Categoriearchief: Perikelen

Wat een nacht

We lagen woensdagnacht in diepe rust toen het geluid van de voordeurbel door het huis galmde, WTF!? Het was donker buiten en ik liep naar de badkamer om mijn ochtendjas aan te trekken, het lusje waarmee hij aan het haakje zat was gedraaid en het duurde even eer ik met mijn slaperig hoofd hem eraf had gehaald, ondertussen me afvragend wie er in vredesnaam midden in de nacht rond drie uur aanbelt? Manlief stond ook al bij de trap, maar bleef boven staan als mentale en evt verbale steun terwijl ik op blote voeten dapper de trap afliep.
Het buitenlicht bij de voordeur stond aan en ik zag de krantenbezorger (een 60+er) staan, een grote stapel kranten op de mat bij onze brievenbus en zijn fiets stond op zijn kop.

“Sorry dat ik zo laat nog aanbel, maar heeft u misschien een fietspomp die ik mag gebruiken. Mijn band loopt leeg, het komt nooit uit maar nu is het wel heel erg rot, net nu ik aan mijn ronde begint.”
Ik beaamde dat het heel erg rot was, (en niet alleen voor hem) en liep de garage in. Jon gaf me in het voorbijgaan een kopje en vloog naar de keuken, eten! Sherlock en Fay zaten roerloos op het kussen bij de werkbank met grote ogen geschrokken naar me te kijken. Ik pakte de fietspomp, trok in het meenemen een tas mee waar handschoenen en mutsen zaten (ja ook verleden tijd, want ze lagen nu allemaal over de vloer verspreid) , en deed de garagedeur weer dicht. Dankbaar nam de krantenbezorger de pomp aan, wenste me welterusten en ik liep weer naar boven. Ik dacht er nog even aan om een fiets van ons te leen aan te bieden zodat hij zijn rondje af kon maken, maar DH vond dit absurd, en al mopperend om onze gestoorde nachtrust doken we er weer in.

Omdat de voordeur open stond toen ik naar de garage liep, dacht ik dat Jon wel buiten zou zijn, maar nee, hij liep boven alle kamers af en kwam toen buurten bij ons. Met het geluid van een fietspomp, sigarettenlucht van de krantenbezorger dat via ons raam naar binnen kwam, en een trippelende miauwende Jon werd ik met de minuut meer opgefokt onrustiger, en besloot het slaapkamerraam waar geen hor voor zit open te zetten, zodat Jon er uit en in kon naar believen. De fietspomp werd stil en Jon sprong naar buiten en ik moet zijn ingedommeld, want ik werd wakker van het geluid van een fietspomp, alweer!? En het bleef maar duren, verdorie.

Weer mijn ochtendjas aan en naar beneden, “Ik zal even mijn fiets voor zetten zodat u die kunt gebruiken, want dit is toch geen doen,” zei ik tegen de man die naast zijn op de kop staande fiets stond. Ik wachtte zijn antwoord niet af maar liep de garage in en deed de klep open, Fay en Sherlock schoten achter elkaar naar buiten. Ik had gelukkig wel het benul om de voordeursleutel van de fietssleutel af te halen, en liep toen op blote voeten met de fiets naar de voordeur. Onderweg stapte ik op iets slijmerigs, een slak 🤢 Gelukkig met mijn hiel en niet met mijn voorvoet, want een geperste slak tussen de tenen omhoog voelen floepen is geen fijn gevoel. Vraag me niet hoe ik dit weet.

De krantenbezorger was net bezig zijn kranten in de fietstassen te stoppen, zijn fiets stond dus niet meer op zijn kop wat wel praktisch is als je de fietstassen wilt vullen, en knikte naar me toen ik mijn fiets onder de overkapping neerzette uit het zicht vanaf de straat, want ja, ik kon hem niet op slot zetten. Ik had het fietssleuteltje uiteraard aan de man kunnen geven, maar dat deel van mijn hersenen stond nog in de slaapstand. “Ik zal zien hoe mijn band zich houdt, bedankt en nogmaals mijn excuses dat ik zo laat aanbelde.” Ik wenste hem een goede nacht, sloot de boel weer af en dook in bed, en heb hooguit nog twee uurtjes geslapen.  

