Het was raar om niet met het zonnetje in mijn gezicht schijnend wakker te worden, de achtertuin was gehuld in een mist, de rest van de buurt vast ook, maar ik zag met het opstaan en aankleden alleen dit deel van de buurt, en het stemde me niet vrolijk, als de rest van de dag maar niet zo grijs zou zijn.

Ik bracht de rest van de morgen al quiltend door, nam tijdens het doorquilten een paar haarlokjes mee, en haakte achter een oorbel, allemaal van die geinige poppetjes, het was een uitdaging om het netjes te doen. Ik hoorde de specht regelmatig roffelen, sinds de reclame op tv van natuurmonumenten weet ik, dat dit geroffel territoriaal gedrag is, en ik herken nu ook de roep van het mannetje en het antwoord van het vrouwtje; tv kan zeer educatief zijn.

Ander territoriaal gedrag was het geblaf van Sam, de hond van Miranda, toen ik mijn auto achteruit op het grasveld voor hun deur zette; bij binnenkomst werden mijn tassen gecheckt op de aanwezigheid van katten, hij rook ook en passant of er niets via mijn broekspijpen omhoog was geklommen, maar eenmaal binnen liet hij me met rust. Hij plofte op zijn bankje en deed net of hij sliep, maar tijdens de show&tell van Miranda en Marlies

(haar allereerste bee) zat hij toch mee te gluren.

Miranda had haar mooie Pondhouse tevoorschijn gehaald,
ze is aan de onderste rand begonnen, het hekwerk, maar om de gebogen strookjes netjes opzetten viel om de dooie donder niet mee. Julie werkte lekker aan haar zwart-wit blokjes, ik had mijn designwall meegenomen, en kluste wat af aan de huisjes, 
en Marlies ging verder aan haar sampler, doorquilten met de hand, en hiervoor had ze een duimquilthoedje aangeschaft, en had zich het quilten zelf eigen gemaakt; ze kreeg van Miranda tips,

en keek hoe zij het deed, altijd leerzaam. We hadden het zo gezellig, dat de tijd omvloog, en voor we het wisten werden we buiten gezet

namen we afscheid, tot de volgende week!

Mijn volgende stop was de slager. Er stond een slanke vrouw van mijn leeftijd in de winkel, haute couture gekleed, met een hagelwitte broek aan. Vind ik knap, zo aan het eind van de dag, zelfs aan de onderkant bij haar glimmende witte schoenen de broek nog hagelwit hebbend. Ze draaide zich om, om even iets uit haar tas op de grond te pakken, en ik zag dat ze ook niet op hagelslag of zo was gaan zitten, en bijna gegeneerd keek ik snel de andere kant op; stond ik nou serieus het achterwerk van een vrouw uit te checken? Het belletje van de winkeldeur ging, en er stapte nog een vrouw binnen, een 30-er, lang en sprietig, en verdomd als het niet waar is, ook zij had een spierwitte lange broek aan, smetteloos. Is dit in de mode of zo? Mij niet gezien hoor, ik ben hier veel te slordig voor, aan het eind van de dag kan je aan mijn broek zien waar ik allemaal geweest ben en wat er gegeten is, de hele dag door.

Om 7 uur, na een heerlijke Hollandse pot van rode kool met appeltjes, aardappelpuree en kipvinkjes,
begaf ik mij richting de DDC, met de auto, want ik was lichtelijk aan de late kant. Ik stond op de weegschaal, toen de hulpcoach mij vragend aankeek. “Is het niet goed?”, vroeg ik geschrokken, en ze bleef me met een pokerface aankijken, terwijl ze antwoordde: “2 kilo er af.”, Huh? Vorige week was er een pondje bij, en nu dus 2 kilo er af, dat is dus 1½ kilo in 2 weken er af, oeh dat is mooi!  Ik huppelde weer huiswaarts, nou ja, huppelde naar de auto en reed huiswaarts, en waande me al maatje 44. Hij gaat lekker, ben nu al 12,6 kilo kwijt sinds half november, dat is gemiddeld een halve kilo per week! Zou ik dan toch voor een witte lange broek gaan kijken? Naaah…laten we dat maar niet doen, daar raak ik alleen maar van in de stress.

Vanmiddag ging ik even de stad in, en stuiterde heerlijk winkel in, winkel uit, niet om veel te kopen, maar een bakje hier en een potje daar; ik had nog cadeaubonnen in mijn tas zitten die ik steeds vergat, en nu had ik er mooi de tijd voor.

