Vanmorgen was ik bij de psycholoog, dit was de tweede sessie en ik voel me in goede handen bij haar, en wat komt er een hoop op je af aan informatie; waarom dingen gaan zoals ze gaan, en hoe de geest zich kan afschermen van pijnlijke zaken, als primaire en secundaire slachtoffer zijnde.

Mede door de emoties en het ontbreken van een fotografisch geheugen ben ik er veel van vergeten, maar het gevoel wat ik kreeg van het naar haar luisteren, haar feedback krijgen op dat moment, daar gaat het om. Geruststelling, bemoediging, en weten dat ik(wij) het juiste hebben gedaan; vergelding was jaren geleden de primaire gedachte maar niet dé manier en gelukkig hebben we die stap ook niet genomen.

Wat ik heel verhelderend vond was te horen waarom mensen van wie ik het niet had verwacht op een kwetsende manier reageerden: ik vertegenwoordig de waarheid.

Ik vraag me af hoeveel zwarte schapen van de families om deze reden zijn verstoten, het probleem ligt niet aan het vermeende zwarte schaap maar aan de rest van de familie die de waarheid (over het echte zwarte schaap) vooral binnenshuis willen houden.

Opdracht van de psycholoog: start vandaag met schrijven, koop een schriftje of boekje, schrijf je doelen, je wensen, je dagelijkse gedachtenkronkels op, knip plaatjes uit die je aanspreken en waar je blij van wordt en plak ze er in, maak een witboek. Schrijven omdat dit dieper in het brein doorwerkt dan typen op een iPad oid, en ik kan dan het boekje ook mee naar therapie nemen om aantekeningen te maken.

Het gebouw uitlopend stak ik de weg over en liep gelijk binnen bij de boekhandel, maar zag daar zoveel blanco boekjes dat ik last krijgend van keuzestress zonder boekje naar buiten ging, ik had thuis vast nog wel een schriftje liggen. (klopt)
Na de lunch keek ik of ze met een witboek ook een journal mee bedoelt (ik had het haar moeten vragen maar zoiets komt pas op weg naar huis in me op). Mmm, ik ben er nog niet helemaal uit, misschien kan ik het Joke in een e-mail nog vragen.
In mijn zoektocht op internet kwam ik een filmpje met uitleg door deze dame tegen, zo positief.

Mooi plaatje, punkertje Sherlock en Fay gezellig samen slapen op het kasteel

Wat eerder liepen er twee grote katers door de tuin, Sherlock heeft hier eentje in het snotje maar maakt geen aanstalten om het weg te willen jagen.

Sinds gisteren is de kerstboom verdwenen en hebben we weer zicht op de klok én het kattenkasteel, zo leuk om de katten weer te zien liggen; terwijl ik dit schrijf zit Sherlock Fay te wassen, zo lief.

De boom was een stuk lichter toen ik hem naar buiten sleepte, zo uitgedroogd, maar hij hield zijn naalden nog stevig vast

Een half uur later zag hij er zo uit, het was dat het begon te regenen, anders waren de takken gelijk door de hakselaar gegaan.

Morgen misschien?