Categoriearchief: Perikelen

Hallo

De verdovingsspuit in mijn gehemelte en het trekken van mijn kies afgelopen maandag was op zijn zachtst gezegd geen pretje, de tandarts nam zijn tijd met het heen en weer wiebelen en loswrikken, het moest voorzichtig gebeuren omdat de wortel gespleten was, en na wat gekraak en gezucht kwam hij er in zijn geheel uit. Op het dienblaadje lag de bloederig wortel met kroon, ik mocht hem meenemen als ik dat zou willen, en dat wilde ik niet. Het zwarte wortelpuntje heeft de kaakchirurg gedaan toen ik jaren geleden bij hem was voor een zenuw behandeling.

Maandag kwam er niks uit mijn handen, dinsdag besloot ik mijn naaikamer een beetje op te ruimen, ik wilde aan een nieuw projectje begonnen, the cat lady, een patroon van Amy Bradley die de oplettende bloglezer vast al zag hangen boven de snijtafel in mijn naaikamer. Maar eerst moest ik mijn bureau opruimen. Sherlock kwam helpen, maar besloot in plaats daarvan de straat in de gaten te houden

De overburen hadden hun voortuin al gedeeltelijk in Halloweenstemming gebracht, al die witte plukken in de struiken waren intrigerend

De pers kon weer op de snijtafel, en de stekkerdoos zette ik vast tegen de zijkant van de snijtafel, ideaal!

Ik reed nog snel de stad in om bij feestwinkel Sep ook van dat spinrag te kopen, gooide het samen met wat lichtjes in de laaghangende takken van de Japanse kers en langs ons pad naar de voordeur in struiken, en vond het goed zo.

Bij de overburen gingen ze helemaal los met een grote vuurkorf, mistmachine, metershoge door blazend lucht omhoog gehouden spook, en over de lantaarnpaal naast hun huis werd een jute zak gebonden. Om half zeven galmden enge geluiden door de wijk afkomstig van de speakers van het huis op de hoek schuin tegenover ons, ook zij hadden het groots aangepakt net als andere jaren met een toverketel en lachende heks, zwevende spoken, spinnenwebben en dikke spinnen.

Vier mannen -vrienden van de overburen- liepen in zwarte gewaden met zware schoenen en licht maskers op heel langzaam heen en weer te ijsberen voor de deur, en sleepten continue (als in twee en een half uur lang!) metalen staven achter zich over de bestrating wat voor een dreigend geluid zorgden. Doodeng. Hier een heel kort filmpje.

Er kwamen ouders met huilende peutertjes op de armen of aan hun benen hangend bij ons aan de deur, zo bang waren ze van de enge mannen. Waarom deden die kerels dit niet vanaf half acht, als de kleutertjes weer naar huis waren. Als troost liet ik de kleintje kinderen twee dingen pakken, ze konden kiezen uit schatkistjes met zachte snoepjes, zakjes pombeertjes, allerlei verschillende soorten minireepjes, zakjes Skittles, lollies en mini rolletjes snoep. Wat een feest.
Ons snoep was op een handje na op toen ik het licht uitdeed, het begon flink te regenen en de straat was leeg, het was net half acht en het was mooi geweest; ik was met mijn zeurende kaak en opkomende hoofdpijn toe aan rust.

Toch werd er even later weer op de deur geklopt en aangebeld, ik hoorde kleine kinderstemmetjes en deed open; twee kleine ventjes van amper zes jaar oud: “we waren pas heel laat klaar met eten”, vroegen om “tik or teet”, ze mochten twee snoepjes uitkiezen en renden blij naar hun moeder die op straat stond te wachten onder een paraplu, ze zei wat en de kleintjes riepen achterom kijkend “dankjewel”.

Deur dicht en nu rust?
Nog geen kwartier later stond een grote groep opgeschoten pubers voor de deur, ik gok een man of tien, en te horen aan gelach en geroep kwam er nog zo’n groep aanlopen. “Trick or treat” riepen ze in koor. “Sorry jongens, het snoep is allemaal op,” zei ik en ze dropen af, “jammer, kan gebeuren, volgend jaar beter”, zei een meisje, en andere gasten riepen naar de groep verderop in de straat dat er hier niks meer te halen viel. Het was ondertussen al negen uur en bij de overburen ging ook het licht uit en ruimden de mannen hun metalen staven op, eindelijk rust. Toen het om half tien droog was haalde ik snel de versiersels van de bomen en struiken, zo, alsof er niets was gebeurd.

