Het was raar om niet met het zonnetje in mijn gezicht schijnend wakker te worden, de achtertuin was gehuld in een mist, de rest van de buurt vast ook, maar ik zag met het opstaan en aankleden alleen dit deel van de buurt, en het stemde me niet vrolijk, als de rest van de dag maar niet zo grijs zou zijn.

Ik bracht de rest van de morgen al quiltend door, nam tijdens het doorquilten een paar haarlokjes mee, en haakte achter een oorbel, allemaal van die geinige poppetjes, het was een uitdaging om het netjes te doen. Ik hoorde de specht regelmatig roffelen, sinds de reclame op tv van natuurmonumenten weet ik, dat dit geroffel territoriaal gedrag is, en ik herken nu ook de roep van het mannetje en het antwoord van het vrouwtje; tv kan zeer educatief zijn.

Ander territoriaal gedrag was het geblaf van Sam, de hond van Miranda, toen ik mijn auto achteruit op het grasveld voor hun deur zette; bij binnenkomst werden mijn tassen gecheckt op de aanwezigheid van katten, hij rook ook en passant of er niets via mijn broekspijpen omhoog was geklommen, maar eenmaal binnen liet hij me met rust. Hij plofte op zijn bankje en deed net of hij sliep, maar tijdens de show&tell van Miranda en Marlies

(haar allereerste bee) zat hij toch mee te gluren.

Miranda had haar mooie Pondhouse tevoorschijn gehaald,
ze is aan de onderste rand begonnen, het hekwerk, maar om de gebogen strookjes netjes opzetten viel om de dooie donder niet mee. Julie werkte lekker aan haar zwart-wit blokjes, ik had mijn designwall meegenomen, en kluste wat af aan de huisjes, 
en Marlies ging verder aan haar sampler, doorquilten met de hand, en hiervoor had ze een duimquilthoedje aangeschaft, en had zich het quilten zelf eigen gemaakt; ze kreeg van Miranda tips,

en keek hoe zij het deed, altijd leerzaam. We hadden het zo gezellig, dat de tijd omvloog, en voor we het wisten werden we buiten gezet

namen we afscheid, tot de volgende week!

Mijn volgende stop was de slager. Er stond een slanke vrouw van mijn leeftijd in de winkel, haute couture gekleed, met een hagelwitte broek aan. Vind ik knap, zo aan het eind van de dag, zelfs aan de onderkant bij haar glimmende witte schoenen de broek nog hagelwit hebbend. Ze draaide zich om, om even iets uit haar tas op de grond te pakken, en ik zag dat ze ook niet op hagelslag of zo was gaan zitten, en bijna gegeneerd keek ik snel de andere kant op; stond ik nou serieus het achterwerk van een vrouw uit te checken? Het belletje van de winkeldeur ging, en er stapte nog een vrouw binnen, een 30-er, lang en sprietig, en verdomd als het niet waar is, ook zij had een spierwitte lange broek aan, smetteloos. Is dit in de mode of zo? Mij niet gezien hoor, ik ben hier veel te slordig voor, aan het eind van de dag kan je aan mijn broek zien waar ik allemaal geweest ben en wat er gegeten is, de hele dag door.

Om 7 uur, na een heerlijke Hollandse pot van rode kool met appeltjes, aardappelpuree en kipvinkjes,
begaf ik mij richting de DDC, met de auto, want ik was lichtelijk aan de late kant. Ik stond op de weegschaal, toen de hulpcoach mij vragend aankeek. “Is het niet goed?”, vroeg ik geschrokken, en ze bleef me met een pokerface aankijken, terwijl ze antwoordde: “2 kilo er af.”, Huh? Vorige week was er een pondje bij, en nu dus 2 kilo er af, dat is dus 1½ kilo in 2 weken er af, oeh dat is mooi!  Ik huppelde weer huiswaarts, nou ja, huppelde naar de auto en reed huiswaarts, en waande me al maatje 44. Hij gaat lekker, ben nu al 12,6 kilo kwijt sinds half november, dat is gemiddeld een halve kilo per week! Zou ik dan toch voor een witte lange broek gaan kijken? Naaah…laten we dat maar niet doen, daar raak ik alleen maar van in de stress.