In de aanloop naar de verjaardag van onze oudste dochter Evelien (16 april) voelde ik me al niet zo senang, en wat leek op een beginnende verkoudheid ontaarde na een paar dagen in de moeder van alle bijholteontstekingen, ja meervoud. Vandaag heb ik alweer meer praatjes, vandaar dit blogje.
Hoofdpijn onderdrukkend en vermoeidheid negerend bakte ik nog een heerlijke carrotcake naar dit recept De stukjes ananas in het beslag zorgen er voor dat het geen droge hap in je mond is die bij elke kauwbeweging groter en droger wordt en waarbij je heel veel thee nodig hebt om het weg te spoelen.
Het enige wat ik anders had moeten doen, was wachten tot de roomkaas en boter op kamertemperatuur waren toen ik het ging mixen tot een frosting, om het makkelijk smeerbaar te maken, en niet zoals nu de halve cake lostrok met het uitsmeren, nou ja, āuitsmerenā, het had meer weg van plamuren.
Koks leggen vaak iets op het gerecht om te laten zien wat er in het gerecht zit, zoals een stukje noot, een stukje wortel, of zoiets. Nou, perfect uitgevoerd zou ik zeggen.
Het is de smaak dat telt moet je maar denken, en dit recept is favoriet bij iedereen, nou ja, op manlief na, hij eet het wel als er niks anders is, maar waar is de lol hiervan? Het leven moet gevierd worden, dus maakte ik ook zijn favoriete taart, monchou met bastognekoeken.
Daar Sophie opeens koorts kreeg bleven Tim en Yvonne thuis, je weet nooit welke kant het opgaat met zoān kleintje, gelukkig ging het snel weer goed. Maar zo zaten we met ons drieĆ«n aan tafel te spelen,
nou ja, met ons vieren, alleen zat lag Jon het eerste potje liever uit. En blijkbaar lag dat lekker, hij hield het ruim twee uur vol
Echt een leuk spel
Suus en Ferry kwamen rond etenstijd, samen lekker natafelen met een stuk taart, daar hadden we nog plek voor overgelaten. Evelien nam een deel van de carrotcake mee naar huis als ontbijt, lunch en toetje voor de volgende dag, het is ook zo lekker. De rest ging in blokjes in de diepvries, een deel hiervan is voor Tim en Yvonne. Nee, niet alles, ze moeten over 2,5 maand nog wel in hun trouwkleren passen hĆØ.
Iets van twee weken geleden gingen we naar Den Bosch
Tim heeft zoān mooi pak uitgekozen, en wij waren er bij, wat een bijzonder moment is dat zeg. Ontroerend om je zoon zo gelukkig te zien, en dat wij dit mogen meemaken š De man die Tim hielp met een pak uitzoeken wilde ook een foto van de trouwjurk zien, ik appte snel naar mijn bijnaschoondochter, ze had de jurk samen met haar moeder uitgezocht, en oooh, net een prinses, vond ook de man van de winkel, meer mag ik niet verklappen uiteraard, maar ik denk dat haar moeder het ook niet droog hield toen ze haar dochter zo zag staan. De moeder van Yvonne maakt schitterende fotoās, zoals deze in de bruidsmodewinkel, ze is om op te eten zo snoepig, Sophie.
Op de terugweg liepen we (jaja, manlief ook) langs een vlaai winkel waar we even naar binnen gingen, naast al het lekkers zag ik deze lijnvriendelijke vlaaipunten
Het was genieten tijdens dit uitje, en daarna hebben we nog lekker met Sophietje geknuffeld, ze is trouwens gek op het knisper-speel lapje wat ik voor haar het gemaakt, met al die lusjes om aan te kluiven. Voor de reĆ¼nie heb ik aan een koord twee bretelclips geknoopt, zodat het lapje niet steeds op de grond valt, het is natuurlijk wel zaak op te letten dat ze zichzelf hiermee niet kan verwurgen tijdens het draaien en spelen. Het moet voor de veiligheid zonder de clips maximaal 22 cm lang zijn, ik kijk nu met een schuin oog via WiFi naar de ouders van Sophie, meet even na of ik hierop heb gelet?
Tim had een zalige lasagne gemaakt, we speelden nog een spelletje en toen het donker was gingen we weer naar huis, alwaar de katten ons zonder een blik waardig te gunnen gelijk de garage in liepen, wel met een midnightsnack uiteraard. Een hele dag buiten, poeh, hoe durven we! Nou ja. Droog weer, eten onder de veranda, tig slaapplekjes, een vijver vol water, ze kwamen echt niks te kort. En wij genoten moe maar voldaan na van een heerlijke dag en sliepen als roosjes.
Uiteraard ging ik afgelopen week niet naar revalidatie fitness, geen puf en als ik puf had, was het onverantwoord met al die andere mensen met lage weerstand die daar waren; ik zette manlief voor de deur af en ging even naar de drogist in het winkelcentrum vlakbij, oa om neusspray te halen. Toen de verkoopster hoorde dat ik het nodig had voor een holte ontsteking, zei ze hier iets heel goeds voor te hebben, en ik liep achter haar aan.
Ze pakte twee verpakkingen uit het schap op en hield ze naast elkaar in een hand dicht bij haar gezicht, terwijl ze op zalvende toon vertelde over de eigenschappen van deze producten, en even leek het of ze de verpakkingen wilde kussen.
De spray kon niet zonder de tabletjes, ze prees het de hemel in, en iedereen zweerde er bij, zo sprak ze met een omfloerste stem die niet zou misstaan bij een hypnose sessie. Ik stond al de hele tijd te zwaaien op mijn benen, begon vlekjes te zien en wilde maar Ć©Ć©n ding: frisse lucht en rust, dus ja, ik kocht het setje, de verkoopster kon haar orgasme met moeite onderdrukken en ik kon na het afrekenen eindelijk naar buiten. Op weg naar de auto zwaaien naar manlief die op de loopband stond, en toen even rust. De oppasdag ging om deze reden ook niet door, ik moet even goed uitzieken. Gelukkig is manlief dusdanig aangesterkt dat hij weer veel zelf kan, dat scheelt veel.
De tuin is echt wakker aan het worden, hierover meer in het volgende blogje, Fay en Sherlock staan al te popelen om ook wat te vertellen
