Op weg naar de pedicure zag ik gistermorgen op de boordcomputer van de auto dat de druk in de rechter voorband 1.6 was ipv 2.5, oei, snel eerst langs de pomp rijden om er lucht in te blazen. Met zwarte vingers stapte ik weer in, gelukkig had ik schoonmaakdoekjes in de auto liggen, en reed even later het parkeerterrein op achter de straat van de pedicure. Hun nieuwbouwwijk kreeg eindelijk na twee jaar de definitieve bestrating, en weg zouden alle kuilen zijn, maar voor nu moest ik door een opengegraven zandweg lopen die vol lag met keien, mannen leunend op scheppen en een stilstaande en voor mij onhandig in de weg staande shovel.
De pedicure klaagde dat ze al vier klanten had moeten afbellen, allen te slecht ter been om het stuk te voet af te leggen, ze hoopte dat de mannen die vanaf de andere kant van de (hoefijzervormige) straat af werkten vandaag tot voorbij haar oprit zouden komen en dan ook de weg zouden openen, zodat haar klanten weer op de oprit konden parkeren. Heerlijk als dit je ergste zorgen zijn. We hadden het over oma-schap, ook zij verwachten hun eerste kleinkind na de zomer, eind september, en ook zij gaat er 1x per week oppassen, we hebben er nu al zin in. đ
Na de lunch belde ik met de garage, ik mocht gelijk langskomen voor de band, en misschien dat de kleine beurt ook gedaan kon worden. Met mijn tas vol haakwerk reed ik naar Breda, en een half uur later had ik me met lekkere koffie en een halve Luikse wafel in hun wachtruimte geĂŻnstalleerd. Helaas was er geen tijd om de kleine beurt te doen, hiervoor moest een aparte afspraak gemaakt worden, uiteraard vergat ik dit te doen.
In de wachtruimte zat een jonge vrouw zo sjacherijnig te kijken nadat ik haar vriendelijk lachend had begroet, dat ik besloot verder niks te zeggen, minding my own business. Ik leer het nog wel.
Na drie kwartier haken was de auto klaar, het lek kwam van een grote schroef. Zelden hadden ze zoân grote schroef in een band gezien, zei de monteur lachend, en liet me een foto van de band zien, met de glimmende kop van de schroef geel omcirkeld.
Bij thuiskomst nam ik de tijd om even weer lekker in de tuin scharrelen, ik had eerder bij de winterbloeiende kamperfoelie gezien dat hij nieuwe grondscheuten had gemaakt, en daar wilde ik even beter naar kijken
Ik besloot ze los te steken, de struik zou anders te breed worden, het werd een grote die voorlopig in de pot staat tot ik weet waar hij moet komen,
en een kleinere stek
die er vandaag alweer wat kwieker bij staan. Ik heb ze na het maken van de fotoâs wel wat gesnoeid, maar ik zal de takken wel halveren, dan worden de struiken ook wat steviger vanaf de basis.
Bij de schutting bloeit deze beauty, Judaspenning, eindelijk zijn de zaden -twee jaar geleden hier gestrooid- opgekomen.
Toen ik de schep en snoeischaar terug in het schuurtje legde, hoorde ik bijen zoemen, en ja hoor, het was een drukte van jewelste bij het bijenhotel
Fijn hoor, met de perenboom volop in bloei en de pruim net klaar met bloeien hebben ze genoeg te eten, naast alle andere bloeiende planten in de tuin.