We hebben die nacht niks meer van de man vernomen, ik werd wakker toen de overbuurman naar werk ging, en zette de fiets binnen, blij dat hij er nog stond, en dook onder de douche. En toen pas viel het muntje waarom die fiets van de krantenbezorger steeds op zijn kop stond, hij had zijn band geplakt. Ik vond het al zo raar, als je een band wil oppompen zet je de fiets toch niet op de kop. Goeiemorgen Shirley 🙄 Hij zal het drinkschaaltje van de katten dat onder de waterkraan naast de voordeur staat misschien wel gebruikt hebben om het lek te detecteren.

Bij het ontbijt zaten we ons er nog over te verbazen, zoiets doe je toch niet, ‘s nachts aanbellen? Je jaagt de bewoners de stuipen op het lijf, toch? Je doet het als er brand is of zo, en dan bel je niet alleen maar zal je denk ik ook op de deur bonzen. Maar goed, het is wel fijn voor die man wetend dat als er nood is, hij bij ons kan aanbellen, we zullen hem niet wegsturen of boos worden. Maar hij moet dit niet te vaak doen.

Ik vroeg me af of er voortaan een fietspomp bij de voordeur moest staan, maar dat ging toch te ver. Die man moest daar zelf maar voor zorgen. Gelukkig werd er de volgende nacht niet meer aangebeld, pfew. De enige die dit jammer vonden waren de katten die hadden genoten van hun nachtelijke escapades, en een honger dat ze er van hadden gekregen, niet normaal.

De naaktslakken durven niet meer alleen op pad te gaan nu ze een familielid geplet hebben zien liggen. Als er eentje onder een pletter dreigt te komen, trekt de andere hem snel weg, wat een strak plan.

IMG_9626

Uitslag

Jullie herkennen het vast wel, in het voorbijgaan even snel snel in de tuin iets doen, en dan weer verder gaan met wat je moest doen? Dit heb ik zo vaak, en ik heb me nooit bezig gehouden met de gevolgen als je bv wel snel een snoeischaar uit het schuurtje pakt, maar geen handschoenen aantrekt. Zoals begin juni toen ik bij zoon en schoondochter even plastic afval naar het schuurtje bracht en moest uitwijken voor de overhangende takken van de kiwi.

De snoeischaar was snel gevonden en de kiwi net zo snel gekortwiekt, een kleine moeite, maar met grote gevolgen. De uitslag die erna op mijn handen als kleine rode vlekjes ontstonden linkte ik niet naar de kiwi, juist omdat het ook op plekken zat die volgens mij niet logisch waren, zoals op mijn knokkels en zijkant van mijn pink. Dus toen ik twee weken later gaas rond de kiwi aanbracht, en nog meer takken vastpakte en snoeide, deed ik dit wederom zonder handschoenen aan, wat natuurlijk de boel niet beter maakte
IMG_8737
De rode plekjes gaven in het begin geen klachten, manlief kreeg ze niet dus was het niet besmettelijk, maar naar mate ze groter werden en pijnlijk branderig waren bij aanraking, ben ik (halverwege juli) naar de huisarts gegaan.
nu volgen enkele foto’s die als verontrustend of onsmakelijk ervaren kunnen worden, wacht even met het nuttigen van voedsel of drank

Vooral op beide duimen en tussen li duim en wijsvinger was het pijnlijk, de rode plekken gloeiden en voelden dik en leerachtig aan.

IMG_9208
De plekken op mijn vingers zijn dikke bobbels, ook op de knokkels

IMG_9206

IMG_9210

De huisarts schreef een Dermovate zalf voor waarmee ik elke avond mijn handen moest insmeren, en daarna katoenen handschoentjes aan omdat het als vaseline zo vet is. En overdag insmeren met een evenzo vettende Cetomacrogol zalf. 

Twee weken later was er amper verbetering te zien en voelen, dus ging ik weer terug naar de huisarts. Ze maakte er met haar telefoon foto’s van en stuurde deze door naar de dermatoloog, want vanwege lange wachttijden zou een doorverwijzing zonder gerichte behandeling niet te doen zijn. Bij dermatologie zit een arts die zich alleen maar met telefonische consults bezighoudt, en de volgende dag had ze al een diagnose. Ik zal jullie de moeilijke naam besparen (deed ik dat ook maar met planten😏) temeer omdat die me nu niet te binnen wilt schieten.

