Woensdag werd manlief overgeplaatst naar het ETZ voor een korte en relatief eenvoudige maar noodzakelijke operatie, in de hoop dat hiermee de grootste trigger voor de insulten weg wordt genomen. Hij stond op de spoedlijst met code C maar als er een code A of B werd binnengebracht dan kregen deze patiënten uiteraard voorrang, en aangezien het een neurologisch traumacentrum is, was hij pas donderdagavond laat aan de beurt. Vlak voor middernacht appte hij dat het achter de rug was. De operatie was goed en vlot verlopen, en de volgende dag (gisteren dus) stond de fysio alweer aan zijn bed en moest hij na wat tests en oefeningen gedaan te hebben een stukje lopen. Het revalideren kan weer beginnen, conditie is net als vertrouwen, het gaat te paard als je er een paar weken niet aan hebt kunnen werken, en het komt te voet.
De autoritjes naar Tilburg zijn zelden file vrij, het parkeren bij het ETZ was afgelopen dagen een ramp, en de afdeling ligt ook nog eens helemaal achteraan in het ziekenhuis, ik loop heel wat af, kom vaak al op mijn wenkbrauwen aan, en dan is het wel fijn om even wat te eten en drinken voordat ik de rit naar huis begin.
Ik sloeg donderdag dan ook een dag over om even bij te tanken, voor manlief werd goed gezorgd (ze zouden me bellen als hij naar de ok zou gaan), Evelien was aan het werk, en eindelijk kon ik naar de pedicure die ik eind juni had moeten afzeggen. Met veel meer ruimte in mijn schoenen en een pijnvrije grote teen (tunnelnagel waarop weer een beugeltje is gezet) schoof ik aan bij Ellie, die voor de lunch lekker dikke tosti’s maakte, en thee zette, heel veel thee. En uiteraard verzorgde Noedel de schootverwarming
Na een tijdje breien stopte ik het weg, ik moest beginnen aan de hals afkanting en kon mijn hoofd hier niet goed bijhouden, dus borduurde ik wat meer bloemen op de bijenkorf, nu nog de bijtjes erop vastzetten, deels dichtnaaien en vullen maar.
Helemaal bijgetankt (letterlijk en figuurlijk) ging ik eind van de middag naar huis. Jon hielp met de stof op zijn plek te houden, dat spul pluist als een gek als het beweegt. Het moet een simpele mouwloze vest worden voor mij, een bodywarmer. Helaas had ik te weinig om er ook een kraag uit te kunnen halen, dus heb ik gisteren nog een stuk gehaald, ik heb genoeg over voor een dekentje of kussentje voor de katten om op tafel te leggen, want ze knippen vanaf 50 cm.
To be continued
Categoriearchief: Perikelen
Weer opgenomen
Woensdag had manlief zijn derde en tevens laatste bestraling achter de rug toen hij avonds met spoed werd opgenomen vanwege een insult die niet overging en uitvalsverschijnselen. Gelukkig trok alles weer bij in de twee uur dat hij op de SEH werd behandeld en werd hij na het beoordelen van de ct-scan naar de afdeling neurologie overgebracht voor observatie. Evelien was achter de met 180 km/uur racende ambulance aan gereden, op haar eigen tempo, en na wat bange uren reden we enigszins gerustgesteld rond 01.30 weer naar huis, wetend dat hij in goede handen was. DH is ondertussen naar een tweepersoonskamer verplaatst, hij voelt zich wel goed maar slaapt nog veel. We horen hopelijk snel wat het overleg met ETZ nav de vandaag gemaakte ct-scan ons brengt. Allemaal weer erg spannend, de onzekerheid, en ik merk dat ik psychisch weer op mijn wenkbrauwen loop, het emmertje is vol 😢
Donderdagmiddag ging ik naar Ellie, even er uit, hart luchten en daarna handwerken. Ik had mijn breiwerk meegenomen, maar bij het bewonderen van Ellie’s bijenkorf kreeg ik vilten patroondelen om er ook een te maken.
Ik kwam tot zover, en hoop er morgen weer aan te kunnen borduren, mijn hoofd stond er niet naar afgelopen dagen.
Sherlock en Fay aten buiten, sinds de schilders afgelopen week bij de schuifpui bezig waren geweest waren ze zo schrikachtig en te bang om binnen te komen
Gelukkig trokken ze in het weekend weer wat bij en lieten ze zich ook binnen weer aaien.
