DH had een gemarmerde cake gekocht in de supermarkt, helaas niet echt lekker, wat een kleffe hap en weeïge melkachtige smaak, het rook ook naar een oude opgedroogde melkvlek. Weggooien is zonde dus wilden ons er dapper doorheen eten. Nou, bij het tweede plakje de volgende dag vond ik het de calorieën niet waard en besloot er zelf maar eentje te bakken, eens kijken of meneer Holtkamp nog een tip heeft, en jawel hij heeft er een filmpje van gemaakt, en alles is al bekend op de verhoudingen na. Ik grinnikte toen hij vertelde over de strak uitziende gesneden plakken cake bij bv uitvaart centra die zo droog zijn dat je een paar slokken koffie nodig hebt om het doorgeslikt te krijgen. En dan het lachend gezicht van zijn kleindochter Stella als reactie hierop is kostelijk. 
Lekker aan het bakken geslagen, handig weegschaaltje voor de kleine hoeveelheden

Uurtje later hadden we een heerlijk romige cake, alleen brak het chocolade deel los van het niet chocolade deel, maar zoals dh zegt: je kan het toch niet in zijn geheel doorslikken.

En toen ging het sneeuwen, sprookjesachtig mooi,
alleen vond Jon er niet veel aan, frisse neus halen deed hij super snel, stapt via het keukenraam naar buiten, even diep inhaleren

Omkeren, oei daar gleed hij toch bijna uit

En weer naar binnen, maar wel zo lang treuzelen met het binnentrekken van de staart dat ik het ook koud kreeg

We gingen een bordspel spelen, gezellig met ons drietjes
(De kerstkaarten willen niet meer wachten tot ik ze van de deur haal, ze doen het zelf wel) Jon hield de puntentelling bij

en checkte regelmatig

of de sneeuw alweer weg was, maar nee, het vlokte nog gestaag door 

Mooi met de kerstboomverlichting reflecterend op het raam, hij staat nog steeds recht, en alles hangt nog, maar we gaan hem morgen samen aftuigen, de boom dus.

De kerstverlichting in de voortuin gaf een sprookjesachtige gloed op de tuin, en we zijn niet de enige in de buurt met de verlichting nog in de tuin, gelukkig. 

Ik zag de overburen met hun kleutertjes dik ingepakt naar buiten komen, vader voorop met een slee in zijn armen, kreten van opwinding van de kinderen toen ze nog meer kinderen glijdend over straat zagen gaan. Die hele coronashit was gewoon even vergeten, heerlijk.

Ik was al een hele tijd mijn spoelhouder vol Bernina spoeltjes kwijt, bijna een jaar dus, weet ik nu. Ik had vorige week mijn mandje met kralen nodig

om een kerstkaart te maken voor een kerstkaarten ruil van de CreaLadies, de beegroep uit Heerle, deze schattige kreeg ik van Saskia

Het mandje had ik voor het laatst gebruikt voor het oppimpen van deze kerstquilt

Hieronder op de foto tikkend kom je in het album met alle foto’s van deze quilt, Jon was met zijn rode rompertje al in de kerststemming (wondje in zijn nek)

en zie wat er onder de zakjes verstopt lag

Dus met die tien spoeltjes die ik een paar maanden geleden had gekocht ben ik nu heel goed voorzien. Jon houdt de spoelhouder voor de zekerheid toch maar in de gaten terwijl ik een kaart maak

Gegrinnik uit de kamer naast de mijne waar DH zit te werken vanwege mijn gemopper op Jon, die zo graag wilt meehelpen met kraaltjes rijgen, touwtje opeten en alle zakjes bekijken of er geen snoepje in zitten. Deze foto was met poging nummer twee, nadat in kaart nummer één nagels waren gezet, en mijn humeur er niet beter op werd;  Jon merkte dat ik het goed zat was en nam een beetje afstand

Poging nummer drie was geslaagd vond ik, hopelijk vind de ontvanger het ook mooi, als het goed is heeft ze hem al.

Met het opruimen en leegmaken van alle tassen in de tussenkamer vond ik nog een zwarte kat, op een (na verhitting plakkende) tussenvulling gestreken

Omdat ik moest wachten tot mijn TomTom de updates had binnen gehaald op de computer, besloot ik hem netjes uit te knippen

Nog even tussen bakfolie gladstrijken,

en klaar. Ja, goed gezien, deze heeft een staart,

mijn vorige designwall kat was staartloos en had een bloemetje,  oh en is in spiegelbeeld zie ik nu pas 😂

Wat een heerlijke dag was het gisteren, ‘s middags allemaal samen kerstcadeautjes uitpakken, normaal doen we dit met Sinterklaas, maar Evelien zat midden in toetsweek en werk, dus maakten we er een Sinterkerst van

