Categoriearchief: Stitcheries

Zonnig

Vandaag is het een maand geleden dat de uitvaart was van manlief, en gisteren een maand geleden dat ik hem voor het laatst zag 😭, en zo maak ik een tijdlijn, diepe zucht.

Gisteren had ik via Teams app een afspraak met het notariskantoor om een volmacht van acte van levering te ondertekenen om vervolgens mijn id met mij in beeld te houden zodat ze een screenshot konden maken. Dit alles voor de officiële ondertekening en sleuteloverdracht van het huis van mijn ouders volgende week. Ik had de notarisklerk laten weten niet aanwezig te kunnen zijn bij de overdracht, en dat ik dit via volmacht wilde doen. Dat kon, maar dan moest ik bij een notariskantoor in de buurt mij id en handtekening op papier laten verifiëren. Wat een gedoe, de moed zakte me in de schoenen.

Ik legde uit waarom ik het niet trok om aanwezig te zijn en vroeg of er een andere manier was, en toen stelde ze (mij ook nog condolerend) voor om het via Teams vergadering af te handelen. Hier heb ik nooit eerder zelf mee gewerkt, wel samen met manlief op zijn iPad tijdens de Corona periode, maar ik zou er wel uitkomen. Nadat ik het op mijn iPad en telefoon had geïnstalleerd bekeek ik uitleg op YouTube en probeerde het uit, appeltje-eitje. En zo zat ik donderdagochtend ruim op tijd klaar en ingelogd met de acte voor me. Gelukkig had ik deze de avond tevoren al gelezen, want het kwam weer hard binnen om zwart op wit de volgende woorden te zien: “thans ongehuwd en geen geregistreerd partnerschap voerende, weduwe van”

Ik had de foto van mijn ventje in de fotolijst achter me gestoken, zodat hij over mijn schouder mee kon kijken.

Jon kwam er gezellig bijliggen als moreel support,

maar om te voorkomen dat hij op het papier zou gaan liggen terwijl ik moest tekenen, heb ik hem toch maar even buiten gezet. Diep beledigd bleef hij voor de deur zitten tot hij na afloop weer naar binnen mocht. Het hele gebeuren was binnen een paar minuten gedaan, en nadat ik een pdf van het ondertekend document had gemaakt en naar de notaris had gemaild, was het echt klaar; een pak van mijn hart dat ik het droog had gehouden en achter de rug is, lekker hoor.

Het ding is dat als ik een e-mail met als afzender een notaris zie, ik paniek voel opkomen, net als andere mensen dit misschien hebben bij blauwe enveloppen of spinnen. Dit begon in juni toen na het overlijden van mijn moeder een notarieel kantoor me opjoeg met dwingende e-mails, vlak nadat manlief meer dood dan levend was opgenomen in het ziekenhuis en ik ondanks een burn-out geen rust kon nemen. Toen de zakenwaarnemer van manlief mijn zo zag en hoorde tijdens een bezoek heeft hij dit geregel op zich genomen, nam de stukken door en mailde me met “alles klopt hoor”, zodat ik alleen maar hoefde te tekenen. Dus ja, ik ben heel blij dat ik hier nu binnenkort een streep onder kan zetten.

Gistermiddag ben ik in de tuin aan het werk gegaan, Jon had me eerder al op de chaos gewezen

Ik heb heel veel vinca minor (maagdenpalm) verwijderd, klimop dat via vogelpoep hier was opgekomen eruit getrokken, een bos guldenroede die in het gras groeide verwijderd (de hoge pluimen zie je voor het voerhuisje) en de korenbloemen die tegen de grasrand aan groeiden en in de weg lagen als er gemaaid moest worden heb ik een stukje dieper in de border geplant. Hier zie je Sherlock zitten, hij hoort wat bij de achterburen.

De bonte Euonymus heb ik uit de weigelia gehaald (zie rode pijl) hij groeide er als flinke struik doorheen en verstikte de weigelia die in het voorjaar mooie rode bloemen heeft. Zo was het.

