Kerstmis is weer achter de rug, sprak ze met een zucht van opluchting, en ik ben niet de enige: “is de kust veilig?”
Zoals altijd zie ik een week voor kerst (als het niet meer is) vreselijk op tegen alles wat gekocht of gedaan moet worden, zeker nu voor de tweede keer op rij manlief niet mee kan helpen; stress of alles op tijd klaar is, of ik niks ben vergeten, en als er maar niks mislukt wat ik tevoren klaarmaak, zoals het desert of de stoofpeertjes. Wat kan daar nou mis mee gaan? Niks, behalve dat de rode Port zo goed als op was -net genoeg voor ons vieren op eerste kerstdag toen de broer van mijn lief bij ons kwam- en ik op tweede kerstdag toch nog naar de winkel moest gaan om een fles te kopen voor de grotere lading peertjes om ze in te koken. Ik heb ze deze kerst in de CPE (crockpot express) met hoge druk in een half uur klaargemaakt, volgende keer mogen ze iets korter opstaan, twintig minuten denk ik. Maar ze waren zalig 😋
Wat ik wel heerlijk vind aan kerstmis, is ons hele gezin met aanhang te zien, lekker knuffelen en ze zien genieten van mekaars gezelschap.
Tim en Yvonne hadden een lief kerstelfje meegenomen, zo schattig, en ze was onder de indruk van onze kleurrijke ballencollectie.
Ook hadden ze een tas vol spelletjes mee om met z’n allen te spelen (dit spel hebben we zelf ook in huis en speelden we een dag eerder ook al samen met Cor, die het niet kende en gelijk won)). Ik zat het eerste spel uit met Sophietje in mijn armen, en was blij met de relatieve rust aan mijn hoofd, we zaten samen even met de ogen dicht.
Sophie was later na haar zoveelste flesje in slaap gevallen in Suzanne’s armen tijdens een bordspel, hier is ze net weer wakker en bleef zo een tijd om zich heen kijken. Wat een schatjes hè.
Op derde kerstdag hoefden we niet na te denken wat we zouden eten, we moesten de kliekjes opmaken, wat een straf.
Bij het ontbijt was het even zoeken naar de amandelspijs, het brood was heerlijk.
Gelukkig zijn de katten gewend aan Evelien die daags voor kerst hier was en gisteren pas weer terug naar Amsterdam ging. Gezellig hoor 🥰 samen naar “De slimste mens” kijken en breien met hindernissen.
Gistermiddag ging ik met Jon naar de dierenarts, hij had een wondje boven de knieholte van zijn achterpoot en dit likte hij steeds tot bloedens toe, zag Evelien op kerstavond. De dierenarts scheerde de kale plek ruimer kaal en ontdekte toen meerdere kleine ontstekingsplekjes. Ze ontsmette de boel, gaf hem een spuit corticosteroïden wat ook hielp tegen de jeuk (want zijn GPA speelde weer op) maar helaas ook diabetes kan veroorzaken, dus 🤞 dat dit niet gebeurd, kreeg een antibioticakuur voor een week mee, en ook het advies om een kraag om te doen zodat de wond snel zou genezen. Jon gaf geen kik toen hij daar roerloos de halve behandeltafel in beslag nam, zich zo plat en wijd mogelijk houdend. Hij was trouwens bijna een halve kilo afgevallen sinds vorig jaar, komt van de nieuwe voeding denk ik (Core).
Ze verwacht dat de wonden met twee dagen dicht zouden zijn met kraag om, zonder kraag zou het wel langer duren, dus kreeg Jon thuis de cone of shame om, dit liet hij redelijk gelaten toe. Fay liep toen hij net op de grond stond de keuken in en schrok zich een hoedje, haar staart werd zo dik als haar lijfje en ze schoot blazend naar Jon de hal in. Sherlock kwam vanuit de kamer op het geblaas af sluipend als een hyena aanlopen,
en snuffelde na een eerste schrik van “WTF heb je nou om je nek hangen?” Jon voorzichtig af. Fay keek van een afstandje toe, haar staart nog steeds in opgeblazen vorm.
En terwijl Jon nog als een standbeeld bleef staan kwam Sherlock naar me toe, hij had de EasyPill geroken aan Jon z’n bekje en die wilde hij ook wel. De kraag hoefde hij niet.
De rest van de dag hing Jon er wat lamlendig bij, beetje lopen van poef naar bank naar grond en weer terug naar de poef, maar die verrekte kraag kwam steeds met hem mee, wat een ellende. De kraag heb ik na het maken van deze foto even een tandje losser gezet en de flapjes in de sleufjes geduwd zodat het wat gladder zit.
Hij sliep vannacht op de kattenkamer met de deur dicht uiteraard, daar kon hij zich niet klem lopen, in tegenstelling tot de woonkamer. Ik moet er niet aan denken dat hij onder de kerstboom door zou lopen met die kraag om. Hij liet ons duidelijk weten het er niet mee eens te zijn, maar na een uurtje was het opeens stil. Hij had er zijn natje en droogje en de bak, een heerlijk matras om op te liggen, hij kwam niks te kort.
Heel blij dat hij vanmorgen weer naar beneden mocht, hij kreeg een lieve begroeting van Sherlock die gelijk naar buiten ging, en Fay stopte in haar loopje toen ze Jon zag, zette grote ogen en een dikke staart op en wilde eigenlijk ook naar buiten, maar dan moest ze langs Jon en dat durfde ze niet. Sherlock stond gelijk weer te miepen bij de deur, het regende en hij had honger, en Jon probeerde langs mij te komen om naar buiten te glippen, sorry jongen, gaan we niet doen. De voordeur heb ik maar op slot gelaten, want hij raakte de klink aan toen ik het alarm uit zette, oooh, hij kan er bij 🫣. Het gaat een lange dag worden voor Jon.
.