Zaterdagmiddag ben ik met Evelien en Suzanne naar de verjaardag gegaan van schoondochter Yvonne, 29 lentes jong. Het was een jaar geleden dat manlief en ik er de laatste keer waren, en deze keer zonder DH dus, wat heel raar aanvoelde. We sloten de middag af met pannenkoeken eten in het Belveren pannenkoekenhuis in Haaren, heerlijk gegeten, maar enorm machtig, ik had een Tiroler appelstrudel pannenkoek.
Hij ziet er zo onschuldig uit hè, maar was dik en rijkelijk gevuld met appel-rozijnenmengsel en mierenzoet! Ik voelde me op een gegeven moment schuldig dat ik genoot van het uitstapje 😞 maar het is niet anders, en hij zou ze de volgende dag zien als ze op bezoek kwamen in het ziekenhuis, met een puntje zelfgemaakte kruimel vlaai.
Ik kreeg die zondagmiddag een telefoontje van Tim, of we op Sophietje wilden passen zodat hij na het bezoek aan zijn vader Yvonne mee uit eten kon nemen. Nou, tuurlijk is dat goed, en samen met Evelien hebben we genoten. Lekker spelen aan tafel
en toen ze heel druk werd hebben we samen naar een vioolconcert gekeken. Ze was op slag rustig en zo onder de indruk van de serieus kijkende vrouwen en drukte konijn zo stevig tegen zich aan, ze vond het ook wel spannend, dus ben ik gauw achter haar gaan zitten om haar vast te houden.
Ik kreeg op een gegeven moment last van mijn benen, ik ben niet gewend zo te zitten, maar opstaan ho maar. “Nee oma, blijve zitte”, kreeg ik te horen. En wat doe je dan als oma, je blijft zitten en geniet van dat kleine meisje dat vol vertrouwen tegen me aanleunde. Elke keer als het vioolstuk klaar was en het publiek applaudisseerde klapte Sophie ook, oh zo lief. 🥰 We bleven zo zitten tot haar papa en mama er weer waren en haar mee naar huis namen.
Vandaag heb ik weer wat gebreid aan het vestje voor Sophie, de afkantingen (en 5 steken hierboven weer opgezet) en minderingen voor armsgaten zijn ook al gedaan, en nou brei ik verder tot de halslijn
Schrikken
Toen ik na het eten van de zalige Hollandse Nieuwe het restje fijngesnipperde uitjes bij het groenafval gooide en het kastje dicht wilde doen, had ik het gevoel dat er iets naar me keek. Het leek wel een kat, maar hoe dan?
Net echt hè.🤣🤣
Dat zijn twee stukjes ui op een pluk kattenharen en een avocado schil. Dat is pas mikken, maar ik schrok wel even.
De natuur
Wat een mooi plekje om naast te parkeren
En wat een aparte bloemen, twee in een
En wat een kleurencombinatie, geel en roze
Jon wees me op nog mooie kleurencombinatie, zwart en koningsblauw
Vrijdag hadden we van de longarts goed bericht gekregen nav de ct scan van longen en buik: er waren geen afwijkingen gevonden. Hij was zeer in zijn nopjes, en wij ook, wat een opluchting.
Stom genoeg voelde ik me zaterdag down en lusteloos; ik kon me niet focussen op een handwerk of tasje maken, en blogs lezen, tuin-youtubefilmpjes kijken en een aflevering over een hoarder kijken losten niks op, dus gaf ik mezelf een schop onder mijn kont, “naar buiten jij”. Handschoenen aan en gewapend met een voegenschraper ging ik het pad bij het tuinhuisje te lijf. Een half uur later nam ik deze foto van een nu mos en onkruid vrij stukje, hè, dat voelde goed.
Fay assisteerde me en scherpte haar nagels, ze was klaar voor het volgende stukje
Er was nog genoeg te doen
De snoeischaar werd van stal gehaald en de rand van de border werd ook een beetje strak getrokken, hier en daar trok ik een varen uit die te dicht tegen het pad groeide. Veel beter zo 👌
Daar knapte niet alleen het pad van op, maar ik voelde me ook stukken beter. De eerste regendruppels vielen al toen ik net klaar was, jammer dat ik naar binnen moest, maar er was code geel afgegeven voor onze regio en het klonk al dreigend in de verte.
