Vandaag is het een maand geleden dat de uitvaart was van manlief, en gisteren een maand geleden dat ik hem voor het laatst zag 😭, en zo maak ik een tijdlijn, diepe zucht.

Gisteren had ik via Teams app een afspraak met het notariskantoor om een volmacht van acte van levering te ondertekenen om vervolgens mijn id met mij in beeld te houden zodat ze een screenshot konden maken. Dit alles voor de officiële ondertekening en sleuteloverdracht van het huis van mijn ouders volgende week. Ik had de notarisklerk laten weten niet aanwezig te kunnen zijn bij de overdracht, en dat ik dit via volmacht wilde doen. Dat kon, maar dan moest ik bij een notariskantoor in de buurt mij id en handtekening op papier laten verifiëren. Wat een gedoe, de moed zakte me in de schoenen.

Ik legde uit waarom ik het niet trok om aanwezig te zijn en vroeg of er een andere manier was, en toen stelde ze (mij ook nog condolerend) voor om het via Teams vergadering af te handelen. Hier heb ik nooit eerder zelf mee gewerkt, wel samen met manlief op zijn iPad tijdens de Corona periode, maar ik zou er wel uitkomen. Nadat ik het op mijn iPad en telefoon had geïnstalleerd bekeek ik uitleg op YouTube en probeerde het uit, appeltje-eitje. En zo zat ik donderdagochtend ruim op tijd klaar en ingelogd met de acte voor me. Gelukkig had ik deze de avond tevoren al gelezen, want het kwam weer hard binnen om zwart op wit de volgende woorden te zien: “thans ongehuwd en geen geregistreerd partnerschap voerende, weduwe van”

Ik had de foto van mijn ventje in de fotolijst achter me gestoken, zodat hij over mijn schouder mee kon kijken.

Jon kwam er gezellig bijliggen als moreel support,

maar om te voorkomen dat hij op het papier zou gaan liggen terwijl ik moest tekenen, heb ik hem toch maar even buiten gezet. Diep beledigd bleef hij voor de deur zitten tot hij na afloop weer naar binnen mocht. Het hele gebeuren was binnen een paar minuten gedaan, en nadat ik een pdf van het ondertekend document had gemaakt en naar de notaris had gemaild, was het echt klaar; een pak van mijn hart dat ik het droog had gehouden en achter de rug is, lekker hoor.

Het ding is dat als ik een e-mail met als afzender een notaris zie, ik paniek voel opkomen, net als andere mensen dit misschien hebben bij blauwe enveloppen of spinnen. Dit begon in juni toen na het overlijden van mijn moeder een notarieel kantoor me opjoeg met dwingende e-mails, vlak nadat manlief meer dood dan levend was opgenomen in het ziekenhuis en ik ondanks een burn-out geen rust kon nemen.  Toen de zakenwaarnemer van manlief mijn zo zag en hoorde tijdens een bezoek heeft hij dit geregel op zich genomen, nam de stukken door en mailde me met “alles klopt hoor”, zodat ik alleen maar hoefde te tekenen. Dus ja, ik ben heel blij dat ik hier nu binnenkort een streep onder kan zetten.

Gistermiddag ben ik in de tuin aan het werk gegaan, Jon had me eerder al op de chaos gewezen

Ik heb heel veel vinca minor (maagdenpalm) verwijderd, klimop dat via vogelpoep hier was opgekomen eruit getrokken, een bos guldenroede die in het gras groeide verwijderd (de hoge pluimen zie je voor het voerhuisje) en de korenbloemen die tegen de grasrand aan groeiden en in de weg lagen als er gemaaid moest worden heb ik een stukje dieper in de border geplant. Hier zie je Sherlock zitten, hij hoort wat bij de achterburen.

De bonte Euonymus heb ik uit de weigelia gehaald (zie rode pijl) hij groeide er als flinke struik doorheen en verstikte de weigelia die in het voorjaar mooie rode bloemen heeft. Zo was het.

Op de foto hieronder zie je de bevrijde Weigelia. De wintergroene Magnolia is ook flink gesnoeid, een aftakking boog te ver naar links over de vijver, dus die werd ingekort voordat het bij een storm zou afbreken, en takken die te ver uitstaken naar achteren en naar rechts heb ik ingekort. Hij loopt wel weer uit vlak bij de snoeivlakken, en anders jammer dan.