Wat een nacht

We lagen woensdagnacht in diepe rust toen het geluid van de voordeurbel door het huis galmde, WTF!? Het was donker buiten en ik liep naar de badkamer om mijn ochtendjas aan te trekken, het lusje waarmee hij aan het haakje zat was gedraaid en het duurde even eer ik met mijn slaperig hoofd hem eraf had gehaald, ondertussen me afvragend wie er in vredesnaam midden in de nacht rond drie uur aanbelt? Manlief stond ook al bij de trap, maar bleef boven staan als mentale en evt verbale steun terwijl ik op blote voeten dapper de trap afliep.
Het buitenlicht bij de voordeur stond aan en ik zag de krantenbezorger (een 60+er) staan, een grote stapel kranten op de mat bij onze brievenbus en zijn fiets stond op zijn kop.

“Sorry dat ik zo laat nog aanbel, maar heeft u misschien een fietspomp die ik mag gebruiken. Mijn band loopt leeg, het komt nooit uit maar nu is het wel heel erg rot, net nu ik aan mijn ronde begint.”
Ik beaamde dat het heel erg rot was, (en niet alleen voor hem) en liep de garage in. Jon gaf me in het voorbijgaan een kopje en vloog naar de keuken, eten! Sherlock en Fay zaten roerloos op het kussen bij de werkbank met grote ogen geschrokken naar me te kijken. Ik pakte de fietspomp, trok in het meenemen een tas mee waar handschoenen en mutsen zaten (ja ook verleden tijd, want ze lagen nu allemaal over de vloer verspreid) , en deed de garagedeur weer dicht. Dankbaar nam de krantenbezorger de pomp aan, wenste me welterusten en ik liep weer naar boven. Ik dacht er nog even aan om een fiets van ons te leen aan te bieden zodat hij zijn rondje af kon maken, maar DH vond dit absurd, en al mopperend om onze gestoorde nachtrust doken we er weer in.

Omdat de voordeur open stond toen ik naar de garage liep, dacht ik dat Jon wel buiten zou zijn, maar nee, hij liep boven alle kamers af en kwam toen buurten bij ons. Met het geluid van een fietspomp, sigarettenlucht van de krantenbezorger dat via ons raam naar binnen kwam, en een trippelende miauwende Jon werd ik met de minuut ~~meer opgefokt~~ onrustiger, en besloot het slaapkamerraam waar geen hor voor zit open te zetten, zodat Jon er uit en in kon naar believen. De fietspomp werd stil en Jon sprong naar buiten en ik moet zijn ingedommeld, want ik werd wakker van het geluid van een fietspomp, alweer!? En het bleef maar duren, verdorie.

Weer mijn ochtendjas aan en naar beneden, “Ik zal even mijn fiets voor zetten zodat u die kunt gebruiken, want dit is toch geen doen,” zei ik tegen de man die naast zijn op de kop staande fiets stond. Ik wachtte zijn antwoord niet af maar liep de garage in en deed de klep open, Fay en Sherlock schoten achter elkaar naar buiten. Ik had gelukkig wel het benul om de voordeursleutel van de fietssleutel af te halen, en liep toen op blote voeten met de fiets naar de voordeur. Onderweg stapte ik op iets slijmerigs, een slak 🤢 Gelukkig met mijn hiel en niet met mijn voorvoet, want een geperste slak tussen de tenen omhoog voelen floepen is geen fijn gevoel. Vraag me niet hoe ik dit weet.

De krantenbezorger was net bezig zijn kranten in de fietstassen te stoppen, zijn fiets stond dus niet meer op zijn kop wat wel praktisch is als je de fietstassen wilt vullen, en knikte naar me toen ik mijn fiets onder de overkapping neerzette uit het zicht vanaf de straat, want ja, ik kon hem niet op slot zetten. Ik had het fietssleuteltje uiteraard aan de man kunnen geven, maar dat deel van mijn hersenen stond nog in de slaapstand. “Ik zal zien hoe mijn band zich houdt, bedankt en nogmaals mijn excuses dat ik zo laat aanbelde.” Ik wenste hem een goede nacht, sloot de boel weer af en dook in bed, en heb hooguit nog twee uurtjes geslapen.

