Zondagmiddag, de buren hebben een feestje, kinderen spelen en ouders kletsen, muziek staat zacht, zo attent. Dat was de avond ervoor wel anders, ergens achter ons huis was een groot feest gaande, heel groot als je af moest gaan van de volume van de muziek. Het was al aan de gang toen we aan het begin van de avond thuis kwamen van een verjaarsbezoek bij schoondochterlief, ze werd lekker verwend met veel cadeautjes, en we genoten allemaal van Sophietje, zo lief en vrolijk als ze is. Zo schattig wanneer ze op schoot zittend opeens beide armpjes omhoog beweegt als in het liedje “In de maneschijn”, en straalt als het liedje wordt gezongen.
Toen we tegen middernacht naar bed gingen bonkte er nog een harde beat door de wijk, pas rond twee uur/half drie werd het stil. Nou ja, liever harde muziek dan scheurende auto’s en blaffende honden.
Ik had gestofzuigd en gedweild en ging even buiten zitten, het gras moest nog gemaaid worden, maar ik gunde de buurt en mijzelf rust
en ging met een kopje koffie genieten van het late middagzonnetje. Ik had eind vorige week de uitslag van de biopt uit het plekje op mijn arm gekregen, het was geen huidkanker maar een soort wrat, heel bizar. De dermatoloog wilt me over twee maanden terugzien en zal dan het plekje bevriezen, en gaat ook weer naar mijn handen kijken waarvoor ik nu een andere crème heb gekregen. Uit de biopt bleek dat het een eczeem is, naam is me ontschoten, als de crème maar helpt. Ze verwachte van wel.
Jon kwam erbij zitten en ging zich wassen, wel zo kies om met zijn rug naar mij toe te zitten
Fay kwam tevoorschijn vanonder de struiken waar ze blijkbaar had geslapen, ze kneep met haar oogjes om te wennen aan het felle licht, zag me zitten en sprong op tafel, en na een paar aaitjes ging ze erbij liggen, heel lief spinnen en genieten van nog meer aaitjes.
Jon stopte met zich te wassen en kroop wat dichterbij, en zo zaten ze tot ze meesjes zagen fladderen bij het voerhuis en even later Sherlock zagen rondrennen achter een ontsnapte kikker. Hij verdween met een plons in de vijver, de kikker, en Fay en Jon kwamen er bij om Sherlock te troosten. Even later renden ze achter elkaar aan door de tuin en door het huis, zo leuk om te zien hoe lief ze samen kunnen spelen.
Tijd om het eten in de oven te zetten, gelukkig hielp Evelien met snijden, wat een hoeveelheid (een deel voor de diepvries), er zat ook zout, peper, knoflook en olijfolie door deze groenten, 35 minuten op 180°C, halverwege de tijd even omscheppen. Daarna op het bord met gebrokkelde geitenkaas er over en parelcouscous er bij, smullen maar.
Er wordt flink afgehaakt in huize Jacobs, Evelien is bijna klaar met haar deken
en ik kon maandag weer enkele hexabloemen in de glazen vaas stoppen
Rond de witte rand komt weer een andere kleur, en zo komen ze uiteindelijk tegen elkaar aan, al hakend zet je ze zo vast. Nooit eerder gedaan, maar we zullen het gaan beleven. Het patroon komt van Jessie at home
Donderdag had Jon zijn kraag geaccepteerd, hij lag bijna de hele dag achter de bank
En als hij zijn pootjes strekte keek hij naar buiten, wat een troosteloos weer
De wonden aan Jon’s achterpoot waren al zo goed als dicht, dus toen het droog was en hij met samengeknepen billen bij de schuifpui stond te miepen, verloste ik hem even van de kraag en mocht hij naar buiten. Hij zat zich op tafel heerlijk te wassen, ik hield hem een tijd in de gaten, gelukkig bleef hij van de geschoren plek af. Hij was er niet van gecharmeerd dat hij bij binnenkomst de kraag weer om kreeg, probeerde me tegen te werken door te draaien en te keren, maar helaas, ik was sneller.
Toen hij ‘s avonds naast me op de poef lag accepteerde hij Fay naast hem, zolang ze maar niet klef ging doen. Sherlock lag lekker op de toren achter de tv te knorren.
