In het ochtendgloren, toen Zipje en Zopje weer op 1 oor lagen na het verorberen van de vroege muisjes, brokjes en de verplichte 2 pilletjes, keek ik na het doen van mijn boodschapjes bij de Boerenbont nog even op hun advertentiebord, waar de medemensen hun overtollige waar aanbieden, zoals fietsen, konijnen en al dan niet weggelopen katten. Ik was op zoek naar een tafelmodel koelkast met diepvriesvak voor zoon, maar mijn oog viel op de tekst van een naaimachine, en niet zomaar eentje maar een Elna Lotus SP, voor slechts 50 euro. Mijn hartje ging hier sneller van kloppen, zoals jullie wel kunnen voorstellen, en ik noteerde de gegevens in mijn iPhone-notitieblaadje. In een hoosbui reed ik terug naar huis, bijna in mijn broekje plassend van opwinding, dat snappen jullie ook vast wel, en eenmaal thuis belde ik snel de eigenaar van deze Elna. Een man nam op, deed een heel verhaal over de naaimachine, dat het van een oud vrouwtje was geweest, en dat het weinig kilometers had gereden, en even dacht ik, dat ik de advertentie verkeerd had gelezen, was het een auto? Maar de man zei dat het een mooi naaimachientje was, en ik haalde opgelucht adem; we spraken af dat ik rond 4 uur langs zou komen, adres genoteerd, gelukkig vlak bij ons in de buurt, en pas toen ik had opgehangen, gunde ik mezelf de tijd om naar de wc te gaan.
Waarom zolang wachten met ophalen? Omdat er tussentijds schoongemaakt moest worden (lees desinfecteren) in de studentenkamer van Tim, in Tilburg heeft hij een kamer gevonden in een rijtjeshuis waar nog 4 jongens in zitten. kennen jullie Rob Geus met zijn “daar wordt ik niet echt vrolijk van” uitdrukking? Nou, ja, dan hebben jullie alvast een idee. Hierover gaat het volgende blogje.
Om 4 uur stond ik aan de verkeerde deur aan te bellen, er werd niet open gedaan, gelukkig maar. Ik zag al gauw mijn vergissing in, en stak de straat schuin over, en daar deed een slanke lange man -60+er- open, die me gelijk naar binnen loodste, naar de woonkamer die bomvol stond met dozen -tot het plafond opgestapeld- (weer een ander programma), ramen vol met hangplanten en op tafel stond het naaimachientje. 
Hij pakte het helemaal uit, liet hem even horen (droog naaien, zonder garen en stof), en ik genoot, het zacht zoemend geluid van de naaimachine was haast opwindend, mits je de omgeving en de aanwezige man erbij weg kon denken; de man keek me vol begrip aan.
De oude dame bestond dus echt; ze had hem ooit gekocht, omdat ze dacht dat het wel leuk was om dingen te maken, zo sprak de man, maar ze kon de lol er niet van inzien, en toen mocht de buurman hem hebben, en hij naaide af en toe wat voor haar. De laatste keer had hij er nog gordijnen op gemaakt voor de dame, en toen was ze dood gegaan. Ik stond te wachten op wat de doodsoorzaak was, maar die kreeg ik niet te horen, ik hoop dat het niets met de gordijnen had te maken; het zal wel gewoon van ouderdom zijn geweest, de man had geen satanische blik in zijn ogen, of schuld. Toch besloot ik het gesprek maar af te ronden door mijn portemonnee te pakken en hem te betalen, en met de Elna in de hand liep ik snel doch niet te snel om een gehaaste indruk te maken het huis weer uit.
Ooh wat een juweeltje, en ik bedacht me op de terugweg al dat het een ideaal ding voor Evelien was, lekker handzaam klein voor op haar kamer, voor als ze eens een naadje moet stikken; ze is gelukkig nog een hele week thuis, dus ik kan er nog even van genieten.