Zaterdag was vooral bijkomen, series bekeken
en boodschapjes gedaan, en een beetje aanrommelen in de tuin. En genoten van de heerlijk ruikende Viburnum
De tuin begint steeds meer tot leven te komen, de bramen en frambozen schieten de lucht in, ze staan stevig in de metalen spiralen
En zondag gingen we uit eten,
niks fancy hoor, maar we hebben gesmuld en genoten van er even uit zijn, even in de auto met zân tweeĂ«n zonder dat het ziekenhuis de bestemming was. En bij thuiskomst was het heerlijk ontspannen filmpje kijken, al hakend uiteraard
Maandag tegen de middag kreeg manlief een telefoontje van het bestralingscentrum, hij werd om twee uur verwacht voor een gesprek met de radiotherapeutisch-oncoloog. Ik belde snel het rioolbedrijf, de monteur zou tussen 12 en 2 komen, en ze wist niet om hoe laat het precies zou worden, want soms lopen werken uit; gelukkig was ik op tijd om de afspraak af te zeggen. Ook de pedicure kreeg een appje van mij om de afspraak van 4 uur af te zeggen, ze weet van de hoed en de rand en appte gelijk terug.
Om mijn zenuwen een beetje onder controle te krijgen haakte ik tot het tijd was om de deur uit te gaan. âGaat het?â
Jawel, ik schoot alleen een beetje in de stress omdat ik andere plannen had (net als mijn lief die veel werk had willen verzetten) en zag vele beren op het pad.
Gelukkig was het een goed gesprek, vele vragen en zorgen werden besproken, en zo waren de meeste beren alweer van het padje af.
Vooral afname van geheugen was een bijwerking waar we meer over wilde weten. De radiotherapeutisch-oncoloog was hier heel optimistisch over, wetend dat bij DH met een hoog IQ en tot heden ook intellectueel flink bezig is, de kans hierop veel kleiner is dan bij iemand met een IQ onder de 100 die op zijn lauweren rustend weinig grijze cellen hard laat werken. Hoofdpijn, misselijkheid en concentratieproblemen kunnen wel optreden tijdens en enkele weken na de bestralingen, maar zijn van voorbijgaande aard.
Tien bestralingen van het hoofd, en 3 of 5 bestralingen van de kleine tumor in de long die eerder niet was bestraald, halverwege volgende week te beginnen. Na het gesprek kregen we van een radiotherapeutisch laborant voorlichting over het bestralingstraject, hoe het maken van een hoofdmasker in zân werk ging en hoe lang alles gaat duren.
Ik bleef in de wachtruimte achter toen DH mee moest om CT-scan te laten maken van hoofd en thorax, daarna werd het masker gemaakt en na even nog wachten konden we naar huis. Ik was al die tijd bezig met een puzzel van van Haasteren, een feestzaal met dansende mensen, en was al een heel eind gekomen met de randstukjes toen manlief klaar was en we naar huis konden, even nog wat post wegbrengen en tegen half 5 parkeerde ik de auto op de oprit. Het voelde of we een eeuwigheid weg waren geweest.
Bij thuiskomst de wasmachine snel aangezet, aan de koffie gezeten, lekker gekookt en ook lekker gegeten, en uiteraard weer gehaakt, want ik wilde zo snel mogelijk met de border beginnen, wat ook gebeurde vlak voor het slapen gaan. Oh dat gaat me beter af dan ik had gedacht, mooi het hoekje om dankzij de heldere uitleg van Attic24
Heel fijn wetend wanneer het circus weer begint, even een week echt rust aan het hoofd. Misschien heb ik nu ook rust om Frida af te maken, want dat is er niet meer van gekomen.
Vanmorgen vroeg ging ik op weg naar de wc bijna op Puk staan die op het warmste plekje op de overloop lag, het was nog donker en ik had geen licht aangedaan; ik ontweek Puk maar net, en hij bleef tot mijn verbazing gewoon liggen! Manlief had vannacht hetzelfde meegemaakt, die Puk.
Als ik na douchen en zulks beneden loop, houden twee paar oogjes mij in de gaten, wachtend tot ik het vee uit de garage vrijlaat. Sinds de grote schrik enkele weken geleden durft Puk nog steeds niet om âs avonds laat met de oudjes mee de garage in te lopen.
De voerton moest bijgevuld worden, âgeen probleem, dan eten we wel zoâ, zullen ze gedacht hebben. Net als water uit een vuile bak buiten veel beter smaakt dan het verse uit de water kom binnen aten ze er hier met dezelfde gretigheid van.
