Niet afhaken als je niks aan Pokemon vind, dit is slechts een inleiding.
Zaterdag was er van Pokemon een speciale event, van tien tot zes kwamen elke twee uur nieuwe opdrachten en andere soort Pokemon in beeld, plus nieuwe raidbosses, en als je een ticket had gekocht kreeg je nog meer bonussen en andere Pokemon te zien. (Ik hoor mensen denken: “Boeie”) En ja, ondanks alle drukte in mijn hoofd besloot ik toch te gaan spelen, en parkeerde mijn auto in het centrum van de stad vlak naast een parkje met veel Pokestops. Ik bofte, want ik stond achteruit ingeparkeerd op een plekje in de schaduw van een boom op het parkeerpleintje aan de achterkant van de kroegen en restaurantjes. Met vier pokestops binnen bereik vanuit de auto besloot ik het eerste kwartier zo lekker te blijven zitten om de eerste opdrachten te kunnen doen.

Naast mij was een weg die rond de parkeerplaatsen van het middenterrein liep, en pal naast deze weg -zo’n vier meter van mij vandaan- stonden een paar ondergrondse containers met daarnaast een parkeerautomaat met daarnaast weer allemaal parkeervakken. Ik kan het beter even tekenen 🤣 Wacht, even een plaatje knippen en plakken en hopla. Het rood omrande kruisje ben ik in de auto, groen omrand zijn de containers, en geel, tja, lees maar verder

Het was een komen en gaan van auto’s die een plekje zochten en af en toe mensen die langs liepen op weg naar de binnenstad.

Er kwam een auto aanscheuren die nogal abrupt stopte in een parkeervak voor invaliden, schuin achter mij, geel aangegeven op het plaatje hierboven. Ik heb niks tegen invaliden die met het inparkeren abrupt stoppen, kan te maken hebben met de soepelheid waarmee de rem wordt ingedrukt, kan te maken hebben met de handicap. Maar dan stappen er twee mensen van tegen de zestig uit, mankeren zo te zien niks aan hun benen of armen, want de vrouw geheel in het wit gekleed met een ordinair diep decolleté (zo zag ik later) sleept met een zak afval, terwijl de man een doos vol glaswerk in zijn armen heeft. Ze lopen normaal naar de containers, praten normaal tegen mekaar voor zover je het platte Roosendaals normaal kan noemen, hun IQ zakt een tiental punten als ze hun mond open trekken, zou dit hun handicap zijn?

De man is niet bepaald lelijk, ziet er fris gekleed uit, gewoon netjes en vlot, alles matcht keurig met elkaar en zelfs zijn donkerblonde haren zijn keurig gekamt, beetje jammer van de scheiding in het midden, je moet er van houden. Tien punten aftrek voor het haar.
Hij laat een voor een de wijnflessen in de container vallen, en houdt als laatste een grote karaf over, zo een waar volgens mij plantjes in hebben gezeten, met rustiek touw rond de bodem en wel twee keer zo groot als de opening van de glasbak.

Geamuseerd kijk ik met een schuin oog hoe hij toch probeert de karaf met de bodem als eerste in het gat te steken. Nee, dat gaat niet, dat had ik hem ook wel kunnen vertellen. Ik wil verder gaan met Pokemon vangen, als ik zie dat hij -houd je vast- de karaf omdraait en met de smalle kant in het gat duwt. Even lijkt hij zijn zin te krijgen, maar zo jammer van die bolle onderkant die niet op miraculeuze wijze smaller is geworden. 

“Hij ken er nie in”, roept hij naar zijn vrouw die de volgende zak afval uit de auto haalt. “Zet het er maar naast op de grond.”, roept ze terug, (ik ben slecht in dialect schrijven dus laat het verder maar) en ze rommelt nog wat in de auto, en hij zet de karaf er dus doodleuk naast en wilt naar zijn auto lopen.
Oh jongens, hier kan ik toch zo slecht tegen, rotzooi naast de containers laten staan. Dus ja, ik doe mijn raam open en ik vraag vriendelijk aan de man of hij die karaf weer mee terug kan nemen voordat mensen het kapot gaan gooien met hun zatte kop. Terwijl ik de vrouw: “Wa zeit-ie?” hoorde zeggen doe ik mijn raam weer dicht, ik ben klaar met de eerste Pokemon opdrachten en wil zo een rondje door het park gaan lopen.

Met een ruk wordt mijn deur open getrokken en sta ik oog in oog met een hysterisch schreeuwend mens die duidelijk van zonvakanties houdt, haar huid zo taai en gerimpeld als dat van een veenlijk. Haar geblondeerde haren lagen als een helm op haar hoofd, alle veerkracht was de kop ingedrukt met haarspray, er zat geen beweging in terwijl het toch wel wat waaide. Haar ogen spoten vuur, en ze begon mij de huid vol te schelden, woorden waar de honden geen brood van lusten. En dat allemaal met een stem als dat van een alcoholistische kettingrookster van zware shag, een misthoorn was er niets bij.
Wie ik wel niet dacht dat ik was, en waar ik me mee bemoeide.