Wacht, Phytodermatose, dat is het. 
Het bleek duidelijk een reactie op de kiwi, harige planten worden voortaan met tuinhandschoenen aan aangepakt, lesje geleerd. De zalf moest twee keer per dag opgesmeerd worden, en nu -na vier dagen- zie ik gelukkig verbetering, al blijft het vooral aan mijn rechter hand helaas nog wel pijnlijk.  Haken of naaien gaat nog niet, langdurig druk tussen duim en wijsvinger is niet fijn, zachtjes uitgedrukt; ik heb vorige week een bloes geknipt toen mijn handen minder vettig waren, en dat heb ik geweten. 

Ik heb een paar dagen geleden wel al een stitchery op stof getekend, met doekjes onder mijn handen om geen vlekken te maken. Herken je het, Marte? Deze kreeg ik van jou een jaar of twee geleden, zo lief 😘 Hopelijk is deze voor Halloween klaar. 
IMG_9329

Wateroverlast

Vorige week zondag hadden we opeens weer een lekkage, het water druppelde vanaf het plat dak van de 1e verdieping via de kozijnen naar binnen bij de werkkamer van mijn lief en bij de keuken,  ontdekten we zondagavond terwijl het flink waaide en regende. Ik vermoede een verstopte regenpijp net als vorig jaar, maar omdat het te donker was kon ik het niet goed zien, en vanwege de wind durfde ik niet het dak op. Gelukkig hadden we voldoende bakken in huis om het water op te vangen, drie vensterbanken stonden er vol mee
IMG_9286
‘s Nachts ben ik er nog een keer uitgegaan om de bakken te checken, eentje zat al bijna helemaal vol.
De loodgieter zou in de loop van de dinsdag komen, zo verwachtte de baas die de telefoon opnam met op de achtergrond het harde geluid van een gevechtsfilm; het bedrijf had vakantie maar er waren twee mannen die het niet erg vonden om te werken omdat ze thuis bleven; hij zou ze gaan bellen.

We kregen maandag bezoek van Sophie, wat een heerlijke afleiding na een gebroken nacht, ze kirde en kraaide dat het een lieve lust was en speelde fijn in de box. Foto van de volgende dag, nog even en ze gaat tijgeren
e0ae5990-e87e-400f-94f9-a2135026bc55
Ze gingen niet lang na het avondeten weer naar huis, en toen klom ik op blote voeten op het dak via het raam van Evelien’s kamer,  gewapend met een flexibele balein (net zoiets als van een opvouwbare tent). Het water stond niet hoog op het dak, een paar cm maar, maar als de afvoer verstopt zat zou het water bij de afvoer onder de dakbedekking door lopend voor lekkage kunnen zorgen.
IMG_9287
Ik stak de balein in de afvoer, en tot mijn verbazing en opluchting voelde ik in de eerste bocht al een prop die wegschoot toen ik doorduwde en zag gelijk dat het water slurpend en snel de afvoer in verdween. Het druppelen bij de kozijnen hield in de loop van de nacht ook op, oooh de opluchting. Ik belde dinsdagochtend gelijk de loodgieter dat hij niet meer hoefde te komen, hij had gelukkig nog niemand kunnen bereiken. We hebben geen last meer gehad van binnenkomend water (snel afkloppen).

Manlief had vorige week weer een MRI scan van het hoofd en de uitslag kregen we de volgende dag: ze zagen geen nieuwe tumoren 🎉, wel was er iets meer bestralingsschade met oedeem te zien, maar dit is vooralsnog niet verontrustend. Oedeem is met medicatie te verhelpen. We hadden gehoopt dat de plek kleiner zou zijn geworden,  dus waren wel een beetje teleurgesteld, maar dat er niets nieuws bij is gekomen is wel heel erg goed nieuws. 

Op onze revalidatie fitness komt een bejaarde man mee met zijn vrouw die na een knie-operatie moet revalideren. Ze waren hier drie weken geleden voor het eerst, de man was mee naar binnen gekomen en merkte verzuchtend op dat het zo lekker koel was in de zaal. En dat klopte wel. Hij hield zijn vrouw nauwlettend in de gaten terwijl ze de oefeningen deed onder begeleiding van een fysiotherapeut, gaf geregeld commentaar, en ondertussen zat hij ook lachend te ouwehoeren tegen andere mensen in de zaal.