Op de foto hieronder zie je de bevrijde Weigelia. De wintergroene Magnolia is ook flink gesnoeid, een aftakking boog te ver naar links over de vijver, dus die werd ingekort voordat het bij een storm zou afbreken, en takken die te ver uitstaken naar achteren en naar rechts heb ik ingekort. Hij loopt wel weer uit vlak bij de snoeivlakken, en anders jammer dan.

De katten kwamen regelmatig kijken wat ik daar uitspookte en roken tevreden aan het losse grond langs het grasveld, purrrfect om in te gaan graven. Ik zal hier binnenkort gras inzaaien, er is niet veel meer over van een rechte graskant. Wel zal ik het moeten afdekken met kippengaas om te voorkomen dat het omgespit wordt, oooh dat gaan de katten niet leuk vinden.

Restte mij nog het opruimen van de magnolia takken, mooi is het roestbruine van de onderkant van de bladeren.

In een enkele tak zat een zaaddoos, hier en daar zag ik een glanzend rood zaadje zitten,

en opeens kroop er een klein albino spinnetje uit. Ik heb hem terug in de boom gezet.

Dinsdagmiddag ben ik naar fitness gegaan, het kleine kwartiertje fietsen met het mooie weer was echt heel fijn, een bries door mijn haren en de zon op mijn hoofd. De vaste fysiotherapeute was er niet, ze was ziek thuis, net als enkele andere vaste deelnemers. Ik werd warm onthaald, en kreeg knuffels en lieve woorden van troost toen het me teveel werd toen ik mijn kaart uit de kaartenbak haalde en die van mijn lief er achter zag zitten. Och jongen toch, je had hier ook gewoon bij moeten zijn, het is zo oneerlijk.
En toch ben ik dapper verder gegaan, ben op bijna alle toestellen geweest; ik moest van de fysiotherapeut alles op een lager niveau doen om blessures te voorkomen, en ik merkte op de evenwichtsbal dat het met mijn balans echt heel slecht gesteld was. Heel normaal, zo werd me verteld en dit zou wel weer bijtrekken. Voordat ik weg ging liet ik mijn telefoonnummer achter, ze zouden me toevoegen bij hun whattsapp groep; ze dronken regelmatig samen koffie in de “kantine” van de fitness Fytaal voor het sporten. Terug naar huis fietsend voelde ik me zo goed, opgelucht dat ik deze horde had genomen.

Oh ja, dinsdag rond het middaguur werd de loopband bezorgd die Evelien had gekocht, de twee bezorgers waren snel weg toen ze het gevaarte in de hal hadden gezet. Trede voor trede trok ik en duwde Evelien de 50 kg zware en lompe doos omhoog, eigenlijk wilde ze hem op de tweede verdieping hebben, maar nadat we met de tong op onze schoenen en met zere handen de eerste verdieping hadden bereikt, hoefde hij niet verder omhoog besloot ze. We gingen naar beneden om bij te komen, dat waren tien hele intensieve minuten en gelukkig voelden we niks aan onze rug, 👍💪🏼 goed vanuit de benen gewerkt. Evelien pakte alles uit en reed de loopband de kamer in tussen mijn naaikamer en manlief werkkamer; deze kamer was de voorraadkamer van ons beide.

Dus ja, voordat ik naar fitness ging had ik er al een flinke cardio workout op zitten.
Gisteravond maakte ik een begin aan het muisje, leuk leuk

Vandaag dus de mijlpaal van 1 maand na de crematie van manlief, en om even afleiding te vinden ben ik – je raadt het al- in de tuin aan het werk gegaan. Daar waar de voormalige minigroententuin sinds een paar jaar als kattenbak dient tiert het onkruid welig, zie hier vanaf de kamer bekeken

Het stuk gras voor de bak waar ik afgelopen jaar maaisel en snoeiwerk deponeerde was bedekt met onkruid. Hieronder bleek een dikke laag prachtige compost te zitten wat ik op de kattenbak gooide. Ik had mijn wekker op een half uur gezet, maar na een half uur wilde ik het afmaken (bijna klaar) en zette de wekker op tien minuten, en daarna nog een keer op repeat en toen was ik klaar. Helemaal happy! Twee takken van de magnolia voorlopig hier in de grond gezet in de hoop dat ze wortel schieten, hopend dat de katten ze niet omver trekken tijdens het graafwerk.