Een kwartier later was het aan het stormen en vanuit mijn luie stoel zag ik keiharde rukwinden en slagregens door de tuin jagen, de pruiken van de bolacacias dreigden af te waaien en de voersilo die ik vergeten was in het schuurtje te zetten zwiepte alle kanten op en klampte zich met zijn haakje dapper vast aan de tak. En opeens hoorde ik een enorme krak en klap, ik dacht dat de tuintafel om was gewaaid, maar neen, het was de pergola die met druif en hanging baskets tegen de vlakte lag 😢
Toen het wat minder hard waaide en ik deze foto vanuit het deurgat van de schuifpui maakte begon het weer keihard te regenen
Tien minuten later was het opeens droog en kon ik de schade goed opnemen, gelukkig was er op de pergola na niks kapot gegaan,
En zondag haalden Evelien en ik de zware paal vanonder de druif, en demonteerde ik de pergola, alle schroeven die nog recht waren gingen in een pot, de kromme mikte ik in de kliko, en de palen legde ik op het pad naast de garage om later weg te brengen. Dat ruimde al goed op.
De uitgebloeide bossen oregano die tussen de stenen links van het kacheltje groeiden snoeide ik heel kort af en ik schepte een deel weg, even orde op zaken stellen
En nu vielen de woeste graskantjes wel heel erg op langs het pad en terras, dat schreeuwde om een knipbeurt; oooh dat knapt er wel van op, zeer bevredigend was dit. Beter dan YouTube filmpjes kijken.
Ik stopte toen ik halverwege het grasveld (afslag rechts) was gekomen, ik moest wel wat bewaren voor een andere keer, stel je voor zeg. Van de druif heb ik ‘s avonds nog alle uitlopers waar geen druiven aan zaten weggeknipt, en de takken waar ze wel aanzaten tot aan de tros flink ingekort. Dit om het grasveld er onder wat licht en lucht te geven.
De tuinman komt woensdagmorgen (al om 7 uur 🥱) om de hagen te snoeien, en ik zal hem advies vragen: de druif verwijderen of toch een pergola oid terugzetten.
Ach, en dan het gedoe met de meelmotjes, breek me de bek niet open, wat een ellende. Een week of drie geleden had ik een zak met vogelvoer gekocht en bij thuiskomst even op de dressoir onder de kapstok gezet. Er kwam een jas voor te hangen en ik vergat de zak.
Vorige week zag ik allemaal motjes in de hal op het plafond langs de muren zitten, ik dacht dat het nachtvlindertjes waren en dat ze door het warme weer ‘s avonds naar binnen waren gekomen via een deur of zo, en besloot ze later die dag weg te vangen en buiten te zetten. Tot Evelien zei dat ze wel verdacht veel op meelmotjes leken, ze herinnerde zich het verhaal van haar nichtje Anke die een meelmottenplaag in huis had. Nadere inspectie bleek inderdaad dat het gevangen beestje een meelmotjes was.
De motjes werden met de stofzuiger opgezogen, onderzoek toonde dat ze dit niet overleven, probleem opgelost? Helaas. Een snelle Google zoektocht leverde meer informatie op, ook dat de larven kleine witte rupsjes zijn. Ojee, dezelfde die wij uit onze haren hadden gehaald toen we thuis kwamen na het bezoek aan de kringloopwinkel.
We hadden die ochtend even onze jas aangehad.
Inspectie van de kapstok volgde.
Ik zag de zak met vogelvoer staan en jawel, hierin zag ik witte rupsjes kruipen, veel samengeklonterd voer, spinrag en ook poppen van de larven. Van hieruit waren er dus ook volgevreten volwassen rupsjes in de jassen gekropen, een donker plekje opzoekend om zich te gaan verpoppen. Brrr. Snel naar buiten met die zak en in een luchtdichte container gestopt. Hopelijk hadden we nu de bron geëlimineerd. De hoeden gingen in een zak in de diepvries, de vesten/jassen gingen in de wasmachine.
De dagen erna vingen we nog steeds motjes, het lijken er gelukkig steeds minder te worden, en ik heb nog niks in de voorraadkast of keukenkastjes gezien. Ik las dat je verpakkingen met besmette voedingsmiddelen drie dagen in de diepvries moet houden om eitjes, larven, poppen of motjes te doden, en dan pas in de kliko kan gooien, omdat ze anders zo verder zullen verspreiden.
En nu niet denken dat je er controle over kan hebben, want die krengen kunnen gewoon als eitjes of rupsjes via besmet voedsel vanuit de winkel in huis komen, of in hun eentje als een bevrucht volwassen motje het huis in vliegen en naar believe haar eitjes leggen waar ze eten ruikt of ziet, op een pak cakemix, een doos thee, een zakje noten, ontbijtgranen. De eitjes komen na ongeveer een week uit.
