnemen, fijn. Na twee minuten had ze nog niet opgenomen, ze werd zeker even opgehouden door iemand aan de balie? Nog vijf minuten later hing ik maar op, dit schoot niet op en ik belde terug naar de centrale die me gelijk weer doorverbond. Ik was de tweede in de wachtrij, en gelukkig schoot het nu wat sneller op, tien minuten later kon ik de afspraak afzeggen. Toch ook even gevraagd wat er was misgegaan nadat ik na ruim 22 minuten in de wacht te hebben gestaan nog zeven minuten alleen maar de overgaande beltoon had gekregen. Ze wist het niet, vond het ook raar en bood haar excuses aan.

Vandaar dat ik zonder ontbijt met een als een puppy huilende Sherlock en een stille Fay naar de dierenarts reed. De dierenarts besloot eerst maar Fay te onderzoeken en in te enten, de kooi ging open en twee vuurkooltjes keken ons aan. Ik schoof ze met de bodemplaat uit de kooi, de kooi ging op de grond en toen ging Fay los. Ik probeerde ze nog in bedwang te houden zodat hij haar kon onderzoeken, maar moest haar uit zelfbehoud loslaten. De wonden op mijn hand vallen wel mee, de dierenarts stond er op dat ik alles ter plekke moest schoonmaken en ontsmetten, de plekken waar haar nagels het diepst gingen en de meeste pijn deden was tussen en op vingers. Thuis zag ik nog een lange haal aan de onderkant van mijn rechterarm.

En op mijn andere arm had ik gelukkig maar een krab gekregen.
Hij vroeg me wanneer ik mijn laatste tetanus prik heb gehad, ik moest hier niet lang over nadenken; de ochtend voordat ik naar het quiltweekend ging in sept. 2017. We hadden toen Jon en Arya net vanuit het asiel uit Breda geadopteerd toen ze met Parvo besmet bleken te zijn, ik kreeg ze mee met de melding dat ze net wat dunne poep hadden en dat dit nog onderzocht moest worden. Gelukkig zaten ze vanaf dag 1 al op de logeerkamer om te acclimatiseren en daarna in quarantaine, en Arya had me tijdens het schoonmaken van haar pootjes waar poep op zat flink te pakken genomen de ochtend dat ik naar België zou gaan. Het is allemaal goed afgelopen met de nodige medicatie en dagelijks ontsmetten van alles in de logeerkamer, en schoonmaken van de katjes. .

“Mocht u op uw arm hier ergens (van pols tot elleboogholte) allemaal zwarte plekken gaan zien, trek dan meteen aan de bel bij de huisarts of HAP, want dan moet u gelijk behandeld worden,” sprak de bezorgd kijkende dierenarts. 😰

Fay schoot ondertussen als een stuiter met een dikke staart door de behandelkamer en eindigde achter de computer. De dierenarts ging een assistent halen én een drukkooi, en ze kwamen even later binnen. De assistente wilde Fay met een deken vangen, ze vouwde hem al open terwijl de dierenarts de kooi open zette. Hè nee hoor, arme Fay, ik wilde het eerst zelf proberen. Ik ging vlakbij Fay staan, zei zachtjes: “kom maar meisje”, en verrek, ze kwam naar me toe. Ik kon haar hoofdje aanraken en greep haar vervolgens stevig in haar nek vast en zette haar terwijl ze daar heel stilletjes hing met opgetrokken pootjes en ingeklapte staart zonder problemen in de drukkooi.

Ik dacht dat het nu snel klaar zou zijn, de dierenarts zei al dat hij haar de volgende keer wel zou onderzoeken als ze onder zeil was, en zou nu alleen de prik zetten. Hij pakte de spuit en wat deed de assistente? Ze deed de kooi van boven open 😱 denkend dat Fay wel zou blijven staan in platgedrukte vorm, en weer schoot Fay alle kanten op door de kamer. Arm beestje. Ze zat op de vensterbank, de dierenarts probeerde haar in de kooi te krijgen door deze bij het raam te houden, helaas, dat ging niet. En weer wilde de assistente de deken gebruiken om haar te vangen.
Ik bood snel aan te helpen en hij zette de kooi op de grond; ik liep naar Fay die tegen het raam op wilde klimmen. En weer kon ik haar bij de nek grijpen en in de drukkooi zetten. “En nou dicht laten,” zei de dierenarts tegen de assistente, en vroeg haar de zijwand naar haar toe te trekken. Hij moest door de tralies heen een huidplooi pakken om de prik te kunnen zetten, het mocht niet in de spieren komen, en toen was het gelukkig wel snel gedaan.