De plukken gras voor de kattenbak zijn daar getransplanteerd, hier lag de grote hoop compost. Ik denk dat ik ook hier weer gras ga inzaaien.

Het valt niet mee

Alweer maart. Vier weken geleden dat mijn lief, mijn maatje overleed, en hij krijgt nog bijna dagelijks een knuffeltje van Jon.

De eerste weken werd ik bijna dagelijks bezig gehouden door dingen die geregeld moesten worden, ik kreeg brieven en mails ter opdracht of herinnering, en voelde ik paniek opkomen, en schoot ik vol als de wetenschap dat ik alles zonder mijn lief moest doen weer tot me doordrong. Begin vorige week moesten de laatste puntjes op de i gezet worden, paniek, verdriet, onmacht, hoe dan? Gelukkig kreeg ik advies en geruststelling van de vriend/zakenwaarnemer van manlief, en sinds een paar dagen is het gevoel van paniek aan het zakken.

En doordat dit nu minder plek inneemt in mijn hoofd, komt het verdriet over het nooit meer kunnen horen, zien en voelen van mijn lief opeens heel hard binnen. 😭 Wat ben ik blij dat ik niet alleen woon in dit grote huis, en “welterusten mam” hoor, als ik naar bed ga en hoor dat Evelien -die op de bovenste verdieping woont- nog niet in bed ligt en ik haar welterusten wens.

Soms probeer ik het verdriet even weg te stoppen door druk bezig te zijn met bakken, zoals weer een zalige kerstcake

Of deze gemberkoekjes (het Bonck koekje) gedeeld door Cees en Stella

Te lekker

En van de bijna 20 kilo die ik afgelopen twee jaar was afgevallen door alle stress zijn er al bijna drie weer terug. Veel bakken -en zelf de grootste afnemer zijn- is niet de manier om met mijn verdriet om te gaan.
Ik probeer elke dag te lopen, en ik ga deze week weer beginnen bij de fysio waar mijn lief en ik tot zeven maanden geleden elke week trainden om fit te blijven/worden. De fysiotherapeute belde me vorige week; hoe het met mij ging, dat de mensen van de groep al een paar keer naar me hadden gevraagd, en of het me al zou lukken om binnenkort weer te beginnen, want dit zou goed zijn voor me. Het zal niet makkelijk zijn, zei ze, de eerste keer zonder mijn lief komen, maar ze zouden er allemaal zijn om me te steunen. 😭 Heel lief.

Toen ik twee weken geleden hier op de website van Crabapple Hill studio keek om de februari stitcheries te downloaden zodat ik elke dag een inch borduurtje kon maken als zetje in de rug, zag ik tot mijn schrik dat Meg Hawkey er binnenkort mee ging stoppen en dat ze ipv elke dag een inch borduurtje nu twee patroontjes op haar website had gezet om gratis te kunnen downloaden. Ik downloade ze met tranen in mijn ogen, hè verdorie, zo jammer, ze maakt zulke mooie stitchery patronen. En toen ik las dat ze haar andere patronen met grote korting verkocht, heb ik hier gelijk een paar van gekocht.
Zaterdag besloot ik om voor nu alleen het muisje op de schommel te doen, want het hele patroon was me te overweldigend qua formaat. Ik had maanden geleden bij de kringloopwinkel een deels geborduurd tafellaken gekocht; er zaten een paar bruine vlekken in die er niet uit gingen na het wassen. Ik had nog een deel van het borduurwerk uitgehaald om een groot genoeg stuk eruit te kunnen halen voor het hele patroon én voor het deel met het muisje op de schommel.