En dan zit ik aan mijn (All Brans flakes) ontbijt en gelijk het ochtend tv kijkend, zitten deze ukkies te popelen van ongeduld, want oooh die havermelk is niet te versmaden. Fay springt sinds een dag of twee bij mij op schoot als ik zit te ontbijten, want het duurt haar veel te lang. En als ik dan stop met eten om haar te aaien blijft ze gewoon zitten. Sterker nog, ze biedt haar andere wangetje aan als haar ene wang voldoende is gemasseerd. Maar helaas staat ze het aaien alleen toe als er iets te eten bij komt kijken, voor wat hoort wat. Puk kijkt vol bewondering toe hoe moedig zijn zusje is maar durft het nog niet aan, ik kan hem tijdens het snoepen een aai over zijn rug geven, en dan schiet hij onder tafel weg. Wel is hij dan een paar tellen later weer terug om iets te eten.
Daar Jon hier ook gek op is moet ik het restje in mijn kom verdelen, ik weet het, ik verwen ze gruwelijk en zie het ze maar eens af te leren.
Als we even later de deur uit moeten voor de bestraling moeten de deuren naar de woonkamer dicht, Jon en Sherlock zijn dan al naar buiten en de kleintjes lopen al naar de trap het moment dat ik mijn schoenen aantrek, slimme beestjes.
Na de bestraling weer thuis rent Sherlock zonder voeten te vegen via de schuifpui naar binnen, hĂš nee, ik had net gedweild đ«
Nog geen twee uur later moeten we weer naar het ziekenhuis, de longarts heeft de labuitslagen bekeken en vindt het beter om de chemo een weekje uit te stellen. Bij dit behandelingstraject komt het vaker voor dat ze de patiĂ«nt tussen de chemoâs door iets meer tijd moeten geven om bij te komen, de bestraling vergt veel energie van het lichaam. We zijn er nu even niet rouwig om, afgelopen week kreeg manlief steeds meer energie, en hij had zich niet bepaald verheugd op de afmattende ziekmakende chemoâs deze week. Even een weekje extra goede energie om bij te komen. Ook heel fijn is dat we na morgen niet meer voor dag en dauw op moeten voor de bestralingen, zalig!
En met dit goede nieuws breekt het zonnetje door, Sherlock er uit, Jon er in
Puk komt even buurten,
Hij durft elke dag iets meer, zo lief zoals hij in zijn eentje speelt
Vanmorgen moest mijn DH weer aan de chemo, hij kwam na afloop akelig bleek naar buiten, blij de frisse buitenlucht op te kunnen snuiven. Na een kopje koffie en een glas eiwitdrank dook hij gelijk in bed om drie uur te slapen. Hij had wat last van misselijkheid, maar gelukkig zakte het na medicatie. Geen zin in maaltijden, wel wat zoete trek begin van de avond, en aangezien ik weer over de boodschappen ga en uit zelfbescherming geen snoepgoed in huis heb, haalde ik vlak voor winkelsluiting zoân party zak met mini mars en zulks. En ja, dan worden mijn knietjes slap en kan ik de M&Mâs met pindaâs niet laten liggen, met een beetje geluk helpt DH mij ook hiermee met opeten.
Maandag kocht ik op de markt zachte wol, DH had âs nachts last gehad van een koud achterhoofd, en dus besloot ik een muts voor hem te breien. Toen ik bij de wolkraam vroeg om fijne wol om een chemomuts te breien, adviseerde ze me deze, een hele zachte lichte niet kriebelende wol. Het is als een lint zoals bijeen schoenveter, grappig, nog nooit eerder gezien.
Gisteren kreeg ik hem af
maar helaas, net iets te kort, het mocht wel wat dieper in de nek vallen. Omdat ik het kruintje breien het kutst vond om te doen, besloot ik steken net boven de boord op te nemen,
draad losmaken en weer door, zoals in deze video goed wordt uitgelegd, ik ben een fan van de website van Drops Design, zoveel uitleg, tips en tricks.