Bijpraten onder het genot van lekkers

Halverwege de middag alle hens aan dek om alles klaar te maken

voor het steengrillen en gourmetten, DH had gelukkig genoeg ingeslagen als hoofd inkoper dit jaar om twee dagen van te eten, mee te geven aan de kinderen voor thuis en om in te vriezen. Van de overgebleven groenten maak ik morgen een lekkere soep. We hebben heerlijk gesmikkeld en na afloop was er nog ruimte voor een lekker stukje zelf gemaakte Blanc Manger en Limoncello Tiramisu en een kopje koffie.
Toen iedereen naar bed was en ik de restjes tulband in de trommel deed,

moest ik aan het boodpuddingrecept denken van bakkerij ‘t Kraayennest (klik)
Ik had twee tulbanden gebakken, eentje die wat kruimelig was met noten, cranberry’s en rozijnen, de andere wat luchtiger en “sappiger”, en van beiden was een kwart op. Ik besloot de notentulband te gebruiken voor de broodpudding, dus vanmorgen stond ik al vroeg melk op te warmen, eieren te klutsen. Ik verving een deel van de melk met ongeklopte slagroom van de avond tevoren, nam een appel van de fruitschaal die er in blokjes door ging, brokkelde 300 gram van de tulband in kleine stukjes in een schaal, alles door elkaar mengen, even laten weken en hup in de oven. Het begon na een tijdje heerlijk te ruiken in huis, en toen hij klaar was

liep het water me in de mond, zo uitnodigend om gelijk aan te vallen, het kreeg een half uurtje de tijd om af te koelen, ieder een klein stukje
.
Oooh als jullie dit eens konden ruiken en proeven, zo zalig! Ik neem zo nog wat 😊 Men zegt dat broodpudding de volgende dag nog lekkerder is, dat belooft nog wat. Ik zal een deel in stukjes invriezen, altijd lekker voor later. 

Ik kwam nog een doosje met verlichting tegen, mooi he.

De applicaties komen erg mooi naar voren zo met het licht dat er langs scheert. En tijdens het uitbuiken (gisteravond heerlijk gegeten bij 2Eat) kregen we gezelschap van dit kerstmannetje.

Dat iedereen (nou ja, bijna iedereen) maar ongeschonden en misschien licht of zwaar beschonken en lekker volgegeten vol goede moed door deze kerstdagen heen komen. We kunnen ons dan verheugen op het volgende feestje, oudejaarsavond onder het genot van de top 2000.

De kerstkrans hangt aan de deur, op de valreep gemaakt; ik heb me dit jaar een beetje ingehouden met wat ik er in prikte/hing, slingers en ballen in rood, goud en zilver, een paar houten ballen, appeltjes en zilveren kraaltjes.

En verlichting uiteraard, als een lichtje in de donkere dagen, met een schitterende ster in het midden

En aan de binnenkant van de deur hangt de “Here comes Santa” quilt.

Joan gaf mij haar patroon toen ze begin 2000 deze quilt op de bee afmaakte, de zoveelste al op verzoek van familie en vrienden, en wat haar betrof was dit de allerlaatste die ze maakte. (Klik op haar naam en je krijgt het recept van de heerlijkste scones!)  
Het was een leuke quilt om te maken, en dat hij scheef is getrokken door gebruik van verschillende soorten stof vind ik aandoenlijk, het hoort er bij. Er zijn enkele knoopjes afgevallen of afgepeuterd door de katten, enkele ornamenten zitten nu dus voor even vastgespeld; wie weet komt het er dit jaar nog wel van om er een paar knopen op te naaien. Of ik vergeet het te doen, pak na de kerst alles weer keurig in, en heb het jaar er op weer geen tijd/zin om er de ontbrekende knoopjes op te naaien. 

Boompje halen bij de boer om de hoek, het uitzoeken ging snel, ik spotte gelijk eentje die mooi vol was tot aan waar de piek moest komen, en na drie keer er om heen lopen om te zien of de vorm een beetje gelijkmatig was, mocht de boer hem inpakken en inladen.

Hij wilde hem er niet verder inschuiven, omdat het dan lastiger werd om er weer uit te halen, en een kwartier later lag de kerstboom bij de schuifpui, Arya en Jon vonden het spannend

En keken snel of er aan de andere kant van het huis nog eentje lag

Een halve meter van de top afgehaald hebbende staat de boom op z’n plek, niks meer aan doen 🤩

De katten tonen geen interesse, er zitten geen vogeltjes in, maar als er nou een kleedje onder zou liggen was het een heel ander verhaal geweest. Jon wacht geduldig af.

“Hier staan mooie Nordmans van eigen kweek”, vertelde de boer van de Rietgoorsestraat met trots in zijn stem toen ik op 1 december in de snijdende waterkoude wind op strooptocht was naar de perfecte boom. Zijn erf stond zo vol met bomen dat het moeilijk kiezen was, op deze foto is slechts een heel klein deel van eigen kweek te zien.