Vrijdagochtend zag de kale plek er mooi uit en liet ik de kraag af; Jon liep steeds bij binnenkomst heel snel bij me vandaan of ging midden onder tafel zitten, want die kraag was af en bleef af als het aan hem lag.
Er was voor vrijdag ook regen voorspeld en nu het nog droog was besloot ik ‘s morgens de paar omhoog gedrukte stenen bij de oprit even eruit te wippen om de wortels te verwijderen, ik was bang dat er anders iemand over zou vallen. Ik had een zaagje nodig om twee dikke wortels met vuistdikke knoesten en enkele dunnere wortels los te maken, en toen weer opvullen, aanstampen en de stenen schoongemaakt weer terugleggen.
Gelukkig dacht ik er nog op tijd aan om er een foto van te maken voordat alle stenen er uit waren,
zodat ik later wist waar die ene halve steen moest komen.
Zand invegen en met water in de kieren laten zakken, want ik wilde niet dat de regenbui die ik al kon ruiken (dat heb je soms hè) al het zand de weg op zou spoelen.
Het was mooi op tijd klaar, want na de lunch kwamen zoon en bijnaschoondochter langs om Sophie te brengen zodat zij de rest van de dag hun handen vrij hadden. Dat vinden we helemaal niet erg ☺️
Fay en Sherlock controleerden voordat het bezoek kwam de kerstboom op versheid en of de lampjes nog goed vastzaten. Fay eet de naaldje niet op maar tuft ze uit, gek ding.
Sophie keek haar oogjes uit toen ik bij de huisjesquilt ging staan, ik denk door die kleurtjes, of zou ze al figuurtjes herkennen van het vele voorlezen? Dat elk huisje voor haar nu al een verhaaltje is?
Het Nijntje boekje, gekregen toen we hoorden dat Sophie in de maak was, was ook een succes, ze brabbelt al lekker mee
en zwaait met haar armpjes alsof ze een dirigente is
Na het middagflesje lekker slapen bij opa
We aten frites met frikadel speciaal, lekker hoor, maar daar dacht Sophietje duidelijk anders over (nee, uiteraard heeft ze dit niet gekregen).
Voor middernacht lag ze weer in haar eigen bedje en lagen wij moe maar voldaan in die van ons, met het geluid van stortregen tegen de ramen, heerlijk. Er was ‘s nachts zoveel water gevallen dat de tuin vanaf halverwege het terras grotendeels blank stond. Gelukkig niet tegen het huis aan, daar was ik wel heel blij mee.
Het was grappig te zien hoe de katten verbaasd naar hun pootjes keken toen ze met het naar buiten rennen plots tot hun enkels in het water stonden, en toen met grote sprongen weer terug naar de schuifpui hupten. Ze wilden graag onder de veranda zitten, maar hoe dan? Dus haalde ik vanachter het tuinhuisje een plank en een paar stenen om zo een loopbrug te maken
Het duurde even eer ze het vertrouwden
Jon had het als eerste door waar die plank handig voor was, beetje jammer dat er geen rode loper op lag
Toen we later in de keuken zaten te eten voelde ik gekriebel op mijn blote onderarm, ik keek en zag een joekel van een spin (maatje kippenei) richting mijn pols lopen. Hij viel door een achterlijke beweging mijnerzijds op de grond, en ik zette er een glas op zijn kop over. Met een kaartje eronder geschoven bracht ik hem naar buiten en gaf hem vliegles richting de planten in de zijtuin. Hij was vast op mijn shirt (of hoofd 🫣) beland toen ik de plank vanachter het tuinhuisje had gepakt, ik krijg nog kriebels als ik er aan denk.
Op oudejaarsdag oliebollen bakken, de opluchting dat alles gedaan is wat moest gebeuren valt van mijn gezicht af te lezen, stresskip.
het rook al snel heerlijk in huis en zwager Pierre trotseerde de regen om net als voorgaande jaren een portie te halen. Vers zijn ze toch zo lekker 🤤
manlief was het met me eens, we namen ze als lunch én avondeten. Genieten, en deze dagen zeker niet met mate.
