Auteursarchief: shirley

Druk daarboven

Gisteren las ik dat een lieve trouwe bloglezer van mij is overleden. Bep van Nieuwkoop Ik ga ze missen, ze zat de laatste maanden in de lappenmand maar had begin februari nog alle hoop dat het goed zou komen, zo schreef ze me na het overlijden van mijn lief. Bep belde me af en toe via messenger met beeld, en dan liet ze me zien waar ze mee bezig was; het waren lekker chaotische beelden waarbij ik met haar zwiepende en draaiende bewegingen zowel de vloer als het plafond te zien kreeg en soms minutenlang alleen een pluk haar en haar oor te zien kreeg tijdens het praten, en ze had zo’n heerlijke lach. Maar door de laatste loer die moeder natuur haar had gedraaid kon ze toen ze me schreef niet meer praten en was het stil, zo vreselijk, en nu is het helemaal stil voor de familie.
De dag voor haar overlijden kreeg ik nog een berichtje van haar zoon, dat het einde naderde, en dezelfde dag hoorde ik van het overlijden van een deelnemer van onze fitness groepje.
Bep was van bouwjaar 1931, ze heeft een mooie leeftijd bereikt, maar toch. Och ik ga ze missen, dag Bep 

IMG_3854

Bep genoot van de poezen verhalen en van alles wat er zich in ons leventje afspeelde, dus ga ik dit blogje niet gelijk eindigen maar klets gewoon verder. 

Sherlock is niet blij met mij, hij kan namelijk niet meer plat op zijn buikje liggend bij de kattenbrokjes komen

IMG_4895
Die zijn ook alleen maar voor de egeltjes, sprak ik hem streng toe, maar daar heeft hij geen verhaal aan, als hij eten ruikt of ziet is het zijn eten.
Ik heb de ingang kleiner gemaakt met een baksteen, en de baksteen op de bak is om te voorkomen dat Sherlock de bak optilt of wegschuift.   

IMG_4897

en door het bakje met brokjes links tegen de wand van de plastic bak achter de baksteen te plaatsen kan Sherlock er niet bij.

IMG_4896
De egeltjes zijn alweer een week of twee actief, zag ik aan de verse poepjes op de tegels bij de bak, ze krijgen dus vanaf nu weer eten van me om bij te komen van hun winterslaap.

De zonnebloem is aan de beurt, en weer borduur ik met de Perle garen, maar ik denk niet dat ik dit voor  het volgende project weer op deze manier ga gebruiken. Niet voor de gewone stiksteekjes in ieder geval. De draad is te dik en ligt er te veel bovenop, of de stof is te dun, zo kan je het ook zeggen; voor dit katoentje zou dmc garen een betere keus zijn. Maar voor de bullionsteek of andere siersteken die mogen opvallen is het wel heel geschikt. Ook als je met wolvilt werkt en deze wilt versieren met steeltjes en knoopjes, volgens mij wordt het hiervoor het meest gebruikt. 
IMG_4894
Fay kwam even binnen om zich te laten bewonderen, ze had een luxueus stofbad genomen,
IMG_4889
Kijk, hier zit het ook
IMG_4891
Even kijken of ik er wel goed opsta
IMG_4893

Als ik vlak voor het avondeten de hal inloop zie ik Fay zitten, ze loert naar haar evenbeeld -maar met meer zwart in haar vachtje- en houden het zo een tijdje vol.
IMG_4900
Dus als de overbuuf van de schoonheidssalon (niet waar de kat onder de witte auto zit) me weer uitfoetert dat onze kat in haar tuin poept, dan kan ik haar de foto van hierboven laten zien, en misschien ook deze, want dit is haar wc, driftig gravend voor de juiste diepte om in te poepen, om vervolgens weer driftig grond verplaatsen om het te bedekken.