Met de dunste Pigma micron pen trok ik de tekening over op stof
997B00D8-3348-497D-9233-61DC2AE50D9B
En kleurde het in met Derwent Inktense potloden, en omdat het een gewassen katoenen stof betrof waar een druppel water niet afrolt maar gelijk intrekt, heb ik een (met 50-50% water verdunde) #100 colorless extender textielverf van Jacquard gebruikt om de kleurstoffen voorzichtig nat te maken, zodat het niet in de stof buiten de lijntjes zou trekken.

Het ging lekker

Hier zie je de rest van het tafellaken liggen met de kruissteekjes

Na het drogen vond ik het wit wel erg saai

En besloot ik er een aquarel achtergrond op te kleuren. Ik maakte alles rond de tekening nat, en de zwaar verdunde kleurstoffen druppelde ik met een kwast op de natte stof, wel oppassend dat ik een paar cm van de tekening afbleef. De kleuren zouden toch wel die kant op trekken, maar heel vaag, zo hoopte ik, ik deed maar een dotje, en had helemaal geen plan welke kleur waar moest komen. Nadat een nachtje drogen heb ik het voor de zekerheid eerst nog gefixeerd met de hete bout, en toen met spoelen wat van de stijfheid van de Jacquard textielverf extender uit de stof gekregen. Weer strijken, en nu klaar om geborduurd te worden. Rechtsonder is de kleur in het echt iets groener dan op de foto

Ik hoop morgen in de stemming te zijn om de borduurgarens uit te zoeken waarmee ik de donkere tekenlijntjes bedek. Het zal vast leuk zijn, alleen voel ik de enthousiasme die ik normaal zou hebben op dit punt nog niet.

Vreemde vogels

Zondagmiddag stak ik de graskant weer bij (af) en trok me suf aan het onkruid waarbij ik eerst de grond met een spade los moest woelen, en ook de guldenroede bij het meisjesbeeldje werd voor 2/3 deel verminderd, ze verdrongen de hortensia en vrouwenmantels

Een dezer dagen zal ik de rood verkleurende grassen bij het meisjesbeeldje ook uitsteken om ze iets dieper in de border terug te planten, want deze groeien het grasveld in. Wacht, Sherlock wilt ze wel aanwijzen, ik denk dat Fay net een plasje heeft gedaan op de losse grond, en vooraan had ze de grond losgewoeld.

Gisteren was de uitvaart van mijn schoonzus, de zus van manlief. Het was een mooie dienst, en de grote zaal (voor feesten en partijen en blijkbaar dus ook voor uitvaartdiensten) zat zo vol dat achteraan de mensen moesten staan, het leek wel of heel Essen was uitgelopen. Dit gaf veel troost aan de kinderen van schoonzus. Aan het langs de urn lopen van de vele mensen (bijna 300) leek geen einde te komen, al die emoties kwamen wel binnen zeg, en ik was blij met het schouwspel van de spelende eekhoorns in de bomen en over het houten hekje langs het grasveld, waar we vanuit de zaal op keken. Na afloop was er een koffietafel (lunch) voor de familie en genodigden, en het was halverwege de middag dat we pas weer thuis waren.

Vandaag zouden we naar fitness gaan, maar we slaan vanwege vermoeidheid een weekje over, moet kunnen.

Kijk nou toch eens naar deze kapotte bast en allemaal pissebedden en aaltjes die eronder zitten, met een beetje fantasie zie ik een spookgezicht op de stam

De rechterkant van de boom leek dood, gewoon veel last van de droogte gehad denk ik, en aan de meeste takken zitten weer blaadjes in de dop, en de besjes worden met smaak opgepeuzeld door de vogeltjes.

