Vrijdag (2/9) was de uitvaart van broer van DH,  René

manlief was gevraagd om te helpen met het sluiten van de kist, een uur voor de uitvaart, en reed daarna met zijn broer naar het crematorium waar de uitvaart was, terwijl ik Evelien van de trein oppikte. Het was stress in mijn hoofd, ik maakte me zorgen over mijn ventje die deze dag minstens vier uur op de been zou zijn en hier zeker een terugslag van ging krijgen. In de ontvangstruimte stond hij bij de familie, ik gaf hem een eiwitrijk energiedrankje en een flesje water om wat bij te tanken, het was er druk en ik had een deja vu gevoel; een jaar geleden stonden we hier voor de uitvaart van DH’s zus, dat krijg je als er zo’n groot leeftijdsverschil zit tussen de oudste en de twee jongste (DH is de een na jongste van de acht).
Suzanne was er ook al met haar vriend, maar Tim kon er niet bij zijn, met zijn meisie weer in het ziekenhuis was het niet verstandig om een uur rijden van haar weg te zijn. 

Het was een mooie dienst, we kwamen door de toespraken van oud collega’s en vrienden meer te weten over René, ontroerend en lief. Na afloop kregen we in de koffieruimte drinken en eten aan een tafeltje, en toen gingen we naar huis waar mijn lief het moment dat zijn hoofd het kussen raakte in slaap viel.
We brachten Evelien naar het station nadat we in de stad hadden gegeten, gelukkig smaakte het eten goed bij mijn lief ondanks zijn vermoeidheid, het begint heel langzaam te verbeteren, ook al kan het nog geen stoefen lijden.

Zoals verwacht had hij het hele weekend nodig om bij te komen,  en maandagmiddag gingen we eerst naar het huis van zoon en bijna-schoondochter alwaar ik de stofzuiger door het huis gooide, met twee langharige katten is dit geen overbodige luxe, terwijl manlief in de tuin zat. De tuinman was net bij hun langgewenst en had alle bomen (lei plantagen en catalpa’s) gesnoeid en de tuin al winterklaar gemaakt, de achterbuuf  zal vast heel blij zijn dat haar straatje schoon zal blijven deze herfst, ze had het mij gevraagd toen ik er twee weken eerder de kiwi stond te snoeien, denkend dat ik de tuinman was. 😬
Rond vijf uur kwamen we aan in het ziekenhuis, de entree heeft een mooie tegelvloer en ik moest gelijk aan Sommeke (Yvonne vH) denken, gek op hexagonnen. Pfff wat mis ik ze, hoe vaak ik niet denk: “even aan Yvonne laten zien (zoals die tegelvloer)”, of “wat zou Yvonne hiervan vinden”. 😢

De lief van onze zoon was de week tevoren dus opgenomen met de vermelding dat ze minstens een week in het ziekenhuis moest blijven vanwege zwangerschapsvergiftiging, gisteren hoorden ze dat ze tot na de bevalling in het ziekenhuis moet blijven, spannend hoor, nog eventjes geduld en dan zien we de kleine kruimel ☺️ 

Ze zag er stralend uit, ontspannen en goedlachs. Tim kan tegen betaling lekker mee eten, kan op haar kamer slapen en gaat na het douchen en ontbijt weer naar huis (of de zaak) om te werken. Gelukkig is zijn baas heel coulant, uiteraard wetend wat er gaande is. We gingen weg toen het avondeten gebracht werd. 

We wilden op weg naar huis bij een van der Valk restaurant eten, maar helaas kon je daar vanwege personeelsgebrek alleen maar na reservering terecht, hoorden we toen we binnen waren, dat viel wel tegen, hier hadden we niet op gerekend.  Dus werd het na een ritje door stortregens een lekker ordinair frietje van MacD met kroket en kipnuggets aan onze gezellig ronde keukentafel. Gelukkig hadden we de dag er voor GVA op en stond dit ook voor de dinsdag op het menu. GVA =groenten, vlees en aardappels, en met vlees moet je denken aan kleine porties, dit is zo sinds manlief ziek werd.