Ik zocht er eentje uit die kegelvormig was, het liefst zonder gaten tussen de takken en waar niet teveel van de top afgehaald moest worden voor de piek, en vooral niet te idioot breed, niet teveel eisend dus. De man had een engelengeduld en liet me een kwartier later even alleen met drie bomen die de schifting hadden gehaald om hier eentje uit  te kiezen terwijl hij een andere klant hielp. Thuis sleepte ik hem (de boom, niet de boer) op een dik zeil naar de achterdeur, en zette ik hem rechtop tussen de containers, de grijze container zette ik er voor; zo stond hij veilig in weer en wind, en over water geven hoefde ik me niet druk te maken afgelopen 3 weken

Zondag hebben DH en ik hem in de kamer gezet, we hadden hem op een hoge keukentrap gelegd, naar binnen gedragen en zo in de buitenpot geschoven, het ging vlotter dan de voorgaande jaren, ook al was het nog steeds zwaar werk voor DH die “de brancard” bij de pot tilde. Ondertussen schreeuwden de kleintjes die in de keuken waren opgesloten hun keeltjes schor, eenmaal in de kamer gelaten vlogen ze op de boom af;  Arya vond de beestjes die uit de boom kwamen veel interessanter dan de boom zelf,

Jon inspecteerde de boom, rook de vreemde geurtjes en probeerde een paar takken uit om te zien of hij er op kon staan, maar de onderste waren te zwak en zakten te ver door, waardoor hij het niet verder probeerde, gelukkig. Omdat ze er niet inklommen heb ik er ‘s avonds de lampjes in gehangen, Jon was erg behulpzaam en trok mee, Arya liet zich al door mijn eerste: “Nee!” gevolgd door een klap in mijn handen ‘opvoed/africht techniek’ afschrikken, maar Jon is baldadiger en brutaler, echt een puber die zijn eigen plan trekt. De treeskirt die ik onder de boom legde om de elektra af te dekken was erg verleidelijk om mee te spelen. Ik liep even naar de keuken, hoor gestoei, kijk om en zie dit

Het kleed wordt als speelkleed uitgetest, het schuift ook zo lekker mee. Omdat het meterslange dunne kabeltje tussen stekker en lichtjes niet zo kon blijven liggen, heb ik deze in een etuitje gedaan,

duidelijk niet goed verstopt en een roze zakje werkt daar niet echt aan mee, want Jon had het gelijk in de gaten, maar nu blijven ze er in ieder geval niet achter haken in een van de vele achtervolgingen rond de boom. Toen ik de volgende ochtend de kamer instapte was ik voorbereid op alles, maar dit was het enige ondeugende wat zichtbaar was,

De zingende hond in de hoek in het kleedje gewikkeld; het hondje dat ik ter bewaking onder de boom had gezet voor het slapen gaan is dus niet zo afschrikwekkend voor hun als dat het voor Zipje en Zopje was, Zopje slikt nog steeds als hij het ziet staan, maar Jon daagt het beest gewoon uit, hoe vals het nu ook zingt. Misschien juist daarom, ik zal de batterij eens vervangen, kijken hoe hij reageert als de oren weer meeklapperen.

Maandagavond gingen de kleintjes weer uit de kamer en tuigden DH, Suzanne en ik de boom op, we lieten het maar bij die ene lichtsnoer, andere jaren hangen we er drie in maar dat geeft dus ook veel meer wirwar aan draadjes onder de boom en in de stekkerdoos; ook hebben we niet alle ballen er in gehangen, iets van 50 ballen hebben we achter gehouden voor het geval de boom er wat zou sneuvelen. 

Toen ze de kamer weer in mochten hadden ze het niet gelijk in de gaten, Arya sprong eerst bij mij op schoot en had toen een WTF moment toen de boom klingelende geluidjes maakte toen Jon er langs liep en met zijn staart enkele takken liet bewegen.

Er werd daarna wat balorig tegen een bal gemept, geroken aan een ornamentje en getrokken aan het lichtsnoer, de stekkerdoos werd met een slippartij door de bocht mee getrokken en de boom gaf in tegenstelling tot mij geen krimp. Met een “op hoop van zegen” gevoel gingen we weer naar bed, en hadden van alles verwacht vanmorgen, maar er was niks gebeurd, geen omver gesprongen boom, zelfs niet één gesneuveld bal! Trots op mijn kleintjes 🙂

Het blijft voorlopig nog bij besnuffelen, aftasten en uitlokken. Ik ben wel blij dat we er geen slingers in hebben gehangen, misschien dat ik die rond de klimpaal gooi, of is dat gevaarlijk spul voor de katten?

Het kan dus wel, een gewone volgehangen kerstboom met jonge katten in huis (7 maanden oud nu)  hoewel ik niet te hard moet juichen, ik zal maar snel afkloppen, het is nog geen kerstmis.

 Om te voorkomen dat ze al glijdend op het kleed tegen de boom zouden knallen, heb ik het uit de kamer gehaald, en mag George het zolang aanhebben als cape, hoewel het Arya ook mooi staat.