We hebben die nacht niks meer van de man vernomen, ik werd wakker toen de overbuurman naar werk ging, en zette de fiets binnen, blij dat hij er nog stond, en dook onder de douche. En toen pas viel het muntje waarom die fiets van de krantenbezorger steeds op zijn kop stond, hij had zijn band geplakt. Ik vond het al zo raar, als je een band wil oppompen zet je de fiets toch niet op de kop. Goeiemorgen Shirley 🙄 Hij zal het drinkschaaltje van de katten dat onder de waterkraan naast de voordeur staat misschien wel gebruikt hebben om het lek te detecteren.

Bij het ontbijt zaten we ons er nog over te verbazen, zoiets doe je toch niet, ‘s nachts aanbellen? Je jaagt de bewoners de stuipen op het lijf, toch? Je doet het als er brand is of zo, en dan bel je niet alleen maar zal je denk ik ook op de deur bonzen. Maar goed, het is wel fijn voor die man wetend dat als er nood is, hij bij ons kan aanbellen, we zullen hem niet wegsturen of boos worden. Maar hij moet dit niet te vaak doen.

Ik vroeg me af of er voortaan een fietspomp bij de voordeur moest staan, maar dat ging toch te ver. Die man moest daar zelf maar voor zorgen. Gelukkig werd er de volgende nacht niet meer aangebeld, pfew. De enige die dit jammer vonden waren de katten die hadden genoten van hun nachtelijke escapades, en een honger dat ze er van hadden gekregen, niet normaal.

De naaktslakken durven niet meer alleen op pad te gaan nu ze een familielid geplet hebben zien liggen. Als er eentje onder een pletter dreigt te komen, trekt de andere hem snel weg, wat een strak plan.

Uitslag

Jullie herkennen het vast wel, in het voorbijgaan even snel snel in de tuin iets doen, en dan weer verder gaan met wat je moest doen? Dit heb ik zo vaak, en ik heb me nooit bezig gehouden met de gevolgen als je bv wel snel een snoeischaar uit het schuurtje pakt, maar geen handschoenen aantrekt. Zoals begin juni toen ik bij zoon en schoondochter even plastic afval naar het schuurtje bracht en moest uitwijken voor de overhangende takken van de kiwi.

De snoeischaar was snel gevonden en de kiwi net zo snel gekortwiekt, een kleine moeite, maar met grote gevolgen. De uitslag die erna op mijn handen als kleine rode vlekjes ontstonden linkte ik niet naar de kiwi, juist omdat het ook op plekken zat die volgens mij niet logisch waren, zoals op mijn knokkels en zijkant van mijn pink. Dus toen ik twee weken later gaas rond de kiwi aanbracht, en nog meer takken vastpakte en snoeide, deed ik dit wederom zonder handschoenen aan, wat natuurlijk de boel niet beter maakte

De rode plekjes gaven in het begin geen klachten, manlief kreeg ze niet dus was het niet besmettelijk, maar naar mate ze groter werden en pijnlijk branderig waren bij aanraking, ben ik (halverwege juli) naar de huisarts gegaan.
nu volgen enkele foto’s die als verontrustend of onsmakelijk ervaren kunnen worden, wacht even met het nuttigen van voedsel of drank

Vooral op beide duimen en tussen li duim en wijsvinger was het pijnlijk, de rode plekken gloeiden en voelden dik en leerachtig aan.

De plekken op mijn vingers zijn dikke bobbels, ook op de knokkels

De huisarts schreef een Dermovate zalf voor waarmee ik elke avond mijn handen moest insmeren, en daarna katoenen handschoentjes aan omdat het als vaseline zo vet is. En overdag insmeren met een evenzo vettende Cetomacrogol zalf.

