Alweer maart. Vier weken geleden dat mijn lief, mijn maatje overleed, en hij krijgt nog bijna dagelijks een knuffeltje van Jon.

De eerste weken werd ik bijna dagelijks bezig gehouden door dingen die geregeld moesten worden, ik kreeg brieven en mails ter opdracht of herinnering, en voelde ik paniek opkomen, en schoot ik vol als de wetenschap dat ik alles zonder mijn lief moest doen weer tot me doordrong. Begin vorige week moesten de laatste puntjes op de i gezet worden, paniek, verdriet, onmacht, hoe dan? Gelukkig kreeg ik advies en geruststelling van de vriend/zakenwaarnemer van manlief, en sinds een paar dagen is het gevoel van paniek aan het zakken.

En doordat dit nu minder plek inneemt in mijn hoofd, komt het verdriet over het nooit meer kunnen horen, zien en voelen van mijn lief opeens heel hard binnen. 😭 Wat ben ik blij dat ik niet alleen woon in dit grote huis,  en “welterusten mam” hoor, als ik naar bed ga en hoor dat Evelien -die op de bovenste verdieping woont- nog niet in bed ligt en ik haar welterusten wens.

Soms probeer ik het verdriet even weg te stoppen door druk bezig te zijn met bakken, zoals weer een zalige kerstcake

Of deze gemberkoekjes (het Bonck koekje) gedeeld door Cees en Stella

Te lekker

En van de bijna 20 kilo die ik afgelopen twee jaar was afgevallen door alle stress zijn er al bijna drie weer terug. Veel bakken -en zelf de grootste afnemer zijn- is niet de manier om met mijn verdriet om te gaan. 
Ik probeer elke dag te lopen, en ik ga deze week weer beginnen bij de fysio waar mijn lief en ik tot zeven maanden geleden elke week trainden om fit te blijven/worden. De fysiotherapeute belde me vorige week; hoe het met mij ging, dat de mensen van de groep al een paar keer naar me hadden gevraagd, en of het me al zou lukken om binnenkort weer te beginnen, want dit zou goed zijn voor me. Het zal niet makkelijk zijn, zei ze, de eerste keer zonder mijn lief komen, maar ze zouden er allemaal zijn om me te steunen. 😭 Heel lief.

Toen ik twee weken geleden hier op de website van Crabapple Hill studio keek om de februari stitcheries te downloaden zodat ik elke dag een inch borduurtje kon maken als zetje in de rug, zag ik tot mijn schrik dat Meg Hawkey er binnenkort mee ging stoppen en dat ze ipv elke dag een inch borduurtje nu twee patroontjes op haar website had gezet om gratis te kunnen downloaden. Ik downloade ze met tranen in mijn ogen, hè verdorie, zo jammer, ze maakt zulke mooie stitchery patronen. En toen ik las dat ze haar andere patronen met grote korting verkocht, heb ik hier gelijk een paar van gekocht.
Zaterdag besloot ik om voor nu alleen het muisje op de schommel te doen, want het hele patroon was me te overweldigend qua formaat. Ik had maanden geleden bij de kringloopwinkel een deels geborduurd tafellaken gekocht; er zaten een paar bruine vlekken in die er niet uit gingen na het wassen. Ik had nog een deel van het borduurwerk uitgehaald om een groot genoeg stuk eruit te kunnen halen voor het hele patroon én voor het deel met het muisje op de schommel.

Met de dunste Pigma micron pen trok ik de tekening over op stof

En kleurde het in met Derwent Inktense potloden, en omdat het een gewassen katoenen stof betrof waar een druppel water niet afrolt maar gelijk intrekt, heb ik een (met 50-50% water verdunde) #100 colorless extender textielverf van Jacquard gebruikt om de kleurstoffen voorzichtig nat te maken, zodat het niet in de stof buiten de lijntjes zou trekken.

Het ging lekker

Hier zie je de rest van het tafellaken liggen met de kruissteekjes

Na het drogen vond ik het wit wel erg saai

En besloot ik er een aquarel achtergrond op te kleuren. Ik maakte alles rond de tekening nat, en de zwaar verdunde kleurstoffen druppelde ik met een kwast op de natte stof, wel oppassend dat ik een paar cm van de tekening afbleef. De kleuren zouden toch wel die kant op trekken, maar heel vaag, zo hoopte ik, ik deed maar een dotje, en had helemaal geen plan welke kleur waar moest komen. Nadat een nachtje drogen heb ik het voor de zekerheid eerst nog gefixeerd met de hete bout, en toen met spoelen wat van de stijfheid van de Jacquard textielverf extender uit de stof gekregen. Weer strijken, en nu klaar om geborduurd te worden. Rechtsonder is de kleur in het echt iets groener dan op de foto  

Ik hoop morgen in de stemming te zijn om de borduurgarens uit te zoeken waarmee ik de donkere tekenlijntjes bedek. Het zal vast leuk zijn, alleen voel ik de enthousiasme die ik normaal zou hebben op dit punt nog niet.