Geen bal aan, zie je Jon denken. Veel te warm buiten, maar met de buik op de koele glasplaat is het vol te houden

Samen aan de koffie ‘s morgens was het nog te doen in de schaduw met een briesje

Een siësta van elf tot vier uur in zijn box

Samen met kikkers spelen, hier zoeken ze de kikker die ik vlak voor hun neus uit het gras pakte en in de vijver losliet

En nog even tijd voor een kopje koffie, wel fijn dat de tafel een kwart slag is gedraaid

Sophietje heeft geen last van de warmte en droogte, de schat

Net zoals de daglelies

De rupsjes genieten van zalige onkruiden die in het grasveld groeien, samen met de mieren en luizen

Eindelijk schiet de niet winterharde salvia uit, twee planten waarvan de rechtse een beetje achterloopt.

En omdat deze planten vorig jaar al flinke joekels waren, heb ik de kleinste een andere plek gegeven, zie je hem?

De plant in de paarse pot is een kamperfoelie die met haar wortels door de bodem van pot is gegroeid, dus verplaatsen is nu niet handig.  

Ook niet handig was een doorslaande stop eind vorige week, en na bij alle apparaten stroom er af te halen en om de beurt er op te zetten, kwamen we er achter dat de waterpomp van de vloerverwarming de dader was (dat vierkante geval met rode knop rechts onder naast de ronde knoppen)

Tuurlijk gebeurt zoiets aan het einde van een vrijdagmiddag, maar omdat we genoeg hadden aan de warmte van buiten, durfden we het wel aan om tot na het weekend te wachten op een monteur. Via de website van de mannen die onze HR ketel onderhouden stuurde ik alvast een berichtje met uitleg, foto’s van de dader en verzoek om hulp. Maandagmiddag mailden ze om een duidelijke foto van de dader met type nummer in beeld, dus schroefde ik de frontplaat van het kastje er af om er beter bij te kunnen

en dinsdagmiddag stond de monteur al op de stoep. Uurtje later zat er een nieuwe pomp op en waren de leidingen ontlucht

en kon ik de witgeschilderde plaat er weer voor schroeven, de werkbank terugzetten en alle bakken met spullen op de planken zetten. Hoewel, alles? Neen. Ik besloot de inhoud van de bakken te sorteren, ijzerwaar in de een, verfspul in de ander, en allerhande in een andere bak. In een Ikea tas stopte ik spul om weg te geven, en onbruikbaar spul verdween in de afvalbak. Ik ben hier twee uur zoet mee geweest, en warm dat ik het had! Maar ik wist dat als ik het nu niet deed, ik het zou uitstellen.

En nu kijk ik kritisch in de garage en bijkeuken wat nog meer weg kan, want het is me te vol, maar het kan wachten tot volgende week.

Maandagnacht sliepen we bijna toen we gepiep hoorden, en op het geluid afgaand bleek het de diepvrieskast te zijn. “Wat nou weer?!”, mopperde ik moe van weer een mogelijke tegenslag.
Ik opende de deur om op de display te constateren dat de temperatuur was gestegen van -18 naar -12°C. Met mijn slaperig hoofd zette ik het alarm uit en drukte de superfrost aan, zodat hij hopelijk naar -24°C zou gaan terwijl we sliepen. Dinsdagmiddag zette ik de superfrost uit toen hij -24°C aangaf, maar ‘s avonds piepte hij weer omdat hij het te warm had. Dus weer superfrost aan en de volgende ochtend was het weer goed. Allemaal leuk en aardig, maar dit vreet dus energie van zowel de vrieskast als mij. Gelukkig was de handleiding van deze in 2006 aangeschafte Liebherr online te vinden, en toen las ik dat de luchtstroom ongehinderd tussen de lades moet kunnen waaien. Nou, dat was bij de propvolle laden hier niet het geval, dus wist ik wat me te doen stond. Diepe zucht en schouders er onder zetten.

Een uur later had ik veel spul weggegooid wat over de datum was, alle laden en glas platen schoongemaakt, en de diepvries van de kant getrokken. Hiervoor had ik de linoleum vloer natgemaakt met een dreftsopje,  en glijden dat de diepvrieskast deed!  Zo kon ik de hele achterkant wat een ventilatierooster was stofzuigen, en het was de moeite waard. In de handleiding had ik gelezen dat dit elk jaar moet gebeuren, maar wie doet dat nou? Serieus? Elk jaar? Jee.
Gelukkig heeft de diepvrieskast geen gepiep meer laten horen en klinkt het zachte gezoem als hij aanslaat weer als vanouds. Blij dat hiervoor geen monteur moest komen  

Kunnen we nu even in alle rust genieten van ons perenijsje.