De katten bleven redelijk rustig tijdens het knallend en gierend vuurwerkgeweld, vanaf een uur of twee ‘s middags begon het en ‘s nachts hoorde ik nog regelmatig geknal in onze wijk tot een uur of vijf. En ook op nieuwjaarsdag én de dag er na ook nog, alsjeblieft zeg.
De appelbeignets bakte ik op nieuwjaarsdag, lekker vers voordat de familie kwam,
en ze waren zalig
Net als de die morgen gedraaide kroketten, ze hadden een heerlijk dunne korst. Nadat er een paar te vroeg openbarsten zette ik de pan op 170°C en bakte ze een minuut langer, dat ging beter. En de volgende dag met maar drie gelijkertijd gebakken ging helemaal goed, er ging toen niet een meer open.
Het was een gezellige nieuwjaarsdag, ‘s middags kwamen de kinderen met aanhang binnen druppelen, we speelden bordspelletjes, genoten van lekker eten, snoeperijtjes, Sophietje knuffelen, en gingen toen iedereen naar huis was voldaan en veel te laat naar bed. Evelien bleef slapen en vertrok de volgende middag nadat we de laatste zes kroketten en zes appelbeignets hadden opgegeten. Ik had alleen veel te veel oliebollen gemaakt (4 pakken van Koopmansmix) en zal het voor volgend jaar halveren, want dit is zonde.
Misschien maak ik ze dan wel naar het nieuwe oliebollenrecept van Cees Holtkamp op Foodtube, deze ga ik binnenkort eens maken, niet iets om mee te experimenteren op oudejaarsdag. Too much pressure.
Rest mij nog om al mijn lezers een gelukkig nieuwjaar te wensen en te bedanken voor de lieve reacties op mijn berichtjes.
Zie hier mijn oude trouwe KitchenAid
Hij staat altijd op het aanrecht klaar om in actie te schieten, en na de laatste lading koekjesdeeg viel het me op dat bij de platte klopper de coating los liet, ik peuterde er zonder moeite zo een velletje af, ai
Daar dit een oud model is, de KSM90, viel het niet mee om er een te vinden, gelukkig kwam ik na lang speuren bij Superdoughook Nou ja, ik was deze link al eerder tegen gekomen, maar door de Engelse naam en .com dacht ik dat het een Amerikaans of Engels bedrijf was waarbij ik me blauw zou betalen aan verzendkosten, maar de eigenaar heet Jan de Jong en het bedrijf zit in Waalwijk, gewoon hier in Nederland. Ik stuurde hem een e-mail met foto van de klopper en type nummer van mijn Kitchenaid, en ik kreeg dezelfde avond nog een reactie, betalen via PayPal en twee dagen later had ik hem al in huis
voor slechts €27,- inclusief portokosten! Superdoughook verkoopt ook kneedhaken voor andere merken, altijd handig om te weten.
Om te voorkomen dat de nieuwe kneedhaak ook weer zou beschadigen moest ik de hoogte opnieuw afstellen, want bij de oude haak hoorde ik hem tikkend de kom raken. Een duidelijke uitleg vond ik hier En het lukte gelijk, een kind kan de was doen. Lang leve YouTube ? Verder moet ik noten en andere harde ingrediënten er op het laatst met de hand of spatel door mengen, ipv lekker lui de kneedhaak te gebruiken.
Al zoekend op YouTube zag ik een man die zijn apparaat helemaal uit elkaar haalde om het oude zwarte vet te verwijderen en schoon vet terug te stoppen. Eerst dacht ik dat ik dit ook wel kon doen, maar dit idee liet ik snel varen bij het zien van de hoeveelheid schroeven die los kwamen en alle noodzakelijke handelingen, en had een deja-vu.
Toen ik nog jong en huppelig was heb ik in de afdelingskeuken van het ziekenhuis de grote sinaasappelpers uit elkaar gehaald om eens lekker goed schoon te kunnen maken, maar kreeg het kreng niet meer in elkaar. Gelukkig kon ik het goed vinden met de technische dienst die geregeld met hun karretje langs de afdelingen ging, een t.d’er zette in no time de machine in de werkplaats weer in elkaar, de volgende keer moest ik het demonteren maar aan hun overlaten, zei hij lachend.