Hij leek en keek wel vriendelijk, maar na een paar minuten bleek het een nare betweterige man te zijn, en ik probeerde het gesprek met hem te beëindigen door op te merken dat begeleiders gewoon rustig in de gang buiten de zaal kunnen zitten, er staan overal stoelen. Nou, dat wilde hij niet, want het was zo’n deprimerende bedoeling daar, zei hij, wijzend naar de recreatiezaal tegenover de sportzaal. “Hoe bedoelt u?”
“Nou, dat daar in die zaal, dat zijn allemaal kankerpatienten,” en hij keek alsof hij de rillingen over zijn rug voelde lopen. Ik voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken. “En wat denkt u dat hier in deze zaal rondloopt? Wij zijn ook allemaal mensen die kanker hebben of gehad hebben.” En toen stond hij met zijn mond vol tanden mij met grote ogen aan te kijken terwijl ik zonder wat te zeggen verder ging met mijn oefeningen. Hij vond het praten tegen ons opeens niet meer zo leuk 😂

De twee dinsdagen hierna was hij er nog steeds bij, maar hij heeft zijn mond niet meer opengedaan tegen niemand, behalve tegen zijn vrouw om commentaar te geven.  Als ik haar therapeute was had ik hem verzocht buiten de zaal te wachten, maar wie weet heeft ze dit al gedaan en weigerde hij het, zo’n eigengereid kereltje lijkt het me wel. Brrr, nare man. Je wenst niemand kanker toe, maar hij vraagt er gewoon om. Oh wat zeg ik nu🫢

Hè bah

De flinke regenbuien van vorige week vulden de bijna lege regentonnen met vers water, ik kon mijn geluk niet op. Tot ik een paar dagen later de gieter vulde en het leek alsof ik pils stond te tappen, goudkleurig water met een dikke schuimkraag, “nou ja, dat zullen wel pollen zijn,” dacht ik en gaf de kuipplanten water. En toen ik gisteren weer water tapte was deze bruin en schuimend, en kwam er een putlucht vanaf, niet normaal! Ik heb ‘s avonds het water uit beide tonnen met een slang de tuin in laten lopen, de planten waren er blij mee
IMG_8712
De resterende tien cm aan brak water heb ik er uit moeten kiepen (bijna over mijn sandalen 🤢) en toen beide regentonnen schoongespoten, waarna ik zelf ook rijp was voor een douche. Met 31°C hoor je je rustig te houden, nou ja, het was avond en 29°C. De lege tonnen kunnen nu goed luchten en drogen, de volgende bui wordt woensdag pas verwacht. 🤞

Wat ben ik blij met de 23°C van vandaag, even lekker bijkomen en de warmte weer uit het huis krijgen zodat het vannacht ook weer aangenaam is om in te slapen.
De tuin ziet er zo bizar uit, er is al weken niks aan gedaan

IMG_8713
🫣 gelukkig zorgden de flinke buien voor wat meer groen in onze weide (je kan het geen grasveld meer noemen) en ik wilde het eigenlijk vandaag gaan maaien, maar ik wil geen bloed aan mijn handen hebben; de rupsen hebben hun hele familie over laten komen, ze zitten overal en ze hebben de smaak goed te pakken. Werkelijk elke geel bloeiend St.Jacobskruid in de weide als ook ernaast zit vol rupsen die zebrarupsen worden genoemd (met dank aan Anne Marieke en Truus uit Drenthe voor de info), de St.Jacobsvlindertjes zijn zwart met rood, en ik heb er hier al eentje over de weide zien vliegen, waarbij vooral het felrode me opviel.

IMG_8711
Leuk weetje: de rupsen en vlinders zijn giftig door het eten van de giftige St.Jacobskruid, vandaar dat de vogels ze niet eten, ze weten wel beter, gewaarschuwd door de geel-zwarte kleur van de rups en later de knalrood-zwarte kleur van de vlinder. Ik hoop toch dat ze snel klaar zijn met eten en onder de grond verdwijnen om zich te kunnen verpoppen, want ik wil eigenlijk wel weer gaan maaien.

De oregano tussen de tegels groeiend bloeit al lekker, dezelfde in de bruine bak rechts van het potkacheltje heeft meer last van de droogte gehad en loopt wat achter, net als de verschillende soorten munt in de bak tegen het huis; ik ga zo lekker een takje afknippen voor in de thee. Helaas bleken de tomatenzaadjes te oud, er is niet een plantje opgekomen in de zwarte bak links van het potkacheltje. De Verbena stond er al in en mocht blijven staan van me.
IMG_8717
Dit stukje gras kan ik wel al maaien, mocht ik dit willen.

