Bij onze nieuwe overburen hing sinds een dikke week een letterslinger voor het raam met afwisselend blauwe en roze letters, het was slecht te lezen wat er op stond, iets van “Welkom “ en dan twee namen, maar ik kon het niet goed zien vanwege andere krullende kleurrijke slingers die er overheen hingen ter verhoging van de feestelijkheid. Maar omdat ik de zeer forse vrouw des huizes al een tijdje niet had gezien, dacht ik dat ze was bevallen van een tweeling.

Toen ik na een blokje lopen de evenzeer fors gebouwde man des huizes op zijn oprit zag staan, liep ik naar hem toe en feliciteerde hem met de geboorte van zijn tweeling. Hij lachte en keek me vragend aan, hij wist niks van een tweeling, en toen ik wees op de slinger voor het raam, moest ik ook lachen.

Nu dat ik dichter bij het raam stond kon ik het wel lezen:  “Welkom Sint en Piet” stond er; zijn dochtertje, een kleutertje van drie, stond opeens naast hem op sokken huppelend te vertellen dat ze de hele kamer had versiert voor Sinterklaas, haar snoetje straalde van plezier. Hij kon smakelijk om mijn blunder lachen, ik hoop dat zijn vrouw het ook zo grappig vond.

Het was een uur of vier in de nacht toen Loki miauwend de slaapkamer binnenliep, ze wilde naar buiten, maar het was zo lekker warm in bed en ik wilde er niet uit, en dat zei ik ook tegen haar; ze sprong op bed en ging ze hard spinnend bovenop mijn buik liggen en we vielen samen in slaap. Om zes uur vond ze het welletjes, sprong van het bed af en begon haar nageltjes in de zijkant van ons bed te zetten, aaargh, “laat dat Loki!”, maar ze zette door, dus hup uit bed en een blije Loki via de voordeur uitlaten. En ik dook weer snel het warme bed in, even tegen dh aan scharren om op te warmen, en toen weer snel op mijn eigen helft want dh was als een kachel! De volgende die op ons bed kwam was Jon, door Suzanne -die vroeg was opgestaan- uit de woonkamer vrijgelaten; hij lag tussen ons in en bleef maar kopjes geven tegen mijn hand tot hij tevreden in slaap viel, en ik ook voor eventjes, en toen was het tijd om op te staan. Arya lag lekker op haar toren toen ik later beneden was

Een drukke dag, nou ja, druk, viel wel mee.  Een beetje tuinieren, er lag veel blad op het pad voor en dat moest opgeruimd worden, de bladkorf zit nu tjokvol, maar dat zakt wel weer in. Ik moest ook nog even naar C&A, ze hebben daar lekkere flanellen shirts, en toen ik in de rij stond viel me de kleding van de twee vrouwen die voor mij stonden op vanwege een over de top kitserige bling bling gehalte. De ene vrouw zestigplusser, de andere eind dertig, moeder-dochter denk ik, hetzelfde geblondeerde kapsel, zelfde zonnebankhoofden, dezelfde make-up style, dezelfde kauwgum. Glitter in de haren, op het gezicht, meer juwelen met glitters aan het lijf dan menselijk mogelijk is, glitters in de gel nagels, jasje, handtas en laarsjes vol glinsterstof en glinsterstenen, maar dan…. vale spijkerbroeken met aan de voorkant overal rafelige scheuren van de schenen tot aan het kruis, en niet zomaar kleine scheuren maar flink open getrokken winkelhaken. Mode of valpartij?

Ze keken verveeld toe hoe de kassiere hun koopwaar opvouwde en in tassen stopte en het naar hun toeschuivend hun nog een goede dag toewenste. De dames draaiden zich zonder te bedanken of groeten om en liepen sjacherijnig kijkend weg, met zulke hoofden heb je geen pepperspray nodig. Ik legde de shirts op de toonbank en zei: “Jee wat een zuurpruimen waren dat zeg. Maar ik zou ook niet lachen als ik met zo’n kapotte broek de stad in moest gaan.” ? Helaas was het meer regel dan uitzondering, de onvriendelijkheid van de klanten, zei ze. Triest.
Snel naar huis, lekker werken aan de workshopquilt, een tussendoorfoto


ik heb nu bijna alle blokken klaar, nog twee te gaan

Zaterdagavond gingen we met de familie bowlen en daarna uit eten, het avondlicht was zo mooi op de heenweg, dat ik het niet kon laten om er foto’s van te maken, ook al wist ik al dat ze niet scherp zouden zijn. Het gaat om de kleuren


En het lijnenspel

Het bowlen was net als vorig jaar in de bowling lounge in Bergen op Zoom in het enorme gebouw “De Zeeland”, begin vorige eeuw was het een suikerfabriek, als industrieel erfgoed bewaard gebleven en nu zit er oa een winkelcentrum en een bowlingcentrum in. Het bowlen was leuk, we hadden twee banen tot onze beschikking en er zijn gelukkig geen gewonden gevallen, maar het had zomaar gekund.