En dus zal ik onderhoud van de Kitchenaid ook maar aan deskundigen overlaten, bv bij het bedrijf van Superdoughook, kwestie van een keer een afspraak maken om hem naar Waalwijk weg te brengen.
Wel zag ik één ding waar niet veel verkeerd kan gaan, het losmaken van de achterkant,
zodat je de twee schroefjes van de glimmende metalen strip los kan draaien en verwijderen, zodat je hieronder goed kan schoonmaken. Maar ik kan het ook gewoon laten; ik voel de neiging om te poetsen gelukkig alweer wegebben. Pfew.
Prachtig was het wel, die witte geluiddempende laag, vooral toen het zonnetje scheen, maar het was verrekte koud. Jon durfde de eerste week niet naar buiten, pas tegen weekend en dan alleen na 21.00 als het stil was. Zondag floepte hij achter me aan naar buiten, een kwartier later stond hij te miepen bij de schuifpui
Ik had donderdag een paadje gemaakt van de schuifdeur naar de kattenwc, Loki maakte er dankbaar gebruik van, ik had Jon er ook even bij gezet, maar zijn pootjes raakten de grond amper of hij stond alweer bij de schuifpui.
Loki was wel blij met het paadje van de schuifpui over het gras
naar het keukenraam, met nog een afslag naar links en rechts, precies haar favoriete route
Het sneeuwruimen hield me even goed bezig, en de volgende dag merkte ik dat mijn spieren niks meer gewend waren, ik heb er twee dagen plezier van gehad.
Maandag zette de dooi in en kwam de regen
Jon hoorde het keukenraam opengaan toen ik foto’s ging maken
En kwam aansloffen, nu het niet meer zo wit en koud was had hij veel minder haast om binnen te komen
Eerst even nog wat van de sneeuw proeven
en dan al kletsend op z’n dooie gemakje naar binnen
En omdat het nu nog kon schepte ik een schaaltje vol met schone sneeuw en zette het binnen, eenmaal gesmolten drinken de katten hier lekker van. Het gebreide poppetje is een van de knuffeltjes van Jon waar hij mee gaat slepen als hij me mist.
Ik borduurde afgelopen week dat ik vanwege een dipje niet blogde elke dag een beetje
Deze hieronder is van dinsdagavond, dat rommelige stukje onder het blaadje moest zo, ik vond het wel lastig om expres slordig te werken; de borduurtjes van woensdag en vandaag zal ik eind van de middag wel maken
en bakte zondag heerlijke appelflappen naar dit recept van Cees Holtkamp
Op het YouTube kanaal van Kate kwam ik gisteren dit filmpje tegen waarin ze heerlijke hartige scones maakte, dat ze heerlijk zijn weet ik, omdat ik gelijk na het bekijken van het filmpje aan de slag ging, (recept staat onder het filmpje), lekker voor bij de lunch, en twintig minuten later
had ik er eentje al bijna op met een likje boter
Oooh echt voor herhaling vatbaar, zo lekker ? . Mosterdpoeder en peper gaf een subtiele pit, en kaas maakt alles lekker. In navolging van Kate had ik de platte ronde deegbal ook in zessen gesneden, lekker snel, veel sneller dan het maken van de klassieke ronde scones.
Ik bracht nu ze nog warm waren eentje naar Suzanne, genietend dat de straten geen ijsbanen meer waren, en het was zo fijn om haar weer te zien; mijn lijf snakt naar een dikke knuffel, maar dit kan niet. ? Suus at haar scone op terwijl we op de banken aan de koffie zaten, en ze was niet de enige die er van smulde, Mormel zat in haar nek te bedelen om een stukje. De tijd vloog voorbij, en toen Suzanne opstond om het brood uit de broodbakmachine te halen (ze bakt al ruim een jaar zelf hun brood, zo moeder zo dochter ?) was dat voor mij het seintje om via de winkel naar huis te gaan. Ik had maandag met boodschappen doen het strakke plan om dinsdag erwtensoep te maken voor het avondeten, maar was de rookworst vergeten.
