Weer meer dan een week na mijn vorige berichtje verder, en wat een week 😳 even bijkomen
Ik heb heerlijk op Sophietje gepast, hier kijkt ze even serieus, geïntrigeerd door wat ik in mijn rechter hand vasthield om haar af te leiden, ze kluift nu veel aan labeltjes en touwtjes, zo schattig hoe ze haar hand-mond coördinatie oefent
Helaas kon manlief niet meekomen, hij was zwaar verkouden. Bij thuiskomst hoorde en zag ik dat hij veel vermoeider was dan ‘s morgens of de avond ervoor, het sinds maandag afbouwen van de Dexamethason begint er in te hakken, en omdat het ook zijn eetlust nadelig beïnvloedt zijn we met het afbouwen even gestopt; maandag hebben we weer een gesprek met de specialist, en misschien kan het afbouwen dan met een kwart tabletje minder, en dan een week weer een kwart minder. Wie zal het zeggen.
Veel regen en harde wind leverde een roze pad naar de straat op, en ook de donkergrijze split tussen de plantenvakken was roze gekleurd, zo mooi. Zou er ook roze split zijn? Vast wel, en dan graag met glittertjes, oooh 🌟
Ook de bloembollen komen weer tot leven,
pas van wat dichterbij vallen ze echt op, de anemoontjes, druifjes en whatnot, over een week denk ik dat het helemaal een paarse en roze tuin is, met mooie tinten groen.
Geen zin in moddervoeten deze week, dus heb ik bar weinig gedaan in de tuin, het onkruid groeit tegen de muur op, maar om dit te verwijderen hoeven mijn schoenen niet vies te worden, dus wat is hier mijn excuus? 🤔
Fay zat de hele tijd te spelen met het water wat uit de afvoer stroomde, en was uiteraard net klaar toen ik mijn mobieltje erbij had gepakt. De wadi tussen gazon en plantenperk stond tot de nok toe vol met water, Sherlock zat eergisteren te kijken of hier wat te vangen viel, misschien zijn de salamandertjes al uit hun winterslaap? Ze overwinteren onder stenen zo ontdekte ik begin vorig jaar toen ik een grote kei wilde verplaatsen, en heb ze snel weer toegedekt. Ik hoop niet dat ze al schuilend onder een kluit in de wadi nu allemaal zijn verzopen.
Maandag moest ik even naar Carglass om twee sterretjes weg te laten werken, en ik kwam terug met ook nieuwe ruitenwissers, de zak ruitenwisservloeistof kreeg ik er gratis bij, dat dan weer wel. Net de Action, je gaat voor een dingetje en komt terug met drie dingen (en dan heb je je goed weten in te houden).
Ik had haakwerk meegenomen, maar hield het na drie gele rondjes voor gezien, ik raakte steeds de tel kwijt. Mijn hoofd stond er ook niet echt naar, maar ik wil graag iets onder handen hebben als ik zit te wachten. Gelukkig had ik mijn iPad mee en kon ik naar Drain cleaning Australia kijken (ook voor de taal en het landschap) en ook even bij een New Yorkse loodgieter, heel bizar om te zien hoe in die huizen het riool via de kelder bereikbaar is, en wat voor ravage de verstopte riolering daar dan veroorzaakt, een met poep en pies ondergelopen keldervloer waarop dozen vol spullen staan, alles rijp voor de stort. Echt een reden om daar nooit te gaan wonen.
Voor de zwakke magen rest het kijken naar dit vredig semi-stilleven,
de man die in de weerspiegeling van de ruit te zien is en schuin achter me zat, werkte een lunch weg waar een gezin van vier man nog moeite mee zou hebben, en spoelde het weg met koffie van de zaak uit plastic bekertjes. Toen ik me bij het binnenkomen meldde wees de baas me ook op hun koffie, ik mocht “lekker gaan zitten en genieten van hun lekkere koffie”, waarbij hij trots en met wijdse gebaren de koffiemachine aanwees. Toen ik zei dat ik mijn eigen koffie mee had genomen omdat ik van de koffie uit de meeste automaten niet vrolijk word, leek hij haast beledigd. “Maar wij hebben behalve koffie ook heerlijke cappuccino en warme chocolademelk.”
”Mmmm klinkt goed, maar ik houd het hier bij, zei ik en zette mijn onlangs aangeschafte warmhoudbeker op tafel.” Ik moest het dan maar zelf weten., zei hij, draaide zich om en ging verder met delegeren in de werkplaats. Het hagelde toen ik met de auto uit de werkplaats reed, ik kon gelijk genieten van de nieuwe ruitenwissers.
Die middag heb ik weer een stukje gequilt op het paneel,
het schilderwerk komt mooi tot leven. In de vruchten komt ook zwart quiltwerk als soort van schaduw, of misschien niet zwart maar donkergrijs, of heel donker oranje, of bruin, kortom, ik weet het nog niet maar bedenk het als ik zover ben.
Ik vond tijdens een zoektocht naar een bakje om de gebruikte veiligheidsspeldjes tijdelijk in te stoppen een magneet die maar aan één kant magnetisch is. Het andere (heel dun) magnetische plaatje wat hierbij hoort zit tegen de achterkant van mijn mobieltje geplakt, het dikke deel zat eerst tegen het dashboard van de snuifdoos 🚙 geplakt, en dat heb ik losgepeuterd voordat ik hem wegdeed. Met zelfklevend klittenband plakte ik de magneet op mijn Bernina, nu heb ik een handige plek voor mijn schaartje, of speldjes zonder zorgen te moeten maken dat magnetische krachten de chip in de naaimachine zou ontregelen.
Ik kan er zelfs mijn mobieltje tegenaan plakken, bedacht ik me net tijdens het schrijven van dit blogje, en snel rende ik naar boven. Nou ja, snel rennen zit er niet meer in, die tijd heb ik gehad vrees ik. Rare gewaarwording hoe zoiets ongemerkt van snel rennen naar normaal tempo naar rustig tempo gaat. Oké, mobieltje erop, foto maken met een oude iPhone die ik voor een Pokemon account gebruik, zodat die automatisch naar mijn iPad wordt gestuurd, en voila: prachtig, niks meer aan doen
euj ☺️ weg met dat schaartje, dit is toch veel leuker. Ik vrees dat ik dan wel het tornmesje in de buurt moet houden 😜
Jon was weer zeer behulpzaam tijdens de krant lezen
foto’s dekte hij subtiel af zodat ik moest raden hoe die vrouw er voor de rest uit zag
Lekker toegedekt door enkele pagina’s viel hij in slaap, of hij deed alsof, want daar zijn katten heel goed in.
Altijd gezellig, zo samen natafelen😻
Toen we die ochtend de deur uit gingen waren de katten alledrie buiten en in geen velden of wegen te bekennen, ze kwamen ook niet toen ik ze riep. Pas toen ik hun eten onder de veranda neerzette kwamen er twee aansloffen om te zien wat ik neerzette, maar naar binnen komen ho maar. En wat waren Jon en Sherlock blij toen we weer thuis kwamen, alleen Fay bleef maar weg, wat me zorgen baarde. Om half negen liepen Jon en Sherlock weer naar buiten, duidelijk met de missie hun meisje te vinden, en ja hoor, even later kwam ze aanrennen met de jongens in haar kielzog. Pak van ons hart. De volgende dag waren ze zeer argwanend als ze naar buiten gingen, ze stonden dan ook binnen een paar minuten weer aan de deur te miepen dat ze er in wilden. Daar trappen ze dus niet meer in, een hele dag verplicht buiten blijven.
.