Op de baan links van de twee van ons zaten twee gezinnen, de ouders begin twintigers met iets van vier kinderen tussen de net kunnnen lopen en zes jaar, moeilijk om het aantal te tellen want ze liepen de godganse tijd rond tussen hun zitplaats en de spelers op de banen.
Ik was aan de beurt om te gooien en zocht naar een geschikte bal, mijn zwager in de baan links van mij miste tijdens een worp met de zwaai van de bal naar achteren op een haar na een kindje die opeens achter hem rende. 

De moeder kwam pas aanlopen toen ze zag dat ik het kleutertje wegstuurde, en ik zei dat hier geen kinderen mochten loslopen, want dit was levensgevaarlijk. Ze pakte de kleine op en liep weg, en ik ging verder met het zoeken naar een prettige bal (12 kilo), denkend dat dit einde verhaal was, maar neen. Het kind bij de vader achterlatend kwam ze behoorlijk opgefokt en arrogant kijkend naar me toe om verhaal te halen, op felle toon stak ze van wal. Ze vond het niet normaal dat ik haar daarnet zo boos aansprak, haar kinderen konden nou eenmaal niet stil zitten, en dat moest ik maar snappen, daar zijn het kinderen voor. Vooral mijn boze toon stoorde haar enorm, zei ze, en ze ratelde hier maar over door. 

Ik had hier helemaal geen zin in, wat een zeikwijf. Toen ze lucht hapte kon ik wat zeggen, en besloot om het beheerst, zachtjes pratend doch streng overkomend vooral kort te houden. Dat ik alleen zo reageerde omdat ik enorm geschrokken was omdat haar kindje bijna een zware bal tegen het hoofd had gekregen.  Als kinderen niet stil kunnen zitten, dan moeten ze thuis blijven met een oppas, zo simpel is het. En dat zij haar kinderen gewoon hun gang liet gaan, dát was juist niet normaal.  

Ze trok haar mond weer open om te ventileren, maar ik negeerde haar, inwendig kokend pakte een bal en ging verder met het bowlen en ze droop af. Die kleine kinderen hebben we niet niet meer aan onze kant van de baan zien lopen, gelukkig; arme kinderen, met zulke ouders mogen ze blij zijn dat ze de kleuterjaren overleven. 

Gisteravond zaten we in de keuken te eten toen ik steeds een mobieltje hoorde zoemen, een beetje hoge zoem alsof hij op een metalen tafel lag en in de trilfunctie stond. Ik keek in de hal naar het dressoir aldaar, maar zag niks, en aan tafel zittend hoorde ik het weer, “Is het jouw mobieltje soms?”, vroeg ik dh, hij schudde zijn hoofd en lachte, ging verzitten en toen hoorde ik het weer, en het kwam van zijn kant. “Jij bent het wél, of is het jouw stoel, waar is dat geluidje van?”, vroeg ik, en toen hoorde ik het wéér. “Misschien zijn het kinderen die buiten op straat ergens mee spelen”, dacht ik hardop, en liep naar de voordeur, en daar zag ik toch een rare vogel. Een pauw! Midden in een woonwijk.

Hij maakte weer dat geluid en keek steeds naar het raam, hij/zij zag zichzelf in de weerspiegeling, agossie. Ik wist trouwens niet dat een pauw ook zo kan klinken, ik weet niet beter dan dat ze een hard en uitgerekt miauwend geluid maken. Ik liep achterom, opende de poort en liep toen door de voortuin om achter de pauw te komen, ik loodste hem richting de poort en wilde het beestje in de zijtuin krijgen, denkend dat hij daar veiliger zou zijn dan vlak bij de rotonde, maar de katten hadden me horen lopen en kwam naar me toe. En toen stond de pauw oog in oog met Zopje die op het gras net achter de poort naar hem staarde met ogen zo groot als schoteltjes. Jon kwam van opzij aanlopen, en Arya huppelde achter mij aan, en de pauw zag toen vier gekke vogels en peerde hem. Hij nam roepend als een vette gans een reuzesprong over mij en de poort heen (waarop ik een gil gaf) en toen vloog de pauw weg, het zag er heel bizar uit. De katten hadden alledrie een hele dikke staart, de haren op hun rug stonden rechtop en ze keken geschrokken naar de wegvliegende pauw.  Pfew, dat is goed afgelopen voor ons, de pauw vloog richting de beek,  bij navraag op de wijkapp bleek de pauw van de kinderboerderij af te komen, hemelsbreed zo’n 2 km bij ons vandaan. Het is te hopen dat hij veilig thuis komt en niet te laag overvliegt; ik heb wel eens een mus tegen mijn autoruit gekregen en dat was al een harde tik, laat staan dat je er een een pauw tegenaan krijgt ?