Op de achtergrond zie je Jon en Puk de vermoorde onschuld spelen. Natuurlijk weten we niet wie van vier in de twee Ikea stoelen en bankstel hebben geplast, ja, dus niet alleen de gele stoel.
Toen ik maandag in mijn stoel zat rook ik ook zoân verdacht kruidig luchtje, en eerst dacht ik dat het gewoon in mijn neus zat van toen ik zondagmiddag aan de gele stoel rook, maar toen zag ik Jon de bank besnuffelen en zijn kopje naar mij draaiend met half open bek naar me kijken. Oh nee. Dus snuffelde ik de bank af en ja hoor, aan de kant van de schuifpui precies in de plooi waar de rugleuning als een enorme hangborst over de zitting hing. En helaas ook dus in de groene stoel in een hoek, ik kon wel janken. Wat zeg ik, ik jankte. Dit kon ik er echt niet bijhebben. Gelijk op de website van Ikea een soortgelijke bank gekocht als die we hadden, zaterdag wordt hij geleverd. En bij een textielzaak waterdichte moltons gekocht. De nieuwe bank heeft een aparte hoes, en dus ga ik de moltons hieronder over de bank leggen, want om nou elke keer een nieuw bankstel te kopen, daar beginnen we niet aan. Ik hoop dat het geplas komt van stress en angst, en dat dit nu weer voorbij is. De kattenbak in de kamer achter het scherm wordt gebruikt door de kleintjes, ik denk dat dit ook scheelt.
Ik haalde bij AH de spray van HG, en spoot deze bijna leeg in de bank, want om tot zaterdag in de stank te zitten vond ik niet fijn en ook de groene stoel kreeg een lading. Helaas rook ik het dinsdag toen het droog was nog steeds, ik kreeg hoofdpijn van de geur van de spray. Om de kamer goed te luchten zette ik âs morgens de schuifpui open, om hem gelijk weer dicht te doen, een zurige lucht van de agrarische sector hing in onze wijk.
De gele stoel stond al buiten, en ik wilde de groene stoel er ook bij zetten, toen ik gisteren van Jeanette de tip kreeg van een middel dat ook door professionals wordt gebruikt, en deze hadden ze bij de Boerenbond, zo zag ik toen ik er toch moest zijn voor kattenbakkorrels
Ik zette de groene stoel buiten en doordrenkte de zitting en de zij- en onderkant van de leuning, de fles ging schoon op.
De vloeistof trok goed door
Ik sprayde de bank ook in, zodat het wat fijner ging ruiken, ik maakte me geen illusies dat het weg zou blijven. Tegen de avond zette ik de stoel weer binnen, zo ver mogelijk van onze zithoek vandaan, ook al rook de vloeistof lekker.
Toen manlief aan de chemo hing besloot ik de bank uit elkaar te halen en naar de vuilstort te brengen; het uit elkaar halen was snel gedaan en bij de vuilstort had ik net een deel in de container gekiept toen een jonge kerel mij met het andere deel hielp. De zijkanten van de bank pasten niet in de auto, dus die breng ik morgen weg, samen met de gele stoel die ik vanmiddag nog demonteerde.
Toen DH lekker boven in bed lag ging ik aan de slag met Derwent Inktense potloden
Gaat lekker
Ik had tevoren even gekeken bij de andere blokken om de kleuren een beetje te kiezen, er moet toch iets van balans zitten in de quilt, de poes komt rechts boven
Het blok in het midden hoort er niet bij, dit is van de kerstquiltalong van Helen Godden
En zo zitten we er nu bij, de tuinstoelen zitten heerlijk vinden Jon en ik, en mijn lief mag lekker in de relaxfauteuil zitten, uiteraard.