IMG_4812

Jon moest gistermiddag naar de dokter, hij likt zich weer kaal bij zijn achterpoten, hij begint weer op een geschoren poedel te lijken, en zijn prednison tabletjes zijn ook alweer bijna op. Het was een emotionele rit, omdat ik gelijk na vertrek een telefoontje kreeg (via de speakers van de auto, dus ik hoef geen telefoon aan te raken) van een oude filatelie vriend van manlief.
Ik had hem eerder die dag gemaild om te vertellen over het overlijden, zijn e-mail adres kon ik vorige maand niet vinden, na een laatste poging deze morgen bleek het onder een bedrijfsnaam schuil te gaan. Die goede man was er ondersteboven van en haalde mooie herinneringen op. Zo had Perry jaren geleden van vakantiefoto’s van ons gezin in Italië postzegels laten drukken, en deze filatelie vriend had hier ook een paar van gekocht. Manlief vroeg én kreeg tot zijn stomme verbazing €60,- voor een velletje, en verkocht er zo ook een paar aan wildvreemde filatelisten over de hele wereld, en dit geld stortte hij op de rekening van de kinderen. Dat wist de meneer aan de telefoon me nog te vertellen, ze hadden hier zo’n plezier aan gehad.

IMG_4908

Het gesprek was klaar net toen ik bij de dierenkliniek aankwam, en ik moest mezelf even vermannen, neus snuiten, tranen wegvegen en mezelf toespreken. “Kom op, even sterk zijn, je kan het wel.”, maar toen ik bij binnenkomst de assistente zag (een oud collega van Suzanne) kwamen de waterlanders weer. Ze stond ook met natte ogen, condoleerde me en bood me iets te drinken aan.
En ook Stijn schrok toen hij hoorde van mijn lief, (hij wist begin vorig jaar al dat hij kanker had), toen ik zei dat ik dacht dat Jon vanwege de stress zich meer likte, en helemaal nu zijn baasje was overleden. Toen hij me condoleerde met het verlies en vroeg “hoe gaat het nu” en ik over Jon begon, zei hij, “nee nee, ik bedoel hoe gaat het met ú.” Nou en toen schoot ik weer helemaal vol, zoveel compassie werd me teveel.

Terwijl ik mijn tranen opdweilde en mijn neus snoot haalde Stijn Jon uit zijn kooi: “Kom maar jongen, laat me je eens bekijken.”, en pakte de vlooienkam, en zei na een paar keer over zijn (Jon’s) rug te hebben gekamd: “voilà daar is de dader van het kaallikken, een vlo, ziet u,” en triomfantelijk hield hij het plukje haren met een kleine levende vlo vlak bij mijn gezicht. En blij kijkend drukte hij de vlo dood tussen zijn nagels, zijn conclusie was dat Jon last heeft van een vlooienallergie, en na het behandelen met een pipetje zou het na een week of twee al merkbaar beter gaan met onze Jon, en de prednison zou dan ook afgebouwd kunnen worden tot nul, vermoede hij. Jon tikte 7,5 kilo aan op de weegschaal, maar voor zijn bouw en formaat was hij echt niet te zwaar verzekerde de dierenarts me. Hij kreeg dus een hogere dosis dan wat Sherlock en Fay moesten krijgen, en ook het wormenkuurtje moesten ze alledrie krijgen. En over drie maanden moest het allebei herhaalt worden, een rib uit mijn lijf, maar als je dieren hebt moet je er goed voor zorgen.

Jon heeft de hele terugweg niks gezegd tegen me, en bij thuiskomst wist hij niet hoe snel hij naar buiten moest, de frisse lucht in, weg van die vieze lucht van die druppels. Sherlock liet zich nog wel strikken en liep met een natte achterhoofd gelijk de keuken in, in de hoop op wat lekkers, maar toen ik wat voer in het bakje wilde doen rende hij weg. Fay deed een paar stappen naar binnen, rook het vieze luchtje bij Sherlock en liep gelijk weer naar buiten met Sherlock achter haar aan. Gelukkig zijn ze vandaag weer minder wantrouwend, en ik denk dat Evelien vanmiddag het pipetje bij Fay gaat leegdrukken, dit ging de vorige keer ook zonder problemen toen ze het deed.

Als je geen blogje van mij willen missen dan kan je je opgeven als abonnee en dan krijg je bericht via je e-mail als er een nieuw blogje is geplaatst. En vind je het niks dan kan je je zo weer uitschrijven. Het kost je geen cent, en ik vind het wel leuk om meer abonnees te krijgen, dus waarom niet doen? Zoek even aan de rechter zijkant naar dit formulier, of op je mobieltje lezend helemaal onderaan het bericht.