Als ik de foto van de zwarte bast Google, kom ik uit op gruwelijke diagnoses, waaronder een schimmel die dodelijk en zeer besmettelijk is voor de bomen in de buurt en gevaarlijk voor de mens, jakkes. Ik denk dat ik de foto maar naar een kenner opstuur

Ik ontdekte een nasty uitziende monster bij het bijenhotel, nader onderzoek wees uit dat het hier gaan om een de houtsluipwesp. Deze sluipmoordenaar legt eitjes in de cellen waar de bijen hun eitjes hebben gelegd, en de jonkies van de sluipwesp eten de larven van de bijen op 🥺 Gelijk was het gelukzalige gevoel van ons druk bezochte bijenhotel weg. Maar oké, sluipwespen zijn ook heel nuttig, zo is de natuur nou eenmaal; eten of gegeten worden.

De vlinders houden het bij het snoepen van de rijpe peren, een mens kan maar zoveel peren zelf eten, en caring is sharing.

De druiven zijn trouwens heerlijk, ik heb net weer twee trossen naar binnen zitten werken, er zat maar een druifje bij die ik gelijk na doorknauwen uittufte, het smaakte gegist, maar ik zag er niks uitlopen, dus dat viel ook weer mee. De eksters en merels pikken ook graag van de druiven, de katten zitten vaak mekkerend en smekkend toe te kijken maar laten het uit hun hoofd er op af te stappen .

Jon genoot gisteren van het avondzonnetje, zijn vachtje was heerlijk warm

Hij wist dat er vandaag werk aan de winkel was, schaamteloos lag hij er bij terwijl ik nog een paar steekjes bij de maan quiltte, en lag hij even later heerlijk in de weg toen ik de quilt op maar sneed, bijna zat zijn staart onder het mes.

Ophangsleuf en label in één, leek me wel handig.

En dezelfde gelpen waarmee ik schreef (Pentell gel roller voor stof) kwam goed van pas toen ik enkele lichte steekjes langs de bies

donker maakte

Ik had de bies met de hand tegen gezoomd op de bovenkant na, daar waar de ophangsleuf was meegenaaid. Voor de stevigheid deed ik die kant met de naaimachine. Even een stokje uit een herfstquiltje gehaald om er door te steken en klaar is hij. Hij lijkt aan de bovenkant niet recht, maar dat komt door een bochtje in het stokje, ik zal morgen kijken of ik een rechter exemplaar in het schuurtje heb liggen. Het quiltje meet nu 14x 14”.

Jon moest er even van bijkomen, helemaal happy dat onder zijn toeziend oog weer een quiltje af is gekomen.

Hij hangt zolang even aan het alarmkastje, en als het Halloween is zal ik hem met de goede kant voor het raam hangen naast de deurbel, maar tot die tijd kunnen we er zelf van genieten.

Chillen

Toen Jon deze doos zag kon hij niet wachten tot ik klaar was met al het lekkers uit Gouda er uit te halen, hij paste er zo ook al in

En ja, toen de doos leeg was kon hij er helemaal beslag op leggen; Evelien droeg de doos met Jon er in naar de kamer, en hij is er zo blij mee. Precies de juiste hoogte en juiste breedte, niks meer aan doen. Behalve misschien die flapjes er af halen en de buitenkant een mooi kleurtje geven?

En waar ik blij mee ben? Dat de pakjes met stroopwafels gewoon ingevroren kunnen worden en maanden goed blijven, want ik heb geen zin in “oei ik groei”. Jaja, ik weet het, gewoon afblijven, maar ze happen zo heerlijk weg 😬

Ik heb vanmorgen het miniquiltje gesandwicht, met een grote vierkante ruler alles haaks en recht gespeld

met lange dunne speldjes, want met veiligheidsspeldjes werken is nog te pijnlijk voor mijn duim- en vingertopjes

En na de lunch (heerlijk broodje gerookte makreel 👌) heb ik een begin gemaakt met het doorquilten, eerst heb ik het middelste deel in de ditch gequilt tegen de blokjesborder aan, toen met een lineaal op de blokjesborder een lijntje getekend om de buitenrand aan te geven, zodat ik met het diagonaal doorquilten wist waar ik moest beginnen/stoppen.