IMG_8716

IMG_8718
Toch kon ik me goed inhouden en ben ik vanmiddag naar de naaikamer gegaan waar Jon de geïmproviseerde commode van het logeerpartijtje van Sophie had getest en goedgekeurd
IMG_8699
en heb ik tien slabbetjes gemaakt, waarvan een paar voor mijn schoonzus, want ze vond de slabbetjes die ik voor hun kleinzoon had gemaakt zo fijn van formaat, lekker groot. George showt er eentje.
IMG_8705
Gisteravond wilde manlief een stukje PortSalut pakken en zag nog voor het openen dat deze al vier dagen over tijd was, terwijl ik het net die middag had gekocht, dus ging ik er vanmiddag mee terug naar de supermarkt. Bij de service balie deed de medewerkster er niet moeilijk over toen ze de schimmel op de korst zag in combinatie met de datum van aankoop op de bon (waar een pastasaus vlek op zat, want ik had de kassabon uit de afvalbak moeten vissen) en de houdbaarheidsdatum op de verpakking. Ik kreeg een nieuw stuk en liep de winkel uit.

Er renden kleine jongens rond die al joelend met de winkelwagens klooiden, een hele trein wagentjes stond nu in het midden van de doorgang vlak voor de uitgang van het winkelcentrum. Te zwaar om even snel in m’n uppie te verplaatsen, dus liep ik de winkel weer in om een medewerkster die net langs liep met een mand vol scanapparaten te waarschuwen. Toen ik weer richting de uitgang langs de karretjes liep, zag ik een keutel maatje bitterbal vlak voor me op de grond liggen, getverderrie. En daarnaast lag er nog een, en nog een, en verdorie een heel spoor van drollen tot aan de uitgang 😳

Ik keek rond of ik iets zag om deze drollen opzij te kunnen duwen, een takje of zo, toen ik een flexibele elektrabuis uit de afvalbak naast de uitgang zag steken. Ik voelde me net een hockeymeisje maar dan met een maxi jurk aan, zo geconcentreerd elke drol met een tik in de hoek naast de uitgang van het winkelcentrum -een meter of 8 verwijderd van de ingang van de supermarkt- zwiepend, zodat niemand er op kon stappen, mits ze uit die hoek wegbleven. Soms staan mensen daar hun kassabon te checken op fouten, maar dit zijn zulke oplettende klanten dat ze toch ook wel kijken waar ze hun voeten neerzetten? Ik vond het al heel knap van me dat er geen drol tegen de winkelruit aan was gekomen, zou de keutel dan zijn blijven plakken?  

Een paar voorbijgangers keken geïntrigeerd naar wat ik aan het doen was, en toen ze zagen wat ik steeds wegtikte, kreeg ik van een snel doorlopende man een duim omhoog. “Je zou die shit maar de winkel in lopen,” zei de een, “of in je auto, wat smerig”, sprak een vrouw die het voor zich zag en heel vies keek. Toen ik de elektrabuis weer in de afvalbak duwde zag ik dat de winkelmedewerkster ook niet bepaald vrolijk keek toen ze naar de karretjes liep en zag wat er vlak naast in de hoek lag. Ach, tegen de tijd dat ze voor sluitingstijd gaan opruimen zijn ze al opgedroogd en geven ze niet meer af, zolang je er maar niet in knijpt. Net als een bitterbal, knapperig aan de buitenkant en zacht van binnen, mmmm. 

Warm en koud

Geen bal aan, zie je Jon denken. Veel te warm buiten, maar met de buik op de koele glasplaat is het vol te houden

IMG_8566

Samen aan de koffie ‘s morgens was het nog te doen in de schaduw met een briesje

IMG_8538

Een siësta van elf tot vier uur in zijn box
IMG_8607
Samen met kikkers spelen, hier zoeken ze de kikker die ik vlak voor hun neus uit het gras pakte en in de vijver losliet
IMG_8569
En nog even tijd voor een kopje koffie, wel fijn dat de tafel een kwart slag is gedraaid

IMG_8620

Sophietje heeft geen last van de warmte en droogte, de schat
386f0923-d055-4b73-a08b-008509c5d290
Net zoals de daglelies

IMG_8617

IMG_8618

De rupsjes genieten van zalige onkruiden die in het grasveld groeien, samen met de mieren en luizen
IMG_8614

IMG_8615
Eindelijk schiet de niet winterharde salvia uit, twee planten waarvan de rechtse een beetje achterloopt.
IMG_8570
En omdat deze planten vorig jaar al flinke joekels waren, heb ik de kleinste een andere plek gegeven, zie je hem?
IMG_8572
De plant in de paarse pot is een kamperfoelie die met haar wortels door de bodem van pot is gegroeid, dus verplaatsen is nu niet handig.  