En terwijl ik dit type (heb dit blogje gisteravond geschreven en klaargezet voor vandaag) is het aan het bliksemen, onweren en regenen dat het een lieve lust is. Maandagavond was er acht mm gevallen in een paar uur tijd, dat zal nu vast niet anders zijn, hoop ik.

Er is afgelopen week weer het nodige gebeurd, laat ik met het mooiste nieuws beginnen. Vrijdagmiddag kregen we de uitslag van de controle ct-scan die woensdag van mijn lief was gemaakt, alles was goed; we kregen kippenvel en schoten vol, de spanning van afgelopen weken die zich had opgebouwd viel als een last van onze schouders af. Terwijl de longarts nog in gesprek was met manlief stuurde ik de kinderen een appje met het heugelijke nieuws, want ook zij zaten in spanning.
De kleine tumor die drie maanden geleden behandeld was, was in kleine stukjes uiteen gespat en we moesten er vanuit gaan dat dit allemaal dood weefsel was dat de komende maanden/jaren door het lichaam zal worden opgeruimd. De volgende controle is weer over drie maanden, en dan zitten we in de periode dat het een jaar geleden was ontdekt. We vierden het met een lekker hapje in de cafetaria van het ziekenhuis

en aan het eind van de dag gingen we voor het eerst sinds Mei in de stad wat eten op het terras, het was de avond er voor flink afgekoeld, weg was de verstikkende hitte met slechte luchtkwaliteit, en nu was het zonnig met een frisse wind. Heel goed uit te houden met een jasje aan.

We zaten met een dubbel gevoel op het terras, want de ochtend tevoren, donderdag, had de politie de deur open moeten breken bij de 9 jaar oudere broer van manlief, al 7 jaar weduwnaar. De werkster kreeg met aanbellen geen gehoor, waarschuwde toen de dochter en zoon, ze kregen de deur niet open omdat de sleutel aan de binnenkant nog in het slot zat, en zagen toen door de brievenbusklep kijkend hem in de gang liggen. Hij had een beroerte gehad en ws de hele nacht daar al gelegen, vreselijk. Hij werd naar het ziekenhuis in Bergen op Zoom gebracht, op een helder moment wist hij de neuroloog kenbaar te maken dat hij er klaar mee was, zijn lichaam was op na al vele jaren met een strippenkaart bij diverse specialisten waaronder oncologen te hebben gelopen. Hij leefde voor zijn kleinkinderen, was van plan elke behandeling aan te pakken, en wilde zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen, maar helaas was zijn lichaam nu echt op, de beroerte was de genadeklap.

Dit is de laatste foto die ik van mijn zwager heb, genomen op de uitvaart van hun zus op 24 juni 2021. Later zagen we hem nog een paar keer, maar je neemt niet elke keer foto’s hè.  

Vrijdagmiddag gingen we samen langs om afscheid te nemen, uitgerekend nu waren ze aan de toegangswegen bezig richting het ziekenhuis, wat een chaotische situatie, en ‘s avonds reed ik met mijn andere zwager naar het ziekenhuis; hij wilde nog langsgaan, en ik vind dat je zoiets niet in je eentje moet doen, en al helemaal niet met die wegomleggingen.

Bekaf vielen we rond middernacht in slaap, om nog geen drie uur later ruw wakker gemaakt te worden door een groep aangeschoten jongens die het wel grappig vonden om met veel geweld een reclamebord met paal en al uit de rotonde te trappen. Politie verwittigd en toen maar weer proberen te slapen, wat bij mij niet meer zo goed lukte. Uiteraard waren de zatlappen gevlogen toen de politie langsreed, een bewoner uit de buurt (hopelijk een vader van een van hen) had ze toegesproken en toen waren ze rustig afgedropen, het bord stond de volgende morgen weer op zijn plek. De glasscherven van bierflessen op de stoep en straat heb ik opgeruimd, iemand moet het doen voordat er banden lek gereden worden.

Gistermiddag kregen we het bericht dat DH zijn broer was ingeslapen, een heel dubbel gevoel gaf dat. Verdriet bij DH, maar ook opluchting dat hij niet meer moet afzien.

Mijn hoofd zit vol blogjes, als ik even ademruimte heb komen ze er aan, een voor een, te beginnen bij afgelopen maandag