De rupsjes zijn eenmaal uit het ei komend zo klein dat je ze met het blote ook niet kan zien en vreten zo tralala door de verpakking heen een weg naar het lekkers. Je ziet dan bij het openen van de verpakking misschien klonterend meel, klonterende granen, en spinrag, en als ze al wat gegroeid zijn de witte rupsjes die verdomd veel op hele kleine maden lijken, bingo! Na anderhalf tot twee maanden eten zijn ze klaar voor de verpoppingsfase, en deze duurt twee tot drie weken. En na drie dagen kan het motje al bevrucht raken en eitjes gaan leggen. De mannetjes gaan trouwens na de bevruchting gelijk dood. Karma.
Ik hoop toch zo dat we de motjes hebben vermoord nog voor de geslachtsdaad, of in ieder geval voordat ze hun eitjes gingen leggen; Evelien betrapte vanmorgen twee die op elkaar zaten te je weet wellen.
wordt vervolgd.
Woelige weken
Ruim drie weken geleden werd mijn lief flink ziek, achteraf bleek bij ziekenhuisopname twee weken geleden dat hij een dubbele longontsteking had, plus hersenoedeem tgv bestralingsschade. Hij knapte gelukkig goed op met de juiste medicatie, en mocht dinsdag naar huis. Zelf zat ik gelijkertijd ook met een long-, keel-, oor en kaakholte ontsteking en knapte met een kuurtje tijdens zijn ziekenhuisopname langzaam op, maar de oververmoeidheid slaap je niet zomaar in twee weken weg. Gelukkig zorgde Ellie voor de catering, wat een heerlijke maaltijden bracht ze ons (Evelien en mij), zodat we ons daar geen zorgen over hoefden te maken. Manlief trof het heel slecht met het ziekenhuiseten en kreeg van ons af en toe een portie.
Tijdens zo’n bezoek op de 13e kreeg ik van mijn oudste broer een telefoontje dat onze moeder die ochtend was overleden. Ik condoleerde hem en bedankte hem dat hij me op de hoogte had gebracht. Ik weet pas sinds kort dat dit strafbaar is, de naaste van de overledene niet op tijd inlichten.
Dankzij de live stream link en info heb ik vanmiddag de uitvaart bekeken als afsluiting.
Zondag was een gekke Vaderdag, manlief lag nog in het ziekenhuis, maar hij was wel gelukkig overgeplaatst naar onze woonplaats, op een steenworp van onze wijk. We gingen om de beurt even op bezoek met presentjes en aan het eind van de middag kreeg hij een puntje taart. Ik had slagroomtaart gebakken, simpel aan de buitenkant, maar zo heerlijk
Jon zorgde voor zijn eigen snack, en wilde niet delen.
We vierden zondag ook Suzanne’s verjaardag, ze kreeg alles wat op haar lijstje stond en nog iets meer, altijd leuk. Kleine Sophie vermaakte zich prima met mijn oude poppenhuis, door mijn vader gemaakt. Ze begint heerlijk te brabbelen, maar o wat een verdriet als iemand “nee” zegt tegen haar toen ze een dobbelsteen die Suzanne kreeg pakte en in haar mondje wilde stoppen. Groot verdriet met dikke tranen, het is zo oneerlijk allemaal. Gelukkig was het leed snel vergeten en speelde ze weer vrolijk verder.
Het kroost zorgde voor het eten terwijl ik achterover kon leunen, Sophietje lag toen net boven te slapen, ze had gesmikkeld van een Shepards pie. Wij aten hamburgers met een lekkere salade
De volgende dag was de rust wedergekeerd en lag Fay verdekt opgesteld te slapen
Door de vele regenbuien is het lekker groen buiten, hier een stukje bij het terras met alle roze tinten
de roos
en de magnoliabloem
kunnen die nattigheid niet zo waarderen maar doen hun best. Dit is de tweede magnolia grandiflora bloem, en de boom zit vol met meer knoppen. Ik zal blij zijn als het wat droger en warmer word komende week, maar zit niet op 28°C te wachten, samen met de hoge luchtvochtigheid kan je mij dan opvegen.
Over rozen gesproken, ik heb weer wat geborduurd de laatste tijd, het is de journal van Marion’s world waar ik toch weer een paar weken op achterliep. Zo ver was ik de laatste keer toen ik blogde
Er kwamen rozenblaadjes en rozen bij
En nog meer blaadjes en bloemetjes, allemaal gedaan met dmc garen.
De vergeet-mij-nietjes vind ik wel zo schattig, hier nog een paar
En zo ziet het er nu uit. De afmeting van de stof in een A4tje.
Morgen ga ik verder, dan komen er margrieten bij, en gipskruid langs de bovenkant van garen, kraaltjes en lint.