Donderdag had Jon zijn kraag geaccepteerd, hij lag bijna de hele dag achter de bank
En als hij zijn pootjes strekte keek hij naar buiten, wat een troosteloos weer
De wonden aan Jon’s achterpoot waren al zo goed als dicht, dus toen het droog was en hij met samengeknepen billen bij de schuifpui stond te miepen, verloste ik hem even van de kraag en mocht hij naar buiten. Hij zat zich op tafel heerlijk te wassen, ik hield hem een tijd in de gaten, gelukkig bleef hij van de geschoren plek af. Hij was er niet van gecharmeerd dat hij bij binnenkomst de kraag weer om kreeg, probeerde me tegen te werken door te draaien en te keren, maar helaas, ik was sneller.
Toen hij ‘s avonds naast me op de poef lag accepteerde hij Fay naast hem, zolang ze maar niet klef ging doen. Sherlock lag lekker op de toren achter de tv te knorren.
Vrijdagochtend zag de kale plek er mooi uit en liet ik de kraag af; Jon liep steeds bij binnenkomst heel snel bij me vandaan of ging midden onder tafel zitten, want die kraag was af en bleef af als het aan hem lag.
Er was voor vrijdag ook regen voorspeld en nu het nog droog was besloot ik ‘s morgens de paar omhoog gedrukte stenen bij de oprit even eruit te wippen om de wortels te verwijderen, ik was bang dat er anders iemand over zou vallen. Ik had een zaagje nodig om twee dikke wortels met vuistdikke knoesten en enkele dunnere wortels los te maken, en toen weer opvullen, aanstampen en de stenen schoongemaakt weer terugleggen.
Gelukkig dacht ik er nog op tijd aan om er een foto van te maken voordat alle stenen er uit waren,
zodat ik later wist waar die ene halve steen moest komen.
Zand invegen en met water in de kieren laten zakken, want ik wilde niet dat de regenbui die ik al kon ruiken (dat heb je soms hè) al het zand de weg op zou spoelen.
Het was mooi op tijd klaar, want na de lunch kwamen zoon en bijnaschoondochter langs om Sophie te brengen zodat zij de rest van de dag hun handen vrij hadden. Dat vinden we helemaal niet erg ☺️
Fay en Sherlock controleerden voordat het bezoek kwam de kerstboom op versheid en of de lampjes nog goed vastzaten. Fay eet de naaldje niet op maar tuft ze uit, gek ding.
Sophie keek haar oogjes uit toen ik bij de huisjesquilt ging staan, ik denk door die kleurtjes, of zou ze al figuurtjes herkennen van het vele voorlezen? Dat elk huisje voor haar nu al een verhaaltje is?
Het Nijntje boekje, gekregen toen we hoorden dat Sophie in de maak was, was ook een succes, ze brabbelt al lekker mee
en zwaait met haar armpjes alsof ze een dirigente is
Na het middagflesje lekker slapen bij opa
We aten frites met frikadel speciaal, lekker hoor, maar daar dacht Sophietje duidelijk anders over (nee, uiteraard heeft ze dit niet gekregen).
Voor middernacht lag ze weer in haar eigen bedje en lagen wij moe maar voldaan in die van ons, met het geluid van stortregen tegen de ramen, heerlijk. Er was ‘s nachts zoveel water gevallen dat de tuin vanaf halverwege het terras grotendeels blank stond. Gelukkig niet tegen het huis aan, daar was ik wel heel blij mee.
Het was grappig te zien hoe de katten verbaasd naar hun pootjes keken toen ze met het naar buiten rennen plots tot hun enkels in het water stonden, en toen met grote sprongen weer terug naar de schuifpui hupten. Ze wilden graag onder de veranda zitten, maar hoe dan? Dus haalde ik vanachter het tuinhuisje een plank en een paar stenen om zo een loopbrug te maken
Het duurde even eer ze het vertrouwden
Jon had het als eerste door waar die plank handig voor was, beetje jammer dat er geen rode loper op lag
Toen we later in de keuken zaten te eten voelde ik gekriebel op mijn blote onderarm, ik keek en zag een joekel van een spin (maatje kippenei) richting mijn pols lopen. Hij viel door een achterlijke beweging mijnerzijds op de grond, en ik zette er een glas op zijn kop over. Met een kaartje eronder geschoven bracht ik hem naar buiten en gaf hem vliegles richting de planten in de zijtuin. Hij was vast op mijn shirt (of hoofd 🫣) beland toen ik de plank vanachter het tuinhuisje had gepakt, ik krijg nog kriebels als ik er aan denk.
Op oudejaarsdag oliebollen bakken, de opluchting dat alles gedaan is wat moest gebeuren valt van mijn gezicht af te lezen, stresskip.
het rook al snel heerlijk in huis en zwager Pierre trotseerde de regen om net als voorgaande jaren een portie te halen. Vers zijn ze toch zo lekker 🤤
manlief was het met me eens, we namen ze als lunch én avondeten. Genieten, en deze dagen zeker niet met mate.
De katten bleven redelijk rustig tijdens het knallend en gierend vuurwerkgeweld, vanaf een uur of twee ‘s middags begon het en ‘s nachts hoorde ik nog regelmatig geknal in onze wijk tot een uur of vijf. En ook op nieuwjaarsdag én de dag er na ook nog, alsjeblieft zeg.
De appelbeignets bakte ik op nieuwjaarsdag, lekker vers voordat de familie kwam,
en ze waren zalig
Net als de die morgen gedraaide kroketten, ze hadden een heerlijk dunne korst. Nadat er een paar te vroeg openbarsten zette ik de pan op 170°C en bakte ze een minuut langer, dat ging beter. En de volgende dag met maar drie gelijkertijd gebakken ging helemaal goed, er ging toen niet een meer open.
Het was een gezellige nieuwjaarsdag, ‘s middags kwamen de kinderen met aanhang binnen druppelen, we speelden bordspelletjes, genoten van lekker eten, snoeperijtjes, Sophietje knuffelen, en gingen toen iedereen naar huis was voldaan en veel te laat naar bed. Evelien bleef slapen en vertrok de volgende middag nadat we de laatste zes kroketten en zes appelbeignets hadden opgegeten. Ik had alleen veel te veel oliebollen gemaakt (4 pakken van Koopmansmix) en zal het voor volgend jaar halveren, want dit is zonde.
Misschien maak ik ze dan wel naar het nieuwe oliebollenrecept van Cees Holtkamp op Foodtube, deze ga ik binnenkort eens maken, niet iets om mee te experimenteren op oudejaarsdag. Too much pressure.
Rest mij nog om al mijn lezers een gelukkig nieuwjaar te wensen en te bedanken voor de lieve reacties op mijn berichtjes.