Eigenlijk had ik helemaal geen zin in tv kijken, maar vooruit, ik had niet voor niets die film opgenomen, dus zette ik hem aan, om na een minuut of 2 alweer te stoppen, om de digi te pakken, want wat zag mijn oog?

Deze mooie quilt, de film heet little black book (of little black box?).

De film heb niet verder bekeken, ‘k ben met de dochters de stad in gegaan, junior had een hoesje nodig voor haar digi voor haar schoolreis naar Londen komende week, en we hadden nieuwe sportbh’s nodig, want ook daar zit de krimp in. Ik paste er eentje, en toen hij vast zat, boog ik voorover om de meisjes even goed te hangen, en bij het rechtop komen voelde ik een ijskoud iets tegen mijn onderrug, schrok me rot en gaf een gil. Er stond niemand achter me, daarvoor was het pashokje ook te klein, en op de tast voelde ik voorzichtig naar het koude op mijn rug; een minstens 10 cm groot label van hard plastic die met een touwtje aan de sluiting van de sportbh vast zat, was bij het rechtop komen na het buigen tussen rug en broeksband geschoven. Ik zag mezelf geschrokken kijken in de spiegel, en moest lachen om mezelf, terwijl ik Suzanne hoorde gniffelen aan de andere kant van het gordijn. “Mama, wat doe je nu?”

Waar ik ook flink om moest lachen, was dit filmpje, die Tim me gisteren liet zien, nadat hij helemaal happy -want hij had zijn rijbewijs gehaald die ochtend- thuis aan tafel zat. Geen gebak, want hij voelde zich niet lekker, maar wel koude pastaschotel ’s avonds, dat gaat er altijd wel in. Dit is het filmpje, eerst een technische inleiding, maar blijf vooral kijken! Het reclameblokje dat onder in beeld komt bij dit filmpje, kan je gewoon wegklikken door op het kleine kruisje te klikken.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=uIbkLjjlMV8]
Zondagavond zal ik meer foto’s laten zien (met de link naar een album) van de OEQC in Veldhoven, want ik heb zoveel mooie foto’s gemaakt, heel veel detailfoto’s ook.

Woensdagmorgen kwamen de tuinboys om het gras te verticuteren, en om daarna nog wat snoei en opruimwerkzaamheden te doen, terwijl ik in de kamer bezig was. Met de tuindeur een stukje open -want het was heel mooi weer- kwamen de heerlijke geuren van gras en omgewoelde aarde naar binnen; hoe omgewoeld bleek wel toen ik het even van dichterbij ging bekijken, het leek wel of hij aan het ploegen was!
Zoveel mos groeit er op ons grasveld, dat uit 4 veldjes bestaat, met daartussen plantenvakken, omzoomd met buxus of taxus.

Het waren 2 jonge knullen, net begin de 20, strak in het lijf, en overal strak, kon ik genoegelijk constateren, toen ze voorover gebogen op hun hurken bezig waren (met onkruid wieden bij de heg), foei, keek ik nou weer naar kontjes? Hun broeken zaten wat los in de taille, en dan heb je al gauw een inkijk, ook wel bouwvakkers decolleté genoemd, en bij deze knullen was het haast gênant, zo diep dat de inkijk was, maar ik keek niet weg, oh nee.  Mijn lief, die ook even thuis was, keek me vermakelijk aan, “je vind het wel erg interessant geloof ik, kom je wat tekort?”, vroeg hij grijnzend, wetend dat op dit gebied ik niks te klagen heb. Kijken mag hè,  net als bij kookprogramma’s, daar doe je inspiratie mee op. Toen de jongens na 4 uur hard doorwerken vertrokken, ging ik ook heel even aan de slag, snel het gras water geven, zodat het net ingezaaide zaad snel kan ontkiemen; vorig jaar vergat ik het, en toen is er niet veel gekomen van het zaad.

Ik keek dus ook naar een kookprogramma op 24Kitchen, en zag hoe handig en vooral snel een kok een grapefruit van zijn jasje ontdeed, en de partjes zonder vliesjes in een kom wipte met een scherp mes. Klik hier om het filmpje te kunnen zien van een andere kok Oh, dat wilde ik ook proberen, en met 2 grapefruits op de schaal, kon ik oefenen. De eerste werd een hoop gefrunnik, er lag veel sap in het schaaltje (wisten jullie dat je uit 3 grapefruits 1 liter sap kan persen?); Suzanne was thuis, ze had een tussenuur (dus een uurtje geen les), en kreeg deze eerste poging, met een schepje suiker tegen het zuur, en toen slachtte ik de 2e grapefruit, en zie,

het ging zo vlot, de partjes kwamen er allemaal heel uit, en lékker dat ze smaakten!