Ook niet handig was een doorslaande stop eind vorige week, en na bij alle apparaten stroom er af te halen en om de beurt er op te zetten, kwamen we er achter dat de waterpomp van de vloerverwarming de dader was (dat vierkante geval met rode knop rechts onder naast de ronde knoppen)

IMG_8575
Tuurlijk gebeurt zoiets aan het einde van een vrijdagmiddag, maar omdat we genoeg hadden aan de warmte van buiten, durfden we het wel aan om tot na het weekend te wachten op een monteur. Via de website van de mannen die onze HR ketel onderhouden stuurde ik alvast een berichtje met uitleg, foto’s van de dader en verzoek om hulp. Maandagmiddag mailden ze om een duidelijke foto van de dader met type nummer in beeld, dus schroefde ik de frontplaat van het kastje er af om er beter bij te kunnen
IMG_8583
en dinsdagmiddag stond de monteur al op de stoep. Uurtje later zat er een nieuwe pomp op en waren de leidingen ontlucht
IMG_8608
en kon ik de witgeschilderde plaat er weer voor schroeven, de werkbank terugzetten en alle bakken met spullen op de planken zetten. Hoewel, alles? Neen. Ik besloot de inhoud van de bakken te sorteren, ijzerwaar in de een, verfspul in de ander, en allerhande in een andere bak. In een Ikea tas stopte ik spul om weg te geven, en onbruikbaar spul verdween in de afvalbak. Ik ben hier twee uur zoet mee geweest, en warm dat ik het had! Maar ik wist dat als ik het nu niet deed, ik het zou uitstellen.
IMG_8610
En nu kijk ik kritisch in de garage en bijkeuken wat nog meer weg kan, want het is me te vol, maar het kan wachten tot volgende week.

Maandagnacht sliepen we bijna toen we gepiep hoorden, en op het geluid afgaand bleek het de diepvrieskast te zijn. “Wat nou weer?!”, mopperde ik moe van weer een mogelijke tegenslag.
Ik opende de deur om op de display te constateren dat de temperatuur was gestegen van -18 naar -12°C. Met mijn slaperig hoofd zette ik het alarm uit en drukte de superfrost aan, zodat hij hopelijk naar -24°C zou gaan terwijl we sliepen. Dinsdagmiddag zette ik de superfrost uit toen hij -24°C aangaf, maar ‘s avonds piepte hij weer omdat hij het te warm had. Dus weer superfrost aan en de volgende ochtend was het weer goed. Allemaal leuk en aardig, maar dit vreet dus energie van zowel de vrieskast als mij. Gelukkig was de handleiding van deze in 2006 aangeschafte Liebherr online te vinden, en toen las ik dat de luchtstroom ongehinderd tussen de lades moet kunnen waaien. Nou, dat was bij de propvolle laden hier niet het geval, dus wist ik wat me te doen stond. Diepe zucht en schouders er onder zetten.

Een uur later had ik veel spul weggegooid wat over de datum was, alle laden en glas platen schoongemaakt, en de diepvries van de kant getrokken. Hiervoor had ik de linoleum vloer natgemaakt met een dreftsopje,  en glijden dat de diepvrieskast deed!  Zo kon ik de hele achterkant wat een ventilatierooster was stofzuigen, en het was de moeite waard. In de handleiding had ik gelezen dat dit elk jaar moet gebeuren, maar wie doet dat nou? Serieus? Elk jaar? Jee.
Gelukkig heeft de diepvrieskast geen gepiep meer laten horen en klinkt het zachte gezoem als hij aanslaat weer als vanouds. Blij dat hiervoor geen monteur moest komen  

Kunnen we nu even in alle rust genieten van ons perenijsje.
IMG_8601
Oei, dat is koud 🥶

Vandaag is Suzanne jarig, 27 jaar is ze  nu. Wow, de tijd vliegt, pfff waar zit de pauzeknop?  We gaan dit morgen bij ons vieren, maar eerst ga ik nu samen met Suzanne en Evelien naar Best om kleren te kopen voor de bruiloft van Yvonne en Tim. Manlief blijft thuis, hij is maandag al geslaagd met een mooi pak, de stropdas mag ik dinsdag als ik het pak ophaal uitzoeken, dan kan ik deze afstemmen op mijn feestkleren zodat we er als een setje uitzien, zei de verkoper. We zijn al bijna 33 jaar een setje 🥰