Oei, dat is koud 🥶

Vandaag is Suzanne jarig, 27 jaar is ze  nu. Wow, de tijd vliegt, pfff waar zit de pauzeknop?  We gaan dit morgen bij ons vieren, maar eerst ga ik nu samen met Suzanne en Evelien naar Best om kleren te kopen voor de bruiloft van Yvonne en Tim. Manlief blijft thuis, hij is maandag al geslaagd met een mooi pak, de stropdas mag ik dinsdag als ik het pak ophaal uitzoeken, dan kan ik deze afstemmen op mijn feestkleren zodat we er als een setje uitzien, zei de verkoper. We zijn al bijna 33 jaar een setje 🥰

Alle lieve reacties worden zeer gewaardeerd door ons hele gezin, mogen we jullie langs deze weg bedanken?

Vanmiddag mocht manlief naar huis, want het lopen ging weer goed (met rollator) en ook het traplopen was gelukt, maar eerst hadden we een gesprek met de neuroloog voor de uitslag van de MRI scan. Evelien was er ook bij 🥰
Helaas bleek het plekje toch een uitzaaiing en er was nog een kleintje te zien, ja dat was schrikken. Morgen moeten we even terug voor een ct scan van de longen, en dinsdag horen we dan waaruit de behandeling bestaat. Een bittere pil, niet geheel onverwachts, en we huilen en zuchten diep, en gaan onze schouders er gewoon weer onder zetten, want niets doen is geen optie.

Als het even kan/mag gaan we dinsdag ook weer naar onze revalidatie/fitness groep, want we willen niet de opgebouwde conditie, spierkracht en balans kwijtraken.

Ik had voordat ik manlief ophaalde een rollator gehaald bij de winkel van de kruisvereniging, want ook al liep hij goed, zonder hulpmiddel is het toch nog niet veilig aldus de fysio. En toen wipte ik even binnen bij de Plus om een paar vlaaien voor de verpleging te halen, ze hadden gelukkig nog voldoende varianten. Ik zag langs het huis van onze achterburen rijdend Fay vanaf de nok van hun dak afdalen 😱 en liep thuis gelijk naar buiten. Snel kijken of ik ze naar beneden kon roepen

Via het dak van het tuinhuisje

Wat zal ze nu gaan doen?

Ze sprong zonder aarzeling op de bolacacia tussen de takken, en toen via het hoofd van Cupido op de grond, geen foto’s hiervan, het ging te snel. Dit had ze zo te zien al vaker gedaan.

Een uur na thuiskomst stapten Tim en Yvonne binnen, met Sophie in de armen, net wakker geworden

Lekker op de buik liggen, het witte slabbetje over de bandana slabbetje, want ze kwijlde dat het een lieve lust was, samen met bellen blazen.

En na het flesje heeft ze een dutje gedaan op de trampoline, lekker in een flanellen quilt gewikkeld, ik had er niet aan gedacht het bedje neer te zetten, maar zo kon het nog wel.

Na het eten (en uiteraard werd Sophie toen wakker en schoof gezellig aan, ik had, toen Yvonne opstond om haar te halen, mijn eten snel in kleine stukjes gesneden, zodat ik ze lekker vast kon houden) bracht ik Evelien naar het station, over een paar dagen zien we ze weer 🥰 en bij thuiskomst lag Sophie alweer heerlijk te slapen

Toen ook zij naar huis gingen, en de poezen met hun lekkere hapjes onder de pootjes klemmend zich in de garage hadden terug getrokken, zaten wij lekker lui in onze stoelen met een kopje koffie bij te komen van een paar hele heftige dagen. Even bijtanken voor de volgende ronde.

Gistermorgen om vier uur werd mijn lief in het ziekenhuis opgenomen vanwege epilepsie aanvallen die alleen over de linker zijde van zijn lichaam trok, en waarbij hij gewoon volledig helder was, ik heb dit nog nooit zo meegemaakt. Gelukkig hielpen de ingespoten medicijnen en werd in het ziekenhuis na de ct scan van zijn hoofd de medicatie tegen de epilepsie voortgezet.
We kregen te horen dat er een plekje was gezien op de scan, eentje dus, en die veroorzaakt de kortsluiting met gevolg insult. Verdorie, toch een metastase van de longtumor? Het is een logische conclusie, maar het kan ook iets anders zijn, om het zeker te weten wordt er morgen een MRI gemaakt, eerder kon helaas niet.
Onder de morgen kreeg ik de kinderen te pakken, hier heeft mijn lief Tim aan de lijn, of beter gezegd, Sophietje

En ‘s middags kwamen ze langs, hier zit ze bij haar mama op schoot in het restaurant van het ziekenhuis, want een baby mag niet op bezoek komen vanwege alle ziekte makers die daar rondzwerven. Ze had het er naar haar zin, er viel genoeg te zien en kletste gezellig mee terwijl ik met Yvonne praatte.