Twee weken later was er amper verbetering te zien en voelen, dus ging ik weer terug naar de huisarts. Ze maakte er met haar telefoon foto’s van en stuurde deze door naar de dermatoloog, want vanwege lange wachttijden zou een doorverwijzing zonder gerichte behandeling niet te doen zijn. Bij dermatologie zit een arts die zich alleen maar met telefonische consults bezighoudt, en de volgende dag had ze al een diagnose. Ik zal jullie de moeilijke naam besparen (deed ik dat ook maar met planten😏) temeer omdat die me nu niet te binnen wilt schieten.

Wacht, Phytodermatose, dat is het.
Het bleek duidelijk een reactie op de kiwi, harige planten worden voortaan met tuinhandschoenen aan aangepakt, lesje geleerd. De zalf moest twee keer per dag opgesmeerd worden, en nu -na vier dagen- zie ik gelukkig verbetering, al blijft het vooral aan mijn rechter hand helaas nog wel pijnlijk. Haken of naaien gaat nog niet, langdurig druk tussen duim en wijsvinger is niet fijn, zachtjes uitgedrukt; ik heb vorige week een bloes geknipt toen mijn handen minder vettig waren, en dat heb ik geweten.

Ik heb een paar dagen geleden wel al een stitchery op stof getekend, met doekjes onder mijn handen om geen vlekken te maken. Herken je het, Marte? Deze kreeg ik van jou een jaar of twee geleden, zo lief 😘 Hopelijk is deze voor Halloween klaar.

Wateroverlast

Vorige week zondag hadden we opeens weer een lekkage, het water druppelde vanaf het plat dak van de 1e verdieping via de kozijnen naar binnen bij de werkkamer van mijn lief en bij de keuken, ontdekten we zondagavond terwijl het flink waaide en regende. Ik vermoede een verstopte regenpijp net als vorig jaar, maar omdat het te donker was kon ik het niet goed zien, en vanwege de wind durfde ik niet het dak op. Gelukkig hadden we voldoende bakken in huis om het water op te vangen, drie vensterbanken stonden er vol mee

‘s Nachts ben ik er nog een keer uitgegaan om de bakken te checken, eentje zat al bijna helemaal vol.
De loodgieter zou in de loop van de dinsdag komen, zo verwachtte de baas die de telefoon opnam met op de achtergrond het harde geluid van een gevechtsfilm; het bedrijf had vakantie maar er waren twee mannen die het niet erg vonden om te werken omdat ze thuis bleven; hij zou ze gaan bellen.

We kregen maandag bezoek van Sophie, wat een heerlijke afleiding na een gebroken nacht, ze kirde en kraaide dat het een lieve lust was en speelde fijn in de box. Foto van de volgende dag, nog even en ze gaat tijgeren
e0ae5990-e87e-400f-94f9-a2135026bc55
Ze gingen niet lang na het avondeten weer naar huis, en toen klom ik op blote voeten op het dak via het raam van Evelien’s kamer, gewapend met een flexibele balein (net zoiets als van een opvouwbare tent). Het water stond niet hoog op het dak, een paar cm maar, maar als de afvoer verstopt zat zou het water bij de afvoer onder de dakbedekking door lopend voor lekkage kunnen zorgen.

Ik stak de balein in de afvoer, en tot mijn verbazing en opluchting voelde ik in de eerste bocht al een prop die wegschoot toen ik doorduwde en zag gelijk dat het water slurpend en snel de afvoer in verdween. Het druppelen bij de kozijnen hield in de loop van de nacht ook op, oooh de opluchting. Ik belde dinsdagochtend gelijk de loodgieter dat hij niet meer hoefde te komen, hij had gelukkig nog niemand kunnen bereiken. We hebben geen last meer gehad van binnenkomend water (snel afkloppen).

Manlief had vorige week weer een MRI scan van het hoofd en de uitslag kregen we de volgende dag: ze zagen geen nieuwe tumoren 🎉, wel was er iets meer bestralingsschade met oedeem te zien, maar dit is vooralsnog niet verontrustend. Oedeem is met medicatie te verhelpen. We hadden gehoopt dat de plek kleiner zou zijn geworden, dus waren wel een beetje teleurgesteld, maar dat er niets nieuws bij is gekomen is wel heel erg goed nieuws.