En, hebben jullie Loki kunnen vinden op deze foto?

Kijk nog maar goed rechts van de brievenbus

De bewoners vragen zich vast af waarom de graspol bovenop zo plat ligt ?
Gistermorgen moest Jon zich om 8 uur al melden bij de dierenarts, nuchter en wel, en toen hij mij om kwart voor 8 de woonkamer binnen zag komen en de reismand op tafel zette, sprong hij op tafel en nam hij plaats in de mand. Dat ik het deurtje dicht deed deerde hem niet, hij lag rustig en keek naar buiten, dit had ik niet verwacht. Vorige week strubbelde hij ook niet tegen, maar ik dacht dat hij nu nattigheid zou voelen en er geen zin in zou hebben. In de auto gaf hij ook geen kik, en toen ik bij de stoplichten de kans kreeg, keek ik snel in de kooi, hij leek te slapen! Ook bij de dierenarts bleef hij rustig zitten, ze namen hem mee naar achteren en ik zou gebeld worden als hij opgehaald mocht worden.

Om de tijd te doden bracht ik de 12 zakken tuingrond naar de vuilstortplaats, en bekeek twee afleveringen van “The Good Fight”, de spin off van “The Good Wife”, wat is dit een geweldige advocatenserie, heel verslavend!

Na de lunch kreeg ik een telefoontje dat ik Jon kon ophalen, ze hadden biopten genomen van zijn lip, de tongbasis en de plekjes op zijn gehemelte ? Hij was behoorlijk groggy maar gaf wederom geen kik op weg naar huis. Hij sliep zijn roes uit vlak bij de schuifpui

Naar mate hij zich beter begon te voelen liet hij zich meer horen, hij had duidelijk honger en wilde naar buiten, maar dat mocht nog niet.

Eten kwam pas in de avond, en naar buiten mocht pas de volgende dag. Joelend en krabbend aan de schuifpui liet hij ons weten dat hij eruit wilde, Arya vond hem maar een aansteller, ze taande niet naar buitengaan zolang ik binnen bleef, en Zopje gaf hem een tik en joeg hem weg bij de schuifpui, waarop ik Zopje snel naar buiten liet terwijl ik Jon vasthield.

Pas tegen middernacht werd hij rustig, oh heerlijke stilte. links ligt Jon, rechts Loki en er onder Arya

Over een kleine week horen we de uitslag van de biopten en weten we of het echt FEGC is, en dan kan het ventje aan de medicijnen. En na een paar weken kan hij pas zijn jaarlijkse inenting, ontwormingskuur en vlooiendruppel krijgen, want daarvoor was zijn weerstand nu veel te laag.

Ondanks de regen en harde wind van vanmorgenvroeg wilde hij toch naar buiten, en Arya volgde hem op de voet, lekker samen tikkertje spelen en kikkers tellen. 

Ik moest de stad in, eerst naar de kapper en daarna nog lange broeken kopen, want van broeken maken komt het er maar niet van, en je kan me bijna uittekenen in die beige broeken die als een pyamabroek zo lekker zitten (ik kocht er een week na aanschaf gelijk nog twee van) maar waarbij op de knieën een beetje groenige en grauwe waas hangt van het tuinieren, en zelfs met de 60 graden was en met allemaal inweek- en bleekmiddelen erbij kwam het niet meer goed, sterker nog, de rek was er uit gegaan door die hete was. ?

Bij Ulla Popken paste ik verschillende modellen en maten, en eindigde met twee verschillende kleur en model broeken, ik wilde ze eigenlijk een maatje groter hebben, maar de verkoopster raadde het mij af. Deze broeken gingen tijdens het dragen vanzelf wat losser zitten, en als ik nou een grotere maat zou nemen, dan zou de broek aan het eind van de dag van mijn gat afzakken. Nou, dat moeten we niet hebben he, dus even dapper zijn.

Ik heb er nou eentje aan. ? Als ik rechtop sta, staat hij heel netjes, en ook als ik loop ziet het er keurig uit, maar o wee als ik ga zitten, dan heb ik opeens drie paar borsten! Twee boven en een onder mijn broeksband ?. Ik kan er zo mee op de kermis gaan staan, uh, zitten. ? Hopelijk rekt hij snel wat uit, want dit gaat hem niet worden.
Katten hebben het wat dat betreft makkelijk, die hoeven helemaal geen kleren te dragen, hun vachtje past altijd, wat een lekker onbezorgd leventje hebben ze.