Bij thuiskomst zag ik dat een grote tak van de Japanse kers omlaag over de parkeervak voor de deur hing, ws afgebroken doordat er een vrachtwagen te kort langs was gereden. Omdat de tak half vast zat en met een flinke rukwind kon afscheuren, pakte ik de hoge keukentrap, handzaag en de grote takken snoeitang. Eerst de tak eraf geknipt, en toen op de trap om de rafelige stomp netjes af te zagen om de wond zo klein mogelijk te maken om ziek worden van de boom te voorkomen.
Ik hield een paar takken achter voor in onze vaas en belde bij een schuin tegenover ons wonende echtpaar aan en gaf haar de resterende takken, ze was blij verrast. Ze zag er moe uit, ik denk dat ik morgen of overmorgen met een paar verse koekjes even weer langs ga, gewoon voor een praatje. Misschien had ze last van een bad hair day, maar misschien zit er meer achter en kan ik haar ergens mee helpen, al was het maar even luisteren.
Nog een bakje koffie aan de keukentafel drinken met mijn lief, ja ikheb een echte koffieleut ? maar toen ik zag dat het al bijna zes uur was, ben ik snel in actie geschoten. DH ging boven weer verder met zijn werk, zo fijn dat hij er totaal geen probleem mee heeft met de wisselende etenstijden in huize Jacobs. Ik had gelukkig al gare erwtensoepvlees in de diepvries, en met de hogedrukpanfunctie van de crockpot express was de soep na een uur klaar, het was half 8 eer we aanschoven. Honger! Smullen!
Ik heb nog op tijd deze wintersoep gemaakt, en als de weersvoorspelling klopt kunnen de dikke kleren volgende week uit en gaan we weer met de zonnebrandcrème smeren. De vrieskou zit weer waar ik hem het liefste zie, in de diepvrieskast. Bij de snert, broodjes, maaltijden, snacks en bakken schepijs. Oeh zo vind ik ijs wel lekker, met een scheut zelfgemaakte advocaat, ssssst.
Eindelijk zag ik het zonnetje met het wakker worden, heerlijk om eens geen grauwe start te hebben. En met het ontbreken van wolken zakken de temperaturen en dat leverde mooie plaatjes op in de tuin
Jon moest overal aan ruiken, en keek geschrokken op toen hij een takje hoorde vallen vlak bij mij
Mooi in alle eenvoud
Jon heeft een nieuw plekje gevonden om even te liggen, gezellig hoor
Maar als hij me in beweging wilt krijgen omdat hij honger heeft, weet hij mijn aandacht te krijgen. Met een pootje op mijn hoofd neemt hij een hap haar en trekt er met alle kracht aan. Niet fijn.
Weet je wat wel fijn is? De advocaat naar dit recept van Cees Holtkamp is zo vreselijk lekker,
gewoon zonder slagroom is het al zo zacht, ik had een beetje spijt dat ik het er gelijk op had gespoten. Dus lepelde ik het er af om er zo van te genieten. Bij gebrek aan een lege advocaat fles gebruikte ik deze glazen potjes, perfect!
Zo mooi goudgeel en de zwarte spikkeltjes komen van het vanillestokje, dit potje bracht ik naar Miranda, zij zorgt al een paar jaar voor de verse scharreleieren,
In dit recept gebruik je vodka, “helaas“ zat er in alle vodka flessen in de kast vanillestokjes, geen nep vanille essence meer voor mij of onze kinderen, daar ze alledrie van mij een flesje zoals rechts oude foto hebben gekregen. Gistermiddag ging ik vlak voor sluitingstijd naar de slijterij, ik was gelukkig de enige klant en was ook weer snel thuis met een fles Absolut vodka,
Er zit nog genoeg vodka in voor 3 liter advocaat, maar eerst moet ik nu de eiwitten wegwerken, schuimpjes bakken kan, of merengue, ik kan ook schuimbodempjes maken voor snelle gebakjes. Er zijn ergere dingen te bedenken voor een weekend, maar nu eerst genieten van de zon. Oja, de kamerplant die naar buiten ging hopend dat hij daarvan zou opknappen, het heeft gewerkt,
en nu is het te hopen dat de vorst hem niet zal nekken,
hij kan tegen een beetje vorst, nu afwachten hoeveel dat beetje is. Ik ga zo met lapjes spelen, kijken of ik mijn quiltmojo weer kan vinden, hij moet daar ergens liggen.