Op onze revalidatie fitness komt een bejaarde man mee met zijn vrouw die na een knie-operatie moet revalideren. Ze waren hier drie weken geleden voor het eerst, de man was mee naar binnen gekomen en merkte verzuchtend op dat het zo lekker koel was in de zaal. En dat klopte wel. Hij hield zijn vrouw nauwlettend in de gaten terwijl ze de oefeningen deed onder begeleiding van een fysiotherapeut, gaf geregeld commentaar, en ondertussen zat hij ook lachend te ouwehoeren tegen andere mensen in de zaal.

Hij leek en keek wel vriendelijk, maar na een paar minuten bleek het een nare betweterige man te zijn, en ik probeerde het gesprek met hem te beëindigen door op te merken dat begeleiders gewoon rustig in de gang buiten de zaal kunnen zitten, er staan overal stoelen. Nou, dat wilde hij niet, want het was zo’n deprimerende bedoeling daar, zei hij, wijzend naar de recreatiezaal tegenover de sportzaal. “Hoe bedoelt u?”
“Nou, dat daar in die zaal, dat zijn allemaal kankerpatienten,” en hij keek alsof hij de rillingen over zijn rug voelde lopen. Ik voelde het bloed uit mijn hoofd wegtrekken. “En wat denkt u dat hier in deze zaal rondloopt? Wij zijn ook allemaal mensen die kanker hebben of gehad hebben.” En toen stond hij met zijn mond vol tanden mij met grote ogen aan te kijken terwijl ik zonder wat te zeggen verder ging met mijn oefeningen. Hij vond het praten tegen ons opeens niet meer zo leuk 😂

De twee dinsdagen hierna was hij er nog steeds bij, maar hij heeft zijn mond niet meer opengedaan tegen niemand, behalve tegen zijn vrouw om commentaar te geven. Als ik haar therapeute was had ik hem verzocht buiten de zaal te wachten, maar wie weet heeft ze dit al gedaan en weigerde hij het, zo’n eigengereid kereltje lijkt het me wel. Brrr, nare man. Je wenst niemand kanker toe, maar hij vraagt er gewoon om. Oh wat zeg ik nu🫢

Hè bah

De flinke regenbuien van vorige week vulden de bijna lege regentonnen met vers water, ik kon mijn geluk niet op. Tot ik een paar dagen later de gieter vulde en het leek alsof ik pils stond te tappen, goudkleurig water met een dikke schuimkraag, “nou ja, dat zullen wel pollen zijn,” dacht ik en gaf de kuipplanten water. En toen ik gisteren weer water tapte was deze bruin en schuimend, en kwam er een putlucht vanaf, niet normaal! Ik heb ‘s avonds het water uit beide tonnen met een slang de tuin in laten lopen, de planten waren er blij mee

De resterende tien cm aan brak water heb ik er uit moeten kiepen (bijna over mijn sandalen 🤢) en toen beide regentonnen schoongespoten, waarna ik zelf ook rijp was voor een douche. Met 31°C hoor je je rustig te houden, nou ja, het was avond en 29°C. De lege tonnen kunnen nu goed luchten en drogen, de volgende bui wordt woensdag pas verwacht. 🤞

Wat ben ik blij met de 23°C van vandaag, even lekker bijkomen en de warmte weer uit het huis krijgen zodat het vannacht ook weer aangenaam is om in te slapen.
De tuin ziet er zo bizar uit, er is al weken niks aan gedaan

🫣 gelukkig zorgden de flinke buien voor wat meer groen in onze weide (je kan het geen grasveld meer noemen) en ik wilde het eigenlijk vandaag gaan maaien, maar ik wil geen bloed aan mijn handen hebben; de rupsen hebben hun hele familie over laten komen, ze zitten overal en ze hebben de smaak goed te pakken. Werkelijk elke geel bloeiend St.Jacobskruid in de weide als ook ernaast zit vol rupsen die zebrarupsen worden genoemd (met dank aan Anne Marieke en Truus uit Drenthe voor de info), de St.Jacobsvlindertjes zijn zwart met rood, en ik heb er hier al eentje over de weide zien vliegen, waarbij vooral het felrode me opviel.