Bij een lekkere luchtjeswinkel van zeepjes en crèmes had ik €15,- te besteden, en ik besloot er een lekkere body-crème van te kopen. Ik kon kiezen uit 6 verschillende smaken, en steeds als de verkoopster een pot opende en onder mijn neus hield,  moest ik ver bukken om het goed te ruiken, ze hield hem wel zo ver van mijn gezicht vandaan. Kijk, ik hoef er niet met mijn neus in te hangen, maar wel er vlak bij. Ik snap dat dit uit hygiënische oogpunt niet de beste keuze is, maar waarom doet ze het dan zo? Ik moest de neiging om haar hand vast te houden, zodat ze de pot niet zo laag kon houden, onderdrukken.

Maar goed, ik koos voor de pot met de hamam/vijgengeur, ruikt net als die stokjes in  een fles met geurolie, mmmm. De verkoopster stopte de pot crème in een zak waar wel 4 potten in pasten, sloot deze helemaal in het bovenste deel met een plakkertje waarover een speciaal stickertje van de winkel overheen ging, want ojee, een ordinair plakbandje in het zicht, dat willen we niet! En toen zocht ze bijpassende kleuren lintjes, om er een mooie strik op te zetten. Nou, daar had ik helemaal geen zin in, als het aan mij had gelegen was de pot gewoon (na betaling uiteraard) in de tas gegaan die ik al bij me had, maar dat kon niet.

Toen de verkoopster maar bleef zoeken tussen de geschikte kleurtjes lint, hakte ik voor haar de knoop door, door de zak met pot van de toonbank te pakken en in mijn tas te stoppen, wat een onzin allemaal, ze wist dat de pot voor mijzelf was, want ik betaalde met een cadeaubon, waarom dan nog een cadeautje van maken? Zodat ik bij thuiskomst de verpakking uit de tas zou halen, zo van “Goh, wat zou daar nou in zitten?”. Toen ik ook zei “Laat maar zitten hoor, die lintjes, hij gaat zo wel mee.”, keek ze heel verstoord naar me, alsof ik haar van haar hoogtepunt had beroofd.

Oh, best wel zielig, daar werkt ze zich misschien al de hele tijd naar toe, tijdens het helpen uitkiezen van een product samen met de klant,  dat ze lekker mag inpakken en versieren. Het zou mijn ding niet zijn, verkoopster wezen; dan krijg je te maken met besluitloze klanten, brrr, of met die koude kak klanten die duur doen, maar over een dubbeltje lopen te zeiken, brrr.

Zoals even tevoren, toen ik bij de theewinkel was, schuin tegenover deze zeepwinkel, waar ze trouwens ook zeep verkopen, maar ik ging voor de Lung Ching tea en Verveine, en er stond een koude kak mevrouw die de prjis van het zakje thee wat ze had gepakt te hoog vond; of de verkoopster er een half zakje van kon maken, want 2,95 vond ze wel erg veel geld. En dan moet je weten dat deze vrouw  kleren aanhad (gelukkig wel zeg), waarvan 1 knoop op haar jasje minstens het tienvoudige koste als het zakje thee. Rare mensen heb je overal, dure knopen trouwens ook.

Vanmiddag viel de post binnen, en kijk eens wat een prachtborduurtje ik kreeg van Joke:
dankjewel Joke, ik ga er iets moois van maken! Iets nog mooiers! (oef, was dat op tijd?) De groene stof met vogeltjes is van de achterkant van de Tibetquilt, maar het past er perfect bij, en ik heb nog over, dus wie weet maak ik er een quiltje van, of een mugrug, maar dan met een plastikje erover om het borduurwerk te beschermen.

De bee vanavond was gezellig, het was volle bak, en ik zat naast Ria, die naarstig aan het duimquilten was; een hoop gezucht en gesteun, maar ze komt er wel, alle begin is moeilijk. Ze was niet de enige die haar huiswerk (van de workshop gegeven door Ilse de Boer) bij zich had, het was een mooi gezicht. Ik zat aan de huizenbouw, heb 1 heel huisje gemaakt op een kleine 2 uur tijd, maar ja, er moest ook gekletst, geluisterd, gegeten en gedronken worden, en ik wilde mijn hand een beetje sparen, die helemaal overwerkt is van het snoeiwerk en het te zwaar klikwerk van de trackpac van de iMac. Ik heb de instelling van de pad gelukkig weten te veranderen, dat ik nu met lichte tik van de vinger kan dubbelklikken, ipv de pad door de tafel heen moeten drukken eer er wat gebeurde. Aan de tafels zaten de dames allemaal druk te werken en te kletsen natuurlijk, japjapjap,

er waren nog 2 huizenbouwers, Marianne had ze in een zakje zitten, maar er was geen tijd genoeg om ze even allemaal uit te leggen voor de foto, misschien de volgende keer?