IMG_3867

Raadsel

Naast alle lieve kaartjes die ik van jullie heb ontvangen -waarvoor dank-, kwam er afgelopen week een anoniem cadeautje binnen, geen idee wie de lieve gever is, maar ik wil je graag bedanken. Het is een klein boekje qua afmeting, maar groots qua inhoud. 
IMG_4855
Het is geschreven door een klinisch psycholoog, “doctor in de geneeskunde en dé autoriteit in België en Nederland als het om verdriet, verlies en de laatste levensfase gaat”. Het is voor een verdrietig onderwerp behapbaar geschreven, geen taaie kost maar herkenbaar, korte hoofdstukken.
Op de achterkant van de kaft staat: Het boek is een gids die lezers op hun eigen tijd en in hun eigen tempo de weg wijst naar herstel.
Ik heb een paar hoofdstukken gelezen, het is een aanrader, dus dank je wel 😊

Begin vorige week was ik weer naar fitness gegaan, het was heftig, maar niet vanwege de oefeningen. Bij binnenkomst hoorden we dat een meneer van de groep die een week eerder op de ICU was opgenomen en een paar dagen later plots was overleden. Dit kwam heel hard aan, niet alleen omdat het een hele aardige en sociale man was, maar ook omdat hij en manlief altijd hele gesprekken hadden voor, tijdens en na het sporten, ze konden het goed vinden met elkaar. De fysiotherapeute besloot voor het einde van de les samen even wat te drinken en na te praten in de koffiekamer; we zaten er allemaal verdrietig te wezen.

De uitvaart was vrijdag en een paar dames van de groep gingen er naar toe, maar ik kon het niet aan om te gaan; dezelfde locatie, hetzelfde tijdstip, ook op een vrijdag, en slechts 5 weken nadat wij daar afscheid hadden genomen van mijn lief hadden genomen.

Afgelopen woensdag en donderdag heb ik een paar uur in de tuin van Suzanne en Ferry gewerkt; onkruidvrij maken van hun terras, en de vaste planten gesnoeid, waarvan er eentje afgelopen jaar tussen de tegels heen door een tuinstoel groeide; ik zette de houtzaag die ik in hun garage vond in de Budleija en bevrijde de stoel.
IMG_4818
En zo kan hij weer mooi groeien en bloeien. Het groen tegen de muur zijn varens, mooi laten staan.
IMG_4819
Na 2,5 uur werken (vooraf gegaan aan regen en hagel die ochtend) was de binnenplaats weer netjes (de bestrating staat op de nominatie om vervangen te worden, dus heb ik hier geen tijd ingestopt) en eenmaal thuis geluncht en opgewarmd ben ik gaan borduren, opeens had ik er weer zin in.

IMG_4823

De volgende dag kwam ik terug met zakken tuingrond om de border op te hogen; de schutting was vorig jaar vervangen en tijdens dit niets ontziend werk waren flinke kuilen ontstaan en ook veel planten hadden het niet overleefd of waren helemaal tegen de opstaande rand geduwd/getrapt..
IMG_4821
Stekjes van Sedum herbstfreude, daglelies, hoge campenula’s en verbena’s) uit onze tuin heb ik geplant om de lege plekken weer wat opvullen, en Suzanne zal vast weer bloemenzaad gaan strooien net als twee jaar geleden.
In de voortuin stond een pampasgras die was komen aanwaaien en precies op de hoek van de oprit/stoep was uitgegroeid tot een hinderlijke wijde sta-in-de weg. Met de schep rondom doorgestoken was hij er snel uitgewipt, gelukkig was het geen oude plant. Hij paste eenmaal gekortwiekt en goed van grond ontdaan precies in de kliko, en toen ik mijn spullen opruimde kwam de vuilniswagen en leegde de kliko, wat een timing.
IMG_4827
Ik werkte nog een uurtje door in de voortuin en ging toen naar huis, het was behoorlijk koud en er hing regen in de lucht. Ik pakte mijn borduurwerkje aan het eind van de middag erbij, het muisje kwam af. Wat een scheetje hè met die roze teentjes  