Leuk weetje: de rupsen en vlinders zijn giftig door het eten van de giftige St.Jacobskruid, vandaar dat de vogels ze niet eten, ze weten wel beter, gewaarschuwd door de geel-zwarte kleur van de rups en later de knalrood-zwarte kleur van de vlinder. Ik hoop toch dat ze snel klaar zijn met eten en onder de grond verdwijnen om zich te kunnen verpoppen, want ik wil eigenlijk wel weer gaan maaien.

De oregano tussen de tegels groeiend bloeit al lekker, dezelfde in de bruine bak rechts van het potkacheltje heeft meer last van de droogte gehad en loopt wat achter, net als de verschillende soorten munt in de bak tegen het huis; ik ga zo lekker een takje afknippen voor in de thee. Helaas bleken de tomatenzaadjes te oud, er is niet een plantje opgekomen in de zwarte bak links van het potkacheltje. De Verbena stond er al in en mocht blijven staan van me.

Dit stukje gras kan ik wel al maaien, mocht ik dit willen.

Toch kon ik me goed inhouden en ben ik vanmiddag naar de naaikamer gegaan waar Jon de geïmproviseerde commode van het logeerpartijtje van Sophie had getest en goedgekeurd

en heb ik tien slabbetjes gemaakt, waarvan een paar voor mijn schoonzus, want ze vond de slabbetjes die ik voor hun kleinzoon had gemaakt zo fijn van formaat, lekker groot. George showt er eentje.

Gisteravond wilde manlief een stukje PortSalut pakken en zag nog voor het openen dat deze al vier dagen over tijd was, terwijl ik het net die middag had gekocht, dus ging ik er vanmiddag mee terug naar de supermarkt. Bij de service balie deed de medewerkster er niet moeilijk over toen ze de schimmel op de korst zag in combinatie met de datum van aankoop op de bon (waar een pastasaus vlek op zat, want ik had de kassabon uit de afvalbak moeten vissen) en de houdbaarheidsdatum op de verpakking. Ik kreeg een nieuw stuk en liep de winkel uit.

Er renden kleine jongens rond die al joelend met de winkelwagens klooiden, een hele trein wagentjes stond nu in het midden van de doorgang vlak voor de uitgang van het winkelcentrum. Te zwaar om even snel in m’n uppie te verplaatsen, dus liep ik de winkel weer in om een medewerkster die net langs liep met een mand vol scanapparaten te waarschuwen. Toen ik weer richting de uitgang langs de karretjes liep, zag ik een keutel maatje bitterbal vlak voor me op de grond liggen, getverderrie. En daarnaast lag er nog een, en nog een, en verdorie een heel spoor van drollen tot aan de uitgang 😳

Ik keek rond of ik iets zag om deze drollen opzij te kunnen duwen, een takje of zo, toen ik een flexibele elektrabuis uit de afvalbak naast de uitgang zag steken. Ik voelde me net een hockeymeisje maar dan met een maxi jurk aan, zo geconcentreerd elke drol met een tik in de hoek naast de uitgang van het winkelcentrum -een meter of 8 verwijderd van de ingang van de supermarkt- zwiepend, zodat niemand er op kon stappen, mits ze uit die hoek wegbleven. Soms staan mensen daar hun kassabon te checken op fouten, maar dit zijn zulke oplettende klanten dat ze toch ook wel kijken waar ze hun voeten neerzetten? Ik vond het al heel knap van me dat er geen drol tegen de winkelruit aan was gekomen, zou de keutel dan zijn blijven plakken?

Een paar voorbijgangers keken geïntrigeerd naar wat ik aan het doen was, en toen ze zagen wat ik steeds wegtikte, kreeg ik van een snel doorlopende man een duim omhoog. “Je zou die shit maar de winkel in lopen,” zei de een, “of in je auto, wat smerig”, sprak een vrouw die het voor zich zag en heel vies keek. Toen ik de elektrabuis weer in de afvalbak duwde zag ik dat de winkelmedewerkster ook niet bepaald vrolijk keek toen ze naar de karretjes liep en zag wat er vlak naast in de hoek lag. Ach, tegen de tijd dat ze voor sluitingstijd gaan opruimen zijn ze al opgedroogd en geven ze niet meer af, zolang je er maar niet in knijpt. Net als een bitterbal, knapperig aan de buitenkant en zacht van binnen, mmmm.