De katten kwamen regelmatig kijken wat ik daar uitspookte en roken tevreden aan het losse grond langs het grasveld, purrrfect om in te gaan graven. Ik zal hier binnenkort gras inzaaien, er is niet veel meer over van een rechte graskant. Wel zal ik het moeten afdekken met kippengaas om te voorkomen dat het omgespit wordt, oooh dat gaan de katten niet leuk vinden.

Restte mij nog het opruimen van de magnolia takken, mooi is het roestbruine van de onderkant van de bladeren.

In een enkele tak zat een zaaddoos, hier en daar zag ik een glanzend rood zaadje zitten,

en opeens kroop er een klein albino spinnetje uit. Ik heb hem terug in de boom gezet.

Dinsdagmiddag ben ik naar fitness gegaan, het kleine kwartiertje fietsen met het mooie weer was echt heel fijn, een bries door mijn haren en de zon op mijn hoofd. De vaste fysiotherapeute was er niet, ze was ziek thuis, net als enkele andere vaste deelnemers. Ik werd warm onthaald, en kreeg knuffels en lieve woorden van troost toen het me teveel werd toen ik mijn kaart uit de kaartenbak haalde en die van mijn lief er achter zag zitten. Och jongen toch, je had hier ook gewoon bij moeten zijn, het is zo oneerlijk.
En toch ben ik dapper verder gegaan, ben op bijna alle toestellen geweest; ik moest van de fysiotherapeut alles op een lager niveau doen om blessures te voorkomen, en ik merkte op de evenwichtsbal dat het met mijn balans echt heel slecht gesteld was. Heel normaal, zo werd me verteld en dit zou wel weer bijtrekken. Voordat ik weg ging liet ik mijn telefoonnummer achter, ze zouden me toevoegen bij hun whattsapp groep; ze dronken regelmatig samen koffie in de “kantine” van de fitness Fytaal voor het sporten. Terug naar huis fietsend voelde ik me zo goed, opgelucht dat ik deze horde had genomen.

Oh ja, dinsdag rond het middaguur werd de loopband bezorgd die Evelien had gekocht, de twee bezorgers waren snel weg toen ze het gevaarte in de hal hadden gezet. Trede voor trede trok ik en duwde Evelien de 50 kg zware en lompe doos omhoog, eigenlijk wilde ze hem op de tweede verdieping hebben, maar nadat we met de tong op onze schoenen en met zere handen de eerste verdieping hadden bereikt, hoefde hij niet verder omhoog besloot ze. We gingen naar beneden om bij te komen, dat waren tien hele intensieve minuten en gelukkig voelden we niks aan onze rug, 👍💪🏼 goed vanuit de benen gewerkt. Evelien pakte alles uit en reed de loopband de kamer in tussen mijn naaikamer en manlief werkkamer; deze kamer was de voorraadkamer van ons beide.

Dus ja, voordat ik naar fitness ging had ik er al een flinke cardio workout op zitten.
Gisteravond maakte ik een begin aan het muisje, leuk leuk

Vandaag dus de mijlpaal van 1 maand na de crematie van manlief, en om even afleiding te vinden ben ik – je raadt het al- in de tuin aan het werk gegaan. Daar waar de voormalige minigroententuin sinds een paar jaar als kattenbak dient tiert het onkruid welig, zie hier vanaf de kamer bekeken

Het stuk gras voor de bak waar ik afgelopen jaar maaisel en snoeiwerk deponeerde was bedekt met onkruid. Hieronder bleek een dikke laag prachtige compost te zitten wat ik op de kattenbak gooide. Ik had mijn wekker op een half uur gezet, maar na een half uur wilde ik het afmaken (bijna klaar) en zette de wekker op tien minuten, en daarna nog een keer op repeat en toen was ik klaar. Helemaal happy! Twee takken van de magnolia voorlopig hier in de grond gezet in de hoop dat ze wortel schieten, hopend dat de katten ze niet omver trekken tijdens het graafwerk. 

De plukken gras voor de kattenbak zijn daar getransplanteerd, hier lag de grote hoop compost. Ik denk dat ik ook hier weer gras ga inzaaien.