IMG_4825
En ik maakte een begin aan het blad

IMG_4826

Vrijdagmiddag ging ik naar een schoolvriend van manlief en zijn vrouw, ze wonen een uurtje rijden bij ons vandaan, het voelde zo eenzaam zo zonder mijn lief bij hun aankomend, ook al waren de omhelzingen heel warm en hartelijk. Toen ik de kamer instapte en zijn foto zag staan op het kastje bij andere foto’s hield ik het niet droog, maar hij keek me lachend aan, “ik ben er wel bij”.
IMG_3758
Aan het eind van de middag reed ik door naar het huis van Tim en Yvonne alwaar dezelfde foto in een lijstje in de open kast stond, ook hier was hij er gewoon bij. Samen met Yvonne pikte ik Sophie op van de opvang (de kleine Puk heeft Yvonne gehaakt voor de opvang)
IMG_4834
en het gekwebbel van Sophietje stopte pas toen ze na het eten en spelen -oma moest ook meehelpen met de treintjes spelen- in bed in slaap viel, wat een heerlijk kind 🥰

138c5da5-ff06-4323-9565-1996681e7e5d

Zaterdag was ik helemaal op van de emoties en de autoritten, te moe om thuis in de tuin te gaan werken wat ik eerst wel van plan was. In plaats daarvan nestelde ik me in de luie stoel, dronk vele mokken thee, borduurde ik verder aan het muisje en keek naar een serie op tv
IMG_4856
Volgende week zal hij vast wel af zijn.

Zonnig

Vandaag is het een maand geleden dat de uitvaart was van manlief, en gisteren een maand geleden dat ik hem voor het laatst zag 😭, en zo maak ik een tijdlijn, diepe zucht.

Gisteren had ik via Teams app een afspraak met het notariskantoor om een volmacht van acte van levering te ondertekenen om vervolgens mijn id met mij in beeld te houden zodat ze een screenshot konden maken. Dit alles voor de officiële ondertekening en sleuteloverdracht van het huis van mijn ouders volgende week. Ik had de notarisklerk laten weten niet aanwezig te kunnen zijn bij de overdracht, en dat ik dit via volmacht wilde doen. Dat kon, maar dan moest ik bij een notariskantoor in de buurt mij id en handtekening op papier laten verifiëren. Wat een gedoe, de moed zakte me in de schoenen.

Ik legde uit waarom ik het niet trok om aanwezig te zijn en vroeg of er een andere manier was, en toen stelde ze (mij ook nog condolerend) voor om het via Teams vergadering af te handelen. Hier heb ik nooit eerder zelf mee gewerkt, wel samen met manlief op zijn iPad tijdens de Corona periode, maar ik zou er wel uitkomen. Nadat ik het op mijn iPad en telefoon had geïnstalleerd bekeek ik uitleg op YouTube en probeerde het uit, appeltje-eitje. En zo zat ik donderdagochtend ruim op tijd klaar en ingelogd met de acte voor me. Gelukkig had ik deze de avond tevoren al gelezen, want het kwam weer hard binnen om zwart op wit de volgende woorden te zien: “thans ongehuwd en geen geregistreerd partnerschap voerende, weduwe van”
IMG_4745
Ik had de foto van mijn ventje in de fotolijst achter me gestoken, zodat hij over mijn schouder mee kon kijken.

IMG_3843
Jon kwam er gezellig bijliggen als moreel support,

IMG_4741

maar om te voorkomen dat hij op het papier zou gaan liggen terwijl ik moest tekenen, heb ik hem toch maar even buiten gezet. Diep beledigd bleef hij voor de deur zitten tot hij na afloop weer naar binnen mocht. Het hele gebeuren was binnen een paar minuten gedaan, en nadat ik een pdf van het ondertekend document had gemaakt en naar de notaris had gemaild, was het echt klaar; een pak van mijn hart dat ik het droog had gehouden en achter de rug is, lekker hoor.

Het ding is dat als ik een e-mail met als afzender een notaris zie, ik paniek voel opkomen, net als andere mensen dit misschien hebben bij blauwe enveloppen of spinnen. Dit begon in juni toen na het overlijden van mijn moeder een notarieel kantoor me opjoeg met dwingende e-mails, vlak nadat manlief meer dood dan levend was opgenomen in het ziekenhuis en ik ondanks een burn-out geen rust kon nemen.  Toen de zakenwaarnemer van manlief mijn zo zag en hoorde tijdens een bezoek heeft hij dit geregel op zich genomen, nam de stukken door en mailde me met “alles klopt hoor”, zodat ik alleen maar hoefde te tekenen. Dus ja, ik ben heel blij dat ik hier nu binnenkort een streep onder kan zetten.