Toen ik deze foto maakte zat Tim met de broer van manlief boven, en wat later reed ik met mijn zwager naar huis, een ritje van amper een kwartier, gelukkig maar. Tim en Yvonne kwamen wat later.

De katten waren not amused toen ik ze uit de garage los liet, Fay keek me boos aan, Sherlock dook wat angstig weg, en Jon rende zonder hartelijke begroeting in een streep door naar de keuken, want hij had honger. Ik had me hier best zorgen om gemaakt, maar zoals Evelien al appte, die redden zich wel. De bakjes in de garage waren leeg, gelukkig was het waterbakje nog vol. Het was te koud om de schuifpui open te laten, dus diende ik het eerste kwartier als portier, want snel wat eten, snel naar buiten voor de poepjes in hun net omgespitte tuintje, en gelijk weer naar binnen om te eten. Nog even een half uur met de ogen dicht gezeten, ik had amper twee uur geslapen toen ik wakker was geworden van manliefs geroep, en al die tijd in het ziekenhuis geweest dus.

Een uur later zat ik met Sophie op schoot, even afleiding

Ik heb een goed gevulde kippensoep gegeten (de kids bestelden wok noedels) en toen reed ik weer door naar manlief, terwijl Tim en Yvonne wat later – om niet in de spits vast te zitten- naar huis doorreden. Manlief had wat minder praatjes, geestelijk moe van de lange zware dag, met een lichaam die toch een behoorlijke workout had gekregen en hiervan ook moest herstellen. Suzanne kwam even later met Ferry, en zo zaten we nog een dik uur tot het bezoek weg moest. Manlief heeft daarna nog even naar tv gekeken, maar de luikjes gingen steeds dicht.

Ondanks hun ervaring van de Lange opsluiting zaten de katten klaar voor hun midnight snack in de garage, hier sporen ze me aan dat ik echt niet nog langer moet wachten, want anders

Ja oké, dit is een foto van een paar dagen geleden, maar ze keken me net zo aan.
Vanmorgen waren ze vrolijk als altijd met het opstaan, huppelend de keuken in, Sherlock wilde er via het keukenraam uit en de andere twee via de schuifpui, waar Sherlock buitenom ook al naar toe was gelopen, en samen liepen ze al snuffelend richting de veranda waar Sherlock een grote rode kater op hun bankje zag liggen, en de kater zag hem toen ook. Hij sprong er snel van af en  rende voorbij Sherlock die hem nog een tik tegen zijn kont gaf, richting het achterste terras en dook onder de heg. Jon en Fay zaten met grote ogen hem na te kijken maar ondernamen geen actie om de achtervolging in te zetten, Sherlock liep voor de vorm richting de heg maar bleef tevreden stilstaan in zijn hyenahouding. Doet-ie toch maar effe, zo zonder tandjes. Jon kwam snel naar binnen en wilde er niet meer uit, hij heeft het hele huis al doorgezocht naar zijn baasje en ook heeft hij een tijdje voor de werkkamerdeur van manlief staan roepen, owh 😢

Mijn lief heeft geslapen als een blok, hoorde ik vanmorgen, en met de fysio had hij al wat gelopen, maar de kracht is nog niet volledig terug in het been, en hij mag nog niet alleen lopen. Kan allemaal nog herstellen had de neuroloog gezegd, dus dat geeft moed.

Nu nog het onderzoek en uitslag van die vermaledijde plek in de hersenen afwachten. Het is zwaar klote, maar we hebben het er mee te doen, en we gaan niet bij de pakken neerzitten, want wie weet hoe lang je daarmee tijd verdoet door te simmen, en al die tijd had je het nog leuk kunnen hebben. Afgelopen zondag waren we uit eten gegaan,

het was zo fijn om samen op pad te zijn en hebben genoten van de lekkere hapjes. Best eng hoe je leven toch opeens helemaal op zijn kop komt te staan en je weer moet resetten, verdorie. Stel niet uit tot morgen wat vandaag nog kan en geniet nooit met mate!
Vanmiddag komt Evelien, en dan zie ik mijn ventje weer.