Toen ben ik gaan meanderen, wel heb ik precies rond de maan en de heks gequilt, en besloot ik ook langs elk lettertje van de bovenste tekstregel te quilten

Ik zie dat ik nog een lijntje moet quilten linksonder tussen de maan en het spinnenweb. En ook die paar steken die over de B gaan even uithalen of retoucheren met een stift.
Ik had Beware ! ook helemaal rondom gequilt, en toen viel het op dat de regels waar ik niet rond de letters had gequilt als rupsjes bol stonden. Dus begon ik de groene regel ook te quilten

Hier ben ik bijna klaar, zie hoe plat het nu ligt. Haters 👿 noemen het “doodquilten” als alles plat is gequilt. Niet mijn probleem 😇

Ik zal morgen bekijken of ik de andere regels ook plat ga quilten, ik ~~hoop~~ denk dat het niet nodig is.

Achterkant is ook niet verkeerd.

Na de regen van afgelopen dagen is het gelukkig weer even droog, wat viel er gisteren weer veel, de guldenroede lag hier en daar plat, maar de rest staat er mooi bij. Echte herfstkleuren.

En de vijver is niet meer te zien, een groene oase aan verschillende structuren en kleuren groen met vlekjes geel, oud rose en lila

Er groeit weer veel woekerend onkruid langs de border, deze zal ik er zo uittrekken, en dan ga ik nog voorzichtig wat haken.
Dit heb ik gisteren en vanmorgen gedaan, alleen het crème kleurige hè. Evelien was begonnen aan een deken te haken van restjes wol, en dat werkte heel aanstekelijk.

Omdat het kan

Toen ik nog voor het ontbijt de PBD- zakken (met plastic, blik en drankkarton) buiten aan de lantaarnpaal op de hoek naast ons huis hing, zag ik een grote dode muis vlak naast de voordeur liggen. De katten waren toen net een half uurtje buiten en eentje had duidelijk niet stilgezeten. Ik wipte de muis met een stokje wat verder opzij, de eksters zouden het beestje later wel ophalen.

Na het ontbijt kwam Jon meehelpen met de krant lezen (ging dus bovenop de pagina liggen waar ik zat te lezen) en nam spinnend het nieuws met me door onder het genot van aaitjes op zijn buik. Zijn haren beginnen weer terug te groeien en er is gelukkig weinig meer van de poedel-look te zien bij zijn poten. Ik vertelde manlief over de muis bij de voordeur en gelijk ging Jon rechtop zitten en keek heel aandachtig naar de voordeur, alsof hij wilde zeggen “Waar bij de voordeur?”. We schoten in de lach, hij snapt dus echt wat we zeggen.

Ik ging naar boven en naaide de blokjes tot stroken en sneed het stitchery lapje op maat volgens de beschrijving, met Jon als controlebewaker

De stroken legde ik er toen naast en WTF? Waarom zijn de zijkanten te kort? Als ik die twee stippeltjeslapjes gewoon op 2” had gesneden ipv de 2,25” volgens het patroon, dan had het wel geklopt. Huh, snap jij het?

Bizar

Ik heb dus van die 2x 2,25” een kwart inch afgesneden en toen klopte het uiteraard wel.
Sherlock sprong vlak naast mijn strijkplankje op tafel, en schrok zo van het geluid van het strijkboutje, dat hij via de snijtafel weer op de grond sprong, Jon hierbij storend in zijn schoonheidslaapje.

Blij dat het naaiwerk klaar is, morgen ga ik het sandwichen en dan lekker doorquilten. Ik denk wel dat ik de naadtoeslagen van de borders van het middenstuk af strijk, want a) ze schijnen door, en b) dan kan ik mooi rondom in de ditch quilten van het middenstuk voordat ik daar los ga. Volgens de beschrijving moest ik naar het middenstuk toe strijken. Raar. Nog raarder is dat ik het nog deed ook 🤪 normaal ben ik eigenwijzer

Ik heb ook veel te veel 9-patches gemaakt, (14 teveel🤣) deze komen vast wel van pas in een poppenwagen dekentje. En nu hangt het even uit het pad en buiten kattenpootbereik, mooi al die kleuren op de designwall.