Gistermiddag ben ik in de tuin aan het werk gegaan, Jon had me eerder al op de chaos gewezen
IMG_4696
Ik heb heel veel vinca minor (maagdenpalm) verwijderd, klimop dat via vogelpoep hier was opgekomen eruit getrokken, een bos guldenroede die in het gras groeide verwijderd (de hoge pluimen zie je voor het voerhuisje) en de korenbloemen die tegen de grasrand aan groeiden en in de weg lagen als er gemaaid moest worden heb ik een stukje dieper in de border geplant. Hier zie je Sherlock zitten, hij hoort wat bij de achterburen.

IMG_4756

De bonte Euonymus heb ik uit de weigelia gehaald (zie rode pijl) hij groeide er als flinke struik doorheen en verstikte de weigelia die in het voorjaar mooie rode bloemen heeft. Zo was het.
IMG_4754
Op de foto hieronder zie je de bevrijde Weigelia. De wintergroene Magnolia is ook flink gesnoeid, een aftakking boog te ver naar links over de vijver, dus die werd ingekort voordat het bij een storm zou afbreken, en takken die te ver uitstaken naar achteren en naar rechts heb ik ingekort. Hij loopt wel weer uit vlak bij de snoeivlakken, en anders jammer dan.
IMG_4767

De katten kwamen regelmatig kijken wat ik daar uitspookte en roken tevreden aan het losse grond langs het grasveld, purrrfect om in te gaan graven. Ik zal hier binnenkort gras inzaaien, er is niet veel meer over van een rechte graskant. Wel zal ik het moeten afdekken met kippengaas om te voorkomen dat het omgespit wordt, oooh dat gaan de katten niet leuk vinden.

IMG_4766
Restte mij nog het opruimen van de magnolia takken, mooi is het roestbruine van de onderkant van de bladeren.
IMG_4759
In een enkele tak zat een zaaddoos, hier en daar zag ik een glanzend rood zaadje zitten,
IMG_4757
en opeens kroop er een klein albino spinnetje uit. Ik heb hem terug in de boom gezet.

IMG_4765

IMG_4764

Dinsdagmiddag ben ik naar fitness gegaan, het kleine kwartiertje fietsen met het mooie weer was echt heel fijn, een bries door mijn haren en de zon op mijn hoofd. De vaste fysiotherapeute was er niet, ze was ziek thuis, net als enkele andere vaste deelnemers. Ik werd warm onthaald, en kreeg knuffels en lieve woorden van troost toen het me teveel werd toen ik mijn kaart uit de kaartenbak haalde en die van mijn lief er achter zag zitten. Och jongen toch, je had hier ook gewoon bij moeten zijn, het is zo oneerlijk.
En toch ben ik dapper verder gegaan, ben op bijna alle toestellen geweest; ik moest van de fysiotherapeut alles op een lager niveau doen om blessures te voorkomen, en ik merkte op de evenwichtsbal dat het met mijn balans echt heel slecht gesteld was. Heel normaal, zo werd me verteld en dit zou wel weer bijtrekken. Voordat ik weg ging liet ik mijn telefoonnummer achter, ze zouden me toevoegen bij hun whattsapp groep; ze dronken regelmatig samen koffie in de “kantine” van de fitness Fytaal voor het sporten. Terug naar huis fietsend voelde ik me zo goed, opgelucht dat ik deze horde had genomen.

Oh ja, dinsdag rond het middaguur werd de loopband bezorgd die Evelien had gekocht, de twee bezorgers waren snel weg toen ze het gevaarte in de hal hadden gezet. Trede voor trede trok ik en duwde Evelien de 50 kg zware en lompe doos omhoog, eigenlijk wilde ze hem op de tweede verdieping hebben, maar nadat we met de tong op onze schoenen en met zere handen de eerste verdieping hadden bereikt, hoefde hij niet verder omhoog besloot ze. We gingen naar beneden om bij te komen, dat waren tien hele intensieve minuten en gelukkig voelden we niks aan onze rug, 👍💪🏼 goed vanuit de benen gewerkt. Evelien pakte alles uit en reed de loopband de kamer in tussen mijn naaikamer en manlief werkkamer; deze kamer was de voorraadkamer van ons beide.
IMG_4734
Dus ja, voordat ik naar fitness ging had ik er al een flinke cardio workout op zitten.
Gisteravond maakte ik een begin aan het muisje, leuk leuk
IMG_4771