Ik zal morgen de kerstquilt weer opbergen en iets anders hier ophangen. Nog geen idee welke, decisions decisions. En voor de groene stoel haal ik nog een fles van dat goedje, want de geur is op een minuscule plek na al weg đ
Mijn lief heeft geen uitzaaiingen in de hersenen, vertelde de longarts vanmorgen vroeg gelijk bij binnenkomst. Oh dat was zoân enorme opluchting, de tranen prikten achter onze ogen van de ingehouden zenuwen, poeh. We zaten namelijk de hele tijd aan zijn zus te denken die dit wel had en binnen een paar weken na de diagnose al was overleden.
De longtumor (links een grote en rechts een kleintje) zijn van het kleincellige soort, is wel de agressieve vorm maar reageert goed op chemo (ws 4 Ă 5 kuren) en 30 bestralingen, waarmee as woensdag al wordt gestart. Steeds een kuur van drie dagen achter elkaar, (gelukkig geen hele dagen), en daarnaast twee keer per dag iedere dag bestraling tot de strippenkaart van 30 vol is. Dat is niet niks, maar we zijn heel dankbaar dat we op slechts 5 minuten rijden van het ziekenhuis wonen waar alle behandelingen plaats vinden; Roosendaal heeft een speciaal oncologie centrum. (Klik hier voor virtuele toer).
We kregen de dagbehandelingsruimte te zien waar de chemoâs worden gegeven, wat een verschil met 16 jaar geleden, toen lag ik op een afdeling op tweepersoonskamer in bed.
De ruimte oogt heel prettig, licht en met uitzicht op een tuin, ook niet onbelangrijk. De eerste dag mag ik erbij blijven, daarna niet meer, maar dat geeft niet, mijn lief kennende slaapt hij al zodra het infuus geprikt is.
We hebben nu nog vier dagen van relatieve rust, dh kan nog wat zakelijke dingen doen; hij kan zich goed concentreren op werk en vindt het ook fijn om te doen. Hij heeft gelukkig iemand die in kan springen als het niet gaat, dat neemt veel spanning weg.
Om dezelfde reden heb ik gisteren heb ik de blauwe snuifdoos verkocht. Ik wilde dit gedaan hebben voor de kerst, ook omdat er begin januari een APK aan zat te komen met een vervanging van een distributieriem en waterpomp. Plus het is een beetje onzinnig om twee autoâs op de oprit te hebben staan, als we het met eentje goed afkunnen.
Nog een keer door de wasstraat om glimmend van eigenaar te wisselen, ik heb hem gewoon aan de dealer verkocht, geen gedoe van kopers aan de deur en gezeik achteraf. Ik bedacht de avond tevoren dat ik dit wilde doen, belde gisteren de dealer, kon gelijk komen, en binnen een uur was de verkoop rond, ik moest alleen naar huis om de papieren te halen en de auto leeg te maken, en samen met DH reden we in twee autoâs gelijk weer terug naar de dealer.
Jammer dat hij weg is, want het was een pittig karretje, starte altijd (mits de accu niet was leeggetrokken door uren naar de radio te hebben geluisterd), paste in het kleinste parkkeerplaatsje, en reed heel erg zuinig. Maar overbodig, en nu heeft iemand anders voor een leuke prijs een betrouwbare auto.
Echt kerstkleuren hĂš, dat blauw, groen, rood en wit, en het gele lijkt goud.
Na het afleveren van de auto met bijhorende papieren merkte ik -toen we bijna de snelweg op waren- dat ik de autosleutels nog in mijn zak had đŹ. De verkoper/koper lachte schaapachtig toen ik ze op zijn bureau legde, stom dat hij het was vergeten te checken, vond hij ook.
De oprit voor ons huis is een stuk leger, voor het eerst in 26 jaar dat er nu maar 1 auto op staat.
En nogmaals bedankt voor de lieve kaartjes, attenties en wensen van (quilt)vriendinnen waaronder ook ervaringsdeskundigen đ