Toen was Sherlock aan de beurt, hij was wel bang maar hield zich muisstil en ging zo plat mogelijk op tafel liggen, zijn kopje tegen mijn buik gedrukt. Ook met het wegen en tijdens het krijgen van de injectie bleef hij heel stil liggen, en gaf geen krimp, en kroop daarna weer snel in zijn kooi, wat een verademing.
Mijn hoop dat Fay vanzelf in de kooi bij Sherlock zou kruipen had ik ondertussen al opgegeven, en vroeg of het goed was dat ik ze in de drukkooi mee naar huis mocht nemen en dat ik dan de kooi gelijk terug zou brengen. Dat mocht, ook omdat ik geen half uur weg zou blijven. Zo gezegd zo gedaan. Ik liet de twee geschrokken beestjes in huis los, Sherlock schoot naar boven en Fay schoot getraumatiseerd de woonkamer in. Jon keek bezorgd naar de kooien en koos weer het hazenpad.
Over vier weken moeten ze weer terug, Fay gaat dan vanaf hier gelijk in onze drukkooi, dat bespaart iedereen veel stress, maar vooral Fay. Ze blijven tot morgen binnen, even tot rust komen, want het vertrouwen bij Fay in de mensheid is denk ik wel ver te zoeken momenteel.

Ze heeft zich in de vier uur dat we thuis zijn nog niet laten zien, ik hoorde ze onder de trampoline, beetje vervelend voor haar dat ik deze zometeen moet weghalen omdat er vanavond iemand om gaat komen, verkocht via Marktplaats. Ik doe er niets meer op (slecht voor mijn hallux falgus), en als kattenverstopplaats of ligbed (altijd afgedekt geweest) is het een wel erg groot sta in de weg. Ik heb het Jon nog niet verteld

Vorig weekend vroeg Tim me of ik hun Nijntje rugzak/tas van de Hema kon repareren, een schouderband was van onderen los gegaan. Tuurlijk kon ik die maken, kwestie van een opening in de binnenvoering maken om bij de ondernaad te kunnen, de uiteinde van de schouderband na het zigzaggen (was dus niet gedaan) weer in de losgekomen naad schuiven en vastnaaien. Jon kwam er gelijk bij om te assisteren en veegde de pluisjes even weg voor me.

Het was een klusje van niks en ik checkte gelijk of de andere schouderband nog goed zat, ooh nee dus.

hij zat er slordig schuin ingenaaid en hield zich aan een paar draden angstvallig vast, een paar korte snokjes en hij zou ook losschieten. Even later hing de rugzak aan de kapstok, klaar voor het volgende uitstapje.

Hè verdorie

7 reacties

Kijk Sophietje stoer achter haar papa en opa aanlopen, voor het eerst een heel eind helemaal los 🥰 klik hier om de short te zien

Ze hadden een tijd in de cafetaria gezeten om de andere twee patiënten op de kamer van DH rust te geven. Ze kreeg een lekker ijsje te eten en samen wat drinken; beneden zitten met zoonlief, schoondochterlief en lieve Sophietje was een welkome afleiding voor mijn lief. Vrijdag hadden we de uitslag van het weefselonderzoek gekregen, en het was even slikken; we wisten dat er een kleine kans was dat er toch levende kankercellen bij het dode tumorweefsel zouden kunnen zitten, en dit was dus helaas ook het geval. De oncoloog kon ons niet zeggen of de levende cellen in het midden of aan de rand zaten. Dit zal blijken uit de MRI scans de komende maanden, en dan zal het team van ETZ met een plan du campagne komen.

Diepe zucht. Ja het viel tegen, maar we gaan gewoon verder met aansterken, en gaan vooral niet bij de pakken neerzitten.

Vanmiddag zaten we samen in de cafetaria van het ziekenhuis, aan een tafel bij het raam met uitzicht op het komen en gaan van bezoekers. Bijna net alsof we een terrasje pakten in de stad, mensen kijken. Onvoorstelbaar, overal bordjes met “Rookvrije zone”, ook bij de bankjes, en wat doen de patiënten en bezoekers zodra ze daar gaan zitten? Ze steken er eentje op. Ook bezoekers die koud buiten staan op weg naar de auto er eentje opsteken, jemig.

D150D907-30C6-4675-9F65-719FBE4463EB
Donderdagmiddag was ik met Jon bij de dierenarts voor zijn inenting tegen kattenziektes, het Parvo virus maakt veel slachtoffers onder de niet ingeënte zwerf- én huiskatten, diarree, braken, sloomheid en koorts. Ook de binnenblijfkatten kunnen besmet raken doordat het virus via schoeisel en kleren mee naar binnen genomen kan worden. Helaas waren de inentingen bij onze mannen niet meer up to date, dus kreeg Jon er als eerste nu een en over vier weken nog een.

Morgenochtend moet ik Sherlock en Fay brengen, ik verheug me er nu al op, Fay laat zich niet zomaar pakken, en doordat Jon het dierenartsluchtje op had, zijn de andere twee gewaarschuwd en zijn schrikachtiger dan anders. Ik hoop Fay als eerste in een kooi te kunnen stoppen, en daarna Sherlock in een andere kooi, oh boy. En dan over vier weken weer 😰 Ik hoop het zonder al te veel verwondingen morgenmiddag te kunnen navertellen in een blog. Erger dan donderdagmorgen bij de tietenpletter kan het toch niet zijn

Zit je met je borst platgedrukt snoeihard ingeklemd, zegt de radiologie: ”Even zo stil mogelijk blijven staan, ” terwijl ze de foto neemt. Nou, wees gerust, ik ga nergens heen hoor, veel te bang dat-ie losscheurt.