Vandaag dus de mijlpaal van 1 maand na de crematie van manlief, en om even afleiding te vinden ben ik – je raadt het al- in de tuin aan het werk gegaan. Daar waar de voormalige minigroententuin sinds een paar jaar als kattenbak dient tiert het onkruid welig, zie hier vanaf de kamer bekeken
IMG_4713
Het stuk gras voor de bak waar ik afgelopen jaar maaisel en snoeiwerk deponeerde was bedekt met onkruid. Hieronder bleek een dikke laag prachtige compost te zitten wat ik op de kattenbak gooide. Ik had mijn wekker op een half uur gezet, maar na een half uur wilde ik het afmaken (bijna klaar) en zette de wekker op tien minuten, en daarna nog een keer op repeat en toen was ik klaar. Helemaal happy! Twee takken van de magnolia voorlopig hier in de grond gezet in de hoop dat ze wortel schieten, hopend dat de katten ze niet omver trekken tijdens het graafwerk. 
IMG_4775
De plukken gras voor de kattenbak zijn daar getransplanteerd, hier lag de grote hoop compost. Ik denk dat ik ook hier weer gras ga inzaaien. 

Het valt niet mee

Alweer maart. Vier weken geleden dat mijn lief, mijn maatje overleed, en hij krijgt nog bijna dagelijks een knuffeltje van Jon.
IMG_4705
De eerste weken werd ik bijna dagelijks bezig gehouden door dingen die geregeld moesten worden, ik kreeg brieven en mails ter opdracht of herinnering, en voelde ik paniek opkomen, en schoot ik vol als de wetenschap dat ik alles zonder mijn lief moest doen weer tot me doordrong. Begin vorige week moesten de laatste puntjes op de i gezet worden, paniek, verdriet, onmacht, hoe dan? Gelukkig kreeg ik advies en geruststelling van de vriend/zakenwaarnemer van manlief, en sinds een paar dagen is het gevoel van paniek aan het zakken.

En doordat dit nu minder plek inneemt in mijn hoofd, komt het verdriet over het nooit meer kunnen horen, zien en voelen van mijn lief opeens heel hard binnen. 😭 Wat ben ik blij dat ik niet alleen woon in dit grote huis,  en “welterusten mam” hoor, als ik naar bed ga en hoor dat Evelien -die op de bovenste verdieping woont- nog niet in bed ligt en ik haar welterusten wens.

Soms probeer ik het verdriet even weg te stoppen door druk bezig te zijn met bakken, zoals weer een zalige kerstcake

IMG_4665

Of deze gemberkoekjes (het Bonck koekje) gedeeld door Cees en Stella
IMG_4682
Te lekker

IMG_4685
En van de bijna 20 kilo die ik afgelopen twee jaar was afgevallen door alle stress zijn er al bijna drie weer terug. Veel bakken -en zelf de grootste afnemer zijn- is niet de manier om met mijn verdriet om te gaan. 
Ik probeer elke dag te lopen, en ik ga deze week weer beginnen bij de fysio waar mijn lief en ik tot zeven maanden geleden elke week trainden om fit te blijven/worden. De fysiotherapeute belde me vorige week; hoe het met mij ging, dat de mensen van de groep al een paar keer naar me hadden gevraagd, en of het me al zou lukken om binnenkort weer te beginnen, want dit zou goed zijn voor me. Het zal niet makkelijk zijn, zei ze, de eerste keer zonder mijn lief komen, maar ze zouden er allemaal zijn om me te steunen. 😭 Heel lief.