En dan ruikt er in huis ook iets heel lekker, niet het net gebakken brood, dat kan je hier dagelijks ruiken en is ook zalig hoor, maar niets ruikt lekkerder dan een vers gewassen quilt die over de balustrade te drogen hangt.

Gisteravond kwamen we thuis van een schoolbezoekje (dochter gaat voor 5 dagen met school naar Engeland, en wij willen mee als verstekelingen) en toen ik de voordeur opende, kwam Zipje van boven aangerend, en schoot via de voordeur naar buiten; bij vertrek had iemand de deur naar de hal niet goed dicht gedaan, een aangezien Zipje graag op een bed ligt, en vooral het bed van Tim vind hij zeer aangenaam kon ik gelijk na thuiskomst de hele bovenboel stofzuigen waar Zipje mogelijk gelopen had, en toen de quilts van Tims bed in de was gedaan.

Waarom zo spastisch doen? Nou, vanwege de teken, als ze lekker zitten te sucken is het geen probleem, dan blijven ze wel zitten, maar owee als de teek voldaan is en even wilt rusten, of z’n nageslacht wilt dumpen, dan laat-ie los en rolt zo dik als een koffieboon op de grond. En daar wil je niet op stappen, brrrr. He gestie, wat een vies einde, laat ik maar snel afsluiten met een mooi plaatje, mijn eerste quilt, de sampler, die ik als enige op de cursus van Amish kleuren maakte, terwijl de rest voor truttig en saai (in mijn ogen) ging.

hier hang hij over de balustrade, ik moet nog steeds in onze slaapkamer een gaatje boren voor het haakje, om hem weer op te kunnen hangen.

Katrien roept, en wij draaien 🙂 we zijn zo’n heerlijk volgzaam volkje, quilters,  en wat riep Katrien? Of we vandaag massaal onze speldenkussens wilden showen, en ik dacht “Ach, die 3 die ik heb, het is de moeite niet waard”, maar toen ik die drie ging halen, ontdekte ik er al snel nog meer, jeetje, ik ben rijker dat ik dacht! Helaas heb ik ze niet allemaal kunnen vinden, sommigen zitten ergens verstopt in tassen waarin WIP’s liggen, maar ik moet eigenlijk spreken over of PIB’s, projects in bags, want er zit weinig work in progress, in die tassen.

Dit uiltje gemaakt door Saskia (voor de kerst-bee van 2010) kan ik bv nergens vinden, opgegeten of weg gevlogen? Ik kijk naar Z&Z, maar die weten van niks, zeggen ze.
Van de 2 muizen kan ik er maar eentje vinden, de andere ligt ergens in een la of zo, naast de vlinder die ik ook nergens kan vinden.

Eens kijken of ik nog weet van wie ik wat heb gekregen: de ronde chocolatecake met froezelrand was van mijn secret santa, 2 jaar geleden, het geile muisje heb ik zelf gemaakt, net als het kleine kippetje ernaast en de grote kip erachter (op het quiltweekend in Elst gemaakt), de paspop heb ik van Miet gekregen, de ronde meerkleurige bal kreeg ik cadeau op het quiltweekend in België een paar jaar geleden, en die rechts vooraan ligt met borduurtjes was het ontbijtcadeautje van afgelopen jaar, door Berna gemaakt. De poes met krulstaart heb ik zelf gemaakt, hangt altijd aan mijn daglichtlamp bij mijn luie stoel, het paarse afvalzakje/speldenkussen heb ik ook zelf gemaakt, en het bruine vogeltje op rode bol kreeg ik van Miranda.

Deze (geen kussen maar toch laat ik hem zien) gebruik ik het meest, door mijn vader gemaakt van zelf gedraaid hout, met een ijzersterke magneet in het midden. Ik heb hem al bijna 40 jaar, denk ik.

Het is maar een bescheiden verzameling, valt in het niet vergeleken andere bloggende quilters.
Maar misschien hebben we binnenkort wel speldenkussen-gezinsuitbreiding

alleen vraag ik me af waar ze uit gaan komen, en hoe ze er uit zullen zien. Muisjes met aardbeiensmaak, niets voor Zipje en Zopje, die houden niet van fruitsmaak, maar misschien wel voor Brechje?