Toen ik dacht dat ze klaar was met schreeuwen na haar laatste woorden “dat mot ik toch zelf weten”, zei ik dat ik me alleen maar zorgen maakte dat iemand die karaf kapot zou gooien en anderen er met hun fiets of hond door zou lopen.

Nou, dat was dus niet mijn probleem maar de hare, schreeuwde ze. “En van degene wiens bandjes lek gereden worden?”, opperde ik nog. Maar nee, dat was niet aan mij om me mee te bemoeien, dat was haar probleem zei ze, haar vinger bewoog met elk woord dat ze uitspuugde mijn richting op, en ze sloeg de deur met een klap dicht. Jammer dat ze haar wijsvinger op tijd terug trok, ik gunde het haar wel.

Ze was nog niet klaar met haar zak afval en worstelde er mee, veel te vol gepropt om door de klep te kunnen moest ze de grote delen er uit halen om er apart in te duwen. Om haar geen voer voor irritatie te geven keek ik omlaag op mijn mobieltje om te zien of er nog Pokemon in de buurt waren om te vangen, toen ze plots weer mijn autodeur open trok. En weer schreeuwen of ik het wel allemaal goed kon zien, en wat ik eigelijk kwam doen, de buurt in de gaten houden vanuit mijn auto. Jemig zeg, wat een gek mens.
Ik dacht dat zolang ik maar normaal (mijn normaal) zou blijven doen, ze vanzelf wel zou afdruipen. Dus ik zei liefjes dat ik dankzij mijn bril geen problemen had om alles te kunnen zien, en dat een beetje sociale controle toch niet verkeerd was voor de veiligheid van de buurt.

Fout fout, het woordje “controle” werkte als een rode vlag op een stier en daar ging ze weer, tierend over alle aso’s van andere wijken die haar containers maar vol propten zodat er geen plek meer was voor haar afval, “want ik woon daar”, zei ze en zwaaide naar de appartementen grenzend aan het park. Sodeju, je zal maar zo’n buurvrouw hebben. 😱
Ik zei sussend dat dit helemaal niet netjes was, maar helaas ging ze niet weg maar schreeuwde toen dat ik vast niet betaald had om te parkeren. Toen ik zei van wel, gilde ze: “Oja, Oja? En waar is dan je kaartje? Hé? Hé? Nou? Ik zie geen kaartje, je hebt niet betaald, hè, maar je kan je wel met anderen bemoeien hè.”
Pfff, idioot mens.

Heel rustig zei ik dat een kaartje ouderwets is, en dat ik het via een app doe op mijn mobieltje. Nou, daar had ze nog nooit van gehoord en dan is het dus ook niet zo. Typisch, ze is vast ook een virusontkenner, lid van de PVV of Wilders of zo, en de Nederlandse vlag hangt bij hun zeker op z’n kop aan het balkon, niet omdat ze het met de boeren eens is, maar gewoon om te protesteren, afzetten tegen regeltjes.  Ik opende de app en liet zien dat mijn parkeeractie gaande was, ook al ging het haar geen ene donder aan, en het enige wat ze zei was “Oh”.

Ik kon het niet laten en zei: “Dat valt vies tegen hè?”, en trok de deur dicht en deed hem op slot. Zeikwijf. Ze pakte de karaf naast de container op, zwaaide ermee naar mij, en riep, “Zie je wel, die was ik al van plan om mee te nemen, daar heb jij je niet mee te bemoeien!”, en even dacht ik dat ze er mee zou gaan gooien, maar ze legde het terug in de kofferbak, pakte nog een zak en liep weer naar de container.

Haar man keerde zijn auto en stopte naast de mijne, opende het raam aan de passagierskant en riep, aangemoedigd door de domme hysterie van zijn vrouw, dat ik me niet zo met anderen moest bemoeien. Ze stapte bij hem in , keek heel vuil naar mij en wees driftig naar haar voorhoofd; ik zwaaide lief lachend terug, “fuck you” zeggend, en ze scheurden weg.

Tja en dan vraag ik me af waarom ze met de auto kwamen om hun afval in deze containers te stoppen, terwijl ze er naast woonden, wat een dom volk. Ik parkeerde even later de auto aan de andere kant van het terrein, voor het geval ze terug zouden komen.
Ik probeerde de scheldkanonades te vergeten tijdens een stadswandeling en ving een paar mooie shinies

en was voor de late lunch weer thuis. Toen ik later op de middag weer op Pokemon jacht was in de buurt van het winkelcentrum in onze wijk, en het appje kreeg dat mijn zwager was overleden, ben ik naar huis gegaan om bij mijn lief te zijn, maar toen hij aan het eind van de middag een dutje ging doen, maakte ik nog even een Pokemon rondje vlak bij huis om mijn hoofd leeg te maken en toe te geven aan een aanval van FOMO. Ik ben gelukkig geen hysterische vrouwmensen meer tegen gekomen, dat had ik er niet bij kunnen hebben.