Toen ik twee weken geleden hier op de website van Crabapple Hill studio keek om de februari stitcheries te downloaden zodat ik elke dag een inch borduurtje kon maken als zetje in de rug, zag ik tot mijn schrik dat Meg Hawkey er binnenkort mee ging stoppen en dat ze ipv elke dag een inch borduurtje nu twee patroontjes op haar website had gezet om gratis te kunnen downloaden. Ik downloade ze met tranen in mijn ogen, hè verdorie, zo jammer, ze maakt zulke mooie stitchery patronen. En toen ik las dat ze haar andere patronen met grote korting verkocht, heb ik hier gelijk een paar van gekocht.
Zaterdag besloot ik om voor nu alleen het muisje op de schommel te doen, want het hele patroon was me te overweldigend qua formaat. Ik had maanden geleden bij de kringloopwinkel een deels geborduurd tafellaken gekocht; er zaten een paar bruine vlekken in die er niet uit gingen na het wassen. Ik had nog een deel van het borduurwerk uitgehaald om een groot genoeg stuk eruit te kunnen halen voor het hele patroon én voor het deel met het muisje op de schommel.
IMG_4715
Met de dunste Pigma micron pen trok ik de tekening over op stof
997B00D8-3348-497D-9233-61DC2AE50D9B
En kleurde het in met Derwent Inktense potloden, en omdat het een gewassen katoenen stof betrof waar een druppel water niet afrolt maar gelijk intrekt, heb ik een (met 50-50% water verdunde) #100 colorless extender textielverf van Jacquard gebruikt om de kleurstoffen voorzichtig nat te maken, zodat het niet in de stof buiten de lijntjes zou trekken.

IMG_4719

Het ging lekker
IMG_4717

Hier zie je de rest van het tafellaken liggen met de kruissteekjes

IMG_4724

Na het drogen vond ik het wit wel erg saai

IMG_4727
En besloot ik er een aquarel achtergrond op te kleuren. Ik maakte alles rond de tekening nat, en de zwaar verdunde kleurstoffen druppelde ik met een kwast op de natte stof, wel oppassend dat ik een paar cm van de tekening afbleef. De kleuren zouden toch wel die kant op trekken, maar heel vaag, zo hoopte ik, ik deed maar een dotje, en had helemaal geen plan welke kleur waar moest komen. Nadat een nachtje drogen heb ik het voor de zekerheid eerst nog gefixeerd met de hete bout, en toen met spoelen wat van de stijfheid van de Jacquard textielverf extender uit de stof gekregen. Weer strijken, en nu klaar om geborduurd te worden. Rechtsonder is de kleur in het echt iets groener dan op de foto  

IMG_4731
Ik hoop morgen in de stemming te zijn om de borduurgarens uit te zoeken waarmee ik de donkere tekenlijntjes bedek. Het zal vast leuk zijn, alleen voel ik de enthousiasme die ik normaal zou hebben op dit punt nog niet. 

Afscheid

Donderdagavond konden we Perry voor het laatst zien en afscheid nemen, en Sophietje wilde opa ook zien. Eerste keer in de armen van haar ouders, en een half uurtje later vroeg ze aan mij of ik met haar naar opa wilde kijken. Vanaf deze kant kijkend leek het net of hij sliep, het deed zeer maar het was ook wel fijn om hem met een kleurtje zien ipv het grauwe wat ik op mijn netvlies had staan. Sophie was onder de indruk, en toen ze later in de auto zat op weg naar huis, zong ze het afscheidslied van de opvang.
c2ef60be-46e8-4001-bd5c-2ea8aa5d60a2
Het was gelukkig niet druk met mensen die hem nog een laatste keer wilde zien, mijn vriendinnen Ellie en Hille waren er de hele tijd bij om mij en ons gezin te steunen, net als de ouders van Yvonne.
We mochten de kist sluiten, en mijn lief vond het een mooie gedachte als de rood-witte huizenquilt op de kist zou liggen tijdens de dienst, dus legden we deze er al op. Toen ik de quilt op de kist zag liggen had ik gewild dat ik hem wat langer had gemaakt.

Na een slapeloze nacht waren we er de volgende ochtend weer, op Sophie na; ze was naar de opvang gebracht en ging ‘s middags met haar opa en oma mee naar hun huis, en werd de volgende ochtend pas weer thuis gebracht, zodat Tim en Yvonne in alle rust de uitvaart en het etentje konden meemaken en thuiskomend in alle rust konden bijkomen.

De kist werd op de koets getild en zo liepen we iets van 200 meter naast de koets naar het uitvaartcentrum. Het was koud maar droog.
IMG_4590
We moesten wachten in een mooie ontvangstkamer waar een alcoholvrije minibar en koffie/thee/water was, het wachten leek uren te duren voor mijn gevoel, maar opeens mochten we naar de aula gaan waar de kist met manlief stond, mooie bloemen er naast en brandende kaarsen er achter. De bijna 1,5 uur durende dienst kon beginnen.
IMG_4591
En terwijl Pavarotti en Sutherland Rigoletto een van Perry’s lievelings opera’s begon te zingen, liepen de gasten de aula in.
Later hoorden we dat mensen verbaasd waren om de muzieksmaak van mijn lief.

Na elke toespraak volgden slideshows begeleid met muziek, zoals deze van
Maria Callas

Toen de kinderen klein waren speelde Perry tijdens badtijd de “raad eens wat voor liedje dit is” spelletje, en dan floot hij de melodie. Dit liedje De zomer van Ronnie Tober werd heel veel gezongen

Een ander nummer waar Evelien op haar beurt een fijne herinnering heeft is Marieke, van Jacques Brel, deze had hij vaak aan in de auto.

Suzanne noemde in haar toespraak het nummer Vincent van Don McLean, ze had het liedje voor hem geneuried toen ze niet op de zanger kon komen, en natuurlijk wist haar vader wat het was. Dit was nl het nummer dat hij op zijn uitvaart gedraaid wilde hebben, ook al vond ik het toentertijd geen fijne gedachte, aangezien het over een man ging die depressief was en zelfmoord had gepleegd. Maar de schoonheid van het nummer maakte alles goed.

Het nummer wat mensen deed grinniken, want dit was wel het andere uiterste van het klassieke muziek, was een nummer die manlief vaak keihard aan had in de auto,
Relax van Franky Goes to Hollywood.

En na alle mooie lieve en ontroerende toespraken en een gedicht, sloten we af met Dans Macabre van Saint Saëns , dit muziekstuk stond thuis en in de auto vaak op repeat, als ook nu tijdens het langs de kist lopen voor de laatste groet.

Als laatste mochten wij als gezin samenzijn voor het allerlaatste afscheid, kist aanraken, tranen laten gaan, diep zuchten en op naar de “kantine” alwaar alle genodigden, koffie, thee en broodjes ham en kaas op ons wachten. Die broodjes ham en kaas waren op nadrukkelijk verzoek van mijn lief, want dat vond hij zelf het lekkerst bij een uitvaart. Geen liflafjes met gevaar op knoeien op het nette pak, gewoon een eenvoudig wit puntje met ham of kaas.

Daar we geen idee hadden van hoeveel mensen er kwamen, had de uitvaartverzorger ons een aantal geadviseerd, en er waren iets van 40 broodjes over. Ze zouden weggegooid worden, dus namen wij ze mee, want weggooien is zonde. Meer dan de helft verdween in de diepvries, meer paste er niet in, dus aten Evelien en ik de komende drie dagen deze lekkere broodjes als ontbijt en lunch. Eentje met en eentje zonde rucola en pesto. 
IMG_4601

Ik had voor mijn gevoel amper tijd om koffie te drinken en iets te eten, al snel vormde zich een rij van gasten die ons wilden condoleren. Het was zwaar, heel zwaar, maar ook hartverwarmend, ook om te zien wie er allemaal waren gekomen. Toen we thuis waren ben ik gelijk naar bed gegaan, draaiend op mijn benen van vermoeidheid en emoties heb ik gelukkig wat geslapen, maar koud dat ik het had!

We hadden voor vrijdagavond voor ons zessen een tafel gereserveerd bij de Sinjoor, het favoriete restaurant van Perry, ik had de rouwkaart meegenomen en zo zat hij er toch bij, heel fijn om hem te zien zoals hij was toen hij nog niet ziek was.
IMG_4593
We smulden van het eten en ik nam het toetje welke we de laatste keer dat we er samen waren ook hadden gegeten, ijs met warme kersen en slagroom. Bij de eerste hap hield ik het niet meer droog, het voelde zo oneerlijk, mijn lief had hier ook gewoon bij moeten zijn. Ik mis hem toch zo. 😭

IMG_4588

Bij de vele lieve reacties van afgelopen weken had Marjolein Lourens dit gedicht erbij gezet, als troost.

Herinner hem om wie hij was
niet wie hij was geworden.
Herinner hem om wat hij had
niet wat hij had verloren.
Herinner hem om iedere dag,
die hij je heeft gegeven.
Herinner hem om duizend en een dingen,
dat zijn je herinneringen.
Herinner hem om alles wat hij je heeft gegeven
Dan zal hij verder leven.